Dag 654: Een Moment van Inzicht - Van Twijfel naar Zelf-Vertrouwen

Een moment van zelf-ondersteuning dat ik vandaag heb 'beleeft' is wanneer ik aan Laura (naam is fictief) ging vragen of An (naam is fictief) thuis was omdat ik iets met sunette wilde bespreken. En Laura vroeg mij waarover het ging en nadat ik het haar had uitgelegd, stelde zij een oplossing voor.

In mijn achterhoofd bleef ik echter denken van 'ik moet dit bespreken met An want zij weet meer dan Laura en zij is meer te vertrouwen dan Laura' en in mijn achterhoofd heb ik minder vertrouwen in Laura dan in An.

In dat moment werd ik mij echter bewust van wat er omging in mijn achterhoofd en van het feit dat ik Laura en haar schijnbare vertrouwenswaardigheid aan het definieren ben op basis van mijn gebrek aan zelf-vertrouwen en de geloofsystemen die ik heb opgebouwd over de mensen om mij heen in verband met wie meer weet dan wie en naar wie ik kan luisteren om advies te krijgen over bepaalde zaken en naar wie ik niet zou moeten luisteren.

Het probleem was dus niet dat ik Laura niet kan vertrouwen maar eerder dat ik mezelf niet vertrouw om zelf gezond verstand toe te passen en de oplossing te zien voor het probleem waar ik advies voor zocht. In de plaats van dan alsnog naar An op zoek te gaan om met haar te praten over mijn probleem, besliste ik om Laura's idee te bekijken en te overwegen.

Ik kon immers zelf zien wat Laura zegde, omdat het gezond verstand was. Ik moest enkel loslaten van mijn idee in mijn geest dat een bepaalde mensen het beter weten en dat ik daardoor de woorden van andere mensen maar een mindere waarde moet geven, in de plaats van steeds te vertrouwen op mezelf en mijn eigen vermogen om het gezond verstand te zien in bepaalde zaken.

Dit was voor mij een moment van zelf-ondersteuning en zelf-realisatie vandaag omdat het een moment was waarin ik mijn 'traditionele' reactiepatroon van het plaatsen van mijn vertrouwen in specifieke mensen in mijn omgeving veranderde naar het vertrouwen in mezelf en mijn vermogen om het gezond verstand te zien in wat een ander mij vertelt.

Dag 539: Hoe een Blind Vertrouwen in de Wetenschap de Wetenschapper in Onszelf heeft Onderdrukt

Dag 539: Hoe een Blind Vertrouwen in de Wetenschap de Wetenschapper in Onszelf heeft Onderdrukt

Hoeveel van wat we denken te 'Weten' over onze Werkelijkheid is Eigenlijk 'Echt'? 

De zelf-Eerlijkheid Series

Ik ben nu al een tijdje aan het kijken naar en aan het onderzoeken hoe en waarom er een mechanisme bestaat in en als de menselijke geest die de illusie creëert dat wij, mensen, 'alles' weten, dat we niets meer moeten bijleren - hetgeen resulteert in het constant gewoon vertellen en verklaren en delen van onze meningen en opinies, en in wezen het constant herkauwen van steeds dezelfde kennis en informatie omdat - als we kijken in zelf-eerlijkheid naar onszelf en onze samenleving, dan kunnen we misschien zien dat er niemand is die eigenlijk werkelijk aan Zelf-Onderzoek doet.

