Who am I?

This is a continuation of my previous post "I'm the Best Slave"


My whole life I've been petrified of being 'wrong' in any way. It mostly started, and probably originated actually, in school. Where I would watch the 'bad kids', which were basically just the ones who didn't one hundred percent 'behave', get humiliated and scolded and punished by the 'teachers'. And I just remember feeling sorry for them and thinking, "I don't EVER want to be in that position!" "I don't ever want to be the 'wrong' one or the 'bad' one, who gets all the shit rained down on them".

I was just absolutely freaking PETRIFIED of what I saw those teachers do to those 'poor kids'. It was horrifying sometimes. Just the DELIBERATE things they would do. Like saying and doing things that were clearly intended to make the children 'feel bad'. Not just bad, feel 'horrible' actually. Feel small and insignificant and humiliated and embarrassed. And I just was really, really afraid of that. To have that 'wrath of the Gods' lol come down on me. And they did seem to be 'Gods' back then.

There are maybe one or two teachers that I can recall who didn't have that 'mean side' to them. Out of maybe the forty that I've known, growing up. And I mean, that's fucking sad. But anyways, I've basically since then I guess been living with this petrifying fear of being 'wrong' or 'bad'. Like a 'I will almost pass out' kind of fear lol.

And the thing with this fear is that, oftentimes I can't actually 'know' whether I'm 'wrong' or not. In school it was easy cause you just had to behave a certain way and do certain things. Sort of just 'keep your head down'. But like, what about on an existential level?? How can I possibly KNOW whether I'm 'doing the right thing'? Cause I got no one on the side line telling me that I'm 'doing great' or sort of saying like 'yeah this is good' or 'this is bad' or 'this is right' and 'this is wrong'. And that's where the fear of being 'wrong' can be OVERWHELMING lol. Cause, since there's no specific 'parameters' or 'markers' in terms of what exactly is 'wrong' or 'right', that fear sort of has all the freedom to just spin out into eternity.

But then this is just the 'disease' of self-interest isn't it? Of 'consciousness'. To be 'interested' in 'one-self' and the 'who', 'what' and 'how' you 'are'. Looking for those 'definitions' making up the 'who am I'. To be 'conscious' of 'oneself'. Cause that's basically what this is. Being 'self-conscious'. But, I mean at the end of the day it's all just fear. Or in my case a PETRIFICATION, programmed during childhood. So even though it's all about 'who I am', it's not actually who I really am. It's just a 'program' of 'thinking' based on FEAR.

Dag 658: Van Weerstand om te Spreken naar Ontspannenheid: Een Praktische Toepassing

Hoe ik vandaag op een praktische manier het proces dat ik in de voorgaande blogs heb uitgeschreven heb toegepast, was terwijl ik mezelf in dezelfde situatie bevond waarin ik een onderwerp moest bespreken voor een camera en daarin dus een 'publiek' toesprak. Sinds ik dit proces ben begonnen van het veranderen van mijn ervaring van gespannenheid, onzekerheid en angst  in relatie tot  het toespreken van een publiek, voel ik me al veel meer op mijn gemak voor de camera en gaat het me makkelijker af om te zeggen wat ik te zeggen heb zonder al te snel in die emotionele ervaringen van angst, onzekerheid en gespannenheid verwikkeld te geraken.

Wat echter wel nog opkwam, als een reactie waar ik me pas onlangs van bewust ben geworden, was een reactie van irritatie die zich in feite heel subtiel laat tonen. Het was een lange dag van het oefenen van mijn bespreking en het opnieuw en opnieuw proberen om de bespreking heelhuids af te handelen voor de camera zonder fouten te maken en ik merkte dat telkens ik een fout maakte en opnieuw moest beginnen, ik in een fysieke reactie ging van diep zuchten.

Aanvankelijk aanvaardde ik die fysieke uitdrukking als 'normaal', omdat er niet echt een intense interne emotionele reactie aan gekoppeld was, dus leek die fysieke uitdrukking onschuldig. Wat ik echter besefte was dat die fysieke uitdrukking van zuchten ook een vorm van reactie was op de situatie, maar één die zich meer aan het oppervlak van mezelf afspeelt. En het is eigenaardig dat ik die reactie van zuchten, hetgeen in feite duidelijk een uitdrukking van ongenoegen en irritatie of frustratie is, zomaar heb aanvaard in mezelf zonder verpinken en zonder mij vragen te stellen gewoon omdat het geen opmerkbare emotionele ervaring is die zich in mezelf afspeelt.

Ik bedoel, wanneer het aankomt op emotionele reacties zoals een intense reactie van angst en onzekerheid en gespannenheid, dan zie en voel ik dat er iets in mezelf aan het gebeuren is en dat ik in dat moment even 'niet mezelf' ben. Ik ga in dat moment even in een alternatieve staat van zijn omdat ik door een emotie ga, daardoor merk ik het ook op en daardoor wil ik er ook iets aan veranderen omdat ik goed genoeg zie dat die emotie mijn capaciteit om in dat moment een heldere blik te hebben op de situatie en stabiel te blijven in de situatie saboteert.

Maar in de instantie van dit soort fysieke reacties, zoals diep zuchten, lijk ik meer een oogje te hebben dichtgeknepen, aangezien ik bijvoorbeeld nooit heb lijken op te merken dat de fysieke uitdrukking van zuchten mij in feite laat zien dat ik in een ervaring van irritatie en ongenoegen besta, ook al merk ik die ervaring niet meteen op binnenin mezelf -- mijn uiterlijke gedrag laat het mij duidelijk zien. En ik weet uit ervaring dat wanneer ik in irritatie en ongenoegen ga, dan ben ik op iets aan het reageren en dan is het eigenlijk een teken dat ik mij vanbinnen op de één of andere manier angstig of onzeker voel over iets.

Dus hier in deze situatie merkte ik dat ik aan het zuchten was, en ik stopte mezelf omdat ik plots besefte dat het zuchten eigenlijk aanwees dat ik toch nog die ervaring van angst, onzekerheid en gespannenheid mij liet beïnvloeden in het geven van mijn bespreking, ik was er mij aanvankelijk gewoon niet van gewaar. Dus in dat moment, om de ervaring van irritatie en ongenoegen, hetgeen zich op fysiek vlak liet merken, zowel als de ervaring van angst, onzekerheid en gespannenheid te kalmeren, sprak ik zelf-vergeving uit. En die zelf-vergeving die mij dan assisteerde om te kalmeren en meer comfortabel te worden deel ik in de volgende blog.

Dag 657: Het Toespreken van een Publiek: Een Vreselijke Straf of Kans tot Zelf-Ontplooiing?

Om verder te gaan op de voorgaande blogs waarin ik mijn proces deelde en omschreef in relatie tot het stabiliseren van mezelf in momenten waarin ik een 'spreekbeurt' geef in de zin van dat ik voor een camera sta om over een onderwerp te praten hetgeen dan uiteindelijk bekeken zal worden door een publiek. En voornamelijk heb ik het over het stabiliseren van de 'voorgeprogrammeerde' automatische ervaringen van gespannenheid, angst en onzekerheid die steeds opkwamen.

En dit proces deel ik omdat ik heb gemerkt hoe het toepassen van zelf-vergeving mij geassisteerd heeft in het 'tot rust komen' tijdens mijn bespreking en het ontspannen van mezelf in de plaats van het opspannen en onder stress plaatsen van mezelf. Langs de ene kant heeft die ontspanning die ik nu ervaar te maken met mijn toepassing van zelf-vergeving en ademhaling in relatie tot mijn ervaringen maar langs de andere kant heeft het ook veel te maken met het feit dat ik mezelf steeds een duwtje in de rug gegeven heb ondanks de ervaring voor mezelf in het begin misschien wat beangstigend en oncomfortabel was.

Ik heb steeds doorgezet in iets waarvan ik aanvankelijk dacht dat het niets voor mij was omdat mijn ervaring met spreekbeurten in het verleden steeds was dat ik de indruk kreeg dat ik niet gemaakt ben om voor een publiek te spreken en dat ik nu eenmaal een 'verlegen' meisje ben dat absoluut niet in staat is om op een zelfzekere manier zichzelf uit te drukken of iets kan mededelen wanneer er andere mensen bij betrokken zijn.

En nu heeft dat doorzetten haar vruchten afgeworpen in de zin van dat ik door consistent te zijn en door te zetten mezelf heb ondersteund om mijn 'vaardigheid' om een bespreking over iets te geven heb bijgeschaaft en gevormd. Wat de ervaring van gespannenheid, angst en onzelfzekerheid gepaard met herinneringen van mijn schooltijd doen uitschijnen is dat ik 'nu eenmaal niet goed ben' in datgene waar ik mij onzeker voel, en dat dat 'nu eenmaal is wie ik ben'.

Maar wat die ervaring niet laat zien is dat als je doorduwt en als je toch die stap zet om iets te beoefenen zonder op te geven, dat je dan jezelf zal uitbreiden door nieuwe manieren te leren kennen om iets te doen. Als je iets blijft proberen zal je immers uiteindelijk nieuwe ervaringen opdoen en door nieuwe ervaringen op te doen krijg je ook nieuwe inzichten die je dan kunnen ondersteunen om een bepaalde vaardigheid te ontwikkelen.

Het is maar jammer dat ik dit nooit eerder had ingezien en dat ik met andere woorden die paar herinneringen aan mijn spreekbeurt ervaringen tijdens mijn schooltijd de macht had gegeven om in mijn geest de overtuiging  te planten dat spreekbeurten, toespraken of besprekingen geven 'niets voor mij is' en 'dat ik er nu eenmaal niet goed in ben' terwijl dat in feite absoluut limiterend is om niet te zeggen compleet onwaar.

