Dag 332:Criminaliteit is Altijd een Gevolg van Collectieve Verwaarlozing - Doss. Verkrachting in België

Dit is een verderzetting van "Dag 331: Wie zijn hier de Echte Criminelen? Dossier Verkrachting in België" en meer specifiek van volgende paragraaf:



Nooit lijken we te zien dat 'de crimineel' niet zomaar plots ontstaat, maar in wezen een mens/individu is die is kunnen opgroeien tot een 'crimineel' door en omwille van onze samenleving --- omdat wij als samenleving duidelijk geen verantwoordelijkheid nemen voor het ontwikkelingsproces van onze kinderen -- anders zouden we 'criminaliteit' in de kiem kunnen smoren door te detecteren waar en hoe het misloopt in de ontwikkeling van het kind in relatie tot zijn omgeving. Maar het probleem is dat we 'ignorant' zijn - geen ouder die weet wat er omgaat in de geest van zijn kind, omdat men niet weet wat er in de eigen geest omgaat, omdat men zichzelf niet onderzoekt -- en "Zelf-Kennis is het Begin van Alle Wijsheid". Waarom pakt het rechtssysteem de mens in de samenleving niet aan - zij die weigeren om aan zelf-onderzoek en zelf-kennis te doen en dus weigeren om verantwoordelijkheid te nemen voor de samenleving en leefomgeving waar ze deel van uitmaken? Want DAT is de oorzaak van criminaliteit, niet de crimineel zelf -- het is elk van ons, het is hoe wij bestaan in onze geest, en het soort samenleving die wij toestaan te bestaan omwille van hoe wij zelf bestaan in onszelf.


Getuigd het immers niet van hypocrisie en extreme laksheid dat we gemakshalve de vinger zullen wijzen naar 'de crimineel' en de moeite niet doen om te onderzoeken hoe die 'crimineel' ontstaat in de eerste plaats? Want, het is uiteraard zeer makkelijk om op de proppen te komen met allerlei excuses om onszelf ervan te overtuigen dat de crimineel het probleem is, zij zijn 'de schuldige', 'de verantwoordelijke' - terwijl we ons verschuilen achter onze ignorance/onwetendheid --- zolang we niet doorhebben hoe het werkelijk in elkaar zit kunnen we onszelf namelijk eender wat wijsmaken, en kunnen we altijd onszelf en onze verantwoordelijkheid tegenover de samenleving goedpraten. Maar, eens we zien hoe de wereld/werkelijkheid echt bestaat en hoe bijvoorbeeld 'de crimineel' gevormd wordt door zijn leefomgeving en dus het product is van een 'criminele samenleving' --- dan kunnen we niet anders dan onze verantwoordelijkheid onder ogen komen en inzien dat er niet echt zoiets bestaat als 'de crimineel', omdat 'de crimineel' een gevolg is van een samenleving die heeft nagelaten werkelijk zorg te dragen voor haar kinderen, een samenleving, en dat wil zeggen elk van ons, die kinderen verwaarloost en die 'criminelen' toestaat te ontstaan. En wanneer die 'crimineel' er eenmaal is, zijn we nog zo laks om te doen alsof het 'uit de lucht komt vallen' en geen moment zijn we geïnteresseerd om het verleden van het individu te onderzoeken, om onszelf in hun schoenen te verplaatsen, al de factoren te onderzoeken die invloed gehad hebben in de ontwikkeling van dit individu en die hebben bijgedraagd tot de uitdrukking van de 'criminele daad'. DAT is crimineel.

Ons 'gerechts-landschap' zou er heel wat anders uitzien als we zo zouden omgaan met elke zaak, als we genoeg zouden geven om een onderzoek dat we werkelijk onderzoek verrichten, en dat we hen niet beschuldigen en de vinger wijzen alsof ze een 'anomalie' zijn, een alleenstaand 'probleem' dat uit het niets is komen opdoemen, maar dat we hen zien als een product van onze samenleving --- hetgeen wil zeggen dat ons onderzoek in de eerste plaats gericht zal zijn, en dat bijgevolg ons 'rechtssysteem' erop gericht zal zijn om te kijken naar welke onderdelen van onze samenleving een specifieke consequentiele en nefaste invloed hebben op het individu en die dus veranderd moeten worden. Het beschuldigen van één individu voor wat eigenlijk een maatschappelijk probleem is, één waar wij allen toe bijdragen --- DAT is een criminele daad van Verwaarlozing, van opzettelijk de andere kant opkijken wanneer onze onbetrokken en passieve houding in verband met wat er gebeurt in onze samenleving en leefomgeving weer een kind heeft geproduceerd dat zogezegd 'het slechte pad opgaat' --- terwijl: wie heeft dat 'slechte pad' voor hen geplaveid??!

Wanneer nog een 'crimineel' opgesloten wordt en veroordeeld wordt door ons rechtssysteem - dan denkt iedereen in de samenleving "oef, daar zijn we ook weer vanaf" en we voelen ons opgelucht dat die 'slechte mens' uit onze wereld verbannen is en dat wij ons niet meer angstig en onveilig moeten voelen. Deze reactie laat maar zien hoe ongelooflijk ego-centrisch en onvolwassen de mens in zijn schoenen staat -- omdat we maar al te graag een ander ten onder laten gaan als een consequentie van hoe onze samenleving in elkaar zit en het 'pad' waar het sommige mensen op drijft, dan dat we onze eigen levensstijl en manier van omgaan met elkaar en onszelf zouden moeten veranderen. Anderen spenderen hun leven in de gevangenis zodat wij onszelf en onze omgeving/samenleving niet zouden moeten veranderen - het zijn de slachtoffers van onze angst van verandering, van onze verslaving aan onze gewoontes --- maar, dat zien of beseffen we niet, want: Dank God voor de Onwetendheid - Oh Zalig de Onwetenden!

Dit is Onaanvaardbaar! En, OK, we wisten niet waar we mee bezig waren, omdat, we waren onwetend --- maar, er is geen excuus om niet hier en nu de beslissing te maken om een proces te doorlopen van zelf-onderwijs, zelf-onderzoek en het nemen van zelf-verantwoordelijkheid --- en ervoor te zorgen dat we de fouten uit het verleden nooit opnieuw zullen herhalen en dat we zelf instaan voor het creëren van een nieuwe samenleving, een nieuwe levenswijze en een nieuwe mens die wel betrokken en actief geeft om de samenleving als geheel --- en die niet zomaar aan de zijlijn zal staan kijken terwijl kinderen hun leven vergooien aan criminaliteit. In een samenleving waar elk individu verantwoordelijkheid neemt voor het geheel, bestaat criminaliteit immers niet - omdat wij ook levende voorbeelden zullen zijn voor onze kinderen - en zij zullen opgroeien tot wezens die zorg dragen voor zichzelf en voor hun omgeving, wezens die bestaan op een manier die het beste is voor zichzelf en voor anderen. Het begint echter bij ons, de volwassenen van de wereld. Onderzoek Desteni en de Equal Life Foundation




DIP Lite - Gratis Online Cursus in Zelf-Ondersteuning voor Beginners
DIP PRO - Een Desteni Cursus voor zij die Klaar zijn om de Reis van hun Leven te Maken
desteni.org - Doe mee in Discussies op het Forum en/of Onderzoek het Desteni Materiaal
eqafe.com - Investeer in de Verscheidene Interviews Als Ondersteuning in je Reis naar Zelf-Perfectie
basicincome.me - Leer Over een Oplossing voor de Huidige Economische Impasse en Ongelijkheid
Equal Life Foundation - Facebook Stream met de Dagelijkse Realiteit en Oplossingen
Creations Journey To Life 7 Year Process Blogs
Heavens Journey To Life 7 Year Process Blogs

Dag 331: Wie zijn hier de Echte Criminelen? Dossier Verkrachting in België

Deze blog-post staat in lijn met de voorgaande blog-posts die handelden over 'Verkrachting' - en maakt deel uit van een doorlopend onderzoek naar en in het hoe en waarom van het fenomeen 'verkrachting' in de menselijke samenleving.

