Dag 635: Hoe Creëren we de Gedragsstoornis van Luiheid?

En dit is hoe het beoordelen van wat je doet en jezelf identificeren met hoe je je 'prestaties' beoordeelt, kan leiden tot uitstelgedrag en stagnatie en 'gebrek aan motivatie' -- hetgeen in wezen gewoon uitvloeisels zijn van de angst die je voelt vanbinnen in relatie tot je eigen beoordelingen over jezelf. En de oplossing hier ligt dus in het veranderen van die relatie die je met jezelf gevormt hebt zodat je tot rust kan komen en stabiliteit en kalmte kan ervaren wat je ook doet - of je nu 'stilzit en niets doet' of druk bezig bent aan een groot project.

Uit Dag 634: Hoe kan Prestatiegerichtheid leiden tot Uitstelgedrag?

Dus, hoe en waarom is het dat we een alternatief 'ego' creëren binnenin onszelf dat in afscheiding bestaat van wie we eigenlijk zijn vanbinnen, gebaseerd op wat we 'doen' in deze realiteit? Met andere woorden, hoe en waarom is het dat er in onze geest een alternatieve realiteit bestaat waarin we geloven dat de dingen die we doen een specifieke waarde geven aan 'wie we zijn'? Waarom is dus ons 'doen' afgescheiden van ons 'zijn', door de beoordelingen die we geven aan wat we 'doen' in de fysieke werkelijkheid, waarin we gaan geloven dat wanneer we specifieke dingen 'doen' en bijvoorbeeld onszelf kunnen definieren als 'hardwerkend' of 'gemotiveerd' of 'productief', dat we dan 'meer' zijn dan wanneer we specifieke dingen niet doen, of onszelf definieren als zijnde 'lui', 'onproductief', 'apatisch' en 'traag'?

Een groot deel van het 'waarom' van dit vraagstuk  zou uiteraard te maken hebben met geld en overleving en met het feit dat je om te overleven in deze wereld en om geld te verdienen dingen moet 'doen', je moet je inzetten en jezelf bewegen. Dus, vanuit dat perspectief heeft de 'positieve waarde' die we geven aan het 'doen' van dingen en het neerzetten, creëren en bewegen van dingen in wezen te maken met onze drang naar overleving en is de negatieve waarde verbonden met het zogezegd 'niets doen', 'lui zijn', 'ongemotiveerd zijn' en 'niets neerzetten of creëren' in wezen een angst om niet te overleven.

Maar wat dan eigenaardig is, is dat we vergeten lijken te zijn dat deze primitieve ingesteldheid van overleving datgene is dat onze ervaring bepaalt in relatie tot onze zelf-beweging in de fysieke werkelijkheid, en dat we uiteindelijk onszelf gaan identificeren met die ervaringen die voortvloeien uit het overlevingsinstinct dat geprogrammeert zit in ons onderbewustzijn. We vergeten met andere woorden dat die ervaringen niet eigenlijk zijn wie we zijn als wezen, maar eerder het 'systeem' is dat in onze geest bestaat en dat voorgeprogrammeerd is om te zorgen voor onze overleving.

Het probleem waar we dan mee te maken hebben is dat ons 'doen' en onze fysieke beweging, motivatie en 'productiviteit' in onze fysieke realiteit dan aangedreven zal worden vanuit een verlangen om de positieve waarde te kunnen ervaren die in onze onderbewuste geest verbonden is met het vooruitzicht van 'overleving' en dus met het 'doen' van dingen en productief zijn, enzovoort - en vanuit een angst om de negatieve waarde te ervaren die in ons onderbewustzijn verbonden is met 'niets doen', 'beslissingloosheid', twijfel en 'luiheid'.

