Dag 633: Prestatiedrang en de Persoonlijkheid van Apathie

De ervaring van onzekerheid, twijfel en uiteindelijk uitstelgedrag en apathie in relatie tot zelf-beweging in de fysieke werkelijkheid is een specifiek patroon dat bestaa in bepaalde mensen, zoals mezelf, en dat in wezen vrij fascinerend is als je begint te onderzoeken hoe dat patroon ontstaat en bestaat in jezelf. En als je jezelf begint af te vragen hoe en waarom het eigenlijk is dat er zo een moeilijkheid en weerstand bestaat in jezelf rond je eigen beweging en expressie op fysiek vlak.

Ik bedoel, je kijkt naar andere mensen en je ziet hoe zij zich comfortabel lijken te voelen in het uitdrukken van zichzelf, in het maken van beslissingen en in het uitvoeren van die beslissingen zonder zich daar noodgedwongen al te onzeker of terughoudend of twijfelachtig bij te voelen - en je vraagt je af waarom het voor jou zo moeilijk lijkt en soms zelfs onmogelijk om dingen te doen of te verwezenlijken in de fysieke werkelijkheid en je blijft vaak achter met een ervaring van ontevredenheid en teleurstelling over jezelf en over de dingen die je al dan niet gedaan hebt.

Wat in de voorgaande blogs al duidelijk geworden is, is dat er verscheidene dimensies bestaan in en omtrend dit specifieke patroon dat op het eerste zicht niet voordehandliggend is wanneer we onszelf deze vraag stellen. Eén zo een punt is bijvoorbeeld dat wanneer je jezelf de vraag stelt van 'waarom voel ik me zo onzelfzeker en twijfelachtig in de dingen die ik doe?' en 'waarom is het dat ik zoveel moeite ondervindt in het maken van praktische beslissingen en het toeleggen van mezelf op het uitvoeren van die beslissingen?' - dat je dan eigenlijk bezig bent met het bevestigen en zelfs voeden van dit eigenste patroon van zelf-twijfel, zelf-onzekerheid en stagnatie.

En dit omdat het probleem eigenlijk niet ligt in het 'niet vooruit gaan' of in het stagneren in hoe je jezelf toepast in je dagelijkse leven en de dingen die je al dan niet doet, maar het probleem ligt in hoe je jezelf definieert en beoordeelt aan de hand van de dingen die je (al dan niet) doet en dus aan de hand van je 'prestaties' en 'verwezenlijkingen'. Wanneer jij dan gelooft of tot de conclusie komt dat je niet hebt gedaan wat je denkt gedaan te moeten hebben, dan ga je je daar slecht over voelen omwille van een persoonlijkheid in je geest die zichzelf identificeert aan de hand van wat je presteert in je realiteit.

En deze 'persoonlijkheid' in de geest is een probleem, omdat het een innerlijk gevecht creëert waarin je je probeert te verzetten tegen je zogezegde stagnerende, onzekere en twijfelachtige 'natuur' en 'aard' - hetgeen op zich een eerder negatief geladen ervaring manifesteert in jezelf dat je in verband legt met 'presteren' en 'beslissingen maken' en 'dingen neerzetten'. En dit negatief geladen gevoel zorgt er dan voor dat je uiteindelijk net gaat willen participeren in uitstelgedrag en stagnatie, om de negatieve ervaringen die jij zelf in feite geproduceert heb in jezelf door middel van beoordelingen te kunnen ontvluchten.

Meer in de volgende blog...

Dag 632: Luiheid en Apathie en de Creërende Kracht van Beoordelingen

Als we zouden onderzoeken waar het gedragspatroon van apathie vandaan komt en hoe het bestaat en waarom het precies is dat men het gevoel kan hebben dat men 'niets doet' of een ervaring van ontevredenheid in relatie tot wat men doet, neerzet of produceert in de fysieke wereld door middel van fysieke daden, dan zouden we wel eens tot een fascinerende ontdekking komen.

Omdat, deze 'apathie' en de ervaring van weerstand, 'luiheid', 'laksheid' en 'loomheid' in relatie tot 'zelf-beweging' en in relatie tot het 'doen' van dingen, heeft eigenlijk niet werkelijk een 'reden' - en dus, dit is ook heel lang mijn 'fout' geweest in het willen aanpakken en veranderen van dit patroon van weerstand in relatie tot zelf-beweging en de ervaring in mezelf dat ik niet efficient genoeg ben in mijn 'doen', namelijk dat ik dit patroon steeds heb benaderd vanuit de veronderstelling en het geloof dat er een bepaalde 'reden' is waarom ik de neiging heb om 'lui' en 'laks' te zijn en weerstand te ervaren.

