Dag 779: Herinneringen als Voorspelbaar Systeem in je Geest of als Gereedschap ter Zelf-Ontplooiing?

Ter verklaring van de titel van deze blog: Herinnering als voorspelbaar systeem in je geest verwijst naar het feit dat onze herinneringen een systematische aard hebben in de zin van ze vaak automatisch opkomen in bepaalde situaties die bepaalde herinneringen triggeren in onze geest, en tegelijkertijd een bepaalde emotionele of gevoelens lading met zich mee dragen. Onze herinneringen volgen met andere woorden een bepaald 'programma' dat voorspelbaar is aangezien het bijvoorbeeld steeds dezelfde herinneringen zijn die opkomen en die steeds dezelfde emoties of gevoelens opwekken in onszelf. Herinneringen zijn een systeem vanuit het perspectief dat we schijnbaar 'niets kunnen doen' aan wanneer, hoe en waar deze herinneringen getriggerd worden en zelfs wanneer we vanuit een bewuste keuze een herinnering naar boven roepen, lijkt de emotie of het gevoel eraan verbonden onvermijdelijk ook naar boven te komen.

Dit is althans hoe herinneringen in onze geest steeds bestaan hebben, als iets dat ons in wezen saboteert in onze poging om onvoorwaardelijk te kunnen loslaten van ons verleden en ons eigen lot in handen te nemen. Onze herinneringen zijn immers steeds daar om ons te herinneren aan onze fouten, aan al de momenten waarin we ons oninteger of respectloos gedragen hebben, de momenten waar we ons met andere woorden over schamen en waar we spijt van hebben of ons schuldig over voelen. Hierdoor vormen herinneringen vaak het 'bewijs' van wie we zijn en dus tegelijkertijd de ketens waarmee we onszelf vastketenen aan zelf-onderdrukkende emoties, zoals spijt, schuld en schaamte. Al zijn deze emotionele ervaringen niet 'prominent' of op de voorgrond aanwezig in jezelf, toch is het de veronderstelling verbonden met die aantal 'slechte' herinneringen dat ze bepalen wie je bent en dat het verleden onveranderlijk is hetgeen de impressie creëert dat je verankerd bent aan je eigen verleden en dat je niet werkelijk meer of beter kan worden dan wat je verleden dicteert.

Op dezelfde manier functioneert ons 'collectief geheugen', namelijk de herinneringen die we als cultuur hebben van wat wij mensen doorheen de geschiedenis van ons bestaan gedaan hebben in deze wereld. Al de oorlogen, het bloedvergieten, het lijden, de corruptie, de haat en de onrechtvaardigheid. Al willen we veranderen en een betere toekomst maken en al veronderstellen we dat we de beste intenties hebben, toch lijkt het verleden zich steeds maar te herhalen en lijken we niet werkelijk, op wezenlijk vlak, los te kunnen breken van onze neiging om beslissingen te maken waar we later spijt van hebben. Zoals het is op macro-schaal, zo is het ook op micro-schaal en vice versa.

Toch is dit 'herinneren'-systeem in onze geest niet compleet kwaadaardig. Het is niet al slecht wat zwart ziet. Er is een bepaald potentieel dat te vinden is in dit soort systemen in onze geest die aanvankelijk geprogrammeerd lijken te zijn om als zelf-sabotage te dienen. Een soort van geschenk dat verborgen ligt in een vloek. Meer hierover in Dag 780.

Dag 778: Het Gereedschap van Ademhaling en Vertraging in Echte Zelf-Verandering

Iets dat ik gemerkt heb is dat ik mezelf soms vast zet in mijn geest omdat ik te snel ga, zowel binnenin mezelf als in mijn fysieke acties. De twee gaan zelfs hand in hand en vaak merk ik pas dat ik mezelf aan het opjagen ben in mijn geest wanneer ik merk dat ik gehaast ben in mijn fysieke handelingen.

Wanneer ik merk dat ik snel aan het wandelen ben bijvoorbeeld, en mijn ademhaling is gejaagd, dan zal ik mezelf opzettelijk fysiek vertragen. Ik ga opzettelijk trager wandelen, van een opgejaagde pas naar een kuieren en ik ontspan opzettelijk mijn lichaam en mijn houding, omdat ik weet dat ik op die manier mezelf in mijn geest tegelijkertijd ook zal dwingen om meer te ontspannen en om te vertragen.