Er zijn veel factoren die bijdragen tot het bestaan van 'verkrachting' in onze samenleving - maar het grootste probleem, de grootste, alles-overkoepelende factor is toch wel die van de menselijke onwetendheid.


Al is onwetendheid niet meteen het juiste woord  -- het is het totale gebrek aan inzicht, begrip en 'gewaarzijn' van hoe de wereld functioneert. Ik bedoel, de mens is een levend wezen hier op aarde, en deze aarde, het leven op aarde, is een magnifiek bio-systeem met micro- en macro-systemen die werken als een constant dynamisch feedback-systeem. De mens maakt daar deel van uit, hetgeen eerder vreemd aandoet als je kijkt naar hoe de mens bestaat, naar hoe de mens totaal 'onwetend' is. Ik gebruik het woord 'onwetend' omdat het de directe vertaling van het engelse woord 'ignorance' is - maar naar mijn smaak geeft het woord 'ignorance' de juiste 'lading' weer die op de meest correcte manier de staat van de mens overbrengt.

'ignorance': de mens die zichzelf Opzettelijk onwetend houdt om niet te zien/beseffen/begrijpen hoe de reaiteit werkelijk in elkaar zit, om die realiteit te kunnen negeren en vooral het feit te kunnen negeren dat wij als levende wezens hier op aarde verantwoordelijk zijn voor al wat hier bestaat -- en dat we met andere woorden niet zomaar die 'onwetendheid' (ignorance') kunnen gebruiken als een excuus voor waarom het is dat we die verantwoordelijkheid NOOIT genomen hebben en waarom het is dat er dingen bestaan zoals verkrachting, oorlog, kinderporno, misbruik, corruptie, moord, oorlog, enzovoort. Ik bedoel, dat is een opzettelijke zelf-bekrachtigende cyclus die we gevormd hebben: We nemen geen verantwoordelijkheid voor het leven op aarde omdat we 'ignorant' zijn en we zijn en blijven 'ignorant' omdat we geen verantwoordelijkheid nemen.

De mens gaat dan wel verschillende excuses aanbrengen om die onwetendheid (lees: 'ignorance') 'goed te praten'. Zoals het geloof dat God, of de natuur, of welke cosmische kracht je ook ziet als 'de verantwoordelijke' voor het feit dat wij hier bestaan, ons op deze manier geschapen heeft, namelijk volledig stupide, ontdaan van enig inzicht, gezond verstand of de capaciteit om op een verantwoordelijke manier om te gaan met onze omgeving - en dat we onszelf daarom maar zo zouden moeten houden, uit respect voor 'God's Creatie', het is dus 'ok' dat we zo achterlijk zijn en dat we ons verschuilen achter onze eigen domheid als de zogezegde reden en rechtvaardiging voor waarom we kinderen blijven produceren, generatie na generatie, die steeds minder en minder in staat lijken te zijn om te weten waar ze eigenlijk mee bezig zijn wanneer ze hun verlangens najagen om alles goedkoop te krijgen, spullen kopen en wegsmijten alleen maar om de 'trends' te volgen en zeggen dat ze 'tegen communisme' zijn en dus 'tegen samenwerking' terwijl hun glorieuze 'kapitalistische'/'individualistische' levensstijl zienderogen tenonder gaat --- ondanks het feit dat we wel degelijk in staat zijn om onderzoek te verrichten en om de moeite te doen om even stil te staan bij onszelf, bij de realiteit, als een teken dat we geven om onszelf, onze kinderen en de wereld.

Het feit dat we een rechtssysteem toestaan te bestaan dat alles en iedereen over dezelfde kam scheert en dat niet geïnteresseerd is in het stellen van vragen zoals 'waarom?' en 'hoe?' 'criminaliteit' bestaat - bewijst dat de mens niets geeft om zichzelf, de kinderen en de wereld --- dat de mens de kleine moeite er niet wil voor opbrengen om aan zelf-bevraging te doen, om even het ego als persoonlijke meningen en geloofsystemen aan de kant te schuiven in het besef dat de oude 'oplossingen', 'technieken' en manieren van omgaan met onze realiteit niet werken en dat we dus onze hele 'levensstijl' en onze samenleving en wie wij zijn als 'participanten' in die samenleving moeten herdefinieren om te komen tot ECHTE oplossingen.

Bijvoorbeeld: Verkrachting. We weten nog steeds niet wat de specifieke oorzaak is van 'verkrachting', waarom iemand met andere woorden overgaat tot de fysieke daad van een ander verkrachten. Maar we zullen 'verkrachters' wel straffen, beboeten en de vinger wijzen - hetgeen impliceert dat we blijkbaar wel geloven dat we weten hoe om te gaan met dit fenomeen en met mensen die de neiging hebben om een ander seksueel te misbruiken. En daar zit dan het probleem genaamd het 'menselijk EGO', in dat, we niets weten over de eigenlijke realiteit, over het hoe en waarom als de functionele processen en dynamiek van deze realiteit, maar dat we wel ons oordeel erover zullen vellen en die realiteit zullen benaderen vanuit dat oordeel dat gebaseerd is op onze 'ignorance', op onze 'onwetendheid', op ons gebrek aan inzicht --- het is dus geen wonder dat onze 'oplossingen' als aangeboden door ons rechtssysteem enkel zorgen voor meer problemen. Hoe veel 'criminelen' er ook worden opgesloten of beboet, het stopt criminaliteit niet, het verandert niets aan de samenleving, aan de mens, aan de oorzaak die aan de grondslag ligt van 'criminaliteit'.

Ik bedoel, als je goed kijkt, merk je dat ons rechtssysteem, dat toch zou moeten bestaan als een reflectie/representatie van een 'beschaafde' en 'intelligente' samenleving, en die in lijn zou moeten staan met de wetenschap, die wij in onze samenleving thans als basis gebruiken van de stelling dat wij 'geëvolueerd zijn' als Mens -- eigenlijk nog steeds gebouwd is op en functioneert aan de hand van de idee en het geloof dat 'criminaliteit' in de aard/natuur van de mens ligt en dat de enige 'oplossing' aldus is om die mensen die zich gekwijt hebben aan criminele daden te verwijderen uit de samenleving, als onkruid - zonder op welke manier ook werkelijk te kijken naar de eigenlijke samenleving/leefomgeving waarin dat individu opgegroeid is, en niet enkel de familie, maar de hele samenleving en de economische structuur --- in het besef dat dat 'onkruid' ergens ontsproten is, ergens een voedingsbodem gevonden heeft en is kunnen uitgroeien tot een 'pest', het was er niet zomaar 'plots', al is dat wel hoe wij in en als onze samenleving omgaan met criminaliteit, we merken het pas op wanneer het al in volle 'uitgroei'/uitzaaiing is en we reageren er dan op met angst en beschuldiging waarna we er alles aan doen om het weg te krijgen --- maar nooit kijken we naar het proces dat geleid heeft tot het ontstaan van 'de crimineel'.

Nooit lijken we te zien dat 'de crimineel' niet zomaar plots ontstaat, maar in wezen een mens/individu is die is kunnen opgroeien tot een 'crimineel' door en omwille van onze samenleving --- omdat wij als samenleving duidelijk geen verantwoordelijkheid nemen voor het ontwikkelingsproces van onze kinderen -- anders zouden we 'criminaliteit' in de kiem kunnen smoren door te detecteren waar en hoe het misloopt in de ontwikkeling van het kind in relatie tot zijn omgeving. Maar het probleem is dat we 'ignorant' zijn - geen ouder die weet wat er omgaat in de geest van zijn kind, omdat men niet weet wat er in de eigen geest omgaat, omdat men zichzelf niet onderzoekt -- en "Zelf-Kennis is het Begin van Alle Wijsheid". Waarom pakt het rechtssysteem de mens in de samenleving niet aan - zij die weigeren om aan zelf-onderzoek en zelf-kennis te doen en dus weigeren om verantwoordelijkheid te nemen voor de samenleving en leefomgeving waar ze deel van uitmaken? Want DAT is de oorzaak van criminaliteit, niet de crimineel zelf -- het is elk van ons, het is hoe wij bestaan in onze geest, en het soort samenleving die wij toestaan te bestaan omwille van hoe wij zelf bestaan in onszelf.


