Dag 569: Waarom Plaatst de Geest Proberen gelijk aan Mislukken?

 Dag 569: Waarom Plaatst de Geest Proberen gelijk aan Mislukken?

Het transformatieproces van Emotionele Zelf-Sabotage

Dit is een verderzetting op Dag 569: De Gelimiteerde Vaardigheden van de Geest vs deOngelimiteerdheid van het Lichaam waarin ik het Zelf-Vergevings proces gedeeld heb in relatie tot het Geest-construct van Angst om te Falen en specifiek de Zelf-Definitie dat in het Zelf-Beeld in en van de Geest vervat zit dat aan de basis en oorsprong ligt van die angst om te falen. Waarna ik dus bij deze het Zelf-Correctie proces zal delen in relatie tot dit Geest-construct.

Zelf-Correctieve Stellingen

Als en wanneer ik de gedachte dat 'ik het niet zal kunnen' of dat de mogelijkheid bestaat dat ik 'het niet zal kunnen' zie opkomen in mijn geest, verbonden met een ervaring van onzekerheid, angst en minderwaardigheid, als reactie op een specifieke handeling of taak die ik van plan ben uit te voeren en die geen deel uitmaakt van mijn dagelijkse handelingen en die ik dus in mijn geest gedefinieerd heb als 'nieuw', 'moeilijk' of 'een uitdaging' - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat deze voorgevormde gedachten dat ik het mogelijks 'niet zal kunnen' gebaseerd zijn op een voorgevormd idee dat ik heb toegestaan te bestaan in mijn geest dat ik gelimiteerd ben in mijn 'kunnen' en 'vaardigheden' en dat als ik dus iets nieuws zal moeten doen, dat er dan een kans bestaat dat ik zal 'mislukken' en 'falen', en dat ik dus met andere woorden mezelf al op voorhand in mijn geest gedefinieerd heb als een 'mislukkeling' in relatie tot die specifieke 'nieuwe' of 'uitdagende' taak die ik zal aanvatten en daardoor de emotionele ervaring van minderwaardigheid, onzekerheid en angst om te falen gecreëerd heb in mezelf

Hierin zie, besef en begrijp ik dat de idee en het geloof dat mijn vaardigheden en expressie gelimiteerd is een leugen is die bestaat in en als mijn geest en die gebaseerd is op en bestaat in en als de gelimiteerde structuur van het ego en de identiteit van de geest als het 'ik' bewustzijn waarin ik mezelf heb gedefinieerd in en als mijn herinneringen en dus geloof en denk dat mijn uitdrukking, vaardigheden en vermogens zich limiteren tot enkel mijn herinneringen -- en daardoor dus automatisch zal reageren met een idee, geloof en gedachte dat ik grandioos zal mislukken als ik ook maar probeer om een nieuwe uitdrukking of vaardigheid te verkennen --- hetgeen in feite simpelweg een zelf-bescherming mechanisme is van het ego van de geest om zichzelf als die gelimiteerde structuur intact te houden

Omdat, ik zie, besef en begrijp dat als ik daadwerkelijk mezelf de kans zou geven om nieuwe dingen te leren en uit te proberen en als ik mezelf de kans zou geven om uit de gelimiteerde structuur te breken van mijn herinneringen in en als het ego van de geest als voorgevormde interne ervaringen en persoonlijkheden - dan zou ik inzien en beseffen dat ik in en als mijn lichaam in feite volkomen in staat ben om mezelf te blijven ontwikkelen in elk moment van ademhaling en dat mijn ontwikkelingsproces en het uitbreidingsproces van mijn vaardigheden in wezen geen limitaties of grenzen heeft en dat 'wie ik ben' ook niet gelimiteerd is tot specifieke vaardigheden of uitdrukkingen --- en dan zou het ego van de geest dus niet meer kunnen bestaan

