Dag 533: Waarom we Onze Meningen Verdedigen..

Om dieper in te gaan op de neiging van de Geest en specifiek het 'Ego' om in een staat en standpunt van 'ik WEET alles' te gaan in relatie tot onze omgeving en defensief te reageren wanneer dat standpunt in twijfel getrokken of bevraagd wordt of zelfs enkel in een situatie waarin het noodzakelijk is om iets bij te leren en een nieuwe vaardigheid/inzicht te ontwikkelen - is het belangrijk om te zien en te beseffen welke ernstige gevolgen deze neiging die inherent is aan de menselijke geest en het Menselijk Ego eigenlijk heeft op niet enkel onze interne realiteit maar ook onze externe realiteit.

Allereerst is het uiteraard nodig om te kunnen zien en detecteren precies hoe deze neiging zich afspeelt in onszelf alvorens we in staat kunnen zijn om te ervaren welke consequenties eraan vasthangen. Hoe is het met andere woorden dat we in onze geest in deze defensieve reactie gaan in relatie tot het 'bevraagd worden in ons standpunt' en hoe wordt deze reactie geactiveerd in onszelf?

Bijvoorbeeld wanneer ik naar mezelf kijk en hoe ik deze neiging in mijn leven heb uitgeleeft en ervaren dan zie ik hoe ik in de vorige blogs het begin van mijn proces beschreven heb - in hoe ik defensief reageerde en in conflictueuze en verhitte discussies ging met mensen omdat ik mij aangevallen voelde gewoon omdat mensen vragen begonnen stellen bij waar ik mee bezig was.  En we kunnen dit gedrag ook zien in hoe we bijvoorbeeld onze politieke/religieuze overtuigingen en elke andere overtuiging die we in onszelf hebben in relatie tot hoe wij het leven zien zouden verdedigen tegen andere mensen die niet van dezelfde overtuiging zijn.

Wat ik persoonlijk gemerkt en beseft heb in relatie tot 'waarom' het is dat ik in die momenten in een emotionele reactie van zelf-verdediging ga en dus een ego-standpunt inneem van 'dit is mijn mening, die ik met hand en tand zal verdedigen, want ik ben ervan overtuigd dat ik gelijk heb en dat iedereen die niet met mij akkoord gaat ongelijk heeft' - is dat ik diep binnenin mezelf eigenlijk niet werkelijk 'alles' weet in de zin van bijvoorbeeld, wanneer ik kijk naar toen ik begon in het bewandelen van mijn proces -- ik was nog groen achter de oren en ik wist eigenlijk niet honderd procent waar ik mee bezig was of wat 'het proces' precies wilde zeggen of impliceerde. En het was omdat ik eigenlijk zelf niet volledig stabiel in mijn schoenen stond in relatie tot wat ik aan het doen was, dat ik net zo hevig reageerde wanneer er iemand aankwam die mij een klein duwtje gaf in de zin van dat die persoon mij bevroeg en dus in feite mij uitdaagde om naar mezelf te kijken.

Wanneer ik dan naar mezelf keek en naar wat ik aan het doen was en ik werd vanbinnen in mezelf geconfronteerd met het feit dat ik eigenlijk zelf niet zo zeker ben van waar ik eigenlijk mee bezig ben of waar ik eigenlijk werkelijk sta in relatie tot mijn eigen leven en de dingen die ik doe en waar ik zogezegd voor sta, dan voelde ik mij onzeker, angstig en minderwaardig -- en het zijn die ervaringen van angst, onzekerheid en minderwaardigheid die de emotionele reactie activeren van zelf-verdediging, van het 'vechten' --- omdat dat is hoe de geest zichzelf 'balanceert', met andere woorden - in en als de ervaringen van angst, onzekerheid en minderwaardigheid voel ik mij als het ware 'machteloos', dus, door dan in een reactie van zelf-verdediging en weerstand te gaan, creëer ik het gevoel dat ik mijn 'macht' herwin --- door te beginnen vechten tegen mensen, via woorden.

Wat er dus dan in die momenten gebeurt is dat ik zomaar dingen begin te zeggen en te vertellen en doe alsof ik wel weet waar ik mee bezig ben en wat ik doe, enkel en alleen om mijn 'macht' te herwinnen, enkel en alleen om die ervaringen van angst, minderwaardigheid en onzekerheid in mezelf te bevechten. Ik verberg het feit dat ik het niet weet achter een ego-standpunt van 'alwetendheid'.

Wordt Vervolgd in Dag 534

Dag 532: De Reis Van Ego tot Zelf-Gewaarzijn - De praktische Zelf-Verandering

Zelf-Correctieve Statements

Wanneer en als ik mezelf erop betrap dat ik in dit systeem/construct in mijn geest zit als het ego - waarin ik denk en geloof dat ik 'weet' hoe de realiteit in elkaar zit en dat ik deze wetenschap moet overdragen op andere mensen omdat ik in mijn kennis en informatie over 'de realiteit' superieur ben aan de kennis en informatie van andere mensen - waarin ik merk dat ik in en als mijn fysieke lichaam in een gespannen en rigide ervaring ga, als een fysiek teken dat ik niet relax ben in mezelf en dat ik dus niet gewoon 'mezelf' ben, maar dat ik in een staat in mijn geest ga, in en als een vorm van 'bezetenheid' waarin ik 'verbeten' ben in/aan een specifiek gedachtenpatroon en emotionele/gevoelens ervaring -- dan stop ik en ik adem -- en ik zie, besef en begrijp dat ik in een bezetenheid ben in mijn geest waarin ik mijn verbinding met mijn fysieke lichaam en de fysieke realiteit verlies door mezelf enkel te ervaren in en als energie verbonden met gedachten in mijn geest in en als het Ego

Ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf in en als het ego van de geest heb afgescheiden van, niet enkel mijn eigen lichaam als de fysieke realiteit van mezelf, maar ook het lichaam van de wereld om mij heen als de fysieke realiteit van mijn omgeving en wereld --- en dat ik al mijn vertrouwen en macht geplaatst heb in een alternatieve realiteit in en als mijn geest en gedachten als kennis en informatie 'over' de realiteit die ik heb geleerd en geaccumuleerd doorheen mijn leven hier op aarde dat ik wil gebruiken om energie op te wekken in mezelf als een gevoel van superioriteit en speciaalheid in en als mezelf

Ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf heb afgescheiden van kennis en informatie en dat ik al de kennis en informatie in mijn geest in wezen nutteloos gemaakt heb door kennis en informatie te gebruiken voor en te definieren in en als energie en het verlangen in mezelf om gevoelens en emoties te ervaren --- waarin ik de realiteit zie door een gekleurde bril van eigenbelang als persoonlijke ervaringen --- omdat ik nooit een stabiele relatie gevormd heb in mezelf met kennis en informatie als feitelijke FEITEN over de feitelijke realiteit die hier bestaat

Omdat, ik zie, besef en begrijp dat ik eigenlijk enkel mezelf gezien heb als het middelpunt van de realiteit en ik heb nooit ingezien en overwogen dat de wereld die hier bestaat één en gelijk bestaat met mezelf - niet meer of minder dan mezelf

En dus ik stel mezelf tot doel om dit inzicht en begrip te ontwikkelen in en als mezelf als een constant en continu zelf-gewaarzijn - dat wie ik ben in en als mezelf één en gelijk is aan wat bestaat buiten mezelf als wat ik zie met mijn ogen en dat, als er kennis en informatie over de realiteit om mij heen energetische ervaringen opwekt in mezelf zoals gevoelens en emoties, dat die kennis en informatie dan niet te vertrouwen is en eerder een teken is dat ik mezelf heb afgescheiden van de fysieke realiteit van mezelf en mijn omgeving en de fysieke realiteit eerder enkel zie vanuit het startpunt van eigenbelang en persoonlijke grootheidswaanzin

Dag 531: Waarom geeft Onze Geest geen Correcte Weergave van de Realiteit?