Terwijl, wat ik nooit heb overwogen is dat het eigenlijke probleem ligt in de manier waarop ik het woord 'apathie', 'luiheid' of 'laksheid' gebruik in mijn geest, hetgeen namelijk is als een beoordeling en gebaseerd op een angst om 'niet genoeg te doen' en 'lui' en 'laks' te zijn.  Er bestaat met andere woorden een polariteit in mijn geest waarin ik de idee en het geloof gevormd heb dat het 'goed' is om productief te zijn en om veel te 'doen' en veel bezig te zijn en mijn tijd te spenderen aan het verwezenlijken van allerhande plannen en dat het langs de andere kant 'slecht' is om niet productief te zijn en niet al te veel te verwezenlijken of neer te zetten.

En dus, vanaf het moment dat ik naar mijn beweging en mijn uitdrukking kijk en de conclusie vorm dat ik 'niet al te veel doe' of dat ik mezelf niet genoeg inzet, ga ik dat zien als iets 'slecht' en iets 'negatief', waardoor ik er een 'probleem' van ga maken --- en aldus het patroon van 'apathie' creëer in en als mijn geest, waarin ik mezelf definieer volgens mijn eigen beoordelingen over wat het is dat ik al dan niet doe en mijn bewegin in de fysieke realiteit.

Het 'probleem' is dus niet dat ik werkelijk 'apathisch' ben, of dat ik werkelijk 'niet genoeg doe' of niet efficient genoeg ben - het probleem is dat ik een polariteit gecreëerd heb in mijn geest in relatie tot hoe ik mijn eigen uitdrukking en beweging beoordeel en dat ik dus mijn zelf-beweging niet onvoorwaardelijk aanvaard als een uitdrukking van wie ik ben.

Ik ga eerder mijn zelf-beweging beginnen beoordelen en denken van 'dit is goed' en 'dat is slecht' --- bijvoorbeeld wanneer ik bepaalde dingen gedaan krijg, beoordeel ik dat als 'goed' en ga ik mij daar goed over voelen, en wanneer ik de indruk krijg dat ik wat trager vooruitga in andere zaken, dan ga ik dat beoordelen als 'slecht' en ga ik mij er slecht over voelen. 

Zo creëer ik dus echter een soort gevecht binnenin mezelf omdat ik ga beginnen vechten tegen de zogezegde 'slechte' kant van mezelf, de kant waarin ik geloof en denk dat ik 'niet snel genoeg ben' of 'niet voldoende vooruit ga' of 'niet genoeg verwezenlijk'. Wat ik in dat gevecht echter nooit heb beseft is dat hoe meer ik mij verzet tegen iets dat in mezelf bestaat, hoe meer ik het net aandacht geef en hoe meer ik het in wezen creëer en 'echt' maak. Dus, hoe meer ik mij verzet tegen dat deel van mezelf dat ik heb beoordeeld als 'negatief' en 'slecht', hoe meer ik uiteindelijk net het gevoel begin te krijgen dat dat deel de bovenhand begint te halen en dat wat ik ook doe, ik gedoemd ben om die specifieke zogezegde slechte en negatieve gedragspatronen uit te leven.

De oplossing is dus om die beoordelingen te stoppen en om de polariteit in de geest te stoppen waarin ik mezelf en mijn zelf-expressie en -beweging onderverdeel in 'slecht' en 'goed', en om in de plaats daarvan elke expressie van mezelf onvoorwaardelijk te aanvaarden en te zien als evenwaardig en gelijk. En om dus met andere woorden mij goed noch slecht te voelen over hoe ik mezelf uitdruk en de dingen die ik al dan niet doe in de fysieke werkelijkheid, maar om gewoon te staan in het besef dat wat ik ook doe, hoe ik mezelf ook beweeg of inzet, het is een uitdrukking van mezelf, niet 'meer' of 'minder' dan simpelweg 'mezelf'.

Dag 631: Is Zoeken naar Zin Eigenlijk het Creëren van Zinloosheid?

In de voorgaande blog had ik een situatie besproken en uiteengezet waarin ik een persoon in mijn omgeving ervoer als 'moeilijk' en het gesprek dat ik met hem had als 'uitputtend', en waarvan ik nadien had ingezien hoe die ervaring van 'moeilijkheid' en 'uitputtendheid' in wezen wees op een punt dat in mezelf mezelf bestaat maar dat ik nog niet veranderd heb en hetgeen ik in mezelf dus ervaar als 'moeilijk' en 'uitputtend'. Deze persoon in mijn realiteit liet me dit punt gewoon zien en dus ervoer ik dat punt in hem op precies dezelfde manier als hoe ik het punt in mezelf ervaar.

