The Potential Me vs the Actual Me

This is a continuation of my previous post "Let me be Bad"

So there's basically a 'potential you', as in the 'best version of you', but then there's also the 'actual you', as just the 'reality' of how you're existing. And it's kind of like you're existing in the middle of these two, deciding in every moment which one you 'really are'.

But I've found that, when you're not entirely clear with yourself about 'where you're at' within it all, it's sort of easy or 'easier' to 'revert' to 'what you're used to' and 'who and how you've always been'. Which is essentially the 'you' in the mind. Cause it's kind of like, you're not entirely clear about the fact that, you do face a 'choice' in every moment. So you kind of just go into 'default mode'.

So it's good to 'clarify' with yourself what exactly your 'potential' is and what your 'default mode' is. So you can 'empower' yourself to be an 'educated voter' lol when it comes to yourself. For instance my 'default mode' is to go into thoughts and energies of comparison, self-glorification, superiority, specialness and self-importance. But I know that my 'potential', as in simply 'what is best' lol but also sort of my 'best self' and who I know I am deep down sort of, is in fact entirely 'self-less'. To in fact have no 'self' but to be very much 'involved' with 'others' and the reality around me. To thus not even 'exist' at all as my 'self' IS 'other beings'. Living more 'externally' than 'internally'. And yet, somehow throughout my life I've ONLY been existing 'internally'.

And this is also the thing, that your default mode is like the complete opposite of your potential. So the more you 'give in' to the 'default', the further you're moving away from your potential, and the more difficult it'll become to move into your potential. But then that's just the way it's been designed. You didn't think realizing yourself would be 'easy', did you? lol

So you want to basically be able to 'tell' when you're clearly just existing 'by default', so it doesn't end up 'going under the radar'. So you don't end up 'slipping' into it, unnoticed. So you want to just get REAL familiar with your 'programming'. Or, I do anyways lol, cause I am just talking to myself mostly here. And I have definitely been noticing just how 'lenient' I have actually been. Sort of just letting things 'fly under the radar' and go 'unchecked'. Things I really should be directing a lot better. Because too many times I do find myself 'lost' within the mind because of the thoughts and energies I believed were 'harmless'. But then having to realize that I did also 'lose' whatever 'potential' I was at some point seeing for and of myself.

So realizing how important it is to clarify for myself exactly what my 'potential' is, so I can effectively 'make my choice' in those moments when I tend to 'lose myself' the most.

Dag 748: Het Verschil tussen Denkbeeldige en Wezenlijke zelf-zekerheid

Deze blog is een verderzetting op Dag 748: De dingen die je Herbergt in de Herberg van je eigen Geest.

Hoe is het dan dat je een polariteit in je geest creëert wanneer je interne conversaties houdt? Nemen we het voorbeeld van interne conversaties houden over een persoon waarin de interne conversaties als doel hebben om je de ervaring van steun, bevestiging en bekrachtiging te geven in je mening over die persoon. In deze situatie zou je je door middel van die interne conversaties verstevigd en ondersteund voelen in hoe je jezelf ervaart  of wat je denkt over de persoon in kwestie.

Je zou je meer zelf-zeker voelen en de interne conversaties zouden zelfs als doel hebben om je die ervaring van zelf-zekerheid te geven in hoe jij je voelt. En dit is net omdat we enkel de noodzaak voelen om in interne conversaties te gaan over een ander persoon als en wanneer we ons op de één of andere manier onzeker, aangevallen of in het nauw gedreven voelen door die persoon. Het is alsof we versterkingstroepen oproepen in onze eigen geest - versterkinstroepen in de vorm van onzichtbare personen in onze verbeelding die ons versterking bijzetten door ons te zeggen dat we gelijk hebben om die persoon in een negatief daglicht te zien en dat we groot gelijk hebben om die persoon bijvoorbeeld te willen vermijden.

