Dag 633: Prestatiedrang en de Persoonlijkheid van Apathie

De ervaring van onzekerheid, twijfel en uiteindelijk uitstelgedrag en apathie in relatie tot zelf-beweging in de fysieke werkelijkheid is een specifiek patroon dat bestaa in bepaalde mensen, zoals mezelf, en dat in wezen vrij fascinerend is als je begint te onderzoeken hoe dat patroon ontstaat en bestaat in jezelf. En als je jezelf begint af te vragen hoe en waarom het eigenlijk is dat er zo een moeilijkheid en weerstand bestaat in jezelf rond je eigen beweging en expressie op fysiek vlak.

Ik bedoel, je kijkt naar andere mensen en je ziet hoe zij zich comfortabel lijken te voelen in het uitdrukken van zichzelf, in het maken van beslissingen en in het uitvoeren van die beslissingen zonder zich daar noodgedwongen al te onzeker of terughoudend of twijfelachtig bij te voelen - en je vraagt je af waarom het voor jou zo moeilijk lijkt en soms zelfs onmogelijk om dingen te doen of te verwezenlijken in de fysieke werkelijkheid en je blijft vaak achter met een ervaring van ontevredenheid en teleurstelling over jezelf en over de dingen die je al dan niet gedaan hebt.

Wat in de voorgaande blogs al duidelijk geworden is, is dat er verscheidene dimensies bestaan in en omtrend dit specifieke patroon dat op het eerste zicht niet voordehandliggend is wanneer we onszelf deze vraag stellen. Eén zo een punt is bijvoorbeeld dat wanneer je jezelf de vraag stelt van 'waarom voel ik me zo onzelfzeker en twijfelachtig in de dingen die ik doe?' en 'waarom is het dat ik zoveel moeite ondervindt in het maken van praktische beslissingen en het toeleggen van mezelf op het uitvoeren van die beslissingen?' - dat je dan eigenlijk bezig bent met het bevestigen en zelfs voeden van dit eigenste patroon van zelf-twijfel, zelf-onzekerheid en stagnatie.

En dit omdat het probleem eigenlijk niet ligt in het 'niet vooruit gaan' of in het stagneren in hoe je jezelf toepast in je dagelijkse leven en de dingen die je al dan niet doet, maar het probleem ligt in hoe je jezelf definieert en beoordeelt aan de hand van de dingen die je (al dan niet) doet en dus aan de hand van je 'prestaties' en 'verwezenlijkingen'. Wanneer jij dan gelooft of tot de conclusie komt dat je niet hebt gedaan wat je denkt gedaan te moeten hebben, dan ga je je daar slecht over voelen omwille van een persoonlijkheid in je geest die zichzelf identificeert aan de hand van wat je presteert in je realiteit.

En deze 'persoonlijkheid' in de geest is een probleem, omdat het een innerlijk gevecht creëert waarin je je probeert te verzetten tegen je zogezegde stagnerende, onzekere en twijfelachtige 'natuur' en 'aard' - hetgeen op zich een eerder negatief geladen ervaring manifesteert in jezelf dat je in verband legt met 'presteren' en 'beslissingen maken' en 'dingen neerzetten'. En dit negatief geladen gevoel zorgt er dan voor dat je uiteindelijk net gaat willen participeren in uitstelgedrag en stagnatie, om de negatieve ervaringen die jij zelf in feite geproduceert heb in jezelf door middel van beoordelingen te kunnen ontvluchten.

Meer in de volgende blog...

Dag 559: Hoe is 'Falen' een Illusie in de Geest ten Gevolge van Vals Success?

Dag 559:  Hoe is 'Falen' een Illusie in de Geest ten Gevolge van Vals Success?

Het Transformeren van de Emotionele Zelf-Sabotage in de Geest

Als verderzetting op Dag 557 en 558 waarin ik mijn proces van zelf-vergeving deelde in relatie tot het emotionele zelf-sabotage patroon van het creëren van projecties en verbeelding in mijn geest in relatie tot mezelf - zal ik in deze blog het zelf-correctieve proces delen, waarin ik onderzoek hoe ik de inzichten en realisaties uit het zelf-vergeving proces kan gebruiken om praktische correctieve handelingen en oplossingen kan formuleren voor mezelf als een 'blauwdruk' en 'script' om dit specifieke patroon in mezelf op een praktische en realistische manier te veranderen en er dus voor te zorgen dat ik niet meer besta in en als emotionele zelf-sabotage.

Zelf-Correctieve Statements

Wanneer en als ik mezelf in een emotionele toestand zie gaan van angst, onzekerheid en inferioriteit in relatie tot de toekomst waarin ik denk en geloof dat ik zal falen en dat ik zal mislukken -- waarin ik mij in en als het moment al een 'mislukkeling' en 'faling' voel in relatie tot mogelijke toekomstuitspelingen en voorspellingen, gebaseerd op zelf-definities waarin ik twijfel aan mijn eigen vermogens, capaciteiten en vaardigheden om successvol te worden in dingen --- dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat deze emotionele ervaring van onzekerheid, angst, minderwaardigheid en inferioriteit in en als een angst om te falen in relatie tot toekomstvoorspellingen en toekomstbeelden in mijn geest, deel uitmaakt van een polariteit die ik  heb toegestaan te bestaan in mijn geest waarin ik langs de ene kant positieve energetische ervaringen opwek in mezelf zoals opwinding en superioriteit en verlangen als een gevoel en ervaring van schijnbare 'waarde' en 'belangrijkheid', verbonden met toekomstprojecties en toekomstbeelden die ik projecteer in mijn geest waarin ik mijn capaciteiten en vaardigheden en talenten uitvergroot en verbindt met een idee van grootheid en superioriteit, waarin ik mij inbeeld en fantaseer dat ik erkenning en aandacht en aanzien krijg van andere mensen voor mijn capaciteiten en vaardigheden -- en langs de andere kant voel ik mij eigenlijk angstig, onzeker, twijfelachtig en minderwaardig in relatie tot mijn vaardigheden, capaciteiten en talenten wanneer ik naar mijn fysieke realiteit kijk en zie dat die projecties in mijn geest van schijnbaar 'success' helemaal niet werkelijk aanwezig zijn in en als mijn leven

En hierin zie, besef en begrijp ik dat die uiterst negatieve ervaring in mezelf  van onzekerheid, twijfel en minderwaardigheid waarin ik denk dat ik geen capaciteiten heb en dat ik een mislukkeling ben en een faling ben, in wezen een consequentie en gevolg is  van de uiterst positieve energetische gevoelens die ik opwek en genereer in mezelf door illusies en waanbeelden te vormen in mijn geest over 'mezelf' en mijn zogezegde vaardigheden en capaciteiten en talenten, waarin ik mezelf als het ware had 'opgeblazen' --- omdat dat is hoe energie in en als de geest werkt en functioneert -- in de zin van dat als ik een hele hoop positieve energie opwek in mezelf en mezelf als het ware 'opblaas' in en als mijn zelf-beeld, dan zal die energie uiteindelijk 'crashen' en 'leeglopen' en mijn zelf-beeld zal een snelduik nemen waarin ik mij plots dan heel negatief en slecht voel over mezelf, als het tegenovergestelde van hoe ik mij aanvankelijk voelde in en als mijn 'opgeblazen' zelf-beeld

En dus hier, stel ik mezelf tot doel om mezelf niet toe te staan of te accepteren om in mezelf constant om te schakelen en te wisselen tussen heel positieve gevoelens in mezelf in relatie tot mijn zelf-beeld en toekomstprojecties waarin ik mijn vaardigheden en talenten en capaciteiten een specifieke speciale meerwaarde geef door mij in te beelden dat ik veel aandacht, erkenning, roem en aanzien krijg van andere mensen - en heel negatieve emotionele ervaringen in relatie tot mijn zelf-beeld en het besef dat mijn fysieke werkelijkheid niet overeenkomt met dat opgeblazen zelf-beeld in en als mijn geest --- omdat ik zie en besef dat beide deel uitmaken van één en hetzelfde systeem in mijn geest hetgeen een illusie is van gedachten, gevoelens en emoties waarin ik mezelf heb afgescheiden van mijn eigen fysieke vaardigheden, talenten en capaciteiten door een speciale waarde te verbinden met die vaardigheden, talenten en capaciteiten en waarin ik mij vaardigheden, capaciteiten en talenten heb weggegeven aan het systeem van de geest

En ik stel mezelf tot doel om eerder stabiliteit te ontwikkelen in mezelf in relatie tot mijn eigen fysieke vaardigheden, capaciteiten, talenten en vermogens en om, in de plaats van te verlangen en op zoek te gaan naar een gevoel van waarde, verbonden met het krijgen van erkenning, aandacht en aanzien van andere mensen - eerder mezelf die erkenning, aandacht en aanzien te geven --- door te beseffen, in te zien en te begrijpen dat het feit dat dat verlangen naar aanzien, erkenning en aandacht van andere mensen bestaat in mezelf, aanwijst en aantoont dat ik die aandacht, erkenning en aanzien niet aan mezelf gegeven heb en dat, hoe meer ik op zoek ga naar aandacht, erkenning en aanzien van andere mensen, hoe meer ik eigenlijk mezelf net afscheid en verwijder van echte aandacht, erkenning en aanzien, hetgeen ik enkel aan mezelf kan geven

Ik stel mezelf tot doel om mijn vaardigheden, capaciteiten en vermogens niet af te scheiden van mezelf en dus niet te projecteren in toekomstbeelden in mijn verbeelding omdat ik zie, besef en begrijp - dat ik daarin net mijn eigenlijke macht weggeeft en dat ik mijn ware talenten, vaardigheden, vermogens en capaciteiten die zich in en als mijn fysieke beweging in elk moment bevinden saboteer  - omdat ik mezelf in elk moment, door te reageren met gevoelens en emoties op mentale constructen zoals toekomstprojecties, aan het afleiden ben van mijn eigenlijke fysieke mogelijkheden, kansen en potentieel om mijn fysieke werkelijke vaardigheden, talenten en capaciteiten te ontwikkelen in elk moment van ademhaling

Dus ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik mezelf erop betrap dat ik aan het wegdromen ben in mijn geest in en als toekomstideëen en projecties verbonden met een positief gevoel in mezelf - om onmiddellijk te stoppen, te ademen, en mezelf weer HIER te brengen, om weer aanwezig en gewaar te zijn in en als mijn fysieke bestaan, beleving en beweging -- en om zo ervoor te zorgen dat ik van mijn capaciteiten, vaardigheden en vermogens geen illusie maak in mijn geest waarin ik mezelf verlies in en als een opgeblazen zelf-beeld dat uieindelijk gedoemd is om te crashen -- maar dat ik van mijn vaardigheden, capaciteiten en vermogens een daadwerkelijke realiteit maak die bestaat als een levende uitdrukking van mezelf in elk moment van ademhaling en die een resultaat zijn van een ontwikkelingsproces in en als mijn fysieke participatie en beweging in en als mijn fysieke werkelijkheid in elk moment van ademhaling

Dag 472: Het Transformeren van een Emotionele Ervaring van Opgeven - Evaluatiefase Deel 1

Dit is een Verderzetting van "Dag 471: Waarom is Aanvaarding iets Voorwaardelijks?" - hetgeen een deel uitmaakte van een serie die ik ben beginnen wandelen in "Dag 436: Het Veranderen van een Reactie van Opgeven tegenover een Sportprestatie - Deel 1", naar aanleiding van een moment waarin ik merkte dat er een patroon bestond in mezelf van mentale, emotionele en fysieke reacties die leidden tot zelf-sabotage in mijn relaties met de mensen om mij heen en met mijn eigen leven en wat het is dat ik wil doen met mijn leven.

