en na erover te spreken in mijn vlog "Dag 212: Faalangst"
heb ik ingezien hoe deze 'faalangst' een grote controle heeft over mijn leven op vele manieren en hoe ik mezelf vaak enorm saboteer in wat ik doe. Dus, zal ik deze blog en waarschijnlijk een paar volgende blogs toewijden aan het verder uitspitten van en veranderen van dit patroon - zodat ik werkelijk kan LEVEN zonder mezelf te saboteren.
Waar ik nu over ga schrijven is wat er gebeurt elke keer ik 'iets van plan ben', wanneer ik een idee in mijn geest heb dat ik 'van plan ben' uit te voeren in fysieke daad. Zoals bijvoorbeeld het schrijven van een blog. Wat er gebeurt is dat ik als het ware op een muur bots in mijn geest, een muur van twijfel, angst en onzekerheid - een muur van 'wat als...' --- 'wat als ik niet perfect ben in wat ik doe?', 'wat als ik geen erkenning zal krijgen voor wat ik doe?', 'wat als wat ik doe dom zal zijn?'. Hier speelt dus een angst om 'Dom' te zijn, om beoordeeld te worden als 'dom' en dus 'inferieur' in mijn expressie.
Ik zie dat ik die angst heb overgenomen van mijn omgeving - het is een punt van ego waarin ik mezelf met mijn 'intelligentie' en mijn zogezegde 'superioriteit' in wat ik doe boven andere mensen plaats en mezelf vergelijk met mensen, om mezelf ervan te verzekeren dat ik 'beter' ben, dat ik alles 'juist' en 'perfect' doe, waarin ik andere mensen altijd heb gezien als 'imperfect', 'slordig' in wat ze doen' en 'dom'.
Ik heb tijdens mijn leven veel tijd en moeite toegewijd aan het HOE van de dingen die ik doe, van mijn fysieke expressie/beweging/uitvoering. WAT ik doe was nooit echt belangrijk, maar wel HOE ik doe wat ik doe -- met andere woorden: zolang het er maar 'professioneel', 'perfect', 'goed', 'juist', 'correct' uitziet, zolang ik maar erkenning krijg van mensen voor 'wie ik ben' als een 'beeld'.
Het is zelfs alsof mijn leven een 'film' is en elk moment is een 'scene', een 'opname' waarin ik beoordeeld wordt op HOE ik mij beweeg/uitdruk, en waarin ik steeds op zoek ben naar een 'erkenning' voor mijn 'kunde' en 'vaardigheden'. Hierdoor zal ik ook mezelf limiteren in wat ik daadwerkelijk doe, door mezelf te schuwen van dingen die ik niet ken en waarvan ik dus niet zeker ben dat ik ze 'goed'/'juist' zal uitvoeren en of ik er dus erkenning voor zal krijgen -- dit zorgt voor veel 'herhaling' in mijn leven. Want, wie weet zal ik 'falen' als ik iets doe dat ik nog nooit gedaan heb, waar ik dus geen 'plan' voor heb in mijn geest in verband met HOE ik het zal doen/uitvoeren en HOE het er zal uitzien en hoe mensen mij dus zullen beoordelen. Ik zal enkel dingen willen doen waar ik al een 'plan' voor heb gecreëerd in verband met hoe het eruit ziet in mijn geest - zodat ik mij zeker voel in en als de gedachte dat niemand mij zal uitlachen, bekritiseren, neerhalen of negatief beoordelen.
En dat is waar ik dus specifiek angst van heb in mijn 'angst om te falen' - angst om te horen te krijgen hoe ik mijn tijd heb verspild, hoe 'dom' ik was en hoe 'idioot' wat ik gedaan heb is --- een patroon dat ik heb overgenomen van mijn familie --- hetgeen dus duidelijk geresulteerd heeft in een complete zelf-sabotage en stagnatie/blokkage in mijn proces van zelf-ontwikkeling.
En dit patroon dat gebaseerd is op het geloof dat er geen fouten gemaakt mogen worden en dat alles als het ware steeds 'perfect' moet uitgevoerd worden - is op zich zeer absurd en compleet achterwaardse redenering wanneer het aankomt op het opvoeden van een kind. Je kan immers niet verwachten van een kind dat het iets zomaar 'kan', zonder dat het ooit de kans gekregen heeft om zich te ontwikkelen in die specifieke 'handeling'/'vaardigheid'.
