In de blogs die volgen zal ik dus mijn relatie tegenover de realiteit
waarin ik mij bevind onderzoeken en hoe die relatie impliciet heeft
bijgedragen tot het bestaan van verkrachting --- door bijvoorbeeld de
Seksuele Fantasiëen die ik heb toegestaan te bestaan in mijn geest, door
allerlei betekenissen die ik heb gegeven aan het woord 'verkrachting',
door beschuldiging te hebben toegestaan te bestaan in mezelf, door
afscheiding toe te staan te bestaan in mezelf tussen 'vrouwen' en 'mannen' gebaseerd op beoordelingen over de lichamelijke expressie die ik zie
met mijn ogen, door vooroordelen te hebben toegestaan te bestaan in
mezelf tegenover 'mannen' en 'de mannelijke seksualiteit', door seksuele
onderdrukking in de plaats van seksuele expressie, communicatie en
openheid te hebben toegestaan te bestaan in mezelf,enzovoort...In deze blog-post zal ik, middels zelf-vergeving, mijn relatie met het woord 'verkrachting' en daarin mijn participatie in het in stand houden van de fysieke consequentie van 'verkrachting' in onze samenleving, onderzoeken en uiteenhalen --- en, middels zelf-corrigerende statements, veranderen om te bestaan op een manier die een samenleving verzekert waarin verkrachting niet bestaat.
Een eerste reactie die ik zie in mezelf wanneer ik naar het woord 'verkrachting' kijk, is dat ik het van mezelf wil wegduwen, ik wil er niet mee geassocieerd worden - en ik heb er eigenlijk angst van omdat ik angst heb van de consequenties, de 'straffen' die geassocieerd zijn met het woord 'verkrachting' -- namelijk:
- sociaal stigma
- sociale uitsluiting
- gevangenisstraf
En dus, spreek ik het woord 'verkrachting' liever zelfs niet uit, ik dissocieer mezelf liefst volledig met het woord 'verkrachting', omdat ik de angst die ik met dat woord heb geassocieerd niet onder ogen wil komen.
In deze houding tegenover het woord 'verkrachting', waarin ik dus niets te maken wil hebben met het begrip en dus met het fenomeen - en dus liever mijn ogen sluit en doe alsof het niet besta --- draag ik zelf bij tot hoe de samenleving zich een houding van stilzwijgen en het negeren van de problemen heeft aangemeten in relatie tot 'verkrachting' --- de consequenties daarvan zijnde dat de onderliggende problematiek als de reden en motivatie van 'de verkrachter' om zich te vergrijpen aan 'verkrachting' niet of heel minimaal worden onderzocht, de problematiek wordt niet opengetrokken en dus niet begrepen, waardoor er geen werkelijke oplossingen kunnen worden gevonden als eventuele maatschappelijke herstructureringen of heropvoeding die noodzakelijk zijn om ervoor te zorgen dat mensen niet meer willen verkrachten.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te willen dissocieren van het woord 'verkrachting' door mezelf te hebben toegestaan de emotionele ervaring van angst te associeren met het woord 'verkrachting' en door mezelf te hebben toegestaan angst te hebben van angst --- en daarin mezelf de kans en de mogelijkheid te hebben ontkend om het woord en bestaan van 'verkrachting' te onderzoeken en te begrijpen en daarin mezelf als menselijk wezen en als deel van de menselijke samenleving te begrijpen, en verantwoordelijkheid te kunnen nemen voor de samenleving als geheel in en als inzicht en begrip van hoe alles functionneert en hoe en waarom bepaalde fenomenen bestaan en plaatsvinden in deze wereld en realiteit