Dus terwijl ik hem definieerde en ervoer als een 'moeilijk persoon'  omwille van hoe hij zichzelf aan het ervaren was, namelijk als doelloos, richtingloos en apatisch, was ik eigenlijk die ervaringen die op onderbewust niveau in mezelf bestaan in hem aan het projecteren zodat ik in dat moment niet zou zien dat waar ik eigenlijk op aan het reageren mezelf was.

Ik ervoer het dus als een geschenk wanneer ik op het einde van ons gesprek besefte dat de oplossing tot 'zijn' probleem was om gewoon te beginnen aan het doen van de dingen die hij aan het uitstellen was. Terwijl, waar het gesprek over ging was in feite ik die hem probeerde te overtuigen van het 'nut' en het 'doel' en het 'waarom' hij zou moeten beginnen aan datgene wat hij aan het uitstellen was. Dit was een geschenk voor mij omdat ik me realiseerde dat ik in het oplossen van 'zijn' probleem, tegelijkertijd mijn probleem aan het oplossen was, omdat hetzelfde patroon van het eerder nadenken over wat ik zou of zal doen, dan het eigenlijke doen op zich ook in mezelf bestaat.

En het fascinerende is dat ik in mijn pogingen om dit patroon op te lossen voor mezelf, heb geprobeerd om erover te schrijven, en erover na te denken, en manieren te vinden om ten eerste te begrijpen waarom en hoe het is dat het patroon van apathie in mezelf bestaat en waarom en hoe het is dat ik mezelf tegenhoudt en onderdruk in mijn fysieke zelf-beweging en ten tweede mezelf zover krijgen om mezelf van dit zelf-saboterende nadenken en mijmeren naar een daadwerkelijk doen te krijgen.

Terwijl, in al dat 'proberen' om dit patroon te veranderen, besefte ik niet dat ik eigenlijk net bezig was te participeren in het patroon zelf, namelijk het 'dansen rond de pot' en het 'proberen' en het 'nadenken' en 'stil staan' en twijfelen in de plaats van simpelweg te bewegen en te 'doen' zonder noodzakelijkerwijs eerst in mijn geest te gaan.

Ik bedoel, zelf-beweging is in wezen iets enorm simpel, en door na te denken ontstaat er de neiging om dingen complex en ingewikkeld te maken, simpelweg door de daad van het richten van mijn gewaarzijn in mijn geest, in de plaats van met mijn gewaarzijn 'hier' te zijn, in de fysieke handeling zelf. Dus, als je dan gaat beginnen nadenken over hoe te stoppen met nadenken en eerder gewoon te 'doen', dan zet je jezelf ook klem.

Wat ik in dit proces van het stoppen van dit patroon van apathie nooit heb beseft is dat, om te beginnen met bewegen en 'doen' en mezelf richting geven in de fysieke realiteit, is er geen 'begrijpen' nodig. Het bewegen is niet iets dat zal voortvloeien uit het nadenken of het begrijpen. Maar dat is echter wel wat ik steeds in mijn onderbewustzijn heb gelooft, namelijk dat ik maar het 'hoe' en 'waarom' van mezelf moet begrijpen en dat mijn fysieke lichaam zich vanzelf zal corrigeren en vanzelf in gang zal schieten.

Wat ik echter niet heb begrepen en ingezien is dat zelf-beweging in het fysieke lichaam een bewuste beslissing moet zijn en dat het lichaam enkel beweegt op basis van opzettelijke en bewuste Instructie. Dus als ik mijn macht weggeef aan mijn geest door te geloven en te veronderstellen en verwachten dat mijn lichaam op de één of andere manier wel in beweging zal komen, en zolang ik besta in een staat van 'wachten', dan is er geen 'instructie' en dan zal mijn lichaam dus ook niets doen omdat ik niet aanwezig ben en die positie inneem om mijn lichaam in het moment zelf richting te geven.

Dag 630: Hoe zijn 'Moeilijke Personen' in Wezen Verborgen Geschenken?

Ik had een gesprek met iemand dat ik ervoer als 'moeilijk' in de zin dat de persoon in kwestie in een ervaring van besluitloosheid zat en ik niet wist wat te doen of te zeggen om de persoon uit dat punt te halen. Ik bedoel, het hele gesprek ging in feite over het wel of niet doen van iets, en het nut en de zin van het doen van dat iets, en het nut en de zin van het leven, etcetera.

En dan op het eind van het gesprek besefte ik dat we al die tijd aan het praten en mijmeren waren over het 'doen', dat we al die tijd in feite gespendeerd hadden kunnen hebben aan het daadwerkelijk doen van datgene waar we de zin van aan het bespreken waren. Vanaf het begin van het gesprek had ik simpelweg kunnen zeggen van 'hey, waarom doen we het niet gewoon?!', 'waarom beginnen we er niet gewoon aan?!'. Maar in de plaats daarvan liet ik mezelf meevoeren in een heel gesprek waarin ik die persoon probeerde te overtuigen van de 'zin' van het 'doen' van de specifieke taak. Een gesprek waar ik mezelf uiteindelijk uitgeput door voelde.

