Dag 219: Faalangst en de Rechtlijnigheid van Expressie

In deze blog brei ik verder op de vorige blogs in verband met 'Faalangst':

"Dag 211: Faalangst - Probleem, Oplossing en Beloning"
"Dag 212: Faalangst - Zelf Vergeving"
"Dag 213: Faalangst - De Grote Muur"
"Dag 214: Faalangst en het Verlangen naar Erkenning"
"Dag 215: Angst om te falen en verlangen naar erkenning (deel 2)"
"Dag 216: Verlangen naar erkenning en faalangst - zelf-correctie"


Ik ga verder in op de vraag 'waar komt faalangst vandaan?' en 'wat zijn de factoren die meespelen in mezelf en ervoor zorgen dat ik mezelf onderdruk en limiteer en saboteer in mijn fysieke expressie in deze wereld in en als 'angst om te falen'?' --- hetgeen ik bekijk volgens het 'probleem, oplossing, beloning'-model.


Probleem

In de vorige blogs had ik al vastgesteld dat faalangst samenhangt met het verlangen naar erkenning, als een energetische polariteit die gebaseerd is op BEOORDELINGEN (zelf-beoordeling) --- beoordelingen die op zich gebaseerd zijn op de idee dat er een 'ideaal' is van 'expressie' in deze wereld, waar ik aan zou moeten voldoen - en de 'faalangst' is in deze context, de angst om niet te kunnen voldoen aan dat 'ideaal' en aldus mezelf 'minderwaardig'/'mislukt'/'gefaald' te voelen.

Wat in deze dynamiek interessant is, is hoe ik, door een ideaalbeeld in mijn geest te plaatsen van 'hoe ik zou moeten zijn' en 'hoe ik mezelf zou moeten uitdrukken', zeg ik eigenlijk al tegen mezelf dat ik 'niet goed genoeg' en 'minderwaardig' ben als wie ik ben HIER, door te geloven dat ik 'anders' moet zijn, meer zoals dat beeld in mijn geest --- waarin ik mezelf in wezen al plaats in een positie van 'faling'/'mislukking'/'minderwaardigheid', waardoor ik in feite 'gedoemd' ben om te 'falen' omdat dat ideaalbeeld in mijn geest nu eenmaal niet is wie ik ben als HIER. Ik creëer met andere woorden het 'falen', door te streven naar 'beter'/'meer'/'hoger', in de plaats van mezelf te aanvaarden als wie ik ben HIER.

Dat 'ideaalbeeld' en het geloof dat er een 'ideaal' is van 'expressie', is dus een zekere 'rechtlijnigheid' - zoals wat ons op school aangeleerd geweest is, en wat ons door de media ook ingeprent wordt --- dat er een zekere 'standaard' is, een 'ideaal' van hoe we allemaal zouden moeten zijn - als een 'lijn' die we allemaal zouden moeten volgen. En wat hierdoor gebeurt is dat er een 'waterval-systeem' gecreëerd wordt in de samenleving en in scholen, waarin de mensen die niet of minder kunnen voldoen aan die 'standaard'/'ideaal', afvloeiien naar 'lagere' regionen in de samenleving, 'lagere' klassen, 'lagere' jobs, 'lagere' levensomstandigheden, 'lagere' lonen, 'lagere' kansen/mogelijkheden. Dat is het systeem van 'competitie' dat in alle aspecten van onze samenleving uitgespeeld wordt, en wat kinderen al heel vroeg aangeleerd wordt, door ouders en leerkrachten die verwachten dat ze zich 'flink/voorbeeldig gedragen', dat ze 'in de rij lopen' en vooral niet 'anders' zijn of 'uit de boot vallen' of 'de vreemde eend in de bijt zijn'.

En waarom verwachten ouders dat van hun kind? Uit ANGST dat ze anders niet zullen kunnen overleven in de samenleving. Het probleem in deze situatie ligt dus in de 'samenlevingsstructuur' die één is van 'vechten/competitie om te overleven'. Dus, waarom is het dat we deze structuur niet veranderen, zodat kinderen zichzelf kunnen uitdrukken zonder angst om 'anders' te zijn of 'uit de boot te vallen'? -- waarom hebben we geen samenleving gecreëerd die onvoorwaardelijk zorgt voor het leven en die in functie staat van het leven zelf, van de ongelimiteerde expressies en ontwikkelingsmogelijkheden die enkel kunnen bestaan wanneer het kind de vrijheid krijgt om zichzelf te verkennen, uit te breiden en ontdekken op alle vlakken --- wanneer er dus geen 'rechtlijnigheid' is in hoe/wat het kind verwacht/geacht wordt zich te 'gedragen' om te 'overleven' in een wereld/samenleving die niets geeft om het leven in/als het kind, maar die van kinderen machines/robots/systemen maakt die in functie staan van het voeden en ondersteunen van het voortbestaan van een systeem dat op zich niets om hen geeft.

Een belangrijke vraag hier is dus - 'is die 'rechtlijnigheid' in/van expressie het beste voor allen of zijn we gewoon een 'programma' aan het volgen zonder te beseffen waar we eigenlijk mee bezig zijn en waarom?'.

En - 'Wat is die 'rechtlijnigheid' eigenlijk?' --- Wat ons op school geleerd wordt in termen van wat 'goed' en 'slecht' en 'juist' en 'fout' is, is dat het 'goed'/'juist' is en dat we 'goed'/'juist' zijn wanneer we regels kunnen volgen zonder vragen te stellen, wanneer we kennis en informatie kunnen 'reproduceren' zonder af te wijken van hoe het ons voorgeschreven is in de tekstboeken - met andere woorden, we worden geleerd om te VOLGEN, om 'gehoorzaam'/'volgzaam' te zijn en zonder vragen te stellen ('moeilijk te doen') te aanvaarden dat wat de leerkracht en de boeken ons VERTELLEN over wat 'echt'/'de realiteit' is, de enige echte onomstootbare 'waarheid' is. Er worden verschillende vormen van bestraffing en bedreiging gebruikt om ANGST in het kind te plaatsen, waardoor het kind makkelijk bespeelbaar/kneedbaar wordt en zijn vertrouwen zal plaatsen in 'het systeem' in de verwachting dat 'als ik het systeem volg en doe wat het systeem van mij verlangt, dan zal het systeem voor mij zorgen en dan zal ik geen angst meer voelen'.

Dus: Is dit 'blind' volgen, zonder vragen te stellen bij het 'waarom' en 'hoe' van alles, en het vertrouwen op 'het systeem' wat het beste is voor deze wereld als geheel? - Want, wat is 'het systeem'? Zijn wij niet 'het systeem'? Wie staat er in de leiding van 'het systeem'? Zijn wij dat niet? Wie anders? God? Waar is God? Welke hand leidt 'het systeem'? Wie is het die verantwoordelijkheid neemt voor het leven op aarde, als die 'onzichtbare macht/kracht' waar we ons vertrouwen/geloof in hebben geplaatst en die we blijkbaar 'volgen'?

Als kind 'volgen' we de leerkracht - maar de leerkracht 'volgt' zelf de regels/codes  die hij/zij heeft geleerd te volgen toen hij/zij zelf een kind was --- en geeft nu diezelfde codes/regels door aan de volgende generatie in het 'goede vertrouwen/blinde geloof' dat die codes/regels het beste zijn voor ons, zonder uiteraard zelf inzicht te hebben in het waarom en hoe ervan. Wetten/regels/codes worden gemaakt door 'wereld-leiders'/'politici'/'economisten'/'topfunctionarissen', en die wetten/regels/codes worden in 'goed vertrouwen'/'blind geloof' gevolgd door ons, 'de burger' - maar die 'wereld-leiders'/'politici'/'economisten'/'topfunctionarissen' handelen zelf vanuit een 'goed vertrouwen'/'blind geloof' in 'het systeem' als de mensen die ons zijn voorgegaan --- alsof het hele systeem op de één of andere manier gestuurd wordt door de onzichtbare hand van God en wat we ook doen, het is allemaal 'goed'/'juist', zolang we maar niet afwijken van het 'pad' van 'het verleden', zolang we de 'rechte lijn' van 'evolutie' van de 'menselijke samenleving' maar verderzetten.

De 'rechtlijnigheid' in hoe we leren onszelf uit te drukken in deze wereld bestaat dus in het 'volgen van het voorbeeld' als 'het verleden', 'het voorbeeld' van zij die ons zijn 'voor-gegaan', het 'beeld' dat ons 'voor' gegaan is. De 'recht-lijnigheid' bestaat in het volgen van de 'lijnen' van het 'beeld' dat ons 'voor' gegaan is, zodat we zelf ook een 'beeld' worden dat zal dienen als 'voor-beeld' voor de volgende generaties om te 'volgen'. En wat zijn die 'lijnen' die het 'beeld' vormen van onszelf? Wat maakt/creëert de 'lijnen' in en als de 'recht-lijnigheid' in onze expressie? Wat maakt het 'onderscheid' tussen wat 'binnen de lijntjes' en wat 'buiten de lijntjes' is? - Het is ANGST, het is de kennis van 'goed' en 'kwaad', in ons geprogrammeerd dmv ANGST --- 'goed' zijnde 'binnen de lijntjes' en 'kwaad' zijnde 'buiten de lijntjes' - waarin 'kwaad' neerkomt op 'alles wat niet binnen de lijntjes is', alles wat 'onbekend'/'anders'/'vreemd' is --- en 'goed' als wat 'binnen de lijntjes is' wordt 'ingekleurd' aan de hand van kennis en informatie - dat is hoe we het 'beeld' van onszelf 'inkleuren'/'invullen', als wat onze 'identiteit'/'ik-bewustzijn' wordt, namelijk al wat ons VERTELD wordt door onze leerkracht/ouders over 'de realiteit' als 'wie we zijn in en als het leven op aard'.

Dit geeft meteen een heel ander perspectief op het hele construct van 'de kennis van Goed en Kwaad' - ik bedoel, 'goed' en 'kwaad' bestaat niet werkelijk aangezien het enige wat het 'onderscheid' maakt tussen de twee is de angst van het onbekende, het 'onbekende' zijnde dat wat 'buiten de lijntjes' bestaat van wat we hebben aanvaard als 'de realiteit' in en als de kennis en informatie die we hebben meegekregen/gekopieerd over onszelf/de realiteit - hetgeen wil zeggen dat al wat we niet kunnen definieren/plaatsen/categoriseren/bevatten gezien en ervaren wordt als 'het kwaad' omdat het ons ANGST aanjaagt ---- als diezelfde angst die de consequentie was van het 'buiten de lijntjes lopen' op school.

Ik bedoel, niemand die weet wat er werkelijk 'buiten die lijntjes' ligt - we hebben gewoon geleerd om er nooit te gaan, om het niet te verkennen door het te zien als 'slecht'/'fout'/'negatief'.

Dus, kan het zijn dat datgene dat we beoordelen/zien/ervaren als 'goed'/'positief'/'juist' in wezen simpelweg hetgene is dat ons een 'vertrouwd' gevoel geeft, hetgene dat het meest 'rechtlijnig' is, het meest 'in lijn' met 'het verleden' als 'het ideaalbeeld'/'de standaard'/'de norm'.

Hierin is het zeker interessant om te onderzoeken hoe onze partnerkeuze, en de 'lichaamsstructuren' waar we ons individueel en collectief toe aangetrokken voelen in relatie staan met dit inzicht. Met andere woorden - in hoeverre worden we gestuurd in waar we ons toe aangetrokken voelen en wat we beoordelen als 'schoonheid' door de voorgeprogrammeerde neiging/verlangen om te leven 'in lijn' met en naar het 'voor-beeld' van het verleden als 'het bekende/gekende' - en omgekeerd, in welke mate wordt onze ervaring van ons 'afgestoten' te voelen tegenover iets/iemand omwille van de 'lijnen' van het 'beeld' dat we zien met onze ogen bepaald/gestuurd door onze angst van het onbekende, als dat wat 'buiten de lijntjes' van het 'verleden' ligt --- dus: 'Wat is 'Schoonheid'?', 'Hoe bestaat 'Schoonheid'?' en 'Is 'Schoonheid' en 'aantrekkings-kracht' werkelijk iets 'natuurlijks'.

