Dag 610: Gedachten, ons Kompas voor Hoe we Onszelf Uitdrukken?

De angst om te falen is wat we ervaren in onszelf als een muur waar we continu opbotsen, vooral wanneer het aankomt op bepaalde projecten of plannen die we willen uitvoeren in fysieke realiteit - plannen die in feite afwijken van ons gewoonlijke routineuze leven en die ons zouden uitdagen om onszelf uit te breiden in onze vaardigheden en vermogens. Het is dat stemmetje van twijfel en angst dat in onze geest opkomt  waar we onze macht aan weggeven door dat stemmetje te geloven. Dag 609: Waarom Limiteren we onze Expressie?

Het is alsof we onszelf geconditioneerd hebben om te luisteren naar onze geest in de plaats van ons lichaam. Wat wil dat in feite zeggen luisteren naar onze geest en niet ons lichaam? Ik duid daarmee op het feit dat we onze geest gebruiken als compas dat ons stuurt in onze expressie. Bijvoorbeeld als we onszelf aanzetten om laat maar zeggen een blog te schrijven, ik bedoel het zou eigenlijk simpel genoeg moeten zijn om een blog of een stuk tekst te schrijven over wat dan ook omdat het een punt van zelf-uitdrukking is.

En zelf-uitdrukking wil zeggen dat je jezelf deelt in relatie tot wie je bent tegenover het punt waar je over wil schrijven. En die zelf-uitdrukking met betrekking tot dat punt is eenvoudigweg het uitdrukken van wat er in jezelf bestaat en van wat je met andere woorden te zeggen hebt en te delen hebt als een uitdrukking en levende statement van wie je bent als wezen.

Het is echter zo dat de geest die uitdrukking 'kaapt' door emotioneel te gaan reageren op allerhande gedachten die opkomen in onze geest in relatie tot hoe we onszelf best zouden uitdrukken, rekening houdend met 'andere mensen' en met wie we denken dat we moeten zijn in relatie tot de wereld om ons heen - waardoor we uiteindelijk zoveel aspecten en oprechte uitdrukkingen van onszelf gaan onderdrukken.

Ik bedoel, het is maar de vraag waarom het zo is dat we zelfs gedachten hebben die door ons hoofd gaan voor, tijdens en nadat we onszelf uitdrukken? Waarom is onze uitdrukking in elk moment niet absoluut onvoorwaardelijk - in de zin van vloeiend en natuurlijk, zonder enige gedachten van twijfel of onzekerheid in de vorm van 'zou ik dit of dat wel zeggen' of 'wat zal die of deze persoon denken over mij' - of herinneringen die door onze geest gaan die emoties opwekken die ons dan in de weg gaan staan van het onvoorwaardelijk uitdrukken van onszelf?

Wat ik heb ontdekt voor mezelf in mijn proces tot dusver is dat er wel degelijk een verschil is tussen zelf-expressie vanuit wie we denken en geloven dat we zijn in onze geest, hetgeen een expressie is van meningen, beoordelingen, interpretaties en gedachten, gedreven door reacties van gevoelens en emoties, en dat in een andere term het 'ego' genoemd kan worden -- en zelf-expressie vanuit het lichaam als wie we werkelijk zijn. 'wie we werkelijk zijn' omdat, ik bedoel, ons lichaam is wel degelijk de meest simplistische, sumiere en directe oorsprong van ons bestaan. Ons 'ego', ons 'ik' en onze geest is als het ware een deken dat daar bovenop gelegd wordt en dat die simplistische bestaansvorm van wie we zijn in en als het lichaam onderdrukt.

Meer in de volgende blog.