Dag 653: Woede-Aanvallen, Waar komen ze Vandaan?

In verderzetting van het hoofdstuk over de slachtofferrol en hoe het is dat wanneer we onszelf slachtoffer wanen van iets of iemand, dat we tegelijkertijd ook de dader worden, deel ik in deze blog een meer praktisch voorbeeld van hoe dit fenomeen in z'n werk gaat en hoe het is dat we onszelf en vooral onze relaties met de mensen in onze wereld saboteren wanneer we onszelf laten vangen in de illusie van slachtofferschap.

Hoe ik dit fenomeen heb ervaren in mezelf en mijn leven is bjivoorbeeld in momenten waarin ik ervan overtuigd was dat de mensen in mijn omgeving mij bijvoorbeeld buitensloten of op de één of andere manier geen respect hadden voor mij of op mij neerkeken of niet om mij gaven.  En in deze stellingen in mijn geest vormde ik de perceptie dat ik een 'slachtoffer' ben van waar het is dat ik mijn omgeving van beschuldigde.

Die ervaring kon soms zo intens zijn dat ik absoluut geen enkele andere uitweg zag of een andere manier waarop de realiteit kon bestaan. Ik was er met andere woorden compleet van overtuigd dat de woede die ik ervoer tegenover andere mensen volledig gerechtvaardigd was. Het was in die momenten dan ook vrij moeilijk om mezelf zover te krijgen om zelf-vergeving toe te passen.

Wat echter keer op keer gebeurde was dat ik uiteindelijk uit de woede kwam en wat volgde was steeds schaamte en spijt omdat ik begreep en inzag dat de beschuldigingen die ik al die tijd aan het uitvoeren was in mijn geest jegens de mensen in mijn omgeving tijdens mijn 'woede-aanval', stuk voor stuk aanvallen waren tegenover die mensen die puur gebaseerd waren op een eenduidige ervaring in mezelf van woede.

Maar het feit was dat ik niet eens werkelijk begreep waar de woede in feite vandaan aan het komen was en dat ik aan het handelen was vanuit impulsen, waarin ik vaak zelfs humeurig rondliep om aan iedereen als het ware te laten zien dat ik kwaad ben omdat ik zo vast overtuigd was van de validiteit van mijn eigen emotionele ervaring.

Wat ik vond wanneer ik nadien was 'gekalmeerd' en de woede vanuit zichzelf 'verdween', en ik het gereedschap toepaste om in mezelf te kijken en de oorsprong te vinden van de woede die ik had ervaren, zag ik in dat de woede telkens afkomstig was van een punt in mezelf waarin ik mezelf kleiner maakte door mezelf te beoordelen of door geloofsystemen, ideëen en percepties te vormen over wie ik ben als zijnde schijnbaar minderwaardig aan andere mensen.

Daardoor ook dat de spijt en schaamte naar boven komt nadien, omdat ik diep vanbinnen wel weet dat ik zelf compleet verantwoordelijk ben voor de woede en kwaadheid die ik in mezelf ervaar en projecteer naar anderen toe, maar tegen dan is het uiteraard te laat. Hoe kunnen we er dus voor zorgen dat we onszelf en onze realiteit en relaties met de mensen om ons heen niet saboteren of compromitteren door woede-aanvallen in onszelf? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat als en wanneer er woede opkomt in onszelf, dat we er dan op een constructieve manier mee om kunnen gaan zonder reacties uit te lokken in andere mensen die ons dan weer in het gezicht terugschieten?

Dag 651: Hoe zit de Dadersmentaliteit verscholen in de Slachtoffersmentaliteit?

Uit Dag 650: Waarom Verdedigen we Onze Geconditioneerde Identiteit

Is depressie het beste voor onszelf? Zijn emotionele ervaringen zoals woede, frustratie, wanhoop, twijfel of onzekerheid het beste voor onszelf? Absoluut niet, maar toch zetten we een gevecht op om onze emotionele ervaringen in stand te houden enkel en alleen omdat we onszelf ervan hebben laten overtuigen dat we nu eenmaal onderhevig zijn aan de emotionele schommelingen in onze eigen geest en dat dit 'nu eenmaal' een deel uitmaakt van onze menselijke identiteit. Hoe vreemd toch…

Dit verlangen en de beslissing om onszelf in een slachtofferrol te plaatsen speelt zich op interessante wijze af in onszelf.  Ieder mens heeft wel zijn eigen interne strijd of probleem waar hij/zij zich tegen verzet. We hebben allemaal wel momenten in ons leven waarin we ons wanhopig of hopeloos voelen en er die 'waarom?!' vraag in ons opkomt, zoals 'waarom voel ik mij depressief?!', 'waarom kan ik niet zijn zoals hem/haar?!', 'waarom overkomt dit mij?!', of 'waarom voel ik mij zus of zo?!', waarin we onszelf aanvaarden als het slachtoffer van datgene waar onze waarom vraag naar gericht is.

