Dag 731: Waarom lijkt Verantwoordelijkheid nemen voor onze Realiteit Tegen-Instinctief?

Deze blog is een verderzetting van Dag 730: Zonder zelf-verantwoordelijkheid is een Conflict nooit Echt Opgelost. Het ligt in onze aard om geen verantwoordelijkheid te nemen voor onze eigen reacties op anderen. Neem bijvoorbeeld een situatie zoals het voorbeeld dat ik in Dag 729: Hoe Communicatie Helpt met het Loslaten van een Reactie op een Ander besproken heb waarin ik mij in een moment bevond waarin ik mij verbaal aangevallen voelde door iemand die met frustratie en irritatie leek te reageren op iets dat ik tegen hen zei. Ik onderbrak deze persoon terwijl hij iets aan het uitleggen was en op sterke toon liet hij mij weten dat ik moet wachten tot hij uitgepraat is.

In dat moment reageerde ik automatisch met een gevoel van minderwaardigheid en gekwetstheid als een voorgeprogrammeerde reactie op de manier waarop hij zichzelf uitdrukte, hetgeen ik in mijn geest associeerde met herinneringen aan hoe bijvoorbeeld volwassenen en leerkrachten en familieleden zich uitdrukte tegenover mij toen ik klein was en hoe ik mij toen heel klein, minderwaardig en gekwetst voelde.

Het is in zulk 'n momenten waarin je op automatische manier reageert, bijvoorbeeld met ervaringen van je gekwetst voelen, dat het makkelijk is om in beschuldiging te gaan tegenover de persoon waar je je door gekwetst voelt en om te denken van 'ik voel mij zo omdat zij zich zo uitgedrukt hebben tegenover mij', waarin je jezelf ervan overtuigt dat zij volledig verantwoordelijk zijn van hoe jij je voelde bij hun uitdrukking. Zij zijn zogezegd de schuldige en de reden waarom jij je in dat moment gekwetst voelde. Dat is immers wat makkelijk gaat, om je eigen reacties te volgen en om mee te gaan met wat je eigen geest je vertelt en je doet voelen, hetgeen dus impliceert dat de ander en niet jij zelf verantwoordelijk is voor je reactie.

Heel wat moeilijker is om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor de ganse situatie, en dit wel in het besef dat  je eigen reactie op de situatie in wezen voor het grootste deel gebaseerd was op en afkomstig was van je eigen herinneringen en ervaringen uit het verleden die jij in je geest hebt opgeslagen. Het lijkt haast tegen-instinctief om onszelf te zien en erkennen als volledig verantwoordelijk voor een situatie die in onze geest volledig de schuld van de ander lijkt te zijn, en om met andere woorden tegen het 'instinct' van onze geest in te gaan - namelijk onze gedachten, gevoelens en emotionele reacties.

Zelf-verantwoordelijkheid nemen kan dan ook enkel wanneer je een beter zicht en een meer uitgebreid perspectief hebt op de situatie. Als je bijvoorbeeld ten eerste beseft en inziet dat je reactie meer te maken had met de emotionele relatie die jij in jezelf gevormd hebt met je perceptie (!) van authoriteit dan met de persoon waar je op had gereageerd. En ten tweede zal je ook sneller inzien dat je eigen emotionele reactie een heel gelimiteerd zicht geeft op de situatie wanneer je inzicht begint te hebben in de persoon waar je op reageerde. Wanneer je bijvoorbeeld met hen gaat praten om erachter te komen waarom zij in feite zo sterk uit de hoek kwamen in dat moment.

En vaak zal je erachter komen dat het absoluut niets met jou persoonlijk te maken hadden. Zij voelde zich eigenlijk machteloos of hulpeloos in zichzelf in relatie tot de situatie waar ze over aan het praten waren. Ik kwam er bijvoorbeeld achter dat de persoon wiens uitdrukking ik ervoer als 'aanvallend' eigenlijk een ervaring van frustratie aan het opbouwen was geweest en die frustratie nu als het ware aan het loslaten was, als een het deksel dat van de ketel blaast. Hij was dus niet zozeer 'geïrriteerd' door mij, maar door zijn eigen interne ervaring van hulpeloosheid tegenover de situatie waar hij frustratie over had zitten opbouwen.

Eens ik dus begreep dat zijn frustratie niets met mij te maken had en eigenlijk afkomstig was van een ervaring van hulpeloosheid in hem, kon ik al snel mijn eigen reacties van minderwaardigheid, gekwetstheid en verontwaardiging tegenover hem loslaten. Zelf-verantwoordelijkheid bestaat dus in het ontwikkelen van inzicht in de werkelijkheid en daarin beseffen dat je eigen reacties in de meeste gevallen compleet ongegrond en irrelevant zijn.

Dag 651: Hoe zit de Dadersmentaliteit verscholen in de Slachtoffersmentaliteit?

Uit Dag 650: Waarom Verdedigen we Onze Geconditioneerde Identiteit

Is depressie het beste voor onszelf? Zijn emotionele ervaringen zoals woede, frustratie, wanhoop, twijfel of onzekerheid het beste voor onszelf? Absoluut niet, maar toch zetten we een gevecht op om onze emotionele ervaringen in stand te houden enkel en alleen omdat we onszelf ervan hebben laten overtuigen dat we nu eenmaal onderhevig zijn aan de emotionele schommelingen in onze eigen geest en dat dit 'nu eenmaal' een deel uitmaakt van onze menselijke identiteit. Hoe vreemd toch…

Dit verlangen en de beslissing om onszelf in een slachtofferrol te plaatsen speelt zich op interessante wijze af in onszelf.  Ieder mens heeft wel zijn eigen interne strijd of probleem waar hij/zij zich tegen verzet. We hebben allemaal wel momenten in ons leven waarin we ons wanhopig of hopeloos voelen en er die 'waarom?!' vraag in ons opkomt, zoals 'waarom voel ik mij depressief?!', 'waarom kan ik niet zijn zoals hem/haar?!', 'waarom overkomt dit mij?!', of 'waarom voel ik mij zus of zo?!', waarin we onszelf aanvaarden als het slachtoffer van datgene waar onze waarom vraag naar gericht is.

En het fenomeen dat ik in deze blog naar voren wil brengen is een weinig begrepen realiteit die ligt achter onze 'slachtoffer' ervaring, en dat is namelijk dat deze slachtoffersmentaliteit tegelijkertijd verantwoordelijk is voor het bestaan van de 'dadersmentaliteit'. Daarmee wil ik zeggen dat we ons heel makkelijk en heel snel een slachtoffer wanen van een specifieke situatie en/of ervaring, en omdat we zo gewenteld zijn in die overtuiging dat wij het slachtoffer zijn, zien en bemerken we absoluut niet wat de gevolgen zijn van de handelingen die we uitvoeren vanuit dit zogezegde slachtoffers-standpunt.

De 'waarom' vragen die we ons stellen vanuit een ervaring van wanhoop, verlorenheid, verwarring, machteloosheid en angst dragen met zich mee een verborgen beschuldiging naar datgene waar onze 'waarom' naar gericht is. Een beschuldiging die zegt van "jij hebt mij dit aangedaan! Jij bent verantwoordelijk voor hoe ik mij nu voel en de situatie waarin ik mij bevindt!". En dit is waarom we heel makkelijk van die machteloosheid en verlorenheid overschakelen naar woede, kwaadheid en haat. Het zijn dan deze specifieke emotionele ervaringen van boosheid die de drijvende kracht vormen van de daders-mentaliteit.

Waarom worden mensen moordenaars of verkrachters? Waarom doen mensen andere wezens pijn en waarom vallen mensen andere wezens aan? Dat is omwille van de haat, woede en boosheid die we voelen tegenover een ander. En die boosheid is afkomstig van het geloof in onze geest dat we het slachtoffer zijn van anderen en dat het andere wezens zijn die ons dingen hebben aangedaan. De moordenaar voelt zich gerechtvaardigd in het vermoorden van een ander wezen omdat hij/zij ervan overtuigd is dat hij/zij het slachtoffer is in de situatie en dat de persoon die vermoord wordt op de één of andere manier verantwoordelijk is voor de situatie waar de moordenaar zich een slachtoffer van en in voelt en waant.

We kunnen ons ongetwijfeld wel één of meerdere situaties voor de geest halen waarin we ons verblind voelde van woede tegenover een ander omdat we er zo hartstochtelijk van overtuigd waren dat die individu ons iets had aangedaan en dat we het slachtoffer waren van de daden van een ander. En ongetwijfeld gingen er in dat moment van woede en haat tegenover die persoon allerhande gedachten door onze geest waarin we ons verbeeldden die persoon pijn te doen of zelfs te vermoordden. In dat moment bevonden wij ons in de slachtoffersmentaliteit en tegelijkertijd in de dadersmentaliteit binnenin onszelf. In dat moment waren we een moordenaar in onze eigen geest, en die drang om te moorden was volledig gebaseerd op de overtuiging dat wij het slachtoffer waren.

Het punt dat ik in deze blog via het bovenstaande wil overbrengen, is dat er gevolgen verbonden zijn aan ons gebrek aan inzicht in hoe we bestaan vanbinnen en in hoe onze geest en onze realiteit eigenlijk werkt en functioneert. Wanneer we bijvoorbeeld een ander beschuldigen en het geloof dat we het slachtoffer zijn in en van een situatie gebruiken om onze daden tegenover dit individu te rechtvaardigen, dan negeren we het feit dat wij zelf bezig zijn met het creëren van haat in deze wereld door te handelen vanuit haat binnenin onszelf terwijl we onszelf verschuilen achter een ervaring van machteloosheid en inferioriteit als de slachtoffers-positie.

