Dag 752: De Herinneringen die Je Dacht Verwerkt en Losgelaten te hebben..

Deze blog zet voort op het onderwerp van 'herinneringen' hetgeen in voorgaande blogs - zoals Dag 750: De Onderontwikkelde Vermogens van Volwassenheid en Dag 751: Hoe Belichamen we het Verleden in ons Dagelijks Bestaan? - ter sprake gekomen is. 'Herinneringen' in termen van hoe je als mens ervaringen uit het verleden in en met je meedraagt die dan de ervaring van wie je bent in jezelf en in relatie tot je omgeving kleuren en bepalen.

Om een concreet voorbeeld te geven kwam ik oog in oog te staan met mijn eigen onderdrukte en vergeten herinneringen wanneer ik zo'n twee-tal jaren geleden hier naar de Desteni Farm verhuisde. Ik kwam van een stadsbestaan in België waar ik gedurende lange tijd alleen leefde. Ik werkte ook alleen en bevond me dus niet vaak in het bijzijn van veel mensen, en wanneer dat wel gebeurde was het steeds van korte tijd. En nu plots bevond ik mij in een vrij grote groep mensen waar ik haast in elk moment mee samen leefde en werkte.

Wat voor mij aanvankelijk, gedurende de eerste aantal maanden, naar boven kwam drijven waren allerlei emotionele ervaringen en gedachtenpatronen in mijn geest die ik nooit ervoer toen ik nog alleen leefde. Wat naar boven kwam was in feite de gedrags- en gedachtenpatronen die ik had gevormd en ontwikkeld tijdens mijn kindertijd en specifiek mijn schooltijd. Gedachtenpatronen die specifiek te maken hadden met mijn positie in de groep, met mijn zelf-beeld in relatie tot de mensen om mij heen, met of ik al dan niet in de groep pas, of ik er al dan niet bijhoor, of ik al dan niet goed genoeg bevonden word, etcetera. En gedragspatronen zoals bijvoorbeeld een neiging om mezelf te isoleren van de groep, om mijn emoties verborgen en onderdrukt te houden en om mezelf en mijn expressie opzettelijk te verminderen in interacties met de mensen om mij heen.

Al deze ervaringen kwamen in mezelf op intense wijze naar boven omdat ze onderdrukt bestonden in mezelf. Het was min of meer vanaf ik de schoolbanken had verlaten dat ik ook niet meer te maken kreeg met hoe ik mezelf zag en ervoer in relatie tot groepen en de positie en identiteit die ik mezelf gegeven had in relatie tot die groepen waarin ik mezelf eens bevond. Als je alleen woont wordt je immers niet geconfronteerd met die groepsdynamiek en zullen al die ervaringen en gedachten en persoonlijkheden vandien ook niet getriggerd of geactiveerd worden. Toen ik alleen leefde leek het dus dat ik 'stabiel' was, aangezien ik over het algemeen niet veel te maken kreeg met emotionele ervaringen, maar dit wilde absoluut niet zeggen dat de ervaringen die ik meemaakte binnenin mezelf toen ik een kind op school was zomaar verdwenen waren. Het wilde enkel zeggen dat die ervaringen afhankelijk zijn van een specifieke omgeving en opstelling en dat het dus maar een kwestie is van wat er in mijn omgeving gebeurt, hetgeen dan zal bepalen wat er in mijn interne realiteit getriggerd zal worden.

Dit is dus een voorbeeld van hoe je herinneringen kan leven en belichamen zonder dat je het zelf beseft - namelijk omdat die herinneringen als slapercellen zijn diep in de grochten van je geest, en enkel activeren wanneer je je in specifieke situaties bevind. Dan komen er bepaalde gedachtenpatronen en emoties of gevoelens naar boven waarvan je dacht dat het niet meer in jezelf bestond.

In de volgende blog deel ik hoe ik van deze situatie waarin die specifieke onderbewuste herinneringen van hoe ik me ervoer tijdens mijn kindertijd geactiveerd werden gebruik heb gemaakt om mezelf te veranderen op een manier waarop ik weet dat als ik me ooit nog in een groep van mensen bevind, dat ik niet meer beinvloed zal worden door herinneringen.

Dag 751: Hoe Belichamen we het Verleden in ons Dagelijks Bestaan?