Ondanks dat we ons dan versterkt en verzekerd voelen in onze opzet en houding tegenover de persoon in kwestie, voelden we ons aanvankelijk dus enorm onzeker en zelfs angstig. Maar in de plaats van die onzekerheid en angst te leren begrijpen en te onderzoeken zodat we tot de bodem zouden geraken van waarom we zo reageerden op die persoon, gaan we eerder versterking zoeken in onze verbeeling zodat we tenminste onszelf het gevoel kunnen geven dat we sterk in onze schoenen staan, ook al is dat gevoel volledig gebaseerd op een zelf-gecreëerde illusie.

Dit is dan het punt dat ik wil maken in deze blog, namelijk dat een eerste aanvankelijke neiging wanneer je je om de één of andere reden aangevallen voelt of onzeker voelt tegenover een persoon kan zijn om interne conversaties te houden in je geest om een gevoel van zelf-zekerheid te creëren en de onzekerheid die je eigenlijk aanvankelijk voelde te onderdrukken. Maar uiteindelijk maak je je daarin eigenlijk meer machteloos omdat je niet onderzoekt en ook niet begrijpt waarom je zo reageerde op die persoon in de eerste plaats. Door dat niet te onderzoeken sta je het in wezen toe te bestaan in jezelf, enkel op een onderdrukte manier.

Het is pas wanneer je jezelf begrijpt en ziet waarom en hoe je reageerde op iemand op een specifieke manier, dat je tot een punt van comfort en rust kan komen in jezelf omdat je dan ook meteen kan zien hoe je die reactie kan oplossen of kan aanpakken op een manier die geen conflict zou creëren.

Zo gaat het immers vaak, dat hoe je je voelt in je geest in tegenstrijdigheid staat van wie je werkelijk bent vanbinnen. Je kan bijvoorbeeld een gevoel van zelf-zekerheid opwekken en creëren door middel van de conversaties die je met jezelf houdt in je geest en verbeelding, terwijl de werkelijkheid is dat je eigenlijk aan het reageren bent op je eigen onzekerheid.

Echte zelf-zekerheid kan pas bestaan wanneer je jezelf leert kennen en dus die aanvankelijke impulsen van je geest, om bijvoorbeeld in interne conversaties te gaan over iets of iemand, eerder niet volgt. Hoe kan je immers zeker zijn van wie je bent wanneer er een ervaring en een deel is van jezelf dat in onderdrukking bestaat in jezelf?

Dag 736: Verkiezen om niet te Communiceren is verkiezen om je Ego te Beschermen

In deze blog deel ik zelf-vergeving die in verband staat met het patroon van het onderdrukken en uit de weg gaan van communicatie met een ander als en wanneer je je gekwetst voelt. Dit om zodoende de weg vrij te maken om dit zelf-saboterende patroon te veranderen tot iets constructiefs.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd  er consistent voor te kiezen om niet te communiceren met de mensen om mij heen over de dingen die er echt toe doen, namelijk wie we zijn vanbinnen, en er eerder steevast voor te kiezen om dingen persoonlijk op te nemen en in een gedachte of reactie of mening over een persoon te blijven steken door te denken dat ik het allemaal zelf wel kan oplossen - in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat dit eigenlijk een voorwindsel is dat ik gebruik om mijn eigen angsten in verband met communiceren met anderen en mezelf open stellen en te delen onder ogen te komen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de neiging om mijn reacties op anderen voor mezelf te houden en niet te communiceren met mensen - in de plaats van in te zien te beseffen en te begrijpen dat ik daarin eigenlijk mijn relaties met mijn omgeving zowel als mijn eigen vermogen om de realiteit te zien zoals het echt is aan het saboteren ben omdat, als en wanneer ik niet communiceer met mensen over wat ik zie en hoe ik mij voel, dan zal ik ook nooit te weten kunnen komen of kunnen zien en realiseren in welke mate mijn reacties en gedachten eigenlijk relevant zijn en betrekking hebben op de eigenlijke realiteit in tegenstelling in de plaats van hersenspinsels in mijn eigen geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de mensen in mijn omgeving door steevast niet te communiceren over mezelf en mezelf niet open te stellen of te delen door te denken en te geloven dat ik dat doe omdat ik het zelf wil oplossen en omdat mensen mij niet zullen begrijpen en mensen zullen mij wegduwen, en allerlei andere excuses en rechtvaardigingen voor mijn weerstand tegen communicatie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat de gedachte en het geloof dat mensen mij niet zullen begrijpen en dat mensen mij zullen wegduwen en afwijzen en aversief op mij zullen reageren als ik mezelf openlijk deel en als ik mezelf uitdruk in en als communicatie met mensen, in wezen excuses en rechtvaardigingen zijn die ik in mijn geest gefabriceerd heb om mijn ego te beschermen en te kunnen blijven vasthouden aan mijn eigen gevoelens en reacties en gedachten over andere mensen ook al zijn die dus mogelijks volledig gebaseerd op misvattingen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik de illusie gecreëerd heb in mezelf dat ik 'alleen' besta door simpelweg niet te communiceren met anderen en door daarin mezelf ook de kans niet te geven om te zien en te beseffen dat mensen eigenlijk net als ik zijn en dat ik dus niet 'alleen' ben