Deze polariteit van verlangen en angst van de waarde-oordelen waar wij onszelf in onze eigen geest mee identificeren maakt dan dat de motivatie achter de dingen die we doen, en hoe we die dingen doen, gecorrumpeerd is door achterliggende redenen die verscholen liggen in ons onderbewustzijn, en dat we daardoor zelf niet werkelijk staan als het absolute bepalende en sturende principe van onze eigen daden. Dit wil zeggen dat ons interne mechanisme waarin en waarmee we beslissingen maken en onze handelingen op basis van die beslissingen aangedreven wordt door allerhande ervaringen en gedachten die in onze eigen geest bestaan maar waar we ons zelf niet eens van bewust zijn -- hetgeen dan kan resulteren in gedragsstoornissen zoals 'luiheid', apathie, lethargie en uitstelgedrag.

Dag 634: Hoe kan Prestatiegerichtheid leiden tot Uitstelgedrag?

In de voorgaande blog hebben we vastgesteld dat de kernoorzaak of eerder het kernprobleem dat ligt in het gedrags- en ervaringspatroon van zelf-twijfel, stagnatie en onzekerheid in het maken van beslissingen en het motiveren en bewegen van jezelf in je leven - is niet zozeer het stagneren  en gebrek aan motivatie of zelf-beweging op zich, maar eerder de emotionele patronen die er aan de grondslag van liggen -- namelijk de zelf-twijfel en zelf-onzekerheid die een gevolg en resultaat zijn van het identificeren van jezelf met wat je 'doet' en wat je 'presteert' en 'produceert' en neerzet in de fysieke werkelijkheid.

Het probleem ligt in het geloven dat sommige dingen beter zijn dan andere dingen, en dat je dus wanneer je sommige dingen doet beter bent dan wanneer je andere dingen doet. Op die manier creëer je immers een angst in jezelf van de dingen die je beoordeeld hebt als zijnde zogezegd 'minder' of van mindere waarde dan de dingen die je hebt gecategoriseerd als zijnde 'beter' of van superieure waarde - omdat je jezelf identificeert met die beoordelingen in je geest over wat je 'doet'.

De gevolgen die dit gedachtenpatroon dan creëert is dat je, als je bijvoorbeeld 'stillzitten en niets doen' hebt beoordeeld in je geest als iets negatiefs en iets slecht en van mindere waarde dan 'productief zijn', 'dingen doen' , 'presteren' en 'dingen creëren/maken' - dan ga je uiteindelijk gestresseerd rondlopen omdat je angst hebt van het 'niets doen' en van het 'stilzitten', want waar je in feite angst van hebt is van je eigen beoordelingen over dat 'niets doen' en 'stilzitten' en dus van jezelf als je zou 'niets doen en stilzitten'.

Die ervaring van stress creëert uiteindelijk een onaangenaam gevoel in jezelf waardoor je uiteindelijk 'geen zin' gaat hebben in het 'doen' en 'maken' en 'presteren' omdat je je alleen maar onder druk gezet voelt en al wat je eigenlijk nog wil is om je gewoon een beetje beter te kunnen voelen.

Dit verlangen om je gewoon een beetje beter te kunnen voelen en in feite de stress die je ervaart in jezelf te ontvluchten, resulteert dan in wat men noemt 'uitstelgedrag' en snel afgeleid zijn door kortstondig entertainment. Je zal je namelijk willen 'verliezen' in iets, zodat je voor een moment gewoon weg kan geraken van de stress, angst en druk die je voelt vanbinnen, hetgeen je makkelijk kan doen door bijvoorbeeld op het internet te surfen of een film te kijken of een spelletje te spelen op je telefoon.

En dit is hoe het beoordelen van wat je doet en jezelf identificeren met hoe je je 'prestaties' beoordeelt, kan leiden tot uitstelgedrag en stagnatie en 'gebrek aan motivatie' -- hetgeen in wezen gewoon uitvloeisels zijn van de angst die je voelt vanbinnen in relatie tot je eigen beoordelingen over jezelf. En de oplossing hier ligt dus in het veranderen van die relatie die je met jezelf gevormt hebt zodat je tot rust kan komen en stabiliteit en kalmte kan ervaren wat je ook doet - of je nu 'stilzit en niets doet' of druk bezig bent aan een groot project.

