Dag 798: Samenzijn met de Feestdagen - Van Traditie naar Zelf-Expressie

Ter navolging van Dag 797: De Principes van Kerstmis: Van Probleem naar Oplossing kijk ik in deze blog naar de woorden die steeds verscholen lagen in de idee van Kerstmis en die de sleutel zijn tot het transformeren van Kerstmis van een idee naar een echte expressie van mezelf. Dit door te onderzoeken hoe het is dat ik die woorden - zoals vrijgevigheid, samenzijn, geven om elkaar en liefde - zelf als ideeen in mijn geest heb laten bestaan in de plaats van ze een echte levende expressie van mezelf te maken.

In deze blog kijk ik specifiek naar het woord "samenzijn". Dit is een van die woorden die ik steeds heb geassocieerd met Kerstmis en waartegenover ik steeds een weerstand ervoer. Ik dacht steeds dat de weerstand die ik ervoer was omdat het samenzijn met familie gedurende de kerstperiode 'vals' en een 'leeg gebaar' was en dat we enkel samenkomen met kerstmis omdat we ergens het gevoel hebben dat we 'moeten' om de traditie in stand te houden, niet omdat we werkelijk van elkaar houden.

Dat is althans hoe ik het zag door de ogen van mijn geest, waarin ik dus geen verantwoordelijkheid nam voor waar die perceptie en ervaring in de eerste plaats vandaan kwam en hoe wat ik zag om mij heen eigenlijk meer vertelde over wie ik ben vanbinnen en wat ik in feite zou moeten veranderen in en aan mezelf.

Met betrekking tot het samenzijn met familie tijdens Kerstmis was het probleem dus niet de traditie zelf, maar eerder hoe ik dat samenzijn in mijn geest definieerde en hoe ik het woord 'samenzijn' zelf definieerde. En ik moet maar even kijken naar waar ik mensen van beschuldigde - het blindelings volgen van traditie en het uitdrukken van lege gebaren - om te ontdekken wie ik eigenlijk zelf was in relatie tot het woord 'samenzijn'. Als ik eerlijk ben met mezelf dan kan ik immers zien hoe ik zelf in het samenzijn met mensen, de neiging heb om mijn eigen expressie te onderdrukken.

Hoe ik het woord samenzijn gedefinieerd heb, is geassocieerd met het woord 'sameness', namelijk de idee dat het de bedoeling is dat wanneer ik samen ben met mensen dat ik dan 'hetzelfde' moet zijn als de mensen om mij heen. In mijn geest definieerde ik samenzijn in en als een soort van sociaal construct waarin ik me in mijn expressie moet aanpassen aan en in lijn plaatsen met de mensen waar ik mee samen ben en als het ware moet laten zien en bewijzen dat ik 'hetzelfde' ben als iedereen in hoe ik mij gedraag, hoe ik eruit zie, hoe ik denk en hoe ik mij voel.

Mijn weerstand tegenover het 'samenzijn' was dus eerder afkomstig vanuit mijn onderdrukking van mijn unieke expressie en zelf - omdat ik samenzijn definieerde in en als zelf-onderdrukking en -ontkenning in de plaats van het woord samenzijn te leven op een manier die het beste is voor mezelf en daarbij ook mijn omgeving. Zo een manier is bijvoorbeeld het leven en beleven van het samenzijn met anderen als een viering van elk ieders unieke en authentieke expressie in de plaats van een onderdrukking van uniekheid en authenticiteit.

Hierin vindt ik het woord 'togetherness' meer ondersteunend, omdat de term 'to gather' erin vervat zit - 'to gather' als in 'verenigen'. En het woord verenigen betekent voor mij het samenkomen van individuele wezens als individuele en unieke expressies, in de realizatie dat we allen één zijn. We moeten niet hetzelfde zijn, op elkaar lijken en hetzelfde denken teneinde een schijnbare samenhorigheid te creeren. De echte samenhorigheid ligt immers in het feit dat we vanbinnen hetzelfde zijn. We hebben dezelfde kern, dezelfde wezenlijkheid die één en gelijk is in ons allen. We zouden dus elkaars uniekheid moeten vieren, in de plaats van te streven naar 'hetzelfde zijn'.