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat de stelling van 'ik los het alleen wel op' en 'ik heb niets te zeggen' en 'mensen zullen mij niet begrijpen' in wezen stellingen zijn van het ego waarin ik eigenlijk alleen maar wil blijven vasthouden aan mijn eigen persoonlijke geloofsystemen, percepties en ideëen die ik gevormd heb in mijn geest over mijn omgeving - omdat als en wanneer ik openlijk zou communiceren met andere mensen, dan zou ik onmiddellijk inzien en beseffen dat er zoveel meer is aan de realiteit dan ik op het eerste zicht zie in mijn geest

Wordt vervolgd in Dag Dag 737

Dag 609: Waarom Limiteren we Onze Expressie?

Als ik terugkijk op mijn leven dan zie en besef ik dat ik in veel aspecten van mijn leven heb opgegeven in mijn proces van zelf-verbetering en dat ik steeds gekozen heb voor zelf-vermindering - en dat omdat ik de sabotage mechanismen in en van de geest vertrouwde in het sturen van mijn expressie en bestaan in deze wereld en omdat ik nooit zelf begrepen heb hoe de geest in feite bestaat als een systeem van zelf-onderdrukking en zelf-vermindering en dat het aan mij is om op te staan tegenover mijn geest en door de mechanismen van de geest te breken om te ontdekken welk mijn echte potentieel is in mijn proces van zelf-verbetering. Dag 608: Genot en de Zelf-Sabotage Mechanismen van de Geest

Een voorbeeld van zo'n zelf-sabotage mechanisme dat bestaat in de geest is de angst om te falen. De angst om te falen is de emotionele ervaring van stress, angst, onzekerheid en twijfel die opkomt in jezelf en die de macht heeft om je beslissing te bepalen en beïnvloeden in relatie tot wat je wel of niet zal doen, en die er vaak genoeg voor zorgt dat je dingen die je eigenlijk best zou doen - dingen die het beste zijn voor jezelf  en voornamelijk dingen die een positieve verandering zouden teweegbrengen in je leven - links laat liggen en 'opgeeft'.

Die angst om te falen heeft niet werkelijk macht over je maar het voelt zo wel aan omdat we onszelf er zo makkelijk door laten bewegen en beïnvloeden. Het is die twijfel die opkomt in de geest in relatie tot of je al dan niet iets zou doen, of je jezelf al dan niet zou uitdrukken op die of deze manier - en die bijgevolg ervoor zorgt dat we onze expressie onderdrukken en limiteren in en als ons fysieke bestaan - die we macht gegeven hebben over onszelf, en die er voornamelijk voor zorgt dat we gaan aanvaarden dat wie we zijn nu eenmaal gelimiteerd is in ons bestaan en expressie in deze wereld en realiteit en dat we nu eenmaal tot niets meer in staat zijn.

