Dag 226: Hebben Gewoontes Angst te Verbergen?

Probleem:

Gewoontes. Wat zijn gewoontes? Wat is een 'Gewoonte'? Een gewoonte, oftewel 'gewente' en het 'probleem' met/van een 'gewoonte/gewente' is dat het een specifiek 'patroon' is dat ik dagelijks leef, als een 'routine' waar ik aan 'gewend' geraakt ben en dat ik dus nu leef alsof het is 'wie ik ben' -- waarin ik besta in het geloof dat ik dat 'patroon'/'routine' niet mag doorbreken/veranderen omdat ik dan zogezegd 'mezelf' of een 'deel van mezelf' zal 'verliezen'.

Waarom geloof ik dat ik mezelf zal verliezen als ik een 'gewoonte/gewente' doorbreek/stop/verander? Omdat ik de bepaalde specifieke handelingen/bewegingen van de 'gewoonte', van het 'handelings-patroon' heb geassocieerd met innerlijke ervaringen, en daarin dus een relatie heb gevormd met 'wat ik doe' en 'wie ik ben', waarin ik dus geloof dat ik bepaalde dingen moet 'doen' om te kunnen 'zijn' - en waarin ik dus in afscheiding besta van wat ik doe en dus ook van wie ik ben, door niet in elk moment HIER te zijn, mezelf --- maar door te geloven dat ik 'ergens anders' lig, in welbepaalde handelingen, en dat ik die handelingen moet uitvoeren opdat ik 'mezelf' kan zijn/ervaren. Hetgeen op zich absurd is omdat ik wel degelijk HIER ben, in elk moment, wat ik ook doe.

Het probleem in dit leven van/in gewoontes is eerst en vooral dat ik leef volgens een bepaald 'programma'/'patroon', dag in en dag uit, zonder te weten waarom of waar dat programma vandaan komt, wie ik ben in en als dat programma en wat de consequenties zijn van het leven in en als dat programma. Ik weet, vanaf het moment dat ik opsta, al hoe ik mij zal voelen doorheen de dag, er komen allerlei beelden op in mijn geest vanaf het moment dat ik mijn ogen opendoe in de ochtend, die mij een beeld schetsen van hoe ik mij zal voelen in alle verschillende 'voorspelbare' situaties die zich zullen voordoen doorheen de dag. ik zal eerst even blijven liggen nadat mijn wekker afgelopen is, tot ik wel MOET opstaan als ik niet te laat wil zijn op mijn werk, dan sta ik op met een lichte irritatie, ik wandel naar de badkamer, poets mijn tanden, ga naar beneden, maak mijn voorbereidingen op precies dezelfde manier als de dag voordien, rook nog een sigaretje alvorens naar het werk te vertrekken en stap dan de deur uit met mijn fiets met een geïrriteerd gevoel, terwijl ik in mijn geest/gedachten 'alweer' een 'slopende, voorspelbare, saaie werkdag' tegemoet rijdt, waarin alles precies hetzelfde zal zijn als de dag ervoor en de week ervoor.

Doorheen de dag ervaar ik een algemeen gevoel van irritatie en ik denk soms 'waarom leef ik eigenlijk?', 'het is altijd hetzelfde', ik voel mij 'leeggezogen', 'uitgerekt', alsof ik vastzit in een eindeloze herhaling van steeds dezelfde betekenisloze handelingen, tot ik sterf.... en dat was dan 'mijn leven'.

En wat er uiteindelijk gebeurt is dat ik niet 'leef', ik ben een systeem/programma die leeft volgens een voorbepaald patroon waar ik doorheen mijn leven aan 'gewent' geraakt ben zonder het te beseffen, waarin ik mij 'gevangen' voel in dat 'patroon', in die 'handelingen', in het werk dat ik doe, in de voorspelbaarheid van hoe mijn dag zal verlopen --- omdat ik, vanaf ik 's ochtends wakker wordt, er al vanuit ga dat het 'juist hetzelfde' zal zijn als de dag voordien, en de dag daarvoor, en de dag daarvoor,...

En ik merk van mezelf dat ik een 'gewoonte-beest' geworden ben - dat ik in zekere zin opzettelijk vasthoudt aan die gewoontes/patronen/handelingen omdat ik het gevoel heb dat ze mij 'definieren' --- dat ik dat patroon wel 'moet' volgen omdat ik anders 'mezelf' niet kan zijn. En dat ik met andere woorden wel 'moet' denken aan hoe mijn dag zal verlopen in de ochtend en voor mezelf als het ware het 'script' al uitlijnen dat ik zal bewandelen, gebaseerd op de 'scripts' die ik al bewandeld heb in het verleden. Ik heb het gevoel dat als ik dat patroon zal doorbreken, dat ik niet meer zal kunnen bestaan.

