Dag 760: Wat is de Zin van Zinloos Geweld?

In deze blog zoemen we wat dieper in op de term 'zinloos geweld' en kijken we specifiek naar de perceptie in de geest die gecreëerd wordt door deze term. De perceptie zijnde dat bepaalde vormen van geweld 'zinvol' zijn en dat andere vormen van geweld 'zinloos' zijn. Ook is het interessant om te bemerken hoe de term 'zinloos geweld' op zich een aanvaarding van 'geweld' in de wereld en samenleving impliceert, en dan wel door de onderliggende suggestie dat er sommige vormen van geweld bestaan die 'zinvol' - en daardoor 'gerechtvaardigd' en 'aanvaardbaar' - zijn.

Als voorbeeld kan je nemen de explosies in Brussel op 22 Maart 2016. Daarnaar kan verwezen worden als 'zinloos geweld'. Onze media maakt zelfs vaak gebruik van deze term. Om maar een aantal voorbeelden aan te halen:

• Brussel vecht tegen zinloos geweld (Weekend Knack)
• Man in levensgevaar na zinloos geweld in Brussel (HLN)
• Nederlandse politie zoekt Belgische daders van zinloos geweld (Het Nieuwsblad)
• Zinloos geweld op fuif meteen voor rechter (De Morgen)

Zinloos geweld is, net zoals het woord 'terrorisme', één van die concepten die we als samenleving zomaar schijnen aanvaard te hebben omdat iemand ooit begonnen is met het gebruik ervan, maar waarbij we niet echt lijken te zien of begrijpen wat er in en achter de woorden zelf eigenlijk gesuggereerd en geimpliceerd wordt.

Als je als buitenstaander bijvoorbeeld kijkt naar de aanslagen in Brussel of naar een individu die een schijnbaar onschuldig persoon vermoord, kan je zeggen van 'ja, dat is zinloos geweld'. En daarmee wil je dan zeggen dat de daden die gepleegd werden op het eerste zicht geen 'zin' of 'rede' lijken te hebben omdat de slachtoffers op het eerste zicht niets te maken lijken te hebben met de dader of de daad. Wat hadden al die mensen die toevallig op de luchthaven of de metro waren tijdens de explosies nu te maken met het gebeurde? Zij waren immers maar op de foute plek op het foute tijdstip. En wat heeft de persoon die toevallig over het voetpad wandelde in het moment dat een voorbijganger plots goesting kreeg om iemand te kwetsen of te vermoorden nu te maken met wat hen overkwam? Zij waren ook maar op het foute moment op de foute plek.

Toch is het bestempelen van dit soort daden als 'zinloos geweld' echter een limitatie op de realiteit plaatsen. Of beter gezegd plaats je een limitatie op je eigen perceptie van de realiteit. En dit namelijk omdat, hoewel de daad voor jou op het eerste zicht persoonlijk geen 'zin' leek te hebben, had het voor de dader steeds wel zin.

Wat is 'zin' immers? Wat is het dat 'zin geeft' aan dingen? Is het niet enkel de 'zinnen' in je geest, als met andere woorden je gedachten, die je toefluisteren wat voor jou belangrijk is en wat niet, wat goed en slecht is en juist en fout? En waar komen die gedachten vandaan? Als je wil weten wat de 'zin' is dat een persoon ziet in de daden die hij/zij verricht en uitvoert, is het maar een kwestie om te begrijpen wat de 'zinnen' zijn die door hun geest gaan en waar ze die zinnen geleerd hebben.

En om te begrijpen hoe gedachten gevormd worden in de geest van een mens, moet je in hun schoenen kunnen staan en moet je doorheen hun leven wandelen om te begrijpen hoe ze geworden zijn wie ze vandaag zijn en hoe hun overtuigingen, ideëen, percepties en gedachten over zichzelf en de wereld waarin ze bestaan tot stand gekomen zijn. Dit wil dan echter zeggen dat je dit eerst met jezelf dient te doen. Weet jij immers waar je eigen gedachten vandaan komen en hoe jij precies geworden bent wie je nu bent als persoon en individu in deze wereld?

