Dag 308: Paranoia en Groepsverkrachting

Deze blog maakt deel uit van een Blog-Serie die handelt over het Onderzoeken en herdefinieren van de Mensenrechten, deze kan je vinden in de Reis naar Leven van de Mensenrechten - en staat in functie van de Gelijk Leven Stichting die als Doel heeft een Samen-Leving te creëren op aarde waarin de Mensenrechten GELEEFD worden in en als onze dagelijkse Realiteit.

Deze week in de Humo staat het artikel "Groepsverkrachting: een slachtoffer spreekt" te lezen, klik Hier om het artikel online te lezen. In het artikel vertelt een, nu achttien-jarig meisje, over haar ervaring van hoe ze verkracht geweest is door een groep jongens vier jaar geleden.

In deze blog gaan we dit fenomeen 'groepsverkrachting' in onze samenleving verder onderzoeken - en specifiek wat aan de oorsprong ligt van de bepaalde 'paranoide' gedachtengang die de jongens ertoe gedreven hebben om het meisje te misbruiken en verkrachten. Om context te hebben bij wat ik bedoel met het woord 'paranoia', stel ik voor om de blog "Day 395: Paranoia: the Home of Human Reason – Part One" en "Day 396: Paranoia: the Home of Human Reason – Part Two" te lezen.

"Paranoia is Gewoon een 'mooi woord', Betekenisloos ergens omdat Gemakshalve alles dat 'Abnormaal' lijkt te zijn als 'Paranoia' geclassificeerd kan worden, daarom heeft het een Woord Nodig dat Specifieker is. Paranoia komt van de 'Para-Noise', de Paranoise komt van het Paranormale, het Paranormale komt van de Parapsychologie en de Parapsychologie is de Studie van 'Vreemde Gebeurtenissen'. Maar Niet echt - het bestudeert Simpelweg dingen die je Niet Echt Fysiek kan Aanraken zoals Geesten en Gedachten, omdat Gedachten als Geesten zijn: ze zijn hier nu en dan zijn ze Verdwenen - in een Paar Uur Zul Je Niet in staat zijn de Exacte Gedachte die je had te Herinneren, je zult in staat zijn te zeggen "Ik Dacht Aan" maar Je zult Niet in Staat zijn de Exacte Gedachte Weer Terug te Roepen en het op Exact Dezelfde Manier te Hebben - ook wanneer je over Iets aan het Denken bent en Extra tijdens het stadium van Paranoia-Ontwikkeling, zal de Gedachte zichzelf Herhalen maar In Dat Proces, zal de Gedachte Ontwikkelen....." (Paranoia: het Oorsprongsgebied van de Menselijke Rede - Deel Een)

In de blogs die volgen zullen we dieper ingaan op een aantal statements die het meisje gemaakt heeft in het artikel in verband met het gedrag en de woorden van de jongens, we zullen dit benaderen vanuit 'participatorische antropologie', namelijk het bestuderen en begrijpen van menselijk gedrag door onszelf in hun schoenen te verplaatsen en de stappen te doorlopen die noodzakelijk waren als gebeurtenissen, situaties en invloeden in hun leven om de specifieke geest te vormen die hen in staat heeft gesteld om dit meisje te 'groep-verkrachten'. Door deze manier van onderzoek kunnen we niet enkel inzicht krijgen in de geest van het individu, maar ook in de omgeving die het individu gevormd heeft, en bijgevolg in onszelf als ook het product van onze specifieke omgeving --- waardoor we tot praktische oplossingen kunnen komen om de omgeving als datgene dat een individu vanaf de kindertijd op verschillende manieren 'voedt' en beïnvloedt in lichaam en geest te veranderen tot een omgeving dat het beste resultaat zal produceren in en als wie het kind uiteindelijk zal worden als volwassene in deze wereld.

