Dag 812: Zelf-limiterende gedachtenpatronen - Van Zelf-Sabotage naar Zelf-Ondersteuning

Een gedachten- en energetisch patroon dat ik vaker heb opgemerkt in mezelf alsook de laatste dagen specifiek gezien, is een patroon van twijfelen aan mezelf en twijfelen of ik al dan niet mijn leven "goed" of "correct" leef. Hiermee gepaard gaat op onderbewust niveau emoties van schuldgevoel, schaamte, angst, wroeging, spijt en zelf-beoordeling.

Dit gaat dan soms bijvoorbeeld over hoe ik mijn proces van zelf-verandering bewandel en over mijn inzet en zelf-beweging in verband met het process van niet enkel zelf-verandering maar vooral van het maken van een afdruk in deze wereld en mijn uiterste potentieel neerzetten in dit ene leven dat ik heb in deze wereld.

Wat ik mezelf al gerealiseerd heb in verband met dit patroon en een toepassing die ik al heb ontwikkeld om dit patroon richting te geven in mezelf en dus niet in de emoties en gedachten te blijven steken of ze erger maken, is dat ik heb beseft dat als dit patroon opkomt in mijn geest het mij misschien in zekere zin wel een "waarheid" laat zien over mezelf.

Deze "waarheid" zijnde dat ik op bepaalde vlakken in mezelf beter kan doen en zijn en dat mezelf toesta om gelimiteerd te blijven in bepaalde dimensies van mijn bestaan, in de plaats van mezelf te motiveren en vooruit te duwen om in elk moment van elke dag te zoeken en te kijken naar hoe ik mezelf kan uitbreiden, hoe ik beter kan worden als persoon en hoe ik zelf-limiterende patronen kan aanpakken en veranderen om te leren, te groeien en mezelf te ontwikkelen.

Het heeft dus geen nut en geen zin om "bij de pakken neer te zitten" en mezelf toe te staan die emoties van schuld, schaamte, spijt en wroeging te belichamen, denkend in mezelf dat dat is "wie ik ben", om dan in een staat van opgeven en zelfs depressie te zinken. Het is gewoon een kwestie om te leren uit de "boodschap" en de "waarheid" die mijn geest mij aan het tonen en aan het vertellen is middels die gedachten en emoties.

De oplossing is dus om, in de plaats van weg te zinken in de emoties en gedachten, eerder te luisteren naar de boodschap en dus te kijken naar waar en hoe het is dat ik mezelf nog aan het limiteren ben. Het gaat er dus om dat ik kijk binnenin mezelf naar wat ik kan leren, hoe ik mezelf kan uitdagen om te groeien en op welke manieren ik ervoor kan zorgen dat ik in elk moment blijf groeien, leren en in beweging blijf.

Het is zeker eigenaardig hoe er echter de neiging bestaat om eerder in die emoties te blijven zitten en om die emotionele apatische staat te gaan aanvaarden als onze realiteit, in de plaats van dat we onze eigen emoties en gedachten gebruiken om te leren en te groeien en om een dieper begrip te ontwikkelen van onszelf. Het is dus zeker een uitdaging om die dingen die we aanvankelijk ervaren als problematisch en waarin we onszelf saboteren, zoals bijvoorbeeld dit soort zelf-beoordelende en -limiterende patronen, te gebruiken als ondersteuning in ons proces van zelf-ontwikkeling.

In de volgende blog, Dag 813, deel ik wat ik verder nog heb ingezien in verband met dit patroon, waar het vandaan kom en waarom en hoe het bestaat en naar boven komt in de geest.

Dag 772: De Fundatie die je legt in het Proces van Creatie

Ik heb ondertussen zo'n twee en een half jaar achter de rug in het bewandelen van een agreement met mijn partner. Een agreement in termen van dat het een relatie was en is waarin ik de toewijding toepaste om patronen in de geest die saboterend en compromitterend werken te onderzoeken en te veranderen. In voorgaande relaties ging ik bijvoorbeeld in bepaalde patronen van angst, zelf-onzekerheid, inferioriteit en onderdrukking - waardoor die relaties ook uiteindelijk niet konden duren.

En in deze relatie kwamen die patronen ook één voor één naar boven, maar aangezien dit een agreement was, waarin we beiden toegewijd waren om die patronen te veranderen in onszelf, elkaar en de relatie, pakte ik met de ondersteuning van mijn partner die patronen aan om ze uiteindelijk te kunnen veranderen. Op deze manier veranderde ik niet enkel de relatie dynamiek, in termen van hoe ik omging met mijn partner en de relatie in mijn leven, maar ook mezelf als persoon. Een relatie is immers iets dat vaak je hele leven en zelf bepaalt en definieert omdat het zoveel van je aandacht opneemt. Als je relatie met andere woorden iets is dat haast continu allerhande emotionele patronen in jezelf activeert, ga je ook over het algemeen jezelf en je leven op een onstabiele manier ervaren.

Ik geef het voorbeeld van mijn relatie ter verklaring wat de 'fundatie' is die je legt in het proces van creatie, gewoon omdat het daar is dat ik voor mezelf het meest bemerkt dat ik die fundatie wel degelijk gecreëerd heb. Mijn relaties waren doorheen mijn leven altijd zeer stormachtig en intens emotioneel geladen, in de zin van dat ik zelf plots een emotioneel wrak werd bij wijze van spreken vanaf het moment dat ik in een relatie stapte. Het is pas nu, na jaren van het hebben afgelegd van mijn proces, dat er een constante stabiliteit is in mijn relatie.

Ik wil uiteraard niet zeggen dat alles altijd goed en stabiel en hetzelfde is, er zijn altijd wel reacties die naar boven komen zo nu en dan. Maar wat wel veranderd is, is dat er een punt van stabiliteit zich gevormd heeft in mezelf waarvan ik weet dat ik er steeds naar zal terugkeren, wat voor reacties en ervaringen er ook in mezelf naar boven komen. De fundatie is met andere woorden de wetenschap dat je niet werkelijk zal verliezen, ook al voelt het soms wel zo wanneer er emoties naar boven komen. Het is het besef dat je niet je emoties bent en dat wie je werkelijk bent in wezen stabiel en constant is.

Ik ben zelf altijd een zeer emotioneel individu geweest. Het was voor de meeste mensen misschien niet merkbaar omdat ik het langs buiten niet liet zien, maar vanbinnen liet ik me heel snel meeslepen in emoties. Dus voor mij is het heel wat om dat soort stabiliteit te kunnen ervaren, aangezien het iets is dat ik nooit voor mogelijk had geacht voor mezelf.

Dag 770: Emotionele Manipulatie -- Waarom ls het als een Tweede Natuur?

Vandaag bemerkte ik een interessant gedragspatroon dat ik doorheen mijn leven heb meegedragen en geleeft - maar waar ik mij vreemd genoeg nooit vragen over heb  gesteld. Het is ook een gedragspatroon dat ik van begin af aan heb aangenomen en aanvaard als 'normaal' en 'vanzelfsprekend' omdat het ook is hoe veel mensen zich gedragen en uitdrukken. Toen ik vandaag echter even stilstond in mezelf en een stap achteruit nam en werkelijk keek naar dit patroon, besefte ik pas wat voor een vreemd gedrag dit eigenlijk is.

Ik was namelijk met mijn partner en nog iemand op stap en plots ervoer ik een subtiele verandering in zijn gedrag tegenover mij. Ik ervoer het alsof hij iets afstandelijker was dan gewoonlijk. En vanaf het moment dat ik een verandering opmerkte, voelde ik dat ik automatisch een beslissing nam in mezelf om zelf ook afstandelijker te worden en om dus een vorm van emotionele manipulatie toe te passen.

Dit was het moment dat ik even stopte in mezelf en keek naar wat ik eigenlijk aan het doen was en naar de reactie waar ik in aan het gaan was. Ik realiseerde mij plots hoe onnozel en absurd deze reactie eigenlijk was, omdat het haast lijkt te zeggen dat ik niet met mijn partner gewoon kan communiceren over dingen die ik opmerk in mezelf en/of in hem, maar dat ik als het ware emotionele oorlogsvoering moet toepassen om te "communiceren" en om hem met andere woorden te laten weten dat mij iets dwarszit.

