Dag 748: Het Verschil tussen Denkbeeldige en Wezenlijke zelf-zekerheid

Deze blog is een verderzetting op Dag 748: De dingen die je Herbergt in de Herberg van je eigen Geest.

Hoe is het dan dat je een polariteit in je geest creëert wanneer je interne conversaties houdt? Nemen we het voorbeeld van interne conversaties houden over een persoon waarin de interne conversaties als doel hebben om je de ervaring van steun, bevestiging en bekrachtiging te geven in je mening over die persoon. In deze situatie zou je je door middel van die interne conversaties verstevigd en ondersteund voelen in hoe je jezelf ervaart  of wat je denkt over de persoon in kwestie.

Je zou je meer zelf-zeker voelen en de interne conversaties zouden zelfs als doel hebben om je die ervaring van zelf-zekerheid te geven in hoe jij je voelt. En dit is net omdat we enkel de noodzaak voelen om in interne conversaties te gaan over een ander persoon als en wanneer we ons op de één of andere manier onzeker, aangevallen of in het nauw gedreven voelen door die persoon. Het is alsof we versterkingstroepen oproepen in onze eigen geest - versterkinstroepen in de vorm van onzichtbare personen in onze verbeelding die ons versterking bijzetten door ons te zeggen dat we gelijk hebben om die persoon in een negatief daglicht te zien en dat we groot gelijk hebben om die persoon bijvoorbeeld te willen vermijden.

Ondanks dat we ons dan versterkt en verzekerd voelen in onze opzet en houding tegenover de persoon in kwestie, voelden we ons aanvankelijk dus enorm onzeker en zelfs angstig. Maar in de plaats van die onzekerheid en angst te leren begrijpen en te onderzoeken zodat we tot de bodem zouden geraken van waarom we zo reageerden op die persoon, gaan we eerder versterking zoeken in onze verbeeling zodat we tenminste onszelf het gevoel kunnen geven dat we sterk in onze schoenen staan, ook al is dat gevoel volledig gebaseerd op een zelf-gecreëerde illusie.

Dit is dan het punt dat ik wil maken in deze blog, namelijk dat een eerste aanvankelijke neiging wanneer je je om de één of andere reden aangevallen voelt of onzeker voelt tegenover een persoon kan zijn om interne conversaties te houden in je geest om een gevoel van zelf-zekerheid te creëren en de onzekerheid die je eigenlijk aanvankelijk voelde te onderdrukken. Maar uiteindelijk maak je je daarin eigenlijk meer machteloos omdat je niet onderzoekt en ook niet begrijpt waarom je zo reageerde op die persoon in de eerste plaats. Door dat niet te onderzoeken sta je het in wezen toe te bestaan in jezelf, enkel op een onderdrukte manier.

Het is pas wanneer je jezelf begrijpt en ziet waarom en hoe je reageerde op iemand op een specifieke manier, dat je tot een punt van comfort en rust kan komen in jezelf omdat je dan ook meteen kan zien hoe je die reactie kan oplossen of kan aanpakken op een manier die geen conflict zou creëren.

Zo gaat het immers vaak, dat hoe je je voelt in je geest in tegenstrijdigheid staat van wie je werkelijk bent vanbinnen. Je kan bijvoorbeeld een gevoel van zelf-zekerheid opwekken en creëren door middel van de conversaties die je met jezelf houdt in je geest en verbeelding, terwijl de werkelijkheid is dat je eigenlijk aan het reageren bent op je eigen onzekerheid.

Echte zelf-zekerheid kan pas bestaan wanneer je jezelf leert kennen en dus die aanvankelijke impulsen van je geest, om bijvoorbeeld in interne conversaties te gaan over iets of iemand, eerder niet volgt. Hoe kan je immers zeker zijn van wie je bent wanneer er een ervaring en een deel is van jezelf dat in onderdrukking bestaat in jezelf?

Dag 672: Het Conflict tussen onze Diepliggende Verlangens en Ons Imago

Om verder te gaan op waarom het is dat we ons ongemakkelijk voelen wanneer we complimenten krijgen van mensen en hoe we deze ervaring kunnen veranderen, is het belangrijk om in te zien dat zoals we in de voorgaande blogs al gemerkt hebben die ervaring van ongemakkelijkheid in onszelf als het ware een gevecht of conflict is binnenin onszelf tussen het verborgen verlangen dat in ons binnenste bestaat om waardering te krijgen van onze omgeving, en het 'politiek correcte' imago dat we willen zijn en hebben in de ogen van andere mensen.