Dit is een onderwerp/vraag waar ik me over zal buigen in de volgende blogs.

Laat ik nu nogmaals kijken naar wat de consequenties zijn van die rechtlijnigheid die we onszelf hebben toegestaan uit te leven hier op aarde. Ondanks ons sterk geloof en vertrouwen dat we 'goed bezig zijn' in en als het blindelings volgen van het verleden in de 'toekomst', als zogezegde 'evolutie' --- zien we toch dat onnoembare problemen de kop opsteken, problemen/conflicten die niet deel zouden mogen uitmaken van een 'gezonde samenleving', van een 'geëvolueerde samenleving'. Niet alleen op vlak van de maatschappelijke structuren zoals een economisch model dat niet de capaciteit heeft om elke mond op aarde te voeden, ondanks het feit dat de aarde die het 'voedsel' verschaft wel die capaciteit heeft, maar ook op individueel en relationeel vlak lijken we letterlijk en figuurlijk te verzieken door ongezonde eetgewoonten, ongezonde denkpatronen en ongezonde levensstijlen. 'Ongezond' zijnde, niet in harmonie staand met de fysieke structuren/organismen die HIER bestaan.


 Oplossing

Als we even kijken naar de natuur en het dierenrijk, zien we een fascinerend gegeven, namelijk dat zij zonder regels, codes of kennis van goed en kwaad toch een perfect gebalanceerd en harmonieus systeem in stand houden -- in tegenstelling tot de mens die, ondanks al zijn kennis, regels en codes, met zichzelf geen blijf lijkt te weten hier op aarde en niet functionneert als een gezond deel van het 'systeem' in en als 'het leven op aarde'. Wat wij mensen met andere woorden altijd hebben gezien als ons 'antwoord' en 'oplossing' voor 'problemen' (>>wat door religie en de wet wordt omschreven als 'slecht'/'kwaad'/'fout'), namelijk zelf-onderdrukking door 'rechtlijnigheid' in expressie aan de hand van regels/codes in en als de 'kennis van goed en kwaad', is net het echte probleem als de oorzaak/reden waarom we niet op een harmonieuze/gebalanceerde manier in relatie staan met het leven op aarde.

We hebben geleerd om onszelf niet te vertrouwen en ons vertrouwen te plaatsen in een systeem van kennis en informatie over 'goed' en 'slecht' - waardoor we onszelf hebben afgescheiden van onszelf als 'het leven', als 'de natuur' --- dus is het vanzelfsprekend dat we niet op een gezonde manier in relatie staan met de natuur en het dierenrijk als 'het leven op aarde'.

De oplossing ligt dus in hoe we onze kinderen opvoeden - en het veranderen van ons onderwijsprogramma, waarin we kinderen aanleren om, in de plaats van te vertrouwen op één of ander systeem buiten zichzelf van kennis en informatie, net te vertrouwen op zichzelf als de 'essentie' van 'het leven' - en daarin één en gelijk te staan met het leven op aarde als 'de natuur'. Want - waarom is het dat we onszelf niet volledig vertrouwen en aanvaarden als wie we werkelijk zijn in de eerste plaats? Is het omdat we geloven dat we geboren zijn in 'zonde' en dus wel moeten veranderen en voldoen aan één of andere standaard/ideaal/norm om 'goed' te zijn in de ogen van..... God?



De oplossing ligt in het herdefinieren van de begrippen als kennis en informatie die we kinderen aanleren over het leven op aarde - zodat die begrippen niet zomaar 'dode kennis' zijn als doorgegeven geloofsystemen, maar 'levende kennis' die betrekking heeft tot de eigenlijke fysieke werkelijkheid waarin wij ons bevinden - hetgeen gebeurt door onze aanvaardde kennis te bevragen naar wat de consequenties zijn in het leven op aarde van de uitleving van die kennis --- als de enige parameter die stand houdt in het onderscheiden maken tussen leugens/illusie/dode kennis en 'levende kennis'/waarheid/realiteit/betrouwbaarheid. We ondersteunen dus de bevragende natuur in en van onze kinderen - in het besef dat het enkel is door vragen te stellen dat we kunnen komen tot de essentie van wie we zijn en wat echt is - en waardoor we onszelf ervan kunnen verzekeren dat de begrippen die we leven betrekking hebben tot de essentie en dus niet 'gebakken lucht' zijn.


Beloning

We zullen voor de eerste keer in de menselijke geschiedenis te weten komen wie wij werkelijk zijn als de essentie van het 'leven op aarde', wat echt belangrijk is, wat echt bestaat. We krijgen de kans om onszelf te leren kennen als het leven zelf, en om voor onszelf in te zien wat het werkelijk wil zeggen om deel uit te maken van het leven op aarde.

Voor de eerste keer zullen we ondervinden wat het betekent om te LEVEN in de plaats van te 'overleven' -- hetgeen op zich een uiterst fascinerend reis/ervaring zal zijn omdat we tot nu toe enkel hebben bestaan in een voorgeprogrammeerd 'systeem' van 'regels'/'codes'/'geloofsystemen' in functie van 'overleven' in 'het systeem' waarin 'wie wij zijn' gedefinieerd en gelimiteerd is tot onze capaciteit om te overleven in het systeem.

Onze kinderen zullen opgroeien in een omgeving/systeem die hen onvoorwaardelijk ondersteund, hetgeen hen de kans en de vrijheid geeft om zichzelf te ontplooiien en ontwikkelen tot hun ultieme potentieel in en als het 'buiten de lijntjes kleuren', hetgeen baan geeft voor het ontstaan van nieuwe inzichten en expressies die het leven op aarde als geheel kunnen ondersteunen in onze collectieve ontwikkeling en evolutie. Het bestaan op aarde zal een absoluut genot zijn, waarin we kunnen genieten van elkaars uitdrukking/expressie omdat er geen 'druk' meer ligt in en als het 'competeren' en 'vergelijken' van onszelf met een ander.


Wordt vervolgd in Dag 220

Dag 218: Agressie broedt Agressie

Dit is een verderzetting van "Dag 217: Bijzondere Bijstandsteam bestrijdt agressie met agressie?"


ik vergeef mezelf dat ik een samenleving/realiteit heb aanvaard waarin agressie met agressie bestreden wordt, als een voorgeprogrammeerde, voorspelbare reactie van overleving - waarin nooit werkelijk stilgestaan wordt bij de consequenties van die reactie op lange termijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het bestrijden van agressie met agressie enkel als consequentie kan hebben dat de problemen/agressie escaleren omdat agressie enkel angst produceert en angst enkel agressie produceert in en als de voorgeprogrammeerde en voorspelbare reacties van de menselijke geest - waardoor een werkelijke 'stopzetting' van de agressie onmogelijk wordt omdat er niet gekeken wordt naar de ware bron van de conflicten/problemen

ik vergeef mezelf dat ik een samenleving/realiteit heb toegestaan te bestaan waarin het 'handhaven van de orde' eruit bestaat van het reageren op problemen met onderdrukking en 'schade-beperking' vanuit de reactie van angst - en niet uit het opsporen van de bron en oorzaak van de conflicten/problemen met het oog op preventie in de toekomst en het ontwikkelen van een werkbare oplossing die werkt voor allen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het 'leger' en de 'politie' en de 'bijzondere bijstandsteams' en hoe zij reageren op problemen met onderdrukking en agressie - een manifestatie is van de voorgeprogrammeerde reacties van angst en agressie die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als hoe ik zelf reageer op problemen/conflicten

en dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het creëren van een samenleving/realiteit waarin wezens samenwerken in het zoeken naar werkbare oplossingen voor problemen, begint bij het stoppen van de egoïstische, 'tunnelvisie', voorgeprogrammeerde overlevingsreacties van angst en agressie op problemen --- omdat ik HIER besta, als een deel van de samenleving/realiteit en dus zelf moet leven als de oplossing die ik wil zien in mijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor de manifestatie/het bestaan van politie en 'bijzondere bijstandsteams' in deze samenleving/realiteit - door er angst van te hebben, en daarin te bestaan in en als een persoonlijke overlevingsreactie --- in de plaats van in te zien hoe ik daarin het bestaan van politie als een reactieve macht die problemen en conflicten in de samenleving op een reactieve in de plaats van een preventieve manier aanpakt zelf heb gecreëerd en ondersteund door vanuit die ervaring van angst zelf te verwachten en te verlangen dat er 'politie' bestaat die mij aan de hand van 'harde middelen' zoals agressie zal beschermen van de factoren in de samenleving waar ik mij bedreigd door voel in mijn overleving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd politie en bijzondere bijstandsteams en het leger te beschuldigen van de agressie die zij uitoefenen in het aanpakken van problemen in de samenleving - in de plaats van in te zien hoe ik zelf die agressie uitoefen in mezelf in de vorm van beschuldigingen in mijn geest --- en dat de 'politie' en 'het leger' in deze wereld dus de manistatie zijn van de agressie die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf tegenover andere wezens

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe conflicten nooit opgelost zullen geraken zolang ik mezelf niet in de schoenen plaats van 'de andere partij' en zolang ik mijn werkelijkheid niet onderzoek en tot inzicht kom in hoe, waar en waarom het 'conflict' onstaan is in de eerste plaats --- en dat het gevolg van zo'n eendimensionele visie op de realiteit, waarin enkel mijn reacties 'echt' en 'waardevol' en 'belangrijk' zijn, is dat ik enkel conflict creëer met mijn omgeving omdat ik weiger mezelf in de schoenen te plaatsen van mijn omgeving en zo te komen tot ware communicatie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'conflicten' en 'problemen' die zich manifesteren in mijn omgeving en tussen mezelf en mijn omgeving nooit opgelost zullen geraken zolang ik niet besef dat elk conflict een manifestatie is van een 'conflict' dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf -- waarin ik reageer op een deel van de realiteit als mezelf en daarin een afscheiding creëer in mezelf door mijn omgeving als 'de realiteit' niet te willen aanvaarden en zien ALS mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat conflicten altijd ontstaan wanneer ik een deel van de realiteit niet wil aanvaarden als één en gelijk met mezelf - en dat het reageren op die conflicten met agressie als onderdrukking --- enkel zal leiden tot meer conflict --- tot ik verantwoordelijkheid neem voor de realiteit ALS mezelf en elk deel van/in de realiteit aanvaard als één en gelijk met mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik 'problemen' en 'conflicten' altijd heb 'opgelost' vanuit reactiviteit, als onderdrukking, vanuit de hoop dat de problemen vanzelf zullen verdwijnen, door te geloven in 'uit het oog, is uit de geest'  --- in de plaats van in te zien dat 'problemen' en 'conflicten' manifestaties zijn van dysfuncties die al langere tijd bestaan, en dat het dus noodzakelijk is om die dysfuncties op te sporen en te genezen in het aanpakken van het probleem, omdat de problemen/conflicten anders enkel zullen escaleren


ik besef dat de agressie die politie, het leger en bijzondere bijstandsteams aan de dag brengen in het omgaan met problemen in de samenleving, een manifestatie is van de agressie die bestaat in elk mens - en dat elk mens daarom verantwoordelijk is voor voorvallen zoals 'de zaak Jonathan Jacob' -- en dat, zolang de mens in de samenleving geen verantwoordelijkheid neemt voor wie hij is in zichzelf als hoe hij in relatie staat met zijn omgeving, die 'omgeving' ook nooit zal veranderen tot wat het beste is voor allen

ik stel mezelf tot doel om, in de plaats van te reageren met agressie en beschuldigingen op een 'probleem', vanuit een voorgeprogrammeerde overlevingsreactie van angst, te stoppen en te ademen, en te beseffen dat ik nooit zal omgaan met de werkelijkheid als mijn omgeving op een manier die ondersteunend is in het creëren van een veilige omgeving/realiteit voor allen, zolang ik reageer vanuit persoonlijke overleving en dus nalaat een ander te zien en te overwegen als mezelf

hierin stel ik mezelf tot doel om te leven als de oplossing die ik wil zien in mijn omgeving - als het stoppen van agressie/beschuldigingen in mezelf, en het onvoorwaardelijk onderzoeken van de realiteit die HIER is om inzicht te verwerven in het ontstaan van 'het probleem', met het oog op het stoppen van het probleem, gebaseerd op het principe 'preventie is het beste medicijn'

Follow my blog with Bloglovin

Dag 217: Bijzondere Bijstandsteam bestrijdt agressie met agressie?