In de voorgaande blog bracht ik ter sprake hoe het is dat wij als mens een soort van belichaming zijn van het verleden. Het zit niet enkel in ons eigenste DNA als de informatie die van generatie op generatie wordt doorgegeven op fysiek niveau, maar ook in onze eigen geest, ons onbewustzijn, onderbewustzijn en bewustzijn.

Hoe we leven als mens hier op aarde is het verleden, dat is immers waarom we herinneringen hebben. En het is zelfs schokkend wanneer je begint te onderzoeken hoeveel van jezelf en van hoe je jezelf en je omgeving beleeft bepaald wordt door die herinneringen. Je hebt namelijk herinneringen die op bewust vlak naar boven komen, wanneer je bijvoorbeeld in je gedachten terugdenkt aan gisteren of zoveel jaren geleden, en dan heb je herinneringen die naar boven komen op onderbewust vlak.

Die onderbewuste herinneringen zijn de 'redenen' en dieperliggende 'redeneringen' voor waarom je op een bepaalde manier reageert op je omgeving, waarom je bepaalde mensen 'leuk' vindt en anderen niet en waarom het is dat je eigenlijk op veel vlakken net als je ouders geworden lijkt te zijn in hoe je je uitdrukt en hoe je jezelf ervaart vanbinnen. Herinneringen bestaan in alle lagen van ons lichaam en onze geest en of we ons er nu van bewust zijn of niet sturen en dirigeren herinneringen ons dagelijkse doen en laten.

Het verontrustende is dan uiteraard de beperkte mate waarin we ons van dit fenomeen bewust zijn en dat we ons bijvoorbeeld maar amper bewust zijn van de herinneringen die dagelijks in de bewuste laag van onze geest naar boven komen drijven. Deze bewuste herinneringen kan je opmerken in momenten waarin je bijvoorbeeld terugdenkt aan een moment in het verleden - het verre of nabije verleden - en denkt van 'god, dat ik dat echt gedaan hebt', en je je bijvoorbeeld beschaamd voelt, of kwaad wordt of een eerder positief gevoel ervaart. En dat zijn de herinneringen die af en toe in je bewuste geest door al de onderliggende lagen van je geest sijpelen.

Het proces van zelf-creatie in DIP en de Reis naar Leven bestaat eruit dat je je gewaar wordt de je als mens in wezenlijkheid de belichaming bent van het verleden en dat je leert om het verleden te onderzoeken zodat je niet zomaar het verleden leeft, maar zodat je uit het verleden leert over hoe jij als wezen beter kan worden en jezelf kan ontwikkelen op een manier die het beste is voor jezelf. Er zijn immers zoveel gedrags- en gedachtenpatronen die we leven in ons dagelijks bestaan die niet het beste zijn voor onszelf, maar die we aanvaard hebben als 'wie we zijn' omdat we nooit de tijd genomen hebben om te onderzoeken wie we zijn vanbinnen en waar ons gedrag en onze gedachten eigenlijk op gebaseerd zijn.

Wordt vervolgd in Dag 752

Dag 750: De Onderontwikkelde Vermogens van Volwassenheid

Zoals ik in Dag 749: Kijk niet zo Serieus! ter sprake bracht is het maar al te vreemd hoe je als volwassene bepaalde herinneringen uit je kindertijd met je kan meedragen en je interne ervaringen en beleving in relatie tot je omgeving en de mensen om je heen volledig kan vormen rond die herinneringen uit je kindertijd. Het is een vreemd fenomeen dat in ons allemaal in meer of mindere mate bestaat. En het steekt de kop op elke keer wanneer je bijvoorbeeld emotioneel reageert op iets of iemand. Elke keer wanneer jij iets persoonlijk neemt en op een persoon reageert met angst, onzekerheid, kwaadheid, frustratie, depressie, enzovoort.