Dag 797: De Principes van Kerstmis: Van Probleem naar Oplossing

Lange tijd heb ik feestdagen zoals Kerstmis in mijn geest gezien en beoordeeld als valse en lege rituelen en tradities. Elke keer het weer die tijd van het jaar was om kerstkaartjes, kerstwensen en kerstcadeautjes uit te sturen, was er steeds die ervaring van weerstand in mezelf en de gedachte dat het allemaal lege gebaren zijn. Wat bedoelen we zelfs wanneer we zeggen "Beste wensen", en menen we eigenlijk wel wat we zeggen tegen elkaar?

Het kopen, geven en ontvangen van cadeautjes leek in mijn ogen meer te gaan om het blindelings volgen van traditie hetgeen op zich meer leek te draaien om het negeren van de echte problemen in deze wereld zowel als in ons eigen leven dan de principes van vergeving, geven om elkaar en het creeren van een betere wereld waar Kerstmis zogezegd aanvankelijk op gebaseerd was.

Wat ik echter geleerd heb in mijn proces van zelf-creatie en zelf-realisatie is dat hoe ik dingen zie - en vooral wanneer er emotionele reacties zoals weerstand mee verbonden zijn - gaat nooit om datgene waar ik op reageer als wat schijnbaar buiten mezelf bestaat. Mijn reacties laten me steeds een eigenschap van mezelf zien dat ik nooit onder ogen gekomen ben en waar ik nooit verantwoordelijkheid voor genomen heb.

In dit geval lieten mijn reacties in verband met Kerstmis mij die principes en expressies zien die ik zelf nooit heb geleeft. In de plaats van dat ik dus verantwoordelijkheid nam voor mezelf om ervoor te zorgen dat ik besta als het levende voorbeeld ben van hoe ik zou willen dat Kerstmis geleeft wordt in deze wereld, was ik de wereld en de mensen om mij heen aan het beschuldigen. Ik was mezelf ervan aan het overtuigen dat het probleem met Kerstmis in andere mensen lag en in de samenleving, zonder dat ik zag dat het echte probleem in en als mezelf bestond.

Ik verkeek me immers steeds op wat er schijnbaar allemaal mis en verkeerd was en ging daardoor in een staat van klagen, afkeuren en reageren in mezelf, in de plaats dat ik eerst en vooral een kijkje nam naar mezelf en mezelf de vraag stelde of ik zelf eigenlijk aan het leven was wat ik van mijn omgeving verwachtte in relatie tot Kerstmis.

Het is immers mijn verantwoordelijkheid als mens in deze wereld om te leven als de oplossing die ik wil zien in de wereld, in de plaats van deel uit te maken van het probleem - en dat werkt niet door de schuld en verantwoordelijkheid buiten mezelf te leggen. Het is makkelijk om de wereld te beschuldigen van niet te veranderen en niet te bestaan als de beste versie van zichzelf dan die taak op mezelf te nemen om de beste versie van mezelf te worden.

Het is aan mij om te onderzoeken hoe ik al de principes verbonden met Kerstmis die volgens mij steeds 'leeg' waren, zoals vreugde, samenhorigheid/samenzijn en geven om elkaar zelf te belichamen en te leven en Kerstmis op die manier echt en werkelijk betekenisvol te maken.

Dag 796: Hoe Leef je Motivatie als een Zuivere Ongepolariseerde Expressie?

Mijn relatie met het woord motivatie was er altijd een waarin ik steeds geloofde dat ik niet bepaald een gemotiveerd persoon ben. In zekere zin had ik angst om mezelf te motiveren of om mij voor iets gemotiveerd te voelen omdat de positieve, energetische ervaring van motivatie vaak snel plaats maakte voor een andere ervaring van neergelatenheid, teleurstelling, apathie en depressie.

Dit omdat er al snel gedachten in mijn geest opdoemden waarin ik mezelf allerlei redenen gaf voor waarom datgene waar ik mij gemotiveerd voelde 'niet zal lukken', dat ik zal falen of al gefaald heb, dat ik het niet zal kunnen en dat ik met andere woorden gedoemd ben om te mislukken. Het was doordat dit eerder negatief geladen gedachtenpatroon zoveel krachtiger en invloedrijker leek te zijn dan de ervaring van motivatie, dat ik uiteindelijk de indruk begon te krijgen dat motivatie eigenlijk maar onzin is.