De angst om te falen is wat we ervaren in onszelf als een muur waar we continu opbotsen, vooral wanneer het aankomt op bepaalde projecten of plannen die we willen uitvoeren in fysieke realiteit - plannen die in feite afwijken van ons gewoonlijke routineuze leven en die ons zouden uitdagen om onszelf uit te breiden in onze vaardigheden en vermogens. Het is dat stemmetje van twijfel en angst dat in onze geest opkomt  waar we onze macht aan weggeven door dat stemmetje te geloven.

En waarom is het dat we zouden twijfelen aan onszelf? Waarom is het dat we angst zouden hebben om te 'falen'? Waarom is het dat we opzettelijk ervoor kiezen om onszelf niet uit te drukken en bepaalde dingen niet te doen gewoon omdat er een ervaring van angst opkomt in onszelf en zonder dat we eigenlijk zelf volledig weten of beseffen waar de angst vandaan komt of wat er eigenlijk achter en aan het startpunt van de angst zit?

Ik bedoel, in zoveel aspecten van onszelf en ons leven laten we angst beslissen wie we zijn. Irrationele angst, vanuit het perspectief dat we over het algemeen ons niet gewaar zijn van hoe die angst eigenlijk werkt in onszelf, hoe de angst bestaat, waarom we ons angstig voelen en wat het preciese nut is van de meeste van onze angsten.

Meer in de volgende blog...

Dag 219: Faalangst en de Rechtlijnigheid van Expressie

In deze blog brei ik verder op de vorige blogs in verband met 'Faalangst':

"Dag 211: Faalangst - Probleem, Oplossing en Beloning"
"Dag 212: Faalangst - Zelf Vergeving"
"Dag 213: Faalangst - De Grote Muur"
"Dag 214: Faalangst en het Verlangen naar Erkenning"
"Dag 215: Angst om te falen en verlangen naar erkenning (deel 2)"
"Dag 216: Verlangen naar erkenning en faalangst - zelf-correctie"


Ik ga verder in op de vraag 'waar komt faalangst vandaan?' en 'wat zijn de factoren die meespelen in mezelf en ervoor zorgen dat ik mezelf onderdruk en limiteer en saboteer in mijn fysieke expressie in deze wereld in en als 'angst om te falen'?' --- hetgeen ik bekijk volgens het 'probleem, oplossing, beloning'-model.


Probleem

In de vorige blogs had ik al vastgesteld dat faalangst samenhangt met het verlangen naar erkenning, als een energetische polariteit die gebaseerd is op BEOORDELINGEN (zelf-beoordeling) --- beoordelingen die op zich gebaseerd zijn op de idee dat er een 'ideaal' is van 'expressie' in deze wereld, waar ik aan zou moeten voldoen - en de 'faalangst' is in deze context, de angst om niet te kunnen voldoen aan dat 'ideaal' en aldus mezelf 'minderwaardig'/'mislukt'/'gefaald' te voelen.

Wat in deze dynamiek interessant is, is hoe ik, door een ideaalbeeld in mijn geest te plaatsen van 'hoe ik zou moeten zijn' en 'hoe ik mezelf zou moeten uitdrukken', zeg ik eigenlijk al tegen mezelf dat ik 'niet goed genoeg' en 'minderwaardig' ben als wie ik ben HIER, door te geloven dat ik 'anders' moet zijn, meer zoals dat beeld in mijn geest --- waarin ik mezelf in wezen al plaats in een positie van 'faling'/'mislukking'/'minderwaardigheid', waardoor ik in feite 'gedoemd' ben om te 'falen' omdat dat ideaalbeeld in mijn geest nu eenmaal niet is wie ik ben als HIER. Ik creëer met andere woorden het 'falen', door te streven naar 'beter'/'meer'/'hoger', in de plaats van mezelf te aanvaarden als wie ik ben HIER.