 

In relatie tot de voorgaande blog - deel ik in deze blog de zelf-vergeving statements om te gebruiken in het veranderen en loslaten van de eigenschap van het ego van de geest om de realiteit te benaderen vanuit het startpunt van de idee en het geloof dat de kennis en informatie die ik al in mijn geest heb opgeslagen doorheen mijn leven, een correcte representatie is van de fysieke realiteit en dat met andere woorden niets mij nog werkelijk iets kan bijleren over hoe de realiteit echt functioneert omdat ik zodanig vertrouw op mijn vergaarde 'kennis en informatie' ook al kan ik niet exact zeggen waar al die 'wetenschap' die in mijn geest bestaat eigenlijk precies vandaan komt. Zelf-vergeving die ik zelf in het begin van mijn proces toegepast heb om mezelf uit die leugen te halen die bestaat in en als mijn geest en die mij via kennis en informatie over de realiteit saboteert om de realiteit te zien voor wat het is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het ego van de geest als het absolute vertrouwen op en geloof in de kennis en informatie in en van de geest omdat dat het enige is dat ik zie en ken en altijd gekend en gezien heb als 'mijn wereld' en 'mijn realiteit'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat al de kennis en informatie die ik heb over hoe mijn wereld en realiteit bestaat, op de één of andere manier verbonden is met en aangedreven wordt door energie in mezelf in de vorm van emoties en gevoelens --- en dat de kennis en informatie die opkomt in mijn geest altijd een specifieke emotie of gevoel activeert in mezelf

En ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen en te begrijpen dat, omdat de kennis en informatie die opkomt in mijn geest in verband met mijn wereld en realiteit, altijd ook een gevoel en/of emotie opwekt, laat zien en wil zeggen dat deze kennis en informatie niet een correcte weergave is van de eigenlijke realiteit maar eerder een persoonlijke perceptie en interpretatie is die niet in functie bestaat van het daadwerkelijk zien en begrijpen van hoe de fysieke realiteit functioneert maar die eerder in functie staat van het genereren en opwekken van gevoelens en emoties in mezelf als persoonlijke ervaringen

Ik vergeef mezelf dat ik kennis en informatie in mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan als een construct/systeem/mechanisme van eigen-belang waarin mijn 'wetenschap' en 'begrip' van mijn wereld enkel bestaat in relatie tot mijn persoonlijke gevoelens en emoties - en, omwille van deze gevoelens/emotionele verbanden met de kennis en informatie in mijn geest, zie ik en besteed ik enkel aandacht aan de kennis en informatie die mij het meest energie als gevoelens en emoties zal geven --- in de plaats van in te zien dat ik op deze manier kennis en informatie over de realiteit van de realiteit heb afgescheiden en een alternatieve realiteit in mijn geest heb gecreëerd

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat kennis en informatie over de realiteit waardeloos is als het niet in eenheid en gelijkheid bestaat met de eigenlijke fysieke realiteit, bijvoorbeeld wanneer de kennis en informatie enkel bestaat in en als emoties en gevoelens in mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat als ik de realiteit wil zien in en als de correcte weergave van de kennis en informatie over de realiteit - dat ik dan een stabiele basis en platform moet creëren in en als mezelf waarin ik één en gelijk sta aan de realiteit als kennis en informatie en dus niet inferieur aan die kennis en informatie in en als gevoelens en emoties - hetgeen wil zeggen dat ik niet kan bestaan in en als gevoelens en emoties binnenin mezelf als eigenbelang, maar dat ik moet bestaan in en als een principe in en als mezelf waarin ik besta als een levende pillaar van stabiliteit en als een levend bewijs dat ik geen persoonlijke relatie met kennis en informatie nodig heb om te kunnen bestaan, door een proces te bewandelen waarin ik mezelf verander en transformeer opdat ik niet meer besta als een energetische entiteit van gevoelens en emoties die kennis en informatie nodig hebben om gegenereerd te worden

Wordt Vervolgd in Dag 532

Dag 530: De Eerste Stappen naar Zelf-Realisatie - De Toepassing van Het Onbeschreven Blad

In het begin van mijn proces speelde arrogantie dus een rol  en was dat wat er in en als mezelf tot uitdrukking kwam omdat, hoe ik mijn proces benaderde, was vanuit het startpunt van het Ego. Het ego met name in hoe ik bijvoorbeeld, wanneer ik dacht aan het concept van 'mezelf realiseren als het leven zelf' en 'zelf-eerlijk' zijn en 'bestaan in en als eenheid en gelijkheid', als begrippen die ik las op het Desteni Forum, dan zag ik die begrippen in mijn geest als een idee en een beeld.

Dat is het ego dat bestaat in en als de geest, het is een mechanisme dat vertrekt vanuit het startpunt dat al wat bestaat in en als deze realiteit niets meer is dan een 'definitie', iets dat ik in mijn geest heb, in en als mijn 'kennis en informatie', mijn 'intelligentie', en dat ik in en als het 'Ego' van de geest met andere woorden alles 'weet'. Dit woord 'weet' is een kernwoord omdat, zolang ik kennis en informatie in de vorm van begrippen, woorden en definities, in mijn geest heb, lijkt het alsof ik dingen 'weet' -- en dat 'weten' word dan mijn 'wereld', en dat is al wat ik zie van 'mijn wereld en realiteit'.

Dus in het begin van mijn proces ging ik ervan uit en geloofde ik dat ik in feite al 'weet' wat mijn proces is en zal zijn, ik 'weet' al wie ik zal worden als ik mezelf 'zuiver' en 'verander' en 'realiseer als het leven zelf' - ik weet al wat het wil zeggen om één en gelijk te staan met al wat bestaat. En dus vertrekkende vanuit dat startpunt van arrogantie, in de zin van het geloven dat ik 'alles al weet', saboteerde ik mezelf in feite in mijn proces omdat ik niet besefte dat het proces van zelf-verandering en zelf-zuivering in feite een leerproces is. En ik besefte en begreep niet dat in een leerproces kan je er niet vanuit gaan dat je 'het al weet', je moet in de schoenen staan van een kind en de dingen bekijken vanuit een 'onschuldig' standpunt, een 'onbeschreven blad', zonder verwachtingen of voorspellingen of voorgekauwde kennis.