Wat ik heb ondervonden is dat deze techniek van vertraging op intern en extern vlak werkt om een beter zicht te krijgen op wat het programma in de geest is waar ik mezelf in aan het opwerken was. Vaak heeft dat programma te maken met het denken aan wat ik zal doen in de toekomst, en tegelijkertijd het vormen van ideëen en geloofsystemen over wat ik zou moeten doen, zowel als beoordelingen over wat ik al dan niet gedaan heb. Dit vormt dan uiteindelijk een soort van vicieuze cyclus waar ik mezelf in vastzet, simpelweg door mezelf op te jagen binnenin mezelf, en bijgevolg ook op fysiek vlak.

Ik ben persoonlijk zeer dankbaar dat ik mijn lichaam heb om mij te laten zien wanneer ik in mijn geest zit omdat ik kan zien aan hoe ik beweeg in en met mijn lichaam, waar ik mee bezig ben binnenin mezelf. De geest heeft als het ware die gejaagdheid nodig om zichzelf te kunnen in stand houden omdat het gejaagdheid is, zoals stress en angst, die ervoor zorgt dat jij je verder en verder verliest in je eigen gedachten.

Het is door jezelf te vertragen - van buiten naar binnen toe - dat je ook even buiten je eigen geest kan stappen als het ware om met een heldere blik te onderzoeken wat er eigenlijk gaande is in jezelf. Je zal merken dat je in staat bent om te zien hoe je geest in wezen een programma is - een programma dat draait op energie, zoals angst en stress, en gedachten zoals beoordelingen, ideëen en geloofsystemen. Als jij stil kan komen te staan binnenin jezelf, kan je het hele systeem zien draaien en keren en kan je tegelijkertijd zien dat je jezelf er niet per se in hoeft te verliezen. Het is niet werkelijk wie je bent, je geloofde enkel dat het is wie je bent omdat je jezelf in de energie, de gejaagdheid, verloren hebt.

Dag 777: DIP Zelf-Ontwikkeling - Het ontwikkelen van Zelf-Appreciatie

Naar aanleiding van de DIP hangout over het ontwikkelen van zelf-appreciatie die morgen Live gaat, besliste ik een blog toe te wijden aan het onderwerp. Dit om even te omlijnen wat dit onderwerp in feite inhoud en wat het woord 'appreciatie' en 'zelf-appreciatie' eigenlijk zelfs wil zeggen. Wat wil het 'ontwikkelen van zelf-appreciatie' eigenlijk betekenen en waarom moet het nog 'ontwikkeld' worden?

Waarom is het met andere woorden dat zelf-appreciatie niet een gegeven is? Wat is beste manier om 'appreciatie' te leven? Het zijn dit soort vragen die ons de nodige aanzet kunnen geven om het probleem te ontdekken in relatie tot het woord en de expressie van Appreciatie.

Als ik een kijkje neem naar hoe ik het woord appreciatie geleeft heb, dan zie ik bijvoorbeeld meteen dat het verbonden is met bepaalde gevoelens en met een ervaring van verlangen. Een verlangen om appreciatie te ontvangen. Ik zie ook dat er in mijn geest onmiddellijk een bepaald beeld naar boven komt en in dat beeld zie ik mezelf appreciatie 'ontvangen' van andere mensen. Dit houdt voornamelijk in dat mensen naar me glimlachen, en het is in die glimlach dat ik lees, "Goed zo! Je bent goed bezig. We apprecieren wat je doet! Doe zo verder!".

Dit wil dus in feite zeggen dat er in appreciatie ook een ander verlangen verscholen ligt. Namelijk een verlangen naar richting, naar begeleiding en naar bevestiging van het pad dat ik bewandel en de dingen die ik doe. En dit wil dan zeggen dat het woord appreciatie dus gelinkt is aan het woord "bevestiging", zowel als het woord "zekerheid" en "doel". Wat ik met andere woorden in wezen aan het zoeken ben in het verlangen naar appreciatie, is een ervaring van bevestiging, zekerheid en doelgerichtheid. Ik wil bevestiging krijgen dat het doel waar ik me naartoe beweeg het juiste doel is zodat ik me verzekerd kan voelen in mijn beweging richting dat doel. Dat is dus in feite hoe ik steeds het woord appreciatie heb geleeft.