We willen niet dat mensen zien hoe wanhopig we zijn naar waardering, erkenning en aandacht want dan zullen we die waardering, erkenning en aandacht die we zoeken niet krijgen. Ik bedoel, hoe paradoxaal ook, dat we zo een verborgen en geheimizinnig en dubbelzinnig bestaan moeten leiden en ons moeten voordoen als een bepaald imago en persoonlijkheid terwijl we onze ware verlangens diep verborgen houden, gewoon zodat we uiteindelijk datgene kunnen krijgen wat we in feite al lang vergeten zijn dat we ernaar op zoek zijn.

Uiteindelijk wordt dat imago van politieke correctheid wie we zijn, onze identiteit omdat we vergeten zijn na al die tijd dat we dingen in onszelf verborgen houden en dat ons imago niet werkelijk is wie we zijn, maar een soort van gereedschap is dat we steeds hebben gebruikt om onze verborgen verlangens te kunnen bevredigen en te krijgen wat het werkelijk is dat we willen.

En het fascinerende is dan dat we er allemaal op gelijke manier intrappen, in de zin van dat we elkaars imago geloven en dat we zelf ook niet verder kunnen dan het imago van een ander. We zien niet hoe een ander precies hetzelfde wil als wij zelf diep vanbinnen omdat we ons niet meer bewust zijn van ons eigen diepliggende verlangen. Hoe kunnen we immers iets in een ander zien dat we in onszelf niet zien?

Onze ontkenning van onze interne realiteit gaat zelfs zover dat als en wanneer we dat verlangen naar waardering en aandacht in een ander naar buiten zien komen, we overgaan tot het beoordelen van die eigenschap als zogezegd egoisme of ijdelheid. We denken dan minder van die persoon gewoon omdat we zogezegd hun ego zien en zien dat ze zich op een specifieke manier gedragen 'alleen maar om aandacht te krijgen'.

Hier zien we dan meteen ook waarom we zelf zo'n angst hebben dat anderen die 'ijdelheid' die ook in onszelf bestaat zouden zien en waarom we zo wanhopig ons best doen om ons diepliggende verlangen naar waardering, erkenning en aandacht verborgen te houden onder een bepaalde 'persoonlijkheid' of 'imago'.

Dag 670: Waarom voelen We Ons Vaak Ongemakkelijk wanneer we Complimenten Krijgen?

Vandaag was er een moment waarin ik aan het praten was met twee andere mensen, en één ervan gaf complimenten en positieve commentaar op iets wat ik gemaakt had en in dat moment wist ik even niet hoe ik daarop moest reageren, dus zei ik van 'ok, bedankt voor de feedback, dat zijn nogal lovende woorden'.

Waarom is het dat we over het algemeen niet goed weten wat te doen met complimenten? Waarom ervaren we het alsof we in dat moment waarin we een compliment krijgen plots onder een spotlicht gezet worden en we even niet goed weten wat te zeggen of 'hoe te reageren'?

Ik bedoel, misschien is de vraag wel 'waarom vinden we het zo belangrijk dat we op 'de juiste manier' reageren?', want dat is uiteindelijk waar dat gespannen en ongemakkelijke, onzekere gevoel vandaan komt, is omdat je op een 'politiek correcte' manier wil omgaan  met dit moment. En wat 'politiek correct' is, is dat je bijvoorbeeld nederig bent, dat je kan laten zien dat je het krijgen van aanzien van anderen niet zo belangrijk vindt en dat het je niet echt raakt.

Maar, in alle eerlijkheid raakt het je wel. Eigenlijk voel je je wel zeer goed, en zelfs 'speciaal', omdat je dat compliment gekregen hebt. In wezen is de voornaamste reden waarom we niet goed weten wat te doen met zo een moment van becomplimenteerd worden, omdat we in dat moment plots rechtstreeks geconfronteerd worden met ons diepste verlangen dat we over het algemeen niet laten zien aan onze omgeving.