Het ontwikkelen van dit inzicht en probleem-oplossend 'redeneren' is enkel mogelijk wanneer we onszelf in de vergelijking betrekken, wanneer we met andere woorden onze persoonlijke definities over 'wie wij zijn' in onze geest kunnen loslaten en onszelf zonder oordeel kunnen verplaatsen in de schoenen van een ander, om te zien hoe een specifiek wezen gecreëerd en 'geprogrammeerd' is -- enkel wanneer wij zelf eerlijk zijn met onszelf en inzien dat wie wij zijn en geworden zijn in deze wereld niets meer of minder is dan het resultaat van specifieke gebeurtenissen, invloeden en situaties waar wij op hebben gereageerd en die wij hebben gebruikt in het vormen van onze 'identiteit' en 'persoonlijkheid' in deze wereld als hoe wij in en als onze geest in relatie/reactie staan met onze omgeving.

En aldus is elk ander individueel mens in deze wereld precies hetzelfde als onszelf, het enige verschil is de omgevingsfactoren die een rol hebben gespeeld in hun ontwikkeling van kind tot volwassene.

In de blogs die volgen gaan we dus de 'persoonlijkheid' en de specifieke 'paranoia' van de 'groepsverkrachter', als een wezen dat in staat is om een meisje te drogeren en dan andere aan te sporen om deel te nemen aan het verkrachten van haar verlamde lichaam, en nadien eventueel, moest het fout aflopen, op koelbloedige wijze onmiddellijk manieren te bedenken om 'het lichaam te dumpen' tenijnde elke vorm van verantwoordelijkheid voor het gebeuren uit te wissen.

De specifieke statements uit het artikel die we tot dit doel zullen gebruiken, zijn:

"Het was verschrikkelijk eng: ik voelde hoe ze me overal aanraakten en ik hoorde alles wat ze tegen elkaar zegden, maar ik kon me niet bewegen. Toen zei de oudste van het gezelschap: ‘Komaan, we gaan die poepen. Iedereen die niet wil meedoen, moet nu naar beneden.’ De jongen die mijn vriendin zo knap vond, zei: ‘Hey, mannen, ik doe hier niet aan mee.’ Maar hij heeft ook niet gezegd: ‘Zijn jullie nu zót geworden?’"

"Vier jongens zijn gebleven, de rest is naar beneden gegaan. Drie van de vier overblijvers spraken af dat ze om beurten hun gang zouden gaan met mij, de vierde heeft in de kamer op de computer zitten prutsen – af en toe ging hij beneden op de PlayStation spelen. (Sarcastisch) Beneden stond een PlayStation om mee te spelen, boven was ík het spelletje."

"Toen ze allemaal klaar waren, kleedden ze mij weer aan – zonder mijn onderbroek – en probeerden ze me wakker te maken. Omdat het niet meteen lukte, goten ze water over mijn hoofd, spoten citroensap in mijn ogen en sloegen me hard in mijn gezicht. Toen dat nog altijd geen effect had, was er eventjes paniek: ik hoorde ze toen overleggen over waar ze me zouden dumpen. Gelukkig kon ik me na een tijdje toch weer bewegen, en ik ben toen hysterisch beginnen te wenen."

"Ze wisten héél goed wat ze hadden gedaan, want toen ik daar nog hulpeloos lag, had ik ze horen overleggen wat ze zouden doen als het uitkwam. De meerderjarige kon het niet op zich nemen, want dan zou hij zwaarder gestraft worden. Die ene minderjarige ook niet, want die stond blijkbaar al onder toezicht van de jeugdrechter. Het moest dus Jorn zijn, de jongen in wiens huis het zich had afgespeeld. Hij wilde mij koste wat het kost vergezellen naar de bushalte een paar honderd meter verderop: alweer een berekende zet, want die halte is vlak bij een politiekantoor, en ze wilden natuurlijk niet dat ik daar zou binnenwandelen."

Wordt Verdergezet in Dag 309