Motivatie en 'gemotiveerd zijn' of 'jezelf motiveren' als wat mensen me soms suggereerden is jezelf voor de gek houden, dacht ik. Dat is immers hoe ik mij steeds voelde aangezien ik elke keer nadat ik mij gemotiveerd voor iets voelde, me al snel teneergeslagen en verslagen voelde en uiteindelijk omwille van die ervaring compleet ging opgeven. En in zekere zin was dit ook zo. Motivatie was 'onzin' omdat ik in de eerste plaats niet begreep hoe die polariteit in mijn geest werkte, waarin ik me langs de ene kant gemotiveerd kon voelen en me dan het volgende moment langs de andere kant compleet ongemotiveerd en verslagen kon voelen. Zolang ik van de ene kant naar de andere kant blijf omslagen - van gemotiveerd naar ongemotiveerd en verslagen - kan motivatie immers nooit echt zijn.

Wat ik echter niet besefte is dat het probleem nooit 'motivatie' of 'een gebrek aan motivatie' op zich was, maar eerder dat ik voor mezelf nooit heb onderzocht hoe ik persoonlijk het woord motivatie kan leven op een echte manier. Hoe ik met andere woorden gemotiveerd kan zijn, zonder de dreiging om in elk moment over te slagen naar het tegenovergestelde. Ik had schaapachtig aanvaard dat motivatie blijkbaar een bepaald gevoel is dat je jezelf moet aanpraten, waarbij je bijna moet gaan vechten tegen al de stemmen in je hoofd die je tegenpraten en waarbij die stemmen uiteindelijk toch de bovenhand krijgen. Ik stelde me nooit de vraag wat motivatie eigenlijk echt betekent voor MIJ. Hoe kan IK het woord motivatie leven op een manier die het beste is voor mezelf en die dus niet die zelf-verslagende gedachtenpatronen in mijn geest zal voeden?

Hier keek ik dan naar het woord motivatie in de context van mijn proces van zelf-creatie - mijn proces van het ontwikkelen van mijn uiterste potentieel. En dit omdat ik mij soms in de ervaring van opgeven bevindt waarin ik mij gedemotiveerd voel. Het was door deze ervaring en mijn relatie met het woord motivatie te onderzoeken dat ik tot het begrip kwam dat ik nooit echte motivatie geleefd heb. Echte motivatie is immers niet zomaar een gevoel. Het is niet iets dat ik mezelf moet aanpraten.

Echte motivatie is iets dat ik leef door in de momenten waarin gedachten en ervaringen van verslagenheid opkomen in mezelf de beslissing te maken om mezelf niet in die gedachten en emotionele ervaringen te laten vallen. Echte motivatie  is als het ware een inherente kwaliteit van wie ik ben in en als het fysieke bestaan en al wat ik moet doen is mijn gewaarzijn uit mijn geest halen en tot mijn fysieke lichaam brengen. Het fysieke lichaam als het leven zelf is als het ware levende motivatie. De fysieke realiteit is altijd gereed om te groeien, om zich te ontwikkelen, om te genezen, te veranderen en beter te worden. Het is enkel de geest als gedachten, emoties en gevoelens die 'opgeeft', 'vermindert' en 'onderdrukt'. Motivatie is steeds te vinden hier in de eenvoud van het moment van ademhaling, de eenvoud van het fysieke bestaan. Van zodra ik naar mijn geest ga luisteren, zal die echte zuivere en natuurlijke expressie van motivatie gecompromitteerd worden.

Dag 795: Hoe is Beschuldiging eigenlijk Zelf-Onderdrukking?

In deze blog deel ik de zelf-correctieve stellingen voor de zelf-vergeving die ik in

Dag 794: Het Veranderen van het Patroon van Beschuldiging middels Zelf-Vergeving gedeeld heb. Deze stellingen spreek ik in momenten waarin ik beschuldiging zie opkomen in mijn geest nadat ik zelf-vergeving heb toegepast om de beschuldiging terug naar mezelf te brengen. De zelf-vergeving assisteert in het ontwikkelen van inzicht in verband met hoe ik ervaringen en gedachtenpatronen in mijn geest zoals het beschuldigen van een ander zelf creeer en zelf-correctieve stellingen assisteren met het formuleren en richting geven aan hoe ik mezelf kan en zal veranderen middels de inzichten waartoe ik ben gekomen.