Die emotionele reacties zijn als het ware een resultaat van al de lagen van bewustzijn die jij doorheen je leven hebt opgebouwd op de aanvankelijke emotionele reacties die je ervoer in bepaalde momenten tijdens je kindertijd. Dit wil dus zeggen dat je die momenten tijdens je kindertijd waarin jij je op een bepaalde manier ervoer tegenover je omgeving nog steeds de macht geeft om jouw ervaring van jezelf en van je omgeving te kleuren en te sturen. En dat is op zich absurd omwille van de simpele reden dat je geen kind meer bent. Je bent een volwassene, namelijk een individu in deze wereld die de capaciteit en het vermogen heeft om zichzelf uit te drukken, om beslissingen te maken, om op een rationele en redelijke manier om te gaan met situaties en met je eigen interne reacties op situaties, om te onderzoeken hoe deze wereld in elkaar zit en om tot oplossingen te komen voor dingen zoals je emotionele reacties op situaties.

Maar het feit dat je je nog steeds laat sturen door emoties en gevoelens, die dan je gedachtenpatronen en uiteindelijk je gedrag kleuren en dirigeren, laat in wezen zien dat je nog niet hebt losgelaten van je herinneringen en je staat van zijn waar je je in bevond toen je een kind was. Toen je een kind was, ervoer je immers jezelf en je omgeving als niets dan impulsen die op je afkwamen. Je bevondt je in een proces van leren en ontwikkelen. Je wist nog niet hoe en waarom je omgeving bestaat zoals ze bestaat, of hoe en waarom mensen zich gedragen zoals ze zich gedragen. Er waren momenten waarin je reageerde met angst op iemand maar je niet zag of wist waar die angst vandaan kwam en je ook niet in staat was om te begrijpen waarom je je angstig voelde. Je had het vermogen niet om dingen in perspectief te plaatsen en te relativeren.

Maar als volwassene heb je dat vermogen wel. Als volwassene heb jij het vermogen om terug te blikken op je eigen herinneringen die je met je meedraagt, herinneringen van momenten waarin jij iets of iemand in je omgeving bijvoorbeeld als bedreigend of aanvallend ervoer, te onderzoeken. Je bent in staat om dan in de plaats van opnieuw in de emotie te stappen die je in dat moment ervoer eerder het moment te onderzoeken door jezelf bijvoorbeeld in de schoenen te plaatsen van de betrokken individuen en gezond verstand toe te passen. Gezond verstand toepassen wil zeggen dat je leert begrijpen waarom dat moment zich afspeelde zoals het dat deed, waarom de persoon in kwestie zich gedroeg zoals die zich gedroeg en waarom jij jezelf ervoer zoals je je ervoer.

Het is inderdaad een vreemde kwestie dat wij als mens zo kunnen blijven steken in het verleden en kunnen blijven vasthouden aan een herinnering, namelijk iets dat op zich in wezen niet echt is, en dat we die herinnering zoveel macht geven over wie we zijn dat we soms in angst bestaan om de herinnering opnieuw te beleven. Ik bedoel maar, is het dan niet dat we eigenlijk angst hebben van onze eigen onwetendheid en kortzichtigheid omdat we zelf nooit de moeite gedaan hebben om het moment in de herinnering te begrijpen en zodoende de emotionele ervaringen die we eraan gekoppeld hebben los te laten?

Wordt vervolgd in Dag 750

Dag 749: Kijk niet zo Serieus

Een statement die ik doorheen mijn leven, vanaf ik zeer jong was, vaak gehoord heb van mensen in mijn omgeving, is de woorden "Kijk niet zo serieus!", "waarom kijk je zo serieus?" of "je ziet er zo serieus uit!". En op zich lijkt die statement vrij onschuldig en is zelfs vaak al spelend bedoeld, maar voor mij bracht deze stelling steeds veel emotionele reacties met zich mee.

De verwarring in verband met die stellingen begon voor mij aanvankelijk omdat, wanneer je klein bent sta je niet meteen stil bij hoe je gedrag of gelaatsuitdrukkingen overkomen op andere mensen en je staat er dus ook niet bij stil dat je gelaatsuitdrukking bijvoorbeeld geinterpreteerd zou worden als 'serieus' voor iemand anders, terwijl je je vanbinnen niet meteen zo voelt.

Het is zelfs zo dat ik in dat moment waarin iemand mij zegde dat ik er serieus uitzie en dat ik 'niet zo serieus' moet zijn, nog niet echt een referentie had in mezelf voor het woord 'serieus'. Ik wist met andere woorden niet echt wat het betekende dat ik serieus ben of dat ik er serieus uitzie, laat staan dat ik iets aan het doen was dat blijkbaar niet 'goed' was, gezien de manier waarop het woord serieus uitgesproken werd in dat moment en de manier waarop deze persoon mij aansprak.

