Ik had
een gesprek met iemand dat ik ervoer als 'moeilijk' in de zin dat de persoon in
kwestie in een ervaring van besluitloosheid zat en ik niet wist wat te doen of
te zeggen om de persoon uit dat punt te halen. Ik bedoel, het hele gesprek ging
in feite over het wel of niet doen van iets, en het nut en de zin van het doen
van dat iets, en het nut en de zin van het leven, etcetera.
En dan op
het eind van het gesprek besefte ik dat we al die tijd aan het praten en
mijmeren waren over het 'doen', dat we al die tijd in feite gespendeerd hadden
kunnen hebben aan het daadwerkelijk doen van datgene waar we de zin van aan het
bespreken waren. Vanaf het begin van het gesprek had ik simpelweg kunnen zeggen
van 'hey, waarom doen we het niet gewoon?!', 'waarom beginnen we er niet gewoon
aan?!'. Maar in de plaats daarvan liet ik mezelf meevoeren in een heel gesprek
waarin ik die persoon probeerde te overtuigen van de 'zin' van het 'doen' van
de specifieke taak. Een gesprek waar ik mezelf uiteindelijk uitgeput door
voelde.
Ik voelde
dat ik in een emotionele reactie was gegaan omdat ik druk in mijn hoofd ervoer,
er stond een frons op mijn voorhoofd , er was spanning in mijn middenrif en ik
was vaak aan het zuchten. En omdat ik van het gesprek een emotionele ervaring
maakte, voelde ik mij nadien dan ook uitgeput.
Wanneer
ik dan keek naar en onderzocht waarom het was dat ik reageerde, zag en besefte
ik dat ik eigenlijk reageerde op een punt dat ik zag in de ander persoon dat ik
herkende in mezelf. Een punt waar ik zelf ook vaak mee te maken heb in mezelf
maar wat ik op dit moment in het gesprek met deze persoon niet meteen zag. Ik
zag dat punt in hem, maar besefte niet dat de reden waarom ik reageerde op het
punt in hem, is omdat het eigenlijk ook in mezelf bestaat en omdat het een punt
is dat voor mezelf in feite ook nog steeds 'verborgen' is, in de zin van dat ik
erin participeer en dat ik het aanvaard alsof het is 'wie ik ben'.
Dit punt
zijnde het praten, en met andere woorden 'denken' en 'mijmeren' over het 'doen'
van dingen, in de plaats van het gewoon te doen. En mezelf in feite tegenhouden
en saboteren in mijn zelf-beweging en in het 'doen' van dingen, door eerder de
neiging te hebben om te zitten en na te denken en in een soort van apatische
staat te verkeren.
En dus,
omdat ik mij zelf nog niet volledig gewaar was van hoe ik zelf in dit
specifieke 'patroon' besta in mijn geest, reageerde ik op dat patroon dat ik
herkende in een ander en had ik het gevoel dat ik niet goed wist hoe ermee om
te gaan. Dus, net zoals ik met hem op het einde van ons gesprek besefte dat de
oplossing tot dit patroon is om simpelweg de stap te zetten om te 'doen' in de
plaats van erover na te denken en te praten en tijd te verspillen met het
mijmeren over het 'nut' en de 'zin' van dingen, is dit ook de oplossing voor
mezelf.
Ik ben
dus zeer dankbaar dat ik dit patroon als het 'probleem' dat in mezelf bestaat
en ook de 'oplossing' heb kunnen ontdekken door middel van dit gesprek met deze
persoon maar ook door middel van het toepassen van zelf-eerlijkheid, zoals
namelijk het besef dat wanneer ik reageer op iemand anders, en wanneer ik
iemand anders ervaar als 'moeilijk', dan laat dit een punt zien dat in mezelf
bestaat waar ik zelf nog geen oplossing voor gevonden heb en dat ik dus ervaar
als 'moeilijk'. De persoon waar ik op reageer representeert als het ware enkel
dit punt in mijn wereld. Deze 'moeilijke' momenten zijn dus als het ware een
geschenk voor mezelf om te leren hoe ik bepaalde punten in mezelf kan
veranderen en hoe ik oplossingen kan vinden voor problemen die ik ervaar.
Meer in
de volgende blog...
No comments:
Post a Comment