Dus, ik begon dingen te verkondigen en ik probeerde de mensen in mijn leven te overtuigen van 'het proces' en 'zelf-verandering' zonder dat ik zelf eigenlijk besefte dat ik in feite nog niet werkelijk iets 'weet' over wat dat proces eigenlijk inhoud en wil zeggen omdat ik nog maar mijn baby-stapjes aan het zetten was. Hoe kan ik dan mogelijks weten wat er zal komen en wat ik zal ontdekken.

Ik heb ontdekt dat dat het grootste probleem en obstakel is in mijn leven - dat ik doorheen mijn opgroeien in deze wereld als een volwassene een 'ego' gecreëerd heb in mezelf, als een construct in mijn geest waarin ik geloof dat gewoon omdat ik kennis en informatie vergaard heb over 'de wereld' - daarom 'weet ik alles' en moet ik niets meer bijleren. En, iedereen moet daarom met mij akkoord gaan, niemand mag mij tegenspreken - want, ik weet alles.

In het bewandelen van dit proces heb ik echter gaandeweg ontdekt dat het beter is om niets te weten, om situaties en mensen en mezelf te benaderen vanuit het startpunt van het onbeschreven blad, zonder verwachtingen of vooroordelen -- en enkel dan kan ik voor mezelf dingen leren kennen als wat ze eigenlijk zijn...

Dag 529: De Eerste Stappen in het Proces van Zelf-Zuivering - Arrogantie is Inherent aan het Mens-Zijn

Dag 529: De Eerste Stappen in het Proces van Zelf-Zuivering 

Arrogantie is Inherent aan het Mens-Zijn

De praktische toepassing van het woord 'Nederigheid' is in het bewandelen van het proces van zelf-zuivering en zelf-verandering een zeer waardevol geschenk dat je aan jezelf geeft en dat verzekert dat je niet ergens in je geest verloren geraakt in een alternatieve dimensie waarin je denkt en gelooft dat je één of ander veranderd en verlicht wezen bent, maar dat je met je beide voeten op de grond blijft staan en jezelf in en als de fysieke realiteit ziet als wie je werkelijk bent.

Het is immers zo gemakkelijk om jezelf te verliezen in een beeld en een idee van jezelf in de geest. De geest is zeer vakkundig in het  creëren van ideëen en in het overtuigen van jezelf dat dat is 'wie je werkelijk bent'.  In het begin van mijn proces was ik er bijvoorbeeld van overtuigd dat ik wist wat het wil zeggen om zelf-eerlijk te zijn, en om mezelf te realiseren als het leven zelf, en één en gelijk te zijn met al wat bestaat --- maar, naarmate ik verder wandelde in mijn proces, liet ik die ideëen stuk voor stuk gaan omdat ik begon te beseffen  dat het eigenlijk de arrogantie van de geest was waarin ik bezeten was in en als een geloof dat ik in en als mijn geest superieur ben aan de realiteit. IK heb het antwoord, IK weet het beter.

Hoe we de arrogantie van de geest aan het werk kunnen zien in onze dagelijkse realiteit is in de grote structuren van onze samenleving, zoals ons schoolsysteem, politieke systeem, economische en rechtsysteem - maar ook in de kleinere structuren waar we ons leven in schikken, zoals de familiale structuur en sociale structuren. Wat hebben ze allemaal gelijk? Iedereen en alles in en als de menselijke samenleving en het menselijk bestaan denkt en gelooft en heeft de idee dat hij/zij/we  superieur zijn aan de realiteit. Ik bedoel, als je die structuren onderzoekt zal je opmerken dat elke structuur gebaseerd is op de vooropstelling  dat 'hoe ik de realiteit zie, is hoe de realiteit is'.

Kijk maar naar hoe een leerkracht en een ouder een kind opvoedt, en de dingen die we onze kinderen vertellen. Hoe de wetenschap zichzelf presenteert als een alwetend en superieure instelling, hoe religie precies hetzelfde doet. Hoe culturen met elkaar in gevecht gaan omdat ze beiden hun manier van leven willen opdringen aan de ander. Hoe de politiek in conflict ligt met zichzelf omdat mensen hun eigen mening hebben over wat goed en slecht en juist en fout is en verwachten dat al de andere mensen die mening volgen. Hoe de medische wereld in conflict ligt met de 'alternatieve geneeswijzen' omdat ze niet willen aanvaarden dat er misschien ook andere oplossingen kunnen zijn -- en hoe we zelf bestaan in ons individuele leven op een voorspelbare, routineuze wijze omdat we niet willen overwegen dat 'het leven' misschien meer is dan hoe wij ons persoonlijk vanbinnen voelen.

Dat zijn allemaal tekenen van hoe arrogantie een inherente eigenschap is van hoe wij als mens bestaan in al de verschillende dimensies van ons bestaan hier op aarde - arrogantie in de vorm van dat we specifieke definities van 'het leven' en van 'het bestaan' en van 'onszelf' belichamen en nooit overwegen dat we onszelf misschien vastgezet hebben in een zeer gelimiteerd intern construct van ideëen en ervaringen, genaamd de Menselijke Geest, en daarin missen wat 'Het Leven' werkelijk is en kan zijn.

Dit is ook hoe die arrogantie in het begin van mijn proces mij saboteerde in mijn vermogen om 'verder te zien dan mijn neus lang is', omdat ik erop vertrouwde dat hoe ik mezelf intern ervoer in en als mijn gedachten, en emotionele/gevoelens reacties het enige was wat echt bestond en dat er niet meer was dan dat, en dat dus elk van mijn persoonlijke interne reacties compleet 'gerechtvaardigd' was. Het was pas wanneer ik in mezelf durfde loslaten van die rigide structuur in en van mijn geest, dat ik begon te zien en te overwegen dat er zoveel meer is dat Hier bestaat in en als het Leven om mij heen zowel als in mezelf dan ik ooit had kunnen denken, en dat ik zelf ook zoveel meer ben en kan zijn dan hoe ik mezelf doorheen mijn leven steeds gedefineerd had.

Wordt Vervolgd in Dag 530

Dag 528: De Eerste Stappen in het Proces van Zelf-Zuivering - Vertrouw Je Reacties Niet!

Dag 528: De Eerste Stappen in het Proces van Zelf-Zuivering 

Vertrouw Je Reacties Niet!