Dit indiceert toch een groot probleem, omdat... ik ben HIER, ik besta HIER, waarom zou ik in godsnaam elke dag dezelfde handelingen moeten uitvoeren om te 'bestaan', terwijl ik zowieso al besta, HIER, wat ik ook doe --- dus, hoe komt het dat ik die simpele waarheid/realiteit altijd heb gemist? Waarom is het dat ik mezelf volledig heb geïdentificeerd met 'gewoontes'/'patronen' - en werkelijk geloof dat ik zonder die gewoontes/patronen, als de continue herhaling van het verleden, niet zou kunnen 'bestaan'?

De gevolgen van dit probleem is dat ik mezelf volledig afsluit/afscheid van de realiteit, omdat ik 'vastzit' in 'mijn realiteit', 'mijn wereldje' van gewoontes/patronen als wat ik GELOOF nodig te hebben om 'mezelf' te zijn --- waardoor ik dus niet in staat ben om 'op te letten', om mij bezig te houden met mijn omgeving, om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn omgeving of om te doen wat het beste is voor mijn omgeving - omdat ik dus blijkbaar geloof dat mijn kleine persoonlijke 'wereldje' als de herhaling van bepaalde handelingen waar ik persoonlijk waarde aan heb gehecht, belangrijker is dan DE wereld die hier bestaat.


Waarom is een Gewoonte?

Ik heb dus al vastgesteld dat een gewoonte een 'vaste structuur' is van specifieke 'handelingen' - waarom zou ik dus die vaste structuur volgen? Omdat ik op zoek ben en verlang naar 'structuur' buiten mezelf omdat ik het gevoel heb dat ik die 'structuur'/vastheid/stabiliteit/betrouwbaarheid/stevigheid mis in mezelf - en dus 'externaliseer' ik die structuur om mezelf een GEVOEL van veiligheid, stabiliteit en structuur te geven.

Dit gaat terug naar mijn 'kindertijd' en bepaalde herinneringen waarin ik het gevoel had dat ik 'geen voet/grond had om op te staan', dat ik ergens 'met mijn mond vol tanden stond', ik had het gevoel dat ik 'uitgelachen' werd en ik voelde mij overspoeld door angst en schaamte -- ik had het gevoel dat ik 'geen houvast' had en had angst van wat er zal/zou gebeuren met mij in de toekomst... Zal ik gepest worden? Zal ik weggeduwd/uitgespuwd worden door de groep? Zal ik alleen achterblijven? Zal ik dit wel overleven? En vanuit die ervaring ging ik op zoek naar een 'houvast', als een specifieke handeling, waar ik mezelf in kon 'verbergen', waar ik mijn angst achter kon verbergen --- zoals bijvoorbeeld het eten tijdens de lunch of de speeltijd. Eten was voornamelijk mijn punt van 'comfort', iets waar ik mezelf achter kon 'verbergen', iets waar ik al mijn aandacht kon op concentreren zodat ik een excuus zou hebben om mezelf even helemaal weg te halen uit de 'realiteit' van de angst die ik ervoer in mezelf tegenover 'de andere kinderen'.

Maar wat ik daarin echter nooit besefte was hoe ik door die relatie te vormen en voeden in mijn geest, van het verbergen van mijn angsten achter een bepaalde handeling, een heel 'leven'/bestaan heb opgebouwd waarin ik enkel nog besta in en als gewoontes, als het constante zoeken naar die 'houvast'/'structuur' buiten mezelf in en als het geloof dat ik die 'gewoontes'/patronen nodig heb om 'veiligheid' te kunnen ervaren.


Oplossing

De oplossing ligt in het detecteren van de angsten en, in de plaats van mijn angsten te willen verbergen, ze net te confronteren in het besef dat elke angst een deel van mezelf representeert en dus mezelf is - het zou absurd zijn om te willen vluchten van mezelf. De oplossing ligt ook in de omgeving van kinderen die verantwoordelijk is om zulk 'vluchtgedrag' tijdig te detecteren, om het kind te ondersteunen in het voortijdig stoppen van de opbouw/creatie van een 'gewoonte-persoonlijkheid' als een persoonlijke gevangenis.

Op dit moment zijn ouders of leerkrachten echter absoluut niet in staat om deze dynamiek te 'spotten' in hun kinderen, laat staan in zichzelf, omdat ze zelf die ondersteuning nooit gekregen hebben en omdat ze zichzelf die ondersteuning ook nooit gegeven hebben om inzicht te krijgen in hun 'persoonlijkheids-structuren' als de 'verwerkings-mechanismen' van de geest met de innerlijke ervaringen zoals ANGST.

Dus is het van uiterst belang dat ouders en leerkrachten de 'Reis naar Leven' bewandelen, om ten eerste zichzelf te leren kennen en zichzelf te 'zuiveren' van zulk'n 'gedrags-virussen' en mentale/emotionele dysfunctionele relaties - zodat ze in staat zijn hun kinderen efficient te ondersteunen in hun ontwikkeling, om de problemen als het ware 'in de kiem te smoren'.