En dat verlangen is om aanzien, erkenning en waardering te krijgen van andere mensen, en om gezien en opgemerkt te worden om de dingen die we doen. Het verlangen dat iemand opmerkt wat we gemaakt of gecreëerd hebben en zegt van 'wauw, wat goed zeg!'. Ik bedoel maar, dat is wat we doen met onze kinderen, in onze relatie met kinderen overdrijven we die reactie van 'wauw!', 'goed zeg!', 'wat knap!', wanneer ze een tekening gemaakt hebben of zelf hun schoenen hebben kunnen dichtveteren, omdat we weten hoe ze erop reageren.

We weten dat als we die uitdrukking maken naar kinderen toe, van overdreven onder de indruk te zijn van wat ze gedaan en gemaakt hebben, dat het kind zal reageren binnenin zichzelf met een 'speciaal' gevoel. En je ziet het ook op hun gezicht, je ziet hoe ze helemaal oplichten wanneer je dat soort waardering laat zien.

Wij volwassenen zijn gewoon zo goed geworden in het verbergen van die reactie en van dat verlangen om dat soort waardering te krijgen van onze omgeving. En wanneer je dan geconfronteerd wordt met een compliment, en je met andere woorden precies krijgt waar je steeds stiekem naar hebt gezocht, dan wordt je tegelijkertijd geconfronteerd met dat diepste punt in en van jezelf, het geheime verborgen verlangen waarvoor je doorgaans zo goed je best doet om het verborgen te houden onder 'politiek correct' gedrag.

Geen wonder dat je dan even niet goed weet wat te doen omdat je diepste binnenste er hevig op reageert en roept van 'oh my Gooood, waarderiiiing!!! Eindelijk!!!', en die ervaring is zo intens dat het verbergen ervan even moeilijk wordt.

Wat is dan de oplossing om in dat moment, in de plaats van te gaan vechten tegen die ervaring die in jezelf aan het gebeuren is, en die ervaring van ongemakkelijkheid te creëren in jezelf, eerder stabiel te blijven en op een stabiele en zelf-zekere manier om te gaan met de situatie?

Wordt vervolgd in de volgende blog

Dag 658: Van Weerstand om te Spreken naar Ontspannenheid: Een Praktische Toepassing

Hoe ik vandaag op een praktische manier het proces dat ik in de voorgaande blogs heb uitgeschreven heb toegepast, was terwijl ik mezelf in dezelfde situatie bevond waarin ik een onderwerp moest bespreken voor een camera en daarin dus een 'publiek' toesprak. Sinds ik dit proces ben begonnen van het veranderen van mijn ervaring van gespannenheid, onzekerheid en angst  in relatie tot  het toespreken van een publiek, voel ik me al veel meer op mijn gemak voor de camera en gaat het me makkelijker af om te zeggen wat ik te zeggen heb zonder al te snel in die emotionele ervaringen van angst, onzekerheid en gespannenheid verwikkeld te geraken.

Wat echter wel nog opkwam, als een reactie waar ik me pas onlangs van bewust ben geworden, was een reactie van irritatie die zich in feite heel subtiel laat tonen. Het was een lange dag van het oefenen van mijn bespreking en het opnieuw en opnieuw proberen om de bespreking heelhuids af te handelen voor de camera zonder fouten te maken en ik merkte dat telkens ik een fout maakte en opnieuw moest beginnen, ik in een fysieke reactie ging van diep zuchten.

Aanvankelijk aanvaardde ik die fysieke uitdrukking als 'normaal', omdat er niet echt een intense interne emotionele reactie aan gekoppeld was, dus leek die fysieke uitdrukking onschuldig. Wat ik echter besefte was dat die fysieke uitdrukking van zuchten ook een vorm van reactie was op de situatie, maar één die zich meer aan het oppervlak van mezelf afspeelt. En het is eigenaardig dat ik die reactie van zuchten, hetgeen in feite duidelijk een uitdrukking van ongenoegen en irritatie of frustratie is, zomaar heb aanvaard in mezelf zonder verpinken en zonder mij vragen te stellen gewoon omdat het geen opmerkbare emotionele ervaring is die zich in mezelf afspeelt.