Wordt Vervolgd in Dag 332

Dag 330: Ben ik verantwoordelijk voor Verkrachting? Zelf Correctie

Dit is een verderzetting van "Dag 329: Ben Ik verantwoordelijk voor Verkrachting? - Zelf Vergeving"


ik besef en realiseer mij dat zolang ik 'wie ik ben' in en als deze realiteit limiteer tot de definitie van 'vrouw', door mezelf te identificeren met gedachten van beschuldiging tegenover 'mannen' en de reactie van kwaadheid op de gedachte dat 'mannen vrouwen verkrachten' en de ervaring van angst die ik daarmee heb geassocieerd --- dat ik de realiteit nooit zal zien als het systeem/programma dat het werkelijk is, en dat ik dus ook nooit oplossingen zal kunnen vinden/bieden die het beste zijn voor allen

ik besef en realiseer mij dat de reactie van woede en beschuldiging tegenover mannen omwille van 'verkrachting' een voorgeprogrammeerde reactie is van het ego - die gebaseerd is op ANGST --- en dat die reactie dus afkomstig is vanuit eigenbelang waarin ik enkel geef om en rekening houdt met 'mijn standpunt' en 'mijn overleving' --- en dus geen rekenschap houdt met alle wezens in de samenleving, waarin ik dus precies hetzelfde doe als wat een 'verkrachter' doet, namelijk zich laten sturen door zijn persoonlijke ervaringen/gedachten/reacties zonder zich in de schoenen te verplaatsen van een ander en dus zonder verantwoordelijkheid te nemen voor de consequenties van zijn daden in het leven van een ander

ik besef en realiseer mij dat ik door te reageren vanuit het ego met angst en woede op het woord 'verkrachting' --- dat ik daarin mijn visie op de realiteit en mijn inzicht in de problemen in deze samenleving, limiteer - omdat ik enkel mijn persoonlijke mening gereflecteerd zie, die gebaseerd is op mijn persoonlijke overlevingsreactie --- en dat ik daardoor nooit in staat geweest ben om werkelijk verantwoordelijkheid te nemen voor de realiteit waarin ik mij bevindt, door niet één en gelijk te staan met die realiteit in en als mezelf


ik stel mezelf tot doel om steeds de realiteit te onderzoeken door los te laten van mijn persoonlijke reacties van gedachten, gevoelens en emoties op situaties en gebeurtenissen die ik zie of hoor --- en mezelf op die manier in staat stellen om werkelijk op te staan in deze realiteit en mezelf te bewegen op een manier die het beste is voor allen, om te handelen vanuit werkelijk inzicht in en begrip van hoe de problemen in elkaar zitten en wat er moet veranderen om consequenties te voorkomen

ik stel mezelf tot doel om steeds verantwoordelijkheid te nemen voor wat bestaat in deze realiteit door steeds te onderzoeken wie ik ben in relatie tot deze realiteit en tot al wat hier bestaat, en verantwoordelijkheid te nemen voor wie/hoe ik mezelf heb toegestaan te zijn als een voorgeprogrammeerd systeem van gedachten, gevoelens en emoties waarin ik altijd al wat bestaat in deze realiteit heb toegestaan en aanvaard te bestaan door erop te reageren en door er meningen over te vormen --- in en als het besef dat waar ik op reageer met gedachten, gevoelens en emoties is wat ik toesta en aanvaard te bestaan in en als de werkelijkheid als mezelf doordat ik mezelf ermee identificeer in en als de geest als gedachten, gevoelens en emoties als de 'waarde' die ik eraan hecht in mezelf

Dag 329: Ben Ik verantwoordelijk voor Verkrachting? - Zelf Vergeving

Dit is een verderzetting van "Dag 328: Ik ben een Vrouw - Wat zou ik nu Verantwoordelijk zijn voor Verkrachting?!". Als referentiepunt voor deze blog nemen we volgende statement:

Dus, waarom is het dat we nooit verantwoordelijkheid hebben genomen voor wat wij collectief in onze geest toestaan te bestaan - en dat we nooit het verband hebben gelegd tussen wat in onszelf bestaat als onze gedachten/fantasiëen en wat we zien in deze werkelijkheid? Want, ik bedoel - het is makkelijk om als vrouw mijn handen schoon te wassen van 'verkrachting' en de schuld te steken op 'de mannen', omdat ik hoogstwaarschijnlijk nooit iemand zal verkrachten gezien mijn fysieke constitutie die daar niet meteen naar gebouwd is --- maar, ik had evengoed als man geboren kunnen worden en de gemanifesteerde onderdrukte seksuele fantasiëen kunnen belichamen die in het geheim in elk mens bestaan - het is een kwestie van fysieke voorgeprogrammeerdheid en 'opportuniteit'.


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van verkrachting door 'mannen' te beschuldigen en mijn kwaad te voelen op mannen wanneer ik verhalen lees of hoor over vrouwen en meisjes die verkracht geweest zijn, door mezelf te identificeren met die verhalen en wat er gebeurt is met de vrouwen/meisjes in het verhaal persoonlijk op te nemen als een overlevings-reactie ---- waarin ik angst heb dat het mij ook zal overkomen -- en waarin ik dan reageer met gedachten/backchat waarin ik dingen denk zoals 'ik kan het niet begrijpen dat mannen zo slecht kunnen zijn' en 'mannen hebben helemaal geen respect voor de vouw' en 'zijn ze dan niet dat wij vrouwen altijd degene zijn die moeten lijden aan de handen van mannen in deze wereld' --- waarin ik mij kwaad voel op het 'ego' van de man, dat hij geen medelijden heeft met 'de vrouw' en dus met mij als 'vrouw'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren op 'de man' in mijn gedachten wanneer ik lees of hoor over verkrachting, met de ervaring van machteloosheid, als de ervaring van angst dat ik ooit ook verkracht zal worden door mannen of een man, omdat ik eruit zie als en het lichaam heb van een vrouw - en dan vanuit die ervaring van angst en machteloosheid, als eigenbelang en zelf-preservatie, te reageren met woede en de man in mijn gedachten te beschuldigen van 'geen respect te hebben voor mij als vrouw' --- en daarin mijn rol in en als deze realiteit te ontkennen en negeren door mezelf te identificeren met beelden en woorden in deze realiteit, zoals het woord 'vrouw' en 'verkrachting' --- in de plaats van in te zien dat zolang ik reageer op deze beelden en woorden en op de verhoudingen en relaties die in deze wereld bestaan tussen mannen en vrouwen met eigenbelang als angst en woede, dan zal ik enkel bijdragen aan de problemen door erop te REAGEREN en door het probleem te beoordelen als 'slecht' - zonder zelfs de oorsprong of het startpunt van het probleem te vatten of begrijpen --- waarin ik dus in feite het probleem niet echt wil stoppen omdat ik niet doe aan preventie als het verrichten van onderzoek naar hoe de realiteit werkt, en hoe en waarom 'verkrachting' bestaat, als een deel van het 'programma' van 'de mensheid'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'de mensheid' als de schijnbare afscheiding tussen 'man' en 'vrouw' op basis van beelden en woorden en definities en geloofsystemen, een programma/systeem is dat doorheen de geschiedenis opgebouwd is - en dat 'verkrachting' een consequenctie is van een dysfunctionele ontwikkeling van 'de mens' en 'de menselijke samenleving' -- en dat, wanneer ik mezelf toesta te reageren op het woord 'verkrachting' of op verhalen van vrouwen/meisjes die verkracht worden, met angst en woede/verontwaardiging, dan identificeer ik mezelf met het dysfunctionele programma/systeem van de mensheid en 'de menselijke geest' en sta ik het toe te bestaan --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor de problemen die bestaan in en als de menselijke samenleving ten gevolge van een dysfunctie in de ontwikkeling van de menselijke geest, door de menselijke geest die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als 'de realiteit' als hoe ik ze aanvaard en toegestaan heb te bestaan in en als mijn ervaring van mezelf als HIER, te onderzoeken - en mezelf op die manier in staat stellen om die realiteit te sturen en vorm te geven in en als inzicht en begrip van hoe het werkt zodat het bestaat op een manier die het beste is voor allen