In werkelijkheid hebben we zelf de macht om conflict, moord, oorlog, enzoverder - als de fysieke belichamingen en uitdrukkingen van haat - te stoppen door rekenschap te nemen van de haat die binnenin onszelf bestaat en te stoppen met onszelf voor te liegen dat we steeds het slachtoffer zijn in elke situatie. We moeten gaan beseffen dat dader en slachtoffer in de realiteit niet bestaat omdat het hand in hand gaat. We zijn dader zowel als slachtoffer en kort gezegt betekent dit dat we verantwoordelijk zijn voor al wat bestaat in deze wereld omdat niemand enkel dader is en niemand enkel slachtoffer is, we zijn allemaal evenveel verantwoordelijk voor hoe onze wereld en realiteit bestaat.

 Dit wil zeggen dat als wij een wereld willen zonder oorlog, moord en misbruik, dat wij dan als eerste een levend voorbeeld moeten zijn van ons vermogen als mens om deze dader-slachtoffer dynamiek stop te zetten en te transformeren tot Verantwoordelijkheid door middel van het onderzoeken van onszelf en onze realiteit  en het actief vormgeven van oplossingen voor de problemen die we detecteren.

Dag 476: Wanneer je beseft dat Je Verantwoordelijk Bent voor Jezelf

Dit is een Verderzetting van "Dag 475: Het Transformeren van een Emotionele Ervaring van Opgeven - Evaluatiefase Deel 4"- waarin ik had vastgesteld dat, hoe ik in mijn geest besta in relatie tot mijn eigen gedachten, en dan specifiek tot de gedachtenpatronene die te maken hebben met het beoordelen van andere mensen in de context van competeren en vergelijken en een verlangen om mij superieur te voelen, is dat ik deze gedachten en energetische ervaringen beoordeel in mezelf wanneer ze opkomen in mijn geest.

Dit in de zin van dat ik, vanaf het moment dat ik ze zag opkomen in mijn geest, reageerde met een gedachte van 'oh neen, niet deze gedachten/ervaringen weer - ik dacht dat ik deze gedachten/ervaringen had overmeesterd'. En het is door te onderzoeken waar deze gedachte vandaan kwam, dat ik mij realiseerde dat ik vanbinnen in mezelf aan het vechten ben tegen mijn eigen interne realiteit - en dat ik dat deel van mezelf als het verlangen om te winnen en om mij superieur te voelen aan een ander, en emotionele reactiepatronen waarin ik mijn omgeving probeer te manipuleren wanneer ik niet krijg wat ik wil, niet wil aanvaarden in en als mezelf.

En dus, omdat ik deze gedachten niet wil aanvaarden als 'mezelf', reageer ik erop met angst wanneer ze opkomen, en een gedachte van 'oh neen, niet weer'. 'Aanvaarden' in deze context wil niet zeggen dat het ok of goed is dat dit bestaat in mezelf, maar eerder dat ik het niet beoordeel, dat ik in de eerste plaats gewoon tot de vaststelling kan komen dat dit in mezelf bestaat -- en vanuit dat startpunt kan ik een beslissing maken in verband met of ik al dan niet wil dat dit in mezelf bestaat, gebaseerd op een onderzoek naar en in of dit gedachten- en reactiepatroon al dan niet het beste is voor mezelf.

Dus, wanneer ik de situatie waarin dit patroon zich afspeelde en waarin ik in een emotionele episode ging als reactie op dit patroon - dan zie ik dat ik de hele avond, al voordat ik een wedstrijd begon te spelen met dit individu, mij al gespannen voelde. Ik was daar met Sunette en Esteni, en ik ging eerst even opwarmen met Esteni terwijl Sunette op de bank ging zitten om ons te zien spelen. In deze context voelde ik mij al ongemakkelijk in mezelf omdat er gedachten in mijn geest opkwamen van 'Sunette en Esteni mogen niet zien dat ik mij onstabiel voel in mezelf', 'ze mogen niet zien dat ik emotioneel wordt of dat ik in mijn geest ga'.

Hierin zie ik dat ik bezig ben met het proberen om een bepaald beeld te projecteren naar hen toe in verband met 'wie ik ben', als zijn de 'wie ik wil dat zij denken dat ik ben', op basis van mijn persoonlijke geloofsystemen in verband met wat 'goed' is en wat 'slecht' is --- waarin ik dus wil dat zij mij zien en beoordelen als 'goed'.

Ik neem dus in feite absoluut geen verantwoordelijkheid voor mezelf, voor mijn eigen leven en voor wie ik ben vanbinnen. Het is alsof ik niet zie of erken dat ik voor mezelf insta, dat wie ik ben vanbinnen mijn verantwoordelijkheid is - en dat, als ik bijvoorbeeld in emoties ga en onstabiel wordt in mezelf, dan is dat mijn verantwoordelijkheid, dan creëer ik consequenties in mijn eigen leven, voor mezelf -- door bijvoorbeeld hoe ik mezelf begin te isoleren van de mensen in mijn omgeving en mensen op die manier van mij wegduw en mijn sociale relaties aldoende saboteer en compromitteer en hoe ik niet meer oplet of zie wat er om mij heen gebeurt omdat ik te verwikkeld ben in mijn eigen persoonlijke interne realiteit van Emoties en gedachten.

Ik bedoel, dat zijn consequenties en problemen die ik creëer in mijn leven voor mezelf, dat is waar ik mee moet leven --- het heeft niets te maken met Sunette of Esteni of wie dan ook. En toch geloof ik blijkbaar ergens in mijn onderbewustzijn dat ik niet verantwoordelijk ben voor mezelf -- dat op de één of andere manier, de mensen in mijn omgeving beslissen over mijn lot, over mijn leven.

Ik moet uiteraard niet al te ver gaan zoeken om te kunnen zien waar dit gedachtenpatroon vandaan komt --- omdat het duidelijk een specifieke interne ingesteldheid is die zich heeft opgebouwd tijdens de kindertijd waarin het wel degelijk de mensen in mijn omgeving waren die zich ontfermden over mijn 'lot' in deze wereld en die beslisten hoe mijn leven zou verlopen.

Hierin dus zie ik dat het belangrijk is voor mezelf om te onderzoeken wat het is dat ik wil van mijn bestaan -- wil ik zo leven? Wil ik mijn verantwoordelijkheid weggeven aan de mensen om mij heen gewoon zodat ik kan vastklampen aan de idee dat ik zal overleven? Wil ik mezelf limiteren en onderdrukken door mezelf te definieren in en als dat intern gedachtenpatroon van zelf-beoordeling? Of wil ik meer voor mezelf? Wil ik zien wat ik kan zijn en doen en worden in deze wereld?


Wordt Vervolgd in Dag 477

Dag 418: Samen maar toch Alleen - Zelf-Correctie Dimensie

Dit is een verderzetting van "Dag 416: Waarom en Hoe bestaat de Groep in en als Mezelf?"

Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik mezelf in mijn gedachten zie gaan om na te denken over mijn gedrag/expressie/handelingen/beslissingen, in termen van 'wat zal de rest over mij denken', 'wat als ik een foute beslissing maak', 'is dit wel de bedoeling', 'wat als ik iets anders zou moeten doen', 'wat als de andere mensen niet akkoord gaan met wat ik doe' - verbonden met de ervaring van twijfel en onzekerheid --- dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en realiseer mij dat deze ervaring een overlevings mechanisme is van/in de geest waarin ik mezelf in en als mijn expressie in het moment ondermijn door mezelf te toetsen aan en te vergelijken met de mensen in mijn omgeving door angst te hebben dat als ik dat niet doe, dat ik dan afgewezen zal worden en niet zal kunnen overleven --- als wat ik geleerd heb in mijn interactie met mijn omgeving tijdens mijn kindertijd, waarin de ondersteuning die ik kreeg van de 'groepen' waar ik bij hoorde, zoals mijn familie en vrienden, altijd voorwaardelijk was -- in de zin van dat ik enkel ondersteuning kreeg als en wanneer ik mezelf aanpaste en mijn expressie in lijn plaatste met wie zij waren en hun gevoelens en emoties en meningen en opinies

waarin ik zie, besef en begrijp dat dit zelfbeschermingsmechanisme van de geest als de ervaring van twijfel en onzekerheid gebaseerd is op en een gevolg is van hoe ik in mijn kindertijd mijn verantwoordelijkheid voor mezelf en mijn gedrag/expressie consistent in de handen van de mensen om mij heen heb gelegd - door mezefl te definieren in en als 'zelfbehoud'/'overleving' --- en dat ik daarin/daardoor nooit beseft heb hoe ik het startpunt ben van mijn omgeving en dat dus, als ik mezelf toesta mijn verantwoordelijkheid voor mijn gedrag/expressie in en als mijn wereld en realiteit uit handen te geven - dat ik dan mijn wereld/realiteit uit handen geef en de toestemming geef voor de creatie en het bestaan van een wereld en realiteit waarin geen enkel wezen verantwoordelijkheid neemt en waarin er consequenties gecreëerd worden

ik zie besef en begrijp hierin dat 'de groep' waarin ik mezelf bevindt nooit meer zal of kan zijn dan wie ik ben en hoe ik besta in en als mezelf, omdat ik het leven zelf ben als het startpunt van al wat HIER bestaat - en dat dus, ik beslis en bepaal wat 'het bestaan' is HIER in en als deze realiteit

hierin zie, besef en begrijp ik dat er niet werkelijk een 'groep' is in de zin van afgescheiden van mezelf --- omdat 'de groep' altijd begint bij mezelf, en mijn zelfbesturende principe waarin ik beslis en bepaal wie ik ben als de groep, als het leven, als al wat bestaat - en sta/besta als het sturende principe van de groep, in eenheid en gelijkheid met mezelf

ik stel mezelf tot doel om in elk moment te verkennen voor mezelf wat het praktisch wil zeggen om mezelf uit te drukken, onvoorwaardelijk - en om mezelf niet te laten sturen door voorgeprogrammeerde ervaringen van angst van andere mensen en angst om afgewezen te worden door 'de groep'  - omdat ik zie, besef en begrijp dat als ik persoonlijke overleving aan het startpunt laat bestaan van mijn bestaan en leven/participatie/beweging in deze wereld en realiteit, dat ik dan persoonlijke overleving toesta te bestaan aan het startpunt van elk individu in de groep van het leven -- en dus een realiteit toesta te bestaan waarin elk wezen tegen elk ander wezen gekeerd is en het leven een gevecht/conflict is --- hetgeen dan weer zal bestaan als een validatie voor dat startpunt van persoonlijke overleving in mezelf