Ik bedoel, wanneer het aankomt op emotionele reacties zoals een intense reactie van angst en onzekerheid en gespannenheid, dan zie en voel ik dat er iets in mezelf aan het gebeuren is en dat ik in dat moment even 'niet mezelf' ben. Ik ga in dat moment even in een alternatieve staat van zijn omdat ik door een emotie ga, daardoor merk ik het ook op en daardoor wil ik er ook iets aan veranderen omdat ik goed genoeg zie dat die emotie mijn capaciteit om in dat moment een heldere blik te hebben op de situatie en stabiel te blijven in de situatie saboteert.

Maar in de instantie van dit soort fysieke reacties, zoals diep zuchten, lijk ik meer een oogje te hebben dichtgeknepen, aangezien ik bijvoorbeeld nooit heb lijken op te merken dat de fysieke uitdrukking van zuchten mij in feite laat zien dat ik in een ervaring van irritatie en ongenoegen besta, ook al merk ik die ervaring niet meteen op binnenin mezelf -- mijn uiterlijke gedrag laat het mij duidelijk zien. En ik weet uit ervaring dat wanneer ik in irritatie en ongenoegen ga, dan ben ik op iets aan het reageren en dan is het eigenlijk een teken dat ik mij vanbinnen op de één of andere manier angstig of onzeker voel over iets.

Dus hier in deze situatie merkte ik dat ik aan het zuchten was, en ik stopte mezelf omdat ik plots besefte dat het zuchten eigenlijk aanwees dat ik toch nog die ervaring van angst, onzekerheid en gespannenheid mij liet beïnvloeden in het geven van mijn bespreking, ik was er mij aanvankelijk gewoon niet van gewaar. Dus in dat moment, om de ervaring van irritatie en ongenoegen, hetgeen zich op fysiek vlak liet merken, zowel als de ervaring van angst, onzekerheid en gespannenheid te kalmeren, sprak ik zelf-vergeving uit. En die zelf-vergeving die mij dan assisteerde om te kalmeren en meer comfortabel te worden deel ik in de volgende blog.

Dag 656: Van onzelfzekerheid naar Zelf-vertrouwen - Stap 2

Om verder te gaan op Dag 656: Een moment van Zelf-Verandering - Van Onzelfzekerheid naar Zelf-Vertrouwen, deel ik in deze blog de zelf-vergeving die ik heb toegepast om mezelf te ondersteunen in het creëren van stabiliteit in relatie tot  het geven van een 'spreekbeurt' en specifiek het uitvoeren van een project waarin ik voor een camera spreek over een bepaald onderwerp en daarin een 'publiek' addresseer. En dit namelijk omdat ik, zoals ik in de voorgaande blog besproken had, in een ervaring van gespannenheid, angst en onzekerheid ging telkens wanneer ik voor de camera stond en dus een emotionele relatie ervoer in verband met het geven van een ' spreekbeurt', hetgeen zoals ik dan besefte terug te brengen viel naar mijn tijd in school wanneer ik voor de klas een spreekbeurt moest geven en ik mij telkens overspoeld voelde door een intense ervaring van onzekerheid, angst en gespannenheid, hetgeen ondergebracht kan worden onder de term 'plankenkoorts'.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij zorgen te maken over het maken van de video's

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben dat ik het niet zal kunnen en dat ik zal falen in mijn opzet

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben dat ik gespannen zal overkomen op de video

En dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben van mijn eigen angst en gespannenheid door angst te hebben dat mijn gespannenheid zal overkomen in de video en dat het gezien zal worden

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn ervaring met het doen van een toespraak, spreekbeurt of praten over een onderwerp voor een publiek zoals in het staan voor een camera, te verbinden met en te definieren in en als herinneringen van toen ik in de klas een spreekbeurt gaf en ik de hele ervaring zag als absoluut oncomfortabel, onaangenaam en een 'flop' omdat de angst, onzekerheid en spanning die in dat moment in mezelf naar boven kwam door mijn stem en houding heen klonk en te zien was voor mijn publiek

