Dit construct in mijn geest die een specifieke 'energetische ervaring' produceert in mezelf van een constant schommelen tussen positieve gevoelens van superioriteit en negatieve emoties van inferioriteit -- is een 'construct' van Vergelijking en Competitie, waarin ik het ene moment mezelf 'beter'/'superieur' waan aan een specifieke persoon waarmee ik mezelf in Vergelijking en Competitie plaats en het andere moment geloof ik dat ik minder en inferieur ben in vergelijking met een specifieke persoon die ik observeer in mijn omgeving. Deze continue energetische schommeling in mijn geest zorgt voor een 'instabiliteit' in mezelf, omdat ik niet HIER ben of besta, in de simpliciteit en de eenvoud van 'wie ik ben' als een uniek individu, constant, stabiel en consistent in elk moment -- neen, ik ben het ene moment positief en het andere moment negatief, nu eens goed dan weer slecht, nu eens beter dan weer minder - volgens de gedachten van Vergelijking en Competitie die in mijn geest bestaan en die mij allerhande beoordelingen in het oor fluisteren in relatie tot mezelf en andere mensen die ik zie om mij heen.
En het is door deze constante schommeling tussen energetische polariteiten van positieve en negatieve energie in mezelf, van gevoelens en emoties, dat ik niet stevig in mijn schoenen sta en dat ik bijvoorbeeld vanaf het moment dat ik voor een uitdaging sta, het gevoel heb dat ik geen 'macht' of 'kracht' heb om erdoor te gaan op een stabiele manier, en dat ik niet werkelijk op mezelf kan berusten, vertrouwen of steunen --- en dus ga ik in een gedragspatroon van 'Opgeven'. Omdat, ik bedoel, zolang ik niet stabiel sta in mezelf, als een levende statement en zekerheid van 'Ik ben HIER' en als het ware sta als een pilaar van consistentie en stabiliteit, dan kan ik er onmogelijk op vertrouwen dat ik er voor mezelf zal zijn terwijl ik door de uitdaging heen wandel. Opgeven lijkt dan dus, vanuit het perspectief van de Geest, de meest 'veilige' optie -- omdat, wat ik doe in de emotionele ervaring van Opgeven, is in feite uitreiken naar de mensen om mij heen in de verwachting dat zij er zullen zijn voor mij, dat zij mij zullen opvangen en dat zij zullen staan als mijn zekerheid en stabiliteit.
Dat is immers een specifiek verwachtingspatroon dat ik heb opgebouwd in mijn geest doorheen mijn kindertijd - omdat, mijn gezinsleven en de mensen in mijn onmiddellijke omgeving, was allemaal zeer stabiel, ik kon erop vertrouwen dat ze er altijd voor mij zouden zijn. Ik bevond mij in een zeer stabiele en hechte familiale structuur waarin het voor mij steeds leek alsof ik kan vertrouwen op de mensen in mijn omgeving, op die schijnbare 'stabiele structuur' -- en dat het met andere woorden geoorloofd is om mijn zelf-vertrouwen en zelf-zekerheid compleet te verloochenen en mezelf te laten vallen, want 'er zullen altijd wel andere mensen zijn die mij opvangen'.
De consequenties van dit gedragspatroon van opgeven dat ik heb geconditioneerd in mezelf doorheen mijn leven - laten zich nu echter zien - en wat ik nu besef is dat ik mezelf enorm gelimiteerd heb in mijn leven in verband met het ontwikkelen en ontdekken van nieuwe vaardigheden, en het maken van beslissingen en het kiezen van een 'levenspad', enzovoort, omdat ik de gewoonte had gecreëerd in mezelf om steeds op te geven vanaf het moment dat dingen een beetje moeilijk werden. En, ik had dus nooit beseft of ingezien dat het net dat moment is waarop dingen moeilijk worden, dat het 'doorbraak' moment is, het moment waarop je jezelf verandert en je daadwerkelijk jezelf uitbreidt. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld tijdens het sporten -- het is dat punt waarop je lichaam pijn doet en het aanvoelt alsof je gaat sterven en je niet meer kan, dat je weet van, als je hier doorzet en niet opgeeft, dat je een 'grens' in jezelf overschrijdt en dat je de volgende keer met veel minder moeite hetzelfde punt zal kunnen bereiken - en je zo langzaam maar zeker jezelf in die specifieke vaardigheid uitbreidt en ontwikkelt.
Het patroon van 'Opgeven' is dus, zoals ik al had aangekaard, in relatie tot het gedachten-construct van 'competitie' en 'vergelijking' -- niet zomaar een 'opgeven' tegenover wat het dan ook is waar ik mee bezig ben, maar eerder een Opgeven van mezelf, tegenover mezelf. Omdat, terwijl ik mezelf in mijn geest aan het vergelijken ben met andere mensen, en ik zit te schommelen tussen gevoelens en emotionele ervaringen van superioriteit en inferioriteit - zeg ik eigenlijk in mezelf van 'ik aanvaard mezelf niet zoals ik ben' en 'ik vind mezelf niet goed genoeg - en dus wil ik erkenning krijgen van andere mensen dat ik beter ben dan hen, zodat ik mij ten minste positief kan voelen over mezelf' --- waarin ik dus niet sta als een punt van ondersteuning en stabiliteit voor mezelf, hetgeen dan uiteindelijk onvermijdelijk zal leiden tot een punt waarin ik 'Opgeef' in een moment waarin het even moeilijk wordt voor mezelf.
In de volgende blog zal ik verderzetten in dit proces van het praktisch en realistisch veranderen van een ervaring/reactie van Opgeven, met de volgende stap in dit proces, namelijk het toepassen van Zelf-Vergeving waarin ik dit construct van Vergelijking en Competitie dat ik heb gedefinieerd in deze blog zal verlossen en loslaten in mezelf door te staan als het punt van verantwoordelijkheid in relatie tot de creatie van dit specifieke construct.
Cool !
ReplyDelete