En dus stel ik mezelf tot doel om in dat moment wanneer ik die geloofsystemen en gedachten in mijn geest zie opkomen in relatie tot mijn 'kunnen' en 'vaardigheden', en de emotionele ervaring van onzekerheid, angst om te falen en minderheid - onmiddellijk mij ervan gewaar te maken dat ik in mijn geest zit in en als voorgevormde geloofsystemen over 'wie ik ben' in en als een gelimiteerde structuur van de geest -- en om mezelf te aarden en te gronden in en als mijn lichaam in het moment door mijn aandacht naar mijn ademhaling en fysieke aanwezigheid en ervaring te brengen in en als het besef dat mijn 'vaardigheden' en 'uitdrukking' HIER bestaat in en als de ongelimiteerdheid van het moment waarin ik als het ware de kans, de mogelijkheid en het potentieel heb om mezelf uit te drukken, uit te breiden en te ontwikkelen --- en zo dus mezelf de kans te geven om daadwerkelijk mezelf te ontwikkelen en mezelf uit te breiden in mijn fysieke vaardigheden zowel als mijn gewaarzijn van wie ik ben door mezelf in mijn uitdrukking dus niet te laten sturen door gedachten en emotionele ervaringen in mijn geest maar door het zelf-sturende principe te zijn in en als het lichaam in het moment zelf



Kunst door Karol Bak

Dag 550: Hoe ik mijn Toekomst Saboteerde door Mijn Obsessie met De Toekomst

 Dag 550: Hoe ik mijn Toekomst Saboteerde door Mijn Obsessie met De Toekomst

 Het Transformeren van toekomstprojecties als zelfsabotage

Om verder te gaan op Dag 549 waarin ik mijn proces heb onderzocht en bekeken in relatie tot het transformeren van een specifieke ervaring van onzekerheid in relatie tot toekomstprojecties die opkomen in mijn geest - waarin ik in de vorige blog had vastgesteld hoe het systeem werkt en functioneert waarin deze toekomstprojecties bestaan in en als de geest - en hoe het is dat dit specifieke systeem van het projecteren van mezelf en mijn leven in een toekomstbeeld in mijn geest in wezen een sabotagemechanisme is in en van de geest.

En daarin had ik ingezien en beseft, door middel van het toepassen van het gereedschap van schrijven waarin ik door middel van het uitschrijven van hoe ik dit specifieke mechanisme en patroon in mijn geest ervaar, al de dimensies onderzoek en bekijk die ik kan vinden in relatie tot hoe het is dat het patroon van toekomstprojecties in de geest bestaat. Ik had dus ingezien dat wanneer ik mezelf toesta in mijn geest te gaan in en als toekomstprojecties, dat, waar ik eigenlijk mee bezig ben is het projecteren van mijn eigen onzekerheden, angsten en twijfels die al in mezelf bestaan in relatie tot mijn eigen vaardigheden in dat beeld van de 'toekomst' en dus uiteraard ben ik in feite mezelf gewoon angst aan het aanjagen - waardoor ik zelfs uiteindelijk soms de beslissing maak om ergens niet mee door te gaan of iets op te geven gewoon omdat ik angst heb van die toekomstprojecties die verzadigd zijn van mijn eigen angsten in mijn geest.

Omdat, een punt dat ik zelf ook nooit begrepen heb en dat ik nu pas in mijn proces van het wandelen door mijn geest heb beseft - is dat de geest werkelijk niet te vertrouwen is. Ik bedoel, ik heb altijd mijn geest vertrouwd, met andere woorden bijvoorbeeld in relatie tot die toekomstprojecties in mijn geest - ik vertrouwde altijd op die projecties, ik geloofde dat de angsten die opkwamen in mezelf 'echt' waren en 'mezelf' waren en dat - omdat ik mijn angsten zie uitspelen in mijn verbeelding als die toekomstprojecties in mijn geest, en omdat ik daar emotioneel op reageer in mezelf, dat het daarom ook zo zal gaan. Ik heb echter nooit ingezien dat de menselijke geest in en als mezelf een soort van machine is die niet bestaat volgens wat het beste is voor mij. Mijn geest is iets dat enkel bestaat met als enige doel om energie op te wekken - als een soort generator.