Ik bedoel, we hebben immers onze wetenschappers die dat zogezegd voor ons doen, het onderzoek naar onze geschiedenis, en biologie, en anatomie, en fysiologie en filosofie en god-weet-wat-nog -- terwijl het grootste deel van ons mensen gewoon  bestaat in en als een onzichtbare bubbel waarin we ons aan onze gewoonten en levensstijl en routines houden alsof dat is wat het leven opmaakt -- alsof hoe wij persoonlijk leven en bestaan en functioneren in relatie tot onze dagelijkse realiteit, het absolute antwoord is op de vraag 'wat is Leven?' en 'Wat is Het Leven?' -- omdat we er op een bepaald punt precies zomaar zijn vanuit gegaan dat, omdat we dingen hebben zoals wetenschappers, en leerkrachten en ouders en allerhande autoriteitsfiguren en -structuren, dat wij daarom zelf die moeite niet moeten doen om onszelf en onze wereld en realiteit en bestaan te onderzoeken. En dat, omdat we dingen lezen over wat al die wetenschappers zogezegd ontdekt hebben over de realiteit, als kennis en informatie over 'onze wereld' waar we ons in bevinden die  we dan opslagen in onze geest en transformeren tot 'onze mening' en 'ons gedacht', denken en geloven we om de één of andere reden dat wij nu een helder inzicht hebben in hoe alles bestaat. Terwijl, als we eerlijk zouden zijn met onszelf dan zouden we inzien en beseffen dat we zelf eigenlijk nooit werkelijk iets ontdekt of gezien of gerealiseerd hebben - we hebben het enkel gehoord en gelezen van een ander en gekopieerd in onze geest.

Waarom is het dus dat we zelf niet die wetenschappers zijn? Waarom en hoe is het dat we niet eens nieuwsgierig of benieuwd lijken te zijn naar wat we zelf zouden kunnen ontdekken als we het proces zouden ondernemen van het onderzoeken van hoe onze realiteit werkelijk bestaat --- en dat wil niet enkel zeggen, de realiteit buiten onszelf als de fysieke wereld, maar ook en in wezen vooral de realiteit binnenin onszelf. Dit is immers waar het is dat zelfs onze zogezegde voorname 'wetenschappers' in onze wereld die we vertrouwen om ons te laten weten hoe alles werkt de mist zijn ingegaan - in dat er namelijk nooit de link gelegd geweest is, het is zelfs nooit overwogen geweest dat er een link zou kunnen zijn, tussen onze interne realiteit en onze externe realiteit - en dat, om de externe realiteit te begrijpen zouden we misschien wel eens naar binnen moeten kijken.

Terwijl, het eerste punt dat overduidelijk zou moeten zijn voor elk wezen dat zichzelf 'wetenschapper' durft te noemen of dat durft te exclameren een waarachtige interesse te hebben in het leren kennen van de eigenlijke werkelijkheid, is dat dé grootste bepalende factor van hoe we onze waarnemingen interpreteren en ervaren en zien IS net die link en het verband tussen onze interne en externe realiteit. Het feit dat er een 'Ik' en een 'gewaarzijn' of 'bewustzijn' bestaat binnenin onszelf is het eerste punt dat het in de eerste plaats mogelijk maakt dat we überhaupt het bestaan van 'een realiteit' kunnen erkennen - dus, hoe is het mogelijk dat die link het meest genegeerde en verwaarloosde punt is doorheen de geschiedenis van de zogezegde 'wetenschap'?

Hebben we ooit als kind van onze omwereld, van het schoolsysteem, van onze ouders, van de media en de wetenschappelijke gemeenschap geleerd om, teneinde onze externe realiteit volledig te kunnen begrijpen, dat we eerst en vooral naar binnen moeten kijken en onze interne realiteit moeten leren kennen en begrijpen? Neen! En dit ondanks het voordehandliggende feit dat het onze interne wereld is die in de eerste plaats bepaald hoe we onze externe wereld zullen zien en ervaren en begrijpen. Het is de werking van onze interne structuren, niet enkel de Geest maar ook het Lichaam, dat specifieke limitaties kan leggen op ons perceptievermogen en dat bijvoorbeeld iets creëert dat 'selectieve perceptie' heet - namelijk de neiging om enkel specifieke informatie op te nemen uit wat we zien in onze omwereld, op basis van persoonlijke voorbepaalde ideëen, geloofsystemen en meningen die we in onszelf geïntegreerd hebben in relatie tot die omwereld.