Wat ik hierin kan zien en vaststellen is dat alles aan deze definitie van het woord appreciatie onzekerheid uitstraalt. Het hele startpunt van het verlangen om appreciatie te krijgen is dat ik eigenlijk enorm onzeker ben over mezelf en over wat ik doe, aangezien ik op zoek ben naar die bevestiging, zekerheid en doelgerichtheid. Maar in de zoektocht naar die woorden maak ik mezelf enkel nog meer onzeker omdat ik nooit werkelijk genoeg bevestiging zal hebben. Ik zal altijd wel een reden hebben om te twijfelen aan mezelf omdat ik nu eenmaal onmogelijk constant kan weten hoe andere mensen denken over wat ik doe.

Hoe kan ik immers ook zomaar dat soort druk en verwachting op de schouders leggen van anderen? De mensen in mijn omgeving en mijn realiteit hebben immers hun eigen leven en verantwoordelijkheden. Zij hebben hun eigen weg te bewandelen en beslissingen te maken. Het is in feite absurd en onrealistisch van mij om te verwachten dat zij mij bevestiging kunnen geven in relatie tot mijn beslissingen en hoe ik mijn leven leidt. Het is dus eigenlijk maar vreemd dat ik het woord appreciatie ben gaan definieren als zijnde volledig afhankelijk van de mensen om mij heen, aangezien het niet eens praktisch of realistisch is om constant appreciatie en dus bevestiging te krijgen van andere mensen.

De vraag is hier dus: Waar en hoe heb ik mijn huidige definitie van appreciatie ontwikkeld? En, waarom staat die definitie niet op één lijn met de praktische realiteit waarin ik mij bevindt?

Wordt vervolgd in Dag 778

Dag 776: Levende woorden als Remedie voor Angst

Gisteren voelde ik me de hele dag als in een vreemde staat. Ik voelde me niet erg aanwezig in het moment en had een soort van ervaring van 'onheil' diep in mezelf, alsof er iets vreselijk mis is. Ik voelde me niet geaard of gegrond in mijn lichaam en toen mijn partner mij aanraakte voelde ik bijvoorbeeld haast niets. Het was alsof ik ergens in mijn geest was afgedwaald en in een andere dimensie was.

Ik paste zelf-vergeving toe en kon via gesproken zelf vergeving uiteindelijk het patroon in mijn geest identificeren waarin ik was afgedwaald. Dit patroon zijnde een vrees voor het ergste. Dit patroon is iets wat in mijn onderbewuste geest doorheen mijn leven steeds op de achtergrond in mijn geest heeft gedraaid. Het is een patroon waarin ik in feite op een bepaald niveau in mezelf geloof dat als ik mij constant zeer veel zorgen maak over al wat er kan mislopen in mijn leven en al de ergste scenarios die zich kunnen afspelen, dat ik op die manier mezelf het beste in staat stel om te kunnen omgaan met die situaties.

Dit zijn angsten zoals een angst om kanker te krijgen, angst om geld of mijn job of mijn huis te verliezen, angst om te sterven, enzoverder. Dit zijn dus angsten die op onderbewust vlak in wezen continu aanwezig zijn in mijn geest en aangezien het op onderbewust vlak is, heb ik nooit echt door dat het er is omdat het zo min of meer een automatisch programma is dat zich afspeelt. Het voelt zelfs aan als een 'natuurlijk' en vanzelfsprekend deel van mezelf, omdat het er als het ware steeds geweest is. Het is steeds simpelweg geweest 'hoe ik nu eenmaal ben vanbinnen'.

En dit specifiek omdat het zich haast onopgemerkt heeft opgebouwd in mezelf. Het is namelijk niet verbonden met specifieke momenten in mijn verleden zoals bepaalde traumatische gebeurtenissen en/of momenten waarin ik reageerde op een situatie met angst. Het is een onderbewust patroon van specifieke gedachten en emoties van angst dat ik op onbewuste wijze heb overgenomen van mijn omgeving, zoals ouders en familie -- een bepaalde wijze van denken, een bepaalde interne persoonlijkheid van 'het ergste vrezen'.

Wat ik besefte in mijn zelf-vergeving voor dit patroon is dat er een geloof bestaat dat al die angst van het ergste en de toekomstprojecties in mijn geest waarin ik me als het ware al inbeeld dat het ergste gebeurt mij aan het voorbereiden is voor als ik ooit die situaties zou tegenkomen. Maar in wezen is die zogezegde voorbereidheid een illusie omdat wat er werkelijk gebeurt is dat ik  door de angst van het ergste en door constant in een onderliggende angst te verkeren, ik mij in feite haast de hele tijd onzeker en angstig voel, hetgeen mij emotioneel onstabiel maakt. Dit wil zeggen dat ik niet stabiel in mijn schoenen zal staan als en wanneer er eens iets 'ernstig' gebeurt of iets waar ik bereid voor moet zijn en ik zal door de angst en paniek waar ik in verkeer ook niet in staat zijn om de situatie op efficiente manier richting te geven.