Want, ik bedoel, de toekomstprojecties en beelden die opkomen in mijn geest bestaan altijd in langs de ene kant idealen die ik projecteer in de toekomst waarin ik mij inbeeld dat mijn leven 'positief' verloopt en langs de andere kant zie ik mijn angsten geprojecteerd waarin ik mij inbeeld dat mijn leven 'negatief' zal verlopen. En daarin zit ik dan gevangen in een polariteit van angst en verlangen/verwachting in mezelf als een positieve en een negatieve ervaring in relatie tot iets dat op zich eigenlijk niet echt is. Want, ik bedoel, die toekomstprojecties in mijn geest zijn letterlijk verbeelding, want ik kan namelijk onmogelijk weten wat de toekomst zal brengen - ik ben niet in staat om te voorspellen hoe de realiteit zal gaan en verlopen, ik kan niet eens voorspellen wie ik zal zijn in de toekomst, in de zin van dat ik niet weet welke vaardigheden ik nog zal of kan ontwikkelen of hoe ik die vaardigheden precies zal ontwikkelen, omdat… ik het nu eenmaal nog nooit gedaan heb. Zo simpel is het.

Maar ik heb dat nooit beseft omdat ik blindelings vertrouwen plaatste in mijn eigen geest alsof het een soort van goddelijke entiteit was in mezelf -- nooit inziend en beseffend dat de geest een supersimplistisch systeem is dat enkel ervaringen wil creëren - angst en opwinding, emoties en gevoelens - en dat doet het door middel van beelden en plaatjes in de geest, precies zoals een Disneyfilm bijvoorbeeld ook beelden en plaatjes laat zien van langs de ene kant de prins en de prinses en hun liefde en magische vrienden, en langs de andere kant de kwaadaardige tovenaar of heks --- het zijn maar plaatjes die als enige doel hebben om energie op te wekken in het kind, emoties en gevoelens. Simpel -- de plaatjes op zich hebben geen enkel praktisch nut. Net zoals mijn eigen verbeelding en toekomstprojecties op zich geen enkel praktisch nut hebben - want al wat ze werkelijk doen is het opwekken en genereren van emotionele en gevoelens reacties in mezelf waarin ik dan verloren geraak en waardoor ik uiteindelijk zelfs mijn toekomst ga opgeven. Dat is dan ook net het absurde van de hele situatie - is dat ik in mijn obsessie met 'de toekomst' als die beelden in mijn geest, mijn toekomst net ga saboteren omdat ik mij zo verloren voel in mijn gevoelens en emotionele reacties op al die beelden in mijn geest dat ik niet eens meer weet hoe ik in godsnaam aan die 'toekomst' moet beginnen in de eerste plaats.

Wordt Vervolgd in Dag 551

Dag 549: De illusie van Angst als Raadgever in het maken van Toekomstplannen

 Dag 549: De illusie van Angst als Raadgever

Het transformeren van angst van de toekomst tot zelf-besturing in het Moment

Dit is een verderzetting van de voorgaande blogs waarin ik het patroon van het reageren met onzekerheid binnenin mezelf in relatie tot kennis en informatie en de idee dat ik bepaalde dingen moet weten of dat ik bepaalde dingen niet weet en in relatie voornamelijk tot de idee dat er specifieke dingen zijn die ik moet weten in deze wereld.

In Dag 546 was ik de blauwdruk beginnen uiteenzetten van hoe ik dit proces van het veranderen van mijn interne reactie  op die voorgeprogrammeerde idee in relatie tot het 'weten' of 'niet weten' van dingen op een praktische manier zal benaderen en bewandelen --- door drie specifieke situaties te zoeken en te omschrijven voor mezelf waarin ik zie dat ik, in mijn dagelijkse leven en interactie met mijn omgeving, in dat patroon stap van het reageren met onzekerheid in mezelf in relatie tot andere mensen en in relatie tot het hebben van specifieke vaardigheden, talenten, kennis en informatie met betrekking tot het leven en bestaan in deze wereld.