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd die herinneringen van de spreekbeurten die ik in de klas gegeven heb en mijn ervaring en beoordeling in en van die spreekbeurten te gebruiken als mijn maatstaf en referentie punt voor mijn huidige vermogen en ervaring in verband met het spreken over een onderwerp voor een publiek - en daarin de perceptie te creëren voor mezelf dat mijn expressie, prestatie en ervaring in relatie tot het toespreken van een publiek gelimiteerd is tot hoe ik mezelf ervoer in die paar herinneringen van op school -- in de plaats van onvoorwaardelijk los te laten van het verleden door het verleden tegelijkertijd te aanvaarden als één en gelijk met mezelf, als HIER, en niet als iets dat in afscheiding bestaat van mezelf in mijn eigen geest en macht heeft over mijn heden en toekomst, en in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik als zijnde onvoorwaardelijk HIER het vermogen en het potentieel heb om mezelf uit te drukken in mijn spreekbeurt op een manier die ik zelf zie als zijnde het beste

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn uitdrukking, expressie en ervaring in verband met het toespreken van een publiek te limiteren tot hoe ik mezelf ervoer in mijn herinneringen van op school toen ik een spreekbeurt gaf voor de klas, door te geloven dat die herinneringen zijn 'wie ik ben' en dus definierend en bepalend zijn voor hoe ik mezelf hier en nu en in de toekomst telkens zal ervaren wanneer ik mij in een gelijkaardige situatie bevindt -- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik niet het slachtoffer ben van herinneringen in de geest en dat ik in elk moment het vermogen heb om richting te geven aan de ervaringen die naar boven komen in mezelf en om mezelf te stabiliseren en mezelf uit te drukken en te bestaan op een manier die het beste is voor mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren met angst op de gespannenheid, onzekerheid en angst die opkomt in mezelf terwijl ik voor de camera aan het spreken ben, door angst te hebben dat het door mijn expressie zal doorkomen en angst te hebben dat mensen zullen zien dat ik mij angstig voel - in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik daarin een vicieuze cyclus van angst aan het creëren ben en dat ik de angst in mezelf enkel aan het voeden ben waardoor ik mij uiteindelijk zo angstig en gespannen en onzeker voel, dat het dan ook doorkomt in mijn expressie en mijn stem

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren met beoordelingen wanneer gespannenheid en angst in mezelf naar boven komt en dan die gespannenheid en angst proberen te onderdrukken - in de plaats van in te zien, te beseffen en te realiseren dat ik de ervaring waar ik mij tegen verzet enkel versterk omdat het een deel is van mezelf dat ik niet zomaar kan onderdrukken of ontkennen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd de ervaring van angst, onzekerheid en gespannenheid te aanvaarden en te omarmen in eenheid en gelijkheid met mezelf, door mezelf te definieren in en als een geloof dat die ervaringen minderwaardig zijn en door dus die ervaringen te beoordelen en dan angst te hebben dat ik beoordeeld zal worden op dezelfde manier als mensen mijn angst, onzekerheid en gespannenheid zouden zien

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben van wat mensen van mij zouden denken als en wanneer er een ervaring van angst, onzekerheid en gespannenheid opkomt in mezelf door binnenin mezelf de ervaring van angst en gespannenheid te beoordelen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het deel van mezelf in en als de ervaring van angst, gespannenheid en onzekerheid van mezelf af te scheiden en weg te duwen en te verwerpen in de plaats van te omarmen in en als zelf-aanvaarding

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de energetische ervaring van angst, onzekerheid en gespannenheid in mezelf te beoordelen en erop te reageren alsof het niet een deel is van mezelf en alsof het niet in en als mezelf bestaat - en daarin oneerlijk te zijn met mezelf over wie ik werkelijk ben en over wat de ervaring van angst, onzekerheid en gespannenheid werkelijk is als een deel van mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd elk deel van mezelf als wat bestaat in en als mezelf onvoorwaardelijk te aanvaarden

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd zelf-aanvaarding en zelf-omarming in relatie tot elk deel van mezelf zoals de ervaring van angst, onzekerheid en gespannenheid te onderdrukken onder de angst om beoordeeld te worden door mensen als ze die angst, onzekerheid en gespannenheid zouden zien in mijn expressie

Zelf-Correctie

Wanneer en als ik mezelf in een ervaring van ongemak en gespannenheid zie gaan in relatie tot het maken van video's - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf heb toegestaan het maken van video's te verbinden met herinneringen in mijn geest waarin ik mij gespannen voelde en waarin ik het gevoel had en geloofde dat ik gefaald had in een spreekbeurt voor de klas, waarin ik dus nu mijn huidige expressie en ervaring in relatie tot mijn realiteit definieer in en als die herinneringen