De inzichten die ik in mijn zelf-vergeving in verband met beschuldiging in Dag 795 heb ontwikkeld zijn voornamelijk:

• Wanneer ik een ander beschuldig, dan ga ik in een ervaring van kwaadheid, frustratie en/of haat in mijn geest waarin ik mezelf als het ware opblaas of groter maak, terwijl ik mij vanbinnen eigenlijk heel klein voel. De kwaadheid is dus een illusie, iets dat ik gebruik om de echte emoties die ik voel vanbinnen te verbergen en te onderdrukken - emoties waarin ik me eigenlijk net het tegenovergestelde voel zoals bijvoorbeeld gekwetst, minderwaardig, angstig, onzeker, enzovoort.

Hier zal mijn zelf-correctieve stelling dus als volgt gaan:

Als en wanneer ik de ervaring van kwaadheid zie opkomen in mijn geest, samen met gedachten van beschuldiging naar X toe, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat deze ervaring van kwaadheid eigenlijk fungeert als onderdrukking van de werkelijke emoties die ik ervaar binnenin mezelf waarin ik me eerder klein en angstig voel

Ik zie, besef en begrijp dat als ik mezelf toesta de emoties van angst, machteloosheid, onzekerheid en minderwaardigheid - als hoe ik me werkelijk voel vanbinnen - te onderdrukken door in het patroon van beschuldiging te gaan tegenover X, dan zal ik nooit tot een oplossing of verwerking kunnen komen van die aanvankelijke emotionele reacties van angst, onzekerheid, machteloosheid en minderwaardigheid en dan zal dit patroon van beschuldiging in relatie tot X zich blijven herhalen en uiteindelijk bepaalde gevolgen creeren in mijn relatie met X als reflectie van mijn relatie met mezelf waarin ik mezelf niet aan het ondersteunen ben om mijn interne conflicten te verwerken

Ik stel mezelf tot doel om mezelf onvoorwaardelijk te ondersteunen in het verwerken en richting geven aan mijn interne conflicten door het patroon van beschuldiging in mijn geest te zien als een teken dat er bepaalde ervaringen in mezelf zijn die ik aan het onderdrukken ben, en mezelf dus niet toe te staan mezelf te definieren in en als het patroon van beschuldiging in en als het besef en het inzicht dat de beschuldiging nooit werkelijk gaat om X maar eerder een patroon is dat mijn geest gebruikt om delen van mezelf die ik eigenlijk onder ogen zou moeten komen en waar ik van kan leren over mezelf te onderdrukken

• Wanneer ik een ander beschuldig leg ik mijn focus op 'de ander' waardoor ik de realiteit van mezelf niet zie, hetgeen vaak is dat ik eigenlijk precies hetzelfde doe als waar ik de ander van beschuldig. Beschuldiging is dus in feite de geest die ervoor wil zorgen dat ik in ontkenning blijf van mezelf en van die delen van mezelf waar ik me nooit van gewaar geweest ben door een ander ervan te beschuldigen.

Zelf-correctieve stellingen:

Als en wanneer ik zie dat ik X in mijn geest aan het beschuldigen ben van bvb niet om mij te geven, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat beschuldiging een systeem is in de geest dat ontworpen is om ervoor te zorgen dat ik bepaalde eigenschappen van mezelf niet zal inzien door die eigenschappen te zien in een ander en een ander ervan te beschuldigen en mezelf in de slachtofferrol te plaatsen

Ik zie, besef en begrijp dat beschuldiging mij dus eigenlijk die delen van mezelf laat zien die ik eigenlijk niet wil zien, zoals het feit dat ik eigenlijk niet om mezelf geef en niet onvoorwaardelijk mezelf waardeer

Ik stel mezelf tot doel om beschuldiging terug te brengen bij mezelf en mezelf te ondersteunen om eerder die delen te zien van mezelf die ik probeer te onderdrukken en verbergen in de plaats van een ander te gaan beschuldigen en mijn gewaarzijn weg te halen van wie ik ben vanbinnen -- zodat ik mezelf compleet kan maken en kan bestaan op een manier die het beste is voor mezelf

Ik stel mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor die delen van mezelf waar ik anderen voor beschuldig door beschuldiging te zien als een teken dat er bepaalde dingen zijn die ik niet geef aan mezelf en dat er eigenschappen zijn van mezelf waar ik niet eerlijk over wil zijn -- zodat ik kan bestaan als een zelf-verantwoordelijk individu, vrij van beschuldiging, kwaadheid en haat