En in deze blog zal ik de eerste situatie bekijken vanuit het oogpunt van het onderzoeken hoe ik een praktische oplossing en correctie kan formuleren voor mezelf om mezelf als het ware te 'herprogrammeren' in relatie tot het creëren van een vervangende structuur voor die momenten waarin ik mezelf in die specifieke situatie bevindt.

Dit is wat ik had gedefinieerd als zijnde de eerste situatie:

Wanneer ik denk aan mijn toekomst en specifiek aan wat ik wil doen in en met mijn leven en het specifieke 'beroep' dat ik wil uitvoeren - dan komt er een angst op in mezelf verbonden met de gedachten in mijn geest in relatie tot het niet weten hoe ik het zal moeten aanpakken, wat ik zal moeten doen om dat plan uit te werken in de fysieke realiteit - en tesamen met die ervaring van angst komt er zelfs een soort van 'opgeven' ervaring naar boven waarin ik als het ware in mijn achterhoofd de overtuiging heb gecreëerd dat 'het mij niet zal lukken' en 'dat ik er niet toe in staat ben' en dat 'ik zal falen', etcetera.

Ok, dus de eerste stap in het transformeren van dit patroon dat zich hier in deze situatie afspeelt, is het onderzoeken van wat er precies gebeurt in mijn geest en hoe ik precies in mezelf reageer door middel van gereedschap van schrijven.

Dus het probleem dat zich toont in deze specifieke situatie is dat ik denk aan mijn 'toekomst', specifiek in relatie tot dingen waar ik geen zekerheid over heb, zoals bijvoorbeeld geld en wat ermee te maken heeft zoals een job uitvoeren -- namelijk de hoofdzakelijke overlevings-factoren in mijn leven in deze wereld. En in die toekomstprojecties en -verbeelding link ik dat punt van 'ik weet niet precies hoe mijn toekomst zal verlopen in relatie tot die specifieke punten' aan allerlei twijfels over mijn eigen vaardigheden en kennis en kunde en gebaseerd daarop creëer ik dan een ervaring van onzekerheid en angst in mezelf in relatie tot de toekomst.

Die ervaring van onzekerheid en angst in relatie tot 'de toekomst' en specifiek in relatie tot mijn twijfels over mijn eigen capaciteiten om te doen  en uit te voeren wat het is dat ik wil doen en uitvoeren, 'verlamt' mij in mijn dagelijkse bestaan en in hoe ik mezelf uitdruk en beweeg in mijn dagelijkse realiteit en leven - omdat ik in mijn geest mij zorgen zit te maken over mijn toekomst en over het al dan niet kunnen behalen en bereiken en uitvoeren van specifieke ideëen en idealen in mijn geest in relatie tot wat ik wil doen en wie ik wil zijn en worden in mijn leven. En omwille van die zorgen in mijn geest over de toekomst, ga ik dan proberen mijn huidige beweging en uitdrukking en interactie met mijn omgeving proberen te sturen en controleren en in wezen beperken en limiteren omdat ik handel vanuit een angst in mezelf  om niet te kunnen doen, bereiken en behalen wat ik in mijn geest geprojecteerd heb als zijnde mijn 'toekomst'.

Maar dus, omdat die angst ongedefinieerd is en totaal niet praktisch is, het is gewoon een ervaring - ga ik ook niet op een praktische en berekende manier om met mijn huidige realiteit en wie ik ben op dit moment. Omdat, het is immers vreemd - dat ik vertrouw op die ervaring van angst om mij te zeggen hoe mijn toekomst er zal uitzien en hoe mijn leven er zou moeten uitzien, terwijl die ervaring van angst een eendimensionele energetische ervaring is in mezelf die op geen enkele manier enige richtlijnen biedt in verband met hoe ik die toekomstprojecties en -idealen op een praktische manier kan uitvoeren. Dus uiteraard, zolang ik mijn realiteit benader vanuit die angst, zal ik steeds het gevoel hebben dat ik verloren loop en dat ik eigenlijk niet weet waar ik echt mee bezig ben en waar mijn leven naartoe gaat.