ik stel mezelf tot doel om op te staan als het levende voorbeeld van wat 'een groep' werkelijk is - waarin elk individu verantwoordelijkheid neemt voor het geheel - als de enige manier en de enige oplossing waarin 'de groep' werkelijk kan bestaan op een manier die het beste is voor elk individueel levend wezen -- en om daarin dus mijn expressie/bestaan in groep niet te laten sturen of bepalen door herinneringen als voorgeprogrammeerde kennis en informatie in mijn geest in verband met 'hoe groepen bestaan' of 'wat het wil zeggen om in groep te bestaan' - omdat ik mezelf zie, erken en realiseer als het sturende/bepalende principe van het leven en de realiteit als mezelf

ik stel dus mezelf tot doel om, in de plaats van mijn aandacht te plaatsen in 'wat andere mensen doen' en een vergelijking in mijn geest tussen wat ik doe en wat andere mensen doen - mijn aardacht eerder naar binnen in mezelf te richten in en als de 'alleenheid' in en van mezelf en daarin te bestaan in en als verantwoordelijkheid voor welke beslissing ik ook maak of welke handeling ik ook uitvoer --- en zo er zeker van te zijn dat, wat ik ook doe, ik sta als/bij mezelf, ik neem verantwoordelijkheid voor mijn expressie/gedrag/beweging in deze fysieke realiteit --- en daarin mezelf te realiseren als verantwoordelijk voor deze realiteit en te staan/bestaan als het sturende principe van deze realiteit om een wereld/realiteit te manifesteren die één en gelijk staat met wie ik werkelijk ben als het leven zelf

Dag 416: Waarom en Hoe bestaat De Groep In en Als Mezelf?

Dit is een verderzetting van "Dag 415: Samen maar toch alleen - jezelf blijven in een groep van mensen"



Zelf-Vergeving Dimensie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf in mijn beweging, handelingen en gedrag te laten beïnvloeden door mijn omgeving als de groep van mensen waarin ik mij bevindt en de ideëen die ik in mijn geest gecreëerd heb in verband met wat het wil zeggen en wat het betekent om in een groep te leven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'in groep leven' te associeren en verbinden in mijn geest met 'overleving' en voorgeprogrammeerde gedachten en ideëen in verband met hoe de 'groepsdynamiek' moet bestaan tussen de verschillende individuen in de groep en hoe ik mezelf moet gedragen in de groep teneinde te 'overleven' in de groep en dus de groep te gebruiken in functie van mijn persoonlijke belangen van overleving --- en daarin dus geen verantwoordelijkheid te nemen voor hoe de groep bestaat of wat er bestaat in en als de groep of hoe de individuen in de groep handelen en wat de consequenties/gevolgen zijn van die handelingen - door enkel te geven om en bezorgt te zijn om mijn overleving en of ik van de groep kan krijgen wat ik wil en geloof nodig te hebben

ik vergeef mezelf dat ik een ervaring van twijfel, onzekerheid en angst heb gecreëerd in mezelf in relatie tot mijn handelingen/gedrag/beweging in de groep van mensen waarin ik mij bevindt - door mijn handelingen/gedrag/beweging te baseren op het startpunt van de groep te willen gebruiken voor mijn persoonlijke belangen en doeleinden en daardoor de groep te willen manipuleren door middel van mijn handelingen/gedrag/beweging zodat ik krijg wat ik wil --- en daardoor dus een constante onzekerheid, angst en twijfel te ervaren in mezelf in en als gedachten van 'wat als de groep mij niet aanvaard', 'wat zal de groep van mij denken', 'wat als ze mij niet goed vinden', 'zullen ze mij wel aanvaarden', etcetera

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de ervaring van twijfel en onzekerheid en angst in relatie tot mijn handelingen en gedrag, een gevolg is van het feit dat ik geen verantwoordelijkheid neem voor mijn expressie/handelingen/gedrag - door mijn expressie in het teken te stellen van overleving en dus mijn expressie te definieren in en als manipulatie van mijn omgeving als 'de groep' door bvb het gedrag van de mensen om mij heen te kopieren of mij te gedragen zoals ik denk dat de mensen om mij heen zullen goedkeuren

ik vergeef mezelf dat ik de idee in mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan dat ik het gedrag van de mensen in de groep om mij heen moet kopieren en dat ik mezelf moet uitdrukken op een manier die zij goed vinden en aanvaarden - zodat ik kan overleven in de groep --- omdat dat is wat ik impliciet geleerd heb tijdens mijn kindertijd in deze wereld, in relatie tot de groepen waar ik mij in bevond zoals mijn familie - waarin ik heb geobserveerd en geleerd dat ik krijg wat ik wil in/van de groep als/wanneer ik een kameleon wordt in de groep en mezelf gedraag als een lid van de groep door hun gedrag te kopieren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd het zelfsturende en zelfbepalende principe te zijn in en van de groep en zelf te bepalen wat een groep werkelijk is in de zin van wat het beste is voor al het leven als mezelf -- door mijn definitie en ervaring van/in een groep te laten definieren en bepalen door mijn omgeving als het geldsysteem in deze wereld waarin alle interactie tussen mensen draait rond en bepaald wordt door geld en waarin groepen van mensen functioneren op basis van en in functie van het proberen te functioneren in het huidige geld systeem en elkaar veilig houden in het huidige geld systeem --- in de plaats van in te zien dat het huidige geld systeem net hetgene is dat zou moeten bestaan en functioneren als de 'groep' die ondersteuning biedt aan elk lid van de groep als elk levend wezen op aarde --- en dat het dus eigenlijk geen steek houdt dat er aparte groepen gevormd worden en bestaan in de wereld die in functie staan van het beschermen van de individuen in de groep tegenover het geld-systeem

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd het concept van een 'groep' te definieren in en als een samenwerking tussen mensen die gebaseerd is op het nemen van verantwoordelijkheid voor al wat bestaat in deze wereld en realiteit - als het hele economische systeem, de hele mensheid en de natuur --- en daarin bewegen op een manier die richting geeft aan al wat bestaat in deze wereld teneinde een wereld te creëren die bestaat als een organisme van ondersteuning voor elk lid/deel van de groep als elk levend wezen op aarde

ik vergeef mezelf dat ik afgescheiden groepen heb toegestaan te bestaan in en als deze wereld en realiteit, als mensen die elkaar ondersteunen om elkaar te beschermen tegen het geld systeem  - in de plaats van in te zien dat dat net de reden is waarom mensen zich bedreigd voelen door het geld systeem en waarom het geld systeem niet bestaat op een manier die het beste is voor elk wezen --- omdat de individuen in het geld systeem dat systeem niet zien als hun 'groep', omdat ze zichzelf hebben afgescheiden van deze wereld door zichzelf te definieren in en als hun persoonlijke 'groep' zoals familie, religie, cultuur, ras, leeftijd, geslacht, enzovoort en daarin enkel die specifieke wezens willen beschermen en de rest van de wereld links laten liggen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor hoe groepen bestaan in deze wereld en realtieit - door nooit te hebben ingezien dat dat is hoe ik groepen heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als deze wereld en realiteit en dus hoe ik bijgevolg deze hele wereld en realiteit heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als absolute afscheiding en conflict --- waarin ik bijgevolg verlang om bij een groep te horen teneinde bescherming te krijgen tegenover de rest van de wereld --- in de plaats van in te zien dat hoe ik groepen toesta te bestaan in en als mezelf als hoe ik groepen heb gedefinieerd in mijn geest, op basis van voorgeprogrammeerde ideëen, observaties en ervaringen, is hoe ik groepen toesta en accepteer te bestaan in en als deze wereld en realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te erkennen als een verantwoordelijke factor in deze realiteit door mijn macht zomaar weg te geven aan mijn omgeving en aan hoe groepen bestaan in deze wereld en reaiteit, als de definitie van 'groepen' die ik geleerd en gekopieerd heb van mijn familie, het schoolsysteem, de media, de samenleving en vrienden, als al de 'groepen' van mensen waar ik mezelf mee geassocieerd en gedefinieerd heb - en daarin nooit mijn positie als medeverantwoordelijke in die groep te hebben gezien, beseft of erkent door 'de groep' altijd te zien en te definieren als 'meer', 'groter', 'machtiger' en 'superieur' dan mezelf ---- in de plaats van in te zien dat een groep altijd gelijk is aan de som van de individuele delen, en dat als dus de individuele delen geen verantwoordelijkheid nemen en niet staan als een stabiel deel van verantwoordelijkheid in en als de groep, dan is de groep als geheel dus niet stabiel of verantwoordelijk

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het mijn verantwoordelijkheid is als mens in deze wereld, als deel van de groep van de mensheid en van het economische en ecologische systeem op aarde - om te staan/bestaan als een levend voorbeeld van wat de groep als geheel zou moeten zijn, omdat de groep onmogelijk meer of anders kan zijn dan de individuele delen in en van de groep --- en dat het dus mijn verantwoordelijkheid is om te bestaan als een representatie van wat het beste 'model'/'structuur'/'bestaan' is van 'de groep'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de ervaringen van twijfel, onzekerheid en angst  als de ervaring van het weggeven van mijn verantwoordelijkheid voor/van wie ik ben als co-creator van deze realiteit en de groep van de mensheid en het leven op aarde --- in de plaats van in te zien dat ik de groep BEN, en dat, wat ik toesta te bestaan in en als mezelf is wat ik toesta te bestaan in en als de groep --- en dat het dus mijn verantwoordelijkheid is om te bestaan ALS de groep, als het levende voorbeeld van wat het beste is voor al het leven op aarde als elk lid van de groep van het LEVEN

