Wat ik heb ontdekt voor mezelf in mijn proces tot
dusver is dat er wel degelijk een verschil is tussen zelf-expressie vanuit wie
we denken en geloven dat we zijn in onze geest, hetgeen een expressie is van
meningen, beoordelingen, interpretaties en gedachten, gedreven door reacties
van gevoelens en emoties, en dat in een andere term het 'ego' genoemd kan
worden -- en zelf-expressie vanuit het lichaam als wie we werkelijk zijn. 'wie
we werkelijk zijn' omdat, ik bedoel, ons lichaam is wel degelijk de meest
simplistische, sumiere en directe oorsprong van ons bestaan. Ons 'ego', ons
'ik' en onze geest is als het ware een deken dat daar bovenop gelegd wordt en
dat die simplistische bestaansvorm van wie we zijn in en als het lichaam
onderdrukt.
En dat
Ego, als zijnde de idee van wie we zijn in onze geest, bestaat uit lagen die
zichzelf gaandeweg hebben opgebouwd doorheen ons leven en die we uiteindelijk
zijn gaan aanvaarden als wie we zijn. En dit gelaagde bestaan van het ego is
wat er ook voor zorgt dat we bijvoorbeeld niet zien of beseffen dat het ego niet werkelijk is wie we zijn,
omdat het zo slinks en langzaam maar zeker is opgekomen in onszelf dat we het
niet doorhadden terwijl het gebeurde.
Ik
bedoel, onze uitdrukking in en als het ego is in feite gebaseerd op de
onderdrukking van onszelf in en als ons fysieke lichaam. Terwijl we geloven dat
we onszelf uitdrukken en 'onszelf zijn', drukken we in feite lagen en lagen van
onderdrukking uit die we hebben toegestaan te bestaan in onszelf.
Die
zelf-onderdrukkingen kunnen we bijvoorbeeld herkennen in gedachten die we hebben over ons lichaam.
Gedachten zoals 'ik moet slank zijn' of 'ik ben te dik' of 'ik ben lelijk' of
'ik moet er zus of zo uitzien', gepaard met een ervaring van stress. Dat zijn
allemaal tekens en signalen die erop wijzen dat we in onze uitdrukking onszelf
niet toestaan onszelf te zijn, maar dat we een specifiek beeld in onze geest
hebben in verband met wie we willen zijn en/of denken dat we moeten zijn --
zowel langs binnen als buiten.
En het
vreemde is dat onze relaties met mensen gebaseerd zijn op die
zelf-onderdrukkingen. Het is wanneer we een relatie starten, een
'liefdes-'relatie, dat dit soort gedachten meer en meer beginnen op te doemen.
Dus vreemd is het dan dat we langs de ene kant, wanneer we die 'ene' gevonden
hebben, onze 'liefdespartner', ons plots zo enorm goed voelen omdat we immers
iemand gevonden hebben die van ons houdt en die ons liefheeft. Maar dan langs
de andere kant beginnen al die onzekerheden op te komen in onze geest.
Onzekerheden in verband met ons uiterlijk en of het nog aantrekkelijk of sexy
is.
En
onzekerheden in verband met onze persoonlijkheid en of we nog wel interessant
en uitdagend genoeg zijn. En dan komen de zelf-onderdrukkingen omdat we vanuit
die onzekerheden willen proberen om 'beter', 'leuker', 'mooier',
'aantrekkelijker' te zijn, waardoor we uiteindelijk onszelf niet meer herkennen
omdat we zodanig veranderd zijn in die relatie in ons verlangen om 'beter' te
zijn.
En ik
bedoel, die veranderingen gebeuren ook niet plots, het is precies hetzelfde als
hoe het ego zich ontwikkeld, ons 'ik-bewustzijn', doorheen ons leven, het
gebeurt gaandeweg en zo langzaam dat we het niet doorhebben. Maar uiteindelijk
beseffen we wanneer we terugkijken op wie en hoe we waren voordat we in de
relatie waren, dat we veranderd zijn en dat we niet goed weten hoe of waarom
dat gebeurd is.
Meer in
de volgende blog...
No comments:
Post a Comment