Dit specifieke patroon is gebaseerd op het onderverdelen van de realiteit/mensen op basis van hun 'kunde', op basis van 'hoe goed ze zijn in iets', als dus een systeem van COMPETITIE, en het waarde hechten aan het 'verslagen' van een ander in het kunnen tonen dat je 'beter' bent dan hen in de bepaalde 'handeling'/'beweging' die je uitvoert, zoals waar alle sporten in deze realiteit op gebaseerd zijn -- het tonen dat je 'de beste' bent in een bepaalde beweging/handeling, zodat je je superieur kan voelen. Hetgeen dus eigenlijk een obsessie is met 'aanzien' krijgen van 'andere mensen', een obsessie met 'hoe een ander over je denkt'.
Dit is een zeer limiterende manier van kijken naar de werkelijkheid en mezelf, een manier waarin ik niets bijleer omdat ik enkel de aspecten zie waarin ik mezelf kan vergelijken met een ander in wat zij en ik doen, en mezelf dus enkel bezig houdt met 'hoe het eruit ziet', waardoor ik me absoluut niet bezig houdt met het daadwerkelijk 'perfectionneren' van wat ik doe, door bijvoorbeeld mijn eigen beweging niet te verkennen, door mezelf de vrijheid niet te geven om te bewegen, te ontdekken, te verkennen of nieuwe wegen in te slaan en nieuwe dingen uit te proberen.
Wat ik nooit heb ingezien is hoe eigenlijk deze hele realiteit van 'mensen' een spel is van COMPETITIE waarin die angst om 'fouten te maken' in kinderen geprogrammeerd wordt in het schoolsysteem --- door elkaar te beoordelen, en door 'neer te kijken op' kinderen die zogezegd 'minder presteren' of door zelfs kinderen regelrecht te PESTEN, 'de grond in te boren' wanneer ze niet bewegen/handelen/presteren volgens de voorgeschreven normen/regels.
Waarom bestaan er zelfs woorden als 'dom', 'idioot', 'achterlijk', 'marginaal', 'minder', 'inferieur', 'slecht', 'fout', 'stom', 'verliezer', 'lelijk', 'raar', 'abnormaal', enzovoort? Woorden waar we allemaal angst van hebben maar die we maar al te graag gebruiken in onze geest om een ander te omschrijven.
In de volgende blogs zal ik dieper ingaan op hoe ik mezelf heb toegestaan een negatieve waarde te geven aan deze woorden en dus een angst heb ontwikkeld van deze woorden - en hoe ik mezelf in die angst heb gesaboteerd in mijn fysieke expressie in deze wereld --- omdat ik besef dat het niet de woorden zelf zijn die 'schade aanrichten' of 'slecht/'negatief/beangstigend' zijn, maar het is ik die de woorden een 'betekenis'/'waarde' gegeven heb in mijn geest --- door te bestaan als een energetische entiteit als het EGO, dat constant op zoek is naar een 'hoge energie' waarin ik mij 'speciaal' en dus 'superieur'/'beter' kan voelen.
Ik zal ook kijken naar hoe ik mezelf heb laten vormen/programmeren door het schoolsysteem en mijn omgeving tijdens mijn kindertijd in en als een 'bevriezende/verlammende' angst van deze woorden en alles wat ik geassocieerd heb met het beoordeeld worden in en als deze woorden, zoals pesterijen, buitengesloten worden, bestraffing, pijn, verlies -- als wat ervoor gezorgd heeft dat ik mezelf heb onderdrukt in wie ik ben als mijn natuurlijke fysieke expressie in deze realiteit, en dat ik dus nooit werkelijk 'geleefd' heb.
Ik zie in mezelf hoe die 'competitie' in het alles 'juist', 'perfect' en 'beter' willen doen in feite een soort 'zelf-bescherming' is - tegen de beoordelingen en dus 'pesterijen' die ik heb ervaren tijdens mijn kindertijd, waarin ik het gevoel had dat mijn 'kinderlijke kwetsbaarheid' in hoe ik mezelf uitdrukte werd aangevallen door mijn omgeving -- en dat ik dus moest 'vechten' tegen zij die zich zogezegd 'superieur' wanen over mij, als dus de volwassenen, de 'andere mensen', door zelf ook te proberen om 'superieur'/'beter' te zijn dan andere mensen. Waarin ik mezelf compleet heb onderdrukt en verloren in het ego van de geest, in de plaats van trouw te blijven aan die 'kwetsbaarheid' als de zelf-eerlijkheid van het leven als wie ik werkelijk ben. hetgeen fascinerend is omdat ik op die manier enkel de angst om beoordeeld/gepest te worden zelf in stand heb gehouden, door het zelf te gaan doen in mijn geest, in het beoordelen van andere mensen op hoe zij zichzelf uitdrukken en mezelf daarboven te gaan plaatsen.
No comments:
Post a Comment