Ik wil maar
aantonen hoe vreemd het eigenlijk is dat je jaren en jaren alleen kan zijn en
daar geen enkel probleem mee hebt en het zelfs 'natuurlijk' en vanzelfsprekend
aanvoelt om 'alleen' te zijn zonder noodzakelijk een 'partner' te hebben, maar
dat je dan in een 'relatie' gaat met iemand en haast vanaf het eerste moment in
en van die relatie in jezelf op de één of andere manier de beslissing maakt dat
je niet meer zonder die persoon kan leven en dat het onmogelijk is om nog
alleen te zijn.
Het was
in feite zelfs zo dat het net die angst die in mezelf bestond om alleen te zijn
en om achtergelaten en verlaten te worden door mijn partner, die er mede voor
zorgde dat ik mijn partner niet werkelijk leerde kennen. Omdat, al wat ik zag
in hem waren mijn eigen angsten. Elke keer hij naar mij keek, elke keer hij
iets zei en zichzelf uitdrukte, dan interpreteerde ik die uitdrukking in de
context en vanuit het startpunt van de angst dat ik hem zou verliezen, hetgeen
wil zeggen dat ik in mijn gedachten continu schommelde tussen 'hij vindt mij
leuk' en 'hij vindt mij niet leuk' en ik nam met andere woorden hoe hij
zichzelf uitdrukte heel persoonlijk op, in dat ik wanneer ik dacht dat hij mij
niet leuk vond ik mij ook slecht ging voelen over mezelf en ging denken en
geloven dat er iets mis is met mij en dat ik moet veranderen opdat hij mij wel
weer leuk vindt.
Ik zag of
overwoog bijvoorbeeld niet dat hoe hij zichzelf uitdrukt niet 'persoonlijk' is
en kan zijn omdat hij mij ook maar pas kent. Ik bedoel, wat hij al dan niet
denkt over mij en hoe hij mij al dan niet beoordeelt op hoe ik eruit zie of hoe
ik mezelf uitdruk en hoe hij zich al dan niet voelt in relatie tot mij - dat
bestaat in hem, in zijn geest en is dus wie hij is gebaseerd op de dingen die
hij heeft meegemaakt in zijn leven, de persoonlijkheid/persoonlijkheden die hij
gevormd heeft doorheen zijn leven, de dingen waar hij mee in contact gekomen is
en de voorkeuren die hij in zichzelf gevormd heeft, enzovoort. En zijn externe
uitdrukking en expressie is de belichaming van wie hij is vanbinnen als hoe hij
zichzelf gevormd en opgebouwd heeft doorheen zijn leven.
Hoe kan
ik daar zelfs iets mee te maken aangezien we elkaar nog maar amper hebben leren
kennen? Het is dus in feite maar vreemd dat ik ga geloven dat hoe hij reageert op mij in zijn geest ook
maar iets wil zeggen over wie ik ben en dat ik niet besef en inzie dat hij
zichzelf uitdrukt, hij drukt uit wie hij is vanbinnen -- ook al verpakt hij het
in woorden die naar mij toe gericht zijn en die over mij gaan. Ook al zegt hij
'ik heb je lief', 'ik zie je graag' of 'ik haat je' - dat zijn woorden die
uitdrukken hoe hij zich voelt vanbinnen als reactie op zijn gedachten die in
zijn geest opkomen op basis van zijn perceptie van wat hij ziet met zijn ogen
en hoort met zijn oren -- een perceptie en gedachten die afkomstig zijn vanuit
zijn persoonlijkheid en de associaties en verbindingen die hij vormt in zijn
onderbewustzijn.
Ik wil
maar zeggen dat de relaties die we aangaan met anderen, altijd relaties zijn
met onszelf - omdat de dingen die we denken en voelen in relatie tot de ander
persoon en hoe we reageren op de ander, bestaat steeds in onszelf en is steeds
gebaseerd op al de onderdrukte en onderliggende lagen in en van ons bewustzijn.
Als we dan dus dit feit gaan negeren en de uitdrukking van een ander
'persoonlijk' gaan opnemen door onszelf bijvoorbeeld te identificeren met wat
een ander over ons denkt, dan zien we niet enkel onszelf niet in en als het
feit dat onze reacties op het gedrag en de uitdrukking van een ander niets zegt
over de ander maar veeleer iets zegt over hoe we zelf bestaan in en als
onszelf, maar we zien vooral ook de ander niet en wie zij zijn in zichzelf als
belichaamd door hun externe expressie.
Meer in
de volgende blog...
Glashelder!
ReplyDelete