Hier realiseerde ik mij dat dit het woord is dat ik in deze context moet onderzoeken en leven op een manier die het beste is voor mezelf. Het woord "bereidheid" zou met andere woorden in wezen moeten betekenen dat ik net niet in een constante staat van angst verkeer maar dat ik juist aanwezig ben in elk moment van ademhaling met mijn volle aandacht en gewaarzijn en dat ik mij dus niet laat afleiden door alternatieve dimensies van gedachten en emoties in mijn geest maar eerder in elk moment met beide voeten op de grond sta en op die manier in elk moment ook stabiel, zelf-zeker en standvastig ben.

Dag 775: De Afleidingstechniek die "Racisme" biedt aan je Eigen Geest

Er is een thema dat tegenwoordig de kop veel meer lijkt op te steken op globaal vlak - met voornamelijk de "Black Lives Matter" beweging en de aanvallen op politiemannen in Dallas, Amerika, de aanvallen van "ISIS" in Europese hoofdsteden en de influx van immigranten van het Zuid-Oosten naar het Noord-Westen. Wat in deze situaties voornamelijk wordt aangesproken en wat naar boven lijkt te komen is een zekere 'wij vs zij' houding.

Het onderwerp "racisme" wordt naar boven geworpen, zoals in de idee dat politie in Amerika een racistische houding heeft tegenover Afro-Amerikanen, hetgeen dan dezelfde reactie triggert bij sommigen om vanuit een racistische houding tegenover blanke politie-agenten mood te plegen op die agenten. Zo ook triggert de aankomst van anderskleurige, anderstalige en anders-enzoverder in bepaalde Europese landen een aanhang aan meer rechtse politieke partijen die veralgemenende stellingen maken over 'vreemdelingen' en een 'eigen volk eerst' kracht bijzetten door de impressie te vormen dat die 'vreemdelingen', hun cultuur, gewoonten, religie enzoverder een bedreiging vormen en met andere woorden allerhande negatieve eigenschappen bezitten die wij (de non-vreemdelingen) niet in onze omgeving zouden willen.

Wat ik de laatste dagen ook vaak op de radio heb gehoord is hoe de media het gebeuren in Dallas vooral profileert als een racistische aanval die de oorlog tussen blank en zwart enkel groter heeft gemaakt. Wanneer ik dat hoorde bedacht ik me echter, "welke oorlog??". Het is eigenaardig hoe sommige mensen, en dan vooral in de media, de nadruk lijken te leggen op dit zogezegde gegeven dat er een bepaalde spanning of racisme bestaat tussen bepaalde groepen van mensen op basis van bepaalde verschillen. Maar gewoon omdat bepaalde mensen zeggen dat dat zo is, wil niet zeggen dat dit de eigenlijke realiteit is.

Wat ik bedoel is dat er in wezen zoveel redenen kunnen zijn voor waarom iemand bijvoorbeeld zou schieten op een individu die toevallig een verschillende huidskleur heeft, of waarom iemand voor een uiterst rechts en nationalistische partij stemt. Als je het woord 'racisme' gebruikt om die welbepaalde handelingen te definieren, dan ben je eigenlijk bezig je eigen perceptie en begrip van de realiteit te limiteren.

Een persoon schiet bijvoorbeeld niet op een ander persoon uit 'racisme', maar eerder vanuit bijvoorbeeld haat, of wanhoop of angst. Dit zijn emoties die zelf ook hun oorsprong hebben in het verleden van dat individu. Je moet dus maar kijken naar wat er omgaat in de persoon z'n geest om te begrijpen wat het is dat iemand drijft om bepaalde acties uit te voeren. Zeggen dat iemand iets doet of zegt omwille van 'racisme' is in feite zeggen dat je de moeite niet wil doen om die persoon te leren kennen en werkelijk te begrijpen wat de factoren zijn die hebben bijgedragen tot de beslissingen die de persoon gemaakt heeft in zijn of haar leven.