In het bewandelen van dit proces van het veranderen van dit patroon, heb ik geobserveerd hoe, elke keer wanneer ik mij opnieuw in een gelijkaardige situatie bevond die als activerings punt bestond in mijn geest, ik meer en meer stabiel werd in mezelf in relatie tot de gedachten en emotionele reacties die opkwamen in mijn geest in en als dat specifieke Patroon, tot ik uiteindelijk zelf als authoriteit kon staan in mezelf en mezelf in de situatie waarin ik mij bevond kon sturen op een manier die het beste was voor mezelf. Hierin transformeerde ik een onaangename ervaring in relatie tot het beoefenen van een sport in een groep mensen naar een ervaring van een genieten van mezelf in die situatie.

Hoe ik mezelf heb toegepast in dit proces van zelf-transformatie, is door middel van specifiek 'gereedschap', zoals zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-correctie via schrijven en door middel van een fysieke toepassing en evaluatie -- waarin ik telkens ik mezelf in een gelijkaardige situatie bevond, onderzocht hoe het patroon dat ik er in mijn geest mee verbonden had zich activeerde, hoe het bestond, wat de componenten en de functie ervan was. Door middel van deze toepassing van het onderzoeken van hoe dit patroon in mezelf bestaat, door bijvoorbeeld te kijken naar de gedachten, gevoelens, emoties, verlangens, angsten en herinneringen die in dat moment opkomen in mijn geest, op bewust en onderbewust niveau, en mezelf in die situatie dus te observeren zowel op mentaal en emotioneel als fysiek vlak, kon ik meer en meer 'grip' krijgen op wat het is dat er eigenlijk allemaal gebeurt in mezelf dat ervoor zorgt dat ik in een patroon van emotionele zelf-sabotage treed in die specifieke situatie, en gaf ik mezelf daarin de 'macht' om te beslissen wie ik ben in relatie tot die gedachten en emotionele reacties - en dus bijvoorbeeld te beslissen om mezelf niet te laten meeslepen door emotionele reacties op welbepaalde gedachten, maar eerder stabiel te blijven in mezelf en te participeren in de fysieke werkelijkheid in relatie tot de mensen om mij heen.

De aanvankelijke intensiteit van de emotionele reacties op de gedachten die opkwamen in mijn geest terwijl ik bijvoorbeeld aan het sporten was met een ander individu hadden voor een groot deel al geweken naarmate ik de diepere lagen van mijn geest onderzocht, zo had ik bijvoorbeeld vanaf  "Dag 455: Hoe de Bewuste Persoonlijkheid de Onderbewuste Persoonlijkheid Onderdrukt" ontdekt dat wat er onder de emotionele reactie van opgeven lag die activeerde in een moment waarin ik bijvoorbeeld een squash wedstrijd aan het spelen ben met een persoon, was een gedachtenconstruct waarin ik wil winnen en waarin ik mezelf vergelijk met de ander vanuit een verlangen in mezelf om te winnen en mij superieur te voelen.

En, wanneer ik dit gedachtenconstruct in mezelf onderzocht en specifiek keek naar waarom het is dat dit gedachtenconstruct zo een impact heeft op mij dat ik in een emotionele ervaring van opgeven ga vanaf het moment dat ik zie dat ik aan het 'verliezen' ben, zag ik dat dat was omdat ik mezelf in mijn geest had afgescheiden van dit construct als het verlangen om te winnen door die gedachten die opkwamen in mijn geest waarin ik beter wil zijn dan de ander persoon en waarin ik die persoon beoordeel in vergelijking met mezelf te beoordelen als een 'negatieve eigenschap' en omdat ik in mijn onderbewustzijn de beslissing had gemaakt dat dat niet is wie ik wil zijn - dat ik eerder een 'goed persoon' wil zijn die "sociaal" is en die andere mensen waardeerd in gelijke mate -- iemand die 'lief' is, en 'aangenaam', en 'vriendelijk', en 'politiek correct'. Hierdoor had ik echter niet door dat ik dit gedachtenconstruct van het verlangen om te winnen enkel naar de achtergrond van mijn geest had gedrongen - aangezien ik het niet had 'losgelaten' door middel van het bewandelen van een proces van zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-correctie -- ik reageerde erop met een beoordeling en een angst om 'zo te zijn' en probeerde het dan te verdringen, onderdrukken en negeren in mezelf.

Hierdoor werd dit construct in mezelf enkel meer intens, en had het bijvoorbeeld de macht om mij in een emotionele ervaring en reactie van Opgeven te doen gaan in een moment, zonder dat ik zelf zag of besefte waar die reactie zelfs vandaan kwam. Ik bedoel, dat is in feite een vorm van Gespleten Persoonlijkheid - als er dingen in mezelf bestaan die invloed hebben op mijn gedrag zonder dat ik zelf weet, zie op besef hoe of waar of waarom het in mezelf bestaat omdat ik het zodanig verdrongen en onderdrukt heb in mezelf.


Wordt Vervolgd in Dag 473

Dag 436: Het veranderen van een Reactie van Opgeven tegenover een Sportprestatie - Deel 1 - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2014/01/dag-436-het-veranderen-van-een-reactie.html#sthash.UFD3ojHI.dpuf

Dag 460: Het Veranderen van een Competitieve Ingesteldheid - Zelf-Correctie Dimensie

Dit is een Verderzetting van "Dag 459: Hoe is Zelf-Beoordeling een Overlevings-Mechanisme?" waarin ik ben beginnen onderzoeken en uitschrijven hoe ik op een praktische, realistische manier een specifiek gedachten-patroon in mijn geest kan corrigeren en veranderen -- nadat ik vanaf "Dag 455: Hoe de Bewuste Persoonlijkheid de Onbewuste Persoonlijkheid Onderdrukt" had vastgesteld dat de reden waarom mijn proces van het veranderen en loslaten van een patroon in mijn geest waarin ik mezelf vergelijk met andere mensen en mezelf in competitie plaats met de mensen die ik zie om mij heen niet leek te 'werken', was omdat er nog een ander patroon aanwezig was in mijn geest dat als het ware 'bovenop' het patroon van competitie lag -- van waaruit ik reageerde op het patroon van competitie met een beoordeling en een onderdrukking.

En dus, door deze 'extra laag' van gedachten in mijn geest, die ik aanvankelijk niet geïdentificeerd had, kon ik het gedachtenpatroon van competitie en vergelijking dat eronder lag niet zomaar 'loslaten' of 'veranderen' - dit was dus een nieuwe 'dimensie' die zich opende wanneer ik onderzocht wat het is aan het patroon van competitie dat nog reacties activeert in mezelf --- en is een mooi voorbeeld van hoe het proces van het veranderen van mezelf als hoe ik besta in mijn Geest een proces is van constant her-evalueren van mezelf, en onderzoeken en aan introspectie doen, en dus niet zomaar denken of verwachten, wanneer ik een gedachtenpatroon identificeer in mezelf dat ik wil veranderen, dat ik even een correctie zal toepassen en dat ik dan 'veranderd' zal zijn -- zo werkt het niet.

Er zijn zoveel dingen in en van de geest die ik nog niet zie of besef en die ik enkel zal kunnen zien nadat ik andere patronen doorwandeld heb - dus ik kan niet verwachten van mezelf dat ik dingen in mijn geest zomaar kan 'stoppen' of 'veranderen' op één, twee, drie.

In "Dag 456: Hoe de Bewuste Persoonlijkheid de Onderbewuste Persoonlijkheid Onderdrukt - Zelf-Vergeving Dimensie" ben ik begonnen met het vergevings proces in relatie tot dit specifieke gedachtenpatroon van het beoordelen en onderdrukken van en reageren op het gedachtenpatroon van competitie -- waarna ik in Dag 459 het correctieproces ben beginnen toepassen. Hierin had ik vastgesteld dat dit specifieke reactiepatroon van het beoordelen van gedachten en gevoelens/emotionele reacties van competitie als iets 'slechts', in wezen afkomstig is vanuit een systeem/construct van manipulatie dat ik in mijn geest heb opgebouwd, waarin ik beoordelingen gebruik om mezelf te kunnen aanpassen aan wat gezien wordt door 'de samenleving' als 'goed' en 'positief', zodat ik kan overleven in de samenleving --- en dat dus dit reactiepatroon niet werkelijk is wie ik echt ben omdat het iets is dat geactiveerd wordt in mijn geest door overlevings-ANGST.

in Dag 461 zal ik in dit correctie-proces verdergaan - om ervoor te zorgen dat ik zo nauwgezet en specifiek mogelijk ben in het veranderen van dit gedachtenpatroon, en mezelf er zo van te verzekeren dat die verandering wel degelijk een realiteit wordt.

Dag 456: Hoe de Bewuste Persoonlijkheid de Onderbewuste Persoonlijkheid Onderdrukt -- Zelf-Vergeving Dimensie

Dit is een Verderzetting van "Dag 455: Hoe de Bewuste Persoonlijkheid de Onderbewuste Persoonlijkheid Onderdrukt"


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van het competititeve personage/persoonlijkheid in mijn geest als specifieke gedachten die opkomen waarin ik mezelf vergelijk met andere  mensen vanuit een verlangen om mij superieur te voelen - door, wanneer en als ik dit personage zie opkomen in mezelf, te reageren met gedachten van 'dit ben ik niet' en een emotionele ervaring van weerstand en angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in ontkenning en onderdrukking te bestaan in relatie tot de competitieve persoonlijkheid in mezelf als gedachten waarin ik mezelf vergelijk met andere mensen om mij superieur te kunnen voelen die opkomen in mezelf door deze gedachtenpatronen, verbonden met een verlangen om mij superieur te voelen tegenover andere mensen te beoordelen als 'negatief' en 'slecht'/'fout'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd competitieve gedachten en het verlangen om te winnen en beter te zijn dan andere mensen te beoordelen als slecht en negatief en daardoor in mezelf te vechten en in weerstand te gaan tegen deze gedachten door niet te willen aanvaarden dat dit soort gedachten en persoonlijkheid deel uitmaakt van mezelf --- uit angst dat als ik dit deel van mezelf aanvaard als mezelf, dat ik dan zelf ook 'slecht' en 'negatief' zal zijn, en uit angst voor de consequenties dat dit zal hebben voor mijn voortbestaan in mijn wereld en realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het deel van mezelf waarin ik verlang om mij superieur te voelen en te winnen tegenover andere mensen opzettelijk te beoordelen en te onderdrukken, verbergen en ontkennen in functie van het presenteren van een specifiek 'beeld' van mezelf tegenover andere mensen om mensen in mijn omgeving te kunnen manipuleren om mij te ondersteunen in mijn voortbestaan in deze wereld en realiteit -- en dat ik daarin mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan als een leugen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd eerlijk met mezelf over wie ik eigenlijk ben vanbinnen als de gedachten, gevoelens en emoties die opkomen in mijn geest vanuit het startpunt van een verlangen om mij superieur te voelen tegenover andere mensen - door, vanaf het moment dat ik die gedachten en gevoelens/verlangens zie opkomen, onmiddellijk in een gevecht te gaan door te denken van 'deze gedachten zijn slecht' en 'ik mag zo niet denken' en 'ik mag zo niet zijn', verbonden met een angst dat mensen mij zouden afwijzen en wegduwen als ze zouden zien dat ik zo denk -- in de plaats van in te zien dat ik daarin mezelf volledig heb gedefinieerd in en als de persoonlijkheid die ik van mezelf opzettelijk heb gecreëerd in functie van het verzekeren van mijn overleving in deze wereld door middel van het creëren van 'sociale relaties' met mensen in mijn omgeving en dat ik dus mezelf heb verloren in mijn eigen 'leugens'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat deze persoonlijkheid waarin ik mezelf voordoe als een 'sociaal iemand' namelijk als iemand die niet geinteresseerd is in competitie en superioriteit en winnen, gebaseerd is op een angst dat ik niet zal kunnen overleven in mijn omgeving die ik heb gekopieerd van mijn omgeving -- en dat ik vanuit die angst een persoonlijkheid heb gecreëerd in en als mezelf, waarin ik wie ik werkelijk ben vanbinnen onderdruk en ontken en verberg --- in de plaats van één en gelijk te staan met mijn omgeving in en als een inzicht in hoe deze realiteit werkt en functioneert en een begrip van wat er eigenlijk nodig is om te kunnen overleven in deze wereld en realiteit --- en daarin te begrijpen en in te zien dat, hoewel ik af en toe een persoonlijkheid moet spelen om te functioneren in de menselijke samenleving, dat dat niet hoeft te betekenen dat ik mezelf moet gaan identificeren met deze persoonlijkheid door bijvoorbeeld angst te gaan hebben van mijn eigenlijke echte interne realiteit die in contrast en tegenstrijdigheid staat met de persoonlijkheid die ik van en als mezelf presenteer naar mijn omgeving toe