ik vergeef mezelf dat ik verkrachting heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in de menselijke samenleving als mezelf, door nooit verantwoordelijkheid te hebben genomen voor wat ik heb toegestaan te bestaan in en als mezelf als de fantasiëen en gedachten, gevoelens en emoties in en als de menselijke geest  - en door nooit te hebben ingezien dat ik HIER besta, als een co-creator en medeverantwoordelijke van de menselijke samenleving en van de wereld als geheel, en dat wat ik toesta te bestaan in mezelf als wie ik mezelf toesta te zijn in en als deze wereld, is wat ik ondersteun, aanvaard en accepteer te bestaan in en als de fysieke realiteit, als een reflectie en 'evenbeeld' van 'wie ik ben' vanbinnen in en als de menselijke geest --- waarin 'verkrachting', een fysieke manifestatie is van allerlei impliciete of expliciete misbruikende gedachten en fantasiëen die ik heb toegestaan te bestaan in en als mijn geest en waar ik mezelf mee heb geïdentificeerd door erop te reageren met gevoelens en emoties

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat waar ik op reageer in mezelf, als woorden en beelden in en als mijn gedachten, is waar ik mijn macht aan weggeef en wat ik toesta en aanvaard te bestaan in en als de realiteit --- door mezelf af te scheiden van datgene waar ik op reageer in mijn geest --- en daardoor, in en als die afscheiding, geen verantwoordelijkheid te nemen voor dat specifieke 'probleem' waar ik op reageer, en zo het probleem dus te laten verder bestaan --- in de plaats van de realiteit te onderzoeken op elk vlak en verantwoordelijkheid te nemen voor al wat bestaat op elke manier, door de reacties van eigen-belang en zelf-preservatie in en als de menselijke geest in mezelf te stoppen en op te staan als 'God', als 'Creator', als 'Verantwoordelijke' voor al wat HIER bestaat - als de enige echte oplossing om een wereld en realiteit te creëeren die waarlijk een hemel op aarde is


Wordt verdergezet in Dag 330

Dag 328: Ik ben een Vrouw - Wat zou ik nu Verantwoordelijk zijn voor Verkrachting?!

Dit is een verderzetting van de serie over 'verkrachting' die ik al een tijdje aan het schrijven ben. In de vorige blogs heb ik mezelf de vraag gesteld 'wie ben ik als verkrachting?' omdat ik besef dat ik hier in deze wereld besta en dat het feit dat 'verkrachting' bestaat iets zegt over wie ik ben niet enkel als 'menswezen' maar als 'wezen', als 'bestaan' - en dat ik een verantwoordelijkheid heb in wat er bestaat in deze wereld, ook al lijkt het nog zo 'ver van mijn bed', en dat ik deze verantwoordelijkheid gewoon nooit heb ingezien omdat ik mezelf als 'menswezen' nooit heb onderzocht. Ik heb nooit onderzocht wie ik ben in relatie tot al wat bestaat, hoe ik bijdraag tot wat hier op dit moment bestaat als deze wereld --- en ik heb altijd verondersteld dat wat omgaat in mijn geest en dat 'wie ik ben' in en als mijn gedachten wereld een afgezonderde en geïsoleerde realiteit is, waarin ik schijnbaar niets te maken heb met de gruwel die ik zie plaatsvinden in deze wereld.

Maar, wat eigenaardig is, wanneer ik naar/in mijn geest en gedachten kijk, is dat wat ik zie om mij heen als 'de wereld', eigenlijk in mijn geest en gedachten bestaat --- in de vorm van allerlei angsten en verlangens --- waarin dat wat fysiek gemanifesteerd is in deze realiteit een weergave is van de gedachten die door mijn geest gaan waar ik een specifieke betekenis aan gegeven heb.

Bijvoorbeeld, ik kan zeggen dat ik 'niets te maken heb met verkrachting', met de fysieke manifestatie van 'verkrachting', omdat ik nooit iemand verkracht heb, ik heb nooit iemand geholpen met het verkrachten van een ander, en ik ben niet van plan om ooit iemand te verkrachten, het is zelfs zo goed als fysiek onmogelijk voor mij om verkrachting te plegen omdat ik een vrouw ben. Maar verkrachting is echter wel iets dat bestaat in mij, in mijn geest en mijn gedachten --- ik had al op zeer jonge leeftijd allerlei seksuele fantasiëen die opkwamen in mijn geest die vaak zeer gewelddadig en extreem waren. Ik kon me persoonlijk niet echt associëren of bewust identificeren met die beelden omdat ik 'een braaf meisje' was, hoe kan ik nu zo'n perverse geest hebben, neen, dat kan niet --- maar toch waren die beelden er, en er was een reactie op die beelden van seksuele opwinding. Dus, hoewel er op bewust vlak een absolute dissociatie, ontkenning en onderdrukking plaatsvond van die beelden van verkrachting en seksueel misbruik als de taferelen die zich afspeelden in mijn fantasie - omdat ze niet overeenkwamen met mijn bewuste 'identiteit' als dat van 'klein braaf meisje' --- maakte dat 'seksueel misbruik' wel deel uit van 'wie ik ben' in en als mijn geest en gedachten.

Dit wil zeggen dat, omdat die 'verkrachting'/'seksueel misbruik' wel degelijk deel uitmaakt van 'wie ik ben' als mijn innerlijke realiteit - maar nooit tot uitdrukking gebracht werd omdat ik een meisje/vrouw ben en omdat ik voldoende 'sociaal bewuste zelf-controlerende' gedachten heb --- dat als ik een jongen/man zou geweest zijn, en misschien een tikkeltje minder 'sociaal bewustzijn' en 'zelf-onderdrukking' zou ervaren (afhankelijk van het 'morele kompas' dat mij al dan niet hardleers aangeleerd werd door mijn ouders en omgeving) dat de mogelijkheid al heel wat substantiëler wordt dat ik wel degelijk die gedachten in verband met 'verkrachting' en seksueel misbruik zou gaan uitvoeren - en dat ik dan zelf de fysiek gemanifesteerde uitdrukking zou zijn/worden van 'verkrachting'.

In deze zin - is elk mens verantwoordelijk voor het bestaan van 'verkrachting', door hoe we collectief 'de geest' toestaan te bestaan als allerlei interne geheime misbruikende gedachten en fantasiëen. Ik bedoel, het feit dat de ene mens die gedachten/fantasiëen zal gaan uitvoeren in de fysieke werkelijkheid en de ander niet, hangt dan meer af van de specifieke situatie/context als al de factoren in het leven van dat individu die de 'drempel' verlagen om de fantasiëen om te zetten naar fysieke realiteit. Maar, 'verkrachting' bestaat in elk van ons of we het nu bewust willen of niet --- het maakt gewoon deel uit van het 'collectief bewustzijn'. (Lees mijn blog "Dag 314: Schuilt er een Ted Bundy in elk van Ons? Dossier Verkrachting in België"om te begrijpen hoe al wat bestaat in deze realiteit deel komt uit te maken van de interne realiteit van het kind door een onbewust proces van 'latent leren')

Dus, waarom is het dat we nooit verantwoordelijkheid hebben genomen voor wat wij collectief in onze geest toestaan te bestaan - en dat we nooit het verband hebben gelegd tussen wat in onszelf bestaat als onze gedachten/fantasiëen en wat we zien in deze werkelijkheid? Want, ik bedoel - het is makkelijk om als vrouw mijn handen schoon te wassen van 'verkrachting' en de schuld te steken op 'de mannen', omdat ik hoogstwaarschijnlijk nooit iemand zal verkrachten gezien mijn fysieke constitutie die daar niet meteen naar gebouwd is --- maar, ik had evengoed als man geboren kunnen worden en de gemanifesteerde onderdrukte seksuele fantasiëen kunnen belichamen die in het geheim in elk mens bestaan - het is een kwestie van fysieke voorgeprogrammeerdheid en 'opportuniteit'.