De verwarring en zelfs schok die ik ervoer in dat moment was zo grijpend dat ik het mij nu zelfs nog herinner en dat ik dat moment gedurende mijn hele leven heb ervaren als iets zeer intens, ook al lijkt het op het eerste zicht niet zo. En het is door mezelf  en voornamelijk mijn eigen interne ervaringen die zich in dat moment afspeelden in mezelf te onderzoeken dat ik pas ben komen te begrijpen waarom ik reageerde hoe ik reageerde  en waarom ik die herinnering doorheen mijn leven met mij heb meegedragen als één van de basispillaren van mijn interne persoonlijkheid als zijnde hoe ik mij ervaar vanbinnen in relatie tot mijn omgeving.

In dat moment begreep ik bijvoorbeeld niet waar die persoon die mij vertelde dat ik 'niet zo serieus' moet zijn eigenlijk vandaan kwam binnenin zichzelf. Ik begreep niet dat die persoon als volwassene zelf al een hele geschiedenis binnenin zichzelf meedroeg. Een geschiedenis die de context vormde voor waarom hij:

1. Mijn expressie in dat moment bestempelde en definieerde in en als het woord 'serieus'
2. 'serieus zijn' ervoer en zag als iets 'negatief', iets dat veranderd moet worden

Voor mij als kind voelde het aan als een aanval op mijn wezen omdat ik die context die in hem bestond niet zag. En het vreemde is dan dat zelfs wanneer je dan opgroeit van kind tot volwassene en je als het ware je eigen 'context' begint op te bouwen, dat je zulk 'n herinneringen nog steeds met je mee blijft dragen in de plaats van je vermogen toe te passen om jezelf te verplaatsen in de schoenen van de ander en hun context te realiseren en te zien in relatie tot de situatie en hoe ze zichzelf uitdrukten. Het is een simpel gebaar maar erg efficient in het loslaten van emotionele ervaringen en reacties die puur gebaseerd zijn op herinneringen waarin jij als kind de context ontbrak om bepaalde situaties te begrijpen.

Dag 748: Het Verschil tussen Denkbeeldige en Wezenlijke zelf-zekerheid

Deze blog is een verderzetting op Dag 748: De dingen die je Herbergt in de Herberg van je eigen Geest.

Hoe is het dan dat je een polariteit in je geest creëert wanneer je interne conversaties houdt? Nemen we het voorbeeld van interne conversaties houden over een persoon waarin de interne conversaties als doel hebben om je de ervaring van steun, bevestiging en bekrachtiging te geven in je mening over die persoon. In deze situatie zou je je door middel van die interne conversaties verstevigd en ondersteund voelen in hoe je jezelf ervaart  of wat je denkt over de persoon in kwestie.

Je zou je meer zelf-zeker voelen en de interne conversaties zouden zelfs als doel hebben om je die ervaring van zelf-zekerheid te geven in hoe jij je voelt. En dit is net omdat we enkel de noodzaak voelen om in interne conversaties te gaan over een ander persoon als en wanneer we ons op de één of andere manier onzeker, aangevallen of in het nauw gedreven voelen door die persoon. Het is alsof we versterkingstroepen oproepen in onze eigen geest - versterkinstroepen in de vorm van onzichtbare personen in onze verbeelding die ons versterking bijzetten door ons te zeggen dat we gelijk hebben om die persoon in een negatief daglicht te zien en dat we groot gelijk hebben om die persoon bijvoorbeeld te willen vermijden.

Ondanks dat we ons dan versterkt en verzekerd voelen in onze opzet en houding tegenover de persoon in kwestie, voelden we ons aanvankelijk dus enorm onzeker en zelfs angstig. Maar in de plaats van die onzekerheid en angst te leren begrijpen en te onderzoeken zodat we tot de bodem zouden geraken van waarom we zo reageerden op die persoon, gaan we eerder versterking zoeken in onze verbeeling zodat we tenminste onszelf het gevoel kunnen geven dat we sterk in onze schoenen staan, ook al is dat gevoel volledig gebaseerd op een zelf-gecreëerde illusie.

