Dag 647: Hoe Corrigeer ik de Illusie van Uniekheid en Speciaalheid

In Dag 645: Bouwen we onze Identiteit op een Angst om Niet te Bestaan? deelde ik de zelf-vergeving die mij ondersteund en geassisteerd heeft om inzicht te ontwikkelen in relatie tot hoe en waarom het is dat ik mij soms eenzaam en afgesloten/afgescheiden voel ook al bevindt ik mij in een groep van mensen en zijn er geen externe aanwijzingen op die schijnbare 'afsluiting/afscheiding'.

In deze blog deel ik de zelf-correctieve stellingen die mij zullen ondersteunen en assisteren om dit patroon in mezelf te kunnen veranderen en om mezelf de macht te geven om stabiel te blijven in mezelf wanneer ik mij in een groep bevindt en om in de plaats van in een ervaring van eenzaamheid, inferioriteit, afscheiding en soms zelfs depressie te gaan, en dus in een interne spiraal van emoties te tuimelen, mezelf eerder te kunnen uitdrukken ongeacht waar of bij wie ik mij bevindt, of ik nu alleen of in groep ben.

Zelf-Correctieve Stellingen

Wanneer en als ik mij in een groep van mensen bevindt en ik zie dat ik in mezelf in een negatieve ervaring ga waarin ik mij eenzaam en afgescheiden voel en inferieur in relatie tot de mensen die ik zie om mij heen - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat deze negatief geladen ervaring in mezelf een opzettelijke beslissing is van mezelf om een specifieke ervaring op te wekken in mezelf die in wezen als doel heeft de illusie te creëren dat ik speciaal en uniek ben omdat ik mezelf in deze negatieve interne emotionele ervaring afscheid van wat ik zie in mijn omgeving met mijn ogen

Ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf in die negatief geladen emotionele ervaring binnenin mezelf opzettelijk in een interne alternatieve realiteit wikkel afgescheiden van de echte fysieke werkelijkheid waar ik deel van uitmaak, enkel en alleen om een verlangen in de geest te bevredigen om te kunnen geloven dat ik speciaal en uniek ben

Hierin zie, besef en begrijp ik dat die 'speciaalheid' en 'uniekheid' niet echt is als een ervaring binnenin mezelf, omdat wie en wat ik werkelijk ben is een fysiek levend wezen dat deel uitmaakt van de fysieke realiteit die zich hier bevindt en de ervaring van speciaalheid en uniekheid is gebaseerd op een angst in mezelf om niet speciaal of uniek te zijn

En ik zie, besef en begrijp dat de angst om niet uniek of speciaal te zijn gebaseerd is op een polariteit die ik in mijn geest heb toegestaan te bestaan waarin ik eigenlijk angst heb dat ik mij minder zou voelen in relatie tot de mensen om mij heen, waardoor ik ten gevolge een verlangen gevormd heb in mijn geest om mij 'meer' te voelen, en ik dan opzettelijk emotionele ervaringen ga produceren in mezelf om de illusie te wekken dat er 'meer' is in en aan mezelf dan wie ik ben als een fysiek wezen

Dus als en wanneer ik mezelf die opzettelijke beslissing zie maken in mezelf om 'iets' te voelen door opzettelijk een emotionele ervaring op te wekken zoals inferioriteit, afscheiding en/of eenzaamheid, gewoon zodat ik het gevoel kan ervaren in mezelf dat ik afgescheiden besta van de mensen die ik zie om mij heen en dat ik daardoor 'speciaal' en 'meer' ben - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat ik door de ervaring proberen te creëren dat ik 'meer' ben, dat ik tegelijkertijd in werkelijkheid bevestig aan mezelf dat ik eigenlijk 'minder' ben in en als het verlangen om meer te zijn

Ik stel mezelf tot doel om mezelf te stabiliseren in en als mijn ademhaling in het moment wanneer ik mij in een groep van mensen bevindt, en om mij gewaar te zijn van mijn fysieke lichaam en het besef dat dat is wie en wat ik ben in dit fysieke bestaan en dat elke interne ervaring een resultaat is van de afscheiding die ik laat plaatsvinden van de realiteit die ik zie met mijn ogen waarin ik 'wie ik ben' afmeet aan de hand van de mensen die ik zie om mij heen in de plaats van één en gelijk te staan met wie ik werkelijk ben als zijnde een zelf-bepalend en zelf-besturende levensvorm