 Zelf-Vergeving voor dit patroon van het niet realiseren en nemen van verantwoordelijkheid voor dingen zoals 'verkrachting' die bestaan in deze wereld door mijn fysiek voorgeprogrammeerde constitutie en situatie te gebruiken als excuus om mezelf achter te verschuilen als een schijnbaar 'onschuldig' wezen, volgt in de volgende Blog, Dag 329.
Veel vrouwen die de titel van mijn blog lazen, zullen vast gereageerd hebben met de gedachte dat wat ik bedoel met 'verantwoordelijk zijn voor verkrachting als vrouw', is dat de vrouw zogezegd 'zich maar niet zo sexy moet gedragen', of 'maar niet zo'n korte rokjes moet dragen', of 'zich maar niet zo 'vrouwelijk' moet gedragen' - lol - hetgeen zo'n eeuwenoud bijbels gegeven is, waarin Adam Eva al sinds mensheugnis beschuldigt van hem te hebben 'verleid' met haar 'vrouwelijkheid'. Laat ik even duidelijk zijn - Neen! Dit is niet wat ik met mijn titel bedoel, hetgeen je ook kan afleiden als je mijn blog hier gelezen hebt. Want, ik bedoel, die statement van 'het is haar schuld dat ik haar wil verkrachten want ze is zo sexy en vrouwelijk', waarin 'vrouwelijkheid' blijkbaar gelijk staat aan 'sexy' en 'verleidelijk' is een typisch voorbeeld van hoe mannen hun verantwoordelijkheid tegenover zichzelf als de verlangens en de reacties in zichzelf volledig van zich af hebben geschoven.

Want, ik bedoel, de vrouw IS niet 'verleidelijk' of 'sexy', ze wordt enkel zo ervaren door mannen --- mannen zien de vrouw niet als hun gelijke en geven daarin hun macht weg aan de vrouw om hem te kunnen beïnvloeden - zo gaat het immers met alles waar je jezelf boven wil plaatsen, waar je macht en controle over wil hebben, het heeft je zelf uiteindelijk in z'n macht. Dus, het is de man die zichzelf heeft 'misleid' door zichzelf in de eerste plaats boven de vrouw te willen plaatsen en macht te willen hebben over de vrouw. Want, what goes around, comes around  --- wat jij in je geest en gedachten doet tegenover een ander is wat je zelf zal ervaren want het is wat je in jezelf heb toegestaan te bestaan.

Dit is zo'n mooi voorbeeld van hoe alles in deze realiteit in werkelijkheid het tegenovergestelde is van wat het lijkt: De man gelooft graag van zichzelf dat hij de 'sterke' is, degene met het meest 'zelf-controle', degene die macht heeft over alles en die superieur is aan 'de vrouw' --- maar tegelijkertijd is hij machteloos wanneer het aankomt op zijn eigen verlangens, op zijn innerlijke reacties en ervaringen tegenover datgene waar hij zich superieur aan waant: De Vrouw. En dan is hij nog zo zelf-oneerlijk om de schuld op de vrouw te steken, komaan zeg!

Dag 327: Wie ben ik als Verkrachting? - Zelf-Correctie

Dit is een verderzetting van "Dag 326: Wie ben ik als Verkrachting - Zelf-Vergeving"

ik besef en realiseer mij dat ik mezelf heb laten programmeren in en als de ervaring van angst van het woord 'verkrachting' als een angst van sociale uitsluiting --- en dat ik mezelf heb toegestaan te bestaan in en als het systeem van de menselijke geest als angst van angst - waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het bestaan van verkrachting in de wereld en de menselijke samenleving te negeren omdat ik niet geconfronteerd wil worden met de angsten die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf - en dat ik mezelf daarin heb toegestaan het bestaan van verkrachting toe te staan te bestaan in deze wereld en realiteit door het probleem te negeren in de plaats van er verantwoordelijkheid voor te nemen

ik besef en realiseer mij dat elk individu in de samenleving bestaat in en als de menselijke geest als een voorgeprogrammeerd systeem waarin mensen angst hebben van angst - en daardoor maatschappelijke problemen zoals verkrachting collectief negeren en bagataliseren omdat we niet geconfronteerd willen worden met onze persoonlijke angst van sociale uitsluiting die we verbonden hebben met 'verkrachting' - als hoe 'de verkrachter' in onze samenleving behandeld wordt --- en dat we in deze houding het probleem enkel versterken en in stand houden door niet in te zien dat we zelf creëren waar we angst van hebben door niet direct te onderzoeken hoe en waarom verkrachting bestaat, en het individu te ondersteunen in een herstellings-proces tot een waardig bestaan en een proces van zelf verandering, maar door 'verkrachters' te stigmatiseren vanuit onze persoonlijke angst om zelf gestigmatiseerd te worden

wanneer en als ik angst zie opkomen in mezelf als reactie op het woord verkrachting - dan stop ik en ik adem --- en ik realiseer mij dat die angst een voorgeprogrammeerde ervaring is van persoonlijke overleving --- waarin ik mijn verantwoordelijkheid tegenover deze wereld abdiceer door de problemen van mij weg te duwen en te negeren uit angst, in de plaats van de problemen te onderzoeken om te komen tot werkbare oplossingen en in te zien dat als elk mens zou bestaan op deze voorgeprogrammeerde manier in en als het negeren van problemen uit angst, dat de problemen in de samenleving enkel erger zullen worden omdat niemand werkelijk geinteresseerd is om te werken aan oplossingen omdat niemand werkelijk wil kijken naar de problemen

hierin stel ik mezelf tot doel om mezelf niet te laten sturen en bepalen door angst wanneer ik kijk naar deze wereld en naar problemen die bestaan in deze wereld - omdat ik besef dat angst altijd een persoonlijke ervaring is die in de weg staat van het begrijpen van mezelf en van de realiteit die hier bestaat als mezelf, en dat als ik mezelf laat sturen/bepalen door die angst, dat ik altijd consequenties zal creëren voor mezelf en voor de samenleving/wereld als geheel

ik stel mezelf tot doel om steeds door de angst te duwen wanneer ik kijk naar een bepaald probleem in de wereld - omdat ik besef en inzie dat het angst is dat er altijd voor gezorgd heeft dat mensen in de menselijke samenleving nooit werkelijk de problemen in de samenleving hebben onderzocht tot in de kern en dus nooit in staat zijn geweest om werkbare oplossingen te ontwikkelen die het beste zijn voor iedereen  --- en dat de wereld en realiteit die hier en nu bestaat een product en resultaat is van hoe de mens zichzelf doorheen het menselijk bestaan heeft laten besturen en leiden door de ervaring/reactie van ANGST

Dag 326: Wie ben ik als Verkrachting - Zelf-Vergeving

Dit is een verderzetting van "Dag 325: Wie ben Ik als Verkrachting?" - en specifiek van de volgende statement:

In de blogs die volgen zal ik dus mijn relatie tegenover de realiteit waarin ik mij bevind onderzoeken en hoe die relatie impliciet heeft bijgedragen tot het bestaan van verkrachting --- door bijvoorbeeld de Seksuele Fantasiëen die ik heb toegestaan te bestaan in mijn geest, door allerlei betekenissen die ik heb gegeven aan het woord 'verkrachting', door beschuldiging te hebben toegestaan te bestaan in mezelf, door afscheiding toe te staan te bestaan in mezelf tussen 'vrouwen' en 'mannen' gebaseerd op beoordelingen over de lichamelijke expressie die ik zie met mijn ogen, door vooroordelen te hebben toegestaan te bestaan in mezelf tegenover 'mannen' en 'de mannelijke seksualiteit', door seksuele onderdrukking in de plaats van seksuele expressie, communicatie en openheid te hebben toegestaan te bestaan in mezelf,enzovoort...