Dat 'ideaalbeeld' en het geloof dat er een 'ideaal' is van 'expressie', is dus een zekere 'rechtlijnigheid' - zoals wat ons op school aangeleerd geweest is, en wat ons door de media ook ingeprent wordt --- dat er een zekere 'standaard' is, een 'ideaal' van hoe we allemaal zouden moeten zijn - als een 'lijn' die we allemaal zouden moeten volgen. En wat hierdoor gebeurt is dat er een 'waterval-systeem' gecreëerd wordt in de samenleving en in scholen, waarin de mensen die niet of minder kunnen voldoen aan die 'standaard'/'ideaal', afvloeiien naar 'lagere' regionen in de samenleving, 'lagere' klassen, 'lagere' jobs, 'lagere' levensomstandigheden, 'lagere' lonen, 'lagere' kansen/mogelijkheden. Dat is het systeem van 'competitie' dat in alle aspecten van onze samenleving uitgespeeld wordt, en wat kinderen al heel vroeg aangeleerd wordt, door ouders en leerkrachten die verwachten dat ze zich 'flink/voorbeeldig gedragen', dat ze 'in de rij lopen' en vooral niet 'anders' zijn of 'uit de boot vallen' of 'de vreemde eend in de bijt zijn'.

En waarom verwachten ouders dat van hun kind? Uit ANGST dat ze anders niet zullen kunnen overleven in de samenleving. Het probleem in deze situatie ligt dus in de 'samenlevingsstructuur' die één is van 'vechten/competitie om te overleven'. Dus, waarom is het dat we deze structuur niet veranderen, zodat kinderen zichzelf kunnen uitdrukken zonder angst om 'anders' te zijn of 'uit de boot te vallen'? -- waarom hebben we geen samenleving gecreëerd die onvoorwaardelijk zorgt voor het leven en die in functie staat van het leven zelf, van de ongelimiteerde expressies en ontwikkelingsmogelijkheden die enkel kunnen bestaan wanneer het kind de vrijheid krijgt om zichzelf te verkennen, uit te breiden en ontdekken op alle vlakken --- wanneer er dus geen 'rechtlijnigheid' is in hoe/wat het kind verwacht/geacht wordt zich te 'gedragen' om te 'overleven' in een wereld/samenleving die niets geeft om het leven in/als het kind, maar die van kinderen machines/robots/systemen maakt die in functie staan van het voeden en ondersteunen van het voortbestaan van een systeem dat op zich niets om hen geeft.

Een belangrijke vraag hier is dus - 'is die 'rechtlijnigheid' in/van expressie het beste voor allen of zijn we gewoon een 'programma' aan het volgen zonder te beseffen waar we eigenlijk mee bezig zijn en waarom?'.

En - 'Wat is die 'rechtlijnigheid' eigenlijk?' --- Wat ons op school geleerd wordt in termen van wat 'goed' en 'slecht' en 'juist' en 'fout' is, is dat het 'goed'/'juist' is en dat we 'goed'/'juist' zijn wanneer we regels kunnen volgen zonder vragen te stellen, wanneer we kennis en informatie kunnen 'reproduceren' zonder af te wijken van hoe het ons voorgeschreven is in de tekstboeken - met andere woorden, we worden geleerd om te VOLGEN, om 'gehoorzaam'/'volgzaam' te zijn en zonder vragen te stellen ('moeilijk te doen') te aanvaarden dat wat de leerkracht en de boeken ons VERTELLEN over wat 'echt'/'de realiteit' is, de enige echte onomstootbare 'waarheid' is. Er worden verschillende vormen van bestraffing en bedreiging gebruikt om ANGST in het kind te plaatsen, waardoor het kind makkelijk bespeelbaar/kneedbaar wordt en zijn vertrouwen zal plaatsen in 'het systeem' in de verwachting dat 'als ik het systeem volg en doe wat het systeem van mij verlangt, dan zal het systeem voor mij zorgen en dan zal ik geen angst meer voelen'.