Het is uiteraard maar doordat ik al een proces achter de rug heb van het ontwikkelen van open communicatie met hem, dat ik nu pas begon op te merken hoe vreemd deze reactie die zo automatisch naar boven kwam eigenlijk was. Dit was immers hoe ik doorheen mijn leven ben omgegaan met conflicten die ik ervoer binnenin mezelf in relatie tot mensen om mij heen. Wanneer mij iets dwarszat en/of wanneer ik op de één of andere manier reageerde op iemands gedrag - bijvoorbeeld wanneer ik de indruk kreeg dat iemand's karakter plots veranderde in een bepaalde situatie - was mijn onmiddellijke reactie steeds om zelf ook mijn karakter te veranderen en bijvoorbeeld afstandelijker te worden.

Ik ben het zo gewoon geworden om emotionele manipulatie - zoals mij opzettelijk afstandelijk gedragen - te gebruiken om een boodschap over te dragen en om iemand te laten weten dat ik ergens op heb gereageerd , in de plaats van simpelweg te communiceren hoe ik mij voel en/of wat het is dat ik heb opgemerkt.

In deze situatie had ik bijvoorbeeld, vanaf het moment dat ik een verandering opmerkte (ook al was het enkel een persoonlijke interpretatie van en reactie op mijn partner zijn gedrag), dit gewoon onmiddellijk ter sprake kunnen brengen om het met hem te overleggen en na te kijken of mijn reactie in wezen gegrond was of enkel een persoonlijke interpretatie. Of indien het niet mogelijk is om dat in het moment zelf te doen, hetgeen bijvoorbeeld in deze situatie het geval was, dan kan ik ook wachten om het later met hem te overleggen.

Maar wat ik doe wanneer ik in een emotionele reactie ga - zoals mij afstandelijk te gaan gedragen omdat ik de indruk heb dat hij dat doet - dan sluit ik alle mogelijkheid tot open communicatie af en dan krop ik het op. Wat er dan uiteindelijk zal moeten gebeuren is dat de emotie naar verloop van tijd naar boven zal komen, wanneer hij het eindelijk bijvoorbeeld opmerkt, en dat het hele gebeuren plots een emotionele lading zal krijgen zowel voor mezelf als voor mijn partner.

Dat soort emotionele manipulatie is een gevolg van in wezen te hebben aanvaard en gelooft dat echte open communicatie in een relatie - waarin je bijvoorbeeld kan praten over je eigen reacties en gedachten en hoe je je voelt op een volledig open manier, zonder beoordeling - niet mogelijk is, en dat 'communicatie' steeds een soort van onderliggende strijdvoering is van subtiele emotionele reacties -- een soort van duwen en trekken de hele tijd. Terwijl in feite open communicatie net het meest voordehandliggende is...

Wordt vervolgd in Dag 771

Dag 763: Hoe Betrouwbaar zijn Gevoelens Eigenlijk?

Door in de voorgaande blogs te onderzoeken hoe ik het woord 'diepgang' geleeft heb doorheen mijn leven, heb ik nogmaals ondervonden hoe belangrijk het is om woorden te herdefiniëren. Zo heb ik onlangs ook beseft hoe ik mezelf had vastgezet in het leven van woorden zoals 'appreciatie', 'interesse' en 'fascinatie' op een manier die in feite zeer compromitterend was in mijn relatie met mezelf alsook mensen om mij heen. Ik had voordien nooit ingezien dat hoe je jezelf en je relaties met anderen ervaart zeer veel afhangt van de woorden die je leeft en hoe je die woorden leeft, dus onderzoekte ik ook nooit echt hoe dat eigenlijk in elkaar zit.

Het was pas wanneer ik dan een bepaalde ervaring die steeds in mezelf bleef naar boven komen ging onderzoeken vanuit het oogpunt deze ervaring eindelijk te kunnen verwerken, dat ik besefte dat de ervaring gewoonweg gebaseerd was op specifieke woorden die ik aan het leven was en dan voornamelijk op de invulling van die woorden die ik in mezelf had laten bestaan. Had ik met andere woorden ooit stilgestaan bij wie ik ben vanbinnen en gekeken naar welke woorden ik leefde en hoe ik deze woorden leefde, dan had ik ook nooit deze welbepaalde ervaring in mezelf gecreëerd.

Ik merkte bijvoorbeeld dat ik, elke keer wanneer ik een bepaald persoon in mijn omgeving zag of tegenkwam of zelfs wanneer ik aan die persoon dacht, ik steeds op dezelfde manier reageerde met een bepaald gevoel van opwinding hetgeen aanvoelde als een soort van 'verliefd zijn'. Op rationeel vlak redeneerde ik dan steeds dat het eigenlijk absurd is voor mij om mij zo te ervaren omdat ik zeer gelukkig ben met mijn huidige partner en ik ook absoluut niet op zoek ben naar iets of iemand meer, beter of anders. Telkens wanneer die ervaring van 'verliefdheid' in mezelf naar boven kwam, reageerde ik er dan ook op met een soort van schok en een achterliggende gedachte van 'waarom voel ik mij in godsnaam nu zo?!!', waarin ik in feite niet wilde aanvaarden dat dit de ervaring was die in mezelf naar boven kwam aangezien het op rationeel vlak geen steek hield.

Wanneer ik dan bemerkte dat de ervaring toch aanhield en niet zomaar weg te redeneren viel, paste ik het gereedschap van schrijven toe om te onderzoeken wat de ervaring in mezelf eigenlijk op gebaseerd was. Zo stelde ik vast dat die ervaring die ik aanvankelijk veralgemeende onder de noemer van 'verliefdheid', eigenlijk meer een soort van appreciatie, fascinatie en interesse was in relatie tot deze welbepaalde persoon. En dit omdat ik steeds bepaalde kwaliteiten, uitdrukkingen en eigenschappen had gezien in hem die ik in mezelf niet herkende, waardoor ik mij dan gefascineerd en geïnteresseerd voelde zowel als een appreciatie ervoer voor de schijnbaar 'unieke eigenschappen' die ik in hem leek te zien.

En het was wanneer ik deze woorden kon benoemen - van 'fascinatie', 'interesse' en 'appreciatie' - en deze woorden en mijn beleving ervan in vraag ging stellen, dat ik inzag hoe ik deze woorden steeds heb geleeft in de context van hoe ik mij VOELDE. Ik had met andere woorden nooit werkelijk zelf op bewuste wijze invulling gegeven aan bijvoorbeeld het woord 'appreciatie' en wat dit woord voor mij op concrete wijze betekent; ik liet dit woord invullen door de gevoelens die van ergens diep binnenin mezelf zomaar naar boven leken te komen telkens wanneer ik die persoon zag. Het probleem met gevoelens is dan dat ik net niet echt weet waar ze vandaan komen, hoe ze bestaan en waarom ik ze net voel en dan gaan ze soms nog compleet tegen de rede in en zijn ze rechtuit onpraktisch en zelfs potentieel schadelijk.

Ik begreep dat ik nooit verantwoordelijkheid had genomen om zelf invulling te geven aan de woorden die ik leef in relatie tot bepaalde personen en omstandigheden en dat ik daardoor mezelf zomaar had laten sturen en bepalen door dingen zoals gevoelens door er steeds maar te zijn vanuit gegaan dat gewoon omdat een gevoel vanuit mezelf komt, het daarom ook te betrouwen is en het beste met mij voor heeft. Terwijl ik bijvoorbeeld in deze situatie in verband met de gevoelens van appreciatie, interesse en fascinatie die ik ervoer tegenover iemand, zag dat deze gevoelens eigenlijk volledig willekeurig waren en in wezen niets te maken hadden met wat woorden zoals appreciatie, interesse en fascinatie eigenlijk echt betekenen.

Wordt vervolgd in Dag 764

Dag 752: De Herinneringen die Je Dacht Verwerkt en Losgelaten te hebben..

Deze blog zet voort op het onderwerp van 'herinneringen' hetgeen in voorgaande blogs - zoals Dag 750: De Onderontwikkelde Vermogens van Volwassenheid en Dag 751: Hoe Belichamen we het Verleden in ons Dagelijks Bestaan? - ter sprake gekomen is. 'Herinneringen' in termen van hoe je als mens ervaringen uit het verleden in en met je meedraagt die dan de ervaring van wie je bent in jezelf en in relatie tot je omgeving kleuren en bepalen.