In deze blog-post zal ik, middels zelf-vergeving, mijn relatie met het woord 'verkrachting' en daarin mijn participatie in het in stand houden van de fysieke consequentie van 'verkrachting' in onze samenleving, onderzoeken en uiteenhalen --- en, middels zelf-corrigerende statements, veranderen om te bestaan  op een manier die een samenleving verzekert waarin verkrachting niet bestaat.


Een eerste reactie die ik zie in mezelf wanneer ik naar het woord 'verkrachting' kijk, is dat ik het van mezelf wil wegduwen, ik wil er niet mee geassocieerd worden - en ik heb er eigenlijk angst van omdat ik angst heb van de consequenties, de 'straffen' die geassocieerd zijn met het woord 'verkrachting' -- namelijk:

1. sociaal stigma
2. sociale uitsluiting
3. gevangenisstraf

Maar voor mij, zelfs het woord 'gevangenisstraf', en de angst die ik ervaar in relatie tot het woord 'gevangenisstraf', staat gelijk met 'sociale uitsluiting' --- dat is waar ik eigenlijk angst van heb en dat is de basis van mijn angst van 'verkrachting', met name angst om zelf een 'verkrachter' te zijn. In dit opzicht heb ik 'geluk' dat ik een vrouw ben, en dat ik fysiek niet of minder in staat ben om daadwerkelijk iemand te 'verkrachten' - althans op de manier die in de samenleving algemeen erkend/gekend is als wat 'verkrachting' inhoudt en betekent.

 En dus, spreek ik het woord 'verkrachting' liever zelfs niet uit, ik dissocieer mezelf liefst volledig met het woord 'verkrachting', omdat ik de angst die ik met dat woord heb geassocieerd niet onder ogen wil komen.

In deze houding tegenover het woord 'verkrachting', waarin ik dus niets te maken wil hebben met het begrip en dus met het fenomeen - en dus liever mijn ogen sluit en doe alsof het niet besta --- draag ik zelf bij tot hoe de samenleving zich een houding van stilzwijgen en het negeren van de problemen heeft aangemeten in relatie tot 'verkrachting' --- de consequenties daarvan zijnde dat de onderliggende problematiek als de reden en motivatie van 'de verkrachter' om zich te vergrijpen aan 'verkrachting' niet of heel minimaal worden onderzocht, de problematiek wordt niet opengetrokken en dus niet begrepen, waardoor er geen werkelijke oplossingen kunnen worden gevonden als eventuele maatschappelijke herstructureringen of heropvoeding die noodzakelijk zijn om ervoor te zorgen dat mensen niet meer willen verkrachten.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te willen dissocieren van het woord 'verkrachting' door mezelf te hebben toegestaan de emotionele ervaring van angst te associeren met het woord 'verkrachting' en door mezelf te hebben toegestaan angst te hebben van angst --- en daarin mezelf de kans en de mogelijkheid te hebben ontkend om het woord en bestaan van 'verkrachting' te onderzoeken en te begrijpen en daarin mezelf als menselijk wezen en als deel van de menselijke samenleving te begrijpen, en verantwoordelijkheid te kunnen nemen voor de samenleving als geheel in en als inzicht en begrip van hoe alles functionneert en hoe en waarom bepaalde fenomenen bestaan en plaatsvinden in deze wereld en realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te willen nemen voor het bestaan van verkrachting - en mijn angst van het woord 'verkrachting' en mijn passieve, onbetrokken en negerende houding tegenover het maatschappelijk probleem van 'verkrachting' te rechtvaardigen met de gedachte dat ik nooit iemand zal verkrachen omdat ik een vrouw ben en dat ik daarom het slachtoffer ben en dus zogezegd niet verantwoordelijk ben of kan zijn voor 'verkrachting' - en daarin mezelf opzettelijk blind te houden voor de werkelijke dieperliggende problemen en oorzaken die in de menselijke geest bestaan en in hoe de mens opgevoed wordt door zijn omgeving die aan de grondslag liggen van waarom en hoe verkrachting bestaat - waarin ik wel degelijk verantwoordelijk ben als een deel van de samenleving en dus de 'leefomgeving' en 'voedingsbodem' van de kinderen die in deze samenleving en wereld geboren worden en opgroeien, en dat ik, door nooit mijn verantwoordelijkheid te hebben genomen als 'opvoeder' en 'co-creator' van de samenleving als geheel, medeplichtig ben aan het bestaan van verkrachting

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'verkrachting' enkel kan bestaan door een collectieve apathie tegenover wat er gebeurt in de geest van de mens en van kinderen die opgroeien in deze wereld en samenleving, waarin de mensen in de samenleving collectief beslissen om problemen zoals verkrachting te negeren omwille van het 'sociaal stigma' dat we in ons collectief bewustzijn hebben geplaatst op 'seksualiteit' en 'seksuele misdrijven', waarin we in onze geest de emotionele ervaring van angst hebben verbonden met het woord 'verkrachting' - en, omwille van onze angst van angst, doen alsof 'verkrachting' niet bestaat als een overlevingsstrategie ---- zonder in te zien en te beseffen dat verkrachting een symptoom is die het resultaat en het product is van een zieke samenleving, en dat, zolang we die samenleving niet in al haar facetten onderzoeken en begrijpen hoe en waarom de ziekte is kunnen ontstaan en bestaat, zullen de symptomen enkel erger worden totdat de samenleving 'sterft', als wat met elk ziek organisme uiteindelijk gebeurt wanneer de ziekte niet genezen wordt.

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten beïnvloeden en sturen door de voorgeprogrammeerde emotionele reactie/ervaring van angst op het woord 'verkrachting' - en dus vanuit eigenbelang en persoonlijke overlevingsstrategiëen geen verantwoordelijkheid te nemen voor wat er bestaat in deze wereld, door het probleem te negeren en onderdrukken - en te veronderstellen dat andere mensen, of God verantwoordelijkheid zullen nemen voor het probleem, in de plaats van in te zien dat de mens in en als de menselijke geest niet in staat is om verantwoordelijkheid te nemen voor maatschappelijke problemen zoals verkrachting, omdat elk mens in en als de menselijke geest voorgeprogrammeerd is om altijd te handelen op basis van primaire onderbewuste overlevings-instincten, en zich dus altijd zal laten sturen door persoonlijke angsten in het benaderen van problemen, en dus niet in staat is om een probleem aan te pakken en sturen op een manier die het beste resultaat produceert voor de gehele samenleving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de angst van sociale uitsluiting en afwijzing te verbinden met het woord 'verkrachting' --- en daarin angst te hebben van het woord verkrachting, en dus weerstand te hebben om te kijken naar het probleem van verkrachting, te praten of schrijven over verkrachting --- uit angst dat ik buitengesloten en afgewezen zal worden door de samenleving --- in de veronderstelleing dat alle mensen in de samenleving diezelfde angst hebben dus vanuit die angst mij zullen wegduwen als ik durf praten of open zijn over verkrachting, net zoals ik mezelf heb toegestaan te reageren met weerstand op de emotionele ervaring van angst --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor hoe ik mezelf heb toegestaan te bestaan in en als mezelf als de menselijke geest als een voorgeprogrammeerd systeem van overlevings-reacties, en op te staan als het levende voorbeeld van een samenleving die het beste is voor allen --- door onvoorwaardelijk elk aspect van de samenleving en het bestaan te onderzoeken op elk vlak zodat er op de best mogelijke manier oplossingen gevonden kunnen worden voor al de problemen


Wordt vervolgd in Dag 327                      

Dag 325: Wie ben Ik als Verkrachting?

Dit is een onderbreking in de Paranoia Series die ik was begonnen in verband met de Paranoia van Seksuele Fantasiëen en de Consequenties daarvan die ik bekeek door het fenomeen 'verkrachting', als een gemanifesteerde fysieke consequentiele uitdrukking van de participatie van een individu in Seksuele Fantasiëen, te onderzoeken.