In deze blog bekijk ik aspecten van/in onze huidige aanvaardde samenleving volgens het 'probleem-oplossing-beloning' model. Ik stel mezelf hierin tot doel de 'problemen' te bevragen en te onderzoeken vanuit het startpunt van 'preventie is het beste geneesmiddel', en dat als we de problemen willen oplossen we ze eerst en vooral grondig zullen moeten onderzoeken en niet schuw zijn om te kijken naar hoe onze hele samenlevings-structuur in relatie/verband staat met het creëren van één specifiek 'probleem'.


Probleem

6 leden van het 'Bijzondere Bijstandsteam' (BBT) - 'Robocops' - slaan een psychotische ongewapende, weerloze man in een politiecel dood in een poging om hem te 'kalmeren'. Het BBT is in het leven geroepen om heel agressieve en gewapende mensen te overmeesteren - hetgeen zoveel wil zeggen als 'vuur met vuur bestrijden', 'agressie met agressie bestrijden', 'wapens met wapens bestrijden'.

Dit is geen geïsoleerd 'probleem'/fenomeen in onze samenleving, het is hoe we onze 'problemen' al sinds mensheugnis hebben aangepakt - het is het principe dat aan de basis lag van de Golfoorlog, en het is de reden waarom oorlogen blijven aanslepen met ontelbare slachtoffers en 'zwarte pagina's in de geschiedenis' tot gevolg.

En ondanks ons ferm geloof en vertrouwen in deze aanpak als blijkbaar 'de enige oplossing', blijft de agressie in ons land stijgen - zie artikels:

• "Agressie op de bus blijft stijgen" (De Morgen - 24/02/2013) 
• "Hulpverlener aangevallen na opmerking over sneeuwbal"(Het Nieuwsblad - 24/02/2013) (>>"De agressie tegen hulpverleners neemt toe, zegt de hulpverlener. 'Als we zouden willen, zouden we elke dag kunnen vechten.'")
• "Wapenbezit in scholen meer dan verdubbeld" (Gazet van Antwerpen - 24/02/2013)
• "Nog nooit zoveel agressie op treinen" (Gazet van Antwerpen - 24/02/2013)

Voorspelbaarheid van het probleem

Wat is de 'voorspelbaarheidsfactor' van het probleem? Met andere woorden - hoe is de stijging van agressie in wezen een voospelbaar gevolg van het aanpakken van agressie met meer agressie (>>lees "Tot 20% meer blauw op straat in 2013" - De Tijd 24/02/2013)?

Agressie is een reactie die voortkomt uit ANGST - we hebben angst om aangevallen door 'agressieve mensen', zij het 'vreemdelingen', 'delinquente jongeren', 'psychotische mensen', 'daklozen', 'misnoegde arbeiders', 'andere landen', etc... --- en dus reageren we automatisch met het verlangen om onszelf te verdedigen met... agressie.

Hierin plaatsen we onszelf uiteraard op geen enkel moment in de schoenen van de zogezegde 'tegenpartij' en kunnen we dus ook niet inzien hoe onze 'agressieve' reactie van zelf-verdediging, waarin wij ons het slachtoffer voelen, de andere partij ook angst inboezemt en hen in een gelijkaardige 'zelf-verdedigings modus' plaatst en dus wederom zullen blijven reageren met agressie.

Gevolg - niemand voelt zich begrepen of gehoord in de 'slachtofferrol' waarin we ons bevinden - want we zijn allen slachtoffer en dader tegelijkertijd, we voelen ons bedreigd langs alle kanten omdat het enige antwoord dat we krijgen op onze 'natuurlijke' reactie van zelf-verdediging agressie is.

Bijgevolg ontstaat er nooit werkelijke communicatie omdat niemand zich wil/kan 'ontspannen' uit angst dat we in ons 'zwak moment' aangevallen zullen worden - dus iedere 'partij' vecht voor zijn 'recht', uit angst om misbruikt te worden door de andere partijen --- waardoor we 'oorlog' krijgen in alle delen van onze samenleving waar mensen in feite geacht worden samen te werken om een vruchtvolle, harmonieuze en vredevolle 'samen-leving' te bewerkstelligen.

Uiteindelijk heeft ieder mens in de samenleving het gevoel dat we onbegrepen zijn, dat we niemand verstaan en dat niemand ons verstaat - de angst bouwt zich op in het individu, en dus ook het 'zelf-beschermings-mechanisme' zoals politie en leger - meer en meer 'minderheids-groepen' voelen zich geviseerd en geisoleerd en worden in een hoek gedreven van angst voor hun voortbestaan --- waarvan de enige uitkomst een agressieve reactie zal zijn als een gevecht om te overleven.

En in dit hele verhaal is er nooit werkelijk een onderzoek uitgevoerd naar hoe de hele toestand ontstaan is in de eerste plaats, naar wie wij zijn als individuen in deze situatie en hoe en waarom het is dat we elkaar zogezegd 'niet kunnen verstaan' en dat elke poging tot communicatie, begrip en samenwerking op conflict lijkt uit te draaien.

Het probleem ligt in de voorspelbaarheid van de innerlijke reacties van de menselijke geest - de reactie van angst op agressie en de reactie van agressie op angst - een vicieuze cyclus die enkel op totale vernietiging/oorlog kan uitdraaien. En het verontrustende punt hierin is dat, naarmate de agressie oplaait in de samenleving, groeit de angst -- hetgeen de agressie enkel verder doet opwakkeren tot uiteindelijk niemand meer in staat is om een ander nog te zien als zijn gelijke en 'oorlog' de enige optie lijkt om onszelf te ontdoen van wat het ook is dat ons angst inboezemt.


Oplossing

Nemen we hier het voorbeeld van de 6 BBT-leden die de psychotische man doodsloegen als de 'oplossing' voor het 'probleem' als het feit dat hij 'onrustig' was en een 'gevaar was voor zijn omgeving', ondanks het feit dat hij al opgesloten was in een cel.

De agenten handelden duidelijk niet vanuit een berekend inzicht in hoe de geest van de psychotische man werkt of hoe de situatie best aangepakt zou kunnen worden om hem tot kalmte te krijgen, ze voerden enkel een 'opdracht' uit en handelden als de gemanifesteerde angst van de samenleving op 'psychotische mensen' - ze sloten hem op en begonnen erop te slaan.

Als je opgesloten zou worden door 6 zwaar gewapende, gemaskerde mannen in uniforms,  in een kleine cel zonder vensters of verwarming en poedelnaakt - hoe zou jij reageren? Elk mens zou zich absoluut wanhopig voelen, sommigen op de rand van de waanzin, en velen zouden reageren met agressie om zichzelf in die situatie te verdedigen - dat is immers de voorspelbare overlevings-reactie van de menselijke geest. Een reactie waar deze 'handhavers van de orde' duidelijk niet stil bij stonden omdat ze zelf opgeslorpt waren door hun persoonlijke reactie van angst/agressie.

Dus: wat was er eerst, de psychose in het individu of een psychotische, dysfunctionele samenleving wiens barbaarse reacties het individu in een staat van constante angst/neurose/psychose en zelf-preservatie dwingen?

Wat zou hier een oplossing zijn die ervoor zorgt dat 'psychotische mensen' vanzelf kalmeren, of dat 'psychose' zelfs volledig zou verbannen uit de menselijke geest? Ten eerste creëer je een omgeving waar je je zelf veilig en gerust in zou voelen - een omgeving die het individu laat weten dat hij niet onder bedreiging staat en dus niet moet vechten voor zijn overleving. Dit is echter maar wanneer het 'probleem' van psychose al ontstaan is en is dus maar 'schade-beperking'.

De werkelijke oplossing in de aanpak van het probleem/fenomeen 'psychose' ligt in het onszelf eerst en vooral de vraag stellen - 'waar komt psychose vandaan?', 'hoe wordt psychose gecreëerd?', 'hoe komt een individu in een mentale staat van constante angst/agressie en het geloof dat hij zichzelf moet verdedigen tegen de 'kwade buitenwereld'?

In onze psychologie worden zaken zoals 'psychose' behandeld, met de wetenschap dat de omgeving tijdens de kindertijd, in de vorming van de identiteit van het individu de bepalende factor is, zonder die omgeving werkelijk aan te pakken --- hoe rechtvaardigen we dit eigenlijk? Dit is absolute achterwaartse redenering.

Als we weten dat de omgeving het individu, de identiteit, het mentaal functionneren, de gedachtenwereld  en het 'geestelijk welzijn' van het individu vormgeeft - waarom laten we dan na die omgeving vorm te geven tot een voedingsbodem voor een gezonde geest? Waarom stelt de psychologie geen vragen bij hoe onze samenleving als geheel functionneert? Geen wonder dat mensen volledig waanzinnig/psychotisch worden - wanneer zelfs zij die pretenderen hen te helpen, niet willen kijken naar de echte oorzaak van de psychische problemen.

'Orde-handhavers' zoals 'politie' en 'leger' zoals ze nu bestaan, zijn zelf getrainde psychotische mensen -- die bestaan in en handelen vanuit de psychotische toestand van reageren met agressie op agressie - agressie IS de psychotische toestand, één waar elke agent en militair in getraind wordt. Hoe kunnen zij de oplossing bieden, wanneer ze deel uitmaken van het probleem?

In een samenleving die gebaseerd is op gezond verstand en inzicht, in en als het principe dat 'preventie het beste geneesmiddel is', zijn 'orde-handhavers' net mensen die handelen met een inzicht in de voorspelbare natuur van de menselijke geest en niet vanuit reactiviteit - ze worden getraind in het 'berekenen' van de voorspelbaarheid van menselijke reacties in situaties en de consequenties van hun acties/handelingen, om een samenleving/omgang te creëren die een optimale communicatie en samenwerking tussen individuen garandeert, in het besef dat enkel een gezonde innerlijke mens, gezonde relaties zal kunnen creëren - en dat het creëren van een begripvolle, onbedreigende, zorgende omgeving de sleutel is.

Hierin kunnen we echter vaststellen dat deze vorm van 'orde-handhaving' onmogelijk is in onze huidige samenleving, waarin de structuren waarin we leven deze 'veiligheid' en 'begrip' niet garanderen - waardoor onze 'orde-handhavers' zich gedwongen voelen om naar geweld te grijpen om de 'opstandelingen' terug te dringen - en zodoende enkel meer agressie/opstand te creëren.

De oplossing ligt dus eerst en vooral in het veranderen van onze omgeving/samenleving van een bedreigende omgeving die de mens in een staat van zelf-verdediging duwt, tot een samenleving die veiligheid en comfort biedt - waarin we niet moeten vechten voor onze 'rechten'/'geld'/'overleving'.

In een Gelijk Geld Kapitalisme systeem zal de nadruk gelegd worden op het creëren van een veilige omgeving voor allen door de structuren in de samenleving, zoals bedrijven, die het dagelijkse leven van het individu bepalen, zo vorm te geven dat er samenwerking en wederzijdse ondersteuning in de plaats van competitie en overleving ontstaat --- waarin de levensstandaard van het individu de prioriteit is en het creëren van efficiente, functionele relaties tussen mens en omgeving.

Voor een beter begrip in hoe dit systeem praktisch in z'n werk zou gaan, lees ook:

•  "Dag 190: Eerlijkheid in de Werkplaats" 
• "Dag 184: De relatie tussen Ecologie en Economie in Gelijk Geld Kapitalisme"
• "Dag 189: Zal je diploma je inkomen bepalen in een Gelijk Geld Kapitalisme?"

Beloning

Met een 'orde-handhaving' die gericht is op het opzoeken van de oorsprong van problemen en niet op het reageren op problemen met agressie - kunnen conflicten werkelijk aangepakt worden vanaf de wortel, en kan ervoor gezorgd worden dat ze zich nooit meer opnieuw voordoen.