Dag 794: Het Veranderen van het Patroon van Beschuldiging middels Zelf-Vergeving

In deze blog deel ik de zelf-vergeving die ik zelf toepas om mezelf te ondersteunen en te assisteren om uit het patroon van beschuldiging te stappen, hetgeen ik in Dag 793: Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug heb omschreven. Deze zelf-vergeving is een algemene representatie van wat ik meestal spreek en/of neerschrijf wanneer ik merk dat ik aan het participeren ben in beschuldiging in mijn geest. Wanneer ik met andere woorden in mijn gedachten en emotionele ervaringen zie en opmerk dat ik een ander persoon ergens van aan het beschuldigen ben.

Deze zelf-vergeving is voor mij zo van belang in het overstijgen van beschuldiging in de geest omdat het mij assisteert in het zien wat er onder de beschuldigende gedachten en emoties schuilt. Zelf-vergeving is wat mij steeds helpt loslaten van de meer oppervlakkige lagen van de geest, zoals de bewuste gedachten en emotionele reacties waarin ik bijvoorbeeld iemand zie als de 'schuldige' of de 'reden' van mijn kwaadheid of frustratie, opdat ik tot de realisatie kan komen van hoe die beschuldiging in wezen steeds meer zegt over mezelf dan over de persoon die ik aan het beschuldigen ben.

Voor deze zelf-vergeving neem ik als voorbeeld een situatie die de vaak de neiging heeft om bij mezelf naar boven te komen, namelijk gedachten in mijn geest waarin ik denk dat een bepaalde persoon in mijn leven 'niet om mij geeft'. De beschuldiging is dan meestal in de zin van 'hij houdt niet van mij', 'hij geeft niet echt om mij', 'hij is niet in mij geinteresseerd', hetgeen meestal uitmondt in een ervaring van kwaadheid, frustratie en zelfs wanhoop binnenin mezelf omdat ik ervan uitga dat hij het mij als het ware verschuldigd is om van mij te houden, om mij te geven en interesse te tonen in mij. De volgende zelf-vergeving is wat mij heeft geondersteund om die gedachten en de ervaring van kwaadheid, frustratie en wanhoop in mezelf te kunnen loslaten:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd X te beschuldigen dat hij niet om mij geeft

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd X aan te wijzen als de schuldige en de reden waarom ik het gevoel heb dat ik niet goed genoeg ben en dat ik afgewezen wordt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de ervaring van kwaadheid en beschuldiging tegenover X, waarin ik mezelf groter en sterker probeer te maken, in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf over hoe ik mij werkelijk voel, namelijk minderwaardig, klein, niet goed genoeg en afgewezen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik zelf X afwijs, wegduw en beoordeel als 'niet goed genoeg' wanneer ik hem beschuldig en kwaadheid tegenover hem ervaar - en dat ik daarin in feite precies hetzelfde doe tegenover hem als waar ik hem van beschuldig

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen gedrag tegenover X zowel als tegenover mezelf door mijn aandacht af te leiden in en als het beschuldigen van X -- en dus niet te zien en te beseffen dat waar ik X van beschuldig eigenlijk net is wat ik zelf doe in relatie tot mezelf zowel als X, waarin ik degene ben die mezelf zie en beoordeel als niet goed genoeg en minderwaardig en ik mezelf dus afwijs en kwets en dan ook X ga afwijzen en kwetsen omdat ik mij afgewezen en gekwetst voel

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik in het beschuldigen van X in mijn geest in feite mijn aandacht aan het afleiden ben van mijn verantwoordelijkheid in verband met wie ik ben in relatie tot mezelf en X -- door mijn aandacht te plaatsen in X en wat X zogezegd allemaal verkeerd doet, zodat ik niet zou zien dat ik mijn eigen ervaringen zelf gecreeerd heb

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn afwijzende en beoordelende relatie die ik gecreeerd heb met mezelf te projecteren in Paul in en als het patroon van beschuldiging waarin ik geen verantwoordelijkheid wil nemen voor de relatie die ik met mezelf gecreeerd heb en dus liever iemand anders aanduid als de schuldige

Enzovoort…

In de volgende blog deel ik de zelf-correctieve doelstellingen die ik steeds als afsluiting plaats voor zelf-vergeving.