Ik voelde dat ik in een emotionele reactie was gegaan omdat ik druk in mijn hoofd ervoer, er stond een frons op mijn voorhoofd , er was spanning in mijn middenrif en ik was vaak aan het zuchten. En omdat ik van het gesprek een emotionele ervaring maakte, voelde ik mij nadien dan ook uitgeput.

Wanneer ik dan keek naar en onderzocht waarom het was dat ik reageerde, zag en besefte ik dat ik eigenlijk reageerde op een punt dat ik zag in de ander persoon dat ik herkende in mezelf. Een punt waar ik zelf ook vaak mee te maken heb in mezelf maar wat ik op dit moment in het gesprek met deze persoon niet meteen zag. Ik zag dat punt in hem, maar besefte niet dat de reden waarom ik reageerde op het punt in hem, is omdat het eigenlijk ook in mezelf bestaat en omdat het een punt is dat voor mezelf in feite ook nog steeds 'verborgen' is, in de zin van dat ik erin participeer en dat ik het aanvaard alsof het is 'wie ik ben'.

Dit punt zijnde het praten, en met andere woorden 'denken' en 'mijmeren' over het 'doen' van dingen, in de plaats van het gewoon te doen. En mezelf in feite tegenhouden en saboteren in mijn zelf-beweging en in het 'doen' van dingen, door eerder de neiging te hebben om te zitten en na te denken en in een soort van apatische staat te verkeren.

En dus, omdat ik mij zelf nog niet volledig gewaar was van hoe ik zelf in dit specifieke 'patroon' besta in mijn geest, reageerde ik op dat patroon dat ik herkende in een ander en had ik het gevoel dat ik niet goed wist hoe ermee om te gaan. Dus, net zoals ik met hem op het einde van ons gesprek besefte dat de oplossing tot dit patroon is om simpelweg de stap te zetten om te 'doen' in de plaats van erover na te denken en te praten en tijd te verspillen met het mijmeren over het 'nut' en de 'zin' van dingen, is dit ook de oplossing voor mezelf.

Ik ben dus zeer dankbaar dat ik dit patroon als het 'probleem' dat in mezelf bestaat en ook de 'oplossing' heb kunnen ontdekken door middel van dit gesprek met deze persoon maar ook door middel van het toepassen van zelf-eerlijkheid, zoals namelijk het besef dat wanneer ik reageer op iemand anders, en wanneer ik iemand anders ervaar als 'moeilijk', dan laat dit een punt zien dat in mezelf bestaat waar ik zelf nog geen oplossing voor gevonden heb en dat ik dus ervaar als 'moeilijk'. De persoon waar ik op reageer representeert als het ware enkel dit punt in mijn wereld. Deze 'moeilijke' momenten zijn dus als het ware een geschenk voor mezelf om te leren hoe ik bepaalde punten in mezelf kan veranderen en hoe ik oplossingen kan vinden voor problemen die ik ervaar.

Meer in de volgende blog...

Dag 629: Emotionele Propaganda en de Verhaaltjes die we Onszelf Vertellen

Waarom en hoe is het dus dat we zo kwetsbaar zijn en in ons onderbewustzijn zo open staan voor emotionele meningsvorming in die mate dat we de woorden die we gebruiken om te denken, te spreken, te communiceren en onszelf uit te drukken, gaan limiteren tot de emotionele lading die we geleerd hebben te verbinden met die woorden door middel van de emotionele meningsvorming propaganda waar aan gedaan wordt door niet enkel media maar ook elke andere invloed waar we doorheen ons leven mee in contact gekomen zijn, zoals ouders, familie, schoolsysteem, vrienden, enzoverder.

Waarom is het dat we in ons opgroeien in deze wereld geen eigen inzicht ontwikkelen in relatie tot hoe dingen werken, wie we zijn, hoe onze wereld en realiteit bestaat en wat met andere woorden eigenlijk 'echt' is? We zijn immers zo plooibaar dat we bijvoorbeeld gaan geloven in bepaalde goden of krachten, ideëen, en wereldbeelden dat het haast lijkt alsof geen enkel mens in deze wereld eigenlijk werkelijk ziet wat echt is, wat nu in feite dé realiteit is. Het is zelfs zo erg dat veel mensen zouden beweren dat er geen 'echte' realiteit bestaat, dat dé realiteit niet bestaat en dat 'de realiteit' maar zoveel is als wat je er zelf van maakt in je eigen geest en gedachten.