En ik zie, besef en begrijp dat mijn herinneringen niet meer zijn dan mezelf en geen macht of controle hebben over wie ik ben als het sturende principe en het bepalende principe van mezelf waarin ik bepaal in dit moment van ademhaling wie ik ben en hoe ik mezelf uitdruk

Ik zie, besef en begrijp dat ik beslis wie ik ben, en ik ben zelf-vertrouwen en stabiliteit en ik stel mezelf tot doel om mezelf in en als het maken van video's uit te drukken en te bestaan in en als zelf-zekerheid en stabiliteit en om mijn vermogen aan te spreken en toe te passen om mezelf te creëren en om mezelf niet te laten besturen door de geest

Wanneer en als ik voor de camera sta en ik zie de ervaring van onzekerheid, gespannenheid en angst opkomen in mezelf   - dan stop ik en ik adem - en ik sta mezelf niet toe om in het patroon te stappen van het reageren met angst op de ervaring van angst, onzekerheid en gespannenheid omdat ik zie, besef en begrijp dat ik dan enkel die ervaringen zal versterken in mezelf in en als een vicieuze cyclus omdat ik zie, besef en begrijp dat die ervaringen delen zijn van mezelf die ik niet zomaar kan wegduwen of onderdrukken

Dus ik stel mezelf tot doel om in en als ademhaling, mezelf te aanvaarden in en als de emotionele ervaringen van angst, onzekerheid en gespannenheid, in en als het levende besef dat angst, onzekerheid en gespannenheid expressies zijn van mezelf die binnenin mezelf bestaan en ik stel mezelf tot doel om te bestaan in en als zelf-eerlijkheid door elk deel van mezelf te omarmen en aanvaarden

Dag 559: Hoe is 'Falen' een Illusie in de Geest ten Gevolge van Vals Success?

Dag 559:  Hoe is 'Falen' een Illusie in de Geest ten Gevolge van Vals Success?

Het Transformeren van de Emotionele Zelf-Sabotage in de Geest

Als verderzetting op Dag 557 en 558 waarin ik mijn proces van zelf-vergeving deelde in relatie tot het emotionele zelf-sabotage patroon van het creëren van projecties en verbeelding in mijn geest in relatie tot mezelf - zal ik in deze blog het zelf-correctieve proces delen, waarin ik onderzoek hoe ik de inzichten en realisaties uit het zelf-vergeving proces kan gebruiken om praktische correctieve handelingen en oplossingen kan formuleren voor mezelf als een 'blauwdruk' en 'script' om dit specifieke patroon in mezelf op een praktische en realistische manier te veranderen en er dus voor te zorgen dat ik niet meer besta in en als emotionele zelf-sabotage.

Zelf-Correctieve Statements

Wanneer en als ik mezelf in een emotionele toestand zie gaan van angst, onzekerheid en inferioriteit in relatie tot de toekomst waarin ik denk en geloof dat ik zal falen en dat ik zal mislukken -- waarin ik mij in en als het moment al een 'mislukkeling' en 'faling' voel in relatie tot mogelijke toekomstuitspelingen en voorspellingen, gebaseerd op zelf-definities waarin ik twijfel aan mijn eigen vermogens, capaciteiten en vaardigheden om successvol te worden in dingen --- dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat deze emotionele ervaring van onzekerheid, angst, minderwaardigheid en inferioriteit in en als een angst om te falen in relatie tot toekomstvoorspellingen en toekomstbeelden in mijn geest, deel uitmaakt van een polariteit die ik  heb toegestaan te bestaan in mijn geest waarin ik langs de ene kant positieve energetische ervaringen opwek in mezelf zoals opwinding en superioriteit en verlangen als een gevoel en ervaring van schijnbare 'waarde' en 'belangrijkheid', verbonden met toekomstprojecties en toekomstbeelden die ik projecteer in mijn geest waarin ik mijn capaciteiten en vaardigheden en talenten uitvergroot en verbindt met een idee van grootheid en superioriteit, waarin ik mij inbeeld en fantaseer dat ik erkenning en aandacht en aanzien krijg van andere mensen voor mijn capaciteiten en vaardigheden -- en langs de andere kant voel ik mij eigenlijk angstig, onzeker, twijfelachtig en minderwaardig in relatie tot mijn vaardigheden, capaciteiten en talenten wanneer ik naar mijn fysieke realiteit kijk en zie dat die projecties in mijn geest van schijnbaar 'success' helemaal niet werkelijk aanwezig zijn in en als mijn leven