Dus ik zal een manier moeten vinden om richting te geven aan mijn huidige leven en realiteit, zodanig dat ik duidelijk zie waar ik mee bezig ben en dat ik op mezelf kan berusten dat mijn handelingen en daden tot een specifiek resultaat zullen leiden.

Wordt Vervolgd in Dag 550

Dag 451: Waar komen mijn emoties vandaan in mijn Student-Leerkracht Relatie? Zelf-Correctie Dimensie

Dit is een Verderzetting van "Dag 450: Het Veranderen van een Reactie van Opgeven -- Zelf-Vergeving Dimensie" waarin ik mijn zelf-vergeving gedeeld heb in verband met de emotionele ervaring van Opgeven die opkwam in een specifieke situatie --- en in deze blog deel ik mijn zelf-correctieve proces waarin ik de situatie en mezelf in relatie tot de situatie herbekijk en herdefinieer teneinde de emotionele reactie en ervaring van opgeven te corrigeren en veranderen  en zelf te staan als het sturende en bepalende principe.

 In deze stap lees ik door mijn zelf-vergeving statements en verzamelijk ik de inzichten en realisaties in relatie tot de specifieke situatie waarin de emotionele ervaring van opgeving opkwam en in relatie tot hoe deze emotionele ervaring functioneert en bestaat --- en ik schrijf dan uit voor mezelf hoe ik zie dat ik de volgende keer dat ik mij in een dergelijke situatie bevindt, kan staan en bestaan in relatie tot de situatie op een manier die het beste is voor mezelf.


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik mij in een situatie bevindt waarin de leerkracht mij wijst op mijn fouten of waarin ik een opdracht krijg om uit te voeren en de leerkracht wijst mij erop dat ik het niet juist doe - en ik zie een emotionele reactie van angst opkomen in mezelf, verbonden met een gedachte van 'de leerkracht is kwaad op mij' en een achterliggende backchat van 'het is slecht/negatief als en wanneer de leerkracht kwaad wordt op mij' --- dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp, dat ik in en als deze gedachte en emotionele ervaring, in werkelijkheid aan het reageren ben op een beeld dat ik zelf heb gecreëerd van 'mijn leerkracht' in mijn geest, op basis van mijn voorgeprogrammeerde herinneringen als kennis en informatie die ik in mezelf heb opgebouwd over en in verband met mijn relatie tot 'leerkrachten', en dat ik, door te reageren in die situatie vanuit die gedachte van 'de leerkracht is kwaad op mij', en de emotionele ervaring van angst, de leerkracht aan het beschuldigen ben van hoe ik mezelf ervaar in relatie tot mijn eigen herinneringen in mijn geest, en dat ik daarin alle verantwoordelijkheid tegenover mezelf als creator van mijn ervaring in de situatie volledig uit handen geef

hierin zie, besef en begrijp ik dat hoe ik mezelf ervaar in die situatie, in en als een emotionele ervaring van angst als reactie op een gedachte dat 'de leerkracht kwaad is op mij', op geen enkele manier iets te maken heeft met 'de leerkracht' - omdat ik hem heb afgescheiden van mezelf door een beeld van hem te projecteren in mijn geest waarop ik allerlei voorbepaalde geloofsystemen en ideëen heb geprojecteerd, op basis van een specifieke relatie tussen 'leerkracht' en 'student' die ik al had gedefinieerd in mijn geest --- waarin ik mezelf al in een inferieure positie had geplaatst tegenover hem in mijn geest --- en dat ik dus hierin zelf volledig verantwoordelijk ben voor hoe ik mezelf ervaar in relatie tot de situatie en in relatie tot 'de leerkracht', omdat deze ervaringen enkel en alleen in mijn eigen geest bestaan, geactiveerd door mijn eigen persoonlijke gedachten, interpretaties en percepties van de situatie