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'bij de groep horen' niet wil zeggen 'hetzelfde doen als de groep' of 'er hetzelfde uitzien' of 'mij hetzelfde gedragen' of 'geaccepteerd worden door de groep' of 'erkenning krijgen van de groep --- het willen erkenning/aanvaarding krijgen van de groep is immers gebaseerd op het startpunt van mezelf niet zien/aanvaarden/ervaren als een volwaardig lid/deel van de groep en dus in feite het tegenovergestelde is van 'bij de groep horen --- en dat, werkelijk 'bij de groep horen' wil zeggen dat ik mezelf uitdruk vanuit het startpunt van het besef dat ik HIER besta, ALS een deel van de groep van het leven op aarde en dat ik daardoor/daarin inherent in mezelf de verantwoordelijkheid heb voor de gehele groep --- en dat, als ik mezelf toesta mezelf te laten beinvloeden door de rest van de groep, dat ik dan die verantwoordelijkheid uit handen geef en mezelf verwerp uit de groep door mezelf af te scheiden van de groep, door niet in te zien dat 'deel uitmaken van de groep' wil zeggen dat ik besta ALS de groep in en als mezelf, en dat dus 'de groep' in wezen bestaat in en als 'alleenheid' in en als mezelf, waarin ik alleen sta/besta in en als verantwoordelijkheid voor al wat bestaat in en als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het verlangen in mezelf om deel uit te maken van de groep in wezen is waar/waarin ik mezelf net afscheid van/verwerp uit de groep -- door 'de groep' te zien als iets dat bestaat buiten mezelf waar ik moet zien 'bij te horen', en niet in te zien dat 'bij de groep horen' impliceert dat ik verantwoordelijkheid neem voor de groep en sta/besta als een volwaardig deel van de groep en dat ik daarin sta/besta ALS de groep in en als mezelf --- waarin ik als de groep mezelf als individu aanvaard in en als de groep

Wordt Vervolgd in Dag 417

Dus, ik bedoel - wat impliceert het om werkelijk verantwoordelijkheid te nemen voor mijn daden, om werkelijk absoluut alleen te staan in mezelf --- in de zin van dat ik in elke daad, in elke handeling en elke beweging de statement maak van 'dit is wie ik ben - en dit is waar ik voor sta', zonder daarin mezelf te vergelijken met of af te meten aan de mensen die ik zie om mij heen --- maar om dus werkelijk volledig alleen te bestaan als een levende uitdrukking/expressie van 'wie ik ben' als een levend wezen. 'Alleen staan', in de zin van dat ik wel in een groep besta en samenwerk met een groep van mensen, en communiceer en omga met een groep van mensen -- maar dat ik daarin mezelf in en als wie ik ben, in woord en daad, niet compromitteer door mezelf aan te passen en te veranderen om meer te lijken op of te passen bij die mensen die ik zie om mij heen in en als 'de groep' -- en dat ik dus niet besta in en als een overlevingsangst en patronen van overleving, maar besta als een onvoorwaardelijke uitdrukking van het leven dat is/bestaat in en als mezelf. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/12/dag-415-samen-maar-toch-alleen-jezelf.html#sthash.eWVzAcGa.dpuf

Dag 412: Waarom kan er maar één iemand de Leider zijn?

Samenleven met verschillende mensen, samen op één domein, waarin we dagelijks met elkaar in contact komen - opent interessante realiteiten in/van de Geest in mezelf. Zoals bijvoorbeeld een punt dat ik heb ervaren in relatie tot specifieke mensen - bepaalde vrouwen die in hun uitdrukking een soort van 'leidinggevendheid' resoneren - waarin ze weten wat ze willen en niet aarzelen om de mensen in hun omgeving te laten weten wat het is dat ze willen - op een manier die zeer rechtuit en direct is. En door hun rechtuitte en directe manier van spreken en handelen, heb ik in mijn geest automatisch de relatie/verbinding gevormd met de gedachte/idee dat zij 'de baas' zijn, dat zij 'de leider' zijn, de dirigent, degene die al de beslissingen maakt - en ervoer ik mezelf minderwaardig/inferieur tegenover hen.

Omdat, in mijn gedachte bestond er een idee van 'er kan er maar één de baas zijn' - hetgeen dus wil zeggen dat wanneer en als er één individu die rol/positie inneemt van 'de baas spelen' in hun gedrag/uitdrukking tegenover de mensen in hun omgeving -- dat die persoon dan automatisch die positie ook toegewezen krijgt door iedereen. Dan lijkt het wel alsof iedereen zich daarnaar schikt, en die ene persoon die zichzelf schijnbaar geprofileerd heeft als 'de leider', in die positie aanvaardt. Waarin er precies een onzichtbare structuur bestaat in en tussen mensen in groep, een soort van 'sociale stratificatie' - zoals in het dierenrijk, waarin je in groepen altijd een 'leider'/'alfa' hebt, en die 'leider'/'alfa', is eigenlijk gewoon een individueel wezen dat zichzelf heeft 'uitgeroepen' tot leider/alfa, door middel van een specifiek 'alfa-gedrag', een specifieke dominante manier van spreken/uitdrukken -- en elk lid van de groep aanvaard zichzelf als 'minder' dan de 'alfa', uit angst van die 'dominante expressie' van de 'alfa' --- en omdat, in en als het principe van 'er kan maar één de leider zijn', wil dat zeggen dat, als er een ander lid van de groep zelf de 'leider'/'alfa' wil zijn, dat dat individu de huidige leider/alfa moet uitdagen en gaan duelleren, en dat er dan conflict ontstaat -- hetgeen veel wezens niet zien zitten omdat je jezelf dan echt wel moet bewijzen in je kracht en macht en vermogen om een groep te leiden en beslissingen te maken --- waardoor vaak de leider/alfa niet uitgedaagd wordt.

Ik bedoel, dat is het systeem dat in mijn geest bestaat - die hele structuur die ik gereflecteerd zie in de natuur - dat hele idee van 'er kan maar één iemand de leider/alfa/beste/dominante zijn' --- en dat is waarom ik die specifieke persoon/personen in mijn omgeving definieer en beoordeel in mijn geest als 'de leider'/'de beste'/'de alfa'/'de baas', en waarom ik mij minderwaardig/inferieur voel tegenover hen. En, hand in hand hiermee gaat dan ook het principe/concept van 'verantwoordelijkheid' - en het fenomeen van het uit handen geven van mijn verantwoordelijkheid aan het wezen dat ik zie als de leider/alfa -- omdat ik in mijn geest aanvaard heb dat deze ene persoon 'beter' is dan ikzelf en daarin er dus onbewust vanuit ga dat die persoon meer/beter in staat is dan ikzelf om beslissingen te nemen en mijn leven en mijn realiteit in goede banen te leiden.

Dus, waar komt die specifieke structuur vandaan dat in mijn Geest bestaat, als de 'blauwdruk' van hoe ik mijn omgeving/wereld/realiteit zie en interpreteer en ervaar? Waar is het dat we zo een structuur leren? Omdat, terwijl natuurkundigen en antropologen en wetenschappers zouden durven beweren dat deze manier van denken 'natuurlijk' is, omdat het ook in de 'natuur' bestaat - is het toch niet 'natuurlijk' in de zin van dat het iets is dat aangeleerd wordt tijdens de kindertijd, omdat het een idee is dat eigen is aan de Geest --- ik bedoel, dat hele punt van 'ja, maar het bestaat toch ook in de natuur, en dus is het 'natuurlijk'', is een excuus dat mensen gebruiken om niet werkelijk te onderzoeken hoe het echt zit.

Want, waar die structuur begint, is wanneer je als baby/kind je omgeving begint te observeren - je omgeving waarin er altijd 'een baas' is, iemand die zich in een positie plaatst van leiderschap over jou - zoals je ouders, je leerkrachten, religieuze leiders, scoutsleiders, politici, werkgevers, etcetera. En, zelfs op de speelplaats tussen de kinderen onderling, is er steeds één iemand die zichzelf zal profileren als 'de leider', één iemand die altijd beslist welk spel er zal gespeeld worden, of wat de mening van de groep zal zijn over de nieuwkomer of over wie bij de groep mag horen en wie niet -- en die ene persoon is altijd het individu die dat specifieke 'alfa-gedrag' vertoont en die daarin zichzelf profileert en aanwijst als 'de beste'/'de leider'/'de baas'.

Maar, wat hierin eigenaardig is, is dat 'de baas'/'de leider' niet kan bestaan zonder de volgelingen - die te angstig zijn om op te staan en de leider/baas uit te dagen --- de 'volgelingen', namelijk alle andere individuen in de groep die gemakshalve hun verantwoordelijkheid in de handen leggen van de 'leider', omdat ze conflict willen vermijden.

Dus, wil dat dan zeggen dat 'leiderschap' als hoe het op dit moment bestaat in deze wereld/realiteit -- een kwestie is van conflict en dominantie -- in de zin van dat de enige reden waarom 'de leider' in die positie staat en al de macht heeft/krijgt, is omdat alle andere mensen angst hebben van die ene persoon, en niet zozeer omdat hij/zij werkelijk een 'leider' is, wat dat woord dan ook wil zeggen? Omdat, waarom is het in de eerste plaats dat de meeste mensen zichzelf niet willen of kunnen 'leiden'? Waarom is het in de eerste plaats dat we één iemand nodig hebben die al de touwtjes in handen neemt/heeft? Waarom is het dat we iemand nodig hebben die 'beter' is dan onszelf en die ons dan zal 'leiden'? Ik bedoel, waarom is het dat wij onszelf hebben aanvaard als 'inferieure/minderwaardige wezens' die schijnbaar niet in staat zijn om zichzelf te leiden/besturen en hun eigen beslissingen te maken?

En, is het zelfs mogelijk dat er mensen zijn in deze wereld die 'beter' zijn dan de rest van ons? Want, zijn we niet allemaal gewoon 'mensen' - van hetzelfde materiaal gemaakt? En zijn we daardoor niet allemaal één en gelijkmatig in staat om een 'leider' te zijn, om richting te geven aan onze omgeving, en dus om verantwoordelijkheid te nemen voor onszelf en onze omgeving?