Dag 633: Prestatiedrang en de Persoonlijkheid van Apathie

De ervaring van onzekerheid, twijfel en uiteindelijk uitstelgedrag en apathie in relatie tot zelf-beweging in de fysieke werkelijkheid is een specifiek patroon dat bestaa in bepaalde mensen, zoals mezelf, en dat in wezen vrij fascinerend is als je begint te onderzoeken hoe dat patroon ontstaat en bestaat in jezelf. En als je jezelf begint af te vragen hoe en waarom het eigenlijk is dat er zo een moeilijkheid en weerstand bestaat in jezelf rond je eigen beweging en expressie op fysiek vlak.

Ik bedoel, je kijkt naar andere mensen en je ziet hoe zij zich comfortabel lijken te voelen in het uitdrukken van zichzelf, in het maken van beslissingen en in het uitvoeren van die beslissingen zonder zich daar noodgedwongen al te onzeker of terughoudend of twijfelachtig bij te voelen - en je vraagt je af waarom het voor jou zo moeilijk lijkt en soms zelfs onmogelijk om dingen te doen of te verwezenlijken in de fysieke werkelijkheid en je blijft vaak achter met een ervaring van ontevredenheid en teleurstelling over jezelf en over de dingen die je al dan niet gedaan hebt.

Wat in de voorgaande blogs al duidelijk geworden is, is dat er verscheidene dimensies bestaan in en omtrend dit specifieke patroon dat op het eerste zicht niet voordehandliggend is wanneer we onszelf deze vraag stellen. Eén zo een punt is bijvoorbeeld dat wanneer je jezelf de vraag stelt van 'waarom voel ik me zo onzelfzeker en twijfelachtig in de dingen die ik doe?' en 'waarom is het dat ik zoveel moeite ondervindt in het maken van praktische beslissingen en het toeleggen van mezelf op het uitvoeren van die beslissingen?' - dat je dan eigenlijk bezig bent met het bevestigen en zelfs voeden van dit eigenste patroon van zelf-twijfel, zelf-onzekerheid en stagnatie.

En dit omdat het probleem eigenlijk niet ligt in het 'niet vooruit gaan' of in het stagneren in hoe je jezelf toepast in je dagelijkse leven en de dingen die je al dan niet doet, maar het probleem ligt in hoe je jezelf definieert en beoordeelt aan de hand van de dingen die je (al dan niet) doet en dus aan de hand van je 'prestaties' en 'verwezenlijkingen'. Wanneer jij dan gelooft of tot de conclusie komt dat je niet hebt gedaan wat je denkt gedaan te moeten hebben, dan ga je je daar slecht over voelen omwille van een persoonlijkheid in je geest die zichzelf identificeert aan de hand van wat je presteert in je realiteit.

En deze 'persoonlijkheid' in de geest is een probleem, omdat het een innerlijk gevecht creëert waarin je je probeert te verzetten tegen je zogezegde stagnerende, onzekere en twijfelachtige 'natuur' en 'aard' - hetgeen op zich een eerder negatief geladen ervaring manifesteert in jezelf dat je in verband legt met 'presteren' en 'beslissingen maken' en 'dingen neerzetten'. En dit negatief geladen gevoel zorgt er dan voor dat je uiteindelijk net gaat willen participeren in uitstelgedrag en stagnatie, om de negatieve ervaringen die jij zelf in feite geproduceert heb in jezelf door middel van beoordelingen te kunnen ontvluchten.

Meer in de volgende blog...

Dag 248: Ik heb niets om over te Schrijven

Probleem:

In deze blog kijk ik naar de zelf-sabotage gedachte 'ik heb niets om over te schrijven', bijvoorbeeld in het wandelen van de Reis Naar leven, het dagelijks schrijven over aspecten van mezelf als het leven op aarde in zelf-eerlijkheid en het toepassen van zelf-vergeving voor de afscheiding en het gebrek aan zelf-verantwoordelijkhed dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf.