Om een concreet voorbeeld te geven kwam ik oog in oog te staan met mijn eigen onderdrukte en vergeten herinneringen wanneer ik zo'n twee-tal jaren geleden hier naar de Desteni Farm verhuisde. Ik kwam van een stadsbestaan in België waar ik gedurende lange tijd alleen leefde. Ik werkte ook alleen en bevond me dus niet vaak in het bijzijn van veel mensen, en wanneer dat wel gebeurde was het steeds van korte tijd. En nu plots bevond ik mij in een vrij grote groep mensen waar ik haast in elk moment mee samen leefde en werkte.

Wat voor mij aanvankelijk, gedurende de eerste aantal maanden, naar boven kwam drijven waren allerlei emotionele ervaringen en gedachtenpatronen in mijn geest die ik nooit ervoer toen ik nog alleen leefde. Wat naar boven kwam was in feite de gedrags- en gedachtenpatronen die ik had gevormd en ontwikkeld tijdens mijn kindertijd en specifiek mijn schooltijd. Gedachtenpatronen die specifiek te maken hadden met mijn positie in de groep, met mijn zelf-beeld in relatie tot de mensen om mij heen, met of ik al dan niet in de groep pas, of ik er al dan niet bijhoor, of ik al dan niet goed genoeg bevonden word, etcetera. En gedragspatronen zoals bijvoorbeeld een neiging om mezelf te isoleren van de groep, om mijn emoties verborgen en onderdrukt te houden en om mezelf en mijn expressie opzettelijk te verminderen in interacties met de mensen om mij heen.

Al deze ervaringen kwamen in mezelf op intense wijze naar boven omdat ze onderdrukt bestonden in mezelf. Het was min of meer vanaf ik de schoolbanken had verlaten dat ik ook niet meer te maken kreeg met hoe ik mezelf zag en ervoer in relatie tot groepen en de positie en identiteit die ik mezelf gegeven had in relatie tot die groepen waarin ik mezelf eens bevond. Als je alleen woont wordt je immers niet geconfronteerd met die groepsdynamiek en zullen al die ervaringen en gedachten en persoonlijkheden vandien ook niet getriggerd of geactiveerd worden. Toen ik alleen leefde leek het dus dat ik 'stabiel' was, aangezien ik over het algemeen niet veel te maken kreeg met emotionele ervaringen, maar dit wilde absoluut niet zeggen dat de ervaringen die ik meemaakte binnenin mezelf toen ik een kind op school was zomaar verdwenen waren. Het wilde enkel zeggen dat die ervaringen afhankelijk zijn van een specifieke omgeving en opstelling en dat het dus maar een kwestie is van wat er in mijn omgeving gebeurt, hetgeen dan zal bepalen wat er in mijn interne realiteit getriggerd zal worden.

Dit is dus een voorbeeld van hoe je herinneringen kan leven en belichamen zonder dat je het zelf beseft - namelijk omdat die herinneringen als slapercellen zijn diep in de grochten van je geest, en enkel activeren wanneer je je in specifieke situaties bevind. Dan komen er bepaalde gedachtenpatronen en emoties of gevoelens naar boven waarvan je dacht dat het niet meer in jezelf bestond.

In de volgende blog deel ik hoe ik van deze situatie waarin die specifieke onderbewuste herinneringen van hoe ik me ervoer tijdens mijn kindertijd geactiveerd werden gebruik heb gemaakt om mezelf te veranderen op een manier waarop ik weet dat als ik me ooit nog in een groep van mensen bevind, dat ik niet meer beinvloed zal worden door herinneringen.

Dag 751: Hoe Belichamen we het Verleden in ons Dagelijks Bestaan?

In de voorgaande blog bracht ik ter sprake hoe het is dat wij als mens een soort van belichaming zijn van het verleden. Het zit niet enkel in ons eigenste DNA als de informatie die van generatie op generatie wordt doorgegeven op fysiek niveau, maar ook in onze eigen geest, ons onbewustzijn, onderbewustzijn en bewustzijn.

Hoe we leven als mens hier op aarde is het verleden, dat is immers waarom we herinneringen hebben. En het is zelfs schokkend wanneer je begint te onderzoeken hoeveel van jezelf en van hoe je jezelf en je omgeving beleeft bepaald wordt door die herinneringen. Je hebt namelijk herinneringen die op bewust vlak naar boven komen, wanneer je bijvoorbeeld in je gedachten terugdenkt aan gisteren of zoveel jaren geleden, en dan heb je herinneringen die naar boven komen op onderbewust vlak.

Die onderbewuste herinneringen zijn de 'redenen' en dieperliggende 'redeneringen' voor waarom je op een bepaalde manier reageert op je omgeving, waarom je bepaalde mensen 'leuk' vindt en anderen niet en waarom het is dat je eigenlijk op veel vlakken net als je ouders geworden lijkt te zijn in hoe je je uitdrukt en hoe je jezelf ervaart vanbinnen. Herinneringen bestaan in alle lagen van ons lichaam en onze geest en of we ons er nu van bewust zijn of niet sturen en dirigeren herinneringen ons dagelijkse doen en laten.

Het verontrustende is dan uiteraard de beperkte mate waarin we ons van dit fenomeen bewust zijn en dat we ons bijvoorbeeld maar amper bewust zijn van de herinneringen die dagelijks in de bewuste laag van onze geest naar boven komen drijven. Deze bewuste herinneringen kan je opmerken in momenten waarin je bijvoorbeeld terugdenkt aan een moment in het verleden - het verre of nabije verleden - en denkt van 'god, dat ik dat echt gedaan hebt', en je je bijvoorbeeld beschaamd voelt, of kwaad wordt of een eerder positief gevoel ervaart. En dat zijn de herinneringen die af en toe in je bewuste geest door al de onderliggende lagen van je geest sijpelen.

Het proces van zelf-creatie in DIP en de Reis naar Leven bestaat eruit dat je je gewaar wordt de je als mens in wezenlijkheid de belichaming bent van het verleden en dat je leert om het verleden te onderzoeken zodat je niet zomaar het verleden leeft, maar zodat je uit het verleden leert over hoe jij als wezen beter kan worden en jezelf kan ontwikkelen op een manier die het beste is voor jezelf. Er zijn immers zoveel gedrags- en gedachtenpatronen die we leven in ons dagelijks bestaan die niet het beste zijn voor onszelf, maar die we aanvaard hebben als 'wie we zijn' omdat we nooit de tijd genomen hebben om te onderzoeken wie we zijn vanbinnen en waar ons gedrag en onze gedachten eigenlijk op gebaseerd zijn.

Wordt vervolgd in Dag 752

Dag 750: De Onderontwikkelde Vermogens van Volwassenheid

Zoals ik in Dag 749: Kijk niet zo Serieus! ter sprake bracht is het maar al te vreemd hoe je als volwassene bepaalde herinneringen uit je kindertijd met je kan meedragen en je interne ervaringen en beleving in relatie tot je omgeving en de mensen om je heen volledig kan vormen rond die herinneringen uit je kindertijd. Het is een vreemd fenomeen dat in ons allemaal in meer of mindere mate bestaat. En het steekt de kop op elke keer wanneer je bijvoorbeeld emotioneel reageert op iets of iemand. Elke keer wanneer jij iets persoonlijk neemt en op een persoon reageert met angst, onzekerheid, kwaadheid, frustratie, depressie, enzovoort.

Die emotionele reacties zijn als het ware een resultaat van al de lagen van bewustzijn die jij doorheen je leven hebt opgebouwd op de aanvankelijke emotionele reacties die je ervoer in bepaalde momenten tijdens je kindertijd. Dit wil dus zeggen dat je die momenten tijdens je kindertijd waarin jij je op een bepaalde manier ervoer tegenover je omgeving nog steeds de macht geeft om jouw ervaring van jezelf en van je omgeving te kleuren en te sturen. En dat is op zich absurd omwille van de simpele reden dat je geen kind meer bent. Je bent een volwassene, namelijk een individu in deze wereld die de capaciteit en het vermogen heeft om zichzelf uit te drukken, om beslissingen te maken, om op een rationele en redelijke manier om te gaan met situaties en met je eigen interne reacties op situaties, om te onderzoeken hoe deze wereld in elkaar zit en om tot oplossingen te komen voor dingen zoals je emotionele reacties op situaties.