De 'Reis naar Leven' is namelijk niet enkel dingen onderzoeken, maar vooral verantwoordelijkheid nemen voor al wat bestaat door de relatie te onderzoeken die ik in mezelf heb toegestaan te bestaan met al wat bestaat --- en daarin te onderzoeken en in te zien hoe ik het startpunt ben van 'het bestaan' in en als bijvoorbeeld 'de menselijke samenleving' en al de consequenties die zich voordoen in de samenleving, zoals 'verkrachting'. Dit is de enige manier waarop die consequenties gestopt kunnen worden - is wanneer ik er verantwoordelijkheid neem, wanneer ik de 'grenzen' van mijn 'bewustzijn' en van wat ik ervaar als 'mijn leven' en 'mezelf' doorbreek en alles wat in deze wereld gebeurt en bestaat zie en erken als een deel van mezelf, een deel van 'wie ik ben' als 'het bestaan'. Enkel dan kan ik als 'het bestaan' de delen van mezelf die consequentieel en dysfunctioneel zijn, zoals bvb 'verkrachting', voor eens en voor altijd stoppen -- gegeven dat ik eerst en vooral zie en begrijp precies hoe ik besta in en als 'verkrachting' en hoe en waarom 'verkrachting' een deel geworden is van 'wie ik ben' als 'het bestaan'.

En dat is het doel geweest van de 'Paranoia-blogs' over 'verkrachting' - is mezelf de vraag stellen 'Hoe draag ik bij tot het bestaan van verkrachting?'. Ik heb tot op dit punt 'verkrachting' steeds onderzocht en benaderd vanuit de maatschappelijke patronen die er bestaan als al de instituties in onze samenleving die het individu reguleren, controleren en vormgeven - en die uiteindelijk bijdragen tot het ontstaan en voortbestaan van 'verkrachting' - en heb daarin even mezelf in de rol van de 'onderzoeker'/'wetenschapper' geplaatst.

Wat de 'Reis naar Leven' blogs echter onderscheidt van andere wetenschappelijke blogs die maatschappelijke problemen onderzoeken, is het aspect van zelf-eerlijkheid en zelf-verantwoordelijkheid - het aspect van 'mezelf', het inzicht dat ik hier besta in en als deze realiteit, en dus is al wat hier bestaat bepaald door hoe ik het zie en ervaar, door mijn bestaan --- en is het gezond verstand dat al wat hier bestaat, bestaat omwille van hoe ik besta in en als mezelf - waarin het dus essentieel is om te onderzoeken hoe mijn bestaan en de manier waarop ik mezelf altijd heb aanvaard in en als mijn 'bestaan' heeft bijgedragen tot hoe de mensheid en 'het leven op aarde' bestaat in haar huidige vorm.

In de blogs die volgen zal ik dus mijn relatie tegenover de realiteit waarin ik mij bevind onderzoeken en hoe die relatie impliciet heeft bijgedragen tot het bestaan van verkrachting --- door bijvoorbeeld de Seksuele Fantasiëen die ik heb toegestaan te bestaan in mijn geest, door allerlei betekenissen die ik heb gegeven aan het woord 'verkrachting', door beschuldiging te hebben toegestaan te bestaan in mezelf, door afscheiding toe te staan te bestaan in mezelf tussen 'vrouwen' en 'mannen' gebaseerd op beoordelingen over de lichamelijke expressie die ik zie met mijn ogen, door vooroordelen te hebben toegestaan te bestaan in mezelf tegenover 'mannen' en 'de mannelijke seksualiteit', door seksuele onderdrukking in de plaats van seksuele expressie, communicatie en openheid te hebben toegestaan te bestaan in mezelf,enzovoort...

Dag 324: Wat is er mis met Naaktheid? - Dossier Verkrachting in België

Dit is een verderzetting van "Dag 323: De Seksuele Onderdrukking in onze Samenleving is een Ziekte - Dossier Verkrachting in België"

Is het niet ergens vanzelfsprekend dat als wij in en als onze samenleving een volledig gesloten en stilzwijgende houding aannemen in verband met seks, en dan voornamelijk wanneer het aankomt op de seksuele communicatie/interactie die (niet) plaatsvindt tussen kinderen en hun primaire omgeving - dat er dan seksuele stoornissen plaatsvinden, zoals verkrachting - en dat wij als samenleving dan perplex staan en niet begrijpen waar zo'n gedrag in godsnaam vandaan komt? Is het niet net door onze onderdrukking en stilzwijgen en gesloten houding in verband met seksualiteit dat we onszelf blind maken en houden om opzettelijk de oorzaak/redenen niet te zien van waarom er zoiets als verkrachting bestaat?


In de BBC documentaire "Horizon: What's the problem with nudity?" stelde men vast dat:

"Seksuele bescheidenheid geen aangeboren fenomeen is, en bijgevolg zijn we vrij om de grenzen te verleggen van wat aanvaardbaar is en wat niet. Zolang iedereen ermee akkoord gaat, kunnen we nieuwe regels vastleggen en het risico dat iemand zich beledigd zou voelen omzeilen - zoals op een nudistenkamp."

In deze documentaire werden 8 mensen uitgedaagd om naakt samen te leven voor een aantal dagen, en werd met verschillende contexten geëxperimenteerd om vast te leggen hoe de mens in zichzelf staat tegenover 'naaktheid' en dan vooral het sociale aspect van naaktheid. In het begin van de uitdaging merkte men dat al de deelnemers zich zeer ongemakkelijk en gespannen voelden om zich uit te kleden. Men stelde vast dat dit was omdat er een stilzwijgende sociale 'overeenkomst' bestaat tussen mensen over hoe je je moet voelen en hoe je je moet gedragen in verband met 'naaktheid', en dat die sociale 'overeenkomst' inhoudt dat het 'normaal' is, of althans gezien wordt als 'normaal' dat je je schaamt over je naakte lichaam in sociale context en dat je 'seksuele bescheidenheid' vertoont.

Wat men echter ook merkte was dat die 'seksuele bescheidenheid', gespannenheid, ongemakkelijkheid en schaamte die aanvankelijk vertoond werd als een soort van 'sociaal overlevings-mechanisme' - naar het einde toe veranderde en plaatsmaakte voor plezier en comfortabiliteit naarmate de deelnemers begonnen te observeren in hun specifieke sociale omgeving/situatie dat het 'ok' is om naakt te zijn en dat je er geen probleem over hoeft te maken, omdat ze allemaal naakt waren, en het dus aanvaard werd als 'de norm'.

Wat interessant is om uit deze documentaire te halen is de 'schaamte' die we collectief aanvaard hebben in verband met onze 'naaktheid' als 'de norm', als iets wat collectief aanvaard en gezien wordt als 'normaal', als 'menselijk' en 'natuurlijk' --- maar wat, zoals gebleken is uit deze documentaire, niet 'natuurlijk', 'menselijk' of 'normaal' is omdat die 'schaamte' volledig bepaald wordt door de sociale context/omgeving waar de mens zich aan aanpast --- waarin we in onze samenleving onszelf hebben aangepast aan het specifieke 'programma' van sociale gedragsregels en -codes die voorschrijven dat we ons moeten schamen over onze menselijke naaktheid. Zoals in deze documentaire echter bewezen is, kunnen die sociale 'regels' en dus dat 'sociale bewustzijn' in en als hoe we ons voelen en hoe we reageren in onszelf in relatie tot 'naaktheid' in sociale context, veranderd worden door simpelweg de sociale context te veranderen. De mens zal zich op zeer korte tijd aanpasssen en veranderen in zijn innerlijke beleving, om meer te passen in de sociale context en om bijgevolg te kunnen overleven.