Uiteraard is deze gedachte niets meer of minder dan zelf-sabotage en ligt er een persoonlijke motivatie achter die ik eigenlijk verborgen probeer te houden van mezelf omdat 'wie ik ben' één en al afscheiding is, elk aspect van mezelf is het product van de afscheiding die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf --- en dus de gedachte dat ik 'niets om over te schrijven heb' kan niets anders zijn dan opzettelijke onderdrukking van iets waar ik eigenlijk niet eerlijk over wil zijn met mezelf.


Oplossing

Hierin is het dus belangrijk dat ik niet zomaar de gedachte geloof en vertrouw en dus beslis om niet te schrijven omdat ik blijkbaar zogezegd 'niets om over te schrijven heb' - maar dat ik even stilsta en adem, en inzie dat ik 'schrijven' van mezelf aan het afscheiden ben en dat ik dus opzettelijk geloof dat ik 'over iets' moet schrijven als het schrijven van kennis en informatie 'over' een bepaald onderwerp - waarin ik mezelf door middel van die kennis en informatie, afscheid van het onderwerp als mezelf.

In de plaats van 'schrijven' te zien als simpelweg een uitdrukking van wie ik ben in en als het moment, iets dat geen moeite zou moeten vergen en dat het net zo is dat wanneer het schrijven moeite vergt, dan ben ik mezelf opzettelijk aan het onderdrukken door niet simpelweg te schrijven vanuit en als mezelf. Want, wanneer en als ik zou schrijven vanuit en als mezelf, dan zou het schrijven zo moeiteloos en eenvoudig zijn als ademhaling, want dat is wie ik werkelijk ben in en als de simpliciteit van mezelf. Het feit dat ik dus 'moeite' heb met schrijven, laat zien dat ik die 'moeite' opzettelijk aan het creëren ben omdat er iets is aan mezelf waar ik niet mee geconfronteerd wil worden - en ik weet dat als ik zou schrijven vanuit en als mezelf in en als de simpliciteit van ademhaling, dat ik dan geconfronteerd zal worden met mezelf.

Er zullen dan, omdat ik blijkbaar iets te verbergen heb, allerlei gedachten opkomen als redenen waarom ik niet zou moeten schrijven en als rechtvaardigingen voor mijn weerstand tegen schrijven - gedachten zoals 'ik kan dit niet' en 'ik ben blanco' en allerhande zelf-verminderende gedachten waarin ik mezelf opzettelijk een negatieve energie/ervaring inpraat via die backchat --- zodat ik die energie/ervaring kan gebruiken als een rechtvaardiging om iets anders te gaan doen dan schrijven zodat ik mij beter kan voelen en zodat ik dus van een negatieve naar een positieve energie kan bewegen in mezelf. Terwijl ik dus de negatieve energie zelf opzettelijk had gecreëerd via backchat om mezelf te saboteren in de eerste plaats. En wanneer ik het 'schrijven' dan uiteindelijk heb opgegeven door de zelf-verminderende backchat te vertrouwen, te geloven en te volgen - heb ik weer een excuus om te gebruiken tegen mezelf om ervoor te zorgen dat ik nooit meer zal schrijven, door dan te denken 'zie je wel, ik kan het gewoonweg niet - ik ben een mislukking' --- en zo is de cirkel van zelf-sabotage compleet.

De oplossing is dus om ten eerste mezelf te vergeven voor deze vorm van zelf-sabotage die ik heb toegestaan plaats te vinden in mezelf en dat ik mezelf dus heb toegestaan mezelf opzettelijk af te scheiden van 'schrijven' om mezelf te saboteren in mijn proces van zelf-realisatie zodat ik in en als de geest zal blijven steken --- omdat ik diep vanbinnen goed genoeg weet dat als ik werkelijk zou schrijven en zelf-vergeving zou toepassen, dat ik als de geest dan niet meer zal kunnen bestaan.