Maar het feit dat je je nog steeds laat sturen door emoties en gevoelens, die dan je gedachtenpatronen en uiteindelijk je gedrag kleuren en dirigeren, laat in wezen zien dat je nog niet hebt losgelaten van je herinneringen en je staat van zijn waar je je in bevond toen je een kind was. Toen je een kind was, ervoer je immers jezelf en je omgeving als niets dan impulsen die op je afkwamen. Je bevondt je in een proces van leren en ontwikkelen. Je wist nog niet hoe en waarom je omgeving bestaat zoals ze bestaat, of hoe en waarom mensen zich gedragen zoals ze zich gedragen. Er waren momenten waarin je reageerde met angst op iemand maar je niet zag of wist waar die angst vandaan kwam en je ook niet in staat was om te begrijpen waarom je je angstig voelde. Je had het vermogen niet om dingen in perspectief te plaatsen en te relativeren.

Maar als volwassene heb je dat vermogen wel. Als volwassene heb jij het vermogen om terug te blikken op je eigen herinneringen die je met je meedraagt, herinneringen van momenten waarin jij iets of iemand in je omgeving bijvoorbeeld als bedreigend of aanvallend ervoer, te onderzoeken. Je bent in staat om dan in de plaats van opnieuw in de emotie te stappen die je in dat moment ervoer eerder het moment te onderzoeken door jezelf bijvoorbeeld in de schoenen te plaatsen van de betrokken individuen en gezond verstand toe te passen. Gezond verstand toepassen wil zeggen dat je leert begrijpen waarom dat moment zich afspeelde zoals het dat deed, waarom de persoon in kwestie zich gedroeg zoals die zich gedroeg en waarom jij jezelf ervoer zoals je je ervoer.

Het is inderdaad een vreemde kwestie dat wij als mens zo kunnen blijven steken in het verleden en kunnen blijven vasthouden aan een herinnering, namelijk iets dat op zich in wezen niet echt is, en dat we die herinnering zoveel macht geven over wie we zijn dat we soms in angst bestaan om de herinnering opnieuw te beleven. Ik bedoel maar, is het dan niet dat we eigenlijk angst hebben van onze eigen onwetendheid en kortzichtigheid omdat we zelf nooit de moeite gedaan hebben om het moment in de herinnering te begrijpen en zodoende de emotionele ervaringen die we eraan gekoppeld hebben los te laten?

Wordt vervolgd in Dag 750

Dag 747: "Ik vind je gewoon niet leuk", de Meningen die je hebt over Anderen

Soms betrap ik me erop dat er een stem opkomt in mijn geest waarin ik als het ware zeg tegen een onzichtbare persoon in mijn geest dat ik die of deze individu 'gewoon niet leuk vind'. Uiteraard gaat het om een individu waar ik op een bepaald moment aversief op gereageerd heb en/of waar ik wrok tegen houd. Het is dus eigenaardig wanneer ik mezelf in mijn eigen geest mijn mening over die persoon zie uiten tegen... Mezelf.

Ik bedoel maar, het is eigenaardig omdat er letterlijk niemand anders in mijn geest bestaat buiten mezelf, dus wanneer ik conversaties houd in mijn geest over iemand ben ik duidelijk op zoek ben naar een vorm van steun voor die mening en voor hoe ik mij voel over die persoon die ik dus 'niet leuk vind'. Ook al is die steun een illusie die enkel in mijn geest bestaat, aangezien ik in wezen enkel aan het klagen ben tegen mezelf terwijl ik in mijn verbeelding alsof doe dat het iemand anders is waar ik tegen aan het klagen ben.

Hoe en waarom gebeurt en ontstaat dit fenomeen dus van het praten tegen jezelf in je eigen geest terwijl je zelf de werkelijkheid verbergt en doet alsof je tegen iemand anders aan het praten bent, zodat je een vorm van ondersteuning en overeenstemmigheid kan ervaren? Waar komt die drang om alsof te doen vandaan en waarom zijn we niet volledig eerlijk met onszelf over wat we eigenlijk aan het doen zijn en over het feit dat wat er in onze geest omgaat (zoals het schijnbaar krijgen van ondersteuning van anderen) niet eigenlijk echt is?

Wat interessant is om te realiseren is wanneer je kijkt naar de reden waarom je in de eerste plaats op zoek bent naar steun voor je mening over iemand. Waarom is het niet genoeg dat jij weet hoe je je voelt over iemand of wat je mening is over iemand? Is het misschien omdat die mening en die gevoelens in wezen niet echt zijn en daardoor ondersteuning nodig hebben in de vorm van andere mensen die knikkebollen en zeggen van 'ja, ja, je hebt gelijk', 'het is zoals jij het ziet!'.

Is het ook niet een teken van wanhoop om, als je niet meteen een ander persoon vind om je mening mee te delen of als je je niet op je gemak voelt om je meningen te delen met de mensen in je omgeving, dan te gaan doen alsof je die steun krijgt door interne conversaties te houden met denkbeeldige personen in je geest gewoon zodat jij je gerechtvaardigd kan voelen over hoe je denkt of hoe je je voelt over iemand? En is dat op zich dan ook niet een teken dat je ergens ver in je achterhoofd eigenlijk ook wel weet dat die gevoelens en meningen in wezen irrelevant zijn?

Het is een eigenaardige dynamiek om gade te slaan, wanneer je jezelf in je geest gesprekken ziet hebben met als doel dat jij je verstevigt voelt in jouw meningen of gevoelens over een persoon en/of situatie terwijl je je achter het masker van zelf-zekerheid in verband met die meningen, reacties en gevoelens in wezen compleet het tegenovergestelde voelt, namelijk wanhopig, onzeker, angstig en verloren.

In de volgende blog deel ik hoe je die gepolariseerde dynamiek in je geest waarin je in wezen een machteloosheid aan het creëren bent in jezelf in relatie tot de situatie/persoon waar je interne conversaties over aan het houden bent, kan veranderen tot een echte zelf-zekerheid en stabiliteit.

Dag 735: Problemen Oplossen via Communicatie vergt Moed

Deze blog is een verderzetting van de voorgaande blog waarin het onderwerp 'expressie' naar boven gekomen is. Expressie in termen van het 'durven' uitdrukken van jezelf zonder angst om afgang te maken, een mal figuur te slaan of 'wat andere mensen van je zouden denken', maar ook 'expressie' als het durven open zijn met de mensen in je omgeving, durven communiceren over problemen in de plaats van ze op te kroppen en er durven voor kiezen om dingen uit te praten in de plaats van ermee te blijven zitten in de veronderstelling dat je het zelf wel allemaal kan oplossen.

Ik zeg 'durven' omdat, hoewel communiceren en open zijn en openlijk delen wie je bent en waar je mee zit het beste is voor jezelf en voor de omgeving en wereld waarin je bestaat als geheel, is het toch niet zo voordehandliggend en evident. Je zal zelfs merken dat de neiging om je af te zonderen van je omgeving wanneer je je emotioneel voelt of wanneer je met iets zit groter is dan de neiging om erover te praten en om problemen die je hebt met iemand op te lossen door middel van communiceren met die persoon.

Er is immers een zekere 'kwetsbaarheid' die bestaat in het toepassen van communicatie om problemen op te lossen en emoties te verwerken. Stel bijvoorbeeld dat je op een gegeven moment plots de indruk krijgt dat iemand in je naaste omgeving zich afstandelijk aan het gedragen is tegenover jou. Je weet ten eerste niet goed of wat je ziet wel degelijk de realiteit is omdat de verandering in gedrag zo subtiel is en ten tweede zie of begrijp je niet waar het vandaan zou komen omdat je zelf niet meteen wetenschap hebt van iets dat jij gedaan zou kunnen hebben dat zulk 'n reactie losgeweekt zou kunnen hebben in hen.

Maar tegelijkertijd is er iets dat je ziet in hun gedrag tegenover jou hetgeen jij ervaart als wegduwend en afstandelijk. De kans is in deze situatie groot dat jij hun gedrag persoonlijk zal opnemen en dat jij je zelf dan ook afstandelijk zal gaan opstellen tegenover hen omdat je je als het ware bedreigd voelt door hun gedrag, hetgeen jij ervaart als kwetsend aangezien je je weggeduwt voelt zonder klaarblijkelijke reden.

Hoewel in feite de oplossing hier in deze situatie is om 'simpelweg' met de persoon te gaan praten over wat jij ziet en voelt teneinde duidelijkheid te krijgen over je eigen ervaringen en over de hele situatie, ga je dus eerder de neiging hebben om het probleem verder te laten bestaan door er net niet over te praten maar je eerder af te zonderen en af te scheiden van de ander. Wat je dan doet is dus met andere woorden net het tegenovergestelde van wat je eigenlijk zou moeten doen om tot een oplossing te komen.