En hierin zie, besef en begrijp ik dat die uiterst negatieve ervaring in mezelf  van onzekerheid, twijfel en minderwaardigheid waarin ik denk dat ik geen capaciteiten heb en dat ik een mislukkeling ben en een faling ben, in wezen een consequentie en gevolg is  van de uiterst positieve energetische gevoelens die ik opwek en genereer in mezelf door illusies en waanbeelden te vormen in mijn geest over 'mezelf' en mijn zogezegde vaardigheden en capaciteiten en talenten, waarin ik mezelf als het ware had 'opgeblazen' --- omdat dat is hoe energie in en als de geest werkt en functioneert -- in de zin van dat als ik een hele hoop positieve energie opwek in mezelf en mezelf als het ware 'opblaas' in en als mijn zelf-beeld, dan zal die energie uiteindelijk 'crashen' en 'leeglopen' en mijn zelf-beeld zal een snelduik nemen waarin ik mij plots dan heel negatief en slecht voel over mezelf, als het tegenovergestelde van hoe ik mij aanvankelijk voelde in en als mijn 'opgeblazen' zelf-beeld

En dus hier, stel ik mezelf tot doel om mezelf niet toe te staan of te accepteren om in mezelf constant om te schakelen en te wisselen tussen heel positieve gevoelens in mezelf in relatie tot mijn zelf-beeld en toekomstprojecties waarin ik mijn vaardigheden en talenten en capaciteiten een specifieke speciale meerwaarde geef door mij in te beelden dat ik veel aandacht, erkenning, roem en aanzien krijg van andere mensen - en heel negatieve emotionele ervaringen in relatie tot mijn zelf-beeld en het besef dat mijn fysieke werkelijkheid niet overeenkomt met dat opgeblazen zelf-beeld in en als mijn geest --- omdat ik zie en besef dat beide deel uitmaken van één en hetzelfde systeem in mijn geest hetgeen een illusie is van gedachten, gevoelens en emoties waarin ik mezelf heb afgescheiden van mijn eigen fysieke vaardigheden, talenten en capaciteiten door een speciale waarde te verbinden met die vaardigheden, talenten en capaciteiten en waarin ik mij vaardigheden, capaciteiten en talenten heb weggegeven aan het systeem van de geest

En ik stel mezelf tot doel om eerder stabiliteit te ontwikkelen in mezelf in relatie tot mijn eigen fysieke vaardigheden, capaciteiten, talenten en vermogens en om, in de plaats van te verlangen en op zoek te gaan naar een gevoel van waarde, verbonden met het krijgen van erkenning, aandacht en aanzien van andere mensen - eerder mezelf die erkenning, aandacht en aanzien te geven --- door te beseffen, in te zien en te begrijpen dat het feit dat dat verlangen naar aanzien, erkenning en aandacht van andere mensen bestaat in mezelf, aanwijst en aantoont dat ik die aandacht, erkenning en aanzien niet aan mezelf gegeven heb en dat, hoe meer ik op zoek ga naar aandacht, erkenning en aanzien van andere mensen, hoe meer ik eigenlijk mezelf net afscheid en verwijder van echte aandacht, erkenning en aanzien, hetgeen ik enkel aan mezelf kan geven

Ik stel mezelf tot doel om mijn vaardigheden, capaciteiten en vermogens niet af te scheiden van mezelf en dus niet te projecteren in toekomstbeelden in mijn verbeelding omdat ik zie, besef en begrijp - dat ik daarin net mijn eigenlijke macht weggeeft en dat ik mijn ware talenten, vaardigheden, vermogens en capaciteiten die zich in en als mijn fysieke beweging in elk moment bevinden saboteer  - omdat ik mezelf in elk moment, door te reageren met gevoelens en emoties op mentale constructen zoals toekomstprojecties, aan het afleiden ben van mijn eigenlijke fysieke mogelijkheden, kansen en potentieel om mijn fysieke werkelijke vaardigheden, talenten en capaciteiten te ontwikkelen in elk moment van ademhaling