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd persoonlijkheden te zien en erkennen als iets praktisch - namelijk iets dat ik als een gereedschap kan gebruiken om mezelf te manoevreren in mijn fysieke werkelijkheid als de menselijke samenleving en al de verschillende structuren in en van de menselijke samenleving --- in functie van het bewerkstelligen van een samenleving/wereld die het beste is voor alle levende wezens, waarin uiteindelijk geen enkel wezen nog hoeft te 'doen alsof' of een persoonlijkheid hoeft te spelen om te kunnen leven/overleven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de persoonlijkheid die ik speel in deze wereld in functie van het functioneren en te overleven in de menselijke samenleving --- door deze persoonlijkheid te definieren in en als een emotionele ervaring van ANGST, waardoor ik automatisch alles in mezelf dat niet overeenkomt met deze persoonlijkheid van mezelf wegduw en probeer te onderdrukken --- in de plaats van dat ik dingen zie op een praktische manier en zie, besef en begrijp hoe 'sociaal bewustzijn' in en als de menselijke geest als het systeem in de mens zowel het system in en als de 'menselijke samenleving' eigenlijk werkt, zodat ik op de meest functionele en directe manier gebruik kan maken van bijvoorbeeld een 'sociale persoonlijkheid' --- en zo op een gestructureerde manier de structuur in en van deze wereld en realiteit stuur op een manier die het beste is voor mezelf en mijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in hoe ik mezelf uitdruk in mijn wereld en realiteit tegenover de mensen in mijn omgeving te laten sturen door een voorgeprogrammeerde emotionele ervaring van ANGST in de plaats van zelf te staan in mezelf als het zelf-sturende principe waarin ik mezelf in mijn 'sociale persoonlijkheid' vormgeef en manifesteer op een manier die het beste is voor zowel mezelf als voor mijn omgeving --- waarin ik, in en als mijn sociale persoonlijkheid dus niet enkel besta op basis van en in en als persoonlijke belangen en verlangens, maar eerder verantwoordelijkheid neem voor de impact die ik via deze sociale persoonlijkheid heb op mijn omgeving en mijn wereld en realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat als ik mijn sociale persoonlijkheid baseer op een emotionele reactie van angst op deze wereld en realiteit --- dat ik daardoor een persoonlijkheid zal creëeren  waarin ik mezelf uitdruk en beslissingen maak op een manier die consequenties zal creëren in mijn omgeving omdat ik enkel mijn eigen persoonlijke ervaring van angst en verlangen in overweging neem en niet de eigenlijke realiteit van hoe deze werkelijkheid eigenlijk functioneert en wat er nodig is om een wereld/realiteit te creëren die het beste is voor alle wezens --- en dat ik daarin dus een wereld creëer en manifesteer  die deze angst enkel verstevigt en bevestigt --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor hoe ik mezelf uitdruk in deze wereld en realiteit  en ervoor te zorgen dat hoe ik mezelf uitdruk steeds het beste resultaat zal produceren in relatie tot hoe deze wereld bestaat en hoe ik besta in en als deze wereld

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mijn interne realiteit als de competitieve gedachten waarin ik mezelf vergelijk met andere mensen vanuit een verlangen om mij superieur te voelen tegenover hen, te aanvaarden in en als mezelf --- door mezelf te hebben toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een emotionele ervaring van ANGST tegenover mijn omgeving, en daarin automatisch mezelf volledig te conformeren naargelang de waarde-oordelen, ideëen en geloofsystemen van de mensen in mijn omgeving en alles in mezelf dat niet overeenkomt met die waarde-oordelen, ideëen en geloofsystemen te verbinden met ANGST en dus automatisch te onderdrukken, ontkennen en verbergen --- in de plaats van in te zien dat ANGST een voorgeprogrammeerde emotionele reactie is die mij verblind in het zien van de realiteit als wat het eigenlijk werkelijk is en dat ANGST dus een ervaring is die opzettelijk gebruikt wordt door mensen die absolute controle willen over een ander wezen en er door middel van angst voor zorgen dat dat wezen zich automatisch volledig overgeeft en conformeert


Wordt vervolgd in Dag 457

Dag 447: Het Veranderen van Emotionele Reacties tijdens een Wedstrijd

Dit is een Verderzetting van "Dag 446: Het Veranderen van Interne Competitie en Zelf-Beoordeling" - waarin ik de Tweede Fase besproken heb van en in dit proces van het Veranderen van een specifieke Emotionele Reactie die ik in Dag 436 heb opgemerkt en vastgesteld en waarin ik, doorheen mijn proces van het opentrekken en  onderzoeken van deze emotionele ervaring van Opgeven die ik aanvankelijk had ervaren in één specifiek moment, uiteindelijk zag hoe deze ene emotionele ervaring in wezen geactiveerd en in stand gehouden wordt door allerlei verschillende achterliggende gedachten, gevoelens en emotionele reacties waarin ik dagelijks op haast continue basis participeer, waaronder bijvoorbeeld een mentaal/energetisch construct/programma van Competie en Vergelijking dat in mijn geest bestaat in de vorm van Beoordelingen die ik vel over zowel andere mensen die ik zie in mijn omgeving als mezelf en die gebaseerd zijn op voorgeprogrammeerde ideëen die in mijn geest bestaan in verband met wat goed/slecht, juist/fout en positief/negatief is.

De eerste fase was tot daartoe dus het vaststellen en onderzoeken van wat de emotionele reactie van Opgeven in de geest eigenlijk in feite is en hoe het functioneert - hetgeen bijvoorbeeld niet is wat ik aanvankelijk had gezien of gedacht wanneer ik aan dit proces van het veranderen van deze reactie/ervaring van Opgeven begon. In de Tweede Fase die waarover ik in Dag 446 verslag heb gegeven nam ik deze inzichten en realisaties in verband met hoe ik in mijn geest de emotionele ervaring van Opgeven Creëer mee in een Praktische Fysieke Toepassing van Zelf-Vergeving in het moment zelf (De Zelf-Vergeving statements hiervan heb ik in Dag 446 gedeeld en uitgeschreven) waarin ik de specifieke gedachten en emotionele/gevoelens reacties die bijdragen tot een emotionele reactie/ervaring van Opgeven zag opkomen in mijn Geest. In deze praktische toepassing zag ik, terwijl ik de zelf-vergeving aan het spreken was in het moment, hoe de emotionele reacties en ervaringen in mezelf langzaam maar zeker wegebden en ik stabiliseerde in mezelf in relatie tot de situatie waarin ik mij bevond.

Als deel van deze Tweede Fase - toen ik mij gisteren weer in een specifieke situatie bevond die voor mij als activeringspunt bestaat voor het mentale/emotionele construct en patroon van Competitie/Vergelijking en uiteindelijk Opgeven - had ik de kans om het proces dat ik tot dusver gewandeld heb, in mijn schrijven en toegepaste zelf-vergeving, te evalueren door in het moment zelf te zien voor mezelf welke de mate is waarin ik mij al dan niet nog laat meeslepen door de gedachten, gevoelens en emoties in dit welbepaalde mentale/emotionele construct --- met andere woorden: Hoe Effectief was mijn toepassing in dit proces eigenlijk? Omdat, gewoon omdat ik in één moment waarin ik zelf-vergeving heb toegepast, de emotionele reacties en ervaringen in mezelf heb kunnen veranderen, wil niet zeggen dat dit hele patroon nu volledig veranderd is in mezelf - het is immers een patroon waar ik mijn hele leven aan gewerkt heb en geïntegreerd heb in mijn lichaam en geest, door er keer op keer opnieuw in te participeren, in die mate dat het nu deel is gaan uitmaken van mijn 'Constitutie' als de ervaring in mijn 'bewustzijn' van 'Wie ik ben' in en als Mezelf -- het zou dus vrij arrogant zijn van mezelf om te veronderstellen, te geloven en te denken dat ik, omwille van één enkele ervaring in één moment, nu in staat ben om dit hele patroon richting te geven in mezelf - Echte Verandering Vergt Tijd (En Moeite).

Dit is wat zich ook liet blijken gisteren toen ik opnieuw ben gaan squashen in competitie-verband en ik bevond mij in precies dezelfde context waarin ik tegen iemand aan het spelen was en ik zag hoe ik aan het verliezen was en dat zij veel sterker/beter was dan mij - ik bedoel, het was echt erg, bij elke opslag die zij gaf, kreeg ik die maar niet teruggespeeld en kreeg zij punten -- ik geraakte met andere woorden niet verder dan de opslag en er was dus amper sprake van een 'spel'. En ik zag hoe ik mij negatief begon te voelen in mezelf, verbonden met gedachten van 'wat zullen de andere spelers niet van mij denken' en 'als ze zien dat ik een verliezer ben en dat ik dit niet kan, zullen ze geen respect voor mij hebben' - en hoe meer ik haar zag winnen van mij, begonnen de gedachten te transformeren naar 'waarom kan ik dit niet!' en 'Verdomme - ik moet dit kunnen!' en 'dat kan nu toch niet dat ik hier zo slecht in ben!', verbonden met een reactie van kwaadheid, waarin ik ook in mijn gedrag meer kortaf en bruusk werd en mijn hele gezichts- en lichaams-uidrukking 'resoneerde' die kwaadheid.

Toen ik dit zag - namelijk dat mijn interne emotionele reacties, ervaringen en conflicten zich begonnen te uiten op fysiek vlak - wist ik van 'ok, hier moet ik mezelf stoppen' omdat ik besefte dat ik consequenties zal creëren voor mezelf als ik mezelf laat leiden door emoties, omdat, in de realiteit zijn die emotionele reacties en ervaringen maar kortstondig en tijdelijk. Uiteindelijk zal ik mij niet meer kwaad voelen en dan zal ik moeten leven met hoe ik mezelf heb uitgedrukt tegenover mijn omgeving in het moment dat ik mij wel even kwaad voelde en met de reacties die ik hierin heb gecreëerd in andere mensen. Want, door mij zo uit te drukken, zowel intern als extern, in en als Competitie waarvan de emotionele reactie een uiting is, duw ik mensen van mij weg, door in mezelf een afscheiding te creëren tussen mezelf en andere mensen in en als de ingesteldheid van 'ik wil jou Verslaan!' -- en zo compromitteer ik mijn sociale interacties en relaties met mensen in mijn omgeving.