Wat er dan uiteindelijk gebeurt is dat je een emotionele relatie opbouwt tegenover die persoon door met wrok, rancune, kwaadheid, beschuldiging en allerhande emotionele ervaringen van gekwetstheid blijft zitten in je eigen geest en gedachten en de relatie dus laat verzuren omdat jij je in feite liever gekwetst voelt dan de moeite te doen om oplossingen te vinden voor de problemen in je relaties met anderen.

Wordt verdergezet in Dag Dag 736

Dag 731: Waarom lijkt Verantwoordelijkheid nemen voor onze Realiteit Tegen-Instinctief?

Deze blog is een verderzetting van Dag 730: Zonder zelf-verantwoordelijkheid is een Conflict nooit Echt Opgelost. Het ligt in onze aard om geen verantwoordelijkheid te nemen voor onze eigen reacties op anderen. Neem bijvoorbeeld een situatie zoals het voorbeeld dat ik in Dag 729: Hoe Communicatie Helpt met het Loslaten van een Reactie op een Ander besproken heb waarin ik mij in een moment bevond waarin ik mij verbaal aangevallen voelde door iemand die met frustratie en irritatie leek te reageren op iets dat ik tegen hen zei. Ik onderbrak deze persoon terwijl hij iets aan het uitleggen was en op sterke toon liet hij mij weten dat ik moet wachten tot hij uitgepraat is.

In dat moment reageerde ik automatisch met een gevoel van minderwaardigheid en gekwetstheid als een voorgeprogrammeerde reactie op de manier waarop hij zichzelf uitdrukte, hetgeen ik in mijn geest associeerde met herinneringen aan hoe bijvoorbeeld volwassenen en leerkrachten en familieleden zich uitdrukte tegenover mij toen ik klein was en hoe ik mij toen heel klein, minderwaardig en gekwetst voelde.

Het is in zulk 'n momenten waarin je op automatische manier reageert, bijvoorbeeld met ervaringen van je gekwetst voelen, dat het makkelijk is om in beschuldiging te gaan tegenover de persoon waar je je door gekwetst voelt en om te denken van 'ik voel mij zo omdat zij zich zo uitgedrukt hebben tegenover mij', waarin je jezelf ervan overtuigt dat zij volledig verantwoordelijk zijn van hoe jij je voelde bij hun uitdrukking. Zij zijn zogezegd de schuldige en de reden waarom jij je in dat moment gekwetst voelde. Dat is immers wat makkelijk gaat, om je eigen reacties te volgen en om mee te gaan met wat je eigen geest je vertelt en je doet voelen, hetgeen dus impliceert dat de ander en niet jij zelf verantwoordelijk is voor je reactie.

Heel wat moeilijker is om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor de ganse situatie, en dit wel in het besef dat  je eigen reactie op de situatie in wezen voor het grootste deel gebaseerd was op en afkomstig was van je eigen herinneringen en ervaringen uit het verleden die jij in je geest hebt opgeslagen. Het lijkt haast tegen-instinctief om onszelf te zien en erkennen als volledig verantwoordelijk voor een situatie die in onze geest volledig de schuld van de ander lijkt te zijn, en om met andere woorden tegen het 'instinct' van onze geest in te gaan - namelijk onze gedachten, gevoelens en emotionele reacties.

Zelf-verantwoordelijkheid nemen kan dan ook enkel wanneer je een beter zicht en een meer uitgebreid perspectief hebt op de situatie. Als je bijvoorbeeld ten eerste beseft en inziet dat je reactie meer te maken had met de emotionele relatie die jij in jezelf gevormd hebt met je perceptie (!) van authoriteit dan met de persoon waar je op had gereageerd. En ten tweede zal je ook sneller inzien dat je eigen emotionele reactie een heel gelimiteerd zicht geeft op de situatie wanneer je inzicht begint te hebben in de persoon waar je op reageerde. Wanneer je bijvoorbeeld met hen gaat praten om erachter te komen waarom zij in feite zo sterk uit de hoek kwamen in dat moment.

En vaak zal je erachter komen dat het absoluut niets met jou persoonlijk te maken hadden. Zij voelde zich eigenlijk machteloos of hulpeloos in zichzelf in relatie tot de situatie waar ze over aan het praten waren. Ik kwam er bijvoorbeeld achter dat de persoon wiens uitdrukking ik ervoer als 'aanvallend' eigenlijk een ervaring van frustratie aan het opbouwen was geweest en die frustratie nu als het ware aan het loslaten was, als een het deksel dat van de ketel blaast. Hij was dus niet zozeer 'geïrriteerd' door mij, maar door zijn eigen interne ervaring van hulpeloosheid tegenover de situatie waar hij frustratie over had zitten opbouwen.

Eens ik dus begreep dat zijn frustratie niets met mij te maken had en eigenlijk afkomstig was van een ervaring van hulpeloosheid in hem, kon ik al snel mijn eigen reacties van minderwaardigheid, gekwetstheid en verontwaardiging tegenover hem loslaten. Zelf-verantwoordelijkheid bestaat dus in het ontwikkelen van inzicht in de werkelijkheid en daarin beseffen dat je eigen reacties in de meeste gevallen compleet ongegrond en irrelevant zijn.

Dag 723: Hoe Verander je het gedachten- en reactiepatroon van Competitie en vergelijking?

Ter verderzetting van Dag 722: Vergelijking en Competitie in Vriendschap onder Vrouwen  waaruit de volgende paragraaf komt:

En dit punt van competitie en vergelijking is iets dat ik pas ben beginnen opmerken nadat er een pijnpunt in mijn lichaam geactiveerd werd. Wanneer ik dat pijnpunt ging ondezoeken om te zien welke gedachten-patronen er aan de oorsprong lagen en wat dat punt in mijn lichaam representeerde, zag ik dat het te maken had met het limiteren en saboteren van mijn expressie, van mijn natuurlijke vloeiende uitdrukking, middels een construct van competitie en vergelijking

Je kan veel leren uit pijnpunten in je lichaam. En naarmate je je meer bewust wordt van je eigen geest en lichaam, kan je zelf beginnen aflezen wat bepaalde pijn representeerd en laat zien. Zelf gebruik ik ook mijn spier-communicatie (kinesiologie) om te testen welke woorden achter de pijn liggen. Zo ben ik dan tot de woorden 'competitie' en 'vergelijking' gekomen.

Mijn pijn lag in mijn lage rug langs de rechterkant van de ruggengraad net boven mijn heupbeen. Het was een pijn die genesteld zat in een dieperliggende spier. Deze pijn werd dan ook pas merkbaar en kwam pas naar het oppervlak nadat ik een Body Stress Release sessie had gekregen waarin op dit soort dieperliggende spierlagen gewerkt wordt en gezocht wordt naar spanning in de spieren teneinde die spanning te kunnen bevrijden.

De diepte van de pijn in mijn lichaam laat me dus al zien dat het ook gaat om een 'diep' punt, een punt dat diep geworteld zit in de diepere lagen van mijn bewustzijn. Door middel van kinesiologie testte ik uit dat het gaat om competitie en vergelijking. Deze informatie nam ik echter niet zomaar voor 'waar' aan. Ik vroeg ook een ander persoon wat zij zag in dat punt en zij gaf me haar perspectief en zei dat het punt verband houdt met het 'vloeien' van expressie.

Ik 'las' competitie en vergelijking, omdat dat uiteindelijk de reden is waarom er een obstructie zou bestaan in mijn expressie en waarom mijn expressie niet 'vloeiend' is. Voor mij bevestigde deze informatie wat ik al wist in relatie tot wat mijn 'zwakheden' zijn en wat de patronen in mijn geest zijn waar ik over het algemeen op aanbots, namelijk competitie en vergelijking en al de emotionele ervaringen die ermee verbonden zijn, zoals inferioriteit, jaloezie, minderwaardigheid, onzekerheid, zelf-twijfel, zelf-onderdrukking, enzovoort.

Het houdt dus steek voor mij dat dit een punt is dat in de dieperliggende lagen van mijn fysieke lichaam zit, omdat het ook in de dieperliggende lagen van mijn geest zit. Het construct/patroon van competitie en vergelijking is iets dat ik haast continu doe en dat een heel groot deel vormt van mijn interacties met de mensen in mijn omgeving en hoe ik mijn omgeving en realiteit zie en ervaar. Het ligt aan de basis van hoe ik mezelf zie en ervaar.