En dus, in de confrontatie met die persoon in mijn omgeving die ik zie/ervaar als 'de leider', is het niet zozeer dat zij werkelijk 'beter' is dan ikzelf of dat ze werkelijk 'de baas' is - maar het is eerder mijn onzelfzekerheid en gebrek aan zelf vertrouwen in mezelf waardoor ik denk van 'nah, ik wil geen verantwoordelijkheid nemen voor mezelf en mijn omgeving, laat haar dat maar doen, dat is veel gemakkelijker' -- waardoor het LIJKT alsof zij 'beter' is dan mezelf --- hetgeen dus in werkelijkheid een IDEE is dat ik zelf gecreëerd heb in mijn geest om een excuus te hebben om zelf niet in die positie te staan van leiderschap en verantwoordelijkheid.

Omdat, met leiderschap en verantwoordelijkheid komt aansprakelijkheid - dan moet ik mezelf bewijzen in mijn woorden en mijn daden, want dan kan iedereen mij zien - dan is er nergens meer dat ik mezelf kan verschuilen of verbergen. Dus, heeft onze weerstand en onwil om zelf in de positie van leiderschap te staan te maken met ons verlangen om geheimen te houden en de mogelijkheid te hebben om te ontvluchten van de realiteit en onszelf te verschuilen, ver weg van andere mensen waar niemand zich bemoeit met waar wij ons mee bezig houden in ons leven -- met andere woorden: ons verlangen om dingen te doen die niet in lijn staan met de eigenschappen van oprechtheid, eerlijkheid en integriteit die een leider zou moeten bezitten?


Wordt vervolgd in Dag 413

Dag 305: Mensenrechten en Ouderschap - Wat Schrijven we op het Onbeschreven Blad in het Kind?

Deze blog maakt deel uit van een Blog-Serie die handelt over het Onderzoeken en herdefinieren van de Mensenrechten, deze kan je vinden in de Reis naar Leven van de Mensenrechten - in functie van de Gelijk Leven Stichting die als Doel heeft een Samen-Leving te creëren op aarde waarin de Mensenrechten GELEEFD worden in en als onze dagelijkse Realiteit.


In onze Reis Naar Leven van de Mensenrechten in relatie tot 'Ouderschap' bekijken we de verschillende aspecten die spelen in de opvoeding van een kind, die bijdragen tot de vorming van het kind als een wezen/mens die niet geeft om het Leven op aarde, die niet geeft om de Mensenrechten en die niet in staat is om in te zien hoe wij als mensen in elke daad, woord en gedachte onze omgeving en wereld vormgeven - en hoe onze eigenste 'staat van zijn' als mens, als hoe en wie wij zijn in onszelf en hoe wij bijgevolg in relatie staan met onze omgeving, ALLES bepaald van hoe de realiteit waarin wij ons bevinden bestaat. Dit punt is overduidelijk gemist in de mens, wanneer we kijken naar de staat van onze wereld - dit is niet een wereld/realiteit waarin een kind geboren wil worden.

Het is in deze blog niet de bedoeling om Ouders te beschuldigen of aan de schandpaal te nagelen --- maar eerder om uit te nodigen en om te ondersteunen in het ontwikkelen van zelf-inzicht - omdat wij mens-wezens doorheen de geschiedenis nog NOOIT werkelijk verantwoordelijkheid genomen hebben voor ons bestaan. We hebben nog NOOIT onze realiteit en onszelf werkelijk onderzocht in het besef dat wij HIER bestaan - omdat we net steeds de 'ouders' en de zogezegde 'autoriteitsfiguren' beschuldigd hebben van wat hier bestaat als onze realiteit. Dus, het gaat niet om beschuldiging, het gaat om zelf-inzicht, zelf-eerlijkheid en zelf-verantwoordelijkheid - het gaat om het feit dat wij volwassenen in deze wereld en op dit moment HIER bestaan en de ouders van de huidige generatie zijn, en dus staan wij in de schoenen van grote verantwoordelijkheid tegenover niet enkel 'onze' kinderen, maar alle kinderen ter wereld --- we zijn niet enkel verantwoordelijk voor 'ons bezit' maar voor het 'bezit' van allen op aarde, namelijk voor de aarde zelf, omdat wij nu hier bestaan als degenen die macht hebben om het leven op aarde te besturen - en met macht komt verantwoordelijkheid.

We gaan aldus dieper ingaan op een andere dimensie van hoe de 'ingesteldheid' van de ouder het kind beïnvloedt en vormgeeft tot een mens die geen verantwoordelijkheid neemt voor het leven op aarde, door middel van hoe de ouder bestaat als het voorbeeld dat het kind zal volgen. In "Dag 299: Mensenrechten en Ouderschap - Het Ene Kind zijn Brood is de Ander zijn Dood?" hebben we de dimensie bekeken van hoe ouders geloven dat 'hun kind' speciaal is en hoe de consequenties daarvan zijn dat misbruik gerechtvaardigd wordt in de levens van alle andere kinderen omdat ouders niet gepassioneerd zijn om te zorgen voor ALLE kinderen in eenheid en gelijkheid. En in "Dag 302: Mensenrechten en Ouderschap - Het Contrast tussen de 'Kindertijd' en de 'Realiteit'" hebben we de dimensie besproken van hoe ouders de zogezegde 'onschuld' in het kind willen beschermen door het onwetend te houden en hoe de consequenties daarvan zijn dat het kind zal opgroeien met een inferieur inzicht in en begrip van de realiteit waarin hij zich bevindt en aldus niet in staat zal zijn om om te gaan met die omgeving/realiteit op een manier die het beste is voor allen in die realiteit en bijgevolg ook niet voor zichzelf.

Waarom is het dus dat ouders geen verantwoordelijkheid zullen nemen voor ALLE kinderen in de wereld, maar enkel voor HUN kind? Waarom staan ouders niet op wanneer ze een kind zien sterven van de honger, volledig uitgemergeld, of een slachtoffer van oorlog of huiselijk geweld? Waarom staan ouders die dingen toe te bestaan in deze wereld - en waarom zijn ze enkel gemotiveerd om op te staan en die toestanden te veranderen wanneer het HUN KIND overkomt? Gezond verstand zou zijn om verantwoordelijkheid te nemen voor alle kinderen in de wereld en er dus voor zorgen dat alle kinderen in de wereld veilig zijn - door elke vorm van wantoestanden en Schendingen van de Mensenrechten uit de wereld te bannen -- om aldus een veilige wereld te creëren voor ons eigen kind, dat is ware veiligheid.

Waarom is het dus dat ouders dit gezond verstand niet inzien of toepassen - en zich eerder blind staren op al hun angsten, stress en zorgen over het leven en de overleving van HUN KIND --- terwijl de reden waarom ze zich zoveel zorgen moeten maken over de veiligheid en de overleving van hun kind is net omwille van het misbruik dat ze toestaan te bestaan in de levens van andere kinderen, waarin ze die kinderen die getraumatiseerd, misbruikt en verwaarloosd zijn criminelen hebben laten worden die nu het leven van hun kind 'bedreigen'. Maar, die 'criminelen' zijn enkel ontstaan omdat de ouders in deze wereld niet genoeg gaven om een ander kind evenwaardig als hun eigen kind.

En dus de consequentie van een gelimiteerde definitie en expressie van 'ouderschap' als het geobsedeerd zijn met 'mijn kind' en de overleving en veiligheid van 'mijn kind' en dus de verwaarlozing van alle andere kinderen - is dat ouders een realiteit creëren waarin al de kinderen die ze hebben verwaarloosd, die ze verwaarloosd hebben laten worden op welke manier en om welke reden dan ook, zelf criminelen en misbruikers worden --- waarin ouders met andere woorden zelf de reden en de rechtvaardiging gecreëerd hebben voor hun geloof dat ze 'hun kinderen moeten beschermen' en dat ze zich zorgen moeten maken om hun kind, want het is zogezegd 'een wrede wereld'. Terwijl het hun ego-centrische visie op 'ouderschap' was die in de eerste plaats die 'wrede wereld' heeft gecreëerd. Wie zijn hier dan de echte criminelen als niet de ouders die niet werkelijk geven om 'het kind' en niet geïnteresseerd zijn om te zorgen voor alle kinderen ter wereld, omdat HUN KIND hen een persoonlijk positief gevoel geeft, omdat het 'van hen' is - andere kinderen, die zijn 'van andere mensen', maar hun kind, dat is 'mijn bezit', 'mijn eigendom', 'van mij'.

Ouders kunnen doen wat ze willen met 'hun kind', tot op zekere hoogte uiteraard - maar, terwijl ze zich misschien inferieur en ietwat 'abnormaal' en minderwaardig voelen tegenover de andere mensen in de samenleving, kunnen ze via hun kind als het ware hun persoonlijkheid en identiteit en 'manier van zijn/leven' bevestigen door het over te dragen op hun kind. Kinderen krijgen wordt in deze wereld dus gezien als een 'ego-attribuut', iets dat mensen kunnen gebruiken om hun persoonlijke 'grootsheid' en 'bestaan' in deze wereld als een 'identiteit', een 'iemand', te 'versterken' en 'valideren' en 'bevestigen' - en met andere woorden 'echt maken' door die persoonlijkheid/identiteit te doen 'verder leven' in hun kinderen --- zodat ze aan zichzelf kunnen zeggen 'ik ben niet abnormaal, ik ben niet inferieur, ik ben niet minderwaardig', want kijk, er is nog iemand als ik -- MIJN KIND!