En het fenomeen dat ik in deze blog naar voren wil brengen is een weinig begrepen realiteit die ligt achter onze 'slachtoffer' ervaring, en dat is namelijk dat deze slachtoffersmentaliteit tegelijkertijd verantwoordelijk is voor het bestaan van de 'dadersmentaliteit'. Daarmee wil ik zeggen dat we ons heel makkelijk en heel snel een slachtoffer wanen van een specifieke situatie en/of ervaring, en omdat we zo gewenteld zijn in die overtuiging dat wij het slachtoffer zijn, zien en bemerken we absoluut niet wat de gevolgen zijn van de handelingen die we uitvoeren vanuit dit zogezegde slachtoffers-standpunt.

De 'waarom' vragen die we ons stellen vanuit een ervaring van wanhoop, verlorenheid, verwarring, machteloosheid en angst dragen met zich mee een verborgen beschuldiging naar datgene waar onze 'waarom' naar gericht is. Een beschuldiging die zegt van "jij hebt mij dit aangedaan! Jij bent verantwoordelijk voor hoe ik mij nu voel en de situatie waarin ik mij bevindt!". En dit is waarom we heel makkelijk van die machteloosheid en verlorenheid overschakelen naar woede, kwaadheid en haat. Het zijn dan deze specifieke emotionele ervaringen van boosheid die de drijvende kracht vormen van de daders-mentaliteit.

Waarom worden mensen moordenaars of verkrachters? Waarom doen mensen andere wezens pijn en waarom vallen mensen andere wezens aan? Dat is omwille van de haat, woede en boosheid die we voelen tegenover een ander. En die boosheid is afkomstig van het geloof in onze geest dat we het slachtoffer zijn van anderen en dat het andere wezens zijn die ons dingen hebben aangedaan. De moordenaar voelt zich gerechtvaardigd in het vermoorden van een ander wezen omdat hij/zij ervan overtuigd is dat hij/zij het slachtoffer is in de situatie en dat de persoon die vermoord wordt op de één of andere manier verantwoordelijk is voor de situatie waar de moordenaar zich een slachtoffer van en in voelt en waant.

We kunnen ons ongetwijfeld wel één of meerdere situaties voor de geest halen waarin we ons verblind voelde van woede tegenover een ander omdat we er zo hartstochtelijk van overtuigd waren dat die individu ons iets had aangedaan en dat we het slachtoffer waren van de daden van een ander. En ongetwijfeld gingen er in dat moment van woede en haat tegenover die persoon allerhande gedachten door onze geest waarin we ons verbeeldden die persoon pijn te doen of zelfs te vermoordden. In dat moment bevonden wij ons in de slachtoffersmentaliteit en tegelijkertijd in de dadersmentaliteit binnenin onszelf. In dat moment waren we een moordenaar in onze eigen geest, en die drang om te moorden was volledig gebaseerd op de overtuiging dat wij het slachtoffer waren.

Het punt dat ik in deze blog via het bovenstaande wil overbrengen, is dat er gevolgen verbonden zijn aan ons gebrek aan inzicht in hoe we bestaan vanbinnen en in hoe onze geest en onze realiteit eigenlijk werkt en functioneert. Wanneer we bijvoorbeeld een ander beschuldigen en het geloof dat we het slachtoffer zijn in en van een situatie gebruiken om onze daden tegenover dit individu te rechtvaardigen, dan negeren we het feit dat wij zelf bezig zijn met het creëren van haat in deze wereld door te handelen vanuit haat binnenin onszelf terwijl we onszelf verschuilen achter een ervaring van machteloosheid en inferioriteit als de slachtoffers-positie.

In werkelijkheid hebben we zelf de macht om conflict, moord, oorlog, enzoverder - als de fysieke belichamingen en uitdrukkingen van haat - te stoppen door rekenschap te nemen van de haat die binnenin onszelf bestaat en te stoppen met onszelf voor te liegen dat we steeds het slachtoffer zijn in elke situatie. We moeten gaan beseffen dat dader en slachtoffer in de realiteit niet bestaat omdat het hand in hand gaat. We zijn dader zowel als slachtoffer en kort gezegt betekent dit dat we verantwoordelijk zijn voor al wat bestaat in deze wereld omdat niemand enkel dader is en niemand enkel slachtoffer is, we zijn allemaal evenveel verantwoordelijk voor hoe onze wereld en realiteit bestaat.