In het begin van mijn proces had ik dus nog geen begrip van wat 'nederigheid', 'nederig zijn' en 'nederigheid toepassen' eigenlijk wil zeggen - het enige wat ik kende was het Ego in en van de Geest, als hoe ik altijd had bestaan en hoe ik mezelf in en als mijn 'identiteit' had opgebouwd doorheen mijn leven. Het Ego als allerhande zelf-beschermings en zelf-verdedigingstechnieken, zoals bijvoorbeeld het beschuldigen van andere mensen vanaf het moment dat ik mij persoonlijk bedreigd voel of wanneer ik mij niet gevalideerd en ondersteund voel in mijn meningen en opinies.

En, het fascinerende is, wanneer ik terugkijk op wie ik toen was en hoe ik reageerde in mezelf op mijn omgeving en hoe ik mezelf ervoer, is dat ik werkelijk geloofde dat dat 'ego' is wie ik werkelijk ben en dat al die technieken en manipulaties om dat 'ego' als het geloof dat ik superieur en speciaal ben in hoe ik besta in en als mezelf is wie ik werkelijk ben - ik kende immers niets anders. Al wat ik was en al van wat ik had opgebouwd van mezelf in relatie tot mijn omgeving, was die reacties in mezelf als gedachten, gevoelens en emoties die allemaal draaiden rond het willen beschermen en verdedigen van een idee en een beeld dat ik had van 'wie ik ben' in en als mezelf.

Ik overwoog bijvoorbeeld nooit het punt van gezond verstand dat elk mens op die voorgeprogrammeerde en voorspelbare manier bestaat in zichzelf en dat als ik reageer in mezelf op de mensen om mij heen vanuit zelf-beschermings en -verdedigingsmechanismen, dan activeer ik dezelfde reacties in de mensen om mij heen - en op die manier creëer ik conflict in mezelf en andere mensen en mijn relaties met hen. Ik bedoel, in die zin ben ik eigenlijk gewoon aan het vechten met mezelf door niet te zien dat ik op dezelfde manier als hoe ik besta in mezelf, besta in andere mensen --- in en als precies hetzelfde 'ego-systeem/-structuur'. Vanuit dat perspectief had ik, als ik 'Nederigheid' had toegepast in mijn proces, kunnen zien en voorspellen hoe mijn omgeving op mij en mijn woorden en daden zou reageren.

'Nederigheid' in de zin van dat ik, in de plaats van onmiddellijk mijn interne reactie te vertrouwen en uit te drukken in mijn externe realiteit - even stop in mezelf, adem, en binnenin mezelf kijk om te onderzoeken waar die reactie vandaan komt en op gebaseerd is in de eerste plaats om er zeker van te zijn dat die reactie wel 'gerechtvaardigd' is, met andere woorden: weet ik eigenlijk wel waarom of hoe ik reageer - en hoe die reactie in mezelf bestaat en geactiveerd wordt? Weet ik wel hoe mijn eigen geest werkt? Want, als ik een moment had genomen wanneer ik de reacties zag opkomen in mezelf bijvoorbeeld wanneer ik in een reactie ging van het willen verdedigen van mijn standpunt in een moment waarin iemand in mijn omgeving een vraag stelde of een opmerking maakte in relatie tot het proces dat ik aan het bewandelen ben, om alvorens die reactie uit te drukken eerst in mezelf te kijken --- dan had ik misschien kunnen zien dat dat punt van 'het willen verdedigen van mijn standpunt' een 'energie' is die opkomt in mijn lichaam en mij aanspoort om mezelf op een specifieke manier uit te drukken in en als mijn fysieke lichaam.

En die energie is een reactie op gedachten die door mijn geest gaan, bijvoorbeeld 'deze persoon valt mij aan' - en deze gedachte is afkomstig uit een angst die ik in mijn geest geïntegreerd heb doorheen mijn leven, specifiek een angst om buitengesloten te worden en alleen te staan. Deze angst is dan weer verbonden met allerlei herinneringen in mijn geest van dingen die ik heb meegemaakt doorheen mijn leven als momenten waarin ik die welbepaalde emotionele ervaring ontwikkeld heb in mezelf -- zoals bijvoorbeeld momenten tijdens mijn schooltijd waarin ik zag hoe kinderen op de speelplaats specifieke woorden gebruikten tegenover andere kinderen om deze kinderen 'buiten te sluiten' en te marginaliseren omwille van bepaalde eigenschappen in hen die hen 'anders' maakten dan de rest, zodat die kinderen uiteindelijk alleen stonden en vaak gepest werden door de rest van de klas - momenten waarin ik bijvoorbeeld dacht van 'dit wil ik nooit zelf meemaken' en aldus een angst heb gevormd in mijn geest om 'gepest' en 'buitengesloten' te worden omdat ik 'anders' ben.

Ik wil maar aantonen dat Nederigheid in deze context een 'gereedschap' is  dat ik kan gebruiken om in te zien dat de reacties die ik in mijn bewuste geest ervaar niet werkelijk te vertrouwen zijn omdat ze niet zijn wat ze lijken - er is een heel universum dat er achter schuilt - en om ervoor te zorgen dat ik geen voorkombare consequenties creëer in mijn relaties met mensen door mezelf niet toe te staan automatisch de arrogante houding in en van het Ego van de Geest te vertrouwen - de Arrogantie van het Ego dat zegt/denkt 'dit is wie ik ben', 'ik weet het beter', 'ik ben juist/correct', 'ik en mijn mening is superieur aan de realiteit om mij heen'…

Wordt Vervolgd in Dag 529

Dag 527: De Eerste Stappen in het Proces van Zelf-Zuivering - Arrogantie is mijn Enige Vijand

 Dag 527: De Eerste Stappen in het Proces van Zelf-Zuivering

Arrogantie is mijn Enige Vijand

Wat ik in de Eerste stappen die ik zette in mijn proces van zelf-zuivering en zelf-verandering niet besefte, wanneer ik mezelf oog in oog bevond met de 'Wraak van het Ego', als de negatieve emotionele ervaringen in relatie tot mijn omgeving - is dat het misschien voor mij, als gezien door de ogen van mijn Geest, leek alsof de mensen in mijn omgeving 'tegen mij zijn' omdat ik dat 'Voelde' en 'ervoer' en 'dacht', maar dat als ik werkelijk gekeken zou hebben naar de eigenlijke fysieke realiteit, dan zou ik gezien hebben dat ik ten eerste hoe mijn omgeving met mij omging en op mij reageerde in verband met het proces dat ik bewandelde en de beslissingen die ik aan het maken was in mijn leven buiten proportie blies en 'erger' en 'groter' maakte dan het eigenlijk was in mijn geest -- en dat ik ten tweede al voorbepaalde verwachtingspatronen in mijn geest had in verband met hoe mijn omgeving als zijnde mijn 'familie' en 'vrienden' op mij en mijn gedrag zullen reageren en dat ik daardoor dus de ervaring van 'conflict' en 'tegenstand' al aan het creëren was in mezelf nog voordat mijn omgeving zelfs de kans had om zichzelf uit te drukken.