En daarom 'voelen' ouders ook geen affiniteit tegenover de kinderen van andere mensen, noch voelen ze zich gemotiveerd om te zorgen voor de kinderen van een ander op welke manier dan ook - omdat, die kinderen dragen de persoonlijkheid/identiteit van een ander -- en daar voel ik mij inferieur en minderwaardig tegenover, want het is 'anders dan ik', en ik als het ego als de menselijke geest heb angst van al wat 'anders is dan ik'. Ze voelen enkel een 'band' met 'hun kind', met andere woorden, met hun eigen persoonlijkheid die ze gereflecteerd zien in het kind - want, zij hebben dat kind gevormd, zij weten wie dat kind is, vanbinnen en vanbuiten, want het is niet alleen hun vlees en bloed, maar vooral ook hun GEEST.

Want, moest de 'speciale band' die ouders voelen met hun kinderen enkel gebaseerd zijn op 'vlees en bloed' dan zouden ze die band voelen met ALLE kinderen in de wereld omdat elk lichaam hier op aarde het 'stof der aarde' is, uit hetzelfde materiaal, hetzelfde vlees, dezelfde substantie gemaakt. Er is dus meer gaande in die zogezegde 'speciale' band tussen 'een ouder en zijn kind' - iets dat niets te maken heeft met de eigenlijke werkelijke fysieke werkelijkheid hier op aarde - en dus eigenlijk ook niets met het kind zelf, omdat het kind een fysiek wezen is, zich van geen kwaad bewust, het denkt niet het voelt nog niet, het heeft nog geen persoonlijkheid, meningen, opinies, standpunten, levensstijl, interesses, etc - het is een baby, net als elke andere baby. Maar wat de ouder ziet in die baby, als datgene dat de ouder dat 'speciale gevoel' geeft in relatie tot 'zijn' baby, is een 'onbeschreven blad', iets dat klaar staat om geprogrammeerd te worden door de ouder, iets waar de ouder al zijn meningen, opinies, persoonlijkheden, levensstijlen, interesses, waarden en normen op kan schrijven. Dus, is de ouder werkelijk bezeten met de veiligheid van zijn kind omdat hij gewoon zoveel van dat kind houdt? Neen! De ouder is bezeten door ZIJN KIND, omdat hij bezeten is door zijn EGO, zijn eigen 'speciaalheid' in en als de menselijke Geest, als ZIJN VERHAAL dat hij kan schrijven op het 'onbeschreven blad' in en als de Baby.

Als we werkelijk zouden geven om het 'vlees en bloed' van onze kinderen, dan zouden we om elk kind evenveel geven, omdat we allen vlees en bloed zijn, het stof der aarde, één en gelijk. En 'liefde' zou ook gedefinieerd moeten zijn in termen van 'vlees en bloed' en niet in termen van een gevoel, omdat een gevoel altijd afkomstig is uit het ego, uit de 'persoonlijkheid' van de ouder, als het persoonlijk verlangen om erkenning, validatie en bevestiging te krijgen voor die 'persoonlijkheid' door die persoonlijkheid over te dragen en te programmeren in het 'vlees' van het kind/de baby.

Wat wij als ouders hierin niet inzien is dat wat we 'schrijven' op het 'onbeschreven blad' in en als het kind, niet alleen bewust gebeurt, maar voor het grootste deel onbewust - omdat het kind ons voorbeeld volgt op elke manier --- hetgeen wil zeggen dat onze kinderen leren om, in eenheid en gelijkheid met hoe wij in relatie staan met hen en met alle kinderen in de wereld, niet te geven om al het leven op aarde, maar enkel te geven om 'mijn persoonlijkheid', 'mijn ego', 'mijn gevoelens' en 'mijn bezit' - en de consequenties daarvan zijn een realiteit waarin de Mensenrechten op geen enkele manier werkelijk geëerd worden. Het wordt dus tijd dat wij ouders in en van de wereld verantwoordelijkheid gaan nemen voor wat we schrijven op het onbeschreven blad in en als het kind, door in de eerste plaats verantwoordelijkheid te nemen voor onszelf als het Levende Voorbeeld waar ons kind het Evenbeeld van zal worden.


Wordt vervolgd in Dag 306




DIP Lite - Gratis Online Cursus in Zelf-Ondersteuning voor Beginners
DIP PRO - Een Desteni Cursus voor zij die Klaar zijn om de Reis van hun Leven te Maken
desteni.org - Doe mee in Discussies op het Forum en/of Onderzoek het Desteni Materiaal
eqafe.com - Investeer in de Verscheidene Interviews Als Ondersteuning in je Reis naar Zelf-Perfectie
equalmoney.org - Leer Over een GelijkGeld Systeem en Stem op de Doelen en Principes
Equal Life Foundation - Facebook Stream met de Dagelijkse Realiteit en Oplossingen
Creations Journey To Life 7 Year Process Blogs
Heavens Journey To Life 7 Year Process Blogs

Dag 302: Mensenrechten en Ouderschap - Het Contrast tussen de 'Kindertijd' en de 'Realiteit'

Deze blog maakt deel uit van een Blog-Serie die handelt over het Onderzoeken en herdefinieren van de Mensenrechten - in functie van de Gelijk Leven Stichting die als Doel heeft een Samen-Leving te creëren op aarde waarin de Mensenrechten GELEEFD worden in en als onze dagelijkse Realiteit.

Voor Context, zie:
"Dag 267: Mensenrechten en de Gelijk Leven Stichting"
"Dag 268: Een rECHTzetting van de MensenrECHTen"
"Dag 269: Zijn de Mensenrechten een Illusie?"
"Dag 270: Hoe kunnen Mensenrechten bestaan als ze niet in Mij Bestaan?"
"Dag 271: Hoe kunnen Mensenrechten bestaan wanneer Politiek en Economie Gescheiden zijn?"
"Dag 272: Bestaat Politiek wel in Afscheiding van Economie?"
"Dag 273: De Uitvoering van de Mensenrechten is volgens de Wetten van de Natuur"
"Dag 274: Er is geen Krijgen zonder Geven"
"Dag 275: Waarom zien we 'rechten' en 'plichten' als 'beloning' en 'straf'?"
"Dag 276: Wie verantwoordelijkheid neemt voor Het Leven LEEFT de Mensenrechten"
"Dag 277: Rechten voor de Gehersenspoelden"
"Dag 278: Is Vrijheid van Meningsuiting een Basisrecht?"
"Dag 279: Is Vrijheid van Meningsuiting wel een 'Recht' als ik niet begrijp waar mijn Mening vandaan   Komt?"
 "Dag 280: Wil je Rechten, dan moet je Betalen!"
 "Dag 281: Bestaat 'Rechtvaardigheid' wanneer je 'Rechten' bepaald worden door Geld?"
 "Dag 282: Het Recht om Arm te zijn en te Sterven, Dat heb je!"
 "Dag 283: Hoe Dragen Mensenrechten Organisaties bij tot de Schending van de Mensenrechten?"
 "Dag 284: De Mensenrechten Organisaties zijn Marjonetten van onze Onwetendheid"
 "Dag 285: Mensenrechten Organisaties Vechten tegen de Bierkaai"
"Dag 286: Is 'Onderwijs voor Iedereen' een Schijn-Mensenrecht?"
"Dag 287: De Leugen van het 'Recht op Onderwijs'"
"Dag 288: Elimineert Onderwijs werkelijk Armoede?"
"Dag 289: Ego-centrisme is een Opvoeding"
"Dag 290: De Vergiftigde Liefde van de Ouder"
"Dag 291: De uitvoering van de Mensenrechten is Echte Liefde"
"Dag 292: Is je 'Liefde' voor je Kinderen wel Echt?"
"Dag 293: De Uitbuiting van de Menselijke Predispositie door Bedrijven"
"Dag 294: Hoe bespeelbaar zijn Gevoelens?"
"Dag 295: Zijn Ouders de Discipelen van de Bedrijven?"
"Dag 296: Moeten Onze Kinderen beschermd worden tegen de Realiteit?"
"Dag 297: De Leugen zal Ons Beschermen!"
"Dag 298: De Mensenrechten en de Verantwoordelijkheid van de Ouder"
"Dag 299: Mensenrechten en Ouderschap - Het Ene Kind zijn Brood is de Ander zijn Dood?"
"Dag 300: Mensenrechten en Ouderschap - Hoe Programmeren we Ongelijkheid in het Kind?"
"Dag 301: Mensenrechten en Ouderschap - Hoe kunnen Kinderen 'Speciaal' zijn maar toch Gelijk?"


 In deze blog breien we verder op de relatie tussen de Mensenrechten en Ouderschap. Ik stel voor om ook de voorgaande blogs vanaf "Dag 289: Ego-centrisme is een Opvoeding" te lezen om meer context te krijgen in hoe ouders de sleutel zijn tot het creëren van een betere wereld en het creëren van kinderen/wezens die in staat zijn om de mensenrechten te eren op een werkbare manier.

In de voorgaande blogs hebben we gekeken naar verschillende aspecten en dimensies die bijdragen aan hoe ouders hun kinderen opvoeden en programmeren op een manier die niet het beste is voor allen en bijgevolg niet het beste voor hun kind. Zo hebben we in "Dag 290: De Vergiftigde Liefde van de Ouder" opgemerkt hoe de 'liefde' die ouders hebben voor hun kind, zich altijd vertaalt naar GEVOELENS, en dat die gevoelens, zoals we in "Dag 293: De Uitbuiting van de Menselijke Predispositie door Bedrijven" gezien hebben, uiteindelijk gebruikt, bespeeld en gemanipuleerd worden door bedrijven om van kinderen/mensen trouwe klanten/consumenten/kopers te maken die hun producten kopen op basis van GEVOEL, zoals het in hen initieel geprogrammeerd geweest is door de ouders, en niet op basis van GEZOND VERSTAND.