Men moet dus de vraag stellen waarom het is dat dit proces van het leren kennen en onderzoeken van de interne realiteit zo angstvallig vermeden werd en wordt door al de structuren en instituties die instaan voor het opvoeden en vormgeven van de kinderen in deze wereld. Waarom is het dat kinderen niet leren om een interne stabiliteit en zelf-vertrouwen te ontwikkelen dat garant kan staan voor een welgevormd vermogen van het kind om zijn realiteit te zien als wat het is - en dat ze in de plaats daarvan leren om net niet te vertrouwen op zichzelf en vooral geen zelf-vertrouwen te ontwikkelen in relatie tot wat zij eigenlijk zien in hun wereld en omgeving, maar al hun vertrouwen te plaatsen in 'andere mensen', in de leerkracht, de ouder, het schoolsysteem, de media, enzovoort? Dit zijn pertinente vraagstukken die zouden moeten spelen in de geest van elk mens die beweert het beste voor te hebben met deze wereld en de kinderen in deze wereld en hun toekomst.

Dag 248: Ik heb niets om over te Schrijven

Probleem:

In deze blog kijk ik naar de zelf-sabotage gedachte 'ik heb niets om over te schrijven', bijvoorbeeld in het wandelen van de Reis Naar leven, het dagelijks schrijven over aspecten van mezelf als het leven op aarde in zelf-eerlijkheid en het toepassen van zelf-vergeving voor de afscheiding en het gebrek aan zelf-verantwoordelijkhed dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf.

Uiteraard is deze gedachte niets meer of minder dan zelf-sabotage en ligt er een persoonlijke motivatie achter die ik eigenlijk verborgen probeer te houden van mezelf omdat 'wie ik ben' één en al afscheiding is, elk aspect van mezelf is het product van de afscheiding die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf --- en dus de gedachte dat ik 'niets om over te schrijven heb' kan niets anders zijn dan opzettelijke onderdrukking van iets waar ik eigenlijk niet eerlijk over wil zijn met mezelf.


Oplossing

Hierin is het dus belangrijk dat ik niet zomaar de gedachte geloof en vertrouw en dus beslis om niet te schrijven omdat ik blijkbaar zogezegd 'niets om over te schrijven heb' - maar dat ik even stilsta en adem, en inzie dat ik 'schrijven' van mezelf aan het afscheiden ben en dat ik dus opzettelijk geloof dat ik 'over iets' moet schrijven als het schrijven van kennis en informatie 'over' een bepaald onderwerp - waarin ik mezelf door middel van die kennis en informatie, afscheid van het onderwerp als mezelf.

In de plaats van 'schrijven' te zien als simpelweg een uitdrukking van wie ik ben in en als het moment, iets dat geen moeite zou moeten vergen en dat het net zo is dat wanneer het schrijven moeite vergt, dan ben ik mezelf opzettelijk aan het onderdrukken door niet simpelweg te schrijven vanuit en als mezelf. Want, wanneer en als ik zou schrijven vanuit en als mezelf, dan zou het schrijven zo moeiteloos en eenvoudig zijn als ademhaling, want dat is wie ik werkelijk ben in en als de simpliciteit van mezelf. Het feit dat ik dus 'moeite' heb met schrijven, laat zien dat ik die 'moeite' opzettelijk aan het creëren ben omdat er iets is aan mezelf waar ik niet mee geconfronteerd wil worden - en ik weet dat als ik zou schrijven vanuit en als mezelf in en als de simpliciteit van ademhaling, dat ik dan geconfronteerd zal worden met mezelf.

Er zullen dan, omdat ik blijkbaar iets te verbergen heb, allerlei gedachten opkomen als redenen waarom ik niet zou moeten schrijven en als rechtvaardigingen voor mijn weerstand tegen schrijven - gedachten zoals 'ik kan dit niet' en 'ik ben blanco' en allerhande zelf-verminderende gedachten waarin ik mezelf opzettelijk een negatieve energie/ervaring inpraat via die backchat --- zodat ik die energie/ervaring kan gebruiken als een rechtvaardiging om iets anders te gaan doen dan schrijven zodat ik mij beter kan voelen en zodat ik dus van een negatieve naar een positieve energie kan bewegen in mezelf. Terwijl ik dus de negatieve energie zelf opzettelijk had gecreëerd via backchat om mezelf te saboteren in de eerste plaats. En wanneer ik het 'schrijven' dan uiteindelijk heb opgegeven door de zelf-verminderende backchat te vertrouwen, te geloven en te volgen - heb ik weer een excuus om te gebruiken tegen mezelf om ervoor te zorgen dat ik nooit meer zal schrijven, door dan te denken 'zie je wel, ik kan het gewoonweg niet - ik ben een mislukking' --- en zo is de cirkel van zelf-sabotage compleet.