Het gereedschap dat ik in dit proces van zelf-ontplooiing heb gebruikt om mezelf te ondersteunen tot deze inzichten en ervaringen te komen, heb ik geleerd via de GRATIS online cursus DIP Lite - voor eenieder die zich op het pad wil wagen van zelf-onplooiing en klaar is om meer te ontdekken van wat het leven te bieden heeft.

Da 547: De Interne Onzekerheid en de Volgers-Mentaliteit

Dag 547: De Interne Onzekerheid en de Volgers-Mentaliteit

De Sabotage van Ons Leerproces -- Het Proces van Praktische Zelf-Verandering 

 

In deze blog zal ik dus verderzetten in het uitschrijven van mijn praktische 'plan' en proces van het onderzoeken, veranderen en corrigeren van het zelf-saboterende patroon dat ik ontdekt heb toen ik onderzocht voor mezelf waarom het is dat ik in sommige situaties  een ervaring van onzekerheid voel opkomen in mezelf, wanneer ik bijvoorbeeld in het bijzijn van andere mensen ben en er wordt gepraat over dingen waar ik in mijn geest bij denk van 'ik weet hiet niet veel van' of wanneer -- en waarom ik die ervaring van onzekerheid dan ga proberen te bevechten in mezelf. Waarom het met andere woorden is dat ik geloof dat onzekerheid iets slecht of negatief is. Want, wat ik gemerkt heb in mijn proces van het onderzoeken van hoe ik besta in mijn dagelijkse leven, is dat het die ervaring van onzekerheid in mezelf niet is dat het probleem is - het probleem is dat ik niet eerlijk wil zijn met mezelf over het feit dat ik mij onzeker voel en dat er onzekerheid bestaat in mezelf in relatie tot mijn wereld en realiteit en omgeving en dat ik die interne realiteit als het feit dat ik mij onzeker voel probeer te verbergen.

Omdat, als ik terugkijk op mijn leven en de zogezegde kennis en informatie en ervaring die ik vergaard heb doorheen mijn leven dat ik gebruik als mijn referentiepunt om mezelf te definieren als 'volwassene' - in wezen is het allemaal niets waard omdat ik in mijn kern mij in wezen altijd onzeker gevoelt heb in relatie tot de dingen die ik deed in deze wereld, in relatie tot de structuren waarin ik mij bewoog en participeerde, zoals het schoolsysteem, het economische en politieke systeem. Dus, ik bedoel, omdat mijn hele bestaan in feite gebaseerd was op een kern van onzekerheid - was alles van wat ik deed en al wat ik was in wezen  niets meer of minder dan een zoektocht naar een vorm van zekerheid buiten mezelf, hetgeen leidde tot een volgers-mentaliteit waarin ik in wezen maar een beetje meedreef met de stroom en de voorbeelden die ik zag om mij heen als 'andere mensen' probeerde te volgen en nadoen - uiteraard vanuit de veronderstelling en het geloof dat 'zij het wel weten' en dat de mensen om mij heen in feite weten hoe en waarom we bestaan zoals we bestaan en waarom we doen wat we doen en zijn wie we zijn --- er natuurlijk niet bij stilstaand dat die mensen misschien dezelfde mentaliteit als mij handhaven en ook maar gewoon de voorgestipuleerde richtlijnen van het verleden volgen in de veronderstelling dat de voorgaande generaties wisten waar ze mee bezig waren en ons een correct 'plan van actie' hebben nagelaten waarin wij maar dezelfde levenswijze moeten toepassen.

Dus, teneinde een individu te worden dat niet bestaat in een vorm van schijnbare zekerheid maar dat bestaat als ware zekerheid waarin ik bijvoorbeeld handel op basis van wat ik zelf kan zien dat het beste is en waarin ik mij niet zo makkelijk zal laten beïnvloeden gewoon door te kijken naar andere mensen en wat zij doen en hoe zij het doen - maar waarin ik binnenin mezelf in staat ben om dingen te bekijken en te onderzoeken vanuit een zelf-vertrouwen in mezelf  en een besef dat ik mezelf kan vertrouwen in het kunnen afmeten en zien wat het beste zou zijn in termen van hoe het beste om te gaan met mijn wereld en omgeving en wat er nodig is om ervoor te zorgen dat hoe ik besta in en als deze fysieke wereld geen schadelijke gevolgen zal creëren in de levens van anderen - en hier heb ik het niet enkel over de wezens in mijn direct omgeving maar ook al de wezens die op ondirect vlak de gevolgen van mijn daden zullen ondervinden.

Om deze interne stabiliteit en platform van zelf-vertrouwen te ontwikkelen - zoals ik al in de voorgaande  blogs had vastgesteld - is er eerst en vooral een eerlijkheid nodig die ik toepas in relatie met mezelf waarin ik ten eerste durf oog in oog te staan met die interne onzekerheid die in feite mijn hele leven tot nu toe geregeerd heeft --- zodat ik in de volgende stap kan beginnen onderzoeken hoe ik die inherente onzekerheid kan transformeren tot een zekerheid en zodat ik mezelf kan ontwikkelen tot een mens dat absoluut staat en bestaat in deze wereld -- en mens dat absolute verantwoordelijkheid neemt voor deze wereld en niet zomaar aan de zijlijn staat toe te kijken naar wat er gebeurt in en met deze wereld maar die daadwerkelijk actie onderneemt en zichzelf uitdrukt vanuit een intern besef dat ik weet wie ik ben in hoe ik mezelf uitdruk, ik weet wat ik doe en waarom ik het doe --- omdat deze wereld enkel een leefbare plek kan worden voor elk levend wezen als en wanneer elk mens dit punt van interne integriteit, zelf-eerlijkheid en zelf-verantwoordelijkheid ontwikkelt.

Wordt Vervolgd in Dag 547

Dag 544: Van Angst-Gericht Denken naar Oplossings-Gericht Denken

Dag 544: Van Angst-Gericht Denken naar Oplossings-Gericht Denken

De Transformatie van het Schoolsysteem

Dus, in verderzetting van de voorgaande blog - waarom is het dat de problematische patronen uit het verleden worden herhaald doorheen de generaties, zoals bijvoorbeeld in hoe ouders hun kinderen opvoeden, of hoe mensen omgaan met de natuur of hoe het schoolsysteem het leerproces van het kind (niet) ondersteunt - in de plaats van dat die patronen veranderd worden? In de vorige blog had ik al vastgesteld dat we door middel van onze voorbeelden zoals ouders en leerkrachten, en hoe zij omgaan met ons tijdens onze kindertijd, hebben geleerd om niet probleemoplossend te denken maar eerder om te reageren op problemen die zich voordoen met ANGST, door bijvoorbeeld fouten of problemen of degene die zogezegd fouten maakt of problemen veroorzaakt te beoordelen als slecht/fout/negatief/minderwaardig.

Uiteindelijk hebben we dus angst van problemen of van fouten - en leven en bestaan we op een zeer gelimiteerde manier waarin we in feite niets doen dan het uitleven en het verderzetten van wat de voorgaande generaties deden en hoe ze het deden ook al kan het bewezen worden dat die manieren niet optimaal waren of zijn voor ons voortbestaan als mens en het voortbestaan van onze planeet -- omdat, dat is immers de manier die het minste kans op fouten zal verzekeren aangezien die manier al getest en geleeft is geweest door zovele generaties die ons zijn voorgegaan. Er zullen hier en daar wel zogezegde 'wetenschappelijke vooruitgang' zich voordoen, maar als je onderzoekt waar wij mensen eigenlijk werkelijk toe in staat zouden zijn dan besef je snel hoe minuscuul die zogezegde vooruitgang eigenlijk is.

We vermijden om nieuwe dingen uit te proberen zoveel mogelijk en we haten verandering omdat dat voor ons in onze geest geassocieerd wordt met 'fouten' en 'problemen' -- want, nieuwe dingen vergen een leerproces om te doorwandelen, en een leerproces impliceert 'fouten' en 'problemen' --- fouten en problemen vanuit het perspectief van het concept van 'vallen en opstaan', je probeert en experimenteert en onderzoekt en ontdekt, tot je een manier vindt die werkt. Dat is hoe een leerproces werkt, dat is wat er nodig is om nieuwe dingen en manieren en aanpakken te ontwikkelen --- en dat is precies waar wij angst van hebben, volgens hoe we geconditioneerd geweest zijn tijdens onze kindertijd.

Ik bedoel, kinderen zouden net moeten leren en inzien dat fouten maken en problemen die zich voordoen in wezen iets 'positief' is en 'constructief' is omdat het je helpt in je leerproces en ontwikkelingsproces om op zoek te gaan naar nieuwe manieren - het daagt je uit om dingen anders te doen en daarin je wereld en realiteit te verkennen en uit te breiden, terwijl je op zoek gaat naar de oplossingen voor de 'problemen' en de correcties van de 'fouten'. Een leerproces zou iets fijn en leuk en opwindend moeten zijn. Naar school gaan zou opwindend en leuk en interessant moeten zijn voor kinderen. Maar kijk eens naar hoe het nu zit in de realiteit. De meeste kinderen haten school en leren enkel dat het leven en het leren over het bestaan iets vervelend en saai is.