Er zijn mensen die geloven dat het onze geest is die de werkelijkheid fabriceert en niet het tegenovergestelde, ook al is er bewijs genoeg aanwezig dat duidelijk laat zien dat alles van wie we zijn, wat we denken en geloven, en hoe we onszelf ervaren als 'mens' en 'individu' in deze wereld, louter het resultaat is van opvoeding, van natuurlijke en biologische processen, van 'programmatie' als het ware. En al wat ervoor nodig is om dit te zien en te erkennen is zelf-eerlijkheid.

Zelf-eerlijkheid in de zin van dat je bijvoorbeeld maar moet kijken in je eigen herinneringen om te achterhalen waar, wanneer en hoe het is dat je bepaalde denkbeelden bent gaan vormen. Wie je beïnvloed heeft en waar je bepaalde woorden, ideëen, geloofsystemen en meningen van gekopieerd en overgenomen hebt. Het probleem is echter dat zelf-eerlijkheid in ons mensen zo schaars is dat het meest voordehandliggende bewijs van wie we werkelijk zijn en wat de realiteit werkelijk is compleet genegeerd en zelfs ontkent wordt.

Ik bedoel, zelfs met al onze wetenschap en vooruitgang in het zogezegde 'intellect' van de mens, gelooft zo goed als elk mens in de westerse wereld zowel als in de niet-westerse wereld in de eigen geest en de rechtschapenheid, correctheid en in feite schijnbare alwetendheid van de eigen gedachten, meningen, opinies, ideëen en meningen. En dit kan gezien en gemeten worden aan het feit dat wij mensen het 'normaal' en vanzelfsprekend en zelfs 'eigen aan de natuur van onszelf' vinden om emoties en gevoelens te ervaren op basis van de meningen, ideëen, beoordelingen en geloofsystemen die we ons vormen in onze gedachten over de werkelijkheid die we zien met onze ogen en horen met onze oren.

Emoties en gevoelens zijn hét bewijs dat we geloven in de sprookjes en verhaaltjes die we onszelf vertellen en die in wezen aan ons verteld geweest zijn doorheen ons leven en die een eigen leven gaan leiden zijn in onze geest - in onze eigenste gedachten, in de plaats van dat we waarachtig rationele wezens zijn die de realiteit bekijken op een nuchtere manier en vanuit gezond verstand, in en als het besef, het begrip en het inzicht dat er wel degelijk een 'echte' werkelijkheid bestaat die niet omschreven of bevat moet worden in verhaaltjes, maar die zich simpelweg vlak voor onze ogen bevindt. Een werkelijkheid die we zelf kunnen aanschouwen en zien en begrijpen, als we maar de moed zouden hebben om los te laten van de verhaaltjes die we gekopieerd hebben doorheen ons leven van onze omgeving in verband met wat het is dat we zogezegd zouden moeten denken en geloven over de wereld en realiteit waar we ons in bevinden.

Dag 628: Propaganda en Emotionele Meningsvorming - Zijn onze Meningen te Vertrouwen?

We zouden niet zo makkelijk onze eigen meningen mogen vertrouwen tenzij we absoluut zien en begrijpen hoe we deze meningen gevormd hebben en waar onze meningen eigenlijk vandaan komen. Maar, om dit te kunnen begrijpen, moeten we dan ook verstaan hoe het is dat woorden bestaan in onszelf, en hoe het is dat de woorden die onze gedachten en onze meningen opmaken bepaalde emotionele ladingen dragen die op zich dan ook weer ergens vandaan komen.

Het is immers zeer eenvoudig gebleken voor bepaalde individuen en instituten om aan 'emotionele meningsvorming' te doen. Een voorbeeld daarvan is de propaganda die gevoerd wordt door de media om een bepaalde 'vijand' af te schilderen en een publieke mening te scheppen die het aanvallen van deze zogezegde 'vijand' zal valideren en goedkeuren. En dit door bijvoorbeeld artikelen rond te spreiden over hoe de vijand kinderen opeet, of vrouwen verkracht of mensen aanvalt en vermoord zonder reden, waardoor 'het publiek' zal gaan reageren met ontzetting, schok en blinde woede en bijgevolg bijvoorbeeld oorlog  en een aanval van deze zogezegde 'vijand'  gaan eisen.

Zo was het geval bijvoorbeeld in de anti-communistische of anti-nazi en meer recent, anti-ISIS en -islamitische propaganda -- er werd keer op keer een beeld afgeschilderd van de tegenstander als zijnde 'on-menselijk', 'vreemd' en zo enorm ver verwijderd van al wat 'goed', 'rechtvaardig' en 'medelievend' is dat er een soort van oerangst en -weerzin opgewekt werd in mensen dat een doelbewust 'opstaan tegen het kwaad' activeerde, zodat bepaalde insituten zoals het leger het groene licht kregen om al die zogezegde 'monsters' te gaan uitmoorden.