Dus: Is dit 'blind' volgen, zonder vragen te stellen bij het 'waarom' en 'hoe' van alles, en het vertrouwen op 'het systeem' wat het beste is voor deze wereld als geheel? - Want, wat is 'het systeem'? Zijn wij niet 'het systeem'? Wie staat er in de leiding van 'het systeem'? Zijn wij dat niet? Wie anders? God? Waar is God? Welke hand leidt 'het systeem'? Wie is het die verantwoordelijkheid neemt voor het leven op aarde, als die 'onzichtbare macht/kracht' waar we ons vertrouwen/geloof in hebben geplaatst en die we blijkbaar 'volgen'?

Als kind 'volgen' we de leerkracht - maar de leerkracht 'volgt' zelf de regels/codes  die hij/zij heeft geleerd te volgen toen hij/zij zelf een kind was --- en geeft nu diezelfde codes/regels door aan de volgende generatie in het 'goede vertrouwen/blinde geloof' dat die codes/regels het beste zijn voor ons, zonder uiteraard zelf inzicht te hebben in het waarom en hoe ervan. Wetten/regels/codes worden gemaakt door 'wereld-leiders'/'politici'/'economisten'/'topfunctionarissen', en die wetten/regels/codes worden in 'goed vertrouwen'/'blind geloof' gevolgd door ons, 'de burger' - maar die 'wereld-leiders'/'politici'/'economisten'/'topfunctionarissen' handelen zelf vanuit een 'goed vertrouwen'/'blind geloof' in 'het systeem' als de mensen die ons zijn voorgegaan --- alsof het hele systeem op de één of andere manier gestuurd wordt door de onzichtbare hand van God en wat we ook doen, het is allemaal 'goed'/'juist', zolang we maar niet afwijken van het 'pad' van 'het verleden', zolang we de 'rechte lijn' van 'evolutie' van de 'menselijke samenleving' maar verderzetten.

De 'rechtlijnigheid' in hoe we leren onszelf uit te drukken in deze wereld bestaat dus in het 'volgen van het voorbeeld' als 'het verleden', 'het voorbeeld' van zij die ons zijn 'voor-gegaan', het 'beeld' dat ons 'voor' gegaan is. De 'recht-lijnigheid' bestaat in het volgen van de 'lijnen' van het 'beeld' dat ons 'voor' gegaan is, zodat we zelf ook een 'beeld' worden dat zal dienen als 'voor-beeld' voor de volgende generaties om te 'volgen'. En wat zijn die 'lijnen' die het 'beeld' vormen van onszelf? Wat maakt/creëert de 'lijnen' in en als de 'recht-lijnigheid' in onze expressie? Wat maakt het 'onderscheid' tussen wat 'binnen de lijntjes' en wat 'buiten de lijntjes' is? - Het is ANGST, het is de kennis van 'goed' en 'kwaad', in ons geprogrammeerd dmv ANGST --- 'goed' zijnde 'binnen de lijntjes' en 'kwaad' zijnde 'buiten de lijntjes' - waarin 'kwaad' neerkomt op 'alles wat niet binnen de lijntjes is', alles wat 'onbekend'/'anders'/'vreemd' is --- en 'goed' als wat 'binnen de lijntjes is' wordt 'ingekleurd' aan de hand van kennis en informatie - dat is hoe we het 'beeld' van onszelf 'inkleuren'/'invullen', als wat onze 'identiteit'/'ik-bewustzijn' wordt, namelijk al wat ons VERTELD wordt door onze leerkracht/ouders over 'de realiteit' als 'wie we zijn in en als het leven op aard'.

Dit geeft meteen een heel ander perspectief op het hele construct van 'de kennis van Goed en Kwaad' - ik bedoel, 'goed' en 'kwaad' bestaat niet werkelijk aangezien het enige wat het 'onderscheid' maakt tussen de twee is de angst van het onbekende, het 'onbekende' zijnde dat wat 'buiten de lijntjes' bestaat van wat we hebben aanvaard als 'de realiteit' in en als de kennis en informatie die we hebben meegekregen/gekopieerd over onszelf/de realiteit - hetgeen wil zeggen dat al wat we niet kunnen definieren/plaatsen/categoriseren/bevatten gezien en ervaren wordt als 'het kwaad' omdat het ons ANGST aanjaagt ---- als diezelfde angst die de consequentie was van het 'buiten de lijntjes lopen' op school.