Hoe kan je trouwens zeggen dat de daden van een ander geen zin hebben wanneer je zelf niet begrijpt hoe het mechanisme waarmee jij zelf zin geeft aan je eigen daden en bestaan werkt? Ook zal je pas oplossingen kunnen vinden voor het schijnbaar 'zinloos' geweld in je samenleving en realiteit, wanneer je in de eerste plaats kan verstaan wat het is dat precies zin geeft aan dingen en wanneer je beseft dat niets ooit 'zinloos' is, omdat er altijd wel bepaalde 'zinnen' in onze geest zijn die de aanleiding vormen tot de daden die we verrichten.

Dag 757: Terreur in België en het Verraderlijke Gebruik van het Woord "Terrorisme"

Gisterenochtend gingen explosies af in Brussel vluchthaven en metro met verscheidene doden en gewonden. Dit leidde tot de volgende krantenkoppen (onder meer):

• Tientallen doden en gewonden bij terreuraanslagen in Brussel(NOS)
• Belgium: Europe's front line in the war on terror (CNN)
• The Belgium terror attacks: Complete coverage(CNBC)
• Brussels bombings: 34 killed and hundreds wounded in two attacks as terrorists 'remain at large' - live (Telegraph)

Een eigenaardig fenomeen, en één waar we blijkbaar ondertussen aan gewoon geworden zijn, is het haast vanzelfsprekende gebruik van de woorden 'terreur' en 'terrorisme' wanneer het aankomt op aanslagen zoals vandaag. En je kan misschien denken van 'ja, maar het is toch gewoon terreur/terrorisme wanneer schijnbaar onschuldige mensen schijnbaar zonder enige aanleiding aangevallen worden op deze manier', toch is het interessant om even stil te staan bij het hoe en waarom van het woord 'terrorisme' en vooral van onze bereidheid om deze term te aanvaarden als een correcte omschrijving van de realiteit wanneer de media dit woord gebruikt. En hier is het ook van belang om te bemerken dat deze term wel degelijk begonnen en opgekomen is in de media.

Het woord 'terrorisme' op zich is, als je erbij stilstaat, eigenlijk maar vaag en geeft absoluut geen duidelijke omschrijving (en eigenlijk zelfs geen enkele omschrijving) van wat er precies gebeurt en gaande is in de situatie waarnaar verwezen wordt met dit woord. In het woordenboek wordt het woord als volgt omschreven:

het onder druk zetten van een regering of bevolking door daden van terreur

"terrorisme" werd in de media, en vooral na de vliegtuigcrash op 9/11, zo snel en gemakkelijk gebruikt voor dat soort daden dat we het normaal zijn gaan vinden zonder dat we ons ooit hebben afgevraagd waarom die 'terreur' in de eerste plaats eigenlijk bestaat. Waarom is het dat een bepaalde groep mensen plots de beslissing neemt om zulk'n daden te verrichten? En wat is het verband tussen hen en onszelf?

Het probleem met woorden zoals 'terreur' en 'terrorisme' is dat ze een bepaalde toon plaatsen en een bepaalde atmosfeer creëren - een toon en atmosfeer van angst. Dat is immers waar het woord 'terror' naar verwijst, een intense staat van angst. En het is door deze angst die automatisch verbonden wordt met woorden zoals terrorisme, dat onze blik op datgene wat we omschrijven als 'terroristisch' of 'daden van terreur' vertroebeld wordt door de ervaring van angst. En wat angst ons steeds vertelt in onze geest is dat wat het ook is waar we angst van hebben, 'slecht' en 'monsterlijk' is.

Onze angst is wat monsters onder het bed en de boeman creëert. Angst creëert namelijk een bepaald vervormd beeld van de realiteit hetgeen compleet gekleurd wordt door onze eigen interne emotionele ervaring. Angst is geen goede raadgever is het gezegde, maar ondanks dat het toch een populair gezegde is hebben we er blijkbaar nooit iets uit geleerd.