Om dit patroon van vergelijking en competitie dan te veranderen, is het een kwestie van het niet proberen groots aan te pakken en te verwachten dat ik dit hele construct van 'competitie' en 'vergelijking' kan veranderen. Aangezien het immers als het ware zodanig in mezelf geintegreerd is  dat het aanwezig is in al wat ik doe in bijna elk moment van ademhaling, kan ik het maar veranderen door de verschillende aspecten aan te pakken.

Één aspect is bijvoorbeeld hoe ik mezelf vergelijk met vrouwen in en als het construct en systeem van 'vriendschap' en hoe ik binnenin vriendschappen doorheen mijn leven mezelf steeds heb vergeleken en mezelf steeds in competitie geplaatst heb met andere vrouwen. En dit construct op zich bestaat dan ook weer uit verschillende lagen die onderzocht en veranderd dienen te worden.

Een misvatting in het proces van zelf-verandering is dus de neiging om de groten patronen in jezelf in z'n geheel te willen aanpakken vanuit een verwachting jezelf volledig te veranderen in bijna één enkel moment. Zo werkt echte zelf-verandering echter niet. Het gaat om de details en de nuances. Het gaat om de kleinere patronen, en hoe kleiner hoe beter. Als je begint met het veranderen van de kleinere reacties en gedachtenpatronen, verander je tevens het grotere patroon tegelijkertijd op een manier die doenbaar, realistisch en meetbaar is.

Dag 722: Vergelijking en Competitie in Vriendschap onder Vrouwen

Ter verderzetting van Dag 721: Wanneer Zoeken naar Vriendschap Problematisch is ga ik in deze blog verder op wat deze problematische beleving, definitie en toepassing van 'vriendschap' creëert, zijnde competitie en vergelijking. Vriendschap onder vrouwen is naar mijn beleving immers een zeer eigenaardige en eigenlijk vrij verwarrende bedoening.

Langs de ene kant zoek je naar dat bondgenoodschap en de samenhorigheid en verwantschap, maar dan langs de andere kant is er ook de competitie, waarin je je vergelijkt met je vriendinnen op verschillende vlakken. Dit aspect van competitie gebeurt echter op meer achterliggend en geheim gebied in de geest, in je geheime verborgen gedachten. Je kijkt stiekem naar hoe een vriendin eruit ziet en je vergelijkt jezelf met haar en in de achtergrond van je geest komt er een gedachte op die zegt 'ik zie er beter uit dan haar' en je voelt je lichtelijk opgeheven en superieur. Of je denkt 'zij ziet er beter uit dan mij en je voelt je het tegenovergestelde, namelijk neergelaten en inferieur.

Dit gebeurt echter in heel stiekeme en verborgen kwartieren in je eigen geest. Het is dus pas wanneer je brutaal eerlijk bent met jezelf en in die achterkamertjes durft te kijken met zelf-eerlijkheid, dat je begint te zien dat die competitie eigenlijk een zeer groot deel vormt van het ware gelaat van je relaties met je vriendinnen.

Langs de buitenkant en aan het oppervlak is het echter de meer 'sociaal aanvaardde' eigenschap van het zoeken naar bondgenoodschap, verwantschap en samenhorigheid die de achterliggende motivatie lijkt te zijn wanneer het aankomt op je vriendschappen. Het is echter niet zomaar toeval dat het zoeken naar 'gelijken' gelijkaardig klinkt als jezelf 'vergelijken', beide gaan hand in hand.

En dit punt van competitie en vergelijking is iets dat ik pas ben beginnen opmerken nadat er een pijnpunt in mijn lichaam geactiveerd werd. Wanneer ik dat pijnpunt ging ondezoeken om te zien welke gedachten-patronen er aan de oorsprong lagen en wat dat punt in mijn lichaam representeerde, zag ik dat het te maken had met het limiteren en saboteren van mijn expressie, van mijn natuurlijke vloeiende uitdrukking, middels een construct van competitie en vergelijking.

Wanneer je jezelf vergelijkt met anderen en wanneer je in een staat van competitie verkeert met de mensen om je heen, zal je jezelf namelijk de vrijheid niet gunnen om onvoorwaardelijk jezelf te zijn en om jezelf op een vrije en vloeiende manier uit te drukken. Je zal eerder jezelf beoordelen en jezelf preoccuperen met ervaringen van oftewel superioriteit of inferioriteit, zelf-twijfel en onzekerheid in je geest.

Meer hierover in Dag 723

Dag 718: De Misconceptie van Zelf-Verandering

Om verder te zetten op de laatste blogs in verband met het proces van verandering en de praktische uiteenzetting van de stappen die noodzakelijk zijn om zelf-verandering te manifesteren en werkelijkheid te maken, bekijken we in deze blog een belangrijke factor die aanvankelijk niet evident is wanneer je bepaalde gedachten- en reactiepatronen in jezelf gaat veranderen.

En die factor is namelijk dat het veranderen van een manier van denken en reageren in je geest en lichaam niet wil zeggen dat die specifieke manier van denken en reageren die hoogstwaarschijnlijk al sinds lange tijd deel uitmaken van jouw persoonlijkheid zal 'verdwijnen' of zal ophouden te bestaan in je geest en in jezelf.

Dit is een 'belangrijke' factor om in te zien en te begrijpen in dit proces van zelf-verandering omdat het een punt is dat voor mij lange tijd een struikelblok geweest is en een reden waarom ik vaak de indruk kreeg dat er bepaalde patronen zijn in mijn geest die ik gewoon niet leek te kunnen veranderen omdat ze naar boven bleven komen ondanks dat ik veel tijd had besteed aan het toepassen van mezelf in het veranderen van die patronen.

In deze vlog 2015 What you can learn about dreams leg ik ook uit  hoe zelfs mijn onderbewustzijn door middel van mijn droom mij liet weten dat dit een belangrijke factor is en dat het tijd is dat ik tot een inzicht kom in relatie tot hoe ik mezelf aan het saboteren ben geweest in mijn proces simpelweg door deze ene factor niet in te zien en te begrijpen.

Als je denkt aan het veranderen van jezelf, van je gedachten en reactie-patronen, dan kan er de neiging in jezelf bestaan om die 'verandering' te interpreteren als een verwachting dat als jij jezelf verandert, dat die patronen niet meer zullen bestaan in jezelf. Wat je dan echter niet beseft is dat als die verwachting in jezelf bestaat, dat je je eigen proces van zelf-verandering zal gaan saboteren.

Zelf-verandering gaat immers niet om het veranderen van je geest, van gedachten- en reactiepatronen. Het betekent niet dat wie je was en wat er in jezelf bestond niet meer in jezelf zal bestaan en dat je een ander of een nieuw persoon zal zijn. Dat was echter wel mijn perceptie en veronderstelling, dat als ik een patroon in mijn geest verander, zoals bijvoorbeeld het patroon van stress en gehaastheid, dat dat patroon dan niet meer zal bestaan in mezelf en dat ik het niet meer zal ervaren.

Maar ik besefte niet dat wat ik in die veronderstelling en verwachting eigenlijk aan het doen ben, is het beoordelen van die ervaringen. Omdat, wat ik eigenlijk zeg is 'ik wil niet dat die ervaringen in mezelf bestaan, ik wil mij zo niet voelen', en dus duw ik het eigenlijk van mezelf weg en stigmatiseer ik het.

Uiteindelijk werden die emotionele en gedachten patronen die ik wilde overstijgen en 'veranderen' enkel verstevigd en ze bleven naar boven komen in mijn geest en uiteindelijk dacht ik van 'hoe komt dit toch?! Ik heb dit patroon doorwandeld, waarom laat ik mij hier nog zo makkelijk door beïnvloeden?'

Het was pas wanneer ik mij eindelijk realiseerde dat het niet gaat om de emoties en de gedachten die in mijn geest naar boven komen. Wat er in mijn geest naar boven komt en wat in mezelf bestaat is in wezen irrelevant. Wat mijn 'zelf-verandering' bepaalt is mijn beslissing om simpelweg in te zien dat die ervaringen en gedachtenpatronen niet zijn wie ik ben. Ze mogen dan wel in mijn geest naar boven komen maar dat wil niet zeggen dat ze bepalen wie ik ben.