ik zie, besef en begrijp ook dat ik, in en als de emotionele reactie van angst op de gedachte dat de leerkracht kwaad is op mij, mezelf in een slachtofferrol geplaatst heb in relatie tot het beeld van de leerkracht en de gedachte van 'hij is kwaad op mij' in mijn geest - en dat ik daarin niet eerlijk ben met mezelf over het feit dat ik deze emotionele ervaring van angst zelf gecreëerd heb in mijn geest door te participeren in een positieve ervaring van verlangen --- door mezelf te hebben toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in relatie tot de leerkracht in en als een verlangen om erkenning te krijgen van de leerkracht en om mij positief te voelen over mezelf, waarin ik tegelijkertijd een negatieve polariteit gecreëerd heb in mezelf van mij slecht/negatief voelen over mezelf in relatie tot een gedachte dat hij op mij neerkijkt en kwaad is op mij

en dus hierin zie, besef en begrijp ik dat ik volledig zelf verantwoordelijk ben voor die emotionele ervaring van angst in mezelf wanneer ik in een situatie ben waarin de leerkracht mij wijst op mijn fouten -- omdat ik in mijn achterhoofd eigenlijk verlang om complimenten en erkenning te krijgen van de leerkracht voor wat ik doe --- waardoor ik dan, wanneer hij mij dat niet geeft, emotioneel reageer

waarin ik zie, besef en begrijp dat de emotionele reactie van angst en van zelf-medelijden, waarin ik zeg en denk van 'ik kan dit niet', en dan wil opgeven - in wezen een manipulatie techniek is waarin ik de leerkracht probeer te manipuleren door emotioneel te reageren, om mij te geven wat ik wil - in de plaats van dat ik mezelf geef wat ik wil als erkenning en goedkeuring in het besef dat de leerkracht als wezen daar niet voor verantwoordelijk is

ik stel mezelf dus tot doel om de leerkracht te zien en te erkennen als wat en wie hij is, namelijk een persoon die de functie bekleed van mij iets aan te leren - waarin ik zijn tijd en toepassing gebruik om zelf iets bij te leren

hierin neem ik verantwoordelijkheid voor mijn leerproces --- omdat ik inzie, besef en begrijp, dat ik, door emotioneel te worden wanneer de leerkracht mij geen complimentjes en erkenning geeft, en te verwachten dat hij zich op een specifieke manier uitdrukt tegenover mij zodat ik mij positief kan voelen over mezelf - dat ik daarin geen verantwoordleijkheid aan het nemen ben voor mijn eigen leerproces en voor het feit dat ik daar ben voor mezelf, om iets bij te leren, en dus niet  om mij 'goed te voelen over mezelf'

ik stel mezelf dus tot doel om mijn relatie tot/met de leerkracht te herdefinieren tot een praktische, realistische relatie waarin ik hem zie en herken in en als zijn positie van 'leerkracht', als iemand die zijn tijd geeft om mij iets bij te leren en waarin ik als student de keuze heb gemaakt om iets bij te leren en om de tijd van de leerkracht te gebruiken om mezelf in mijn vaardigheden uit te breiden --- waarin ik mezelf tot doel stel om persoonlijke emotionele reacties, verlangens en angsten achterwege te laten omdat ik zie, besef en begrijp dat die emotionele reacites en gedachten, en angsten en verlangens zich enkel afspelen in mijn geest, vanuit en in en op basis van mijn persoonlijke eigenbelangen die niets te maken hebben met de eigenlijke fysieke situatie en relatie tussen 'leerkracht' en 'student', maar die ik eerder in mezelf heb laten programmeren doorheen mijn kindertijd door middel van hoe ik mezelf heb ervaren in relatie tot de leerkrachten die ik had toen ik een kind was

hierin stel ik mezelf dus tot doel om deze relaties los te laten omdat ik zie, besef en begrijp dat ze niet meer relevant zijn tot mijn huidige fysieke situatie - waarin ik dit keer zelf de keuze gemaakt heb om 'student' te zijn, en om les te krijgen van een 'leerkracht', teneinde specifieke vaardigheden beter te kunnen ontwikkelen in mezelf