 Dit wil zeggen dat als wij een wereld willen zonder oorlog, moord en misbruik, dat wij dan als eerste een levend voorbeeld moeten zijn van ons vermogen als mens om deze dader-slachtoffer dynamiek stop te zetten en te transformeren tot Verantwoordelijkheid door middel van het onderzoeken van onszelf en onze realiteit  en het actief vormgeven van oplossingen voor de problemen die we detecteren.

Dag 650: Waarom Verdedigen we Onze Geconditioneerde Identiteit

Uit Dag 649: Zijn Wij het Slachtoffer van Geconditioneerde Afhankelijkheid?

Wat ik tot dusver doorheen het bewandelen van mijn Reis naar Leven, hetgeen ondertussen toch al een dikke zes jaar is, heb ondervonden in relatie tot de bewering dat emoties een keuze en een opzettelijke persoonlijke beslissing zijn en dus niet iets dat ons zomaar overkomt, is dat de meeste mensen aan wie je dit vertelt zouden reageren met ontzetting. De reactie van een groot aantal mensen op de stelling dat je er zelf voor kiest hoe je je voelt en ervaart en welke emotionele reactie je in jezelf ervaart is alsof ze net beledigt geweest zijn.

Je zou immers denken dat we de kans om verantwoordelijkheid te nemen voor onze eigen geest en in die positie te staan van de creator van onszelf met beide handen zouden aangrijpen, omdat het tegelijkertijd betekent dat we zelf de macht hebben om te beslissen wie we zijn, hoe we bestaan en hoe we onszelf ervaren in onszelf en in deze wereld.

 Zoals ik echter in de voorgaande blog besproken heb, is dat we in onze huidige samenleving en relationele structuren met onze omgeving op onderbewust niveau aangeleerd en geconditioneerd worden om onszelf afhankelijk en dus een slachtoffer te wanen van niet enkel de wereld om ons heen maar ook de wereld binnenin onszelf, als zijnde namelijk onze gedachten, gevoelens en emoties.

Zodra dus iemand insinueert dat we verantwoordelijk zijn en in staat zijn om verantwoordelijkheid te nemen voor ons bestaan, ervaren we als het ware een intern conflict omdat we onszelf in onze identiteit zijn gaan definieren als onderhevig aan de 'krachten' die we ondervinden in en buiten onszelf en het concept van verantwoordelijk zijn voor onszelf en de realiteit die we ervaren tegen die 'identiteit' ingaat. Bijgevolg zullen we dus uiteraard in een reactie van zelf-verdediging willen gaan om onze identiteit, als dat wat we geloven over wie we zijn en de overtuigingen die we dragen in onze geest over ons bestaan, te verdedigen, ongeacht of die overtuigingen en geloofsystemen het beste zijn voor onszelf of niet.

En dit is ook een eigenaardig fenomeen, dat we in de eerste plaats die overtuigingen die ons aangeleerd zijn over de identiteit die we zogezegd hebben in deze wereld, zomaar aanvaarden als absoluut bepalend en als een soort heilig schrift dat ons voorschrijft wie we zijn en waar wij als mens compleet machteloos tegenover staan. Dat we met andere woorden niet het beste voorhebben met onszelf en niet eens onderzoeken of wat er omgaat in onszelf en buiten onszelf eigenlijk wel het beste is voor onszelf.

Is depressie het beste voor onszelf? Is emotionele ervaringen zoals woede, frustratie, wanhoop, twijfel of onzekerheid het beste voor onszelf? Absoluut niet, maar toch zetten we een gevecht op om onze emotionele ervaringen in stand te houden enkel en alleen omdat we onszelf ervan hebben laten overtuigen dat we nu eenmaal onderhevig zijn aan de emotionele schommelingen in onze eigen geest en dat dit 'nu eenmaal' een deel uitmaakt van onze menselijke identiteit. Hoe vreemd toch...

Dag 649: Zijn Wij het Slachtoffer van Geconditioneerde Afhankelijkheid?

Uit Dag 648: Waarom Twijfelen we Soms aan ons Bestaan?