Ik besefte dat de emotionele ervaringen zich hadden zitten opbouwen in mezelf doorheen en tijdens mijn match en dat ik mezelf niet zou kunnen stabiliseren zonder zelf-vergeving toe te passen in het moment zelf. Met Zelf-Vergeving heeft de Geest altijd zoiets van 'neen, het is niet nodig - ik kan mezelf wel gewoon weer stabiel maken', 'ik kan deze interne ervaringen zelf wel stoppen' en 'wat zal het nu uitmaken of ik zelf-vergeving doe - hoe kan dat nu werken?' of 'ik zal het later wel doen' -- hetgeen in wezen opzettelijke zelf-sabotage gedachten zijn om er enkel en alleen voor te zorgen dat ik niet in het moment zelf mijn interne realiteit richting geef door mezelf daadwerkelijk te vergeven voor wat ik in dat moment in mezelf toesta en accepteer te bestaan.

Omdat, vanaf het moment dat ik mezelf zover kreeg om zelf-vergeving statements in mezelf te spreken in relatie tot de emotionele reacties die ik in dat moment ervoer - zag ik hoe de reacties zienderogen plaatsmaakten voor een meer ontspannen ingesteldheid, houding en ervaring waarin ik plots zag dat de dingen eigenlijk niet eens zo 'erg' zijn en dat ik in feite een drama aan het creëren was van de situatie door emotioneel te reageren op mijn gedachten en door die emotionele reactie mijn gedachten een specifieke 'lading' te geven waardoor ze 'echt' leken te zijn. Omdat, door in dat moment de beslissing te maken om zelf-vergeving toe te passen - hetgeen ik stilletjes fluisterde in mezelf -confronteerde ik mezelf met wat ik aan het doen was in mijn 'bovenkamer'/Geest/Gedachten en nam ik tegelijkertijd verantwoordelijkheid voor die gedachten waardoor het ook makkelijker wordt om in dat moment zelf te veranderen.

De zelf-vergeving statements die ik sprak waren specifiek:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij kwaad te voelen omdat ik denk dat ik dit niet kan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken dat ik het niet kan en op die gedachte te reageren met kwaadheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd mijn fysieke vaardigheden en dus mezelf in en als mijn fysieke lichaam te aanvaarden en accepteren door mij kwaad te voelen op mezelf omdat ik iets niet kan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te beoordelen omdat ik niet kan wat ik wil doen en kunnen en mij dan kwaad te voelen op mezelf omwille van die beoordeling


Dit waren maar een paar zinnen die ik sprak, maar toch was deze toepassing van gesproken-zelf vergeving zeer effectief in het diffuseren van de emoties die ik ervoer in dat moment. De emoties zullen uiteindelijk echter wel terugkomen wanneer ik mij in een gelijkaardige situatie bevindt omdat dit punt dat naar boven kwam in mijn geest een specifieke dimensie is van hoe het construct/programma van competitie in mijn geest bestaat dat ik nog niet had aangepakt en onderzocht in mijn schrijven.

Dus, wat ik hier in deze tweede fase in mijn proces van het praktisch toepassen van het veranderen van een emotionele ervaring en reactie van Opgeven heb geobserveerd is dat:

1. de toepassing van gesproken zelf-vergeving noodzakelijk is om mezelf in en als een specifieke patroon van gedachten en reacties in mijn geest daadwerkelijk te veranderen -- en dat dus, de toepassing van zelf-onderzoekend schrijven en geschreven zelf-vergeving en zelf-correctieve statements als het ware meer het 'voorbereidende werk' is waarin ik het 'platform' vormgeef waarop ik zal staan in een moment dat ik oog in oog kom te staan met de ervaringen die ik in mijn schrijven heb onderzocht -- omdat, dat fysieke moment van het 'oog in oog staan' met de realiteit van mezelf, dat is Echt, dat is 'het moment van de waarheid' waarin ik aan mezelf moet bewijzen dat al wat ik heb geschreven en voorbereid heb voor mezelf in mijn proces van zelf-verandering ook daadwerkelijk iets waard was en dus niet zomaar een beetje 'poëzie', als in 'mooie woorden zonder inhoud'
2. het praktische proces van zelf-verandering enkel mogelijk is door middel van consistentie, toewijding en doorzetting -- door bijvoorbeeld in te zien en te beseffen dat een emotionele reactie of gedachtenpatroon niet op slag zal veranderen, maar eerder gelaagd is in structuur en daardoor tijd nodig heeft, waarin ik stap voor stap de verschillende dimensies aanpak die deze structuur constitueren/opmaken en zo langzaam maar zeker een specifiek gedrags-, emotioneel en gedachten-patroon in en als mezelf volledig verander

In de volgende blog zal ik verderzetten in dit proces door de dimensie die zich heeft aangeboden in de situatie die ik hier in deze blog omschreven heb, verder te onderzoeken en uit elkaar te halen door middel van geschreven zelf-vergeving - zodat ik, de volgende keer dat dit patroon de kop opsteekt, het directieve, beslissende en sturende principe zal zijn in mezelf in relatie tot dit patroon en daadwerkelijk in het moment zelf de levende verandering en oplossing kan zijn van en voor mezelf.

Dag 446: Het Veranderen van interne Competitie en Zelf-Beoordeling

Dit is een Verderzetting van "Dag 445: Kan ik Vergelijking en Competitie in Mezelf Veranderen door Mezelf te Vergeven?" waarin ik de weg heb voorbereid voor mezelf om de tweede fase van mijn proces van het Veranderen van een intern gedachten-patroon van Vergelijking en Competitie en een emotionele reactie en ervaring van Opgeven te bewandelen.

In de Eerste Fase, die ik ben Begonnen in Dag 436, heb ik voor mezelf onderzocht hoe de emotionele reactie en ervaring in mijn/de Geest bestaat en functioneert en wat er met andere woorden daadwerkelijk gebeurt tijdens het moment dat die specifieke ervaring/reactie opkomt in mezelf - met name onderzocht ik vragen zoals 'wat is het activeringspunt?', 'welke zijn de gedachten die opkomen?', 'wat is de backchat die zich afspeelt in mijn geheime gedachten?', 'welke zijn de emotionele ervaringen?' en 'wat is de fysieke houding en gedrag waarin ik mezelf uitdruk en ervaar ten gevolge van de emotionele toestand die ik in mijn geest toesta te bestaan?' -- teneinde een zo welgevormd en specifiek mogelijk inzicht te krijgen in wie ik ben in relatie tot de situatie waarin/waarop ik reageer met allerhande emoties en gedachten die uiteindelijk leiden tot een moment waarin ik in een mentale, emotionele en fysieke staat van 'Opgeven' ga, zodat ik in staat ben om in het moment zelf wanneer het nog eens opkomt, ik een specifiek 'plan' en 'structuur' heb om mijn zelf-vergeving op te baseren.

Een paar dagen geleden bevond ik mij bijvoorbeeld opnieuw in de Squash Academie, in  een situatie waarin ik de gedachten, backchat en emotionele ervaringen zag opkomen die ik had geïdentificeerd in mijn blogs - en in dat moment zag en besefte ik van 'ok, als ik dit hier en nu niet stop, zal de hele cyclus die zich al zoveel keer heeft afgespeelt, zich gewoon opnieuw herhalen en zal ik mij uiteindelijk op precies hetzelfde punt bevinden waarin de emotionele ervaringen en reacties in mezelf zich tot een punt drijven waarin ik wil Opgeven' -- en, wanneer deze ervaringen en gedachten opkomen in mijn geest, dan lijkt het 'echt', ook al weet en besef ik in mijn achterhoofd dat ik mij al zoveel keren in precies dezelfde toestand bevonden heb, en ook al heb ik het helemaal 'ontrafeld' in mijn schrijven, ook al weet ik cognitief dat het een patroon is in mijn geest dat zich automatisch afspeelt en dat dus niet 'echt' is -- toch 'lijkt' het zo 'Echt'. In het moment dat de gedachten opkomen en de emotionele reacties daarop, lijkt het alsof dit is 'wie ik ben' in dat moment, en het lijkt alsof die gedachten en emotionele ervaringen 'juist' zijn, omdat het een onmiddellijke reactie is die opkomt in mezelf in en op het moment dat zich afspeelt in mijn wereld en realiteit.

Dus, in dat moment zag en begreep ik dat als ik hier en nu dit patroon/programma van gedachten en emotionele reacties niet aanpak met zelf-vergeving, zal het gewoon blijven opkomen in mezelf en zal ik het niet kunnen veranderen - omdat, het 'cognitief weten' wat het is dat in mijn geest bestaat niet genoeg is om die reacties en ervaringen ook daadwerkelijk te veranderen. De verandering moet gebeuren op fysiek vlak, in het moment zelf -- door bijvoorbeeld zelf-vergeving te spreken.

Dus, wat ik deed in dat moment is dat ik in stilte in mezelf, op mega-fluistertoon (omdat ik in een groep van mensen stond en ze waarschijnlijk zouden denken dat ik gek ben als ik zelf-vergeving luidop zou beginnen spreken), de volgende specifieke zelf-vergeving sprak - hierin gebruik makend van de gedachten en reacties die ik in het moment zelf kon identificeren in mezelf en de specifieke achterliggende gedachtenpatronen die ik heb kunnen identificeren in mijn schrijven:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te vergelijken met de andere mensen om mij heen en mezelf te beoordelen als minderwaardig en inferieur omdat ik zie dat zij beter spelen dan ik

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf minderwaardig en inferieur te voelen in mezelf als reactie op de gedachte dat ik minderwaardig en inferieur ben tegenover de andere mensen die ik zie omdat zij betere spelers zijn dan ik

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de mensen die ik zie te beoordelen als superieur en beter dan mij en daarin hen te beschuldigen van de emotionele ervaring van minderwaardigheid en inferioriteit die ik ervaar in mezelf -- in de plaats van in te zien dat hoe ik hen zie en hoe ik op hen reageer in mezelf, mijn creatie is omdat ik mezelf heb toegestaan mezelf te definieren in mijn geest in en als een gedachten-programma van Competitie, waarin ik mezelf vergelijk met de mensen om mij heen vanuit voorgeprogrammeerde beoordelingen in mijn geest waar ik emotionele en gevoelens ervaringen mee verbonden heb

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor het gedachten-systeem/-programma van competitie dat ik in mijn geest heb toegestaan te bestaan en waarin ik mezelf heb gedefinieerd, waarin ik mezelf continu vergelijk met al de mensen die ik zie met mijn ogen in mijn omgeving - door emotioneel te reageren op de beoordelingen die ik plaats op al wat ik zie met mijn ogen, en daarin mezelf af te scheiden van die beoordelingen en mezelf op te stellen als een 'slachtoffer' van die beoordelingen en dus een slachtoffer van iets wat ik zelf in mijn geest heb laten bestaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor het gedachten-construct van competitie en beoordelingen dat in mijn geest bestaat door emotioneel te reageren op de beoordeling en vergelijking in mijn geest waarin ik denk dat 'de anderen beter zijn dan ikzelf' -- door niet in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik enkel beinvloed kan worden door beoordelingen over mezelf en beoordelingen over andere mensen, als en wanneer ik mezelf niet aanvaard als wie ik ben in mezelf en als en wanneer ik 'meer' en 'beter' en 'superieur' wil zijn dan wie ik ben in dit moment