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te willen nemen voor het bestaan van verkrachting - en mijn angst van het woord 'verkrachting' en mijn passieve, onbetrokken en negerende houding tegenover het maatschappelijk probleem van 'verkrachting' te rechtvaardigen met de gedachte dat ik nooit iemand zal verkrachen omdat ik een vrouw ben en dat ik daarom het slachtoffer ben en dus zogezegd niet verantwoordelijk ben of kan zijn voor 'verkrachting' - en daarin mezelf opzettelijk blind te houden voor de werkelijke dieperliggende problemen en oorzaken die in de menselijke geest bestaan en in hoe de mens opgevoed wordt door zijn omgeving die aan de grondslag liggen van waarom en hoe verkrachting bestaat - waarin ik wel degelijk verantwoordelijk ben als een deel van de samenleving en dus de 'leefomgeving' en 'voedingsbodem' van de kinderen die in deze samenleving en wereld geboren worden en opgroeien, en dat ik, door nooit mijn verantwoordelijkheid te hebben genomen als 'opvoeder' en 'co-creator' van de samenleving als geheel, medeplichtig ben aan het bestaan van verkrachting
ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'verkrachting' enkel kan bestaan door een collectieve apathie tegenover wat er gebeurt in de geest van de mens en van kinderen die opgroeien in deze wereld en samenleving, waarin de mensen in de samenleving collectief beslissen om problemen zoals verkrachting te negeren omwille van het 'sociaal stigma' dat we in ons collectief bewustzijn hebben geplaatst op 'seksualiteit' en 'seksuele misdrijven', waarin we in onze geest de emotionele ervaring van angst hebben verbonden met het woord 'verkrachting' - en, omwille van onze angst van angst, doen alsof 'verkrachting' niet bestaat als een overlevingsstrategie ---- zonder in te zien en te beseffen dat verkrachting een symptoom is die het resultaat en het product is van een zieke samenleving, en dat, zolang we die samenleving niet in al haar facetten onderzoeken en begrijpen hoe en waarom de ziekte is kunnen ontstaan en bestaat, zullen de symptomen enkel erger worden totdat de samenleving 'sterft', als wat met elk ziek organisme uiteindelijk gebeurt wanneer de ziekte niet genezen wordt.
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten beïnvloeden en sturen door de voorgeprogrammeerde emotionele reactie/ervaring van angst op het woord 'verkrachting' - en dus vanuit eigenbelang en persoonlijke overlevingsstrategiëen geen verantwoordelijkheid te nemen voor wat er bestaat in deze wereld, door het probleem te negeren en onderdrukken - en te veronderstellen dat andere mensen, of God verantwoordelijkheid zullen nemen voor het probleem, in de plaats van in te zien dat de mens in en als de menselijke geest niet in staat is om verantwoordelijkheid te nemen voor maatschappelijke problemen zoals verkrachting, omdat elk mens in en als de menselijke geest voorgeprogrammeerd is om altijd te handelen op basis van primaire onderbewuste overlevings-instincten, en zich dus altijd zal laten sturen door persoonlijke angsten in het benaderen van problemen, en dus niet in staat is om een probleem aan te pakken en sturen op een manier die het beste resultaat produceert voor de gehele samenleving
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de angst van sociale uitsluiting en afwijzing te verbinden met het woord 'verkrachting' --- en daarin angst te hebben van het woord verkrachting, en dus weerstand te hebben om te kijken naar het probleem van verkrachting, te praten of schrijven over verkrachting --- uit angst dat ik buitengesloten en afgewezen zal worden door de samenleving --- in de veronderstelleing dat alle mensen in de samenleving diezelfde angst hebben dus vanuit die angst mij zullen wegduwen als ik durf praten of open zijn over verkrachting, net zoals ik mezelf heb toegestaan te reageren met weerstand op de emotionele ervaring van angst --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor hoe ik mezelf heb toegestaan te bestaan in en als mezelf als de menselijke geest als een voorgeprogrammeerd systeem van overlevings-reacties, en op te staan als het levende voorbeeld van een samenleving die het beste is voor allen --- door onvoorwaardelijk elk aspect van de samenleving en het bestaan te onderzoeken op elk vlak zodat er op de best mogelijke manier oplossingen gevonden kunnen worden voor al de problemen
Wordt vervolgd in Dag 327
No comments:
Post a Comment