Ik bedoel, niemand die weet wat er werkelijk 'buiten die lijntjes' ligt - we hebben gewoon geleerd om er nooit te gaan, om het niet te verkennen door het te zien als 'slecht'/'fout'/'negatief'.

Dus, kan het zijn dat datgene dat we beoordelen/zien/ervaren als 'goed'/'positief'/'juist' in wezen simpelweg hetgene is dat ons een 'vertrouwd' gevoel geeft, hetgene dat het meest 'rechtlijnig' is, het meest 'in lijn' met 'het verleden' als 'het ideaalbeeld'/'de standaard'/'de norm'.

Hierin is het zeker interessant om te onderzoeken hoe onze partnerkeuze, en de 'lichaamsstructuren' waar we ons individueel en collectief toe aangetrokken voelen in relatie staan met dit inzicht. Met andere woorden - in hoeverre worden we gestuurd in waar we ons toe aangetrokken voelen en wat we beoordelen als 'schoonheid' door de voorgeprogrammeerde neiging/verlangen om te leven 'in lijn' met en naar het 'voor-beeld' van het verleden als 'het bekende/gekende' - en omgekeerd, in welke mate wordt onze ervaring van ons 'afgestoten' te voelen tegenover iets/iemand omwille van de 'lijnen' van het 'beeld' dat we zien met onze ogen bepaald/gestuurd door onze angst van het onbekende, als dat wat 'buiten de lijntjes' van het 'verleden' ligt --- dus: 'Wat is 'Schoonheid'?', 'Hoe bestaat 'Schoonheid'?' en 'Is 'Schoonheid' en 'aantrekkings-kracht' werkelijk iets 'natuurlijks'.

Dit is een onderwerp/vraag waar ik me over zal buigen in de volgende blogs.

Laat ik nu nogmaals kijken naar wat de consequenties zijn van die rechtlijnigheid die we onszelf hebben toegestaan uit te leven hier op aarde. Ondanks ons sterk geloof en vertrouwen dat we 'goed bezig zijn' in en als het blindelings volgen van het verleden in de 'toekomst', als zogezegde 'evolutie' --- zien we toch dat onnoembare problemen de kop opsteken, problemen/conflicten die niet deel zouden mogen uitmaken van een 'gezonde samenleving', van een 'geëvolueerde samenleving'. Niet alleen op vlak van de maatschappelijke structuren zoals een economisch model dat niet de capaciteit heeft om elke mond op aarde te voeden, ondanks het feit dat de aarde die het 'voedsel' verschaft wel die capaciteit heeft, maar ook op individueel en relationeel vlak lijken we letterlijk en figuurlijk te verzieken door ongezonde eetgewoonten, ongezonde denkpatronen en ongezonde levensstijlen. 'Ongezond' zijnde, niet in harmonie staand met de fysieke structuren/organismen die HIER bestaan.


 Oplossing

Als we even kijken naar de natuur en het dierenrijk, zien we een fascinerend gegeven, namelijk dat zij zonder regels, codes of kennis van goed en kwaad toch een perfect gebalanceerd en harmonieus systeem in stand houden -- in tegenstelling tot de mens die, ondanks al zijn kennis, regels en codes, met zichzelf geen blijf lijkt te weten hier op aarde en niet functionneert als een gezond deel van het 'systeem' in en als 'het leven op aarde'. Wat wij mensen met andere woorden altijd hebben gezien als ons 'antwoord' en 'oplossing' voor 'problemen' (>>wat door religie en de wet wordt omschreven als 'slecht'/'kwaad'/'fout'), namelijk zelf-onderdrukking door 'rechtlijnigheid' in expressie aan de hand van regels/codes in en als de 'kennis van goed en kwaad', is net het echte probleem als de oorzaak/reden waarom we niet op een harmonieuze/gebalanceerde manier in relatie staan met het leven op aarde.