De oplossing is dus om ten eerste mezelf te vergeven voor deze vorm van zelf-sabotage die ik heb toegestaan plaats te vinden in mezelf en dat ik mezelf dus heb toegestaan mezelf opzettelijk af te scheiden van 'schrijven' om mezelf te saboteren in mijn proces van zelf-realisatie zodat ik in en als de geest zal blijven steken --- omdat ik diep vanbinnen goed genoeg weet dat als ik werkelijk zou schrijven en zelf-vergeving zou toepassen, dat ik als de geest dan niet meer zal kunnen bestaan.

De oplossing is dus in wezen zeer simpel --- omdat het probleem niet eens echt is aangezien ik de ervaring van weerstand in 'schrijven' zelf opzettelijk heb gecreëerd om een excuus te hebben om niet te moeten schrijven - aangezien 'schrijven' op zich absoluut niet 'moeilijk' is, het wordt enkel 'moeilijk' wanneer ik stokken begin te steken in mijn eigen wielen via en door middel van gedachten en backchat.

Schrijven is in wezen net als ademhaling, het is de 'natuurlijke' expressie van wie ik ben, in en als absolute simpliciteit --- en wanneer ik hier ben, in en als absolute zelf-eerlijkheid, dan gaat schrijven vanzelf. Wanneer ik echter iets verborgen probeer te houden, zal ik beginnen nadenken om manieren te vinden om ervoor te zorgen  dat dat specifieke aspect dat ik verborgen wil houden ook verborgen blijft -- waardoor het schrijven uiteraard 'moeilijk' wordt omdat ik vanuit mijn gedachten mijn woorden probeer te controleren en gedachten zijn altijd zeer gelimiteerd en in essentie enkel een gereedschap van zelf-sabotage, wat wil zeggen dat het enige doel van gedachten is om ervoor te zorgen dat ik mezelf nooit zal realiseren als het leven zelf en dat ik de geest nooit zal stoppen, en dus wat gedachten dan zullen doen is opzettelijk een 'frictie'/'wrijving'/conflict creëren in mezelf door mezelf bijvoorbeeld te bombarderen met allerlei angsten, zodat ik uiteindelijk het 'schrijven' zal opgeven en iets zal gaan doen dat enkel de geest als eigenbelang voedt --- hetgeen impliceert dat 'gedachten' en de geest absoluut niet te vertrouwen zijn wanneer het aankomt op schrijven en zelf-vergeving toepassen en dat - wanneer ik gedachten zie opkomen en wanneer ik de neiging van de geest zie opkomen om mijn expressie in en als schrijven te controleren, is het best dat ik even stop en adem en mezelf niet laat beïnvloeden door al de zelf-verminderende backchat die opkomt en daarin een statement maak dat ik niet zal luisteren naar gedachten en dat ik mezelf niet zal laten saboteren door de geest. En dan schrijf ik verder, zonder gedachten, zonder verwachtingen, zonder angsten, zonder weerstand --- in en als de absolute simpliciteit van ademhaling.


Beloning

De beloning hierin is dat ik leer om mezelf in en als mijn 'natuurlijke' expressie te aanvaarden als 'goed genoeg' en leer om te vertrouwen op mezelf in de plaats van op gedachten. Ik zal voor de eerste keer mezelf de kans geven om mezelf te leren kennen en mijn zelf-opgelegde grenzen te doorbreken.

Ik zal hierin ook opstaan als het levende voorbeeld in deze realiteit om te staan als het levende bewijs dat de mens in staat is om te veranderen en dat het mogelijk is om een wereld/realiteit te creëren waarin het leven zelf als de simpliciteit van ademhaling wordt geëerd in de plaats van de illusie van de geest.

De beloning is dat ik leer werken met de realiteit op een heel simpele en eenvoudige manier en dat ik dus 'gedachten' helemaal niet nodig heb om mezelf uit te drukken in en als deze realiteit.


Wordt vervolgd in Dag 249