Elk mens in de samenleving zal aansprakelijk gesteld worden voor elk probleem dat zich voordoet in de samenleving - omdat een 'probleem' niet meer geïsoleerd bekeken zal worden, maar eerder als een expressie/manifestatie en gevolg van een dysfunctie/storing in hoe een specifiek element in relatie staat met zijn omgeving -- waarbij bijgevolg een verbeterde communicatie zal ontstaan tussen alle 'elementen'/'mensen' in de samenleving, bij het samenwerken om een gezonde omgeving te creëren voor elk 'element'/'aspect' in en van de samenleving, omdat elk mens zal beseffen dat de 'samen-leving' een dynamisch geheel is waarin geen deel alleen staat en alles altijd in verbinding/relatie staat met alles.

Mensen zullen de kans krijgen om hun 'horizonten' te verbreden in het proces van het begrijpen en leren kennen van andere culturen en aspecten/delen van de samenleving waar ze zich voordien van afgezonderd hadden -- zodat niet enkel het individu groeit en ontwikkelt in 'bewustzijn', maar bijgevolg ook de samenleving als geheel --- waardoor werkelijke vooruitgang/evolutie mogelijk is.

In de plaats versterken van afscheiding en grenzen tussen groepen/mensen door 'agressie' - zal er net 'ontmoeting' plaatsvinden en wederzijdse ondersteuning - door een 'politie' en 'leger' die instaat voor het onderzoeken van hoe conflicten ontstaan in de eerste plaats met het oog op preventie (als beste medicijn), zodat agressie uiteindelijk verbannen wordt uit de samenleving.

Politie staat dus in voor het opsporen van de oorsprong van problemen en conflicten die zich voordoen in de samenleving, met het oog op het verbeteren en optimaliseren van de structuur van de samenleving als geheel - om zodoende een gezonde 'voedingsbodem' te creëren waarin het individu kan ontwikkelen tot een gezond functionerend wezen --- waardoor 'psychosen' en 'geestesziekten' op termijn enorm zullen verminderen.

Dag 216: Verlangen naar erkenning en faalangst - zelf-correctie

Dit is een verderzetting van "Dag 215: Angst om te falen en verlangen naar erkenning (deel 2)"


ik stel mezelf tot doel om mijn vertrouwen te verplaatsen/verleggen van het vertrouwen op de geest als gedachten en energetische reacties naar het vertrouwen op mezelf als het fysieke lichaam in en als de zelf-eerlijkheid van wie ik ben als het lichaam in elk moment van ademhaling

hierin stel ik mezelf tot doel om, wanneer en als ik gedachten zie opkomen in mijn geest van 'wat ik zal doen', mezelf te stoppen en te ademen, en mezelf niet toe te staan te reageren met beoordelingen op 'wat ik doe' --- en mezelf HIER te brengen, in en als de natuurlijke, simplistische, eenvoudige en vloeiende beweging van het fysieke lichaam in en als het moment

ik stel mezelf tot doel om 'zelf-vertrouwen' te leven als het vertrouwen op mezelf als het fysieke lichaam in elk moment van ademhaling - omdat ik besef dat de geest enkel bestaat in afscheiding van mezelf op basis van angst --- en dat het fysieke lichaam HIER is als al wat bestaat en dat het dus gezond verstand is om te vertrouwen op de absoluutheid, stabiliteit en soliditeit van het fysieke lichaam en niet op de onzekerheid, angst, twijfel, onstabiliteit en onbestaandheid van de geest

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik de energetische ervaring van opwinding zie opkomen in mezelf als reactie op gedachten aan mezelf in en als 'erkenning krijgen', mezelf te stoppen en te ademen --- en stabiel te blijven in mezelf als fysieke expressie omdat ik besef dat wanneer en als ik mezelf toesta mezelf te definieren in en als de ervaring van opwinding in en als 'erkenning krijgen', dat ik mezelf aan het saboteren ben door de angst om te falen te creëren als de tegenpool van het verlangen naar erkenning

 en dus stel ik mezelf tot doel om in elk moment mezelf uit te drukken in en als de zelf-eerlijkheid van mezelf als het fysieke lichaam, in en als absoluut zelf-vertrouwen - in en als het besef dat de geest mijn expressie enkel zal sturen vanuit voorgeprogrammeerde beoordelingen van 'juist/fout', 'goed/slecht', 'positief/negatief' en 'superieur/inferieur' in en als een voorgeprogrammeerde overlevingstechniek --- en dat mijn expressie als gestuurd vanuit de geest nooit het beste zal zijn voor allen als mezelf omdat het enkel 'mijn overleving in deze wereld' in overweging neemt

hierin stel ik mezelf tot doel om het leven van allen in overweging te nemen in mijn expressie in deze wereld --- door mezelf te stoppen in het weggeven van mijn vertrouwen aan het systeem van overleving als de geest als gedachten, gevoelens en emoties in en als verlangen naar erkenning en angst om te falen - en door mezelf in elk moment HIER te brengen in en als de fysieke expressie van mezelf in en als het moment --- omdat ik besef dat alles van mezelf in en als het fysieke lichaam bestaat als HIER, en dat ik dus niet moet vertrouwen op 'de geest' in afscheiding van mezelf

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik de ervaring van twijfel, onzekerheid en angst zie opkomen in mezelf als reactie op de gedachte dat ik zal 'falen' in wat ik doe, te stoppen en te ademen, - en mezelf niet te laten beïnvloeden, bepalen of sturen in mijn expressie door de energetische ervaring van angst, twijfel en onzekerheid --- omdat ik besef dat gedachten als zelf-beoordeling altijd een zelf-sabotage zijn omdat hun enige functie is om mij gelimiteerd te houden in het voorgeprogrammeerde 'programma' van overleving om te leven/bestaan als een kopie van voorgaande generaties - en dat de geest dus niet is wie ik werkelijk ben als het leven zelf als zelf-expressie

ik stel mezelf tot doel om te leven/bestaan als het levende voorbeeld van wat het leven werkelijk is, als ongelimiteerde zelf-expressie, niet bepaald of gestuurd door de geest als het programma van overleving --- door in elk moment mezelf uit de energetische polariteit te halen van verlangen naar erkenning en angst om te falen als de ervaring van 'twijfel' en mezelf te vertrouwen in wie ik werkelijk ben als de natuurlijke expressie van het fysieke lichaam in elk moment van ademhaling

ik stel mezelf tot doel om 'expressie' te leven als de vloeibaarheid, ongelimiteerdheid en eenvoud van het bestaan van mezelf als het fysieke lichaam - en dus niet als een 'competitie' - omdat ik besef dat de definitie van 'expressie' in en als 'competitie' een voorgeprogrammeerde definitie is en niet is wie ik werkelijk ben als het leven zelf

ik stel mezelf tot doel om de definitie en 'ervaring' van het woord 'twijfel' te veranderen van een strijd tussen juist en fout, goed en slecht en superieur en inferieur in en als zelf-beoordelingen - naar de expressie van 'zelf-bevraging' als 'zelf-onderzoek' - als het niet blindelings aanvaarden van beoordelingen als 'wie ik ben' --- maar het besef te leven dat beoordelingen nooit een oplossing bieden voor problemen, en dat de enige oplossing is om het probleem te onderzoeken en de aanvaarde realiteit te bevragen

ik stel mezelf tot doel om mezelf niet te laten sturen in mijn expressie door het verlangen om iets te 'bereiken' omdat ik besef dat ik daarin tegelijkertijd de angst creëer om te 'falen' - en dat ik mezelf op die manier enkel saboteer in mijn expressie in deze wereld omdat ik inzie en besef dat in in en als mijn geest de 'realiteit'/'toekomst' niet kan voorspellen - en dat ik dus enkel onzekerheid, angst en twijfel creëer in mezelf door te vertrouwen op de geest

hierin stel ik mezelf tot doel om te leven/bestaan in en als elk moment van ademhaling in en als het besef dat alles al HIER is - dat ik niets moet 'bereiken' of 'worden' of 'behalen' - omdat ik besef dat alles in de geest in wezen omgekeerd is, en dat ik in het verlangen om iets te bereiken/behalen, net een 'gemis' creëer in mezelf als het geloof dat ik 'niet goed genoeg' ben als wie ik ben HIER

ik stel mezelf tot doel om te bestaan/staan als een levende statement van/als het leven zelf als HIER - hierin besef ik dat enkel de geest een 'toekomst' zal projecteren/creëren met een 'doel' om te 'bereiken' - om mezelf in een 'race'/'competitie' te plaatsen, in functie van het genereren van energie in mezelf, als een constante wisselstroom tussen verlangen naar erkenning en angst om te falen --- hierin besef ik dat er geen 'toekomst' is, er is geen 'doel', er is niets 'meer' dan HIER - en dat enkel de geest werkt in 'polariteiten' van 'minder'/'meer', 'beter/slechter', 'goed/slecht', 'juist/fout', 'positief/negatief', 'superieur/inferieur' om zichzelf als een systeem van energie te voeden/ondersteunen en in stand te houden

ik besef dat 'het leven' als wie ik werkelijk ben in allen op elk moment GELIJK is, en dat er dus niets te 'bereiken' valt - omdat het verlangen om iets te 'bereiken' enkel bestaat in de geest van het individu als eigenbelang en het verlangen om 'speciaal'/'uniek' te zijn

hierin stel ik mezelf tot doel om mezelf uit te drukken als allen als één als gelijk als het leven zelf - waarin ik besef dat ik als het lichaam de 'catalysator' ben van eenheid en gelijkheid --- en dat er dus geen 'persoonlijk doel' is dat ik moet 'bereiken'/'worden'/'behalen' --- en dat, vanaf het moment dat ik een energetische 'motivatie' ervaar in mezelf om iets te 'doen'/'behalen'/'bereiken'/'worden, ik in de geest zit als afscheiding

Dag 215: Angst om te falen en verlangen naar erkenning (deel 2)

Dit is een verderzetting van "Dag 214: Faalangst en het Verlangen naar Erkenning"


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een beeld te vormen in mijn geest van het 'resultaat' van wat ik ga doen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verwachten dat ik dit resultaat zal 'bereiken' in wat ik doe

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd steeds een 'resultaat' te willen bij al wat ik doe, om erkenning te krijgen van 'andere mensen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te leven voor andere mensen en niet voor mezelf door te verlangen naar 'erkenning' voor mijn daden van andere mensen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik moet weten wat het 'resultaat' zal zijn van mijn daden, hoe het er zal uitzien, voordat ik eraan begin

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de gedachte dat ik moet weten hoe het resultaat van mijn daden eruit zal zien voordat ik eraan begin - om zeker te zijn of het mij wel zal 'lukken'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd ideëen te creëren in mijn geest over wat 'lukken'/'slagen' is en wat 'falen'/'mislukken' is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen om te 'weten' wat ik zal 'doen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen om te beoordelen in en als mijn gedachten wat ik zal 'doen' - en daarin mezelf te kunnen definieren in en als beoordelingen op basis van wat ik 'doe' --- in de plaats van mezelf uit te drukken in eenheid en gelijkheid met wat ik 'doe', als een 'zelf-expressie'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als beoordelingen in mijn geest over wat ik 'doe' - en daarom de toekomst te willen voorspellen als hoe wat ik zal doen eruit zal zien, zodat ik kan 'weten wie ik ben' in en als beoordelingen in mijn geest over wat ik doe