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf niet te aanvaarden als de realiteit van wie ik ben in dit moment door mezelf te vergelijken met andere mensen en door beter te willen zijn dan hen en dus beter te willen zijn dan mezelf als wie ik ben en hoe ik besta in dit moment -- en daarin dus mijn specifieke vaardigheden en fysieke beperkingen en limitaties niet te aanvaarden als wat het is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de andere mensen die ik zie om mij heen te beschuldigen van dat zij zich superieur voelen en dat zij mij beoordelen als minder dan hen en hen dus te beschuldigen van de negatieve emotionele ervaring van inferioriteit die ik ervaar in mezelf tegenover hen -- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik mij enkel inferieur en negatief voel omdat ik het gedachtenconstruct van 'competitie' heb toegestaan te bestaan in mezelf waarin ik mij superieur en positief wil voelen tegenover andere mensen, waarin ik andere mensen in mijn geest dus in precies dezelfde inferieure en negatieve positie plaats als waar ik mij nu in ervaar

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij kwaad te voelen op de mensen om mij heen door hen te beschuldigen van mij te beoordelen op mijn expressie, gedrag en uitdrukking - en hen daarin dus te beschuldigen van de emotionele ervaring van inferioriteit die ik ervaar in mezelf-- in de plaats van in te zien en te beseffen dat ik enkel beinvloed kan worden door beoordelingen en waarde-oordelen over wat 'goed' en 'slecht', 'juist' en 'fout' en 'positief' en 'negatief' als en wanneer ik niet HIER ben, en wanneer ik mezelf niet aanvaard als wie ik ben HIER in dit moment -- waarin ik positief noch negatief, goed noch slecht en juist noch fout ben --- ik ben wie ik ben als hoe ik HIER in dit moment besta, als de fysieke hoedanigheid en realiteit van mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen en te begrijpen dat terwijl ik andere mensen ervan beschuldig dat zij mij beoordelen op mijn expressie, gedrag en uitdrukking, vanuit een gedachtenconstruct van Competitie en Vergelijking en dat zij mij daarin dus blijkbaar niet aanvaarden als wie ik ben --- waarin ik mij dan minderwaardig voel --- dat ik daarin eigenlijk zelf bezig ben met hen te beoordelen en dat ik dus andere mensen zelf niet aanvaard als wie zijn, in en als de hoedanigheid van hun fysieke bestaan, omdat ik in mijn geest hen beoordeel als oftewel positief of negatief, superieur of inferieur --- in de plaats van één en gelijk te staan met hen en hen zowel als mezelf te erkennen en aanvaarden als unieke levende wezens, als HIER - evenwaardig en gelijk

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor de beoordelingen die ik in mijn geest heb laten bestaan, waarin ik mezelf noch andere mensen aanvaard als wie ik werkelijk ben en wie zij werkelijk zijn - door dan emotioneel te gaan reageren op die beoordelingen wanneer ik mezelf, in vergelijking met andere mensen, beoordeel als negatief en minderwaardig -- en dan in die emotionele reactie als het ware een statement te maken dat ik het slachtoffer ben van deze beoordelingen --- in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf en in te zien dat die beoordelingen in mijn geest bestaan, en gebaseerd zijn op het verlangen om te Winnen en om mij superieur te voelen tegenover andere mensen dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf


Naarmate ik zelf-vergeving bleef toepassen, zag ik hoe de reacties in mezelf minder werden en hoe ik mezelf stabiliseerde en uiteindelijk zo een emotionele episode kon vermijden - waarin ik duidelijk zag dat, als ik geen zelf-vergeving had toegepast in deze situatie, dat ik dan weer zou zijn 'gevallen' in het gedachten- en reactie-patroon dat uiteindelijk zou hebben geleid tot een emotionele staat in mezelf waarin ik 'Opgeef' en mezelf laat vallen in een diepe innerlijke put van zelf-medelijden --- om dan uiteindelijk weer recht te komen en de volgende keer precies hetzelfde mee te maken vanaf het moment dat ik mij in een gelijkaardige situatie bevindt. Dit keer had ik echter zoiets van 'het is er genoeg mee geweest, dit stopt hier Nu!' en dus dwong ik mezelf om zelf-vergeving te spreken en toe te passen in dat moment --- hetgeen uiterst effectief bleek te zijn.

Dit was dus de tweede fase in dit proces van het praktisch en realistisch veranderen van een emotionele ervaring van Opgeven en een gedachtenpatroon van Competitie - en in de derde fase zal ik wederom mezelf onderzoeken en evalueren, met name in een moment waarin ik mij in een fysieke situatie bevindt dat meestal een activeringspunt is voor de emotionele reactie en het gedachtenpatroon van Competitie en Opgeven --- om te zien voor mezelf waar ik sta in mezelf in relatie tot het Veranderen van dit patroon, en wat er dus nog nodig is en waar ik mezelf nog moet toepassen teneinde van deze Zelf-Verandering een fysieke Realiteit te maken.


Wordt Vervolgd in Dag 447

Dag 444: Als ik in Competitie sta met Anderen - Geef Ik dan Eigenlijk Mezelf Op?

Dit is een verderzetting van "Dag 443: Waarom heb Ik Angst om de Verliezer te Zijn?" - waarin ik het onderliggende gedachten-construct/systeem heb onderzocht en omlijnd dat aan het startpunt en de bron ligt van waarom er een emotionele ervaring van 'Opgeven' in mezelf naar boven komt wanneer ik mij in een situatie bevindt waarin ik oog in oog sta met een uitdaging -- bijvoorbeeld wanneer ik een nieuwe techniek aan het leren ben tijdens de Squash-les.

Dit construct in mijn geest die een specifieke 'energetische ervaring' produceert in mezelf van een constant schommelen tussen positieve gevoelens van superioriteit en negatieve emoties van inferioriteit -- is een 'construct' van Vergelijking en Competitie, waarin ik het ene moment mezelf 'beter'/'superieur' waan aan een specifieke persoon waarmee ik mezelf in Vergelijking en Competitie plaats en het andere moment geloof ik dat ik minder en inferieur ben in vergelijking met een specifieke persoon die ik observeer in mijn omgeving. Deze continue energetische schommeling in mijn geest zorgt voor een 'instabiliteit' in mezelf, omdat ik niet HIER ben of besta, in de simpliciteit en de eenvoud van 'wie ik ben' als een uniek individu, constant, stabiel en consistent in elk moment -- neen, ik ben het ene moment positief en het andere moment negatief, nu eens goed dan weer slecht, nu eens beter dan weer minder - volgens de gedachten van Vergelijking en Competitie die in mijn geest bestaan en die mij allerhande beoordelingen in het oor fluisteren in relatie tot mezelf en andere mensen die ik zie om mij heen.

En het is door deze constante schommeling tussen energetische polariteiten van positieve en negatieve energie in mezelf, van gevoelens en emoties, dat ik niet stevig in mijn schoenen sta en dat ik bijvoorbeeld vanaf het moment dat ik voor een uitdaging sta, het gevoel heb dat ik geen 'macht' of 'kracht' heb om erdoor te gaan op een stabiele manier, en dat ik niet werkelijk op mezelf kan berusten, vertrouwen of steunen --- en dus ga ik in een gedragspatroon van 'Opgeven'. Omdat, ik bedoel, zolang ik niet stabiel sta in mezelf, als een levende statement en zekerheid van 'Ik ben HIER' en als het ware sta als een pilaar van consistentie en stabiliteit, dan kan ik er onmogelijk op vertrouwen dat ik er voor mezelf zal zijn terwijl ik door de uitdaging heen wandel. Opgeven lijkt dan dus, vanuit het perspectief van de Geest, de meest 'veilige' optie -- omdat, wat ik doe in de emotionele ervaring van Opgeven, is in feite uitreiken naar de mensen om mij heen in de verwachting dat zij er zullen zijn voor mij, dat zij mij zullen opvangen en dat zij zullen staan als mijn zekerheid en stabiliteit.

Dat is immers een specifiek verwachtingspatroon dat ik heb opgebouwd in mijn geest doorheen mijn kindertijd - omdat, mijn gezinsleven en de mensen in mijn onmiddellijke omgeving, was allemaal zeer stabiel, ik kon erop vertrouwen dat ze er altijd voor mij zouden zijn. Ik bevond mij in een zeer stabiele en hechte familiale structuur waarin het voor mij steeds leek alsof ik kan vertrouwen op de mensen in mijn omgeving, op die schijnbare 'stabiele structuur' -- en dat het met andere woorden geoorloofd is om mijn zelf-vertrouwen en zelf-zekerheid compleet te verloochenen en mezelf te laten vallen, want 'er zullen altijd wel andere mensen zijn die mij opvangen'.

De consequenties van dit gedragspatroon van opgeven dat ik heb geconditioneerd in mezelf doorheen mijn leven - laten zich nu echter zien - en wat ik nu besef is dat ik mezelf enorm gelimiteerd heb in mijn leven in verband met het ontwikkelen en ontdekken van nieuwe vaardigheden, en het maken van beslissingen en het kiezen van een 'levenspad', enzovoort, omdat ik de gewoonte had gecreëerd in mezelf om steeds op te geven vanaf het moment dat dingen een beetje moeilijk werden. En, ik had dus nooit beseft of ingezien dat het net dat moment is waarop dingen moeilijk worden, dat het 'doorbraak' moment is, het moment waarop je jezelf verandert en je daadwerkelijk jezelf uitbreidt. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld tijdens het sporten -- het is dat punt waarop je lichaam pijn doet en het aanvoelt alsof je gaat sterven en je niet meer kan, dat je weet van, als je hier doorzet en niet opgeeft, dat je een 'grens' in jezelf overschrijdt en dat je de volgende keer met veel minder moeite hetzelfde punt zal kunnen bereiken - en je zo langzaam maar zeker jezelf in die specifieke vaardigheid uitbreidt en ontwikkelt.

Het patroon van 'Opgeven' is dus, zoals ik al had aangekaard, in relatie tot het gedachten-construct van 'competitie' en 'vergelijking' -- niet zomaar een 'opgeven' tegenover wat het dan ook is waar ik mee bezig ben, maar eerder een Opgeven van mezelf, tegenover mezelf. Omdat, terwijl ik mezelf in mijn geest aan het vergelijken ben met andere mensen, en ik zit te schommelen tussen gevoelens en emotionele ervaringen van superioriteit en inferioriteit - zeg ik eigenlijk in mezelf van 'ik aanvaard mezelf niet zoals ik ben' en 'ik vind mezelf niet goed genoeg - en dus wil ik erkenning krijgen van andere mensen dat ik beter ben dan hen, zodat ik mij ten minste positief kan voelen over mezelf' --- waarin ik dus niet sta als een punt van ondersteuning en stabiliteit voor mezelf, hetgeen dan uiteindelijk onvermijdelijk zal leiden tot een punt waarin ik 'Opgeef' in een moment waarin het even moeilijk wordt voor mezelf.

In de volgende blog zal ik verderzetten in dit proces van het praktisch en realistisch veranderen van een ervaring/reactie van Opgeven, met de volgende stap in dit proces, namelijk het toepassen van Zelf-Vergeving waarin ik dit construct van Vergelijking en Competitie dat ik heb gedefinieerd in deze blog zal verlossen en loslaten in mezelf door te staan als het punt van verantwoordelijkheid in relatie tot de creatie van dit specifieke construct.