Hoe schoolgaan op dit moment bestaat, als hoe het bestaan heeft doorheen onze geschiedenis is als een instituut dat het leven in het kind onderdrukt - met andere woorden, dat die natuurlijke nieuwsgierigheid naar het leren over het leven, en de drang om te ontdekken en verkennen, onderdrukt en wegwist. En tegen de tijd dat we volwassen zijn - is die interne 'vonk' van leven volledig verdwenen en zijn we al helemaal niet meer geinteresseerd in het ontdekken van het leven, het leren kennen van onszelf en onze werkelijkheid --- we zijn al tevreden genoeg om gewoon beschermd te zijn en ons afgeschermd te voelen van al de angsten die we hebben leren kennen en geintegreerd hebben in onszelf tijdens onze kindertijd --- de angsten die  als muren om ons heen een limitatie gecreëerd hebben in wie wij zijn en hoe wij onze wereld zien. Een limitatie die ervoor zal zorgen dat wij de schadelijke en consequentiele patronen van onze voorgaande generaties zullen uitleven, net zoals onze ouders en hun ouders voor hen --- en dat wij zo ook onze kinderen zullen aanleren op dezelfde voorgeprogrammeerde, gelimiteerde manier.

Dag 543: Het Schoolsysteem en de Sabotage van Het Leerproces - Waarom worden de Misbruikten de Misbruikers?

 Dag 543: Het Schoolsysteem en de Sabotage van Het Leerproces 

Waarom worden de Misbruikten de Misbruikers?

De Zelf-Eerlijkheid Series

Om verder te zetten in dit project van het onderzoeken van hoe het is dat ons leerproces tijdens onze kindertijd gesaboteerd werd door hoe onze ouders en authoriteitsfiguren ons en ons leerproces benaderden -- ik was naar de film 'Basketball Diaries' aan het kijken en in het begin van de film is er een scene waarin één van de hoofdfiguren, een tienerjongen, een pak slaag krijgt van de meester terwijl de hele klas er naar zit te kijken met gruwel op hun gezicht. Wanneer ik die scene zag merkte ik op in mezelf hoe vreemd dat eigenlijk is dat die dynamiek tussen leerling en leerkracht en authoriteitsfiguur zo geintegreerd is in het menselijk bewustzijn - met andere woorden, als we kijken naar de voorgaande generaties en naar hoe zij op school in feite allemaal zo'n aanpak ervaren hebben, van het les krijgen en gestuurd/bestuurd worden 'met harde hand' -- er zijn veel mensen die nu zeggen dat ze spijt hebben dat deze aanpak ooit veranderd is geweest omdat de 'jeugd van tegenwoordig' geen discipline meer kent en omdat men is gaan geloven en aanvaarden dat het maar via angst is - angst van bestraffing - dat men 'leert' en dat men een 'volwassene' wordt, een mens dat zogezegd handelt met en vanuit moraliteit, en respect, en discipline --- hetgeen in wezen gewoon ANGST is.

Dus, ik bedoel, hoe vreemd is dit - dat die leerkrachten hetzelfde doen met de studenten als wat zij zelf hadden meegemaakt tijdens hun eigen schooltijd en waarvan zij toen ongetwijfeld, terwijl ze het ondergingen, zagen en begrepen dat deze vorm van 'lesgeven' in wezen misbruik is van macht. Je moet je maar in die schoenen verplaatsen en je ziet zo wat er daar gebeurt, je ziet zo dat je dat zelf niet zou willen meemaken. Dus waarom is het dat die cyclus van misbruik voortgezet wordt door degenen die zelf misbruikt geweest zijn? Waarom worden de misbruikten de misbruikers?

Ik bedoel, vanuit mijn perspectief is het antwoord op die vraag dat we in feite niet oplossingsgericht denken in onze geest. Onze geest is geconditioneerd geweest om ANGST te hebben van authoriteit en op basis van die Angst een mate van 'discipline' aan de dag te leggen in het bijvoorbeeld uitvoeren van specifieke taken en het leven als een zogezegd 'goed mens', volgens 'de regels' --- maar wanneer het aankomt op het werkelijk leiding nemen over en richting geven aan onze fysieke dagelijkse werkelijkheid vanuit een standpunt van het daadwerkelijk zoeken naar de beste manier om problemen op te lossen en dingen aan te pakken - lijken we volledig de mist in te gaan. We hebben immers nooit geleerd om dingen te zien als wat ze zijn, om problemen die zich voordoen in onze wereld en realiteit zowel als in onszelf, te bekijken op een holistische manier - met andere woorden, te bekijken in de context van het begrip en inzicht dat de realiteit zowel binnenin onszelf als om ons heen een 'systematische' natuur heeft. De realiteit van de geest binnenin onszelf zowel als de fysieke realiteit buiten onszelf heeft een specifieke 'code', een 'wet van de natuur' als het ware. Alles heeft een 'wet van de natuur' -- en als je een probleem tegenkomt, is het gewoon een kwestie van het onderzoeken van de 'wet van de natuur' van het organisme dat een probleem veroorzaakt en ondervindt, te onderzoeken welke 'code' niet bestaat op een manier die rekening houdt met wat het beste is voor dat organisme, en dan een manier te vinden om die code te veranderen en te transformeren tot wat het beste is voor dat organisme. Het is in wezen simpele wiskunde.

Maar deze aanpak is ons ontgaan tijdens onze schooltijd en kindertijd en leerproces - want hoe wij hebben leren omgaan met problemen is om problemen te benaderen vanuit ANGST -- en vanuit die angst, de problemen 'met harde hand' de kop proberen in te drukken. En, ondanks dat zovele mensen ervan overtuigd zijn dat die aanpak 'van vroeger' meer effectief en efficient is dan hoe ons schoolsysteem nu functioneert - als we eerlijk zouden zijn met onszelf, dan zouden we inzien dat geen van beide het beste is. De aanpak van vroeger lijkt enkel beter te zijn omdat we in wezen nu pas de consequenties aan het ondervinden zijn van die dysfunctionele aanpak en visie waarin we zo lang bestaan hebben. Men lijkt te vergeten of gewoonweg niet te zien dat alles dat nu in onze wereld bestaat een direct gevolg is van 'vroeger' en dat je dus niet zomaar de stelling kan maken dat 'het vroeger beter was' - omdat 'nu' IS 'vroeger' --- 'nu' is het gevolg van 'vroeger'. Die stelling is dus in wezen een uiting van het willen weggeven van zelf-verantwoordelijkheid in relatie tot ons bestaan - het geen verantwoordelijkheid willen nemen voor onze gebrekkige manier van bestaan - vroeger zowel als nu.

De enige manier die efficient is in het daadwerkelijk ondersteunen van een kind om op te groeien als een individu dat leeft op basis van principes en respect en integriteit - is om dat kind te laten zien hoe het oplossingsgericht kan beginnen kijken naar zijn realiteit, hetgeen wil zeggen dat men niet zomaar reageert op problemen, maar dat men problemen eerder gaat zien als een teken dat de 'code' van de 'matrix' ergens 'ontregeld' is. De 'matrix' zijnde de structuur van onze interne en externe realiteit dat werkt volgens een specifieke code, zoals DNA. En vanuit dat opzicht wordt het gemakkelijk en zelfs fijn om manieren te vinden om problemen op te lossen --- en via deze aanpak leert men ook veel meer en veel sneller over hoe onze wereld en realiteit in elkaar zit en functioneert, terwijl men de wetmatigdheden onderzoekt die deze realteit opmaken -- en is de kennis en informatie dat men opdoet, tevens van praktische aard.

Dag 542: Het Virus van Angst doorgegeven Doorheen de Generaties

 

 Dag 542: Het Virus van Angst doorgegeven Doorheen de Generaties

Het Schoolsysteem als Sabotage-Mechanisme van het Leerproces

De Zelf-Eerlijkheid Series

In de vorige blog had ik onderzocht en omschreven hoe ik mijn eigen 'leerproces' doorheen mijn kindertijd heb ervaren - met name de eigenaardige manier waarop sommige volwassenen dat leerproces benaderden en de gevolgen en consequenties van die specifieke benadering. In dit onderzoek en proces van introspectie ben ik vertrokken vanuit de vraagstelling van waarom en hoe het is dat ik in mijn geest angst lijk te hebben  om eerlijk te zijn met mezelf en anderen over het feit dat ik mij eigenlijk vaak onzeker en verloren voel in relatie tot deze wereld en realiteit en waarom het is dat ik, teneinde die onzekerheid te verbergen van mezelf en anderen, manieren en technieken ben gaan vinden om te doen alsof ik wel zekerheid ervaar in relatie tot mijn wereld en omgeving en alsof al wat ik hier zie wel steek houdt -- manieren zoals bijvoorbeeld het na-apen, kopiëren en imiteren van andere mensen, dingen nazeggen die ik ergens gehoord heb met een houding van schijnbare zelf-zekerheid  --- en dat allemaal om andere mensen maar ook mezelf ervan te overtuigen dat die onzekerheid in mezelf niet werkelijk bestaat.

Wat ik dus ondertussen al ontdekt heb in verband met waarom het is dat dit patroon bestaat in mezelf en ongetwijfeld ook in andere mensen - is dat het bijvoorbeeld tijdens de kindertijd geconditioneerd wordt telkens je als kind oog in oog komt te staan met een volwassene die bijvoorbeeld reageerd met frustratie omdat jij iets niet weet of omdat jij een fout gemaakt hebt. In die momenten reageer je als kind automatisch met een emotionele ervaring van minderwaardigheid en angst en dus ga je die angst associeren met 'fouten maken' en 'iets niet weten' - omdat, wat jij zelf uiteraard niet weet of inziet is waarom die volwassene op die manier op jou gereageerd heeft in de eerste plaats, en waar die reactie van bijvoorbeeld frustratie vandaan komt.