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben van negatieve beoordelingen over wat ik doe, en daarom te willen weten in mijn geest/verbeelding hoe wat ik zal doen eruit zal zien - in een poging om mezelf te beschermen van 'negatieve beoordelingen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'expressie' van mezelf af te scheiden door 'expressie' te definieren in en als 'competitie' door mijn expressie te beoordelen als een 'beeld' in mijn geest - in de plaats van expressie te leven als wie ik ben als het leven zelf in elk moment van ademhaling in en als zelf-eerlijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn expressie als wie ik ben in en als het moment te onderdrukken door 'expressie' te definieren in en als 'competitie' als een beoordeling over hoe mijn expressie eruit ziet en mezelf daarin te hebben afgescheiden van mezelf als expressie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij te verbeelden hoe ik zal doen/uitvoeren wat ik wil doen voordat ik het doe in een poging om het 'resultaat' te controleren in en als het verlangen naar erkenning door mezelf te hebben toegestaan mijn expressie te definieren in en als competitie - in de plaats van in te zien dat ik hierbij de angst om te falen creëer, en mezelf zo saboteer in mijn expressie in en als deze realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'expressie' te definieren in en als het verlangen om een 'resultaat' te 'bereiken' in en als 'competitie' - door mezelf te hebben toegestaan mijn 'zelf-waarde' te definieren in en als 'erkenning krijgen' --- in de plaats van te bestaan in en als onvoorwaardelijke zelf-erkenning in elk moment van ademhaling, en mezelf uit te drukken in en als elk moment als levende zelf-expressie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn expressie te laten definieren door beoordelingen in en als 'competitie' als het verlangen naar erkenning en de angst om te falen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten sturen door angst om te falen door de ervaring van zelf-medelijden te gebruiken om mezelf te manipuleren om op te geven --- en daarin nooit te hebben ingezien dat ik op die manier mijn macht/leven heb weggegeven aan 'het systeem'/'andere mensen'/'beoordelingen' door mijn expressie te laten sturen/bepalen door angst van negatieve beoordelingen --- in de plaats van in te zien dat ik verantwoordelijk ben voor mijn leven/mezelf en dat er dus geen excuses zijn om 'op te geven'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor de angst om te falen in mezelf door niet in te zien dat ik die angst als een negatieve energie zelf gecreëerd heb door mij in te beelden dat ik erkenning krijg voor mijn expressie en daarin een positieve energie/opwinding te genereren in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd dat angst om te falen als zelf-sabotage de consequentie is van het participeren in verbeelding in en als verlangen naar erkenning

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat beelden die opkomen in mijn geest waarin ik mezelf zie 'falen' en waarin ik mezelf beoordeel als een 'mislukking' en 'gefaald', in en als de ervaring van angst/depressie, de consequentie is van mijn participatie in verbeelding waarin ik mezelf erkenning zie krijgen en mezelf beoordeel als 'geslaagd'/'superieur'/'goed' en de energetische ervaring van opwinding

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'expressie' te definieren in en als verbeelding, in en als positieve en negatieve energie - in de plaats van expressie te leven als een werkelijke fysieke ervaring/beleving/uitdrukking van mezelf in en als elk moment van ademhaling -- en in te zien dat de 'expressie' als beelden in mijn geest niet werkelijk bestaat en dat ik als een beeld in mijn geest niet werkelijk besta

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren met opwinding op de verbeelding waarin ik mij erkenning zie krijgen en waarin ik mij inbeeld dat 'andere mensen' mij een positieve beoordeling geven op mijn 'expressie', en niet in te zien dat ik daarin de negatieve energetische ervaring van angst aan het creëren ben, verbonden met verbeelding waarin ik mezelf zie 'falen' en negatieve beoordelingen zie krijgen van mensen --- in de plaats van constant en stabiel te blijven in en als mezelf als wie ik ben in elk moment van ademhaling, en mezelf dus niet te laten sturen, bepalen of beïnvloeden door beoordelingen, en te beseffen dat 'beoordelingen' een persoonlijke mening/reactie zijn van een individu en dus niet de werkelijkheid/realiteit van wie ik ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de polariteit van verlangen naar erkenning als opwinding als reactie op verbeelding waarin ik mij inbeeld dat ik positief beoordeeld wordt door mensen en de angst om te falen als negatieve energie als reactie op verbeelding  waarin ik mezelf negatief beooordeeld zie worden door mensen - in de plaats van in te zien dat die energetische polariteit in en als verbeelding niet is wie ik werkelijk ben en in te zien dat wie ik werkelijk ben HIER is, als de fysieke werkelijkheid van mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mezelf door mezelf te definieren in en als verbeelding in en als een energetische polariteit van opwinding en angst op basis van zelf-beoordelingen - en daarin mezelf te saboteren in wie ik ben als fysieke expressie - door mezelf te hebben toegestaan mezelf te definieren in en als het ego van de geest als 'zelf-beeld' --- in de plaats van te bestaan als de constante en stabiele levende expressie van het fysieke lichaam als wie ik werkelijk ben als HIER

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de realiteit geen competitie is, er is geen 'juist' of 'fout', 'goed' of 'slecht', 'beter' of 'minder' - er is enkel 'wie ik ben' als HIER als zelf-expressie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd zelf-medelijden te gebruiken om mezelf te onderdrukken en te saboteren in mijn bestaan en expressie HIER in en als de realiteit - door niet in te zien dat 'wie ik ben' in mijn handen ligt

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd medelijden te hebben met mezelf en daarin 'andere mensen' te beschuldigen voor hoe ik mezelf gesaboteerd heb in mijn leven/mezelf en opzettelijk geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn bestaan/leven/mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te beoordelen om mezelf opzettelijk te onderdrukken, om mezelf in de ervaring van zelf-medelijden te plaatsen en daarin andere mensen te beschuldigen en als verantwoordelijken te plaatsen voor mijn 'innerlijke strijd' met mezelf en mijn expressie --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en de innerlijke strijd als zelf-beoordeling op te geven in het besef dat ik in mijn eigen handen lig

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van verbeelding als de 'beoordelingen' van 'andere mensen' over mijn expressie - door te reageren op mijn verbeelding als 'beoordelingen' van 'andere mensen' met opwinding in en als verlangen naar erkenning en negatieve energie in en als angst om te falen --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en één en gelijk te staan met mijn verbeelding en de 'beoordelingen' van 'andere mensen' als mijn creatie als een opzettelijke zelf onderdrukking - en op te staan in en als mezelf in het besef dat ik in mijn eigen handen lig en dat 'zelf-beoordeling' en 'wat andere mensen denken over mijn expressie' dus geen excuus is om op te geven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn verantwoordelijkheid voor mezelf weg te geven door mezelf te definieren in en als verbeelding van 'wat andere mensen over mijn expressie denken' - en daarin mijn macht te hebben weggegeven aan de geest als energetische reacties op beoordelingen - in de plaats van in elk moment HIER te zijn, in het besef dat ik verantwoordelijk ben voor mezelf in elk moment van ademhaling

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de geest als energetische reacties op 'beoordelingen' te laten bepalen wie ik ben in de plaats van het zelf directieve principe te zijn van mezelf in elk moment van ademhaling in het besef dat ik in mijn handen lig

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd wat ik doe te verdelen tussen 'goed' en 'slecht' en 'juist' en 'fout'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'het juiste' te willen doen - en daarin te vechten tegen mezelf - en zo mezelf te saboteren door wat ik doe van mezelf af te scheiden in en als beoordelingen in de plaats van te bestaan in en als zelf-eerlijkheid en mezelf onvoorwaardelijk uit te drukken in en als elk moment van ademhaling

ik vergeef mezelf dat ik beoordelingen van 'juist' en 'fout' heb toegestaan te bestaan in mezelf - en op basis daarvan de energetische polariteit van verlangen naar 'erkenning' als 'het juiste doen' en de 'angst om te falen' als 'fouten maken' te hebben toegestaan te bestaan in mezelf --- in de plaats van in te zien dat juist en fout niet bestaan in en als de fysieke werkelijkheid en dat de beoordelingen van 'juist' en 'fout' in mezelf in en als verlangen en angst in verband met 'beoordeeld worden' een patroon is dat ik heb laten programmeren in mezelf als een overlevingsstrategie die ik heb gekopieerd van mijn familie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een energetische opwinding te verbinden met de gedachte dat ik 'het juiste wil doen' - en daarin tegelijkertijd de negatieve energie van angst te genereren in verbinding met de gedachte dat ik iets 'fout zal doen' --- in de plaats van in te zien hoe ik mezelf hierin saboteer in mijn expressie in deze wereld door niet in te zien dat 'juist' en 'fout' persoonlijke beoordelingen zijn van/in de menselijke geest en dus niet werkelijk bestaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf gevangen te zetten in de energetische ervaring van conflict tussen 'het juiste willen doen' en 'het foute doen' in mezelf, in en als hoe ik mijn expressie beoordeel --- in de plaats van in te zien hoe ik, door mezelf te beoordelen op mijn expressie, mijn expressie onderdruk zonder enig inzicht te hebben in wie ik ben of waarom in de dingen die ik al dan niet doe, en daarin geen verantwoordelijkheid neem voor wie ik ben in wat ik doe, door niet één en gelijk te staan met mijn expressie in elk moment van ademhaling als een zelf-eerlijke statement/expressie van wie ik werkelijk ben als HIER

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik, door bepaalde dingen/daden/handelingen te beoordelen als 'juist' en 'goed' en 'superieur', en andere dingen/daden/handelingen te beoordelen als 'fout' en 'slecht' en 'inferieur', een gevecht heb gecreëerd in mezelf tegen mezelf en tegen de 'impulsen'/'verlangens' in mezelf om bepaalde dingen te doen die ik in mezelf beoordeel als 'slecht' en 'negatief'/'inferieur' - en dat ik dit 'gevecht' onmogelijk kan 'winnen' omdat ik die 'impulsen' niet begrijp of doorzie, maar enkel beoordeel, zonder enig inzicht in wie ik ben in en als die impulsen en waar die impulsen vandaan komen in de eerste plaats

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat die beoordelingen in mezelf over 'wat ik doe'/'mijn daden' in deze wereld  een gevolg zijn van de specifieke 'programmatie' die ik heb 'genoten' tijdens mijn opvoeding - waarin mijn omgeving mij beoordeelde op mijn daden/handelingen als 'juist' of 'fout', 'goed' of 'slecht' en 'inferieur' of 'superieur' --- waarin ik mezelf heb toegestaan te reageren met energie in mezelf, in correlatie met de 'waarde-oordelen' die mijn omgeving plaatste op wat ik deed, als een 'negatieve' energie als angst in verbinding met 'fout'/'slecht'/'inferieur'/'minder' en de energie van opwinding in verbinding met 'juist'/'goed'/'superieur'/'beter' - om mezelf in en als de menselijke geest als een systeem van overleving aan te passen aan de reacties/e-moties van mijn omgeving om te kunnen overleven in die omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik heb geleerd in mijn 'primaire omgeving' om steeds te 'bewijzen' aan die omgeving dat ik 'het juiste' doe - als een overlevings-techniek in die omgeving --- en dat ik zo geleerd heb om mezelf af te scheiden van mijn expressie als 'wat ik doe' door mijn expressie te definieren in en als het 'krijgen van erkenning van mijn omgeving'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe ik mezelf heb afgescheiden van mezelf in en als 'wat ik doe' in deze realiteit - door 'wat ik doe' onder te verdelen in 'juist' en 'fout' en 'goed' en 'slecht' en 'superieur' en 'inferieur' - en dat ik een verborgen realiteit heb gecreëerd waarin ik de dingen die ik beoordeel als 'inferieur'/'fout'/'slecht' doe 'in het geheim' en de 'juiste'/'goede'/'superieure' dingen doe om een beeld te creëren van 'wie ik ben' in de ogen van 'andere mensen' --- en dat ik daarin nooit werkelijk mezelf geweest ben, door constant te bestaan in een gevecht in mezelf tussen 'goed' en 'slecht' en 'juist' en 'fout' --- in de plaats van in te zien dat geen van beide is wie ik werkelijk ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'het juiste' in en als 'wat ik doe' niet werkelijk 'juist', 'correct' of 'goed' is en dat ik daarin niet werkelijk 'juist', 'correct' of 'goed' ben, omdat het gemotiveerd is door angst om 'kritiek'/'negatieve beoordelingen' te krijgen --- waarin ik de 'negatieve'/'foute' dingen enkel verborgen houdt in mezelf --- door mezelf te hebben toegestaan en geaccepteerd te geloven dat 'wie ik ben' is 'hoe andere mensen over mij denken' --- in de plaats van zelf-eerlijk te zijn en waarachtig te zijn en in te zien dat 'beoordelingen' over 'wie ik ben' in en als 'wat ik doe' altijd een 'leugen' zijn en dat 'wie ik ben' goed noch slecht, juist noch fout is - ik ben HIER

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de zelf-sabotage als zelf-beoordeling in mezelf een gevolg/consequentie is van de angst die doorheen generaties doorgegeven geweest is - en dus niet is wie ik werkelijk ben, maar gewoon een gevolg/resultaat van generaties van bewustzijnssystemen die nooit verantwoordelijkheid genomen hebben voor zichzelf en voor wat zij aan hun kinderen doorgeven als 'de zonden van de vaders'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf in mijn expressie te laten sturen, bepalen en beïnvloeden door energie als opwinding en angst als verlangen naar erkenning en angst om te falen -- in de plaats van in te zien dat die energie een voorgeprogrammeerd programma is in en als de geest als een gekopieerde overlevingstechniek -- en niet is wie ik werkelijk ben als de natuurlijke beweging van het fysieke lichaam in  en als elk moment van ademhaling

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te vertrouwen op de geest als gedachten en energie in mijn beweging - in de plaats van te vertrouwen op mezelf als het fysieke lichaam als het moment


wordt vervolgd in Dag 216

Dag 214: Faalangst en het Verlangen naar Erkenning

Dit is een verderzetting van "Dag 213: Faalangst - De Grote Muur"


In deze blog kijk ik naar wat er gebeurt in het moment voordat ik iets wil doen/uitvoeren, het 'quantum moment' waarin ik van een hoge energie naar een lage energie ga, en mezelf daarin saboteer in het daadwerkelijk fysiek DOEN en uitvoeren van een 'opdracht'/'taak'/'plan'. Ik heb doorheen mijn leven bepaalde gewoontes/patronen gecreëerd, van specifieke dingen die ik 'doe' waar ik uitsluitend een positief/goed gevoel bij ervaar, en buiten die specifieke handelingen, heb ik mezelf aan een zeer kort touw gehouden wat betreft mijn fysieke expressie in deze realiteit, door mezelf dus te laten tegenhouden door de angst om te 'falen' in het doen van dingen die ik niet 'ken', waarvan ik dus de 'uitkomst' als hoe ik mij zal 'voelen' niet kan berekenen/voorspellen.