Het is belangrijk dat we stil staan bij de woorden die we vanzelfsprekend lijken aan te nemen om dingen te beschrijven die in onze wereld gebeuren, omdat die woorden wel eens een limiterend effect kunnen hebben op hoe we die wereld zien, interpreteren en ervaren. Als wij er bijvoorbeeld voor kiezen om het woord 'terrorisme' te plakken op wat er gisteren in Brussel gebeurd is, kiezen we er tegelijkertijd voor om niet verder te kijken en om onze blik niet te verruimen middels onderzoek en het toepassen van gezond verstand teneinde te kunnen verstaan en begrijpen wat er precies gebeurd is en waarom.

Geen enkel mens is 'slecht', en het aannemen van de idee en het concept van schijnbare 'boemannen' en 'slechterikken' zoals bijvoorbeeld de zogenaamde 'terroristen', is in wezen een daad van opzettelijk je kop in het zand steken. En dit doordat je liever gelooft in de eendimensionele en oppervlakkige perceptie van de realiteit als verdeeld in 'goed' en 'slecht', dan te onderzoeken hoe dingen werkelijk in elkaar steken (door jezelf bijvoorbeeld in de schoenen te verplaatsen van een ander) en in te zien dat dingen altijd multidimensioneel zijn en nooit zo simpel als 'goed' of 'slecht' of 'juist' of 'fout'.

Zolang we met andere woorden bepaalde daden bestempelen als 'terrorisme' of mensen als 'terroristen', zullen we nooit de multidimensionele verbanden zien die bestaan tussen onszelf en wat er gebeurt in onze wereld en zullen we tegelijkertijd ook nooit zien welke oplossingen er bestaan om onze wereld een betere plek te maken waarin 'terrorisme' niet meer bestaat.

Dag 728: het Transformeren van het Creëren van Oorlog tot het Creëren van Oplossingen

Ter verderzetting op het onderwerp dat in Dag 727: De Kracht van Communicatie ter sprake is gekomen gaan we in deze blog dieper in op het interessante fenomeen van het eerder afzonderen van onszelf en onszelf verwijderen wanneer we conflict ervaren of reacties ervaren in onszelf tegenover een persoon in onze omgeving dan onmiddellijk met die persoon te gaan praten of andere manieren te vinden om dat conflict en die reactie in onszelf te kunnen loslaten en oplossen.

Wat er immers gebeurt en wat we in feite doen wanneer we ons gaan afzonderen, is dat we onze geest de kans en de ruimte geven om allerhande bijkomstige gedachten, geloofsystemen, meningen, beoordelingen en reacties op te roepen  omtrend de persoon waar we op hadden gereageerd. En zo maken we de reactie uiteindelijk erger en creëren we gevolgen in onze relatie met hen die soms kunnen leiden tot een groot conflict of zelfs een volledige verscheuring van de relatie, waarna beide partijen dan bijna de rest van hun leven in wrok bestaan tegenover elkaar en bestaan in het geloof dat de ander ons iets heeft aangedaan.

Terwijl een aanvankelijke reactie heel makkelijk opgelost kan worden simpelweg door middel van communicatie. Dus, laten we ons dan de vraag stellen: waarom vinden we communiceren met elkaar zo moeilijk? Waarom lijkt het soms onmogelijk om gewoon toe te stappen op iemand en met hen te praten? En waarom lijkt het nog moeilijker om te praten over de dingen die ons echt dwars zitten, de dingen die echt zijn en die er echt toe doen - die dingen die belangrijk zijn om over te praten?

Waarom leggen we er ons bij neer dat de relaties die we hebben met de mensen in onze omgeving over het algemeen zo oppervlakkig zijn dat wanneer er zich een vorm van conflict voordoet, we het makkelijker lijken te vinden om de relatie in z'n geheel gewoon op te geven dan in communicatie te treden teneinde te komen tot:

1. Een begrip van waarom het conflict is opgetreden en hoe het bestaat
2. Welke oplossingen gevormd kunnen worden om het conflict op te lossen en te kunnen vermijden in de toekomst

Zo is het ook op wereldschaal, het lijkt zoveel makkelijker om tot oorlog en conflict over te gaan met een ander land dan samen tot oplossingen te komen voor de problemen door middel van begrijpend luisteren. Begrijpend luisteren wil hier dan zeggen:

• Dat je beseft dat de andere partij vanuit precies hetzelfde startpunt komt als jezelf, namelijk overleving en zelf-preservatie en dat wanneer die zich aanvallend opstelt dit eigenlijk een teken is dat hij/zij zich bedreigt voelt in die overleving/zelf-preservatie
• Dat je moeite doet om jezelf in de schoenen te verplaatsen van de andere partij en hun woord en leven te erkennen als gelijk aan waarde als je eigen woord en leven
• Dat je moeite doet om je neiging tot het al te snel reageren vanuit zelf-verdediging en zo het creëren van conflict/oorlog even aan de kant zet om vanuit een kalm standpunt niet enkel te luisteren naar wat de ander te vertellen heeft, maar ook te kunnen HOREN en ZIEN wat hun eigenlijke situatie is. Zodoende kan je BEGRIJPEN dat als jij in hun plaats zou staan, je precies hetzelfde zou zeggen/doen, en dan kan je ten gevolge ook begrijpen dat oorlog/conflict nooit de oplossing is omdat het niet het beste is voor jezelf en voor de ander als jezelf.

Begrijpend luisteren is niet mogelijk zolang je blijft vasthouden aan je eigen reacties en gedachten en meningen over een ander. Je zal zo nooit kunnen begrijpen waar zij vandaan komen en waarom/hoe zij bestaan zoals ze bestaan en zijn wie ze zijn. Oplossingen tot conflicten zullen enkel gezien kunnen worden wanneer we onszelf volledig in de schoenen van een ander kunnen verplaatsen zonder vooroordelen en als zodanig kunnen zien wat het beste zou zijn voor onszelf ALS hen.

Dit is een heel ander niveau van communiceren dat wij op dit moment in deze wereld niet gewoon zijn, maar dat wel noodzakelijk is om over te schakelen van onze neiging tot het creëren van oorlog en conflict naar het creëren van en vormgeven aan houdbare oplossingen.

Dag 660: Spreken voor een Publiek en Het Verbreken van de Angst-Cyclus

Ter verderzetting op de voorgaande blog, deel ik in deze blog de zelf-correctieve stellingen ter afsluiting van de zelf-vergevings stellingen die ik in het moment van reactie op het geven van een bespreking gebruikte om mezelf en met name de angst, onzekerheid en gespannenheid die ik ervoer in mezelf te stabiliseren.

Zelf-Correctieve Stellingen

Wanneer en als ik mezelf in de fysieke uitdrukking van diep zuchten zie gaan in relatie tot het maken van fouten en het moeten herdoen van mijn bespreking, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat die uitdrukking van zuchten een fysieke expressie van irritatie en frustratie is die op zich aanduid dat ik in mezelf mijn macht aan het weggeven ben aan emotionele reacties in relatie tot wat ik aan het doen ben

Dus in de plaats van het zuchten te aanvaarden als een uitdrukking van wie ik ben, stel ik mezelf tot doel om even stil te staan om te onderzoeken waar en hoe het is dat ik in mezelf op aan het reageren ben zodat ik die 'kern-reacties' kan aanpakken en stabiliseren teneinde mezelf ook te kunnen bevrijden van irritatie en frustratie omdat ik zie en besef dat de reactie van frustratie niet is wie ik werkelijk ben aangezien het in wezen een illlusie van superioriteit en controle is die afkomstig is van een ervaring van machteloosheid binnenin mezelf in relatie tot datgene waarin ik mij inferieur, angstig, gespannen of onzeker voel

Ik stel mezelf tot doel om, in de plaats van de cyclus en het patroon van angst, gespannenheid en onzekerheid in relatie tot het geven en het doen van een bespreking en het aanspreken van een publiek verder te zetten door te participeren in de illusie van macht en controle die zich uitdrukt in en als de fysieke expressie van zuchten als verborgen irritatie en frustratie - om in de plaats daarvan dat patroon te doorbreken en te veranderen door mijn ademhaling te gebruiken om los te laten van spanning en stress dat ik heb gecreëerd in mijn lichaam en mezelf te aarden en te stabiliseren in en als het lichaam en daarin mezelf in en als mijn lichaam in het moment te vertrouwen in mijn uitdrukking om te doen wat het is dat ik wil en van plan ben te doen