Emotionele ervaringen zijn dus, in tegenstelling tot wat de meesten onder ons geloven, een keuze en een persoonlijke beslissing, al is het een onbewuste/onderbewuste beslissing. Het feit dat we ons niet gewaar zijn van de keuzes en beslissingen die we maken op diepere lagen in onszelf is echter geen excuus om te beweren dat het geen echte keuzes of beslissingen zijn. Onwetendheid is geen excuus omdat we altijd de mogelijkheid, de kans en het vermogen hebben om onszelf wijzer te maken door onszelf en onze realiteit te onderzoeken en leren kennen, het feit dat we er over het algemeen voor kiezen dit niet te doen fungeert zeker niet als een rechtvaardiging voor de keuzes en beslissingen die we maken ten gevolge van dit gebrek aan inzicht en begrip dat we in onszelf hebben toegestaan te bestaan.

En wat ik tot dusver doorheen het bewandelen van mijn Reis naar Leven, hetgeen ondertussen toch al een dikke zes jaar is, heb ondervonden in relatie tot deze voorgaande bewering dat emoties een keuze en een opzettelijke persoonlijke beslissing zijn en dus niet iets dat ons zomaar overkomt, is dat de meeste mensen aan wie je dit vertelt zouden reageren met ontzetting. De reactie van een groot aantal mensen op de stelling dat je er zelf voor kiest hoe je je voelt en ervaart en welke emotionele reactie je in jezelf ervaart is alsof ze net beledigt geweest zijn.

'hoe durf je te beweren dat ik niet volledig onderhevig ben aan wat het ook is dat mijn eigen geest oproept aan gedachten, gevoelens en emoties?!', en 'hoe durf je maar te suggereren dat ik ook maar een beetje de hand heb in wat er in mezelf omgaat?!'. Deze zijn het soort gedachten die lijken om te gaan in het merendeel van mensen die te horen krijgen dat je als mens in wezen zelf je eigen interne ervaringen creëert.

En, ik bedoel, als je kijkt naar het soort industriëen die bestaan in onze wereld, de medische industrie en de voedsel industrie voornamelijk, dan kan je bemerken dat deze industriëen gebaseerd zijn op 'afhankelijkheid'. Deze twee industrietakken die functioneren volgens het neoliberale kapitalistische stelsel dat onze moderne maatschappij handhaaft hebben een afhankelijke houding van de 'consument' nodig om winst te kunnen maken.

De voedingsindustrie maakt niet voor niets overvloeiend gebruik van allerhande suikers en vetstoffen om de ervaring van verslaving te kunnen bezweren en bewerkstelligen in mensen en zodoende die afhankelijkheid te produceren die bedrijven verzekert van terugkerende klanten. Op dezelfde manier speelt de medische industrie in op de plooibaarheid en goedgelovigheid van de menselijke geest om een zeker weerkerend klantenbestand en inkomsten te genereren en dit door bijvoorbeeld specifiek gedrag of interne gedachten en ervaringen te gaan benoemen als een mentale of psychische stoornis die dan zogezegd het best behandeld wordt met die of deze medicatie. Wist je trouwens dat selfies nemen onlangs werd erkend als een psychische aandoening? (zie artikel ‘Maken van selfies is psychische aandoening’)

Er is niemand of niets in deze wereld dat ons ooit werkelijk geholpen heeft om onszelf te vertrouwen en onze eigen oplossingen te vormen voor problemen die we tegenkomen binnen of buiten onszelf. Ik bedoel, zelfs vriendschap, familie en liefdesrelaties, als je het goed bekijkt, zijn gebaseerd op een zekere wederzijdse afhankelijkheid en die afhankelijkheid is wat we allemaal onbewust in onze relaties met elkaar versterken en ondersteunen.  Dus, vanuit dat opzicht is het wel begrijpelijk dat we reageren met een absolute schok wanneer we te horen krijgen dat we wel degelijk instaan voor onze eigen gedachten, gevoelens en emoties en bijgevolg voor ons gedrag en dat het aanzien van iets als een 'stoornis' en niet als een persoonlijke keuze, een keuze is op zich die we zelf gemaakt hebben om onze eigen aanvaarde afhankelijkheid te bevestigen, versterken en ondersteunen.

Wat ik daarenboven ondervonden heb in mijn reis naar leven , als het proces van het leren instaan voor de keuzes die ik maak op bewust, onbewust en onderbewust niveau en dus het leren kennen van wie ik ben op al die niveaus en verder, is dat enkel die mensen die de keuze maken om de aangeleerde en geconditioneerde afhankelijkheid niet meer te aanvaarden in en als zichzelf deze reis naar leven zullen bewandelen - en dat is tot dusver spijtig genoeg niet de meerderheid van mensen in deze wereld.