Ik bedoel, de gedachte en idee op zich dat 'iedereen tegen mij is' getuigt van een zeer ego-centrische blik op mijn wereld en realiteit, waarin mijn persoonlijke gedachten en gevoelens en geloofsystemen centraal staan en wanneer ik dan bijvoorbeeld een bepaald oordeel in mijn geest heb in relatie tot iets wat ik doe, dan ga ik er vanuit dat "Iedereen" mij zo beoordeelt en dat dus "Iedereen" plots "Tegen mij is" -- waarin ik dus mis dat de beoordelingen en reacties die ik zie in 'iedereen' in feite niets meer of minder is dan de beoordelingen die in mijn eigen geest bestaan. Spijtig genoeg had ik nog niet voldoende inzicht in de werkingen van mijn eigen interne realiteit als mijn gedachten, gevoelens en emoties om dit punt in te zien en te begrijpen  - waardoor ik reageerde op mijn omgeving en de mensen om mij heen begon te beschuldigen dat ze mij beoordeelden op wat ik deed, in de plaats van dat ik zag en besefte dat ik eigenlijk aan het reageren ben op de beoordelingen en gedachten die in mijn eigen geest bestaan.

Hierdoor ben ik mensen in mijn wereld beginnen wegduwen omdat ik hen in mijn geest zag als 'de vijand', 'degenen die tegen mij zijn', terwijl, eigenlijk was ik het die tegen mezelf was al die tijd. En wel omdat ik nog niet had ingezien dat, gewoon omdat ik heb besloten om een proces te bewandelen van mij gewaarworden van wie ik ben en hoe ik besta in en als mezelf en van het veranderen en zuiveren van mezelf in en als de Geest die in mezelf bestaat, wil niet zeggen dat ik mij al gewaar ben van wat er in mijn geest omgaat en van hoe mijn geest in feite een 'machine' is die bestaat in en als Zelf-Behoud en mij hand en tand zal tegenwerken als ik probeer het bestaan van de geest te eindigen.

Dus, in de plaats van dat ik in het begin van mijn proces nederigheid toepaste, was ik arrogant door bijvoorbeeld mezelf en mijn beslissing te zien als 'juist' en 'goed' en al de mensen om mij heen die mij niet bijstonden of die niet meteen met mij akkoord gingen te zien als 'slecht' en 'negatief'. Ik bedoel, ik had veel onaangename situaties kunnen vermijden en ik had mijn proces heel wat makkelijker kunnen maken voor mezelf door simpelweg wat nederigheid toe te passen…

Wordt Vervolgd in Dag 528

Dag 526: Het Eerste Begin in het Proces van Zelf-Zuivering - De Vijand Zit Vanbinnen

 Dag 526: Het Eerste Begin in het Proces van Zelf-Zuivering 

De Vijand zit Vanbinnen

In het begin van mijn proces van zelf-verandering en zelf-zuivering had ik dus het gevoel en geloofde ik dat 'iedereen tegen mij is' omdat dat de reactie was die plaatsvond in mijn geest omdat ik mijn realiteit begon te bevragen - en omdat ik daarin de 'status quo' van al wat ik ooit voor 'waar' en 'echt' had aangenomen --- en omdat ik nooit inzicht heb verworven in hoe de geest eigenlijk functioneert en hoe er beschermings- en verdedigingsmechanismen bestaan in en als de geest die bijvoorbeeld opzettelijk negatieve ervaringen van weerstand en conflict zullen opwekken en genereren in mezelf vanaf het moment dat ik aan de structuur van de geest durf te ratelen - dit zodat ik ver weg zal blijven van het opbouwen van gewaarzijn in mezelf in relatie tot wie ik ben en hoe ik besta in en als de geest en het fysieke lichaam en zodat ik zal blijven bestaan als  een 'machine' zonder gewaarzijn in verband met 'Hoe' ik als 'machine' eigenlijk werkelijk besta.

Dit heb ik echter pas kunnen ontdekken en inzien na het bewandelen van mijn eigenlijke process van zelf-zuivering - waarin ik ben gaan beseffen dat heel veel van wat ik dacht en geloofde over mijn omgeving en de mensen daarin in feite mijn eigen creatie was in mijn geest en dat ik door middel van wat ik in mijn geest onbewust creëerde, mijn fysieke werkelijkheid en omgeving aanspoorde en stimuleerde om op een specifieke manier op mij te reageren.

Ik heb immers komen in te zien dat als je bestaat in en als de geest, dat je dan in een eigenaardige wereld bestaat waarin je niet werkelijk ziet wat er zich eigenlijk afspeelt in je fysieke omgeving en realiteit - wie de mensen in je leven en wereld werkelijk zijn -- want je kijkt door een bril die niet enkel gekleurd is door maar volledig opgemaakt is van je eigen interne ideëen, geloofsystemen, meningen, opinies en gedachten, gevoelens en emoties. Dus, dat wil zeggen dat wat je ziet in de mensen om je heen en waar je soms die mensen van beschuldigt, niet noodzakelijk werkelijk zo 'is', maar meer in feite afhankelijk is van je eigen perceptie en voorgeprogrammeerde interne verwachtingspatronen.

Zo was het dus ook in het begin van mijn process - is dat, het interne conflict dat geactiveerd werd in en als mijn geest, zijnde een beschermings- en verdedigingsmechanisme van de geest zelf als reactie op wat ik deed in en als mezelf , met name aanzetten in een proces van gewaarwording en zuivering in relatie tot hoe ik besta in en als de structuur van de geest - werd in mijn geest geprojecteerd in en op mijn externe omgeving, waardoor het leek alsof die omgeving op de één of andere manier plots in conflicts stond met mij.

Maar, wat ik nooit heb overwogen is hoe vreemd het eigenlijk is dat die omgeving altijd 'goed' en 'positief' geweest is in mijn ervaring doorheen mijn leven, en dat, gewoon omdat ik nu een specifieke levensbeslissing gemaakt heb, al de mensen in mijn wereld mijn vijanden zijn, en dus in één moment allemaal 'slecht' en 'negatief'  zijn in relatie tot mij…

Dag 525: Het Begin van het Zelf-Zuiverings Proces - Waarom is Iedereen Tegen Mij?!

  Dag 525: Het Begin van het Zelf-Zuiverings Proces

Waarom is Iedereen Tegen Mij?!

Wat ik in het begin van mijn proces had gecreëerd was een 'weerstand' in mijn relaties met de mensen in mijn onmiddellijke omgeving, zoals voornamelijk mijn vrienden en familie, de mensen waar ik de meest hechte relaties mee had gevormd doorheen mijn leven en de mensen waar ik mijn identiteit en persoonlijkheid als het 'Wie Ik Ben'  rond had gevormd.