Omdat, ik zie, besef en realiseer mij dat als en wanneer ik mijn geest als gedachten en emotionele ervaringen laat instaan om mij leiding en richting te geven in relatie tot hoe ik mezelf moet uitdrukken in momenten - dat ik dan mijn macht weggeef  aan de patronen uit het verleden om zich te herhalen, waarin ik de zelf-definitie en de overtuiging heb opgebouwd, op basis van mijn herinneringen, dat ik niet in staat ben om een publiek aan te spreken en op een kundige manier en bespreking te doen omdat ik in al mijn herinneringen mij steeds angstig en onkundig voelde

Dag 263: Waarom voel ik mij aangevallen door beoordelingen?

Probleem:

In een moment op het werk vroeg mijn werkgeefster wat ik vond van haar soep. Ik dacht in mezelf dat zij zou verwachten van mij dat ik heel euforisch zeg van 'waaauw, wat een geweeeeldige soep! Ongelooflijk!!', maar tegelijkertijd wilde ik niet overkomen als 'vals' en 'gespeeld' omdat ik angst had dat ze dat dan ook zou doorhebben en mij zou beoordelen als 'leugenachtig' - dus speelde ik het op veilig en zei ik gewoon van 'mmm, heel lekkere soep' en zei ik gewoon mijn mening, dat ik ze zelf liever wat gepeperd heb maar dat de smaak wel aangenaam is.

Hierop zei ze dat ik 'echt nooit euforisch kan zijn over dingen', en ik detecteerde een reactie in mezelf van hoe ik vroeger altijd reageerde wanneer mensen mij zo'n dingen zeiden over mijn 'karakter'/'persoonlijkheid', dingen zoals 'wat ben jij stil zeg!', 'je ziet er altijd zo serieus uit', 'jij lacht ook weinig', 'jij kan ook geen plezier hebben'. Ik reageerde daar altijd op met een gevoel van ANGST en de gedachte dat er 'iets mis is met mij' en dat ik 'slecht' ben omdat mensen iets aan te merken hebben op mijn expressie en mij dus als het ware 'eruit pikken' op basis van een eigenschap in mijn expressie/gedrag die blijkbaar 'anders' is dan hoe 'de anderen'/'de meesten' zich uitdrukken. Ik ervoer dat alsof ik 'de enige' ben die blijkbaar 'anders' is, die 'stil' en 'serieus' en 'rustig' en 'asociaal' is, als al die woorden die op mij gelabeld werden - en dat 'alle andere mensen' niet zo zijn, zij zijn allemaal 'normaal', namelijk 'sociaal' en 'plezierig', 'vrolijk', 'enthousiast' en 'praatgraag'.

Vanuit die ervaring van ANGST als 'inferioriteit' in mezelf als reactie op die 'beoordelingen' van mijn gedrag/expressie door mensen, reageerde ik dan met boosheid en beschuldiging --- omdat ik mensen er in mijn gedachten/backchat van beschuldigde dat ze mij aan het 'aanvallen' zijn, dat ze mij 'het gevoel geven' dat er iets mis is met mij door opmerkingen/aanmerkingen te maken aan mijn expressie, ik beschuldigde hen ervan dat ze 'mij niet aanvaarden als wie ik ben'. Hetgeen in wezen al mijn INTERPRETATIES en projecties waren van 'hoe zij denken' en wat er allemaal zogezegd schuilgaat achter wat zij zeggen tegen mij. Omdat, 'wat ben jij stil zeg', wil niet automatisch zeggen 'er is iets mis met jou' en 'verander jezelf' en 'je bent niet goed genoeg'.

Ik kan me echter wel één moment in mijn leven herinneren waarin iemand in mijn primaire omgeving expliciet had gezegd tegen mij dat ik 'wat meer moet spreken' en 'wat meer sociaal moet zijn' en 'daar niet zo stil moet zitten' - een moment waarin ik reageerde met een hevige ervaring van angst in mezelf --- waardoor ik uiteindelijk, telkens wanneer mensen mijn gedrag definieren/beoordelen op een manier die ik ervaar als 'negatief',  zoals mijn werkgever die zegt tegen mij dat ik 'ook nooit euforisch kan zijn over dingen', mij automatisch heel angstig voel, net zoals ik mij voelde in die ene herinnering, en denk dat ik 'mezelf moet veranderen' en dat ik 'niet mag zijn wat zij zeggen dat ik ben' --- 'zo stil', 'zo serieus', 'asociaal', 'onenthousiast', 'oneuforisch'...