Dag 443: Waarom heb ik Angst om de Verliezer te Zijn?

Dit is een Verderzetting van "Dag 442: Hoe is de Emotionele Reactie van Opgeven een Gevolg van het Weggeven van mijn Macht?" - waarin ik heb vastgesteld dat de Emotionele Reactie van Opgeven in een specifieke situatie, bijvoorbeeld wanneer ik aan het sporten ben en ik ben aan het verliezen, niet 'op zichzelf bestaat', maar dat de reactie/ervaring van 'opgeven' eerder een gevolg is van een opbouwing van allerlei reacties en ervaringen in mezelf waarin ik mijn macht heb weggegeven aan emotionele en gevoelens reacties gedurende een langere periode. En hierin heb ik dan ingezien dat, om een emotionele reactie/ervaring van Opgeven te kunnen veranderen in mezelf - zal ik eerst die specifieke emotionele en gevoelens reacties moeten veranderen die aan de grondslag liggen van de creatie van de reactie van 'Opgeven'.

Dit patroon van Opgeven speelde zich opnieuw af in precies dezelfde situatie waarover ik ben beginnen schrijven in Dag 436 - namelijk wanneer ik in de Squash Academie aan het oefenen was en op een bepaald punt keek ik naar de andere studenten en dacht ik van 'damn, ik ben zoveel slechter dan hen', omdat ik merkte dat ik vaak ballen missloeg en dat de leerkracht mij wees op bepaalde fouten die ik maakte in mijn houding. En dit keer ging ik in mijn zelf-introspectie niet kijken naar de emotionele reactie van opgeven op zich -- maar eerder naar het patroon van gedachten en emotionele reacties dat zich daarvoor afspeelde en dat uiteindelijk een reactie van opgeven activeerde. Zodat ik dat patroon kan veranderen en daardoor automatisch en tegelijkertijd de ervaring van opgeven verander.

De eerste stap in deze zelf-introspectie is om in zelf-eerlijkheid te kijken naar de specifieke gedachten die door mijn geest gingen waar ik dan emotioneel op reageerde en die dan uiteindelijk leidden tot een sneeuwbal-effect dat uitmondde in een reactie van Opgeven. Het triggerpunt van de gedachten was het moment waarop ik mij bij de andere studenten en de leerkracht voegde terwijl ze een oefening aan het doen waren. In dat moment waren er al subtiele gedachten die door mijn geest gingen waarin ik mij de dag voordien herinnerde waarin ik mij vrij positief had gevoeld tijdens de les en nu bestond er een achterliggende verwachting in mijn geest dat die positieve ervaring opnieuw aanwezig zou zijn.

Dan was het mijn beurt om de bal terug te spelen naar de leerkracht en ik sloeg meteen mis, waarop de leerkracht mij bij hem riep en aan de klas vroeg zei van "vertel mij eens wat Kim hier fout heeft gedaan" -- en het was in dat moment waarop er gedachten in mijn geest geactiveerd werden van 'oh neen, niet opnieuw', 'waarom ben ik het altijd die fouten maakt?', 'waarom krijg ik altijd commentaar?' - en 'de anderen zullen vast op mij neerkijken omdat ik het maar niet juist doe' en 'ze zullen mij uit de groep willen duwen omdat ik de slechtste ben'. En op deze gedachten reageerde ik met een emotionele ervaring van angst in mezelf.

Wat hier in deze gedachten duidelijk werd, is dat er een bepaalde specifieke persoonlijkheidsstructuur bestaat in mijn geest van 'neerkijken op de verliezer' - omdat, dat is wat ik zie in de mensen om mij heen, dus, dit wil zeggen dat het een gedachtenpatroon is dat eigenlijk in mezelf bestaat --- dat het eigenlijk iets is dat ik zelf doe, maar waar ik nooit eerlijk over heb willen zijn tegenover mezelf en/of andere mensen. In mijn gedachten ben ik immers zogezegd een 'goed persoon', iemand die een ander nooit zou beoordelen of discrimineren of wegpesten of afwijzen. Maar, wanneer ik echter eerlijk ben met mezelf over het soort gedachten dat er werkelijk bestaat in mijn geest - en dingen die ik tijdens mijn leven op een bepaald punt heb gedaan -- dan besef ik dat hoe ik werkelijk denk en wat er werkelijk omgaat in mijn geest, is dat wanneer ik iemand zie sukkelen met iets en wanneer ik zie dat iemand iets niet kan of dat iemand iets minder goed kan of minder snel onder de knie krijgt dan andere mensen, dan komen er allerlei haatvolle gedachten op in mijn geest, van 'oh my god, kan die dat nu echt niet, dat is zo simpel', en 'is die nu echt zo dom?!',  'wat een idioot', 'je moet echt supersimpel zijn om dat niet te kunnen' --- gedachten waarop ik dan in mezelf reageer met een emotionele ervaring van frustratie, kwaadheid en waarin ik mij superieur voel tegenover die specifieke individu.

Dus, omdat dat is hoe ik eigenlijk besta in en als mijn onderbewustzijn, in mijn 'geheime gedachten' - is dat hoe ik mijn wereld ervaar, en is dat wat ik ook zie in andere mensen. Ik ga dan geloven en denken dat bijvoorbeeld de andere studenten in mijn les mij op dezelfde haatvolle en neerkijkende manier zullen beoordelen in hun gedachten wanneer ze zien dat ik ergens mee sukkel en dat ik moeite heb om iets te leren en onder de knie te krijgen - waarop ik dan reageer met een ervaring van inferioriteit op de superioriteit die ik geprojecteerd zie in hun gedachten naar mij toe --- omdat ik dit energetische machtsspel immers heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf. Daardoor zal ik mij dan ook soms superieur voelen en soms inferieur - dat is hoe het werkt - soms win ik, soms verlies ik. En dit is fascinerend omdat het laat zien dat dit hele construct in mijn geest van 'willen winnen' en van mij positief en opgeladen voelen wanneer ik geloof en denk dat ik 'de beste' of 'beter ben' en mij negatief en leeggelopen voelen wanneer ik geloof en denk dat ik 'de slechtste' of 'minder' ben, in wezen niet echt is, het is gewoon een systeem van energie in mijn geest, dat, zoals een batterij, van een positieve naar een negatieve pool gaat, en weer terug --- altijd en opnieuw, van hoog naar laag en van laag naar hoog. Dus, wanneer ik denk dat ik de winnaar ben dan ben ik eigenlijk tegelijkertijd de verliezer omdat het maar een kwestie is van tijd eer dat die energie van een positieve naar een negatieve lading zal gaan..

Dus, het is door dit construct in mijn geest dat ik heb kunnen definieren - van specifieke gedachten, verbonden met specifieke emoties, die geactiveerd worden in mijn geest in een specifieke situatie - dat ik in een emotionele 'episode' terechtkom terwijl ik in de les zit, en dat ik uiteindelijk in een emotionele ervaring en reactie ga van Opgeven. Dit wil zeggen dat als ik dit construct van 'competitie' en specifiek de haatvolheid en het beoordelen, wegduwen en onderdrukken van de zogezegde 'verliezer' in mezelf verander - dat ik dan ook  tegelijkertijd de reactie/ervaring van opgeven verander.

In mijn volgende blogs zal ik verderzetten in dit proces om de emotionele reactie van angst en inferioriteit en uiteindelijk opgeven praktisch en realistisch te veranderen in mezelf -- zodat ik bijvoorbeeld kan participeren in de squash les zonder in emotionele reacties te gaan en zodat ik daadwerkelijk kan genieten van het spel.

Dag 442: Hoe is de Emotionele Reactie van Opgeven een Gevolg van het Weggeven van mijn Macht?

Dit is een verderzetting van "Dag 441: Als ik zo Makkelijk kan Opgeven - Besta ik dan wel Echt?" - waarin ik de Zelf-Vergeving Dimensie in het proces dat ik aan het wandelen ben van het veranderen van een reactie van Opgeven heb uitgeschreven. En in deze blog was ik van plan om de Zelf-Correctie Dimensie toe te passen, gebruik makend van de inzichten en realisaties die zich openbaarden in de vorige stap/blog.

Wat echter fascinerend was, is dat, een dag nadat ik de zelf-vergeving dimensie had toegepast in verband met de ervaring van opgeven - kwam er een moment waarin ik in mijn reactiepatroon op een situatie in mijn omgeving emotioneel reageerde -- en daar kwam dan de ervaring van opgeven naar boven, waarin ik zag hoe ik het hele patroon uitspeelde dat ik had onderzocht en uitgelegd voor mezelf in mijn blogs.

Ik zag hoe de gedachten van 'ik kan dit niet meer' en 'ik geef gewoon op' geactiveerd werden, en dan een emotionele ervaring van zelf-medelijden, depressie en opgeven -- hetgeen dan overging naar een huilbui. En, ik bedoel, ik ging er echt volledig in -- in die absolute emotionele beslissing van "ik wil opgeven!" en "ik kan niet meer". En ik dacht van "maar allez nu, ik dacht dat ik dit had gestopt?!".

Dit was echter een coole gebeurtenis omdat het mij dimensies laat zien van hoe het programma van 'opgeven' in de geest bestaat en hoe ik mezelf gedefinieerd heb in relatie tot de reactie/ervaring van opgeven die ik nog niet had overwogen in het proces van zelf-onderzoekend schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie dat ik tot zover gewandeld heb. Het veranderen van patronen die ik gedurende mijn hele leven hier op aarde heb opgebouwd en herhaald, gebeurt namelijk niet op één, twee, drie -- het is een proces van het voortdurend onderzoeken, vergeven en corrigeren van mezelf tot de correctie een levende consistentie wordt van wie ik ben in elk moment.

Dus, de reactie van 'opgeven' is duidelijk een teken dat ik dit besef en begrip nog niet geïntegreerd heb in mezelf - dat, gewoon omdat een emotionele ervaring en een gedachtepatroon weer opkomt in mezelf nadat ik het heb doorwandeld in mijn proces van zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-correctie - wil niet zeggen dat ik 'gefaald' heb in mijn proces -- het is net zoals met elk nieuw punt dat ik wil integreren in mijn leven --- het vergt tijd en moeite en herhaling eer ik mezelf daadwerkelijk in lijn geplaatst heb in mijn leven met dit nieuwe punt. Dus, om te gaan opgeven vanaf het moment dat de specifieke gedachtenpatronen en emotionele reacties weer opkomen in mezelf, is mezelf saboteren in dit natuurlijke leerproces.

Wat ik ook heb ingezien, nadat ik weer oog in oog kwam te staan met hoe de ervaring/reactie van 'opgeven' mij nog steeds overweldigd en meesleept - is dat de reactie van opgeven op zich in wezen een gevolg en consequentie is van een opbouwing van heel veel reacties en energie in een specifiek patroon/programma in mijn geest --- en dat, de reactie van opgeven is in feite een teken dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan dit specifieke patroon/programma van energie in mijn geest -- en dat, elke keer ik dit programma 'wil stoppen', zie ik hoeveel macht het heeft over mij en dat ik het niet lijk te kunnen stoppen en dan geef ik op. In de plaats van vast te stellen van 'ok, ergens in mezelf heb ik mijn macht weggegeven aan dit programma -- laat mij het onderzoeken een proces bewandelen van zelf-verandering -- waarin ik mijn macht kan hernemen en als een punt van autoriteit staan tegenover dit patroon/prgramma in mijn geest.