In "Dag 296: Moeten Onze Kinderen beschermd worden tegen de Realiteit?" besproken we hoe ouders 'verhaaltjes' gebruiken om het kind zogezegd af te schermen van de realiteit en de zogezegde 'onschuld' van het kind te bewaren, maar hoe dit, zoals we gemerkt hebben in "Dag 299: Mensenrechten en Ouderschap - Het Ene Kind zijn Brood is de Ander zijn Dood?", enkel een realiteit creëert waarin kinderen en uiteindelijk volwassenen verblind zijn door die verhaaltjes die in wezen enkel het ego van de ouders dienen om zich de 'held' in het verhaal te wanen - waarvan de consequenties zijn dat immens veel lijden in deze wereld wordt gerechtvaardigd omdat kinderen/mensen de realiteit niet zien zoals ze is, maar altijd in 'verhaaltjesvorm' waarin zij zelf steeds het hoofdpersonage zijn - 'meer speciaal' dan alle andere personages.

In deze blog gaan we dieper in op die neiging die ouders hebben om de verantwoordelijkheid voor de realiteit en voor het kind zelf, uit de handen van het kind te nemen, ook om de zogezegde 'onschuld' te bewaren - in het geloof dat 'een kind moet spelen en zich moet bezighouden met plezierige zaken', zaken die dus niets te maken hebben met de 'harde realiteit' waar de volwassene zich dagelijks in bevindt, de realiteit van belastingen betalen, van vroeg op te staan, van te MOETEN gaan werken, van overleving, van zich zorgen maken over de toekomst, van stress en van angst.

Maar wat hierin eigenaardig is, is dat, terwijl ouders hun kinderen willen afschermen van die 'harde realiteit' en hun kind dus op een wolkje willen zetten, waarin ze zich 'geen zorgen moeten maken' over de 'harde realiteit' die hen te wachten staat eens ze 18 jaar oud zijn - tegelijkertijd moeten kinderen aan de andere kant van de wereld wel gaan werken, en worden zij wel dagelijks met een nog veel hardere realiteit van hongersnood en armoede en deprivatie geconfronteerd.

Dit bewijst duidelijk dat het verlangen van ouders om hun kind niet te 'confronteren' met de waarheid/realiteit van deze wereld omdat het zogezegd 'te hard' zou zijn, in wezen niet het beste is voor het leven op aarde, het is niet het beste voor alle kinderen - omdat de consequenties zijn dat het lijden van zovele kinderen waarvan de ouders het geld en de luxe niet hebben om hun kind op zo'n wolkje te plaatsen, wordt genegeerd en 'ver van het bed' van de kinderen van ouders die wel geld hebben wordt gehouden.

Om dan ook nog niet te spreken over de consequenties in het leven van het 'afgeschermde' kind zelf - die, eenmaal het terechtkomt in de arbeidsmarkt, in de 'echte wereld', plots zal merken dat de dingen niet meer vanzelf gaan, dat er niet meer voor hem gezorgd wordt --- waardoor veel mensen niet omkunnen met de 'stress' van die 'harde wereld' de stress van de onwetendheid die het resultaat is van een 'afgeschermde' kindertijd. Waar hierin dus niet wordt bij stilgestaan, is dat dat contrast van de 'kindertijd' met de 'realiteit' zo sterk is omwille van de afscherming, omdat ouders hun kind in een fantasiewereldje trachten te plaatsen. Omdat ouders het toch zo fijn vinden wanneer ze kijken naar hoe gelukkig hun kind is wanneer het onwetend is, wanneer het zich kan wentelen in zijn speelgoed en kan geloven dat dat het enige is dat er bestaat.

De 'onschuld' die ouders in hun kinderen zien en die ze zogezegd willen beschermen in het kind - is niet het beste voor het kind. Werkelijk verantwoordelijkheid nemen voor het kind en voor het leven van het kind, wil zeggen dat je rekening houdt met het feit dat het kind uiteindelijk oog in oog zal komen te staan met deze realiteit, en er dus op een efficiente manier mee zal om moeten kunnen gaan. Het kind moet in staat zijn om te begrijpen hoe het systeem, de realiteit, werkt, zodat hij ermee kan werken zonder stress en zonder angst. En dus, ondanks al de geloofsystemen die ouders hebben over wat de 'kindertijd' zogezegd is of wat het zou moeten zijn, zijn ouders verantwoordelijk om het kind alles te leren van hoe de wereld werkt.

Maar, omdat ouders hebben geleerd om alles wat te maken heeft met 'overleving' en met 'moeten', met 'werken' en 'betalen', al wat dus te maken heeft met 'het systeem' en dus 'de realiteit', te associeren met 'stress' en negatieve gevoelens, omwille van dat 'contrast' dat ook zij ervoeren tussen hun afgeschermde kindertijd en de 'realiteit' - willen ze de tegenovergestelde ervaring in hun kind creëren, zodat ze als het ware door hun kind kunnen leven en zich kunnen verkneukelen in de gedachte dat het kind nog niets weet over de echte realiteit. Terwijl wij dit 'liefde' noemen, is het in werkelijkheid een wrede grap tegenover het kind dat zich letterlijk van geen kwaad gewaar is en later voor heel wat verassingen zal komen te staan - zoals het besef dat de ouders hebben GELOGEN over veel dingen, zogezegd in de naam van het 'bewaren en beschermen van onschuld'. Maar wat is het kind met die 'onschuld' wanneer het hem op geen enkele praktische manier ondersteuning biedt om op een efficiente manier om te gaan met de realiteit waarin het zich bevindt?

Plaats jezelf in de schoenen van het kind - zou je niet liever willen dat je ouders je alles leren kennen over hoe de realiteit werkt, zodat je volledig voorbereid bent en zodat je vol zelf-vertrouwen en zelf-zekerheid het systeem tegemoet kan treden, en zodat je ook in staat bent om invloed te hebben op het systeem omdat je weet hoe het werkt, je hebt er inzicht in en je bent dus ook in staat om er verantwoordelijkheid voor te nemen --- dan dat ze je afschermen van de waarheid/realiteit, en je allemaal dingen aanleren die niets te maken hebben met de eigenlijke fysieke werkelijkheid, maar die meer te maken hebben met hun verlangen om hun persoonlijke gevoelens, geloofsystemen en verlangens op jou over te dragen, tot je zelf het systeem moet betreden en je je verloren en onzeker voelt omdat je nooit enige praktische inzichten hebt ontwikkeld over wat het leven op aarde eigenlijk werkelijk inhoudt, waardoor je gedoemd bent om een ondermaats leven te leiden, minder dan je ware potentieel als levend wezen op aarde? Ik kies persoonlijk voor het eerste.


Wordt vervolgd in Dag 303




DIP Lite - Gratis Online Cursus in Zelf-Ondersteuning voor Beginners
DIP PRO - Een Desteni Cursus voor zij die Klaar zijn om de Reis van hun Leven te Maken
desteni.org - Doe mee in Discussies op het Forum en/of Onderzoek het Desteni Materiaal
eqafe.com - Investeer in de Verscheidene Interviews Als Ondersteuning in je Reis naar Zelf-Perfectie
equalmoney.org - Leer Over een GelijkGeld Systeem en Stem op de Doelen en Principes
Equal Life Foundation - Facebook Stream met de Dagelijkse Realiteit en Oplossingen
Creations Journey To Life 7 Year Process Blogs
Heavens Journey To Life 7 Year Process Blogs

Dag 298: Mensenrechten en Ouderschap - De Mensenrechten en de Verantwoordelijkheid van de Ouder

Deze blog is een vervolg van "Dag 296: Moeten Onze Kinderen beschermd worden tegen de Realiteit?" en "Dag 297: De Leugen zal Ons Beschermen!" en maakt deel uit van een Blog-Serie die handelt over het Onderzoeken en herdefinieren van de Mensenrechten - in functie van de Gelijk Leven Stichting die als Doel heeft een Samen-Leving te creëren op aarde waarin de Mensenrechten GELEEFD worden in en als onze dagelijkse Realiteit.

Voor Context, zie:
"Dag 267: Mensenrechten en de Gelijk Leven Stichting"
"Dag 268: Een rECHTzetting van de MensenrECHTen"
"Dag 269: Zijn de Mensenrechten een Illusie?"
"Dag 270: Hoe kunnen Mensenrechten bestaan als ze niet in Mij Bestaan?"
"Dag 271: Hoe kunnen Mensenrechten bestaan wanneer Politiek en Economie Gescheiden zijn?"
"Dag 272: Bestaat Politiek wel in Afscheiding van Economie?"
"Dag 273: De Uitvoering van de Mensenrechten is volgens de Wetten van de Natuur"
"Dag 274: Er is geen Krijgen zonder Geven"
"Dag 275: Waarom zien we 'rechten' en 'plichten' als 'beloning' en 'straf'?"
"Dag 276: Wie verantwoordelijkheid neemt voor Het Leven LEEFT de Mensenrechten"
"Dag 277: Rechten voor de Gehersenspoelden"
"Dag 278: Is Vrijheid van Meningsuiting een Basisrecht?"
"Dag 279: Is Vrijheid van Meningsuiting wel een 'Recht' als ik niet begrijp waar mijn Mening vandaan   Komt?"
 "Dag 280: Wil je Rechten, dan moet je Betalen!"
 "Dag 281: Bestaat 'Rechtvaardigheid' wanneer je 'Rechten' bepaald worden door Geld?"
 "Dag 282: Het Recht om Arm te zijn en te Sterven, Dat heb je!"
 "Dag 283: Hoe Dragen Mensenrechten Organisaties bij tot de Schending van de Mensenrechten?"
 "Dag 284: De Mensenrechten Organisaties zijn Marjonetten van onze Onwetendheid"
 "Dag 285: Mensenrechten Organisaties Vechten tegen de Bierkaai"
"Dag 286: Is 'Onderwijs voor Iedereen' een Schijn-Mensenrecht?"
"Dag 287: De Leugen van het 'Recht op Onderwijs'"
"Dag 288: Elimineert Onderwijs werkelijk Armoede?"
"Dag 289: Ego-centrisme is een Opvoeding"
"Dag 290: De Vergiftigde Liefde van de Ouder"
"Dag 291: De uitvoering van de Mensenrechten is Echte Liefde"
"Dag 292: Is je 'Liefde' voor je Kinderen wel Echt?"
"Dag 293: De Uitbuiting van de Menselijke Predispositie door Bedrijven"
"Dag 294: Hoe bespeelbaar zijn Gevoelens?"
"Dag 295: Zijn Ouders de Discipelen van de Bedrijven?"