Het probleem hierin is dat ik, door hoe ik reageerde in die ene herinnering, en hoe ik die reactie van angst heb geintegreerd in mezelf als 'wie ik ben', mijn macht/kracht heb weggegeven door bijvoorbeeld niet het gezond verstand in te zien dat er niets 'mis' of 'verkeerd' is aan 'stil zijn' of 'serieus' of 'niet euforisch' zijn --- elk mens heeft zijn eigen persoonlijke expressie, sommigen zijn stiller dan anderen, sommigen zijn meer beweeglijk en praatgraag en uitbundig dan anderen, maar het is allemaal gelijk in waarde - anders maar gelijk - en dat ik van mezelf dus een 'slaaf' gemaakt heb van 'andere mensen' door nooit een zelf-zekerheid en kracht/macht en zelf-vertrouwen te hebben opgebouwd in mezelf in verband met 'wie ik ben' in en als mijn expressie - waardoor ik bijvoorbeeld nooit in staat ben geweest om, in zo een situatie waarin iemand mijn gedrag/expressie beoordeelt/definieerd, niet te reageren en gewoon te beseffen dat hoe die persoon mijn expressie beoordeelt of hoe die daarop reageert, zij het positief of negatief, in wezen niets te maken heeft met 'wie ik ben', en om dan bijvoorbeeld er op een kalme, rustige manier mee om te gaan.

Omdat ik zo'n beoordelingen/opmerkingen altijd heb ervaren als iets 'negatief', als een 'aanval', door hoe ik altijd heb gereageerd vanuit de voorgeprogrammeerde ervaring van angst en de backchat dat 'ik moet veranderen' en 'ik mag niet zijn wat ze zeggen dat ik ben' en 'ik moet meer zijn hoe zij willen dat ik ben' -- reageer ik in zo'n situaties met een offensieve/defensieve houding, ik 'slaag toe', ik zie die persoon als 'de vijand', als 'iemand die mij probeert te dwingen om te veranderen' en dus een 'dominant iemand'. En wat er daardoor gebeurt is dat ik mij begin af te scheiden en te isoleren van mensen door mezelf op te sluiten/af te sluiten in en als die ervaring van boosheid, in en als de gedachte dat mensen 'mij beoordelen' en omwille van de negatieve lading/connotatie die ik heb geassocieerd met het woord 'beoordelingen' --- omwille van die ene herinnering en mijn reactie/ervaring in die ene herinnering.

Terwijl ik nooit heb ingezien dat 'beoordelingen' en het feit dat mensen continu iedereen en alles om zich heen beoordelen, op zich niet 'slecht' is en niet werkelijk bedreigend is, het is gewoon wat mensen doen in en als de menselijke geest. Maar, omdat ik een ervaring van ANGST heb geassocieerd met het woord 'beoordelingen' en de gedachte dat 'mensen mij beoordelen' -- heb ik mezelf inferieur geplaatst aan die 'beoordelingen' en heb ik dus mijn macht weggegeven aan 'beoordelingen' en heb ik mezelf in een positie geplaatst van passiviteit en inertie in deze realiteit/wereld, en heb ik bijvoorbeeld nooit opgestaan en mezelf bewogen en uitgedrukt en heb ik dus nooit 'geleeft'.


Oplossing

De oplossing voor dit probleem ligt in het veranderen van het Economische systeem, omdat - de enige reden waarom ouders het gedrag van hun kinderen beoordelen en bijvoorbeeld zeggen dat de expressie van 'stil zijn' inferieur en minderwaardig is aan 'sociaal' en 'praatgraag' zijn, is omdat die eigenschap van 'sociaal zijn' meer helpt om successvol te worden in het systeem en dus meer geld te kunnen verdienen --- waardoor kinderen in dit systeem dus worden aangeleerd om hun natuurlijke expressie niet te aanvaarden, maar om zichzelf constant aan te passen en te veranderen in functie van hun overleving in het systeem in en als geld verdienen.