Spijtig genoeg omdat, zolang de meerderheid van individuen in deze wereld de keuze blijft maken om een afhankelijkheids- en slachtofferrelatie aan te nemen in relatie tot de interne en externe realiteit, zal de infrastructuur van onze wereld die afhankelijkheidsrelatie blijven ondersteunen en belichamen. Zodoende zullen bedrijven beslissingen blijven nemen die niet het beste zijn voor ons als individu en enkel inspelen op onze bereidheid om onszelf te laten bewegen door externe en interne invloeden. Er is immers een specifieke onafhankelijkheid nodig in onze ingesteldheid om te kunnen kijken naar onze realiteit en naar onszelf, te kunnen onderscheiden wat niet het beste is voor onszelf en elkaar, en om 'Neen' te kunnen zeggen tegen datgene wat niet het beste met ons voorheeft.

Dag 648: Waarom Twijfelen we Soms aan ons Bestaan?

In de voorgaande blogs heb ik het proces bewandeld van het onderzoeken en ontrafelen van een eigenaardig patroon dat ik had ontdekt in mijn eigen geest, zijnde namelijk het ervaren van negatief geladen emotionele ervaringen en reacties zoals inferioriteit, depressie en onzekerheid wanneer ik in een groep mensen ben.  Tot zover heb ik in het bewandelen van dit proces van zelf-bevrijding in relatie tot deze emotionele patronen beseft en gezien dat, ondanks het negatieve en onaangename ervaringen zijn in mezelf die ik niet meteen zou willen voor mezelf, het eigenlijk gebaseerd is op een verlangen om 'speciaal' te zijn en om simpelweg het gevoel te hebben in mezelf dat ik 'anders' ben dan de mensen om mij heen.

Dit wil dus zeggen dat er eigenlijk een soort inherente twijfel bestaat in mezelf, of zou ik zeggen 'onszelf' als mens en als individu, in relatie tot 'wie ik ben', hetgeen toch eerder vreemd is, dat onze gevoelens, emoties en gedachten die we aannemen en aanzien als 'onszelf' en 'wie we zijn' en datgene dat ons schijnbaar een individu maakt en dat ons maakt wie we zijn, eigenlijk gebaseerd is op een onzekerheid en twijfel over wie we werkelijk zijn.  Eigenlijk weten we niet wie we zijn, dus hebben we dingen zoals gevoelens, emoties en gedachten nodig om ons te vertellen en ons te laten weten wie we zijn.

Ook al zijn het negatieve ervaringen, zoals emoties van angst, nervositeit, onzekerheid of depressie, toch willen we onszelf zo ervaren in de momenten waarin het opkomt in onszelf en we onszelf zo voelen, omdat we in dat moment die 'bevestiging' nodig hebben dat we bestaan en omdat we ons in dat moment eigenlijk onzeker voelen over onze eigen identiteit en bestaan.

Emotionele ervaringen zijn dus, in tegenstelling tot wat de meesten onder ons geloven, een keuze en een persoonlijke beslissing, al is het een onbewuste/onderbewuste beslissing. Het feit dat we ons niet gewaar zijn van de keuzes en beslissingen die we maken op diepere lagen in onszelf is echter geen excuus om te beweren dat het geen echte keuzes of beslissingen zijn. Onwetendheid is geen excuus omdat we altijd de mogelijkheid, de kans en het vermogen hebben om onszelf wijzer te maken door onszelf en onze realiteit te onderzoeken en leren kennen, het feit dat we er over het algemeen voor kiezen dit niet te doen fungeert zeker niet als een rechtvaardiging voor de keuzes en beslissingen die we maken ten gevolge van dit gebrek aan inzicht en begrip dat we in onszelf hebben toegestaan te bestaan.

Keuzes zoals het ervaren van bepaalde emotionele reacties in bepaalde situaties. Als we zouden beweren dat we het slachtoffer zijn van onze emotionele ervaringen en dat we zelf geen macht of controle hebben over hoe we ons voelen en wie we zijn vanbinnen, hetgeen in feite is wat onze psychologie en psychiatrie doet uitschijnen, dan zeggen we eigenlijk dat we de keuze hebben gemaakt om onszelf in die positie te plaatsen door onszelf en onze geest niet te onderzoeken en om dus geen meesterschap te verwerven over wie we zijn in en als onze geest.