Dit is dan het punt dat ik wil maken in deze blog, namelijk dat een eerste aanvankelijke neiging wanneer je je om de één of andere reden aangevallen voelt of onzeker voelt tegenover een persoon kan zijn om interne conversaties te houden in je geest om een gevoel van zelf-zekerheid te creëren en de onzekerheid die je eigenlijk aanvankelijk voelde te onderdrukken. Maar uiteindelijk maak je je daarin eigenlijk meer machteloos omdat je niet onderzoekt en ook niet begrijpt waarom je zo reageerde op die persoon in de eerste plaats. Door dat niet te onderzoeken sta je het in wezen toe te bestaan in jezelf, enkel op een onderdrukte manier.

Het is pas wanneer je jezelf begrijpt en ziet waarom en hoe je reageerde op iemand op een specifieke manier, dat je tot een punt van comfort en rust kan komen in jezelf omdat je dan ook meteen kan zien hoe je die reactie kan oplossen of kan aanpakken op een manier die geen conflict zou creëren.

Zo gaat het immers vaak, dat hoe je je voelt in je geest in tegenstrijdigheid staat van wie je werkelijk bent vanbinnen. Je kan bijvoorbeeld een gevoel van zelf-zekerheid opwekken en creëren door middel van de conversaties die je met jezelf houdt in je geest en verbeelding, terwijl de werkelijkheid is dat je eigenlijk aan het reageren bent op je eigen onzekerheid.

Echte zelf-zekerheid kan pas bestaan wanneer je jezelf leert kennen en dus die aanvankelijke impulsen van je geest, om bijvoorbeeld in interne conversaties te gaan over iets of iemand, eerder niet volgt. Hoe kan je immers zeker zijn van wie je bent wanneer er een ervaring en een deel is van jezelf dat in onderdrukking bestaat in jezelf?

Dag 748: De dingen die je Herbergt in de Herberg van je eigen Geest

Deze blog is een verderzetting van dag 746 en een verderzetting op de interne conversaties die je soms houdt in je geest wanneer je een persoon niet leuk vindt. Je vindt jezelf soms in je eigen geest te praten alsof je aan het praten bent tegen een ander persoon, een goede vriend of gewoon een luistered oor of iemand die je vraagt wat je dwars zit. En dan zeg je tegen die onzichtbare persoon in je geest wat je mening is over een persoon en waarom je je niet goed voelt over die persoon en wat je allemaal dwars zit over die persoon.

En het is door zo'n interne conversaties te houden, waarin je je dan uiteindelijk versterkt en verstevigd voelt in je meningen en gevoelens of emotionele reacties op specifieke mensen, dat je als het ware je eigen identiteit opbouwt, en specifiek hoe en wie jij bent in relatie tot bepaalde individuen in je omgeving. Het is via zulk 'n interne conversaties dat we onze relaties met de mensen om ons heen bouwen, omdat het in onze geest is dat we aan onszelf vertellen en confirmeren wat die relatie inhoud, waarom we iemand leuk of niet leuk vinden, wat onze mening is over iemand en waarom hoe we ons voelen wanneer we in die persoon z'n buurt zijn compleet gerechtvaardigd en correct is.

In je gedachten is waar je als het ware je eigen fort en verdedigings en beschermings muren opbouwt waar je al je ideëen, opinies, gedachten en gevoelens achter verschuilt. Het is waar je jezelf rechtvaardigd, omdat je geest het rijk is waar iedereen met je akkoord zal gaan over alles. In je eigen geest ben jij koning en heb jij altijd gelijk. Dus welke mening jij ook herbergt in de herberg van je geest, het zal altijd de absolute waarheid lijken in je eigen geest en je geest zal jouw mening en gevoelens en ervaringen over die persoon steeds doen uitschijnen als wie en hoe die persoon in werkelijkheid is. Het zijn dus zogezegd niet alleen maar jouw eigen gedachten en emoties, neen, het is wie die persoon echt is. Wat een limitatie in hoe de werkelijkheid ziet doch...

In Dag 749 zet ik verder met hoe je jezelf machteloos maakt tegenover je eigen meningen, je eigen interne ervaringen en ook je eigen werkelijkheid door middel van je eigen interne conversaties.