Ik besef en realiseer mij dat het beschermen en afschermen van kinderen van de waarheid en de realiteit door hen 'leugentjes om bestwil' te verkopen, zogezegd om hun 'onschuld' te bewaren - niet in het voordeel of belang is van het kind, maar enkel van de ouder, de politiek en de bedrijven in deze wereld omdat een wezen dat de realiteit niet ziet zoals het is, zal ook nooit verantwoordelijkheid kunnen nemen voor de realiteit, en zal dus ook nooit het misbruik in de wereld kunnen stoppen


ik besef en realiseer mij dat het opzettelijk verdraaien van de realiteit door verhaaltjes te vertellen aan kinderen en in te spelen op hun GEVOELENS en EMOTIES, in de plaats van hen op te voeden om vanuit gezond verstand naar de realiteit te kijken en de wereld te zien zoals het is, de oorzaak is van waarom de mensenrechten in deze wereld niet geleefd en uitgevoerd worden --- omdat de geest van mensen vol zit met verhaaltjes over de realiteit, en omdat mensen daardoor niet in staat zijn om de realiteit te zien als wat het is en dus ook niet in staat zijn om op te staan en de wereld te veranderen


ik besef en realiseer mij dat ouders de toekomst van hun eigen kinderen in deze wereld saboteren door hen verhaaltjes te vertellen over de realiteit en daarin opzettelijk in te spelen op de gevoelens en emoties van het kind, en door hen daardoor beïnvloedbaar en manipuleerbaar te maken - waardoor ze nooit in staat zullen zijn om zelfs te zien hoe de realiteit echt in elkaar zit en hoe ze tot oplossingen kunnen komen die het beste zijn voor allen, omdat ze continu gesaboteerd worden door hun voorgeprogrammeerde emoties en gevoelens gebaseerd op de verhaaltjes als kennis en informatie die hen door hun ouders en door de media ingeprent geweest zijn


ik besef en realiseer mij dat ouders op dezelfde manier geprogrammeerd zijn door hun ouders om de realiteit te zien in de vorm van VERHAALTJES - met de 'goeien' en de 'slechterikken', met positieve gevoelens en negatieve gevoelens --- en dat ze daarom niet in staat zijn om verantwoordelijkheid te nemen voor de wereld omdat ze enkel reageren op hun eigen voorgeprogrammeerde beoordelingen over de realiteit, door de realiteit te zien als een verhaal met zichzelf als het 'hoofdpersonage' --- waarin alles en iedereen opgedeeld is in 'goed' en 'slecht' en 'positief' en 'negatief', en daardoor de dingen niet te kunnen zien zoals ze zijn, in eenheid en gelijkheid


ik besef en realiseer mij dat er in de realiteit geen 'helden' noch 'schurken' zijn, geen 'goeien' en geen 'slechten' - en dat die beoordelingen/woordjes enkel worden aangehaald in films en series om in te spelen op mensen hun gevoelens en emoties, omdat de menselijke geest daarin zeer beinvloedbaar en bespeelbaar is --- in de realiteit is er alleen maar programma's en patronen, met een oorsprong en een gevolg, waarin alles voorspelbaar is - en de enige reden dat mensen dit niet inzien en dat mensen niet in staat lijken om oplossingen te vinden voor de problemen op aarde, is omdat mensen hun voorgeprogrammeerde 'domheid' hebben aanvaard als 'wie wij zijn', door bijvoorbeeld onze gedachten, gevoelens en emoties te aanvaarden en zien als 'wie wij zijn', zonder in te zien dat het feit dat wij reageren op de realiteit met gevoelens en emoties, aantoont dat we de realiteit zijn vanuit een eendimensioneel perspectief van persoonlijke beoordelingen en absoluut geen inzicht hebben in hoe dingen echt werken


ik stel mezelf tot doel om aan te tonen dat gevoelens en emoties reacties zijn van het ego van de menselijke geest, die opzettelijk geprogrammeerd zijn en gevoed zijn door ouders en door de media in deze wereld, om van de mens een zeer beinvloedbaar wezen te maken -- hetgeen bewezen wordt door hoe de mens niet eens inzicht heeft in waar zijn gevoelens en gedachte en emoties vandaan komen -- en dat het van uiterst belang is dat mensen hun innerlijke belevingswereld bevragen en onderzoeken, omdat dat de enige manier is om een verantwoordelijke samenleving te creëren waarin mensen in staat zijn om zichzelf te verplaatsen in de schoenen van een ander en het leven van een ander in overweging te nemen in elke situatie, in het besef dat we in onze gevoelens en emoties altijd alleen maar onszelf en onze persoonlijke overleving in overweging nemen, en daardoor altijd beslissingen zullen nemen die egoistisch zijn en die uiteindelijk een hel op aarde creëren voor iedereen, inclusief onszelf, omdat wij nooit hebben ingezien dat wij deel uitmaken van 'het leven op aarde' en dat, wat het beste is voor allen is het beste voor onszelf


ik stel mezelf tot doel om aan te tonen dat het de verantwoordelijkheid is van de ouders in deze wereld om het kind te ondersteunen in het ontwikkelen van gezond verstand, en om de realiteit te laten zien als wat het is, zonder leugens, zonder informatie te verdraaien of achter te houden - en in te zien dat dat het beste is voor het kind, omdat het kind uiteindelijk een volwassene zal zijn in deze wereld en verantwoordelijkheid zal moeten nemen voor het leven op aarde, hetgeen enkel kan wanneer hij volledig één en gelijk staat met de realiteit waarin hij bestaat, wanneer hij die realiteit niet beoordeelt of ontkent


ik stel mezelf tot doel om aan te tonen dat ouders, door hun kinderen te ondersteunen in het ontwikkelen van GEVOELENS, en door waarde te hechten aan de gevoelens van het kind - dat ze hen daarin ondersteunen in het negeren van al de aspecten van de realiteit die hen een 'slecht gevoel' geeft --- en dat ouders op die manier direct verantwoordelijk zijn voor de schending van de mensenrechten in deze wereld en de reden zijn voor waarom het is dat de mensenrechten niet geëerd worden in deze wereld - omdat ze hun kinderen aanleren om altijd alleen maar op zoek te gaan naar een persoonlijke bevrediging door het volgen van persoonlijke positieve gevoelens, en dus beslissingen te nemen die geen betrekking hebben tot wat het beste is voor al het leven op aarde, en die dus altijd consequenties zullen creëren


ik stel mezelf tot doel om aan te tonen dat ouders hun kinderen aanleren dat het ok is om te liegen in functie van een positief gevoel - en dat het enige dat echt belangrijk is, is GEVOELENS --- zonder in te zien hoe gevaarlijk het is om te vertrouwen op iets waarvan niet eens geweten is waar het vandaan komt en hoe het werkt


ik stel mezelf tot doel om aan te tonen dat hoe ouders hun kinderen programmeren op basis van GEVOELENS en EMOTIES, om grip te kunnen hebben op het kind en het kind gehoorzaam en volgzaam te maken om te geloven in de verhaaltjes van de ouder zodat het kind zich zal aanpassen aan de waarden en normen van de ouder - dat dit de bodem legt voor een blinde volgzaamheid en gehoorzaamheid van elke instantie die zich presenteert als een 'autoriteit' en die op dezelfde manier inspeelt op die gevoelens en emoties door verhaaltjes te vertellen aan het individu, zoals de politiek en de bedrijven in deze wereld --- en dat ouders zo een individu creëren dat op geen enkele manier verantwoordelijkheid neemt voor zijn beslissingen in deze realiteit en voor de consequenties van zijn daden, een wezen dat geen enkele integriteit of principe heeft


ik stel mezelf tot doel om aan te tonen dat, hoewel ouders liever een kind hebben dat wordt zoals hen, dat gehoorzaam is aan hen, dat naar hen 'luistert' en 'respect' heeft voor hen, een kind dat ze makkelijk kunnen kneden naar hun evenbeeld --- dat het hun verantwoordelijkheid is niet enkel tegenover het kind maar tegenover de wereld, om hun kind aan te leren om zelf-respect, zelf-vertrouwen en zelf-integriteit te ontwikkelen, om het kind te leren om op zijn eigen benen te staan en verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf en voor zijn omgeving als al het leven op aarde en om een kind te produceren dat in staat is om om te gaan met zijn omgeving en met de wereld op een manier die het beste is voor allen -- en dat ouders daarin zullen moeten loslaten van hun persoonlijk verlangen naar macht en controle over hun kind, en zullen moeten inzien dat het niet 'hun' kind is, het kind is niet hun persoonlijk eigendom, maar het kind is 'van de wereld' omdat het HIER bestaat als een levend wezen op aarde, en heeft dus een verantwoordelijkheid tegenover de wereld



ik stel mezelf tot doel om aan te tonen dat het begrip 'onschuld' door ouders misbruikt wordt om de 'leugens om bestwil' en het achterhouden en verdraaien van informatie door de ouder tegenover het kind te rechtvaardigen, en enkel in functie bestaat van het ego van de ouder die zich belangrijk wil voelen en zich in de rol van de 'held' van het 'verhaal' wil plaatsen door die zogezegde 'onschuld' van het kind te willen 'beschermen' --- en dat de ouder daarin niet inziet dat, terwijl hij de 'onschuld' van ZIJN KIND 'beschermd', miljoenen andere kinderen in deze wereld daar het slachtoffer van zijn omdat de mens het begrip 'onschuld' heeft geassocieerd met 'onwetendheid' en dus 'domheid', hetgeen uiteindelijk een onwetend individu creëert die omgaat met zijn omgeving vanuit een voorgeprogrammeerd ego-centrisme en beslissingen zal maken vanuit die 'onwetendheid' die consequenties zullen hebben in de levens van anderen