Frustratie is in wezen een uiting van machteloosheid, omdat je via die reactie van frustratie als het ware je realiteit onder controle wil houden en je gebruikt dat soort 'harde' uitdrukkingen zoals kwaadheid en frustratie om je realiteit als het ware te intimideren zodat die realiteit zich gedraagt zoals jij het wil. Dat verlangen naar controle over bijvoorbeeld het kind, waarin je wil dat het kind geen fouten maakt, is afkomstig vanuit een specifieke angst waarmee je geconfronteerd wordt. Ik wil hiermee maar aantonen dat je als kind niet ziet of beseft dat 'volwassene' in feite ook kinderen zijn in een andere vorm. Kinderen die dezelfde angsten hebben meegekregen uit hun kindertijd en die nu reageren op hun eigen kinderen vanuit die angsten. Met andere woorden - wanneer ze het kind een fout zien maken, worden ze geconfronteerd met hun eigen angst om fouten te maken en dus hun eigen interne onzekerheden -- en dan reageren ze met bijvoorbeeld frustratie op het kind in een poging om ervoor te zorgen dat het kind nooit meer fouten zal maken uit schrik en dat de volwassene dus niet meer geconfronteerd zal worden met zijn eigen angst om fouten te maken.

Dit is hoe er een cyclus wordt doorgegeven en in stand gehouden wordt doorheen de generaties waarin van ouder op kind deze angst doorgegeven wordt. Een innerlijke ervaring van angst waarmee we onze realiteit benaderen --- een angst om 'fouten te maken' en 'iets niet te weten'. Ik bedoel, hoe absurd eigenlijk als je de werkelijkheid begint te onderzoeken en je begint in te zien welk een enorm sabotage-mechanisme dit eigenlijk is in het leven en het leerproces van kinderen. Angst maakt immers blind, angst verlamt. Hoe kunnen wij als ouders en leerkrachten in feite verwachten dat door angst onze kinderen op de één of andere manier beter zullen leren? Wat is het dat kinderen eigenlijk beginnen te doen om 'geen fouten meer te maken'?

We gaan onszelf in het systeem passen. We houden ons koest, we doen onze naaste na, we kopiëren onze ouders, we volgen de mensen om ons heen en we vertrouwen vooral onszelf niet. Want, die 'onszelf' zit vol onzekerheden. 'onzekerheden', niet als iets negatief, maar in de context van een drang om te verkennen, een nieuwsgierigheid om het leven te ontdekken, een onschuld, openheid en leergierigheid -- die spijtig genoeg foutief aangenomen en geïnterpreteerd wordt door mensen als 'onzekerheid' en automatisch geassocieerd wordt met Angst.

En dus uiteindelijk worden we 'systemen', we worden een kopie van 'de mensheid', levensloos vanbinnen omdat we te angstig zijn om nog werkelijk onszelf uit te drukken, om 'anders' te zijn, niet zomaar om 'anders' te zijn, maar omdat we weten dat er meer is aan het leven en aan onszelf dan wat ons aangeleerd en getoond werd door andere mensen in tekstboeken en in het klaslokaal.

Dag 541: Wat wil het Zeggen om te Leren? - Zelf-Ontwikkeling en het Sabotage-Mechanisme van ons Schoolsysteem

 Dag 541: Wat wil het Zeggen om te Leren?  

Zelf-Ontwikkeling en het Sabotage-Mechanisme van ons Schoolsysteem

De Zelf-Eerlijkheid Series

In deze blog zet ik dus verder in het proces van het benaderen en onderzoeken van de eigenaardige psychologische eigenschap van de mens in en als de menselijke geest om onze onzekerheden die gemanifesteerd zijn doorheen een proces van foutief leren in relatie tot onze omwereld te verbergen achter een masker van zelf-zekerheid waarin we meesters geworden zijn in het doen alsof we absolute zekerheid hebben in hoe we de wereld zien vanuit het standpunt van onze geest - en waarin we niet inzien of beseffen dat al wat we eigenlijk aan het doen zijn in en als het verkondigen of delen van onze meningen met andere mensen en het tentoonstellen van onze zogezegde zelf-zekerheid - is dat we in feite wanhopig op zoek zijn naar validatie van andere mensen in en als een interne staat van 'zeg me alsjeblieft wie ik ben en wat echt is! Geef me alsjeblief wat zekerheid!'

We zijn dan nu aanbeland bij het praktische proces van dit punt waarin we ten eerste onze persoonlijke interne en externe wereld onderzoeken om te zien hoe wij zelf precies in dit patroon participeren - opdat we kunnen begrijpen hoe dit patroon functioneert in onszelf en bijgevolg in staat zijn om oplossingen te bedenken om ervoor te zorgen dat volgende generaties behoedt worden van het uitleven van dit patroon en dus de kans krijgen om van deze wereld een betere plek te maken door hun interne standpunt te veranderen. Maar daarvoor moeten wij eerst als een levend voorbeeld staan en ons eigen interne standpunt veranderen. Hetgeen begint met zelf-onderzoek.

En, een fascinerende bemerking die opkwam bij mezelf wanneer ik dit punt onderzocht is dat wanneer ik kijk naar en onderzoek hoe het is dat ik doorheen mijn leven van specifieke mensen in mijn omgeving die instonden voor mijn opvoeding en leerprocess - dan kom ik tot de vaststelling dat ik vaak negatieve feedback gekregen heb in relatie tot dingen die ik deed. Ik bedoel, mijn ervaring was vaak dat ik eerder gereprimandeerd werd en aangewezen werd op mijn fouten op een belezende en beschuldigende manier dan dat ik aangespoord en gemotiveerd werd om beter te doen en beter te worden.

En het interessante hieraan is dat, ondanks het feit dat ik dit altijd had aangenomen als 'normaal' en dat ik zo ook de ervaring in mezelf van minderwaardigheid in relatie tot mijn eigen vaardigheden en capaciteiten en potentieel ben gaan aanvaarden als vanzelfsprekend - wanneer het aankomt op het ontwikkelen en voeden van een successvol leerproces is het nodig om eerst en vooral te aanvaarden en te beseffen dat het feit dat je iets moet 'leren', impliceert dat je geen voorkennis heb en geen vaardigheden of inzichten of eender welk punt van 'houvast' dat je zal ondersteunen of begeleiden terwijl je je leerproces bewandelt -- alles wat je tegenkomt en ziet en 'leert' is met andere woorden 'Nieuw'.

Dit is een belangrijk punt om te beseffen omdat, wanneer ik onderzocht waarom en hoe het was dat die specifieke mensen tijdens mijn kindertijd het feit dat ik fouten maakte benaderden met bestraffing, beschuldiging en vernedering - dan zie en besef ik dat zij dat inzicht leken te ontbraken -- het inzicht en besef dat een kind in en als zijn of haar leerproces uiteraard fouten zal maken omdat die fouten in wezen een inherent deel uitmaken van het leerproces zelf. En dat, fouten zijn niet iets 'negatief', in tegendeel, 'fouten maken' is een noodzakelijk iets waaruit je bijleert over hoe je het beste kan omgaan met je wereld en realiteit. Die 'fouten' zouden dus tegemoet getreden moeten worden met begrip, geduld en onvoorwaardelijke begeleiding - waarin de volwassene het leerproces van het kind met zachte hand in goede banen stuurt in de plaats van het met harde hand te begrenzen, af te bakenen en te limiteren door middel van bestraffing en vernedering.

Want, de gevolgen van die eigenaardige aanpak die trouwens zeer lange tijd door ons schoolsysteem gehandhaaft werd als zijnde hét stelsel ter opvoeding van het kind, is dat het kind niet meer durft bij te leren -- omdat het angst heeft om fouten te maken. En aangezien fouten maken een inherent deel uitmaakt van elk leerproces wil dit spijtig genoeg zeggen dat het kind zijn leerproces zal limiteren tot enkel het hoogstnodige, teneinde nooit meer fouten te maken in de ogen van de volwassene en als zodanig bestraffing en vernedering te kunnen vermijden.

Dit wordt dan de oorsprong en de voedingsbodem van de ontwikkeling van het patroon van het proberen te onderdrukken van onzekerheden met valse zekerheden. Met andere woorden, de onzekerheden in onszelf willen we niet onder ogen komen omdat dat impliceert dat we moeten bijleren hetgeen impliceert dat we fouten zullen maken. Hierdoor doen we dan liever alsof we niets meer moeten bijleren en alsof bijvoorbeeld al de kennis en informatie die we op school te verwerken krijgen, steek houdt, ook al is dat niet zo.

We kunnen dit patroon het beste herkennen in bijvoorbeeld - als ik naar mijn eigen kindertijd kijk - de neiging van kinderen om angst te hebben om vragen te stellen. Ik bedoel, een kind gaat zogezegd door een 'periode' waarin het alles wil weten en continu vragen stelt. Maar, kijk eens naar hoe snel die periode voorbij is. En waarom zou dat zijn? Omdat het uiteindelijk het 'vragen stellen' en dus zijn 'onzekerheid' in relatie tot zijn realiteit, begint te associeren met angst, met vernedering en bestraffing en ervaringen van minderwaardigheid. Dus gaat het uiteindelijk die onzekerheid, die vragen, beginnen onderdrukken in zichzelf - en al wat de leerkracht/volwassene zegt aanvaarden zonder die leerstof zelfs daadwerkelijk echt te willen of proberen begrijpen.

Dat is waar dan het 'onthouden' zijn intrede doet. Het 'onthouden' in en als hoe wij dingen 'bijleren' op school is door middel van als het ware het opslagen van allerhande kennis en informatie in onze geest, en het daar blijven vasthouden als in feite nutteloze, onpraktische kennis en informatie -- zodat we dan aan de leerkracht kunnen tonen dat we 'het weten', enkel en alleen om 'goede punten' te krijgen en dus bestraffing/vernedering te vermijden - maar we zijn al lang niet meer werkelijk geïnteresseert in het hoe of wat van al die kennis en informatie die we te verwerken krijgen omdat we angst hebben van onze eigen vragen, van onze eigen onzekerheid.

