Wat ik tot dusver doorheen het
bewandelen van mijn Reis naar Leven, hetgeen ondertussen toch al een dikke zes
jaar is, heb ondervonden in relatie tot de bewering dat emoties een keuze en
een opzettelijke persoonlijke beslissing zijn en dus niet iets dat ons zomaar
overkomt, is dat de meeste mensen aan wie je dit vertelt zouden reageren met
ontzetting. De reactie van een groot aantal mensen op de stelling dat je er
zelf voor kiest hoe je je voelt en ervaart en welke emotionele reactie je in
jezelf ervaart is alsof ze net beledigt geweest zijn.
Je zou
immers denken dat we de kans om verantwoordelijkheid te nemen voor onze eigen
geest en in die positie te staan van de creator van onszelf met beide handen
zouden aangrijpen, omdat het tegelijkertijd betekent dat we zelf de macht
hebben om te beslissen wie we zijn, hoe we bestaan en hoe we onszelf ervaren in
onszelf en in deze wereld.
Zoals ik
echter in de voorgaande blog besproken heb, is dat we in onze huidige
samenleving en relationele structuren met onze omgeving op onderbewust niveau
aangeleerd en geconditioneerd worden om onszelf afhankelijk en dus een
slachtoffer te wanen van niet enkel de wereld om ons heen maar ook de wereld
binnenin onszelf, als zijnde namelijk onze gedachten, gevoelens en emoties.
Zodra dus
iemand insinueert dat we verantwoordelijk zijn en in staat zijn om
verantwoordelijkheid te nemen voor ons bestaan, ervaren we als het ware een
intern conflict omdat we onszelf in onze identiteit zijn gaan definieren als
onderhevig aan de 'krachten' die we ondervinden in en buiten onszelf en het
concept van verantwoordelijk zijn voor onszelf en de realiteit die we ervaren
tegen die 'identiteit' ingaat. Bijgevolg zullen we dus uiteraard in een reactie
van zelf-verdediging willen gaan om onze identiteit, als dat wat we geloven
over wie we zijn en de overtuigingen die we dragen in onze geest over ons
bestaan, te verdedigen, ongeacht of die overtuigingen en geloofsystemen het
beste zijn voor onszelf of niet.
En dit is
ook een eigenaardig fenomeen, dat we in de eerste plaats die overtuigingen die
ons aangeleerd zijn over de identiteit die we zogezegd hebben in deze wereld,
zomaar aanvaarden als absoluut bepalend en als een soort heilig schrift dat ons
voorschrijft wie we zijn en waar wij als mens compleet machteloos tegenover
staan. Dat we met andere woorden niet het beste voorhebben met onszelf en niet
eens onderzoeken of wat er omgaat in onszelf en buiten onszelf eigenlijk wel
het beste is voor onszelf.
Is
depressie het beste voor onszelf? Is emotionele ervaringen zoals woede,
frustratie, wanhoop, twijfel of onzekerheid het beste voor onszelf? Absoluut
niet, maar toch zetten we een gevecht op om onze emotionele ervaringen in stand
te houden enkel en alleen omdat we onszelf ervan hebben laten overtuigen dat we
nu eenmaal onderhevig zijn aan de emotionele schommelingen in onze eigen geest
en dat dit 'nu eenmaal' een deel uitmaakt van onze menselijke identiteit. Hoe
vreemd toch...
No comments:
Post a Comment