En die weerstand was een direct gevolg van het feit dat ik een goed geoliede machine had gevormd van die relaties in mijn leven. Goed geoliede machine vanuit het perspectief dat ik van mijn relaties - familie en vrienden - een 'netwerk' had gemaakt om mij heen waarin ik die specifieke alledaagse 'structuur' van hoe ik met hen in interactie treedde nooit bevraagde of onderzocht. Het was een 'structuur' waarin ik mij geworteld voelde, die functioneerde als mijn ondersteuning, op elk vlak, mijn referentiekader, mijn Wereld, intern en extern. En dus, vanaf het moment dat ik mijn proces ben gaan bewandelen van zelf-eerlijkheid, zelf-vergeving en zelf-verandering - schudde ik als het ware de grondvesten van die eens zo 'vaste' en 'diepgewortelde' structuur van relaties die mijn leven uitmaakten.

En, waar eens de positieve gevoelens waren van veiligheid, zekerheid en betrouwbaarheid die ik in mezelf had verbonden met mijn relaties met mijn vrienden en familie als mijn 'naasten', was er nu onzekerheid, onveiligheid en angst omdat - ik had nog nooit een stabiliteit gevonden of gecreëerd in en als mezelf omdat ik 'stabiliteit' altijd gedefinieerd had als zijnde mijn relaties met de mensen om mij heen - mijn familie en vrienden, dat was mijn stabiliteit in mezelf zowel als in mijn fysieke bestaan. Dus, nu dat ik mijn zogezegde 'zekerheid', 'veiligheid' en 'stabiliteit' als de wereld die ik in mijn fysieke omgeving en mijn interne realiteit had aanvaard begon te bevragen en onderzoeken, creëerde ik op onderbewust niveau de omgekeerde polariteit van hoe mijn wereld tot op dat moment had bestaan. Omdat, dat is hoe de geest werkt, in polariteiten, en dat is hoe de geest zichzelf beschermt. Door in extremen te gaan en door bijvoorbeeld, wanneer ik de positieve ervaringen begin te bevragen, aan te komen zetten met negatieve ervaringen - zodat ik in mezelf uit angst van de negatieve ervaringen, zal ophouden met het bevragen van mezelf en mijn wereld en mezelf weer zal 'nestelen' in de 'structuur' van mijn aanvaardde interne en externe wereld en realiteit.

En mijn geest had de macht om dit te doen - om mij van positief naar negatief te slingeren en een 'weerstand' en 'conflict' te creëren in mezelf in mijn relaties met mijn omgeving -- omdat ik geen standpunt van stabiliteit had in mezelf, ik wist niet werkelijk wie ik eigenlijk ben en hoe ik besta, laat staan hoe ik de positieve ervaringen in en als mijn relaties met de mensen in mijn wereld had gecreëerd. Mijn geest had dus de teugels in handen van hoe ik mezelf ervoer en wekte de ervaring van weerstand en conflict op in mezelf, hetgeen ik dan projecteerde op de mensen om mij heen en dus had Ik het gevoel en geloofde ik dat iedereen in mijn wereld plots 'tegen' mij was. Maar eigenlijk was dat niet eens echt zo..

Wordt Vervolgd in Dag 526

Dag 525: Het Principe van Zelf-Zuivering - De Eerste Stappen in Je Proces die Maak je Alleen

Dag 525: Het Principe van Zelf-Zuivering

De eerste Stappen in Je Proces die Maak je Alleen

Wat ik dus merkte wanneer ik mijn beslissing deelde met mijn omgeving in het begin van mijn proces - mijn beslissing om een proces te bewandelen van het leren kennen van mijn eigen geest en mijn eigen bestaan in en als mezelf en mijn wereld - is dat de mensen in mijn leven deze beslissing niet zagen zoals ik het zag. Ik kreeg het begrip niet waar ik naar op zoek was en dat ik verwachtte.

Want, ik bedoel, wat fascinerend is, is dat ik het gewend was om in 'overeenkomst' te zijn met mijn omgeving wanneer het aankwam op hoe ik dingen zie, hoe ik dingen ervaar, hoe ik reageer op mijn omgeving, mijn meningen over de wereld, enzovoort. Ik was het gewend om 'vrienden' en 'familie' te hebben, in de zin van mensen die mij 'bijstaan' in 'wie ik ben', in hoe ik mezelf ervaar, in hoe ik de wereld ervaar en specifiek in mijn bestaan en leven en 'overleving' in deze wereld en realiteit. Dat is hoe mijn leven steeds verlopen is - ik ondervond altijd ondersteuning van mijn omgeving en confirmatie in relatie tot hoe mijn geest werkte en hoe ik mezelf ervoer in relatie tot mijn fysieke realiteit.

Maar nu plots was dat er niet, nu plots leek mijn omgeving mij niet te begrijpen wanneer ik vertelde dat ik mijn geest wil leren kennen. Plots kwamen er vragen mijn richting uit van 'maar waarom? Waarom wil je je geest leren kennen? Dat hoeft toch helemaal niet!'. En dat was ik niet gewoon, om niet min of meer dezelfde visie te hebben op de realiteit als de mensen in mijn leven. Ik verwachtte dat ze onmiddellijk zouden zien wat mijn startpunt was in mezelf, dat ze 'mij' zouden zien, als wie ik ben en hoe ik mezelf ervoer binnenin mezelf… maar dat was niet zo. In de plaats daarvan werd ik tegemoet gekomen met onbegrip in relatie tot het enige dat voor mij op dat moment gezond verstand leek te zijn --- onderzoek je bestaan, onderzoek jezelf, verander jezelf en je verandert het bestaan.

Dat was voor mij toen een zeer interessante en waardevolle ervaring, nu dat ik erop terugkijk - omdat het als het ware een 'test' was voor mij om te zien waar ik eigenlijk werkelijk sta in mezelf. Ik bedoel, de test was om te zien of ik 'echt' ben in wat ik zeg. En 'echt' vanuit het perspectief dat ik aan mezelf moest bewijzen dat ik, voor het eerst in mijn leven, 'alleen' kan staan in iets of zal ik eerder 'vallen' en akkoord gaan met mijn omgeving in de zin van dat ik zal stoppen met mijn proces, mijn beslissing zal verlaten en ermee akkoord gaan dat 'het leven' niet iets is dat bevraagd of onderzocht moet worden en dat er op zich niets mis is met hoe het leven op dit moment bestaat in en als deze fysieke realiteit en dat er ook niets veranderd moet worden.

Want, dit was het eerst in mijn leven dat ik iets ervoer in mezelf en dat ik in mijn bewustzijn ergens achter stond dat anders was dan waar mijn omgeving achter stond en dat mijn omgeving uitdrukte. Ik was ook een individu dat niet meteen een eigen mening had en die maar al te makkelijk zich plooide naar hoe andere mensen zich uitdrukte en zichzelf onderdrukte om 'erbij te kunnen horen' en meer te kunnen zijn zoals andere mensen. Daarom was dit specifieke punt zeer confronterend voor mij - ik moest nu als het ware alleen staan in wat ik zei en wat ik uitdrukte.