Dag 747: "Ik vind je gewoon niet leuk", de Meningen die je hebt over Anderen

Soms betrap ik me erop dat er een stem opkomt in mijn geest waarin ik als het ware zeg tegen een onzichtbare persoon in mijn geest dat ik die of deze individu 'gewoon niet leuk vind'. Uiteraard gaat het om een individu waar ik op een bepaald moment aversief op gereageerd heb en/of waar ik wrok tegen houd. Het is dus eigenaardig wanneer ik mezelf in mijn eigen geest mijn mening over die persoon zie uiten tegen... Mezelf.

Ik bedoel maar, het is eigenaardig omdat er letterlijk niemand anders in mijn geest bestaat buiten mezelf, dus wanneer ik conversaties houd in mijn geest over iemand ben ik duidelijk op zoek ben naar een vorm van steun voor die mening en voor hoe ik mij voel over die persoon die ik dus 'niet leuk vind'. Ook al is die steun een illusie die enkel in mijn geest bestaat, aangezien ik in wezen enkel aan het klagen ben tegen mezelf terwijl ik in mijn verbeelding alsof doe dat het iemand anders is waar ik tegen aan het klagen ben.

Hoe en waarom gebeurt en ontstaat dit fenomeen dus van het praten tegen jezelf in je eigen geest terwijl je zelf de werkelijkheid verbergt en doet alsof je tegen iemand anders aan het praten bent, zodat je een vorm van ondersteuning en overeenstemmigheid kan ervaren? Waar komt die drang om alsof te doen vandaan en waarom zijn we niet volledig eerlijk met onszelf over wat we eigenlijk aan het doen zijn en over het feit dat wat er in onze geest omgaat (zoals het schijnbaar krijgen van ondersteuning van anderen) niet eigenlijk echt is?

Wat interessant is om te realiseren is wanneer je kijkt naar de reden waarom je in de eerste plaats op zoek bent naar steun voor je mening over iemand. Waarom is het niet genoeg dat jij weet hoe je je voelt over iemand of wat je mening is over iemand? Is het misschien omdat die mening en die gevoelens in wezen niet echt zijn en daardoor ondersteuning nodig hebben in de vorm van andere mensen die knikkebollen en zeggen van 'ja, ja, je hebt gelijk', 'het is zoals jij het ziet!'.

Is het ook niet een teken van wanhoop om, als je niet meteen een ander persoon vind om je mening mee te delen of als je je niet op je gemak voelt om je meningen te delen met de mensen in je omgeving, dan te gaan doen alsof je die steun krijgt door interne conversaties te houden met denkbeeldige personen in je geest gewoon zodat jij je gerechtvaardigd kan voelen over hoe je denkt of hoe je je voelt over iemand? En is dat op zich dan ook niet een teken dat je ergens ver in je achterhoofd eigenlijk ook wel weet dat die gevoelens en meningen in wezen irrelevant zijn?

Het is een eigenaardige dynamiek om gade te slaan, wanneer je jezelf in je geest gesprekken ziet hebben met als doel dat jij je verstevigt voelt in jouw meningen of gevoelens over een persoon en/of situatie terwijl je je achter het masker van zelf-zekerheid in verband met die meningen, reacties en gevoelens in wezen compleet het tegenovergestelde voelt, namelijk wanhopig, onzeker, angstig en verloren.

In de volgende blog deel ik hoe je die gepolariseerde dynamiek in je geest waarin je in wezen een machteloosheid aan het creëren bent in jezelf in relatie tot de situatie/persoon waar je interne conversaties over aan het houden bent, kan veranderen tot een echte zelf-zekerheid en stabiliteit.

Dag 746: Moeite met het beginnen aan je Reis naar Leven?

Soms hoor ik mensen zeggen dat ze moeite hebben met het schrijven van een blog of het starten van een blog omdat ze niet weten waar over te schrijven, geen inspiratie hebben en/of kampen met angsten en onzekerheden. Deze ervaringen maakte ik aanvankelijk - en nu soms nog - mee maar door jaren van bloggen heb ik mezelf erover kunnen zetten zodat ik nu op vrij comfortabele en vloeiende manier aan een blog kan beginnen.