Het is fascinerend hoe dit soort emotionele meningsvorming door middel van propaganda, hetgeen in feite meer gebeurt dan niet, onze wereld en met name onze perceptie van de wereld heeft omgetoverd tot een soort sprookjesverhaal, tot een fabel, een verhaal, met een held en een booswicht, met goede en slechte figuren, liefde en haat, vrienden en vijanden -- en dat enkel en alleen met het toedoen en aan de hand van emoties en gevoelens in mensen en hoe op die gevoelens en emoties ingespeeld wordt door hoe media verhalen vertellen en specifiek de woorden en beelden die media gebruiken om de gevoelens en emoties van mensen die de verhalen lezen en de beelden zien vorm te geven.

We moeten maar eens een kijkje nemen naar de specifieke woorden die dankzij emotionele meningsvorming door middel van propaganda aan het kruis genageld zijn geworden en die we zijn gaan aanvaarden als zijnde 'negatieve' of negatief geladen woorden die specifieke emoties in onzelf opwekken. Woorden zoals "dictatuur", "communisme", "fascisme", "nazisme", "islam", "oostblok", "nationalistisch", "socialisme", enzovoort. Dit zijn voorbeelden van woorden die door die emotionele lading niet meer gezien of onderzocht worden door mensen als wat ze werkelijk representeren in onze realiteit of wat ze in potentie zouden kunnen zijn of worden omdat we onze eigen creationele vaardigheden en macht hebben weggegeven aan emoties en specifiek aan een 'zwakheid' in onze emoties die ons makkelijk bespeelbaar en bestuurbaar maakt door externe invloeden zoals media, religie, cultuur, propaganda, etc.

Dag 627: Wat is het dat ons Werkelijk Uniek Maakt?

In de voorgaande blog hebben we gekeken naar de 'eenheid' die zich vormt in een groep van mensen en die bestaat in en als het feit dat wij mensen de neiging hebben onszelf aan te passen aan de groep waarin we ons bevinden in termen van het overnemen en kopieren van de meningen en opinies die bestaan in die groep. We doen dit automatisch als een overlevingstechniek.

Maar, het probleem hiermee is dat we in onze bewuste geest ons niet gewaar zijn van deze neiging en van het feit dat dit is wat we wel degelijk doen en dat we dus eigenlijk bestaan vanuit een nogal primitief 'onderbewustzijn' dat zich beweegt aan de hand van overleving. Zelf zien we onszelf als een 'individu' en als bijgevolg uniek en speciaal en afgescheiden van al de andere mensen om ons heen, terwijl we niet inzien dat de meningen en opinies die in onze eigenste gedachten bestaan niet eens van ons zijn maar in feite gekopieerd zijn van de mensen om ons heen.

Dus, we bestaan in eenheid, in en als het feit dat we binnenin onszelf eigenlijk compleet hetzelfde zijn als de mensen om ons heen, maar tegelijkertijd bestaan we in absolute afscheiding en verscheurdheid, in en als het feit dat we niet willen aanvaarden en inzien dat wie we zijn vanbinnen een kopie is van onze omgeving en we onszelf liever willen zien en definieren als een speciaal en uniek individu.

Ik bedoel, wat ons in feite werkelijk 'individueel', 'afgescheiden', 'speciaal' en 'uniek' maakt, is niet wie we zijn vanbinnen want vanbinnen zijn we allemaal hetzelfde. Vanbinnen, in onze binnenste, meest intieme kern, leven en bestaan we allemaal vanuit hetzelfde systeem van overleving, het primitieve limbische systeem van ons brein, het onbewustzijn dat hetzelfde is in elk mens en dat maakt dat elk mens zich automatisch vanaf zijn geboorte begint aan te passen aan zijn omgeving.

Wat ons in wezen uniek, speciaal en individueel maakt, dat is louter onze fysieke uitdrukking. Het feit dat onze genetische compositie uniek is, dat we als fysiek levend lichaam een unieke plek innemen in deze wereld. En in deze 'uniekheid' en 'individualiteit' zijn we allemaal één en allemaal gelijk. Het is pas wanneer we onze 'individualiteit' en 'uniekheid' gaan misplaatsen door deze te internaliseren en in de illusie gaan geloven dat we 'vanbinnen' in onze geest uniek zijn - hetgeen een soort geheimzinnige en verborgen uniekheid en speciaalheid is, die we aan geen mens willen laten zien - dan komen de problemen.