"Racisme" is in wezen vaak meer een misplaatste haat die een persoon ervaart in zichzelf tegenover zichzelf, die hij/zij dan projecteert naar de maatschappij toe, naar een bepaalde bevolkingsgroep, enzovoort. Het gaat echter nooit om de maatschappij of om die bevolkingsgroep, maar om het feit dat dit individu niet heeft leren omgaan met zijn of haar eigen emoties. Hij/zij heeft nooit geleerd om zichzelf te bevragen, om op zoek te gaan naar de oorsprong van zijn/haar woede.

Frustratie en woede is immers iets dat zich vaak opbouwd over tijd en meer afkomstig is vanuit een ervaring van machteloosheid in relatie tot bepaalde situaties. Wat de geest echter doet is op zoek gaan naar een afleiding voor de kwaadheid die gebroed wordt uit die machteloosheid door die kwaadheid te gaan projecteren op gegeneraliseerde beelden en ideëen en percepties van 'de maatschappij' of 'de zwarten' of 'de blanken' of 'de moslims', enzovoort. Zo zorgt je eigen geest ervoor dat je zelf nooit oog in oog komt te staan met je eigen diepste innerlijke emoties, zoals angst, machteloosheid, hulpeloosheid, inferioriteit en onbeduidendheid.

Je geest gebruikt zeer graag generalisaties zoals stereotypen, om zichzelf achter te verbergen en de aandacht af te leiden van iets waar je zelf eigenlijk niet naar wil kijken. Hier heb ik het niet enkel over generalisaties gebaseerd op ras of huidskleur of cultuur, maar ook geslacht, leeftijd, diploma, en al de verschillende categorieen die we creëren om onszelf en elkaar op te delen en te onderscheiden. Elk mens is immers anders en niemand valt te generaliseren. Het feit dat we nog zo vaak en zo genoeglijk gebruik lijken te maken van labels zoals 'racisme' om bepaalde acties in onze realiteit te verklaren toont enkel dat we niet geinteresseerd zijn om verder te kijken en een begrip te ontwikkelen van hoe en waarom dingen werkelijk gebeuren en bestaan.

Dag 774: Herinner je Wie je Werkelijk Bent

Het is zo makkelijk om in je proces te vergeten wie je werkelijk bent. Wie je werkelijk bent als zijnde zoveel meer en zoveel dieper dan hoe je je doorgaans op bewust vlak ervaart.

Dit is een besef dat mij in mijn proces heeft ondersteunt om mezelf uit bepaalde patronen te halen in mijn geest. Patronen waarin ik bijvoorbeeld begin te twijfelen aan mezelf, waarin ik mezelf beoordeel of waarin ik mij onzeker voel over wie ik ben in mijn proces en in mijn bestaan.

Het is wanneer ik mij herinner dat wat ik ervaar, als al die twijfels, onzekerheden, angsten, gedachten, interne conversaties waarin ik mij vaak geconflicteerd voel met mezelf, in feite maar de oppervlakkige laag van mezelf in mijn geest vormen, dat ik weer een zekere stabiliteit vindt in mezelf omdat ik mij dan ook herinner en besef dat de zekerheid, het gewaarzijn, de standvastigheid, de echtheid, de oprechtheid en de stabiliteit waar ik naar op zoek ben eigenlijk wel degelijk in mezelf bestaat, ook al ervaar ik het op bewust vlak niet meteen.

Het is zo makkelijk om je eigen gedachten, gevoelens en emotionele ervaringen te geloven. Het is makkelijk om te geloven dat dat is wie je bent en om, als je bewuste gedachten je vertellen dat je gefaald bent of dat je minderwaardig bent op de één of andere manier, dat dan ook te gaan geloven en dan in de put te gaan zitten. Het is namelijk ook zo dat in die momenten waarin zulk 'n gedachten en ervaringen in je naar boven komen niet meer ziet dan die gedachten en ervaringen. In dat moment is dat al wat er bestaat in en als jezelf, dus ga je ervan uit dat dat de realiteit is van wie jij bent.

Maar wat je dan echter vergeet is dat wie je werkelijk bent eigenlijk zoveel dieper bestaat in jezelf. Er is een gewaarzijn, een wezenlijkheid in jezelf dat zoveel krachter is dan je gedachten en oppervlakkige ervaringen. Dat gewaarzijn dat diep in jezelf bestaat is hetgene dat werkelijk je proces aan het sturen is en dat je steeds door alle obstakels zal duwen die je tegenkomt op je pad, hoe lang het soms ook lijkt te duren dat je in een diep dal zit.

