Dag 327: Wie ben ik als Verkrachting? - Zelf-Correctie

Dit is een verderzetting van "Dag 326: Wie ben ik als Verkrachting - Zelf-Vergeving"

ik besef en realiseer mij dat ik mezelf heb laten programmeren in en als de ervaring van angst van het woord 'verkrachting' als een angst van sociale uitsluiting --- en dat ik mezelf heb toegestaan te bestaan in en als het systeem van de menselijke geest als angst van angst - waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het bestaan van verkrachting in de wereld en de menselijke samenleving te negeren omdat ik niet geconfronteerd wil worden met de angsten die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf - en dat ik mezelf daarin heb toegestaan het bestaan van verkrachting toe te staan te bestaan in deze wereld en realiteit door het probleem te negeren in de plaats van er verantwoordelijkheid voor te nemen

ik besef en realiseer mij dat elk individu in de samenleving bestaat in en als de menselijke geest als een voorgeprogrammeerd systeem waarin mensen angst hebben van angst - en daardoor maatschappelijke problemen zoals verkrachting collectief negeren en bagataliseren omdat we niet geconfronteerd willen worden met onze persoonlijke angst van sociale uitsluiting die we verbonden hebben met 'verkrachting' - als hoe 'de verkrachter' in onze samenleving behandeld wordt --- en dat we in deze houding het probleem enkel versterken en in stand houden door niet in te zien dat we zelf creëren waar we angst van hebben door niet direct te onderzoeken hoe en waarom verkrachting bestaat, en het individu te ondersteunen in een herstellings-proces tot een waardig bestaan en een proces van zelf verandering, maar door 'verkrachters' te stigmatiseren vanuit onze persoonlijke angst om zelf gestigmatiseerd te worden

wanneer en als ik angst zie opkomen in mezelf als reactie op het woord verkrachting - dan stop ik en ik adem --- en ik realiseer mij dat die angst een voorgeprogrammeerde ervaring is van persoonlijke overleving --- waarin ik mijn verantwoordelijkheid tegenover deze wereld abdiceer door de problemen van mij weg te duwen en te negeren uit angst, in de plaats van de problemen te onderzoeken om te komen tot werkbare oplossingen en in te zien dat als elk mens zou bestaan op deze voorgeprogrammeerde manier in en als het negeren van problemen uit angst, dat de problemen in de samenleving enkel erger zullen worden omdat niemand werkelijk geinteresseerd is om te werken aan oplossingen omdat niemand werkelijk wil kijken naar de problemen

hierin stel ik mezelf tot doel om mezelf niet te laten sturen en bepalen door angst wanneer ik kijk naar deze wereld en naar problemen die bestaan in deze wereld - omdat ik besef dat angst altijd een persoonlijke ervaring is die in de weg staat van het begrijpen van mezelf en van de realiteit die hier bestaat als mezelf, en dat als ik mezelf laat sturen/bepalen door die angst, dat ik altijd consequenties zal creëren voor mezelf en voor de samenleving/wereld als geheel

ik stel mezelf tot doel om steeds door de angst te duwen wanneer ik kijk naar een bepaald probleem in de wereld - omdat ik besef en inzie dat het angst is dat er altijd voor gezorgd heeft dat mensen in de menselijke samenleving nooit werkelijk de problemen in de samenleving hebben onderzocht tot in de kern en dus nooit in staat zijn geweest om werkbare oplossingen te ontwikkelen die het beste zijn voor iedereen  --- en dat de wereld en realiteit die hier en nu bestaat een product en resultaat is van hoe de mens zichzelf doorheen het menselijk bestaan heeft laten besturen en leiden door de ervaring/reactie van ANGST