Omdat we, door uniekheid en individualiteit te internaliseren, de uniekheid en individualiteit van een ander wezen niet meer erkennen omdat we niet in een ander kunnen zien - we kunnen enkel in onszelf zien. En dus gaan we geloven dat enkel wijzelf uniek en individueel en speciaal zijn en dat andere mensen maar als het ware attributen zijn in het toneelstuk van het leven dat volledig in functie staat van het ophemelen van onze ego-centrische zogezegde 'uniekheid', 'speciaalheid' en 'individualiteit'.

De gevolgen van het niet erkennen van een ander als gelijk in waarde en gelijk in uniekheid en individualiteit als onszelf en het niet erkennen van de eenheid waarin we in feite wel degelijk bestaan --- als is het maar om het simpele feit dat we allen op dezelfde ego-centrische manier bestaan in en als onze geest - is dat we ook politieke en economische systemen toestaan te bestaan in onze wereld die niet het beste zijn voor iedereen en we in feite content zijn over onze maatschappij, politiek en economie, zolang ons individuele ik krijgt en heeft wat het nodig heeft om zich belangrijk, speciaal en uniek te kunnen voelen.

Het probleem dat we in onze huidige wereld dus ervaren is dat onze maatschappelijke structuren gebaseerd en gebouwd zijn op een leugen en een illusie als de misplaatste definitie van onze individualiteit en uniekheid waarin we onszelf verblind hebben om onszelf te kunnen herkennen in een ander en daardoor een ongevoeligheid hebben toegestaan te bestaan in onszelf in relatie tot wat we zien gebeuren met de wezens in onze wereld

Dag 626: Waar Komen de Zinnen Vandaan die Zin geven aan ons Bestaan?

In de voorgaande blog zijn we begonnen met het onderzoeken van het fenomeen  van meningen die gevormd worden in groepen van mensen en hoe er in wezen niet werkelijk zoiets is als een 'unieke' mening vanuit het perspectief dat een mening over het algemeen een resultaat is van een verlangen in de mens om bij een groep te horen en vanuit dat verlangen de 'natuurlijke' neiging ontwikkelt om hetzelfde te gaan denken als die groep en om de meningen en opinies van de groep te kopiëren en als het ware deel uit te gaan maken van een 'onzichtbaar' collectief bewustzijn dat opgemaakt wordt uit al de individuen in de groep.

Een voordehandliggend maar zeer treffend voorbeeld van zulk 'n eenheid van geest en collectief bewustzijn als geinduceerd door het fenomeen 'groepen' en het verlangen in de mens om deel uit te maken van een groep of dè groep, en tegelijkertijd van de kracht en de macht die dat collectief bewustzijn kan hebben over het individu en de expressie van het individu in zijn realiteit, is het leger. 

Ik bedoel, in het leger wordt er moord gepleegd door individuen op andere individuen omwille van de mening en de opinie die gedragen wordt door die individuen - die mening zijnde bijvoorbeeld dat de mensen die vermoord worden de 'slechterikken' zijn of om de één of andere reden het 'verdienen' om vermoord te worden. En dit is wel degelijk een mening en opinie omdat dat in de realiteit nu eenmaal zo niet is. Voor elk leger ter wereld is de tegenstander 'de slechterik' en omwille van dat simpele feit bestaat er in de fysieke werkelijkheid geen echte 'slechterik' en is dit dus een mening die gevormd wordt over de realiteit.

En waar komt die mening anders vandaan dan van 'het leger' zelf - een opinie/mening die doorgegeven wordt van soldaat op soldaat en die herhaald wordt in gesprekken om zin, achtergrond en reden te geven aan waarom het is dat men doet wat men doet in 'het leger' - zijnde 'moord plegen'. Er is immers in de realiteit geen enkel werkelijk zinvolle reden om moord te plegen, dus heeft men dat soort meningen en opinies zoals 'de tegenstander is slecht' of 'de andere partij verdient het om te sterven' nodig om zin te geven aan dat wat in wezen zinloos en in feite onzinnig is.

Als men een mening of opinie immers genoeg herhaald wordt het uiteindelijk de 'zinnen' die 'zin' geeft aan waarom het is dat het individu zichzelf zodanig aan een groep heeft aangepast en zich zodanig met die groep geïdentificeerd heeft dat het zich precies hetzelfde begint uit te drukken als de andere leden in de groep -- en om te verbergen dat wat er werkelijk aan het startpunt van ligt is niets meer of minder dan simpelweg een verlangen in het individu om 'erbij te horen' en deel uit te kunnen maken van een groep en bijgevolg een specifieke structuur te kunnen ervaren die het individu zal ondersteunen in de persoonlijke overleving.