De oplossing is dus in wezen zeer simpel --- omdat het probleem niet eens echt is aangezien ik de ervaring van weerstand in 'schrijven' zelf opzettelijk heb gecreëerd om een excuus te hebben om niet te moeten schrijven - aangezien 'schrijven' op zich absoluut niet 'moeilijk' is, het wordt enkel 'moeilijk' wanneer ik stokken begin te steken in mijn eigen wielen via en door middel van gedachten en backchat.

Schrijven is in wezen net als ademhaling, het is de 'natuurlijke' expressie van wie ik ben, in en als absolute simpliciteit --- en wanneer ik hier ben, in en als absolute zelf-eerlijkheid, dan gaat schrijven vanzelf. Wanneer ik echter iets verborgen probeer te houden, zal ik beginnen nadenken om manieren te vinden om ervoor te zorgen  dat dat specifieke aspect dat ik verborgen wil houden ook verborgen blijft -- waardoor het schrijven uiteraard 'moeilijk' wordt omdat ik vanuit mijn gedachten mijn woorden probeer te controleren en gedachten zijn altijd zeer gelimiteerd en in essentie enkel een gereedschap van zelf-sabotage, wat wil zeggen dat het enige doel van gedachten is om ervoor te zorgen dat ik mezelf nooit zal realiseren als het leven zelf en dat ik de geest nooit zal stoppen, en dus wat gedachten dan zullen doen is opzettelijk een 'frictie'/'wrijving'/conflict creëren in mezelf door mezelf bijvoorbeeld te bombarderen met allerlei angsten, zodat ik uiteindelijk het 'schrijven' zal opgeven en iets zal gaan doen dat enkel de geest als eigenbelang voedt --- hetgeen impliceert dat 'gedachten' en de geest absoluut niet te vertrouwen zijn wanneer het aankomt op schrijven en zelf-vergeving toepassen en dat - wanneer ik gedachten zie opkomen en wanneer ik de neiging van de geest zie opkomen om mijn expressie in en als schrijven te controleren, is het best dat ik even stop en adem en mezelf niet laat beïnvloeden door al de zelf-verminderende backchat die opkomt en daarin een statement maak dat ik niet zal luisteren naar gedachten en dat ik mezelf niet zal laten saboteren door de geest. En dan schrijf ik verder, zonder gedachten, zonder verwachtingen, zonder angsten, zonder weerstand --- in en als de absolute simpliciteit van ademhaling.


Beloning

De beloning hierin is dat ik leer om mezelf in en als mijn 'natuurlijke' expressie te aanvaarden als 'goed genoeg' en leer om te vertrouwen op mezelf in de plaats van op gedachten. Ik zal voor de eerste keer mezelf de kans geven om mezelf te leren kennen en mijn zelf-opgelegde grenzen te doorbreken.

Ik zal hierin ook opstaan als het levende voorbeeld in deze realiteit om te staan als het levende bewijs dat de mens in staat is om te veranderen en dat het mogelijk is om een wereld/realiteit te creëren waarin het leven zelf als de simpliciteit van ademhaling wordt geëerd in de plaats van de illusie van de geest.

De beloning is dat ik leer werken met de realiteit op een heel simpele en eenvoudige manier en dat ik dus 'gedachten' helemaal niet nodig heb om mezelf uit te drukken in en als deze realiteit.