Soms raak je jezelf immers even kwijt in je geest, in die gedachten die je ontmoedigen, die je neerhalen, die je in een diepe put in jezelf sturen - tot je middels het gereedschap van bijvoorbeeld schrijven, zelf-vergeving en zelf-onderzoek jezelf er weer kan uithalen. En het zijn kleine realisaties en herinneringen zoals het besef dat die gedachten steeds maar de uiterst oppervlakkige laag van je geest opmaken die je onderweg kunnen assisteren en ondersteunen om sneller uit dat dal te geraken.

Je kan bijvoorbeeld meteen inzien en begrijpen dat de gedachten en ervaringen in je bewuste geest in wezen niet echt zijn en op zich geen macht hebben in of over jezelf, wanneer je je realiseert dat de eigenlijke beslissende en sturende kracht van wie je bent als wezen zoveel dieper ligt in jezelf. Het zijn zo'n realisaties die je ook in staat stellen om weer even verbinding te maken met die dieptegang die in jezelf bestaat en dus los te laten van wat je op bewust vlak heeft bezig gehouden.

Dag 773: De Valkuil in het Verkennen van je Potentieel

Waarom is het zo moeilijk om jezelf te apprecieren? Het lijkt zoveel makkerlijker om fouten in jezelf te zien, om jezelf te onderwaarderen en het ergste te denken. Dit is iets wat ik gemerkt heb bij mezelf de laatste tijd. Gedurende lange tijd heb ik een proces bewandeld van het veranderen van mezelf, van bepaalde patronen die ik leefde; patronen van gedachten, gevoelens en emoties die niet het beste waren voor mezelf.

In dat proces lag de focus dus steeds op het identificeren en veranderen van datgene wat problematisch was, op de problemen. Door dit proces te bewandelen van het langzaam maar zeker veranderen van bepaalde reactiepatronen, creëer je uiteindelijk een zekere stabiliteit in jezelf. Dat is dan het moment waarop je kan gaan kijken naar wat je wil creëren, wat je in de plaats van de oude patronen wil leven.

Je kijkt met andere woorden naar je potentieel en je stelt je de vraag 'wie ben ik?', vanuit en gebaseerd op het besef dat je je eigen bestaan in handen hebt en dat jij als het ware de mogelijkheid hebt om de patronen van gedachten, emoties en gedrag die je doorheen je leven hebt aanvaard als 'wie je nu eenmaal bent' en als je 'identiteit', te veranderen. Je hebt het vermogen om jezelf te programmeren op dezelfde manier als hoe jij je omgeving hebt toegestaan je te programmeren vanaf het moment dat je geboren bent.

Eenmaal je de verbanden begrijpt die jij in jezelf gevormd hebt met die voorgeprogrammeerde patronen, heb je immers het inzicht en de macht om die verbanden te veranderen. Wat ik echter bij mezelf gemerkt heb wanneer ik begon te kijken naar hoe ik mezelf kan beginnen 'creëren' en hoe ik mijn potentieel kan beginnen verkennen en manifesteren, kwam er een interessant patroon naar boven.

Ik leek in een soort put te zinken in mezelf waarin ik mij inferieur en minderwaardig voelde en gedachten begonnen op te komen dat ik nog niets bereikt heb, dat ik nergens sta in mijn leven, dat ik niets dan tegen mezelf gelogen heb en dat ik gefaald heb. Ik voelde mij alsof ik langzaam maar zeker in een soort drijfzand aan het zinken was in mezelf - drijfzand in de zin van een gevoel van depressie en opgeven dat samen met die gedachten naar boven was gekomen.

Ik ging dus van het kijken naar en overwegen van mijn potentieel en creatieve expressie en het uitbreiden van mezelf in mijn bestaan, naar een totale onderdrukking en ontkenning van mezelf en dat potentieel. Aanvankelijk bemerkte ik dit verband niet maar wanneer ik ging kijken naar wanneer en hoe dit patroon was opgekomen in mezelf, zag ik dat het een reactie leek te zijn op het beginnen van een nieuw project als het ware. Het was immers wanneer ik de beslissing maakte in mezelf om te gaan kijken naar wat ik kan of wil creëren, dat ik plots reageerde met een patroon van zelf-onderdrukking.

Wordt vervolgd in Dag 774