Het probleem is dan echter dat wij als mens dit simplistische startpunt van onze daden en de 'zin' de we aan onze daden geven niet inzien of beseffen omdat we de zinnen die onze gedachten geworden zijn aannemen als ons 'ik', als onze 'individualiteit -- en dus niet opmerken dat die gedachten, als onze meningen en opinies over dingen, in wezen het tegenovergestelde zijn van individualiteit...

Dag 625: de ISIS in ons Allen - Irrationele Meningsvorming in Groepen

Waar komen de ideeen en de meningen die we vormen over andere mensen in feite vandaan? Wanneer we 'iemand niet leuk vinden', of we zijn van de mening dat een bepaald persoon niet bij de groep mag horen waar we onszelf mee identificeren. We kennen ongetwijfeld allemaal het fenomeen wel van roddelen, achterklap, buitensluiten en pesterijen. Elk van ons heeft er op een bepaald moment oftewel zelf actief in geparticipeerd, het gade geslaan vanop een afstand of er het 'slachtoffer' van geworden.

Wat maakt dus dat één persoon zomaar 'geviseerd' kan worden door een hele groep van mensen en dat die hele groep van mensen tezamen met z'n allen die ene persoon 'haten' of 'niet leuk vinden' en willen 'wegpesten'. Ik bedoel, dit gebeurt immers zo vaak, op school, op het werk, zelfs in families en onder'vrienden'. Wat gebeurt er in onze geest wanneer we zelf die 'groepsgeest' aannemen en niet geassocieerd willen worden met een bepaald individu die toevallig ook niet volledig aanvaard lijkt te worden door de meeste mensen om ons heen? Waarom is het dat één persoon zich helemaal 'alleen' kan bevinden, zonder 'vrienden' en zonder 'groep', terwijl 'de groep' als één wezen en één geest volledig tegen die ene individu gekeerd is?

In dat soort gevallen zijn de meningen die we in onze geest vormen over andere mensen als een virus dat overgedragen wordt van geest op geest onder de leden van een groep - en die groep kan zijn een groep van collega's, een klasgroep, een samenleving, eender welke 'groep' van mensen waar we zelf persoonlijk willen 'bijhoren' of waar we onszelf mee identificeren of graag mee zouden willen identificeren. En, we geloven dan dat onze mening over die ene persoon die we 'niet al te leuk vinden', onze eigen mening is, omdat het in onze eigen geest bestaat en omdat wij een aversieve ervaring in onszelf voelen in relatie tot die persoon wanneer we hen zien. Dus, omdat het in onszelf bestaat als gedachten en ervaringen (gevoelens/emoties), lijkt het 'onszelf' te zijn, en lijkt het 'echt' te zijn.

Maar waarom is het dat we onszelf nooit afvragen waarom en hoe het is dat zulk 'n ervaring en mening zo unaniem en uniform gedeeld en ervaren kan worden door elk individu in en van een groep in min of meer gelijke mate, alsof we allemaal kopiëen zijn van elkaar? Hoe kan het dat we allemaal toevallig dezelfde mening lijken te delen, met als uitzondering eventueel de persoon waar de mening over gedeeld wordt.

Die mening kan zelfs enorm ver verwijderd zijn van de eigenlijke fysieke realiteit dat we in feite beter zouden moeten weten en dat we zouden zien dat die mening niet echt kan zijn als we even zouden stilstaan bij de dingen die we hebben aangenomen als waar in onze geest - maar toch houden we vast aan onze mening enkel en alleen omwille van het 'groeps-aspect' als zijnde het feit dat onze mening iets is dat ons het gevoel geeft dat we ergens bijhoren, dat er een 'groep' van mensen is die achter ons staat en ons op de één of andere manier ondersteuning biedt, ook al is het maar op geloofs-vlak.

Dit kan je het best herkennen in religieuze en culturele overtuigingen en meningen. Zoveel meningen die bestaan in grote groepen zoals religies en culturen en die enkel bestaan omwille van het feit dat mensen een specifieke waarde hechten aan het 'delen' van een mening. Het maakt dan in feite niet meer uit wat de mening eigenlijk is en waar men in feite in gelooft, omdat, waar het om draait is het 'geloof' op zich en het 'hebben van een mening op zich', dat als teken of symbool ervaren wordt van het 'horen bij de groep'.

Het probleem daarvan is dan uiteraard dat er in en door 'de groep' beslissingen gemaakt worden die uiterst schadelijke gevolgen kunnen hebben in de levens van anderen die oftewel niet bij de groep horen of dezelfde mening delen of leden van de groep die om de één of andere reden plots gezien en beoordeeld worden als zijde tegendraads. Een meer recent voorbeeld hiervan is:

• ISIS stuurt gruwelijke beelden de wereld in van koppel dat wordt gestenigd   (30/03/2015, Nieuwsblad)