In het begin was dat dan ook niet makkelijk, omdat ik in mijn geest allerhande automatische voorgeprogrammeerde technieken en mechanismen gebruikte om toch nog de ondersteuning van mijn omgeving te kunnen verwerven zodat ik dat punt van 'alleen staan' niet zou moeten onder ogen komen…

Wordt Vervolgd in Dag 525

Dag 523: Het Principe van Zelf-Zuivering - Waarom Zou Je jezelf in Godsnaam willen 'Zuiveren'?

Dag 523: Het Principe van Zelf-Zuivering

Waarom zou je jezelf in Godsnaam willen 'Zuiveren'?

Wat wil het zeggen om een principe van zelf-zuivering te leven? En waarom zou je jezelf 'zuiveren'? Wat is er immers 'mis' met wie je nu bent? Ik bedoel, dat waren vragen en opmerkingen die ik te horen kreeg in het begin van mijn proces van zelf-zuivering. "Waarom?", "dat hoeft toch helemaal niet?!"

En, neen, uiteraard 'hoeft het niet' om jezelf te zuiveren en om een proces te bewandelen. Want, ja, een proces bewandelen vergt moeite. En waarom zou je moeite moeten doen als je dat ook gewoon niet kan doen? Het is immers zo makkelijk om je leven te leiden zoals het voorgeprogrammeerd is. Voorgeprogrammeerd in de zin van dat je nooit de moeite doet om jezelf te bevragen, om de patronen die je dagelijks leeft in je interne en externe realiteit te bevragen. Patronen zoals niet enkel je gewoontes in de fysieke realiteit  maar ook de specifieke gedachten en emotionele ervaringen die op herhaling staan binnenin jezelf.

Ik bedoel, 'waarom' ik mijn proces ben beginnen wandelen is omdat ik niet zomaar op herhaling wil staan. Ik wil 'meer' van en in mijn leven en mijn bestaan. En, vanuit het perspectief van de omgeving waarin ik ben opgegroeid, zou het zeer makkelijk geweest zijn voor mij om mijn proces niet te bewandelen en om mezelf te aanvaarden in en als het uitleven van een bestaan dat in zekere zin al voorgekauwd zou zijn voor mij. Om precies hetzelfde te worden als de mensen om mij heen. 'precies hetzelfde' in de zin van dat ik mezelf geen vragen zou stellen bij mijn bestaan - ik zou mezelf aanvaarden als 'een mens', als 'Kim', als 'vrouw', als 'belg', als mijn cultuur, en mijn familie, mijn geslacht, mijn positie in de samenleving waarin ik ben opgegroeid, mijn financiele situatie en positie, enzovoort.

Maar dat kon en kan ik niet. Ik zie niet hoe ik in staat zou zijn om de vragen te negeren die er in mezelf  bestaan en die als het ware inherent zijn aan mijn bestaan als 'mens'. Vragen die inherent zijn aan het feit dat ik niet werkelijk weet wie ik ben of waar ik vandaan kom als zijnde mijn ware origine. Ik bedoel, ik kan wel zeggen dat ik opgegroeid ben als mens, en ik heb herinneringen van en kennis over waar ik min of meer vandaan kom -- maar, in termen van bijvoorbeeld wie ik ben als wezen in en als mezelf, waar mijn 'identiteit' vandaan komt en de 'bouwstenen' van mijn 'persoonlijkheid' die ik doorheen mijn bestaan heb aangenomen als 'vanzelfsprekend' en 'wie ik ben', als zijnde mijn gevoelens, gedachten en emoties. Het zou absurd zijn om dat niet te bevragen of te willen onderzoeken.

Hoe kan je zelfs leven met jezelf als zijnde een 'iets' dat bestaat maar dat tegelijkertijd geen waarachtig gewaarzijn of begrip heeft van zijn bestaan? Dan ben je niets dan een soort van machine, die draait op een voorgeschreven script waarvan je zelf niets weet. Dat was mijn startpunt in het beginnen met het bewandelen van mijn proces -- is dat ik wil weten wie ik ben, ik wil mijn bestaan leren kennen - ik wil mezelf niet aanvaarden als een systeem/machine -- ik wil mezelf als systeem/machine begrijpen, zodat ik ten minste  in een leidinggevende en creërende positie kan staan in relatie tot mezelf als machine/systeem.

Wat echter fascinerend was, toen ik die, al dan niet bewuste, beslissing maakte om een proces te bewandelen van het leren kennen van wie ik ben en het transformeren van mijn relatie met en tot mezelf, is hoe mijn omgeving reageerde op deze beslissing…

Wordt vervolgd in Dag 524                                           

Dag 522: De Paradox van jezelf Onderdrukken om jezelf te kunnen Zijn

Dag 522: De Paradox van Jezelf Onderdrukken om Jezelf te kunnen Zijn

Uit de voorgaande Blog:

Verandering kan pas plaatsvinden wanneer er een zelf-eerlijkheid is - wanneer ik eerlijk durf te zijn over wat er eigenlijk aanwezig is in mezelf, over wie ik eigenlijk ben in en als mezelf. En dus daagde ik mezelf uit om zo eerlijk mogelijk te zijn in mijn schrijven - hetgeen iets is waar ik mezelf enorm dankbaar voor ben, omdat het mij enorm geassisteerd heeft om daadwerkelijk te kunnen veranderen als wezen en om dingen te ontdekken van mezelf en het leven die ik nooit voor mogelijk had geacht.

Wat ik persoonlijk heel fascinerend vindt is dat het proces van zelf-zuivering door middel van het toepassen van het schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie voornamelijk zo lang duurt omwille van het punt van het willen verbergen van wie ik ben vanbinnen. Ik bedoel, langs de ene kant was ik er van overtuigd dat mijn geest is wie ik werkelijk ben, het is mijn identiteit, mijn 'ik', maar dan langs de andere kant wil ik die 'ik' verbergen van niet enkel andere mensen maar ook mezelf. Hoe vreemd.

Ik heb mezelf zeer veel verborgen gehouden in mijn leven in relatie tot andere mensen. Ik heb mezelf vaak verscholen achter schaamte en angst van beoordeling - dat ik uiteindelijk die ervaring normaal ben gaan vinden. Die emotie van schaamte en schuld en angst waarin ik mezelf wegsteek en mezelf niet durf uitdrukken en dus ook nooit werkelijk mezelf ben. Hetgeen ook weer zo een paradoxaal punt is - dat ik langs de ene kant mijn interne realiteit probeer te beschermen door het verborgen te houden van de mensen om mij heen omdat ik geloof dat het is wie ik werkelijk ben en dat als andere mensen mij zouden beoordelen dan zou ik mij gekwetst voelen, maar langs de andere kant durf ik wie ik zogezegd werkelijk ben niet uit te drukken en is die zelf-onderdrukking een direct gevolg van het proberen beschermen van 'mezelf'.