Hetgeen concreet wil zeggen, dat elke keer ik iets ga doen, iets 'van plan ben', dat ik nog nooit eerder gedaan heb of waar ik niet zo vertrouwd mee ben, een handeling die met andere woorden niet deel uitmaakt van mijn repertoire aan 'gewoontes', stop ik mezelf voordat ik eraan begin door angst te hebben dat ik 'het niet zal kunnen' (=angst om te 'falen') -- hetgeen dus impliceert dat ik al een bepaald beeld gevormd had in mijn geest in verband met wat 'het' is of zal zijn en in verband met wat het 'resultaat' zal zijn van mijn specifieke handeling/plan/project dat ik wil uitvoeren, en in verband met 'wie ik wil zijn' als 'hoe ik mij wil voelen' wanneer ik de bepaalde handeling/project heb uitgevoerd, hetgeen mij laat zien dat ik mezelf identificeer met 'wat ik doe' als 'wat ik kan laten zien aan andere mensen' om 'waarde'/'erkenning' te krijgen voor mijn 'bestaan' - en dat ik dus verlang om mij 'waardevol' te voelen door iets 'speciaal', 'uniek', 'goed' te doen, iets dat 'andere mensen' zullen beoordelen als 'waardevol', 'uniek', 'speciaal', 'goed'. Hetgeen impliceert dat ik geloof dat wie ik werkelijk ben als simpelweg HIER, als een wezen, niets 'waard' is en niet echt 'bestaat', en dat ik wil/'moet' bewijzen dat ik 'besta' door dingen te 'doen' in deze realiteit, als wat 'andere mensen' kunnen ZIEN, waarin ze mijn 'bestaan' 'erkennen'/'zien' en 'bevestigen' door middel van hoe ze mijn 'daden'/'handelingen' beoordelen in hun gedachten/woorden.

Het verlangen om erkenning te krijgen voor mijn 'bestaan' van 'andere mensen' door middel van mijn 'daden', als mijn 'gereedschap' dat ik gebruik om aandacht te krijgen, laat mij zien dat ik mezelf nooit heb 'erkent' in het feit dat ik wel degelijk besta, dat ik wel degelijk HIER ben/besta.

Wanneer ik dus aan een 'taak'/'opdracht' ga beginnen, bvb een blog schrijven, heb ik dus al een bepaalde verwachting gecreëerd in mijn geest in verband met 'hoe het eruit zal zien' wanneer het al 'af' is, waarin mijn 'startpunt' voor het uitvoeren van mijn taak/opdracht dus één van 'ego' wordt als het verlangen naar een gevoel/ervaring van opwinding/superioriteit in en als het 'krijgen van erkenning/aanzien/aandacht' voor 'wat ik heb gedaan/gemaakt'. Hierin geef ik mezelf de vrijheid niet om de taak/opdracht te volbrengen en uit te voeren in de eigenlijke fysieke werkelijkheid, rekening houdend met het feit dat ik de specifieke taak/opdracht nog nooit eerder heb uitgevoerd en dus onmogelijk al kan weten 'hoe het eruit zal zien' wanneer het 'af'/'gedaan' is -- hetgeen dus pure zelf-sabotage is.

Dus, wat gebeurt er nu specifiek, stap voor stap, in mijn geest in het moment dat ik een gedachte vorm in mijn geest over 'iets dat ik kan/wil/moet doen'? Eerst is er de gedachte, een 'neutraal' beeld, als een 'idee', van 'hey, dit zou ik kunnen doen' - dan activeert mijn verbeelding waarin ik me het eindresultaat al inbeeld, alsof het al helemaal 'af' is en ik er complimentjes en erkenning voor krijg van 'andere mensen', ik beeld me de gedachten in van 'andere mensen' wanneer ze zien wat ik heb gedaan/gemaakt, gedachten als 'wow, dat had ik nooit gedacht van haar', 'amai, ze is zo intelligent/speciaal/uniek', 'wie had dat gedacht' -  waar ik dan op reageer in mezelf met backchat als 'mensen zullen zien hoe intelligent/uniek/speciaal ik ben', 'mensen zullen zien/opmerken dat ik besta', 'ze zullen mij eindelijk erkennen', 'ze zullen eindelijk zien dat ik wel iets waard ben' en de energetische ervaring van opwinding.

Nadat ik mezelf een hoge energie als verwachting/verlangen heb ingepraat in mijn geest via mijn verbeelding en backchat - komt de angst als de lage energie. Er komt een beeld in mijn gedachten waarin ik mezelf zie 'falen', in dat beeld zie ik hoe ik mij gefrustreerd VOEL, hoe ik het gevoel heb dat het mij niet lukt en dat ik 'vast zit', ik zie hoe ik mij gelimiteerd voel en hoe ik uiteindelijk opgeef, als een beeld/ervaring uit mijn verleden/herinneringen - dan komt de verbeelding waarin ik mij verbeeld dat 'andere mensen' mijn expressie beoordelen als 'idioot', dat ze 'neerkijken op mij', dat ze zeggen dat ik 'niet weet waar ik mee bezig ben' en er 'gewoon mee zou moeten ophouden', dat het 'stom'/'dom' is wat ik doe - hierop reageer ik met de ervaring van angst in mezelf -- en dan volgt de backchat waarin ik mezelf 'neerhaal' door te zeggen tegen mezelf in mijn geest dat 'ik er gewoon mee zou moeten ophouden', dat ik 'dit toch niet kan/zal kunnen', dat het 'mij niet zal lukken', en dat ik waarschijnlijk toch gewoon weer zal opgeven en dat ik er daarom niet eens aan zou moeten beginnen --- hierop reageer ik met een gevoel van kwaadheid tegen mezelf,  - waarna de backchat van opzettelijke zelf-sabotage begint waarin ik mezelf beoordeel in mezelf door te denken dat ik 'niets kan', en 'voor niets goed ben', en 'nooit iets zal kunnen', en dat het 'altijd hetzelfde is met mij', als opzettelijke 'zelf-verdoemende' gedachten/beoordelingen om mezelf in een gevoel van depressie en zelf-medelijden te brengen, hetgeen voor mij de reden en het excuus is om 'op te geven', omdat ik mezelf hierin opzettelijk in een 'neerwaardse spiraal' heb geplaatst van zelf-beoordeling en zelf-onderdrukking.


Wordt Vervolgd in Dag 215

Dag 213: Faalangst - De Grote Muur

Na de vorige blog die ik schreef over 'Faalangst' - "Dag 212: Faalangst - Zelf-Vergeving"
en na erover te spreken in mijn vlog "Dag 212: Faalangst"


heb ik ingezien hoe deze 'faalangst' een grote controle heeft over mijn leven op vele manieren en hoe ik mezelf vaak enorm saboteer in wat ik doe. Dus, zal ik deze blog en waarschijnlijk een paar volgende blogs toewijden aan het verder uitspitten van en veranderen van dit patroon - zodat ik werkelijk kan LEVEN zonder mezelf te saboteren.

Waar ik nu over ga schrijven is wat er gebeurt elke keer ik 'iets van plan ben', wanneer ik een idee in mijn geest heb dat ik 'van plan ben' uit te voeren in fysieke daad. Zoals bijvoorbeeld het schrijven van een blog. Wat er gebeurt is dat ik als het ware op een muur bots in mijn geest, een muur van twijfel, angst en onzekerheid - een muur van 'wat als...' --- 'wat als ik niet perfect ben in wat ik doe?', 'wat als ik geen erkenning zal krijgen voor wat ik doe?', 'wat als wat ik doe dom zal zijn?'. Hier speelt dus een angst om 'Dom' te zijn, om beoordeeld te worden als 'dom' en dus 'inferieur' in mijn expressie.

Ik zie dat ik die angst heb overgenomen van mijn omgeving - het is een punt van ego waarin ik mezelf met mijn 'intelligentie' en mijn zogezegde 'superioriteit' in wat ik doe boven andere mensen plaats en mezelf vergelijk met mensen, om mezelf ervan te verzekeren dat ik 'beter' ben, dat ik alles 'juist' en 'perfect' doe, waarin ik andere mensen altijd heb gezien als 'imperfect', 'slordig' in wat ze doen' en 'dom'.

Ik heb tijdens mijn leven veel tijd en moeite toegewijd aan het HOE van de dingen die ik doe, van mijn fysieke expressie/beweging/uitvoering. WAT ik doe was nooit echt belangrijk, maar wel HOE ik doe wat ik doe -- met andere woorden: zolang het er maar 'professioneel', 'perfect', 'goed', 'juist', 'correct' uitziet, zolang ik maar erkenning krijg van mensen voor 'wie ik ben' als een 'beeld'.

Het is zelfs alsof mijn leven een 'film' is en elk moment is een 'scene', een 'opname' waarin ik beoordeeld wordt op HOE ik mij beweeg/uitdruk, en waarin ik steeds op zoek ben naar een 'erkenning' voor mijn 'kunde' en 'vaardigheden'. Hierdoor zal ik ook mezelf limiteren in wat ik daadwerkelijk doe, door mezelf te schuwen van dingen die ik niet ken en waarvan ik dus niet zeker ben dat ik ze 'goed'/'juist' zal uitvoeren en of ik er dus erkenning voor zal krijgen -- dit zorgt voor veel 'herhaling' in mijn leven. Want, wie weet zal ik 'falen' als ik iets doe dat ik nog nooit gedaan heb, waar ik dus geen 'plan' voor heb in mijn geest in verband met HOE ik het zal doen/uitvoeren en HOE het er zal uitzien en hoe mensen mij dus zullen beoordelen. Ik zal enkel dingen willen doen waar ik al een 'plan' voor heb gecreëerd in verband met hoe het eruit ziet in mijn geest - zodat ik mij zeker voel in en als de gedachte dat niemand mij zal uitlachen, bekritiseren, neerhalen of negatief beoordelen.

En dat is waar ik dus specifiek angst van heb in mijn 'angst om te falen' - angst om te horen te krijgen hoe ik mijn tijd heb verspild, hoe 'dom' ik was en hoe 'idioot' wat ik gedaan heb is --- een patroon dat ik heb overgenomen van mijn familie --- hetgeen dus duidelijk geresulteerd heeft in een complete zelf-sabotage en stagnatie/blokkage in mijn proces van zelf-ontwikkeling.

En dit patroon dat gebaseerd is op het geloof dat er geen fouten gemaakt mogen worden en dat alles als het ware steeds 'perfect' moet uitgevoerd worden - is op zich zeer absurd en compleet achterwaardse redenering wanneer het aankomt op het opvoeden van een kind. Je kan immers niet verwachten van een kind dat het iets zomaar 'kan', zonder dat het ooit de kans gekregen heeft om zich te ontwikkelen in die specifieke 'handeling'/'vaardigheid'.