Wordt vervolgd in Dag 249

Dag 155: Uitstelgedrag Zelf-Correctie

Dit is een verderzetting van Dag 154: Uitstelgedrag

Wanneer en als de gedachte opkomt in mezelf dat ik ‘geen zin heb’ om iets te doen dat in mijn geest opkomt, als een ‘opdracht’/’taak’ waarvan ik eigenlijk wel weet dat ik het zou moeten doen, dan stop ik en ik adem en ik besef dat deze gedachte afkomstig is uit de energetische polariteit van ‘zin hebben in’ en ‘geen zin hebben in’ als kortstondige energetische bevliegingen die niet het beste zijn voor mezelf op langere termijn

Dus stel ik mezelf tot doel om, in de plaats van mezelf te identificeren met gedachten van ‘ik heb zin’ en ‘ik heb geen zin’, door erop te reageren met gevoelens en emoties van verlangen/opwinding en weerstand, te kijken naar wat nu eigenlijk werkelijk het beste is voor mezelf, en dus steeds die gevoelens enemoties op hun ‘waarde’ af te meten door ze te vergelijken en te toetsen met de realiteit, waarin ik mezelf de vraag stel of de goede/positieve gevoelens wel werkelijk ‘goed’ zijn voor mij en de negatieve/slechte gevoelens/emoties echt wel ‘slecht’ zijn voor mij

Ik stel mezelf dus tot doel om gevoelens en emoties als de energetische ervaringen waardoor ik steeds mijn beweging heb laten motiveren, niet aan te nemen als ‘Heilig’, als ‘wie ik ben’, als ‘de waarheid van mezelf’, maar om te bestaan/staan in en als het besef dat ik Hier besta als het leven zelf en dat het feitelijk absurd is dat ik niet ALLES zou onderzoeken, ontdekken en verkennen dat bestaat in mezelf, omdat het uiteindelijk toch MIJN creatie is, het is MEZELF ALS creatie, en dat gevoelens en emoties als de energetische ervaringen in mezelf als het lichaam dus niet noodzakelijkerwijs ‘nu eenmaal zijn wie ik ben’ en mij niet definieren/bepalen, maar eenvoudigweg een deel zijn van mezelf dat bestaat in mezelf als Creatie en het is dus mijn verantwoordelijkheid tegenover mezelf als ‘God’/’Creator’ om dat deel één en gelijk te stellen aan mezelf, waarin ik meester noch slaaf ben van de gevoelens/emoties/energetische ervaringen

Ik stel mij tot doel mezelf te stoppen als de bio-machine/organische robot die ik mezelf heb toegestaan te worden, in en als het blindelings volgen van energetische ervaringen van positief of negatief zonder enig gewaarzijn van wie ik eigenlijk ben in en als die gewaarwordingen

ik besef en realiseer mij in al wat ik doe, dat ik het doe voor mezelf en ik stel mij tot doel om wanneer en als ik weerstand voel opkomen in mezelf bij de gedachte aan 'iets dat ik nog moet doen', te stoppen en te ademen, en te beseffen dat ik leef voor en als mezelf, ik en ik alleen ben HIER, en ik alleen en dus ben ik zelf verantwoordelijk voor wat ik doe in mijn leven - hierin besef ik dat het ervaren van weerstand tegenover iets dat ik zogezegd 'moet doen' in wezen zelf-oneerlijkheid is omdat ik daarin de verantwoordelijkheid voor mijn leven weggeef aan 'andere mensen' door te geloven dat ik allerlei 'taken' en 'opdrachten' moet uitvoeren in mijn leven om 'goed' te zijn voor andere mensen, in de plaats van te beseffen dat ik zelf alleen verantwoordelijk ben voor mijn leven en dus voor elke daad die ik verricht en elke beweging die ik maak, omdat ik uiteindelijk zowieso enkel de consequenties van mijn daden zal ervaren in MIJN leven, ik krijg wat ik zelf creëer

hierin stel ik mij tot doel om één en gelijk te staan met en als mezelf, om niet zomaar dingen half half te doen, maar al wat ik doe in elk moment te doen met mijn volledige wezen, helemaal in het moment, in het besef dat elk moment van ademhaling een moment is waarin ik besta en waarin ik mijn leven beslis en creëer en manifesteer door middel van de daden die ik verricht - en dat als ik dingen maar half half doe, dan leef ik ook maar half half