Dag 539: Hoe een Blind Vertrouwen in de Wetenschap de Wetenschapper in Onszelf heeft Onderdrukt

Dag 539: Hoe een Blind Vertrouwen in de Wetenschap de Wetenschapper in Onszelf heeft Onderdrukt

Hoeveel van wat we denken te 'Weten' over onze Werkelijkheid is Eigenlijk 'Echt'? 

De zelf-Eerlijkheid Series

Ik ben nu al een tijdje aan het kijken naar en aan het onderzoeken hoe en waarom er een mechanisme bestaat in en als de menselijke geest die de illusie creëert dat wij, mensen, 'alles' weten, dat we niets meer moeten bijleren - hetgeen resulteert in het constant gewoon vertellen en verklaren en delen van onze meningen en opinies, en in wezen het constant herkauwen van steeds dezelfde kennis en informatie omdat - als we kijken in zelf-eerlijkheid naar onszelf en onze samenleving, dan kunnen we misschien zien dat er niemand is die eigenlijk werkelijk aan Zelf-Onderzoek doet.

Ik bedoel, we hebben immers onze wetenschappers die dat zogezegd voor ons doen, het onderzoek naar onze geschiedenis, en biologie, en anatomie, en fysiologie en filosofie en god-weet-wat-nog -- terwijl het grootste deel van ons mensen gewoon  bestaat in en als een onzichtbare bubbel waarin we ons aan onze gewoonten en levensstijl en routines houden alsof dat is wat het leven opmaakt -- alsof hoe wij persoonlijk leven en bestaan en functioneren in relatie tot onze dagelijkse realiteit, het absolute antwoord is op de vraag 'wat is Leven?' en 'Wat is Het Leven?' -- omdat we er op een bepaald punt precies zomaar zijn vanuit gegaan dat, omdat we dingen hebben zoals wetenschappers, en leerkrachten en ouders en allerhande autoriteitsfiguren en -structuren, dat wij daarom zelf die moeite niet moeten doen om onszelf en onze wereld en realiteit en bestaan te onderzoeken. En dat, omdat we dingen lezen over wat al die wetenschappers zogezegd ontdekt hebben over de realiteit, als kennis en informatie over 'onze wereld' waar we ons in bevinden die  we dan opslagen in onze geest en transformeren tot 'onze mening' en 'ons gedacht', denken en geloven we om de één of andere reden dat wij nu een helder inzicht hebben in hoe alles bestaat. Terwijl, als we eerlijk zouden zijn met onszelf dan zouden we inzien en beseffen dat we zelf eigenlijk nooit werkelijk iets ontdekt of gezien of gerealiseerd hebben - we hebben het enkel gehoord en gelezen van een ander en gekopieerd in onze geest.

Waarom is het dus dat we zelf niet die wetenschappers zijn? Waarom en hoe is het dat we niet eens nieuwsgierig of benieuwd lijken te zijn naar wat we zelf zouden kunnen ontdekken als we het proces zouden ondernemen van het onderzoeken van hoe onze realiteit werkelijk bestaat --- en dat wil niet enkel zeggen, de realiteit buiten onszelf als de fysieke wereld, maar ook en in wezen vooral de realiteit binnenin onszelf. Dit is immers waar het is dat zelfs onze zogezegde voorname 'wetenschappers' in onze wereld die we vertrouwen om ons te laten weten hoe alles werkt de mist zijn ingegaan - in dat er namelijk nooit de link gelegd geweest is, het is zelfs nooit overwogen geweest dat er een link zou kunnen zijn, tussen onze interne realiteit en onze externe realiteit - en dat, om de externe realiteit te begrijpen zouden we misschien wel eens naar binnen moeten kijken.

Terwijl, het eerste punt dat overduidelijk zou moeten zijn voor elk wezen dat zichzelf 'wetenschapper' durft te noemen of dat durft te exclameren een waarachtige interesse te hebben in het leren kennen van de eigenlijke werkelijkheid, is dat dé grootste bepalende factor van hoe we onze waarnemingen interpreteren en ervaren en zien IS net die link en het verband tussen onze interne en externe realiteit. Het feit dat er een 'Ik' en een 'gewaarzijn' of 'bewustzijn' bestaat binnenin onszelf is het eerste punt dat het in de eerste plaats mogelijk maakt dat we überhaupt het bestaan van 'een realiteit' kunnen erkennen - dus, hoe is het mogelijk dat die link het meest genegeerde en verwaarloosde punt is doorheen de geschiedenis van de zogezegde 'wetenschap'?

Hebben we ooit als kind van onze omwereld, van het schoolsysteem, van onze ouders, van de media en de wetenschappelijke gemeenschap geleerd om, teneinde onze externe realiteit volledig te kunnen begrijpen, dat we eerst en vooral naar binnen moeten kijken en onze interne realiteit moeten leren kennen en begrijpen? Neen! En dit ondanks het voordehandliggende feit dat het onze interne wereld is die in de eerste plaats bepaald hoe we onze externe wereld zullen zien en ervaren en begrijpen. Het is de werking van onze interne structuren, niet enkel de Geest maar ook het Lichaam, dat specifieke limitaties kan leggen op ons perceptievermogen en dat bijvoorbeeld iets creëert dat 'selectieve perceptie' heet - namelijk de neiging om enkel specifieke informatie op te nemen uit wat we zien in onze omwereld, op basis van persoonlijke voorbepaalde ideëen, geloofsystemen en meningen die we in onszelf geïntegreerd hebben in relatie tot die omwereld.

Men moet dus de vraag stellen waarom het is dat dit proces van het leren kennen en onderzoeken van de interne realiteit zo angstvallig vermeden werd en wordt door al de structuren en instituties die instaan voor het opvoeden en vormgeven van de kinderen in deze wereld. Waarom is het dat kinderen niet leren om een interne stabiliteit en zelf-vertrouwen te ontwikkelen dat garant kan staan voor een welgevormd vermogen van het kind om zijn realiteit te zien als wat het is - en dat ze in de plaats daarvan leren om net niet te vertrouwen op zichzelf en vooral geen zelf-vertrouwen te ontwikkelen in relatie tot wat zij eigenlijk zien in hun wereld en omgeving, maar al hun vertrouwen te plaatsen in 'andere mensen', in de leerkracht, de ouder, het schoolsysteem, de media, enzovoort? Dit zijn pertinente vraagstukken die zouden moeten spelen in de geest van elk mens die beweert het beste voor te hebben met deze wereld en de kinderen in deze wereld en hun toekomst.

Dag 489: De Kracht van Validatie

Deze blog staat in lijn met een blog uit An Activists Journey To Life, genaamd "Day 528: The Value of Validation"

"...Uiteraard is iets waar we ons beloond of "goed" over voelen niet noodzakelijk "goed" voor ons. Wat ik heb geleerd uit mijn kindertijd is dat al de beloningen en felicitaties die ik kreeg voor elke kleine handeling die ik deed ervoor zorgden dat ik dingen begon te doen niet omdat ik ervan genoot, maar omdat ik dat positieve gevoel van beloning wilde ervaren."

Ik denk dat we de kracht van ouderschap onderschatten in relatie tot de mate waarin ons verlangen naar Validatie een rol speelt in het waarom van de hoofdzakelijkste dingen die we doen in deze Wereld en Realiteit.  Het systeem waarin we leven en bestaan wanneer we volwassen zijn is wat onze ouders vervangt in het geven van die 'validatie' - door bijvoorbeeld een specifieke 'prijs' en 'beloning' voorop te plaatsen als iets dat zogezegd "goed" en "positief" is, met name Geld en Seks -- in al de vormen die deze twee aannemen in onze samenleving.

Ik bedoel, het feit dat er een klein aantal zaken zijn in onze samenleving die we collectief hebben aanvaard en geplaatst als 'het beste' en 'het meest begeerlijke' en 'het meest aantrekkelijke' - in termen van bijvoorbeeld schoonheid, success, bezittingen en levensstijl - hetgeen we kunnen afmeten uit het feit dat er zoiets bestaat als 'beroemdheden', mensen die  bestaan met als enige doel om een representatie te vervullen  van wat het is dat wij zelf willen hebben en wie het is dat wij zelf willen zijn in ons leven hier op aarde --- dat laat de greep zien dat dit punt van 'validatie' over ons heeft. Het feit dat we allen streven naar het bereiken van dezelfde dingen in het leven - opdat we zelf op dat punt van 'beroemdheid' kunnen staan, en VALIDATIE kunnen krijgen van het Systeem, net zoals we eens geleerd hebben om die validatie te willen van onze Ouders.

Ik bedoel, als ik er zo bij stilsta, bij hoe ons systeem gestructureerd is in en als het verafgoden van die aantal individuen die deze hoogste vorm van 'validatie' bereikt hebben en het creëren van een soort van 'eenrichtingsstraat' waarin elk mens op weg is naar het bereiken van datzelfde doel - dan wordt het duidelijk hoe ons hele economische stelsel gebaseerd en gebouwd is op dit ene punt van VALIDATIE en een voorgeprogrammeerd verlangen in onszelf om Validatie te krijgen van onze omgeving als Andere Mensen. En dus wordt het hierin ook meteen duidelijk welke enorme rol Ouders en de dingen die ze hun kinderen bewust en onbewust aanleren spelen in het vormgeven van deze hele fysieke werkelijkheid en met name de manier waarop wij mensen onze samenlevingsstructuren hebben vormgegeven.

Dag 266: Leert het Schoolsysteem Inferioriteit aan Woorden?