En eenmaal ik die beslissing nam en stabiel ging staan in het besef dat mijn geest mij misschien wel in een bepaalde richting wil duwen, maar dat niet wil zeggen dat ik door die richting bepaald ben en dat die richting is 'wie ik ben', dan realiseerde ik mij dat ik zoveel tijd verspilt heb met het vechten tegen wat in mijn geest naar boven komt, met vechten tegen mijn emoties en gedachten in een poging om te 'veranderen'. Terwijl al die tijd kwam mijn 'verandering' enkel aan op een simpele beslissing die ik voor mezelf moet maken om ten aanschouw van mijn eigen geest te zeggen van 'dit is niet wie ik ben' en 'mijn geest mag dan wel impliceren dat dit is wie ik ben omdat ik zo denk en ik mij zo voel, maar ik maak in dit moment de beslissing dat het niet is wie ik ben omdat ik die macht heb', 'wat mijn geest mij ook laat zien of vertelt over wie ik zogezegd ben, ik heb steeds de macht om zelf te beslissen wie ik ben in elk moment van ademhaling'.

Dag 716: Hoe kan je ontcijferen wat een 'ongeluk' je laat zien over jezelf?

In Dag 715: Hoe Corrigeer je op praktische wijze schadelijke gedachtenpatronen? beschreef ik de tweede stap in het proces van het gebruiken van een 'ongeluk' dat je overkomt als een hulpmiddel om:

1. Jezelf te leren kennen
2. Schadelijke patronen in je geest te detecteren en identificeren
3. Die schadelijke patronen te veranderen tot meer constructieve expressies

In de tweede stap ga je dus kijken naar hoe en waar die schadelijke patronen die je in de eerste stap hebt gedetecteerd en geidentificeerd zich in je dagelijkse leven en realiteit afspelen. Eens je dit dan kan vastpinnen en uitstippelen, kan je beginnen werken aan een praktische structuur om dat patroon te gaan veranderen en corrigeren.

Je fysieke werkelijkheid en hoe het patroon zich op fysiek vlak afspeelt zal immers je blauwdruk zijn om praktische en realistische zelf-verandering teweeg te brengen. Je kan immers niet afmeten of erkennen of je verandering wel degelijk 'echt' is, als je niet in de eerste plaats weet waar je naar moet kijken. Wanneer je de exacte 'data' hebt in termen van hoe dat wat schadelijk is in je leven zich afspeelt en bestaat, dan weet je ook meteen hoe je je eigen verandering in en als dat patroon kan afmeten naarmate je je proces van verandering bewandelt.

Ik neem mijn patroon als voorbeeld. Het patroon dat ik gedetecteerd en geidentificeerd had als zijnde verbonden aan mijn 'ongeluk' als het verbranden van mijn hand, was het patroon van het richting geven aan en 'be-hand-elen' van mijn externe realiteit via energie. En dit kon ik identificeren door te kijken naar wat ik binnenin mezelf aan het doen was in het moment waarin het ongeluk gebeurde. Ik keek specifiek naar:

• Welke emotionele of gevoels-ervaring ging er in dat moment of in de voorgaande momenten door mij heen
• Welke waren de gedachten in mijn geest en waar hield ik mij met andere woorden mee bezig in mijn geest
• Wat kan de locatie van mijn 'ongeluk'/wonde mij vertellen over het patroon waar ik in zit

Door naar mijn 'ongeluk' op die manier te kijken, werd mij duidelijk dat:

• De emotionele/gevoels-energie die ik ervoer een ervaring was van frustratie, gehaastheid, stress en controle
• De gedachten die door mijn geest gingen in de trand waren van kritiek hebben op de mensen in mijn omgeving en wat er allemaal aan het mislopen is en wat mensen allemaal misdoen in mijn omgeving
• De locatie van mijn wonde, namelijk aan de rug van mijn linkerhand, mij aanduid dat het gaat over hoe ik dingen 'be-hand-el' en hoe ik dus omga met dingen (=hand) in mijn externe realiteit (=rug) en dat het specifiek te maken heeft met energie zoals gevoelens of emoties (=linkerkant)

Deze drie factoren gaven mij dus een duidelijk beeld van wat mijn 'ongeluk' mij aan het tonen was in relatie tot het punt binnenin mezelf dat een schadelijk effect heeft en dat dus gecorrigeerd en veranderd dient te worden. En dit is dus een techniek om tot de kern te komen van wat je realiteit je kan vertellen over wie jij bent vanbinnen en hoe je realiteit je eigenlijk ondersteunt om in te zien wat binnenin jezelf schadelijke invloed heeft op jezelf en je leven, door middel van bijvoorbeeld het creëren van een 'ongeluk'.

In de volgende blog bekijken we de derde stap in het proces van het transformeren van een 'ongeluk' tot een punt van zelf-ondersteuning.

Dag 713: Hoe je fysieke lichaam je laat zien wie je bent in je geest

Ik heb gisteren bij het koken mijn linkerhand verbrand aan frietolie. En wanneer ik keek naar het punt dat de linkerhand representeert, zag ik dat mijn lichaam mij in dat moment aan het ondersteunen was opdat ik kon inzien waarin ik bezig was te participeren in mijn geest. Mijn hand representeert hoe ik dingen 'behandel' en hoe ik omga me mijn realiteit

En de linkerhand zegt me dat het voornamelijk gaat om energie zoals gevoelens en emoties en dat ik dus met mijn realiteit omga en mijn realiteit richting geef en stuur vanuit energie.

En terwijl dit ongeval voorviel was ik namelijk in een staat van spanning en stress en vluchtige en gehaaste energie. Het is een energie waar ik vaak inga wanneer ik bijvoorbeeld moet koken, dan probeer ik alles zelf te doen en ik probeer efficent te zijn en alles 'goed' en 'perfect' te doen zodat ik mij uiteindelijk goed kan voelen over de maaltijd die ik gecreëerd heb. Het is dus een punt van ego waar ik inga, een punt van 'ik kan goed koken en ik zal laten zien dat ik goed kan koken zodat mensen erkenning hebben voor het feit dat ik goed kan koken'.

En wanneer ik mij in die energetische staat bevindt dan frustreer en stoor ik mij ook snel aan dingen. Ik kom bijvoorbeeld de keuken binnen en ik zie dat de afwas niet gedaan is of ik merk dat het fornuis niet gekuist geweest is en dan zucht ik diep en zeg/denk ik van 'mensen toch, neem een ander ook eens in overweging!'. Dat is dus hoe ik dan richting geef aan mijn realiteit vanuit energie, vanuit reactie. Ik laat de energetische reactie/staat waar ik mij in bevindt vanbinnen mijn gedrag en uitdrukking sturen en bepalen.

Het was dus door die gehaaste en reactieve staat waarin ik mij bevond, dat ik mij verbrandde aan hete frietolie. Ik lette niet genoeg op en was me niet gewaar genoeg van het moment waarin ik het mandje vol frietjes in de olie wilde neerzetten en het mandje viel uit mijn handen. Als ik in dat moment niet in die energetische staat geweest zou zijn en als ik rustiger en kalmer geweest zou zijn in dat moment, dan zou ik een stevige greep gehad hebben op  de steel van het mandje omdat ik met mijn gewaarzijn hier in het moment aanwezig geweest zou zijn, en dan zou het mandje niet in de olie gevallen zijn.

Nadat dit 'ongeluk' gebeurd was voelde ik me eigenlijk dankbaar dat het gebeurd was omdat ik door mijn fysiek realiteit als het ware gedwongen werd om langzamer te gaan en om mezelf te vertragen. De fysieke realiteit ondersteunde mij om in mezelf te vertragen en om los te laten van de stress. Ik kon immers niet meer verder koken. Nu moest ik gedwongen neer gaan zitten met mijn hand in een kom met koud water, dus had ik geen andere keuze dan mezelf vanbinnen te vertragen.

Ik kon ook geen ego meer zijn in relatie tot mijn realiteit omdat ik nu gedwongen was om hulp te vragen van de mensen om mij heen voor dingen omdat ik zelf bepaalde dingen niet meer kan doen zoals eten maken en mijn afwas doen. De fysieke werkelijkheid komt dus altijd zeer gelegen met zulk 'n schijnbare 'ongevallen' en 'ongelukken'. Het is steeds zeer nuttig om zelf-eerlijkheid toe te passen en in jezelf te kijken en jezelf af te vragen 'wat laat dit 'ongeluk' mij eigenlijk zien over mezelf?' en 'hoe is het dat dit ongeluk mij eigenlijk ondersteunt in het inzien en werken met de relatie tussen mijn geest, mezelf en mijn lichaam?'.