en dus hierin zie, besef en begrijp ik hoe ik mezelf aan het saboteren ben in mijn eigen leer- en ontwikkelingsproces door emotioneel te gaan reageren en allerhande gevoelsmatige verwachtingen en verlangens te hebben tegenover mijn leerkracht en dus geen verantwoordelijkheid aan het nemen ben voor de beslissing die ik zelf gemaakt heb om daar te zijn en om les te krijgen

ik zie, besef en begrijp dat het verlangen dat ik doorheen mijn kindertijd heb opgebouwd tegenover leerkrachten om erkenning te krijgen en complimentjes te krijgen van hen zodat ik mij positief kan voelen over/in mezelf als reactie op die erkenning/complimentjes in wezen een ervaring is waarin ik mijn verantwoordelijkheid heb geabdiceerd met betrekking tot wat het is dat ik doe in/met mijn leven in relatie tot de mensen in mijn omgeving --- en dat ik die ervaring in mezelf heb laten programmeren tijdens mijn kindertijd omdat ik mij toen daadwerkelijk in die situatie/positie bevond waarin ik de indruk kreeg dat mijn leven niet van mij is en dat ik eerder gedwongen werd om bepaalde dingen te doen dan dat ik zelf keuzes mocht maken in verband met wat ik wilde doen in/met mijn leven

hierin besef ik dus dat deze ervaring niet meer relevant is omdat ik nu een volwassene ben en zelf de macht en controle heb om beslissingen te maken in verband met hoe ik mijn leven zal inrichten en wie ik zal zijn --- en dat deze ervaringen in mezelf dus 'restanten' zijn als herinneringen die ik heb opgeslagen in mijn geest en  nooit heb losgelaten in mezelf

ik stel dus mezelf tot doel om mezelf in lijn te plaatsen met de relevante fysieke realiteit van mezelf op dit moment, waarin ik sta als het punt van verantwoordelijkheid in verband met de dingen die ik doe en de beslissingen die ik maak in mijn leven - zoals squash-les krijgen van een leeraar om mijn squash-techniek te ontwikkelen en verbeteren en zo mezelf uit te breiden in mijn vaardigheden

ook stel ik mezelf tot doel om deze relatie tussen student en leerkracht te corrigeren voor de generaties en kinderen die na mij zullen komen -- zodat deze zelf-sabotage in de geest waarin mensen zichzelf saboteren in hun eigen beslissingen, niet meer zal voorkomen --- door bijvoorbeeld te onderzoeken hoe een kind ondersteund kan worden om te begrijpen, vanaf de kindertijd, dat het verantwoordelijk is voor zijn eigen leven en bestaan en hoe ik als volwassene mijn uidtrukking tegenover en omgang met het kind zo kan ontwerpen dat het precies die boodschap zal overdragen - dat, wat het kind ook doet, waar het kind zich ook bevindt, het kind is steeds verantwoordelijk voor zichzelf, voor zijn eigen ervaringen in relatie tot de situatie waarin het zich bevindt -- niet tegenstaande uiteraard dat de omgeving van het kind ook een verantwoordelijkheid heeft tegenover het kind om zo goed mogelijk voor het kind te zorgen op fysiek vlak

ik stel mezelf dus tot doel om, wanneer en als ik mezelf in een situatie bevindt waarin ik een 'student' ben in relatie tot een 'leerkracht' - om niet in een polariteit te gaan in mijn geest van verlangen naar erkenning en angst van berisping -- maar om eerder stabiel te blijven in mezelf, en één en gelijk te staan met de fysieke situatie waarin ik mij bevindt, in en als het besef dat ik daar ben voor mezelf, om mezelf te ondersteunen om iets bij te leren en vaardigheden te ontwikkelen --- waarin ik mezelf ook ondersteun om verantwoordelijkheid te nemen voor de situatie en voor wie ik ben in relatie tot de leerkracht, door er bijvoorbeeld steeds voor te zorgen dat wat ik leer van de leerkracht en hoe de situatie zich ontvouwt steeds in lijn staat met wat het beste is voor mezelf in die situatie --- omdat ik besef dat dat mijn verantwoordelijkheid is als student in relatie tot de situatie en tot de leerkracht, namelijk om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen leerproces