Dit is een verderzetting van "Dag 263: Waarom voel ik mij aangevallen door beoordelingen?",
"Dag 264: Leerkrachten - Profeten van Het Systeem?"
 en "Dag 265: Hoe is de 'Leerkracht' een profeet van het Systeem?"




Ik besef en realiseer mij dat ik mezelf door het schoolsysteem in deze wereld heb laten programmeren om kennis en informatie over de realiteit die ik zie om mij heen blindelings te aanvragen als superieur aan mezelf - en dat ik daarin mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan 'het systeem' van kennis en informatie door nooit te hebben ingezien dat 'het systeem' enkel bestaat in en als mijn geest en in wezen niet 'echt' is


ik besef en realiseer mij dat 'het systeem' waarin ik altijd heb geloofd en waar ik mij altijd inferieur heb tegenover gevoeld, niet werkelijk hier bestaat - maar in wezen GELOOFSYSTEMEN zijn die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf, als wat ik GELOOF over de 'realiteit'/'wereld' waar ik in besta door mezelf te hebben toegestaan mezelf te laten programmeren in en als afscheiding met de woorden die ik geleerd heb tijdens mijn kindertijd in het 'schoolsysteem'


ik besef en realiseer mij dat ik consequenties heb gecreëerd in en als het leven op aarde, omdat ik nooit besefte dat ik volledig verantwoordelijk ben voor al wat hier bestaat --- omdat ik mezelf had toegestaan mezelf te laten programmeren en mezelf te definieren in en als de ervaring van inferioriteit tegenover 'het systeem' van kennis en informatie als 'geloof-systemen' over 'de realiteit' die ik zie met mijn ogen

ik stel mezelf tot doel om het proces te wandelen van schrijven, zelf eerlijkheid, zelf vergeving en zelf correctie om mezelf HIER te brengen - in en als het besef dat ik verantwoordelijk ben voor al wat hier bestaat --- en te bestaan als het levende voorbeeld van het soort wezen dat het schoolsysteem werkelijk zou moeten produceren, een wezen dat verantwoordelijkheid kan nemen voor zichzelf en zijn omgeving

ik stel mezelf tot doel om mee te werken aan het herstructureren/herdefinieren/herformuleren van het schoolsysteem en van 'leerkrachten' --- om kinderen te assisteren in het leren van woorden in eenheid en gelijkheid met zichzelf, zodat ze inzien dat 'het systeem' niet 'boven' of superieur aan hen staat, maar HIER is, als hun realiteit, als zichzelf --- en dat de realiteit waar ze zich in bevinden dus altijd één en gelijk zal zijn aan wat ze toestaan te bestaan in zichzelf als de definities van de woorden die ze toestaan te bestaan in zichzelf

ik stel mezelf tot doel om mezelf te herdefinieren in en als de woorden die ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te leven - en om verantwoordelijkheid te nemen voor de woorden, en dus de realiteit en mijn begrip en ervaring van 'de realiteit' en mezelf in en als de realiteit --- omdat ik inzie en besef dat er geen 'god' of 'systeem' of 'hoger wezen' of 'hogere structuur' is die voor mij zal zorgen en die boven mij staat en waar ik op kan vertrouwen - ik besef dat ik hier alleen besta en dat de realiteit die hier bestaat op dit moment is wat ik heb toegestaan te bestaan in en als mezelf door nooit verantwoordelijkheid te hebben genomen voor mezelf als HIER en dat 'het systeem' als wat in wezen bestaat in en als mezelf als de woorden die ik heb afgescheiden van mezelf, niet op zichzelf zal veranderen --- ik moet mezelf daadwerkelijk bewegen om mezelf als de woorden te veranderen, om mezelf op elke manier te hercreëren tot wat het beste is voor het leven als mezelf

Dag 264: Leerkrachten - Profeten van Het Systeem?

Dit is een verderzetting van "Dag 263: Waarom voel ik mij aangevallen door beoordelingen?" -- waarin ik een 'persoonlijkheids-eigenschap' in mezelf heb bekeken, van hoe ik mezelf heb gedefinieerd in en als een angst van mensen en de gedachte en ervaring dat wanneer mensen een negatief geladen mening/beoordeling hebben over mijn expressie, dat ze mij dan 'aanvallen' -- en hoe ik daarin een 'gedrag' en 'persoonlijkheid' heb ontwikkeld van 'verlegenheid'en 'onzelfzekerheid', van mezelf isoleren en mijn expressie onderdrukken in 'sociale situaties' en mijn macht weggeven aan 'andere mensen' --- opgebouwd op een ervaring tijdens mijn kindertijd in relatie met mijn primaire omgeving, waarin ik mij 'aangevallen' voelde op mijn expressie en de indruk kreeg dat ik niet werd aanvaard door mijn omgeving en dat ik mezelf moest veranderen in mijn gedrag, uitdrukking en uiterlijk om 'goed genoeg' te zijn om hier te bestaan.

Bepaalde personen in mijn primaire omgeving die een grote invloed hadden op mij in de ontwikkeling van mijn persoonlijkheid/identiteit in deze wereld, waren leerkracht - en mijn ervaring is dat ze die 'rechtlijnigheid', 'normering', 'uniformiteit' en 'controle' van het schoolsysteem en hun positie/functie in en als het schoolsysteem, ook toepasten in hun gezinsleven -- en dus hun kinderen/kleinkinderen probeerden te vormen/disciplineren tot 'robots'/'systemen' die voldoen aan een bepaalde 'norm' en 'standaard', zoals hoe kinderen massaal door het schoolsysteem gevormd en gedisciplineerd worden om in een bepaald 'model' te passen - en waarin er in de klas en op de speelplaats wordt uitgemaakt wie 'de beste' is en wie 'de mindere'/'de verliezer' is in termen van hoe goed men zich kan passen en  schikken in dat 'model' dat algemeen aanvaard wordt door 'de samenleving'/'het systeem' als 'normaal' en 'goed' en 'het beste' en dat vooropgesteld wordt door het schoolsysteem --- in en als, en aan de hand van het kunnen naleven van en leven volgens al de verschillende GELOOF-SYSTEMEN die er bestaan of zouden kunnen bestaan in verband met wat 'goed' en 'slecht' en 'juist' en 'fout' en 'positief' en 'negatief' is.

Leerkrachten zijn dan, naar mijn ervaring, mensen die trachten die 'norm' te bepalen en definieren en dan opdringen aan kinderen en dus 'de samenleving', in en als het geloof dat zij absoluut weten wat 'goed' en 'slecht', 'juist' en 'fout' en 'positief' en 'negatief' is, want, zij zijn LEERKRACHT, en staan daarin in een positie, hen toegewezen en toegestaan door de samenleving, om de kinderen van de wereld, en dus de toekomstige volwassenen, vorm te geven. Ik bedoel, dit is een enorme verantwoordelijkheid - maar spijtig genoeg werd/wordt dit in de menselijke geest en de geest van leerkrachten in deze wereld vertaald naar een ego-ervaring van superioriteit en macht/controle, en wordt die verantwoordelijkheid niet werkelijk praktisch toegepast naar de kinderen toe.

Ik zie mezelf en de ervaring van mezelf in mijn leven, in en als mijn specifieke 'persoonlijkheid' die ik heb ontwikkeld in mijn leven, voor een groot deel bepaald door de relatie met de leerkracht in mijn primaire omgeving die ik had toegestaan te bestaan in mezelf, dan ook als een levende/gemanifesteerde consequentie van hoe de 'leerkrachten' in deze wereld, en hoe zij zichzelf hebben gedefinieerd in relatie tot kinderen, niet het beste zijn voor allen en niet werkelijk beseffen wat de impact van hun woorden en daden is op de kinderen die ze opvoeden.

Wat de leerkracht tracht te doen, is 'uniformiteit' creëeren, en daarin met andere woorden de 'natuurlijke' expressie van het individu/kind te onderdrukken en limiteren zodat het in een bepaalde 'norm'/'vorm' zal passen --- om op die manier hun eigen geloof in deze 'norm' en het geloof dat er werkelijk een 'norm' bestaat in en als de realiteit, te bevestigen voor zichzelf --- hetgeen betekent dat ze enorm veel angst hebben van al wat 'anders' is, en dus ook niet goed omkunnen met kinderen die zich niet zo makkelijk laten vormen/plooien/transformeren naar/tot die 'norm'/'vorm' -- en er dan ook, aan de hand van allerlei disciplinaire maatregelen, alles aan zullen doen om die kinderen te dwingen om zichzelf 'over te geven' en aan te passen aan wat het systeem als de leerkracht van hen verwacht.

De leerkracht drukt zich dus uit tegenover kinderen vanuit een persoonlijke ANGST van het 'onbekende', angst van wat ze niet kunnen definieren, angst van het LEVEN, angst van al wat natuurlijk en 'vrij' is --- en omwille van die ANGST, zal de leerkracht REAGEREN met onderdrukking en controle en machtsmisbruik, om zichzelf van die angst te kunnen beschermen - door bijvoorbeeld ervoor te zorgen dat alle kinderen zichzelf aanpassen en veranderen aan de 'norm', als het 'beeld' waar de leerkracht in GELOOFT, het zogezegde 'ideaalbeeld' van 'de mens' in en als 'het systeem' - waarin de leerkracht zich als het ware een 'gezant van God' voelt, een 'mediator', een 'tussenpersoon' die instaat voor het 'systematiseren' van de expressie van de mens om te passen in de 'structuur' van 'het systeem' dat hier bestaat --- ze zijn 'profeten van het systeem' als het ware en ze GELOVEN in 'het systeem' --- zonder echter spijtig genoeg zelf werkelijk inzicht te hebben in wat 'het systeem' precies is en hoe het eigenlijk werkt, waarin ze bijvoorbeeld niet beseffen dat 'het systeem' geen 'God-gegeven' is en dat het niet 'Heilig' is, het is iets dat gemaakt is door de mens, gebaseerd op individualistische, egoïstische menselijke verlangens -- terwijl de leerkracht dan bijvoorbeeld 'het systeem' en de werking van het systeem zal aanleren aan kinderen, in 'vakken' zoals 'aarderijkskunde', 'biologie', 'geschiedenis' en 'taal', alsof het een soort van 'vaste structuur' is die door God geschapen is, en leert kinderen dan impliciet om zichzelf te ervaren als 'inferieur' tegenover 'het systeem' en om dus nooit verantwoordelijkheid te nemen voor dit, in wezen 'mens-geschapen', systeem.