Dag 712: Hoe pas je je Droom-Inzichten op Praktische Wijze Toe?

Om verder te zetten op Dag 711: Hoe kunnen Dromen je Assisteren?, kijk ik in deze blog verder naar het patroon dat de droom waar ik in de voorgaande blog over schreef mij liet zien. Dit was het patroon van het proberen stabiliseren van een emotionele reactie door te vechten tegen de gedachten die opkomen in mijn geest gekoppeld aan die emotionele reactie.

En het probleem daarmee is dat wanneer je gaat reageren op de gedachten in je geest omdat je een emotie in jezelf niet wil ervaren en die emotie tracht te verminderen en stop te zetten, is dat je de emotie uiteindelijk enkel versterkt en dat je je in feite verliest in gedachten die op zich nog meer emoties activeren die dan weer gedachten activeren, enzoverder.

Mijn droom assisteerde mij dus om dit patroon te zien in mezelf en te begrijpen hoe het werkt. Vandaag merkte ik dan een reactie op binnenin mezelf die in lijn stond met waar mijn droom mij bewust van gemaakt had. In een moment reageerde ik met jaloezie op iets wat ik een persoon in mijn omgeving zag doen en hoe ik haar zichzelf zag uitdrukken. En van zodra die reactie van jaloezie in mezelf naar bovenkwam en van zodra ik mij ervan gewaar werd, zag ik mezelf ook reageren op de reactie zelf.

Ik reageerde vanuit een beoordeling over de reactie van jaloezie als zijnde een 'minderwaardige' of inferieure ervaring, verbonden met een geloof dat 'jaloersheid een slechte/lelijke eigenschap is'. Ik reageerde dus onmiddellijk met een onderbewuste gedachten van 'oh neen ik wil mij niet jaloers voelen want dan ben ik minderwaardig!' en 'ik wil niet iemand zijn die jaloers wordt op anderen en naar een ander kijkt vanuit jaloezie'.

Vanuit die reactie op de ervaring van jaloezie in mezelf, begon ik dan te vechten tegen die jaloezie omdat ik de ervaring wilde verbergen. Maar door mij te verzetten en door te vechten tegen die ervaring in mezelf maakte ik het enkel erger en versterkte ik in wezen de jaloezie en de emotionele ervaring die ik ervoer binnenin mezelf in dat moment.

Het was net zoals de droom mij had aangetoond, als je vecht tegen je eigen gedachten en tegen je emoties en/of gevoelens, dan versterk je deze enkel. En dat 'vechten' kan dus bijvoorbeeld zijn in de vorm van beoordelingen, wanneer je bepaalde ervaringen of gedachten beoordeelt. Zoals ik bijvoorbeeld de ervaring van jaloezie beoordeel als een 'slechte eigenschap' en een 'minderwaardige' ervaring.

De oplossing hier is dus om, in de plaats van te gaan vechten tegen hoe je je voelt vanbinnen en de gedachten die in je geest opkomen gewoon omdat je die ervaringen en gedachten beoordeeld en bestempeld hebt als iets negatief of slecht, om deze gedachten en ervaringen, en voornamelijk de emotionele ervaring die opkomt in jezelf net te omarmen en aanvaarden in jezelf.

De sleutel tot het stabiliseren van een emotionele ervaring, is om ze niet te beoordelen en je niet te verzetten, maar eerder om stabiel te blijven in jezelf en je niet te laten bewegen door die emotie, hetgeen wil zeggen dat je wel kan opmerken en zien dat ze in jezelf naar boven komt en in jezelf bestaat, maar ze brengt geen reacties teweeg. Je aanvaard de reactie in en als jezelf zonder je te verzetten en zonder ze te beoordelen.

Dankzij de droom merkte ik in dat moment dus op wat ik aan het doen was en dat ik aan het vechten was tegen een emotionele ervaring in mezelf. Wat ik in dat moment dan deed om die reactie te stabiliseren is het toepassen van zelf-vergeving, zoals 'ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te verzetten tegen de reactie van jaloezie', 'ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet eerlijk te willen zijn met mezelf dat ik mij jaloers voel', 'ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de emotionele ervaring van jaloezie te beoordelen als iets slecht', enzovoort.

Hierdoor kon ik mezelf stabiliseren door die interne strijd met mezelf als mijn interne ervaringen te kalmeren via die momentaire toepassing van zelf-vergeving.

Dag 711: Hoe kunnen Dromen je Assisteren?

Deze blog is over hoe dromen je onderbewustzijn representeren en je bepaalde patronen laten zien waar jij op dit moment naar moet kijken. Dit wil zeggen dat je je dromen dus kan gebruiken als een mooi referentiepunt in je proces omdat je droom steeds het meest pertinente punt zal laten zien waar jij naar moet kijken.

Mijn laatste droom is daar een mooi voorbeeld van. In deze droom zag ik een aantal min-tekens (-) en een plus-teken (+) die in een groepje bij elkaar geplaatst waren. Omdat deze gepolariseerde min- en plus-tekens zo dicht bij elkaar stonden, creërde ze continue grote electrische stroomschokken doorheen mijn hele 'droom-werkelijkheid'. Ik probeerde in mijn droom dus deze tekens uit elkaar te halen om de stroomschokken te stoppen maar omdat de stroomschokken zo frequent waren kreeg ik de kans niet om de tekens uit elkaar te trekken. Naar het einde van de droom toe ontstond er een uitbarsting, een soort eruptie van water hetgeen de tekens vanzelf uit elkaar trok en de stroomschokken eindelijk deed ophouden. Het einde van de droom leek dus een 'happy end'.

Als ik dan naar deze droom kijk als een symbolische representatie van wie ik ben en wat ik doe in mijn geest, dan zie ik dat de min- en plus-tekens representatief staan voor de verschillende 'componenten', zoals gedachten-patronen en -structuren die dan de electrische stroomschokken als namelijk de gevoelens en emotionele ervaringen in mezelf genereren.

Het feit dat ik mij in mijn droom dus toespits op het uiteen proberen halen van de componenten (de min- en plus-tekens), maar daarin dan niet slaag omdat de gevoelens-/emotionele ervaringen (de electrische schokken) te overweldigend zijn, laat mij zien dat dat is wat ik in mijn geest ook doe wanneer het aankomt op bepaalde ervaringen waar ik mij soms in bevindt.

Er zijn bepaalde emotionele reacties die in mezelf opkomen in relatie tot situaties waarin ik in dat moment mij eerder bezighoudt met het vechten tegen mijn gedachten, het beoordelen van mijn gedachten en het proberen 'redeneren' met de gedachten die aan de oorsprong liggen van de emotionele ervaring die ik doormaak. Maar, doordat ik mij focus op de gedachten, blijft de emotie enkel groeien. En dat is omdat er niet te 'redeneren' valt met gedachten. Gedachten hebben als enige doel om emotionele ervaringen op te wekken en dus 'electriciteit' te creëren in het lichaam, dus als je gaat beginnen vechten tegen gedachten of als je nog meer gaat nadenken in een poging om je emotionele reactie te verminderen middels 'redenering', dan ben je aan het vechten tegen de bierkaai omdat je gedachten gebruikt om gedachten te bevechten zonder te beseffen dat gedachten net aan de oorsprong liggen van de emotionele reactie.

De enige oplossing om een emotionele reactie te stoppen of te stabiliseren is dus om simpelweg los te laten van de gedachten, om geen aandacht te besteden aan de gedachten maar eerder de emotie te bekijken en in de emotie te stappen in de zin van dat je de emotie niet bevecht of beoordeelt maar eerder door je heen laat gaan zonder het te voeden met gedachten. Dan is er ware stabiliteit, wanneer je in en als je emotie staat en wanneer je jezelf niet afscheid van de emotionele ervaring (=de electrische stroom) in jezelf door te gaan nadenken. Omdat, gedachten maken het enkel erger.

Deze droom liet mij dus op fascinerende manier zien wat ik in mezelf toesta en wat het punt is in mezelf waar ik op dit moment aandacht aan zou moeten besteden omdat het een punt van zelf-sabotage is waarin ik 'probeer' om bepaalde emoties te stabiliseren in mezelf maar het eigenlijk tegelijkertijd in dat 'proberen' enkel erger maak.