Dag 473: Het Transformeren van een Emotionele Ervaring van Opgeven - Evaluatiefase Deel 2

Dit is een Verderzetting van "Dag 472: Het Transformeren van een Emotionele Ervaring van Opgeven - Evaluatiefase Deel 2" waarin ik het proces dat ik tot hiertoe had afgelegd in het veranderen en transformeren van de emotionele reactie/ervaring van Opgeven heb gerecapituleerd.

Gisteren had ik opnieuw een squash wedstrijd met een persoon, en, terwijl ik dacht dat ik het patroon van opgeven had veranderd en dat ik stabiel stond in mezelf in relatie tot dit patroon - kwam het gisteren op in mezelf. Ik bevond mij plots in dezelfde intense emotionele ervaring van opgeven, waarin ik reageerde op de gedachten die in mijn geest opkwamen en die gingen van 'het maakt niet uit', 'ik kan dit toch niet', 'waarom zou ik nog verder doen', 'het zal mij nooit lukken' -- in relatie tot mijn observatie dat hoe ik speelde van mindere kwaliteit was dan hoe ik voordien had gespeeld en dat ik aan het verliezen was. Toen ik tot die conclusie kwam in mijn geest, kwam er een gedachte op die ging van 'Ik dacht dat ik was veranderd!' en 'ik dacht dat ik beter was geworden!', met een intense ervaring van kwaadheid en frustratie.

En van die ervaring van kwaadheid en frustratie ging mijn geest naar de tegenovergestelde polariteit als gedachten en een emotionele ervaring van verslagenheid, hopeloosheid, machteloosheid en opgeven.

Wanneer ik mezelf dan in dat mentale/emotionele patroon zag gaan, reageerde ik opnieuw met hetzelfde patroon van gedachten die gingen van 'ik kan niet geloven dat ik hier weeral in gevallen ben', 'waarom lukt dit mij niet' - waarop ik weer reageerde met een ervaring van kwaadheid en frustratie, waarna ik dan weer dacht van 'dit zal mij nooit lukken', 'ik kan het gewoon niet', 'het is onmogelijk', en reageerde met een emotionele ervaring van verslagenheid en wanhoop.

En op fysiek vlak ging ik dan ook reageren door bijvoorbeeld mijn schouders te laten hangen en mijn lichaam opzettelijk niet meer op te spannen of in te spannen om de wedstrijd te winnen, maar eerder nonchalant te worden in mijn houding.

Hoewel ik op het eerste zicht dacht en geloofde dat het hele proces dat ik had bewandeld in het stoppen van dit specifieke patroon volledig voor niets geweest is omdat ik blijkbaar ben 'teruggevallen' in hetzelfde patroon - is dat bij nader inzien niet noodzakelijkerwijs zo. Omdat, wanneer ik kijk naar waarom het is dat dit patroon is kunnen 'terugkomen', dan zie ik dat dat is omdat er specifieke punten zijn in mijn geest die bijdragen aan de activatie van dit patroon die ik voorheen niet had opgemerkt of gezien.En, de geest is nu eenmaal een systeem dat ik doorheen mijn leven hier op aarde heb opgebouwd, dus, ik kan niet zomaar vertrouwen op de veronderstelling en het geloof in mezelf dat, gewoon omdat ik specifieke stappen heb ondernomen en een bepaald proces heb bewandeld, dat ik nu 'veranderd' ben en dat ik nu dingen in mijn geest zoals gedachten en emoties heb kunnen 'stoppen'.

Het is dat startpunt echter dat problematisch is - het feit dat ik 'dingen in mijn geest' wil 'stoppen' - omdat dit impliceert dat er beoordelingen bestaan in mezelf in relatie tot die 'dingen', en dat ik dus dat deel van mezelf niet aanvaard. En, zolang ik delen van mezelf niet wil aanvaarden, creëer ik een gevecht in mezelf, waardoor ik uiteindelijk in een emotionele ervaring van verslagenheid zal gaan omdat ik het 'gevecht' niet kan Winnen -- uiteraard omdat ik ook niet kan 'winnen' van mezelf.


Wordt Vervolgd in Dag 474