Dus, ik bedoel, hoe verwacht of geloof ik eigenlijk van mezelf dat ik mezelf kan zijn terwijl ik mezelf eigenlijk onderdruk? Dat is mijn realiteit geweest voor het grootste deel van mijn leven - ik verborg mezelf en ik drukte mezelf niet uit omdat die eigenschap van de geest om altijd alles in het geheim te doen een deel was geworden van mezelf. En het is vreemd dat ik mezelf verborgen houdt uit angst dat andere mensen zouden denken dat ik iets fout doe als ze zien wie ik werkelijk ben vanbinnen - maar tegelijkertijd creëer ik net dat gevoel en die ervaring in mezelf dat ik iets 'fout' en 'verkeerd' bezig ben door mezelf de hele tijd te verbergen en door alles van mezelf geheim proberen te houden -- het creëert een zeer 'wrang' gevoel in mezelf, alsof ik al op de één of andere manier iets fout gedaan heb en ik verschuild moet leven.

Tot ik op een punt kwam in mijn proces waarin ik besefte dat ik mezelf helemaal niet moet verschuilen - dat het zelfs zoveel aangenamer is om te leven zonder geheimen. Om gewoon Hier te zijn, hetzelfde vanbinnen en vanbuiten. Het is als een last die van mijn schouders geheven werd, om te beseffen dat ik mezelf niet verborgen moet houden.

Ik bedoel, je gaat uiteindelijk je leven en interne ervaring aanvaarden als 'normaal' en 'wie je bent' uit gewoonte, omdat je nooit anders gekend hebt. En je gelooft dat die interne gevangenis  echt is zonder werkelijk te begrijpen waarom het is dat je jezelf zo ervaart -- omdat je ook nooit begrepen hebt hoe het tot stand gekomen is, want je hebt nooit overwogen om jezelf te onderzoeken. Zo was het voor mij - tot ik mijn proces ben gaan bewandelen.

Dag 521: Beginnen in het Proces van Zelf-Zuivering -- Het Vierde Principe

Mijn Toewijding aan Principe

Dag 521:  Beginnen in het Proces van Zelf-Zuivering -- Het Vierde Principe

Dit is een verderzetting in het definiëren en omlijnen van het Vierde Principe:

4      Zelfzuivering door schrijven, zelfvergeving en mijzelf toewijden - de handeling om mijzelf te realiseren dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen gedachten, woorden en daden en mijzelf te vergeven voor misstappen en daarom verander ik mijzelf zodat ik er zeker van ben dat ik verantwoordelijkheid neem voor wie, wat en hoe ik ben waardoor ik weet dat ik mijzelf kan vertrouwen zodat ik altijd eerlijk met mijzelf en anderen ben. 

Hoe ik begonnen ben in mijn proces van zelf-zuivering zo'n zestal jaar geleden, is dat ik ben beginnen schrijven. In de zin van dat ik een notitieboek had waarin ik gewoon schreef, schreef, schreef zonder meteen te weten waarom precies of tot welk doel. Al wat ik wist was dat ik de beslissing gemaakt had voor mezelf om een proces te bewandelen van het leren kennen van mezelf en het zuiveren van wie ik ben binnenin mezelf door middel van specifiek gereedschap zoals het neerpennen van wat er in en als mezelf bestaat als mijn herinneringen en gedachten en gevoelens en emoties, het toepassen van zelf-vergeving en zelf-correctieve statements.

Dus, dat is wat ik deed ook al wist ik niet precies waar het mij zou brengen. Ik had wel ideëen in mijn geest over wat het wil zeggen en wat het betekent om 'mezelf te zuiveren' en 'mezelf te leren kennen' en 'mezelf te realiseren als het leven zelf' - ideëen die zich stuk voor stuk illusies hebben bewezen te zijn - maar mijn echte motivatie en reden waarom ik mezelf zo hartstochtelijk ben gaan toepassen in het schrijven, was nieuwsgierigheid. Omdat, ik kende 'mezelf' in 'mijn leven'. Ik bedoel, in zekere zin was mijn leven 'saai' beginnen worden omdat er een gevoel in mezelf bestond dat het eigenlijk een continue herhaling is van hetzelfde. De uiterlijke omstandigheden zien er misschien anders uit, maar in termen van mijn interne ervaring, was alles een soort van 'gewoonte' geworden, een machine die op zichzelf aan het draaien is.

En dus was mijn motivatie om mijn proces te beginnen wandelen, een nieuwsgierigheid --- en tegelijkertijd een weten en besef dat als ik dit gereedschap toepas, deze specifieke stappen die op zich enorm simpel en goedkoop en gemakkelijk toe te passen zijn, dat ik uiteindelijk zal veranderen. Hoe kon het in feite anders - omdat, waar dit proces op gebaseerd was, was iets waar ik nog nooit werkelijk aandacht aan besteed had doorheen mijn leven hier op aarde, hoe vreemd dat ook mag klinken. En dat was mijn interne realiteit. In de zin van dat ik nog nooit werkelijk mijn interne realiteit had bevraagd of onderzocht, ik aanvaarde altijd wat er binnenin mezelf bestond, als mijn gedachten, gevoelens en emotionele ervaringen en reacties en ik stond er nooit bij stil dat wat er binnenin mezelf bestond als wie ik geloof dat ik ben, misschien een specifiek systeem is, een machine, een 'iets' dat ontleedt kan worden en dat onderzocht en veranderd en gecorrigeerd kan worden. Ik ging er altijd van uit dat 'dit is nu eenmaal wie ik ben'.

Ik bedoel, ik was zeer passioneel en verwachtingsvol in relatie tot het toepassen van dit gereedschap omdat ik wist dat er iets zal veranderen, maar wat dat 'iets' zou zijn, dat was nog een 'verrassing'. En dus aanvankelijk - dit was ook voordat er gespecifieerde structuren bestonden zoals het DIP en DIP Lite Programma - schreef ik zoveel ik kon, schriften en schriften vol, over al wat er bestond in mezelf. Ik daagde mezelf uit in het eerlijk zijn met mezelf over wat er in mijn geest bestaat, omdat ik wist dat als ik dingen van mezelf probeer te verbergen of verbloemen omdat ik die dingen niet zo 'fijn' vindt of omdat ik die dingen niet wil inzien van mezelf - dat ik dan niet zal kunnen veranderen, omdat ik mezelf hetzelfde houdt. Omdat, door dingen te verbergen van mezelf, houdt ik het in mezelf en kan het onmogelijk veranderen. Verandering kan pas plaatsvinden wanneer er een zelf-eerlijkheid is - wanneer ik eerlijk durf te zijn over wat er eigenlijk aanwezig is in mezelf, over wie ik eigenlijk ben in en als mezelf. En dus daagde ik mezelf uit om zo eerlijk te zijn in mijn schrijven - hetgeen iets is waar ik mezelf enorm dankbaar voor ben, omdat het mij enorm geassisteerd heeft om daadwerkelijk te kunnen veranderen als wezen en om dingen te ontdekken van mezelf en het leven die ik nooit voor mogelijk had geacht.

Wordt vervolgd in Dag 522