Dus ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik mezelf erop betrap dat ik aan het wegdromen ben in mijn geest in en als toekomstideëen en projecties verbonden met een positief gevoel in mezelf - om onmiddellijk te stoppen, te ademen, en mezelf weer HIER te brengen, om weer aanwezig en gewaar te zijn in en als mijn fysieke bestaan, beleving en beweging -- en om zo ervoor te zorgen dat ik van mijn capaciteiten, vaardigheden en vermogens geen illusie maak in mijn geest waarin ik mezelf verlies in en als een opgeblazen zelf-beeld dat uieindelijk gedoemd is om te crashen -- maar dat ik van mijn vaardigheden, capaciteiten en vermogens een daadwerkelijke realiteit maak die bestaat als een levende uitdrukking van mezelf in elk moment van ademhaling en die een resultaat zijn van een ontwikkelingsproces in en als mijn fysieke participatie en beweging in en als mijn fysieke werkelijkheid in elk moment van ademhaling

Dag 228: Hebben Gewoontes Angst te verbergen? (Deel 3)

Dit is een verderzetting van "Dag 226: Hebben Gewoontes Angst te Verbergen?"
en "Dag 227: Hebben Gewoontes Angst te verbergen? (Deel 2)"


ik stel mezelf tot doel om de gewoontes die ik tijdens mijn leven heb opgebouwd als 'mijn dagelijkse leven' in en als de handelingen die ik uitvoer en die ik altijd heb aangenomen als 'vanzelfsprekend', te onderzoeken - en verantwoordelijkheid te nemen voor het feit dat ik, door middel van de gedrags-patronen die ik heb gecreëerd in de fysieke werkelijkheid, mijn eigen persoonlijke 'structuur' heb aangebracht aan 'de realiteit' in en als hoe ik 'de realiteit' zie en ervaar

omdat ik besef dat 'de realiteit' geen echte 'structuur'/'systeem' heeft, maar dat ik het 'systeem' dat ik ervaar zelf heb gecreëerd in mezelf door middel van 'patronen' van gedachten, gevoelens en emoties die ik heb verbonden met specifieke fysieke handelingen

ik stel mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn handelingen/daden in de fysieke werkelijkheid --- door 'patronen'/'structuren'/'gewoontes' te ontwikkelen die bestaan in en als gezond verstand  als wat het beste is voor al het leven hier in en als deze werkelijkheid --- door eerst en vooral te onderzoeken wat de patronen zijn die ik tot nu toe heb uitgeleefd zonder enig inzicht in wat ik doe of waarom ik het doe en wat de consequenties zijn van mijn daden en al de patronen te stoppen in mezelf die niet ondersteunend zijn voor het leven op aarde en mezelf te herprogrammeren in en als het leven van 'patronen' die het leven op aarde op elke manier ondersteunen

ik stel mezelf tot doel om mijn aanvaardde gewoontes te doorbreken omdat ik inzie en besef dat de gewoontes die ik heb laten ontwikkelen in mezelf een mechanisme zijn van de geest dat ik heb gebruikt om angst achter te verbergen --- hierin stel ik mezelf tot doel om niet meer te vluchten van angst en mezelf niet meer te verbergen, maar om angst als mezelf te confronteren omdat ik besef dat elke angst een deel is van mezelf en dus geen 'monster' waar ik van moet vluchten

ik zie in en besef hoe ik geleerd heb van mijn omgeving om angst te verbergen en te vluchten van angst in gewoontes --- en hoe ik mezelf daarin heb toegestaan een kopie te worden van mijn ouders en grootouders - en ik besef dat dit geen oplossing is voor het omgaan met angst, omdat dit uitleven van gewoontes die gebaseerd zijn op eigenbelang enkel consequenties creëert voor de omgeving die niet het beste zijn voor allen

en dus stel ik mezelf tot doel om ouders en leerkrachten te ondersteunen in het begrijpen hoe de menselijke geest werkt, om zichzelf te ondersteunen in het bewandelen van een proces van zelf-realisatie --- zodat zij op de best mogelijke manier kinderen kunnen ondersteunen, en kunnen detecteren wanneer een kind een 'ongezond' gewoonte-patroon aan het ontwikkelen is als een dysfunctionele manier van omgaan met angst