Dit toont maar aan:

1. hoe 'plooibaar' en onstabiel de mens is in zichzelf - en hoe onze menselijke emotionele ervaringen die we hebben aangenomen als 'realiteit' in wezen niet zijn wie wij werkelijk zijn en volledig bepaald zijn door onze omgeving
2. Hoe weinig we ons als mens bewust zijn van waarom of hoe wij zelf en onze samenleving werkelijk in elkaar zit - omdat we leven en bestaan op basis van allerhande 'morele principes' en geloofsovertuigingen uit het verleden zonder echt te begrijpen waarom

De vraag die hierin belangrijk is om te overwegen is: Wat zijn de consequenties van onze aanvaarde 'seksuele bescheidenheid' en met name de ervaring van Schaamte over ons lichaam en onze seksualiteit die we zijn gaan aanvaarden als 'normaal'? En, waar is die ervaring van Schaamte nu eigenlijk werkelijk op gebaseerd - weten we dat zelf wel? Waar komt die schaamte vandaan? Is die schaamte wel nodig? 

Deze vragen zullen we trachten te beantwoorden en onderzoeken in de blogs die volgen.


Onderzoek de Equal Life Foundation - en doe mee in het onderzoeken van de patronen die we hebben aanvaard in en als onze menselijke samenleving --- om voor eens en voor altijd de problemen in deze wereld te kunnen oplossen - door voor de eerste keer werkelijk verantwoordelijkheid te nemen voor al het leven op aarde.

Dag 323: De Seksuele Onderdrukking in onze Samenleving is een Ziekte - Dossier Verkrachting in België

Dit is een verderzetting van "Dag 322: Kan De Mens zich Beschaafd Noemen als Verkrachting bestaat? - Dossier verkrachting in België" en we gaan verder op volgende paragraaf:


Ook hebben we onderzocht hoe de Seksuele Theoriëen van Freud, waarin Freud oppert voor een onderdrukking en 'controle' van de 'seksuele driften' in en van de mens om zogezegd een 'gezonde samenleving' te creëren, bijdragen tot een samenleving waarin kinderen en volwassenen geen blijf weten met hun 'seksuele driften', en dan uiteindelijk geheime innerlijke fantasie-werelden gaan creëren waarin 'alles kan en alles mag', zonder dat mensen zelfs begrijpen waarom ze bijvoorbeeld verlangen om een vrouw te mishandelen, misbruiken en onderdrukken - omdat onze samenleving en menselijke interactie gebaseerd is op het onderdrukken van die 'driften' en bijgevolg de mens niet kan en wil ondersteunen of begeleiden in het begrijpen en ontcijferen van en verantwoordelijkheid nemen voor de innerlijke realiteit -  tot het te laat is en er iemand verkracht wordt en we gedwongen worden om  psychologische begleiding te overwegen voor dit individu.


Heb je al eens opgemerkt hoe kinderen reageren wanneer ze geconfronteerd worden met beelden en woorden die te maken hebben met 'sex' en 'sexualiteit'? Meestal zeggen ze 'eeeei', 'bah', 'vies!', ze beginnen ongemakkelijk te giechelen en om zich heen te kijken, grapjes te maken en er alles aan doen om dat waar ze op reageren weg te werken en weg te duwen alsof het iets 'slecht' is en niet zou mogen bestaan.

En nog eigenaardiger: Waarom vinden wij deze reactie 'normaal'? We zullen misschien wel zeggen van 'jah, het zijn maar kinderen', 'het is een typisch kinderachtige en kinderlijke reactie', alsof het vanzelfsprekend en 'natuurlijk' is dat kinderen zich ongemakkelijk voelen over seks, seksualiteit en bijgevolg hun eigen lichaam. Kinderen zullen echter enkel zo reageren wanneer er andere kinderen en/of volwassenen in de buurt zijn, alsof ze willen bewijzen aan al de andere mensen dat ze ook 'normaal' zijn door zo te reageren - omdat ze ergens in hun onderbewuste geest beseffen dat alle mensen zo reageren op seksualiteit, dat er een sociaal stigma bestaat rond seksualiteit, het lichaam en al wat natuurlijk en vleeslijk/fysiek is, en ze willen uiteraard niet gestigmatiseerd worden.

Er bestaan zoveel beoordelingen rond deze fysieke realiteit, rond het lichaam, rond de geslachtsdelen, de geslachtsdaad en alles wat te maken heeft met de natuurlijke seksuele uitdrukking -- die eigenlijk constant en overal gebeurt in de natuur en achter gesloten deuren en in de geest van mensen. Kinderen pikken die sociale onderdrukking van seksualiteit die bestaat in de mens op, en gaan dan zo'n overdreven gedrag uitdrukken in een sociale situatie als reactie op seksueel getinte beelden en/of woorden. Wat ze in die situatie uitdrukken is ANGST - het is vergelijkbaar met pest-gedrag: bij pestgedrag gaat de 'pester' iemand eruitpikken om te pesten, te onderdrukken en aan te vallen omdat de 'pester' angst heeft van bepaalde eigenschappen die hij ziet in het individu die hij uitgepikt heeft om te pesten -- daarom is er zo'n grote weerstand, zo'n grote afkeer en zo'n agressie --- uit ANGST.

wanneer kinderen geconfronteerd worden met beelden/woorden van seksuele aard, worden ze geconfronteerd met een 'eigenschap'/'realiteit' in/van zichzelf die ze hebben leren beoordelen als 'negatief' en 'slecht', op impliciete wijze door hun omgeving als hoe volwassenen omgaan met seksualiteit te observeren. Hun reactie van afkeer, afwijzing en het belachelijk maken van de seksuele beelden/woorden, is dan een sociale overlevings-reactie waarin ze willen duidelijk maken aan hun omgeving dat die beelden/woorden niet in hen bestaan, om zichzelf te beschermen tegen zelf zo afgewezen/bespot te worden door hun omgeving.

Wanneer volwassenen kinderen dit gedrag zien uitdrukken, als die overdreven ongemakkelijkheid/afkeer tegenover seksualiteit - gaan volwassenen dit bestempelen als 'kinderlijk gedrag' omdat wij, volwassenen, dit gedrag niet meer vertonen, wij gaan zogezegd op een volwassen manier om met seks. Maar, is dit wel zo? Ik bedoel, als je kijkt naar hoe weinig er gecommuniceerd wordt over seks en seksualiteit en het fysieke lichaam, fysieke aanraking, intimiteit -- en hoeveel ongeschreven 'sociale regels' er bestaan om elkaars 'lichamelijkheid', 'lichamelijke ruimte' te omzeilen --- dan kan je vaststellen dat de volwassen mens  eerder een geëvolueerde vorm is van hoe het kind reageert op seksualiteit.

Want, Seks, we doen het allemaal, we denken er allemaal aan, we willen het allemaal, we zijn er allemaal naar op zoek --- maar niemand die er duidelijk, rechtuit, assertief, open of eerlijk over is. Je zou haast zeggen, wanneer je de menselijke interactie gadeslaat, dat het niet echt bestaat, dat de mens geen seksueel wezen is. Terwijl, wanneer je stilstaat bij wat het eigenlijk is dat de mens hier op aarde doet, waarom hij bestaat - dan is het SEKS, voortplanting, 'overleving' - net zoals dat bij elke diersoort en plantensoort het geval is.

Is het niet ergens vanzelfsprekend dat als wij in en als onze samenleving een volledig gesloten en stilzwijgende houding aannemen in verband met seks, en dan voornemelijk wanneet het aankomt op de seksuele communicatie/interactie die (niet) plaatsvindt tussen kinderen en hun primaire omgeving - dat er dan seksuele stoornissen plaatsvinden, zoals verkrachting - en dat wij als samenleving dan perplex staan en niet begrijpen waar zo'n gedrag in godsnaam vandaan komt? Is het niet net door onze onderdrukking en stilzwijgen en gesloten houding in verband met seksualiteit dat we onszelf blind maken en houden om opzettelijk de oorzaak/redenen niet te zien van waarom er zoiets als verkrachting bestaat?


Onderzoek de Equal Life Foundation een OnderzoeksCentrum dat staat voor het Onderzoeken van de Menselijke Samenleving en de Menselijke Geest - om Oplossingen te kunnen ontwerpen voor de problemen die wij dagelijks ervaren in onze samenleving.