De leerkracht heeft 'het systeem' en het bestaan en leven van de mens hier op aarde in en als de menselijke samenleving, 'geintellectualiseerd' - hetgeen wil zeggen dat de leerkracht de 'vormen'/'contouren' en dus 'het beeld' van de 'menselijke samenleving', in een 'structuur' van kennis en informatie giet, overgenomen van specifieke boeken, geschreven door specifieke mensen die door andere specifieke mensen aangeduid zijn als 'de waarheid', en die structuur van kennis en informatie dan opdwingt aan de kinderen in de samenleving en verkoopt alsof het 'de waarheid' is, als 'hoe het leven op aarde nu eenmaal is', en dan verwachten en willen dat kinderen in die 'waarheid' als kennis en informatie GELOVEN en vertrouwen --- hetgeen op zich compleet achterwaards is, omdat 'het leven op aarde' in wezen dynamisch is en constant in verandering is - landen, overheden, instituties, wetenschappelijke bevindingen, culturen, taal, etc... veranderen continu --- waardoor er in wezen niet echt een 'vastgelegde structuur' is in en als 'de realiteit' als hoe die wordt aangeleerd in al de vakken op school.

Het probleem met onderwijs is dat het gebaseerd is op een gepolariseerde machts-relatie, waarin de leerkracht zichzelf, als de belichaming van 'het systeem', boven en superieur aan de kinderen plaatst, in en als 'kennis en informatie' over 'hoe het systeem werkt' en 'wat het systeem is' dat geprogrammeerd wordt in de kinderen - en daarin kinderen vormt tot slaven van het systeem die niet in staat zijn om verantwoordelijkheid te nemen voor het leven op aarde omdat ze niet inzien of beseffen dat zij zelf het leven op aarde zijn en uitmaken en beslissen in en als hoe zij leven en wie zij zijn als een levend wezen hier op aarde, en dat 'het systeem' op zich zelfs niet eens bestaat --- omdat 'het systeem' altijd maar een concept/geloof geweest is in en als kennis en informatie dat, door en via leerkrachten als mediators, boven het leven geplaatst is in en als de menselijke geest van de kinderen. En dat het enige 'systeem' dat eigenlijk echt 'bestaat' of heeft plaatsgevonden, is de menselijke geest als kennis en informatie, waarin mensen zichzelf hebben afgescheiden van het leven op aarde als het leven in zichzelf, door te GELOVEN dat er iets 'meer'/'groter' is dan zichzelf - dat de 'structuren'/'instituties' als 'overheid', 'school', 'land', 'unie', 'familie', 'cultuur', 'religie',etc... als al die woordjes die we geleerd hebben op school, 'echt' bestaan als bepaalde 'systemen' waar we in zitten --- zonder ooit in te zien dat de 'structuur' en 'het systeem' in wezen het woord zelf was/is en ons GELOOF in dat woord, en hoe we onszelf door het schoolsysteem hebben laten programmeren in en als afscheiding van en inferioriteit tegenover die woorden, en dus een inferioriteit tegenover de realiteit waarin we GELOVEN dat we ons bevinden omwille van hoe we die realiteit hebben gedefinieerd via de woorden die we denken en spreken, als dus de 'structuur' die we gegeven hebben aan de realiteit die we zien met onze ogen.

Het gevaar en probleem dat bestaat in hoe kinderen geprogrammeerd/opgevoed worden door leerkrachten, één dat ik zelf ontdekt heb in mezelf --- is de afwezigheid van een besef van zelf-verantwoordelijkheid, van betrokkenheid in en als het leven op aarde en een besef dat ik HIER besta ALS het leven op aarde, en dat het leven op aarde bijgevolg mijn creatie en verantwoordelijkheid is. Ik ben opgevoed als een perfecte 'robot', iemand die goed kan volgen, en na-apen, kopiëren, imiteren en ja-knikken, als al die eigenschappen die het schoolsysteem zo waardevol en belangrijk vindt - en voor mij heeft mijn ervaring van 'eigen-waarde' altijd bestaan in en als het krijgen van 'erkenning' voor mijn 'kunde' in het volgen van de regels en het na-apen en kopieren van de expressies die door 'het systeem' in en als de media wordt beoordeeld als 'superieur' en 'het beste' --- omdat dat mijn ervaring van 'beloning' was in mijn relatie met de leerkracht in mijn primaire omgeving/familie.

Het probleem in dit verlangen naar erkenning voor mijn 'kunde' is het feit dat ik de verantwoordelijkheid voor mijn expressie in woorde en daad, compleet in de handen leg van 'andere mensen' door te denken dat 'zolang ik erkenning krijg, ben ik goed bezig' --- omdat ik heb geleerd om 'de samenleving' en dus 'de mensen om mij heen' altijd boven mezelf te plaatsen als 'het systeem' en mezelf te aanvaarden als 'inferieur' - waarin ik dus nooit heb ingezien dat 'het systeem' niet echt bestaat en dat 'andere mensen' gewoon levende wezens zijn, één en gelijk met mezelf - en dat ik, één en gelijk met hen, verantwoordelijk ben voor het leven op aarde. ik heb geleerd om mijn macht weg te geven en om dus absoluut geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn expressie hier in deze realiteit door 'kennis en informatie' in verband met wat 'goed' en 'slecht', 'juist' en 'fout' en 'positief' en 'negatief' als 'het systeem' boven mezelf te plaatsen - en daarin dus 'de realiteit' te hebben aanvaard als 'hoe het nu eenmaal is' als een schijnbaar rigide vaste structuur, en dus nooit die geloofsystemen van goed/slecht, juist/fout, positief/negatief te hebben bevraagd en getoetst aan hun praktische werkbaarheid en toepasbaarheid in en als de fysieke realiteit waarin ik mij bevind.

Het schoolsysteem, en leerkrachten, nemen dus het natuurlijke 'zelf-vertrouwen' van het kind/wezen weg, als de 'vaardigheid' om zichzelf te ontwikkelen en te ontplooien tot een verantwoordelijk wezen hier op aarde - en verplaatsen het met het geloof dat het kind als wezen op zich inferieur en minderwaardig is en tot niets in staat is, en dus moet 'geleid' en 'gevormd' worden door het schoolsysteem ---- en dat het in wezen absoluut niet in staat is om op welke manier dan ook echt verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf, Omwille van hoe het schoolsysteem gevormd en gedefinieerd is in en als een machts-relatie/verhouding tussen 'leerkracht'/'systeem' en 'kinderen', en dus niet staat/bestaat als een mechanisme van ondersteuning in en als eenheid en gelijkheid. En dus creëert het apathische, doelloze, zelfonzekere, karakterloze kinderen die constant op zoek zijn naar een hand om vast te houden en een 'leider' om te volgen en erkenning van te krijgen - hetgeen absoluut niet het beste is voor het leven op aarde.


Wordt vervolgd in Dag 265

Dag 240: Systeem-discipline versus Zelf-discipline

Dit is een vervolg op "Dag 239: Wat is Onvrijwillige Aandacht en hoe werkt de Geest van een Slaaf?" - waarin ik het 'probleem' besproken had van 'systeem-discipline', het gedisciplineerd zijn om regeltjes te volgen zonder vragen te stellen en gehoorzaam te zijn --- en de 'oplossing' van 'zelf-discipline'.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'discipline' te associeren met de gedachte dat ik iets 'moet' doen voor iemand anders zonder zelf inzicht te hebben in waarom ik het 'moet' doen - en dus mijn leven weg/op te geven om een slaaf te zijn voor andere mensen in en als 'het systeem'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'discipline' te associeren met 'successvol zijn in het systeem' en 'erkenning krijgen van mensen voor mijn success'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'discipline' te definieren in en als een polariteit met 'luiheid'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'discipline' te associeren met een verlangen - door 'luiheid' te associeren met een angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'discipline' te beoordelen als 'goed'/'positief' en 'luiheid' te definieren als 'slecht'/'negatief'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het woord 'luiheid' te definieren als 'slecht'/'negatief' --- als een beoordeling die ik heb gekopieerd van mijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mij af te vragen wat 'luiheid' is en waar 'luiheid' vandaan komt, door het zomaar blindelings te definieren als 'slecht'/'negatief' -- en dus geen verantwoordelijkheid te nemen voor het bestaan van 'luiheid' in en als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de ervaring/expressie van 'luiheid' een gevolg is van het weggeven van mijn macht door mezelf te hebben laten programmeren in en als de ervaring van ANGST tegenover 'de wereld' en 'mijn omgeving', en 'mensen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'luiheid' een expressie is van 'opgeven' door geen 'doel' te zien in/van het leven - en een gevolg is van de ervaring van 'machteloosheid' in mezelf tegenover 'de wereld' --- door niet te 'begrijpen' wie ik ben in en als dit bestaan en waarom de wereld bestaat zoals ze op dit moment bestaat