Dus, teneinde de ervaring/reactie van opgeven te kunnen veranderen ---  zal ik eerst die emotionele overweldiging moeten veranderen --- en dus onderzoeken waar en hoe het is dat ik mijn macht weggeef aan specifieke patronen van gedachten en energie in mijn geest. Daarom zal ik niet verderzetten in dit proces van het veranderen van een emotionele reactie van opgeven --- omdat ik dan enkel een vicieuze cyclus van opgeven zal creëren voor mezelf, zolang ik de eigenlijke oorsprong/oorzaak van waarom ik mezelf laat overweldigen door energie in de eerste plaats niet aanpak.

Dag 441: Als ik zo Makkelijk kan Opgeven - Besta Ik dan wel Echt?

Dit is een Verderzetting van "Dag 440: Hoe is de Reactie van Opgeven een Zelf Beschermings Mechanisme van de Geest", in mijn proces van het veranderen van een reactie van Opgeven - waarin, de reactie van Opgeven die ik hier specifiek aan het aanpakken ben, is in relatie tot wat ik in mezelf opmerkte tijdens mijn Squash lessen in de Squash Academie waar ik les krijg samen met verschillende andere mensen.

In de voorgaande blogs, vanaf Dag 436 ben ik dit proces begonnen met de 'eerste fase', namelijk het onderzoeken van hoe de ervaring/reactie van 'Opgeven' precies bestaat in mijn geest - met andere woorden: hoe wordt deze ervaring geactiveerd? Welke zijn de 'triggerpunten' die specifieke gedachten, backchat en emotionele reacties opwekken in mijn geest die uiteindelijk de ervaring/reactie van 'Opgeven' manifesteren in mezelf? En Welke zijn de componenten die de Ervaring/Reactie van 'Opgeven' in mijn geest constitueren? En hierin vond ik dat de meest fascinerende dimensie van hoe de emotionele ervaring/reactie van 'Opgeven' in mijn/de geest bestaat, is dat het een zelf-sabotage mechanisme is dat specifiek in functie staat van het limiteren van mezelf in hoe ik mezelf definieer in mijn geest door ervoor te zorgen dat ik zal opgeven alvorens een nieuwe vaardigheid te ontwikkelen/leren en wel specifiek net op het moment dat er een 'doorbraak' zou plaatsvinden - 'doorbraak', met andere woorden het moment waarop ik plots iets onder de knie krijg en mijn perspectief verandert van 'ik kan dit niet' naar 'hey, ik kan dit', en bijgevolg ook mijn idee van 'wie ik ben' in mijn geest zich 'uitbreidt' -- omdat die idee gebaseerd is op het geloof dat 'wie ik ben' gelimiteerd en afgebakend is door de specifieke vaardigheden die ik gedurende mijn leven ontwikkeld heb in mezelf en dat ik dus nooit werkelijk 'meer' of 'beter' zou kunnen zijn dan die gelimiteerde en afgebakende 'identiteits-structuur'.

In deze blog begin ik aan de volgende fase, namelijk het toepassen van geschreven en gesproken Zelf-Vergeving - waarin ik het patroon van de emotionele reactie/ervaring van 'Opgeven' uiteenhaal  en 'afbreek'/Vergeef/loslaat -- om dan in de volgende blog over te gaan naar de zelf-correctieve stellingen, waarin ik mezelf als het ware weer 'opbouw', door een script/programma uit te schrijven voor mezelf dat mijn nieuwe 'patroon' zal worden in het omgaan met de specifieke situaties waarin ik anders zou reageren met een emotionele ervaring van Opgeven, zodat ik mezelf niet meer zal laten compromitteren, limiteren en beperken in mijn vaardigheden door een emotionele ervaring.

Na deze fasen, test en evalueer ik mijn toepassing van dit proces in de fysieke werkelijkheid, met name in een moment waarin ik 'normaal gezien' in een emotionele reactie van opgeven zou gaan in mezelf --- en zo kan ik zien of er nog andere te onderzoeken dimensies verborgen liggen onder de eerste laag die ik tot dusver heb kunnen identificeren. Deze stappen/fasen - van Zelf-Onderzoek, Zelf-Vergeving en Zelf-Correctie en fysieke evaluatie - zal ik dan blijven herhalen tot de ervaring/reactie van Opgeven in mijn geest geen macht meer heeft over mij en ik als het punt van autoriteit sta in mezelf tegenover de ervaring/reactie van Opgeven.


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in een ervaring/reactie van Opgeven te gaan in mijn geest wanneer ik zie dat ik iets niet kan

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de emotionele ervaring/reactie van Opgeven wanneer ik vaststel dat ik iets niet kan, verbonden met een gedachte in mijn geest dat 'ik het nooit zal kunnen - ik geef maar beter gewoon op'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten beïnvloeden in wie ik ben in relatie tot wat ik aan het doen ben, zoals squash spelen en oefeningen uitvoeren, door emotionele ervaringen, verbonden met backchat en gedachten van 'ik zou maar beter opgeven' en 'ik zal het toch nooit kunnen' die opkomen in mezelf --- in de plaats van in te zien dat deze emotionele ervaringen van 'opgeven' en de gedachten van 'ik geef maar beter op' afkomstig zijn vanuit het systeem van de geest waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren, als een gelimiteerd systeem dat enkel geïnteresseerd is in de eigen overleving en mij dus opzettelijk zal saboteren in relatie tot het leren kennen van nieuwe dingen en het ontwikkelen van nieuwe vaardigheden en het uitbreiden van mijn gewaarzijn van mijn wereld en mezelf, zodat het zijn structuur kan behouden van gelimiteerde zelf-definities

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de ervaring van zwakheid in mijn fysieke lichaam wanneer de emotionele ervaring van opgeven opkomt in mezelf, verbonden met de gedachten van 'ik geef maar beter op' en 'het zal mij nooit lukken', als reactie op een gedachte in mijn geest waarin ik vaststel dat ik een specifieke oefening of handeling of beweging niet kan - en die energetische ervaring in mijn lichaam te definieren in en als de backchat van 'ik kan niet meer' en 'ik wil niet meer verder doen' en 'het heeft geen zin' en 'wat maakt het uit' -- en daarin mezelf te laten sturen door deze energetische ervaring door dan uiteindelijk geen moeite meer te doen in de oefening en fysiek mijn schouders te laten zakken en mezelf aan de kant te willen gaan zetten of mijn racket de grond op gooien of de les uit te wandelen --- in de plaats van in te zien dat energie altijd werkt in polariteiten en dat, als ik een negatieve energie macht laat hebben over mijn fysieke handelingen en over wie ik ben vanbinnen en de beslissingen die ik maak, dan is dat een teken dat ik mijn macht heb weggegeven aan positieve energieëen en dat ik positieve energie laat bepalen wie ik ben vanbinnen en welke beslissingen ik maak in mijn leven --- in de plaats van stabiel te blijven in mezelf en wie ik ben vanbinnen en de handelingen die ik uitvoer en de beslissingen die ik maak te baseren op wat het beste is voor mezelf --- namelijk bijvoorbeeld verderzetten met de oefening en mezelf de kans te geven om door mijn denkbeeldige limitaties te breken en mijn vaardigheden en gewaarzijn in deze wereld en realiteit uit te breiden - en dus niet zomaar mijn vertrouwen te plaatsen in een Energie die 'positief aanvoelt' door te denken van 'het is Positief, dus het zal wel het beste zijn voor mezelf'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat als ik zo makkelijk onderuit gehaald kan worden door een energetische/emotionele ervaring, verbonden met gedachten in mijn geest die mij in het oor fluisteren dat ik moet opgeven waar ik mee bezig ben en dat ik het niet kan en nooit zal kunnen en dat het niet uitmaakt enzovoort - dat dat een teken is dat ik niet stevig en stabiel in mijn schoenen sta en dat ik niet duidelijk en rechtuit ben met mezelf in verband met wie ik ben in en als wat ik doe en dat ik bijvoorbeeld mijn beslissingen laat maken door gevoelens en emoties en energetische ervaringen in mezelf zonder zelf werkelijk verantwoordelijk te staan voor de consequenties van die beslissingen --- waardoor ik dan ook zeer makkelijk te beïnvloeden ben in mijn beslissingen en heel makkelijk bestuurbaar ben door gedachten, gevoelens en emoties zonder zelfs op welke manier dan ook te zien of die gedachten, gevoelens en emoties en de beslissingen die ik maak op basis van die gedachten, gevoelens en emoties, al dan niet het beste is voor mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat wat het beste is voor de geest, in en als positieve gevoelens/energie, niet noodzakelijk het beste is voor mezelf in en als het fysieke lichaam --- omdat de geest een systeem is dat in afscheiding bestaat van het fysieke lichaam en niet geïnteresseerd is in mijn bestaan als fysiek levend wezen, maar enkel bekommerd is om haar eigen voortbestaan als Energie - en dat als ik dus gevoelens vertrouw en macht geef over mijn fysieke handelingen en beslissingen - dat ik dan beslissingen zal maken die consequentieel zijn voor mijn fysieke lichaam en voortbestaan

en dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf bijgevolg ook niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat negatieve energie ook niet te vertrouwen is en dat - gewoon omdat ik mij ergens negatief over voel, zoals het uitvoeren van een oefening of doorzetten in een les, dat dat niet wil zeggen dat ik dat dan ook niet moet doen --- het wil enkel zeggen dat deze specifieke handeling/situatie consequentieel zal zijn voor de geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mijn fysieke handelingen en beslissingen te zien op basis van gezond verstand en op basis van wat het beste is voor mezelf in en als mijn fysieke bestaan hier op aarde - en dan gewoon te doen wat duidelijk het beste is voor mezelf, zoals bijvoorbeeld verderzetten in een oefening/les en nieuwe vaardigheden bijleren, zonder mezelf daarin te laten beïnvloeden door gedachten en emotionele reacties/ervaringen --- omdat die gedachten en emoties mij enkel zullen saboteren in het maken van beslissingen die eigenlijk het beste zijn voor mezelf als fysiek levend wezen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met gedachten die opkomen in mijn geest van 'ik kan dit niet' en 'het zal mij nooit lukken' en 'ik geef maar beter gewoon op' door daar dan op te gaan reageren met een emotionele ervaring van zwakheid en machteloosheid en door dan te willen opgeven wat ik aan het doen ben - in de plaats van in te zien dat die gedachten opzettelijk opkomen in mijn geest om een emotionele reactie los te krijgen van/in mezelf en op zich eigenlijk niets te maken hebben met mijn eigenlijke fysieke handelingen of realiteit omdat de gedachte van 'ik kan dit niet' en 'ik zal dit nooit kunnen' is geen eigenlijke vaststelling die gebaseerd is op de realiteit van de situatie - omdat ik in de leerfase zit van het integreren van nieuwe informatie of een nieuwe beweging en ik dus nog niet eens de kans heb gekregen om aan mezelf te laten zien dat ik het wel kan --- en dus zijn die gedachten opzettelijke stellingen van zelf-limitatie in mezelf waarin ik mezelf aan een zeer korte leiband houdt in mezelf door, terwijl ik iets nieuw aan het leren ben, al te gaan vaststellen van 'ik kan dit niet' en 'ik zal dit nooit kunnen' en 'ik geef maar beter gewoon op'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat als en wanneer ik mezelf identificeer met de gedachten in verband met opgeven, verbonden met een emotionele ervaring van zwakheid en machteloosheid en het verlangen om op te geven - dit een teken is dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het gelimiteerde systeem van de geest en dat ik dus nooit werkelijk heb bestaan als wie ik werklijk ben, namelijk als het potentieel van het fysieke lichaam in deze fysieke werkelijkheid, waarin de mogelijkheden van wat ik kan en wie ik ben niet zomaar beperkt kunnen worden tot gedachten en ideëen in mijn geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat als en wanneer ik beïnvloed kan worden in mijn fysieke handelingen door negatieve energie die opkomt in mezelf, zoals een negatieve ervaring van opgeven, verbonden met specifieke negatieve gedachten - dat dat dan een teken is dat het startpunt van waar ik mee bezig ben in mijn fysieke handelingen in wezen positieve energie is - en dat ik dus in mijn geest zit te participeren in allerlei positieve gedachten en energie en dus niet werkelijk mezelf uitdruk in en als wie ik werkelijk ben als de stabiliteit van het fysieke lichaam --- omdat, als ik mezelf zou uitdrukken vanuit en als wie ik werkelijk ben als de stabiliteit en simpliciteit van het fysieke lichaam, dan zou ik mezelf gewoon bewegen in de fysieke werkelijkheid volgens en op basis van wat ik kan zien dat het beste is voor mezelf - en dan zou ik niet bestuurbaar of beïnvloedbaar kunnen zijn door gevoelens of emoties