De oplossing ligt ook in het onderwijzen van ouders en het ondersteunen van ouders in zelf-onderwijzing en zelf-onderzoek - zodat ouders kunnen inzien wat de impact is van hun woorden op hun kinderen en hoe ze in wezen in elk moment de persoonlijkheid/identiteit als het zelf-beeld van het kind en hoe het kind zichzelf ervaart in relatie tot zijn omgeving en zichzelf, aan het vormgeven zijn. En dat, wanneer je een kind niet uitlegt hoe deze wereld/realiteit werkt en waarom het is dat we 'sociaal' moeten zijn, en moeten 'glimlachen' en beleefd en vriendelijk moeten zijn, maar enkel praat vanuit een persoonlijke angst in verband met beoordeeld worden als 'asociaal', en het kind gaat beoordelen vanuit die angst --- dan creëer je enkel de ervaring van verwarring en angst in het kind, waardoor het kind uiteindelijk geen zelf-vertrouwen of zelf-zekerheid zal hebben, en enkel de hele tijd in en als de ervaring van angst en onzelfzekerheid zal bestaan in relatie tot zijn omgeving en dus uiteindelijk heel moeilijk werkelijk 'sociale relaties/contacten' zal kunnen leggen met zijn omgeving en in communicatie zal kunnen treden met andere mensen, omdat het nooit geleerd heeft om zichzelf te aanvaarden, waardoor het 'sociaal contact' associeert met 'aangevallen worden' in en als 'beoordelingen' omwille van de ervaring van angst.

En uiteraard is de oplossing in wezen, om uit dit zelf-saboterend en zelf-verminderend patroon te stappen, zelf vergeving en zelf correctie (zie volgende blogs).


Beloning

De beloning in het veranderen van het economische systeem van een systeem waarin 'persoonlijkheidseigenschappen' gezien worden als 'handels-waarden', naar een systeem waarin elke expressie aanvaard wordt en gelijk gewaardeerd wordt - is dat we ten eerste voor de eerste keer werkelijk onszelf zullen leren kennen, omdat de angst er niet meer zal zijn dat we geen geld zullen kunnen verdienen of niet successvol zullen kunnen zijn omwille van onze expressie.

Wanneer onze expressie niet meer afgemeten wordt op basis van 'of het wel geld zal opleveren' - zullen we pas echt de vrijheid hebben om onszelf te zijn, onszelf onvoorwaardelijk uit te drukken en onszelf te leren kennen, iets wat we nog nooit hebben kunnen doen. Bijgevolg zal de hele samenleving ook veel verdraagzamer en vrediger zijn, omdat we vanuit die zelf-aanvaarding, ook een ander zullen aanvaarden in en als hun unieke, maar toch even-waardige expressie --- omdat we die expressies die we zien niet meer zullen beoordelen en onderverdelen op basis van wat 'minder' en 'beter' en 'positief' en 'negatief' is aan de hand van hoeveel die expressie waard is in en als het geld-systeem.

Onzelfzekerheid zal ook niet meer bestaan, omdat die 'onzelfzekerheid' altijd een ervaring was angst - omwille van hoe we onze kinderen aanleren dat ze 'niet goed genoeg' zijn als wie ze zijn en dat ze zichzelf niet mogen zijn omdat ze zichzelf moeten aanpassen aan het geld-systeem om geld te verdienen.

Wanneer en als ouders zichzelf onderwijzen in hoe hun geest en dus ook de geest van hun kinderen werkt en dus inzicht hebben in de impact van hun woorden --- zullen ze ook kunnen detecteren hoe bepaalde 'persoonlijkheids-stoornissen' en bepaalde ervaringen in het kind zich ontwikkelen, en hoe ze die kunnen veranderen en vermijden --- zodat kinderen kunnen opgroeien in deze wereld als verantwoordelijke individuen die op zichzelf vertrouwen en die in staat zijn om verantwoordelijkheid te nemen voor de wereld waar ze zich in bevinden - kinderen met echt 'karakter'.


Wordt vervolgd in Dag 264