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'luiheid' een gevolg is van het opgroeien in een 'zorgende' omgeving, als een 'socialistisch systeem', 'de zorgstaat' - en tegelijkertijd mijn verantwoordelijkheid in en als het systeem niet in te zien door mezelf te hebben aanvaard als een 'slaaf'/product van het systeem, en daardoor niet in te zien of te begrijpen 'waarom' ik besta -- waarom ik 'moet' werken en mijn leven moet geven voor een systeem in een wereld die niet 'zorgt' voor elk levend wezen op aarde, die armoede en hongersnood en lijden toestaat te bestaan op grote schaal terwijl er 'gezorgd' wordt voor een 'elite' aantal wezens in een 'elite-staat'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'luiheid' te definieren/beoordelen als 'ondankbaarheid' tegenover het systeem dat voor mij 'zorgt' - in de plaats van in te zien hoe die 'luiheid' in wezen een uitdrukking is van het niet begrijpen waarom er voor mij gezorgd wordt door 'het systeem' - terwijl miljoenen andere wezens in situaties van armoede, hongersnood en misbruik achtergelaten worden --- en dus niet begrijpen waarom ik moet werken in en voor een systeem dat niet voor allen onvoorwaardelijk zorgt en dus het misbruik en het lijden in de rest van de wereld rechtvaardigt

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe een 'socialistisch systeem', een 'zorgstaat', die pretendeert het beste voor te hebben met zijn inwoners/burgers - in wezen hypocriet is wanneer en als het dat socialistische principe weigert toe te passen voor elk levend wezen in de wereld --- en dat kinderen in die 'socialistische' staat dus onmogelijk opgevoed kunnen worden om dit 'socialistische' principe te leven en toe te passen omdat ze zien hoe die 'socialistische staat' de kinderen in de rest van de wereld laat lijden en sterven op massale schaal zonder op een echte manier zichzelf in te zetten om de wereld te veranderen zodat er voor elk kind onvoorwaardelijk gezorgd wordt, waardoor expressies zoals 'luiheid' ontstaan in die kinderen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'luiheid' enkel bestaat omdat ik mezelf heb toegestaan 'discipline' te definieren in en als het 'vechten/werken om te overleven', als een expressie van het ego die 'getriggerd' wordt door ANGST - zonder enig inzicht in wie ik ben in en als het leven op aarde en waarom ik 'moet' overleven of waar die angst vandaan komt

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat zowel 'discipline' in en als 'overleving' als 'luiheid' expressies zijn van een gebrek aan zelf-verantwoordelijkheid --- waarin 'luiheid' een consequentie is van die 'overlevings-discipline', als een 'verlamd zijn van angst' --- in de plaats van 'discipline' te leven in eenheid en gelijkheid met wie ik werkelijk ben als het leven zelf, als het in elk moment eerlijk zijn met mezelf en verantwoordelijkheid nemen voor mezelf als het leven op aarde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd 'discipline' te leven als een levende statement van wie ik ben - door mezelf te hebben toegestaan 'discipline' te definieren in en als een energetische polariteit als een 'persoonlijkheids-eigenschap' die gebaseerd is op een voorgeprogrammeerde overlevings-angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'discipline' altijd 'luiheid' zal produceren als consequentie wanneer en als die 'discipline' niet geleefd wordt in en als wat het beste is voor allen


Wordt Vervolgd in Dag 241

Dag 239: Wat is Onvrijwillige Aandacht en hoe werkt de Geest van een Slaaf?

Probleem

Ik ben een computer, een programma – en ik ben in het proces om mezelf te herprogrammeren – hetgeen op zichzelf in principe onmogelijk zou moeten zijn omdat ik de programmeur nooit was van mezelf, dat waren mijn ouders en dat was God en de natuur. Maar dit is het proces waar ik me nu in bevind --- en dus wat hier heel duidelijk moet zijn, is dat dit proces niet gemakkelijk zal zijn. Het zal zeer moeilijk zijn, en er zal veel weerstand zijn. En dat, als ik mezelf niet duw voorbij mijn eigen aangenomen grenzen, dan zal ik niet veranderen en dan zal ik mezelf niet kunnen herprogrammeren. Dan zal ik blijven wachten tot het ‘vanzelf’ gebeurt, net zoals het programma dat ik geleefd heb sinds mijn geboorte ook altijd ‘vanzelf’ verlopen is --- ik heb nooit werkelijk mezelf moeten bewegen, ik WERD bewogen door mijn programmeurs, het enige dat ik moest doen is volgen.

En dus, ‘zelf-beweging’ is iets nieuws, iets dat ik nog nooit heb toegepast in mijn bestaan --- zelf-beweging impliceert dat ik sta als mijn eigen creator, hetgeen uiterste, ‘perfecte’ discipline vereist – want, als er geen discipline is, dan is er geen zelf-beweging, en als er geen zelf-beweging is dan wordt ik bewogen, en als ik wordt bewogen dan wil dat zeggen dat ik geen creator ben, maar een slaaf/computer/programma, een ‘creatie’ van iemand/iets anders.

Dit is het proces waar ik me nu in bevind – het proces van het ontwikkelen van absolute zelf-discipline, het proces van het onderzoeken waar ik in mijn bestaan/leven mijn macht weggeef en mezelf laat leiden/sturen door gevoelens/verlangens/energie, als het ‘programma’ --- en van het ‘willens nillens’ bewegen van mezelf ondanks wat het programma voorschrijft. Want ik besef dat, als ik het niet doe, hier en nu, dan zal het niet gebeuren. Het herprogrammeren van mezelf, het realiseren van mezelf als wie ik werkelijk ben en verantwoordelijkheid nemen voor mezelf als mijn eigen creator – zal niet vanzelf gaan, in tegenstelling tot het al gecreëerde programma van de menselijke geest --- dit specifieke programma van hercreatie vergt absolute ‘focus’ in elk moment, absolute discipline en mezelf duwen/bewegen op een manier die ik ‘onmogelijk’ achtte.

In deze blog wil ik het hebben over hoe ik ‘gedisciplineerd’ ben doorheen mijn leven hier op aarde om ‘ongedisciplineerd’ te zijn – om geen zelf-discipline te hebben, maar in de plaats daarvan ‘systeem-discipline te hebben’. Systeem-discipline is hoe ik geleerd heb dat alles ‘wel vanzelf zal gaan’, dat ik maar de ‘regeltjes’ moet volgen, ik moet het pad volgen dat de voorgaande generaties van mensen voor mij hebben uitgelegd, als een ‘zombie’ --- en alles gaat vanzelf, mijn ‘leven’ zal zichzelf wel ontvouwen, zolang ik leef volgens de voorgeschreven regels/codes/moraliteit/idealen/reacties.

Systeem-discipline is gebaseerd op het concept van ‘onvrijwillige aandacht’ – en ‘onvrijwillige aandacht’ is bijvoorbeeld wat er gebeurt wanneer je televisie kijkt, je aandacht wordt ‘bevangen’, je wordt ‘meegezogen’ in de film en je wordt zonder dat je er erg in hebt geprogrammeerd --- omdat je zelf  het directieve principe van je aandacht niet bent, maar de televisie is dat directieve principe. Televisie en reclame op televisie maakt gebruik van de ‘orienterings-reactie’, een primitieve ‘reflex’ waarbij de geest bij elke ‘plotse verandering’ in de omgeving in een staat van shock/angst gaat, als een ‘onvrijwillige aandacht’ – en zich probeert te ‘oriënteren’ in relatie tot die ‘verandering’, om weer tot een ‘ontspannen’ staat en dus ‘vrijwillige aandacht’ terug te keren. Televisie gebruikt opzettelijk een snelle aaneenschakeling van beeld-verschuivingen en –verwisselingen, om het brein in die ‘orientatie-respons’ te houden en te kunnen ‘captiveren’. (http://www.tvsmarter.com/documents/brainwaves.html)

Hoe de geest/het brein geprogrammeerd wordt is volgens hetzelfde principe van ‘onvrijwillige aandacht’, waarbij er een ‘schok’ gebruikt wordt, om de ervaring van ANGST te genereren en opwekken, waarbij het individu/wezen als het ware even zijn ‘macht’ verliest en zich verloren voelt in en als die staat van ‘onvrijwillige aandacht’ – om het brein en het individu makkelijk beïnvloedbaar en programmeerbaar te maken.

Ouders en leerkrachten gebruiken het om hun kind ‘op te voeden’ en bedrijven gebruiken het via televisie om mensen hun producten te doen kopen en de 'consumptie-mentaliteit' te creëren – maar het is allemaal gebaseerd op één principe – het creëren van een volgzaam, dociel, gehoorzaam wezen, een ‘slaaf’.


Oplossing 

Dit proces is dus een proces van het ontwikkelen van 'vrijwillige aandacht' - om mezelf te ontwikkelen tot een 'aandachtig', 'alert' en 'aanwezig' wezen dat in staat is mezelf en de realiteit te onderzoeken om tot werkbare oplossingen te komen voor de problemen in de wereld - en om mezelf en de realiteit te sturen op een manier die het beste resultaat produceert voor het leven op aarde --- een zelf-verantwoordelijk wezen.

En dit kan enkel gebeuren wanneer en als ik de mechanismen van 'onvrijwillige aandacht' die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf op elke manier 'breek' - en op elke manier, in elk moment uit het voorgeprogrammeerde patroon stap van de 'volgzame slaaf'. Door eerst en vooral eerlijk te zijn met mezef over waar en wanneer het is dat ik mezelf laat leiden, waar en wanneer ik dingen doe en mezelf beweeg vanuit een voorgeprogrammeerde motivatie als een gevoel, gedachte of emotie - en door dan zelf-vergeving toe te passen om de patronen en mechanismen te doorzien en vervolgens via zelf-correctie te kunnen stoppen en veranderen.


Wordt vervolgd in Dag 240