Dit specifieke patroon is gebaseerd op het onderverdelen van de realiteit/mensen op basis van hun 'kunde', op basis van 'hoe goed ze zijn in iets', als dus een systeem van COMPETITIE, en het waarde hechten aan het 'verslagen' van een ander in het kunnen tonen dat je 'beter' bent dan hen in de bepaalde 'handeling'/'beweging' die je uitvoert, zoals waar alle sporten in deze realiteit op gebaseerd zijn -- het tonen dat je 'de beste' bent in een bepaalde beweging/handeling, zodat je je superieur kan voelen. Hetgeen dus eigenlijk een obsessie is met 'aanzien' krijgen van 'andere mensen', een obsessie met 'hoe een ander over je denkt'.

Dit is een zeer limiterende manier van kijken naar de werkelijkheid en mezelf, een manier waarin ik niets bijleer omdat ik enkel de aspecten zie waarin ik mezelf kan vergelijken met een ander in wat zij en ik doen, en mezelf dus enkel bezig houdt met 'hoe het eruit ziet', waardoor ik me absoluut niet bezig houdt met het daadwerkelijk 'perfectionneren' van wat ik doe, door bijvoorbeeld mijn eigen beweging niet te verkennen, door mezelf de vrijheid niet te geven om te bewegen, te ontdekken, te verkennen of nieuwe wegen in te slaan en nieuwe dingen uit te proberen.

Wat ik nooit heb ingezien is hoe eigenlijk deze hele realiteit van 'mensen' een spel is van COMPETITIE waarin die angst om 'fouten te maken' in kinderen geprogrammeerd wordt in het schoolsysteem --- door elkaar te beoordelen, en door 'neer te kijken op' kinderen die zogezegd 'minder presteren' of door zelfs kinderen regelrecht te PESTEN, 'de grond in te boren' wanneer ze niet bewegen/handelen/presteren volgens de voorgeschreven normen/regels.

Waarom bestaan er zelfs woorden als 'dom', 'idioot', 'achterlijk', 'marginaal', 'minder', 'inferieur', 'slecht', 'fout', 'stom', 'verliezer', 'lelijk', 'raar', 'abnormaal', enzovoort? Woorden waar we allemaal angst van hebben maar die we maar al te graag gebruiken in onze geest om een ander te omschrijven.

In de volgende blogs zal ik dieper ingaan op hoe ik mezelf heb toegestaan een negatieve waarde te geven aan deze woorden en dus een angst heb ontwikkeld van deze woorden - en hoe ik mezelf in die angst heb gesaboteerd in mijn fysieke expressie in deze wereld --- omdat ik besef dat het niet de woorden zelf zijn die 'schade aanrichten' of 'slecht/'negatief/beangstigend' zijn, maar het is ik die de woorden een 'betekenis'/'waarde' gegeven heb in mijn geest --- door te bestaan als een energetische entiteit als het EGO, dat constant op zoek is naar een 'hoge energie' waarin ik mij 'speciaal' en dus 'superieur'/'beter' kan voelen.

Ik zal ook kijken naar hoe ik mezelf heb laten vormen/programmeren door het schoolsysteem en mijn omgeving tijdens mijn kindertijd in en als een 'bevriezende/verlammende' angst van deze woorden en alles wat ik geassocieerd heb met het beoordeeld worden in en als deze woorden, zoals pesterijen, buitengesloten worden, bestraffing, pijn, verlies -- als wat ervoor gezorgd heeft dat ik mezelf heb onderdrukt in wie ik ben als mijn natuurlijke fysieke expressie in deze realiteit, en dat ik dus nooit werkelijk 'geleefd' heb.

Ik zie in mezelf hoe die 'competitie' in het alles 'juist', 'perfect' en 'beter' willen doen in feite een soort 'zelf-bescherming' is - tegen de beoordelingen en dus 'pesterijen' die ik heb ervaren tijdens mijn kindertijd, waarin ik het gevoel had dat mijn 'kinderlijke kwetsbaarheid' in hoe ik mezelf uitdrukte werd aangevallen door mijn omgeving -- en dat ik dus moest 'vechten' tegen zij die zich zogezegd 'superieur' wanen over mij, als dus de volwassenen, de 'andere mensen', door zelf ook te proberen om 'superieur'/'beter' te zijn dan andere mensen. Waarin ik mezelf compleet heb onderdrukt en verloren in het ego van de geest, in de plaats van trouw te blijven aan die 'kwetsbaarheid' als de zelf-eerlijkheid van het leven als wie ik werkelijk ben. hetgeen fascinerend is omdat ik op die manier enkel de angst om beoordeeld/gepest te worden zelf in stand heb gehouden, door het zelf te gaan doen in mijn geest, in het beoordelen van andere mensen op hoe zij zichzelf uitdrukken en mezelf daarboven te gaan plaatsen.

Dag 212: Faalangst - Zelf Vergeving

In deze blog-post deel ik de Zelf-vergeving statements gerelateerd aan het onderwerp in "Dag 211: Faalangst - Probleem, Oplossing en Beloning"


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf in de toekomst te projecteren aan de start van een project door te verlangen naar erkenning voor het eindresultaat

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik mezelf daarin in een energetische polariteit plaats van verlangen en angst - en dat de consequentie van het verlangen naar erkenning voor het eindresultaat is dat ik angst zal hebben om te falen, en waarschijnlijk niet zal beginnen aan het project uit angst om te falen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat verlangen naar erkenning voor het resultaat/product van mijn daden een zelf-sabotage is - door angst om te falen te creëren in mezelf en door niet in te zien dat het 'resultaat' dat ik verwacht van mijn daden als hoe ik het inbeeld in mijn geest/verbeelding NOOIT overeenkomt met de fysieke werkelijkheid en dat het daarom onmogelijk is om het 'project' in mijn geest om te zetten in fysieke realiteit en om het resultaat dat ik in mijn verbeelding heb als wat ik 'wil bereiken', werkelijk te bereiken in de fysieke werkelijkheid - omdat de geest een gelimiteerd systeem is van kennis en informatie gebaseerd op herinneringen als een 'persoonlijke interpretatie van de realiteit die ik zie met mijn ogen en dus niet gebaseerd is op of rekening houdt met hoe de fysieke realiteit werkelijk functioneert -- waardoor ik als het ware 'gedoemd' ben om te 'falen' aangezien het 'resultaat' dat ik bereik in de fysieke realiteit nooit overeen zal of kan komen met het 'resultaat' dat ik wil bereiken in mijn geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te saboteren in het uitvoeren van een opdracht/project/taak door mezelf in de toekomst te projecteren in mijn geest en mij in te beelden hoe ik het project tot een einde zal brengen, in en als het verlangen om erkenning te krijgen voor 'het resultaat', en door niet in te zien dat ik daarin de 'angst om te falen' creëer waarin ik mezelf saboteer in het daadwerkelijk uitvoeren van het project in de fysieke werkelijkheid, omdat ik nooit heb beseft dat de 'realiteit' in mijn verbeelding niet de realiteit is die HIER is als de fysieke werkelijkheid/substantie - en dat het uitvoeren van het project in fysieke werkelijkheid zoals ik het in mijn verbeelding heb gedaan onmogelijk is en dus 'gedoemd' is om te 'falen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken 'ik kan dit niet' bij het begin van een project als een gedachte van angst om te falen in wat ik doe

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om kritiek te krijgen voor wat ik doe

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten programmeren door mijn familie in en als het geloof dat ik erkenning moet krijgen van andere mensen voor wat ik doe om te overleven in deze wereld, en dat ik daarom mijn expressie moet onderdrukken door na te denken over 'wat andere mensen zouden goed vinden'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe mijn familie geen inzicht had in de consequenties van hun daden - en dat ze niet zagen hoe ze angst om te falen aan het programmeren waren in mij door een negatieve waarde te geven aan 'fouten maken' in en als 'kritiek krijgen' - waardoor ik uiteindelijk niet meer zou durven mezelf uitdrukken of zelf beslissingen maken uit angst om fouten te maken

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de angst om fouten te maken te hebben gekopieerd van mijn familie door mezelf te definieren in en als de energetische polariteit van verlangen naar erkenning en angst om te falen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'falen' enkel in de geest bestaat in en als beoordelingen en in wezen niet echt is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'falen' te definieren in en als 'competitie', als de angst om negatief beoordeeld te worden door andere mensen en daarom afgewezen te worden en te 'verliezen' - in de plaats van 'falen' te definieren als 'zelf-oneerlijkheid', als het 'vallen' in energie in het proces van zelf-realisatie, en dat dus 'angst om te falen' op zich een 'falen' is, als het 'vallen in energie', in de plaats van mezelf te vertrouwen in en als zelf-eerlijkheid, en mezelf uit te drukken in het moment in en als zelf-eerlijkheid, en zo te staan/bestaan als het levende voorbeeld van wat het leven werkelijk is en zou moeten zijn, als dus NIET een competitie met 'winnaars' en 'verliezers', maar als een onvoorwaardelijke zelf expressie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat als en wanneer ik angst heb om te falen, ik al 'gefaald' ben, door zelfs maar te overwegen om 'falen' toe te staan te bestaan in mezelf --- in de plaats van mezelf te vertrouwen in en als wie ik werkelijk ben als het leven zelf en in te zien dat er geen 'juist' of 'fout', 'goed' of 'slecht' is, er is enkel mezelf in en als zelf-eerlijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'angst om te falen' in wezen een excuus is om niet te groeien, leren, ontwikkelen en veranderen - door mezelf, in en als 'angst om te falen', te saboteren in het uitdrukken en dus leren kennen van mezelf --- door niet in te zien dat ik mezelf enkel kan ontwikkelen en dat ik enkel kan leren en groeien als en wanneer ik mezelf toesta mezelf onvoorwaardelijk uit te drukken in en als zelf eerlijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te saboteren in mijn leerproces, en in mijn proces van zelf-ontwikkeling, zelf-verandering en zelf-verbetering door mezelf te definieren in en als en te laten beinvloeden door angst om te falen als de angst om negatief beoordeeld en afgewezen/afgekeurd te worden door 'andere mensen' - in de plaats van in te zien dat, zolang ik mezelf definieer in en als een 'beeld' dat 'andere mensen' kunnen zien/beoordelen, ik mezelf 'gevangen' houdt in een gelimiteerde eendimensionele expressie van mezelf, en mezelf dus tegenhoudt in het werkelijk ontplooien, onwikkelen en ontdekken van mezelf als een interdimensioneel wezen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met angst om te falen en mezelf te laten beinvloeden door angst om te falen, door onmiddellijk te stoppen met wat ik doe, en te zoeken naar afleiding, als iets dat mij een 'goed gevoel' zal geven - in de plaats van te ademen door de angst en in te zien dat ik in en als die angst mezelf enkel aan het saboteren ben in mijn proces van zelf-verandering, zelf ontdekking en zelf-expressie door mezelf gelimiteerd te houden in mijn fysieke expressie - en daardoor in mijn geest te gaan, in en als verbeelding en gedachten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de angst om te falen een techniek is van de geest om ervoor te zorgen dat ik mezelf nooit zal realiseren als een fysiek wezen, als het leven zelf, in en als eenheid en gelijkheid, als wie ik werkelijk ben -- door mezelf te hebben toegestaan steeds te 'vluchten' van de angst om te falen in 'verbeelding' en gedachten, op zoek naar een positief gevoel, waarin ik mezelf nooit de kans geef om mezelf als fysieke expressie te ontdekken, leren kennen en realiseren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd  'fouten maken' te verbinden met de ervaring van angst - door 'fouten maken' te beoordelen als 'negatief' en 'slecht'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'groei' en 'ontwikkeling' en een 'leerproces' onmogelijk is zonder 'fouten' te maken --- waarin 'fouten maken' in wezen zoveel betekent als 'proberen', 'leren', 'ontwikkelen' en 'perfectionneren'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat fouten maken zelfs noodzakelijk is in elk ontwikkelings- en groei-proces

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'fouten maken' te definieren als 'kritiek' krijgen van en beoordeeld worden door mensen en met een emotionele reactie in mezelf van angst --- in de plaats van 'fouten maken' te definieren in en als  het ontdekken, verkennen en ontwikkelen van wie ik ben als een fysiek wezen, tot in de perfectie - in het besef dat een 'perfect resultaat' onmogelijk is zonder het 'leerproces' dat eraan vooraf gaat


zelf correctieve statements volgen in Dag 213

Dag 211: Faalangst - Probleem, Oplossing en Beloning

Probleem:

Ik heb vaak ‘ideëen’ over ‘wat ik kan doen’, en dan voel ik mij opgewonden om eraan te beginnen. In mijn gedachten werk ik die ideëen al helemaal uit, waarin ik mij voornamelijk concentreer en bezighoud met het ‘erkennings-aspect’, met ‘hoe andere mensen mij zouden beoordelen’, hoe het project beoordeeld zou worden door ‘andere mensen’. ik pomp mezelf helemaal op en kan haast niet wachten om eraan te beginnen, met een hoge energetische ervaring/motivatie. Maar dan, om er werkelijk aan te beginnen, om daadwerkelijk het idee om te zetten in fysieke daden/beweging, dan ‘valt’ de energie als het ware naar beneden en bombardeer ik mezelf in mijn geest met gedachten over al wat er zou kunnen mislopen en allerhande redenen voor waarom het ‘mij niet zal lukken’ en waarom ik er dus beter niet aan zou beginnen. Uiteindelijk voel ik me gefrustreerd wanneer ik eraan begin omdat ik het gevoel heb ‘vast te zitten’ in de gedachte dat ik ‘niet weet hoe ik het moet doen’ als een ‘angst om te falen’, waardoor het hele proces iets frustrerend wordt, en ik vaak uiteindelijk helemaal opgeef.