We hebben geleerd om onszelf niet te vertrouwen en ons vertrouwen te plaatsen in een systeem van kennis en informatie over 'goed' en 'slecht' - waardoor we onszelf hebben afgescheiden van onszelf als 'het leven', als 'de natuur' --- dus is het vanzelfsprekend dat we niet op een gezonde manier in relatie staan met de natuur en het dierenrijk als 'het leven op aarde'.

De oplossing ligt dus in hoe we onze kinderen opvoeden - en het veranderen van ons onderwijsprogramma, waarin we kinderen aanleren om, in de plaats van te vertrouwen op één of ander systeem buiten zichzelf van kennis en informatie, net te vertrouwen op zichzelf als de 'essentie' van 'het leven' - en daarin één en gelijk te staan met het leven op aarde als 'de natuur'. Want - waarom is het dat we onszelf niet volledig vertrouwen en aanvaarden als wie we werkelijk zijn in de eerste plaats? Is het omdat we geloven dat we geboren zijn in 'zonde' en dus wel moeten veranderen en voldoen aan één of andere standaard/ideaal/norm om 'goed' te zijn in de ogen van..... God?



De oplossing ligt in het herdefinieren van de begrippen als kennis en informatie die we kinderen aanleren over het leven op aarde - zodat die begrippen niet zomaar 'dode kennis' zijn als doorgegeven geloofsystemen, maar 'levende kennis' die betrekking heeft tot de eigenlijke fysieke werkelijkheid waarin wij ons bevinden - hetgeen gebeurt door onze aanvaardde kennis te bevragen naar wat de consequenties zijn in het leven op aarde van de uitleving van die kennis --- als de enige parameter die stand houdt in het onderscheiden maken tussen leugens/illusie/dode kennis en 'levende kennis'/waarheid/realiteit/betrouwbaarheid. We ondersteunen dus de bevragende natuur in en van onze kinderen - in het besef dat het enkel is door vragen te stellen dat we kunnen komen tot de essentie van wie we zijn en wat echt is - en waardoor we onszelf ervan kunnen verzekeren dat de begrippen die we leven betrekking hebben tot de essentie en dus niet 'gebakken lucht' zijn.


Beloning

We zullen voor de eerste keer in de menselijke geschiedenis te weten komen wie wij werkelijk zijn als de essentie van het 'leven op aarde', wat echt belangrijk is, wat echt bestaat. We krijgen de kans om onszelf te leren kennen als het leven zelf, en om voor onszelf in te zien wat het werkelijk wil zeggen om deel uit te maken van het leven op aarde.

Voor de eerste keer zullen we ondervinden wat het betekent om te LEVEN in de plaats van te 'overleven' -- hetgeen op zich een uiterst fascinerend reis/ervaring zal zijn omdat we tot nu toe enkel hebben bestaan in een voorgeprogrammeerd 'systeem' van 'regels'/'codes'/'geloofsystemen' in functie van 'overleven' in 'het systeem' waarin 'wie wij zijn' gedefinieerd en gelimiteerd is tot onze capaciteit om te overleven in het systeem.

Onze kinderen zullen opgroeien in een omgeving/systeem die hen onvoorwaardelijk ondersteund, hetgeen hen de kans en de vrijheid geeft om zichzelf te ontplooiien en ontwikkelen tot hun ultieme potentieel in en als het 'buiten de lijntjes kleuren', hetgeen baan geeft voor het ontstaan van nieuwe inzichten en expressies die het leven op aarde als geheel kunnen ondersteunen in onze collectieve ontwikkeling en evolutie. Het bestaan op aarde zal een absoluut genot zijn, waarin we kunnen genieten van elkaars uitdrukking/expressie omdat er geen 'druk' meer ligt in en als het 'competeren' en 'vergelijken' van onszelf met een ander.


Wordt vervolgd in Dag 220