In deze blog deel ik aldus wat mij in dat proces ondersteund heeft om tot dat punt te komen waarop ik die intense onzekerheid niet meer ervaar in verband met punten zoals 'wat zal ik schrijven?', 'wat als ik niet weet wat te schrijven?', 'wat als ik niet kan schrijven?', 'wat zullen andere mensen denken over wat ik schrijf?', enzovoort.

Een inzicht en realisatie die mij heeft geholpen om mij niet meer te laten beïnvloeden door de gedachte dat ik niet weet waar over te schrijven en dat ik 'niet kan schrijven' of 'geen inspiratie en/of vaardigheden heb', is:

1. Wanneer het aankomt op het schrijven naar vrijheid in mijn reis naar leven blog, zal er ALTIJD een onderwerp te vinden zijn, hoe klein of groot dan ook. Ik ervaar immers dagelijks mijn eigen geest en realiteit en realiseer doorheen de dag vaak vanalles over bepaalde punten waar ik in mijn geest mee bezig ben, hetgeen op zich stof genoeg biedt om over te schrijven.
2. De idee dat ik 'vaardigheden' moet hebben om te kunnen schrijven over mezelf en mijn proces is gebaseerd op allerlei voorgevormde ideëen en geloofsystemen die in onze onderbewuste geest bestaan in verband met waar we voor leven en waarom we doen wat we doen, hetgeen steeds voor anderen lijkt te zijn. Het is wanneer je dus begint aan het schrijven van je reis naar leven blog, dat je begint in te zien wat de mate is waarin je doen en laten beheert wordt door de mensen en samenleving om je heen en dat je in feite doorheen je leven nog nooit werkelijk iets enkel en alleen voor en als jezelf gedaan hebt, compleet onafhankelijk van wat andere mensen doen of hoe andere mensen het doen.
3. Schrijven is een vaardigheid, maar niet zozeer één die bepaald wordt door een aangeboren talent of gave. De vaardigheid is wat je opbouwd door net te schrijven en door jezelf niet te laten tegenhouden door onzekerheden en angsten en gedachten van 'wat als..'.

En In verband met de onzekerheid over 'wat andere mensen zullen denken', hetgeen toch een vrij prominent en intens punt kan vormen in de geest van vele mensen, en vaak de belangrijkste reden is waarom mensen niet beginnen met schrijven aan hun reis naar leven, wat ik heb beseft is dat:

• We hebben vaak de neiging om een bepaald 'beeld' te willen laten zien aan de mensen om ons heen - een beeld van wie we zijn, een 'zelf-beeld' en een 'sociale persona'. Maar dat wil dan tegelijkertijd zeggen dat we onszelf niet makkelijk een kans gunnen om dingen uit te proberen en om te experimenteren. We zullen bijvoorbeeld angst hebben om afgang te maken of om te falen, want dan zijn we ook gefaald in de ogen van anderen en dat is niet meteen het 'beeld' dat we willen belichamen in de ogen van onze omgeving. Je kan echter pas slagen in iets en een vaardigheid perfect maken door het stap voor stap op te bouwen en door aanvankelijk als het ware in het duister te tasten en je eigen weg te vinden.
• Die gedachten en onzekerheden in verband met hoe anderen je zouden zien en welke mening een ander over jouw expressie zou vormen, zijn met andere woorden dus eerder mechanismen die in je geest bestaan en die je geest opzettelijk gebruikt en aanwend om ervoor te zorgen dat jij jezelf niet zal ontwikkelen en dat je vaardigheden en expressies of eerder je gebrek aan specifieke vaardigheden/expressies nooit zal veranderen.

Uiteindelijk zullen er steeds allerlei gedachten en emotionele ervaringen zoals angst, onzekerheid en twijfel door  je heen gaan voordat je begint aan je blog. En die gedachten/ervaringen zullen er dagelijks zijn, elke keer wanneer jij je voor je laptop zet om te beginnen schrijven. Maar je maakt de beslissing om ondanks al wat in je geest omgaat, te kiezen voor jezelf en voor jouw zelf-ontwikkeling en dus te schrijven wat in jezelf naar boven komt en gaandeweg het zelf-vertrouwen op te bouwen dat je wel weet waar over te schrijven en hoe en dat je absoluut in staat bent om te bloggen.