Dus, het probleem in deze situatie is concreet dat ik het ‘plan’/’project’ in mijn geest tracht uit te voeren, in de geest die alleen maar op zoek is naar ‘energie’ en dus naar ‘erkenning’, ‘aanzien’, ‘success’, ‘aandacht’ en ‘seks’/’relaties’, waarin ik een ‘projectie’ maak van de ‘realiteit’ en mij inbeeld dat ik aan het project aan het werken ben. wat ik me hierin echter niet realiseer is dat de geest/verbeelding nooit werkelijk gebaseerd is op reële fysieke parameters en vergelijkingen/verhoudingen, omdat het maar een ‘projectie’/’reflectie’/’interpretatie’ is van de fysieke werkelijkheid waarin ik de beelden die ik zie van de realiteit, als de ‘reflectie’ van de fysieke substantie, gebruik om een ‘film-wereld’ op te bouwen in mijn geest, waarin ik het ‘hoofdpersonage’ kan spelen, en waarin alles draait rond het krijgen van ‘aandacht’/’aanzien’ en dus het genereren van energie/opwinding in mezelf. Hetgeen wil zeggen dat de geest absoluut niet te betrouwen is wanneer het aankomt op het doorlopen van een fysiek project, omdat de geest een systeem is van energie, wiens enige functie het is om meer energie te produceren. De geest zal dus enkel beelden opwerpen die in functie staan van het genereren van energie, zonder werkelijk geïnteresseerd te zijn in de fysieke werkelijkheid, en of ik al dan niet een project kan uitwerken of daadwerkelijk iets kan bereiken in de fysieke werkelijkheid.

De geest zal mij dus eerder saboteren in de fysieke uitvoering van mijn projecten dan ondersteunen, door mij geoccupeerd te houden in allerlei angsten en verlangens die op zich weinig tot niets met de eigenlijke praktische, dagelijkse, fysieke werkelijkheid te maken hebben --- hetgeen resulteert in een ‘passiviteit’ en een ‘stagnatie’ in het ‘opbouwen’ van mijn leven hier op aarde en in het maken van beslissingen en het uitvoeren en doorlopen van die beslissingen.


De voorspelbaarheid/oorsprong/consequentiele creatie van dit Probleem:

Waar komt dit probleem vandaan? Waarom is het dat ik eerder op mijn geest ga vertrouwen in het uitvoeren van fysieke projecten dan op de fysieke werkelijkheid als hoe die zich in elk moment presenteert?

Ik heb al vastgesteld dat de reden van mijn participatie in verbeelding over het uitvoeren van een project het verlangen naar erkenning is voor het ‘eindresultaat’ van dat project.
En die vergelijking die ik heb gemaakt in mezelf tussen ‘een fysiek project uitvoeren’ en ‘er erkenning voor krijgen van andere mensen’ is een patroon dat ik ‘van thuis’ heb meegekregen door op te groeien in een omgeving die veel waarde hechtte aan en nadruk legde op de ‘resultaten’ van je daden, wat je kan bewijzen/voorleggen in verband met hoe je je tijd hebt doorgebracht. Een omgeving die vrij bekritiserend was over hoe ik mijn leven inschikte en waarin ik mij ‘verplicht’ voelde om aan te tonen dat ik iets bereikt had en dat mijn tijd dus niet ‘verspild’ was aan ‘nutteloze’ zaken, zodat ik geen kritiek over mij heen zou krijgen.

Waardoor ik uiteindelijk begon te liegen over wat ik had gedaan om mijn omgeving tevreden te stellen en zo kritiek te ontwijken. En zo ben ik zelf meer waarde gaan hechten aan wat mijn omgeving DENKT over wat ik zogezegd gedaan en ‘bereikt’ heb in mijn leven en dus het ‘erkenning krijgen’, dan wat ik eigenlijk daadwerkelijk doe, als de realiteit van mijn leven en wie ik ben.

Hierin ben ik een energetische persoonlijkheid gaan ontwikkelen waarin ik mezelf heb geidentificeerd met het positieve gevoel dat ik ervoer wanneer mijn omgeving tevreden was over en mij erkenning gaf voor wat ik zogezegd had gedaan, en de ‘negatieve’ ervaring van angst om kritiek te krijgen die daaronder lag --- waardoor ik dan ben beginnen participeren in verbeelding, als het mij inbeelden dat ik vanalles doe en dat ik er erkenning voor krijg, om die positieve energie te kunnen ervaren als wat ik geloofde nodig te hebben om ‘mezelf’ te kunnen zijn --- waarin ik verder en verder wegdreef van mijn eigenlijke fysieke participatie in deze wereld door een groeiend gevoel van onzekerheid in al wat ik daadwerkelijk doe, als een angst dat het mij niet zal ‘lukken’, dat ik niet zal ‘slagen’ en dus niets zal bereiken om erkenning voor te krijgen --- het was immers zoveel makkelijker om te ‘leven’ in mijn verbeelding waarin alles mogelijk was, waarin ik beroemd kan zijn en zoveel kan ‘bereiken’ en waarin ik altijd erkenning krijg van het ‘virtueel’ publiek in mijn geest – en waarin ik mij dus continu positief kan voelen over mezelf.


Oplossing

In het doorlopen van en kijken naar het ‘voorspelbaarheids-’ aspect van dit probleem, als hoe dit specifieke ‘persoonlijkheids-/gedrags-virus’ ontstaan is, kan ik zien dat dit hele construct van ‘angst om te falen’ als zelf-sabotage in wezen een voorspelbare/voorgeprogrammeerde emotionele reactie was in en als mijn ‘geest’ op hoe mijn omgeving zich uitdrukte tegenover mij in en als het ‘verwachten/eisen van resultaten’ en dat de ervaring van mezelf in deze wereld met andere woorden volledig anders zou zijn geweest als mijn omgeving op een andere manier met mij zou zijn omgegaan.

Dit ‘eisen van resultaten’ als het ‘product van je arbeid’ is in en op zichzelf een ‘overlevings-programma’ dat gestuurd wordt door hoe onze samenleving functioneert en hoe mensen gedwongen worden om meer waarde te hechten aan ‘het product’ van je expressie in de vorm van ‘aanzien’/’erkenning’ en dus ‘geld’/’success’, dan je expressie zelf als ‘wie je bent’. En dus ligt de ‘oplossing’ van dit specifieke probleem in wezen in het veranderen van de structuur van onze samenleving, zodat mensen zich meer kunnen ontspannen in wat ze doen in deze wereld, en kunnen genieten van hun expressie, zonder zich zorgen te hoeven maken over of het wel iets zal opleveren/opbrengen – zonder zich dus zorgen te hoeven maken over hun overleving in deze wereld. Omdat het duidelijk is dat het ‘overlevings-gerichte’ model enkel angsten en stress produceert die eerder verlammend en onderdrukkend dan motiverend en opbouwend werken wanneer het aankomt op de fysieke uitdrukking/expressie.

Een oplossing is dus een Gelijk Geld Kapitalisme Systeem, waarin de ‘competitieve factor’ tussen mensen afgezwakt zal worden, en mensen dus de ‘vrijheid’ krijgen om zichzelf uit te drukken en hun expressie te ontdekken en verkennen in de plaats van steeds te moeten ‘streven’ naar bepaalde ‘resultaten’, ‘beloningen’, ‘erkenningen’ en ‘prijzen’ om de individuele waarde in de samenleving te ‘bewijzen’, hetgeen, zoals in mijn geval, kan resulteren in een reactieve staat van ‘opgeven’ als absolute ‘passiviteit’ als een product van ANGST en een gebrek aan voldoende ‘coping-mechanismen’ in het ‘omgaan’ met die angst.

Een bijkomstige oplossing voor dit probleem – één dat gelijk opgaat met een verandering in economisch stelsel – is een ondersteuning voor ouders om zichzelf te onderwijzen in hoe de menselijke geest functioneert, en dus in wat de consequenties als de ‘voorspelbare gevolgen’ zullen zijn van hun gedrag/expressie tegenover hun kind, in het besef dat zij de ‘creators’, de ‘programmeurs’ zijn van wie hun kind uiteindelijk zal zijn in deze wereld – en dat de menselijke geest een voorspelbaar programma is dat functioneert aan de hand van voorspelbare ‘codes’/’programma’s’/’patronen’, en dus op een voorspelbare manier geprogrammeerd kan worden tot het beste resultaat.

Tot we echter tot zulk een verandering kunnen komen, besef ik de noodzaak van het uitspitten en onderzoeken van de ‘menselijke geest’ als de ‘persoonlijkheids-/gedrags-virussen’ die zowel een gevolg als een oorzaak zijn van de huidige ‘samenlevings-vorm’, en het stoppen van die ‘virussen’ in mezelf, zodat ik kan staan/bestaan als een levend voorbeeld en bewijs dat ware verandering mogelijk is – hetgeen een proces inhoud van het dagelijks toepassen van zelf-eerlijkheid, zelf-vergeving en zelf-correctie. Ik zal dan ook, in de blog die volgt, mijn zelf-vergeving delen in verband met dit specifieke ‘persoonlijkheids-/gedrags-virus’.


Beloning:

De beloning ten gevolge van deze voorgestelde verandering in ‘samenlevingsstructuur’/’economisch model’ op persoonlijk vlak is dat een individu de ‘vrijheid’ heeft om zichzelf op een ontspannen manier uit te drukken, en dingen uit te proberen, te experimenteren en te testen – zonder dat daar druk achter ligt om iets te ‘presteren’, te ‘behalen’ of te ‘bereiken’, waardoor een persoon ook minder geneigd zal zijn om te ‘vluchten’ van de ‘angst’/’stress’ in verband met een mogelijk ‘falen’ in verbeelding. Het individu zal de zekerheid en veiligheid ervaren om de FYSIEKE werkelijkheid te ontdekken en om zichzelf als een fysieke expressie te ontdekken, ontwikkelen, uit te drukken en verkennen.

Op sociaal/economisch vlak zal dit uiteraard ook resulteren in een ‘rijkere’ samenleving, met veel meer mogelijkheden om nieuwe ontdekkingen en vooruitgangen te maken op alle vlakken – omdat meer mensen ‘uit hun schelp’ zullen kruipen, waardoor er meer ‘expressies’ zullen ontstaan, waar iedereen baat bij zal hebben. We zullen immers de ‘tijd en ruimte’ hebben om werkelijk op een zorgzame manier om te gaan met onze fysieke omgeving en uit te testen wat werkt en wat niet, wat we kunnen veranderen en hoe het beter kan, omdat de stress, gehaastheid, druk en angst in verband met ‘geld verdienen’ en ‘overleven’ wegvalt.