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd, wanneer de emotionele ervaring van opgeven opkomt in mezelf, in dat moment te beseffen dat deze negatieve ervaring als reactie op de vaststelling in mijn geest dat ik iets niet kan - impliceert dat ik in mijn geest een positieve ervaring heb geassocieerd met het 'kunnen' van wat ik probeer te doen --- en dat ik daarin dus de negatieve ervaring in mezelf heb gemanifesteerd die dan uiteindelijk opkomt wanneer ik merk dat ik het 'niet kan' --- in de plaats van stabiel te blijven in mezelf en één en gelijk te staan met wat ik doe in het besef dat wat ik doe, en wat ik al dan niet 'kan' niet bepaalt 'wie ik ben', in termen van of ik al dan niet 'positief' of 'negatief' in waarde ben --- ik blijf nog steeds mezelf, wat ik ook doe of kan of niet kan



Tot hier ga ik in deze reeks zelf-vergeving statements en ik ga in Dag 442 verder met de zelf-correctieve statements

Dag 439: Hoe is de Reactie van Opgeven, een Consequentie van de Competitie die in Mezelf Bestaat?

Dit is een verderzetting van "Dag 438: Het Veranderen van een Reactie van Opgeven - Deel 3" - waarin ik de stap heb bewandeld van het onderzoek doen naar hoe de ervaring/reactie van Opgeven werkt, functioneert en in elkaar zit - welke met andere woorden de specifieke gedachten, backchat en verbeelding zijn die in mijn geest naar boven komen en die mij uiteindelijk tot een punt in mezelf drijven waarin ik wil 'Opgeven'.

 Ook heb ik in Dag 437 vastgesteld dat het punt van 'Opgeven' niet zou bestaan in mezelf indien het punt van Competitie en Vergelijking niet bestond in mezelf - en dat ik dus enkel in een ervaring van 'Opgeven' zal gaan omdat ik in mijn geest mezelf in competitie plaatste met de mensen of met één specifieke persoon om mij heen en daarin mezelf definiëerde in een polariteitservaring van het verlangen om te Winnen en mij superieur te voelen langs de ene kant, en de Angst om te Verliezen en mij Inferieur te voelen langs de andere kant. De reactie van Opgeven komt dan specifiek naar boven wanneer ik vaststel in en vanuit hoe ik de situatie beoordeel in mijn gedachten, dat ik niet zal kunnen winnen - omdat ik denk en geloof van, 'als ik opgeef dan zal ik mij tenminste geen Verliezer moeten voelen', omdat, door op te geven, zeg ik eigenlijk in mezelf van 'ik doe niet meer mee', 'ik speel dit spel niet meer'. En, in die reactie kan ik mij nog steeds machtig en superieur voelen in mezelf, omdat ik de 'macht' heb om 'uit het spel te stappen' en om te zeggen van 'Fuck You spel, ik geef niet meer om jou!'.

Maar, ik bedoel, dat zogezegde 'opgeven van het spel' en 'uit het spel stappen' geldt enkel voor dat ene moment waarin ik zie of vaststel in mijn geest dat ik niet zal kunnen winnen van de mensen in mijn omgeving of van de specifieke persoon waarmee ik mezelf in competitie heb geplaatst in mijn geest -- het is maar één moment waarin ik zeg van 'ik wil niet competeren/wedijveren', omdat ik in dat ene moment zie dat dat mijn enige optie is om toch nog een gevoel van macht en superioriteit in mezelf te kunnen behouden, door in feite te zeggen van 'fuck you'. Daarna gaat alles echter weer zijn gewone gang, tot het volgende moment waarin ik mezelf in dezelfde situatie bevindt waarin ik in mijn geest aan het competeren/wedijveren ben met iemand in mijn omgeving en ik de indruk krijg dat ik niet aan het 'winnen' ben, en ik in precies dezelfde reactie van 'opgeven' zal gaan. Dus, ik heb nooit werkelijk 'het spel opgegeven', dat was in wezen maar een schijnmanoever dat in werkelijkheid ook gewoon deel uitmaakte van het 'spel' waarin het doel is dat ik krijg wat ik wil en dat ik mij belangrijk, speciaal, superieur, machtig en positief kan voelen.

Dus, in dit proces dat ik hier bewandel, van het veranderen en corrigeren van de Emotionele Reactie van Opgeven, is mijn doel om voor mezelf te onderzoeken en bepalen wat het werkelijk wil zeggen om 'het spel op te geven', om met andere woorden te leven en te bestaan op een manier waarin ik niet in elke beweging die ik maak in competitie sta met andere mensen, waarin ik niet streef naar persoonlijke overwinning, macht, controle of superioriteit en waarin ik dus mezelf de vrijheid, de kans en de mogelijkheid geef om niet enkel mezelf maar ook andere mensen te leren kennen als wie ze eigenlijk zijn. Omdat, zolang ik in competitie besta, zie, erken of apprecieer ik de eigenlijke uniekheid van elk wezen niet, al wat ik zie is beoordelingen van 'superieur' of 'inferieur', 'beter' of 'minder' en 'positief' of 'negatief' - en mijn eigen persoonlijke interne emotionele en gevoelens- reacties op die beoordelingen.


Ik zet dit proces verder in Dag 440

Dag 438: Het Veranderen van Een Reactie van Opgeven - Deel 3

Dit is een verderzetting van "Dag 437: Het Veranderen van een reactie van Opgeven in een Sportprestatie - Het In Kaart brengen van de Reactie" - waarin ik tot de vaststelling gekomen ben, door te onderzoeken wat het is in mezelf dat de reactie/ervaring van Opgeven in één specifiek moment constitueert en onderbouwd, dat die reactie van Opgeven gebaseerd is op een 'ingesteldheid' van 'competitie' in mijn geest, waarin ik mezelf vergelijk met de mensen die ik zie om mij heen, vanuit een verlangen om beter/superieur te zijn en erkenning te krijgen voor hoe goed en fantastisch ik speel. De ervaring van opgeven is dan een manifestatie die het gevolg is van hoe ik mijn expressie/handelingen in functie stel van een doel buiten mezelf, namelijk 'erkenning krijgen van andere mensen', in de plaats van mezelf uit te drukken en te handelen in functie van mezelf en van het doel om simpelweg te genieten van wat ik doe.

Indien ik deze ervaring in mezelf van opgeven werkelijk wil veranderen, zodat ik, wanneer ik mezelf in een gelijkaardige situatie bevindt, dan niet meer emotioneel zal reageren met een verlangen om 'gewoon alles los te laten en op te geven' - dan zal ik in alle eerlijkheid elke gedachte, backchat, verbeelding en emotionele en/of gevoelsreactie moeten neerschrijven, zodat ik voor mezelf duidelijk kan zien hoe deze emotionele reactie geactiveerd wordt in mijn geest -- opdat ik in staat zal zijn, wanneer het opnieuw de kop opsteekt, om in het moment zelf 'preventief' te handelen doordat ik authoriteit zal hebben in relatie tot die specifieke emotionele ervaring omdat ik zal begrijpen en inzien hoe het werkt en functioneert.

Dus - de specifieke situatie waarin het punt van 'opgeven' zich afspeelt, is tijdens mijn squash-les, wanneer ik naar Esteni kijk, naar hoe zij zich beweegt op het veld en hoe zij vaak de bal kan terugspelen die de leraar haar toespeelt. En dan zegt de leraar van 'ja zeer goed Esteni' en dan draait hij zich naar mij en zegt van 'jij heb nog wat werk nodig' of 'jij hebt het nog niet helemaal beet, maar Esteni, jij bent een natuurtalent'. Of wanneer ik een match speel tegen Esteni en ik merk dat zij meer ballen kan terugslaan dan ik en dat ik meer moeite heb om mezelf op het veld te bewegen en te manoevreren. Dan komt er een gedachte op in mijn geest, als een beeld van de leerkracht die naar Esteni kijkt en haar meer aandacht geeft dan mij, of een beeld van Esteni die op een podium staat, in de schijnwerpers, en aandacht en erkenning krijgt van iedereen omdat ze zo'n goede squash-speler is. En mijn backchat gaat dan van 'niemand ziet mij staan', 'ik krijg geen aandacht' en 'als ik geen aandacht krijg van mensen dan kan ik niet bestaan' waar ik op reageer met een ervaring van angst in mezelf.

Dan gaat de backchat over naar 'ik krijg minder aandacht van mensen dan Esteni, dus ik ben minderwaardig tegenover Esteni', waarop ik dan reageer met een ervaring van inferioriteit in mezelf. En dan van die ervaring van inferioriteit, ga ik over naar een energie van kwaadheid en wrok/rancune en jaloezie, met gedachten zoals 'het is niet eerlijk', 'ik doe evenveel mijn best en ik krijg niet hetzelfde resultaat, hoe onrechtvaardig/oneerlijk'. En dan van een ervaring/reactie van kwaadheid, gaat de energie over tot een ervaring van zelf-medelijden, met gedachten zoals 'waarom kan ik niet beter zijn' en 'waarom kan ik niet sneller leren' en 'wat is er toch mis met mij?' en 'waarom kan ik niet zo goed zijn als Esteni?'.

Hier is dan het punt waarop de ervaring/gedachte/reactie van 'opgeven' zijn intrede doet - omdat ik van deze gedachten van zelf-medelijden, overga naar gedachten zoals 'misschien geef ik maar beter gewoon helemaal op' en 'wat maakt het nog uit, ik zal nooit goed genoeg zijn' en 'ik ga toch niet vooruit', 'wie houdt ik voor de gek', 'wat sta ik hier eigenlijk te doen', etcetera, hetgeen gepaard gaat met een depressie-achtige ervaring -- het is niet werkelijk depressie op zich, maar wel een ervaring van 'zwaarte' in mezelf die mij naar beneden trekt, waarin ik bijna fysiek mijn armen naast mijn lichaam laat neerhangen en met mijn gezicht meer naar de grond getild sta, en mijn ogen die zwaar in hun kassen wegen.


In mijn volgende blog zal ik verderzetten in dit proces - en specifiek kijken naar wat de meest praktische en effectieve aanpak is in mijn proces van het veranderen van een reactie van Opgeven.