En ik zie, besef en begrijp dat individualiteit niet een gevoel of emotionele ervaring is dat in relatie staat tot 'andere mensen' of 'andere wezens', maar individualiteit is het feit dat ik hier besta als een individueel levend wezen dat op en als zichzelf bestaat, onafhankelijk maar toch een deel van al wat hier bestaat

Dag 646: Het Geschenk van Zelf-Vergeving in het Veranderen van de Emotionele Identiteit

In de voorgaande blog heb ik zelf-vergeving gedeeld in verband met het emotionele patroon dat steeds in mezelf naar boven kwam in groepen, waarin ik besefte dat het feit dat ik in mezelf zo makkelijk beïnvloedbaar ben simpelweg door het samenzijn met mensen in wezen aantoont dat ik mijn identiteit in de eerste plaats heb gebaseerd op oppervlakkigheid aangezien het zo 'fragiel' en kwetsbaar is dat het bijzijn van mensen het effect kan hebben dat ik in een emotionele ervaring op zoek ga naar een gevoel van identiteit.

De zelf-vergeving is wat assisteert in het stabiliseren van mezelf in relatie tot deze specifieke ervaring en dit welbepaalde 'programma' in mijn geest, en om dit programma te kunnen loslaten door in te zien dat het mij niet hoeft te bepalen. Door het toepassen van zelf-vergeving, kan ik een basis vormen in mezelf waarop ik kan staan in het besef dat ik bepaal wie ik ben en dat ik niet het slachtoffer ben van de emotionele ervaringen of al dan niet bewuste gedachten die in moment in mijn geest naar boven komen.

En dit doordat het toepassen van zelf-eerlijkheid in zelf-vergeving van cruciaal belang en waarde is om mezelf te erkennen als creator van datgene dat in mezelf bestaat en dat ik doorheen mijn leven automatisch aangezien en aanvaard heb als 'wie ik ben', maar waar ik mezelf vaak tegelijkertijd het slachtoffer van gevoeld heb.

Neem bijvoorbeeld dit emotionele patroon van zelf-onderdrukking, inferioriteit en eenzaamheid dat activeert wanneer ik in het bijzijn van mensen ben. Dit is iets dat niet het beste is voor mezelf, ik geniet niet van mijn bestaan of van mijn expressie wanneer ik in die ervaring ben en het is zeker niet iets dat ik 'wil' ervaren of waar ik bewust voor zou kiezen, maar tegelijkertijd is het iets dat ik ben gaan aanvaarden als een inherent deel van mezelf, enkel en alleen omdat het telkings in mezelf naar boven komt wanneer ik in zekere situaties ben.

En dit automatisch aanvaarden van dat patroon als een deel van mezelf is net omdat ik mezelf nooit heb gerealiseerd als de creator ervan. Ik heb nooit de verantwoordelijkheid op mij genomen om dat deel van mezelf te onderzoeken en ik heb zeker nooit voor mezelf onderzocht hoe en of het ook anders kan. Met zelf-vergeving maak ik dit echter wel mogelijk voor mezelf.

Zelf-vergeving is immers in de eerste plaats het verklaren dat ik verantwoordelijkheid neem voor wat het ook is waar ik mij voor vergeef. Wanneer ik zeg 'ik vergeef mij dat ik mezelf heb toegestaan hierin te participeren', dan zeg ik met andere woorden dat ik in de eerste plaats inzie dat ik het ben die dit gedrags-/emotionele patroon leven gegeven heb door erin mee te doen en dat het in mezelf bestaat, niet 'zomaar', maar omdat ik dat mogelijk gemaakt heb door mijn directe betrekking.

En interessant genoeg is het  deze verklaring van verantwoordelijkheid dat mij in een positie van macht plaatst. Omdat, als ik zeg 'dit heb ik gedaan' en 'dit heb ik gecreëerd. Hier ben ik voor verantwoordelijk', dan zeg ik eigenlijk tegelijkertijd ook dat ik het 'ongedaan' kan maken en dat ik mijn creatie kan veranderen, omdat dat nu eenmaal mijn macht is als creator van mezelf.

Dag 645: Bouwen we onze Identiteit op een Angst om Niet te Bestaan?

In deze blog deel ik zelf-vergeving in relatie tot het gebeurde dat ik in de voorgaande blogs heb neergeschreven en onderzocht, zodat ik mezelf kan ondersteunen en assisteren in relatie tot het patroon van zelf-onderdrukking dat vaak de kop opsteekt wanneer ik mij in groepen van mensen bevindt. Een patroon waarin ik mij meer specifiek afgescheiden, minderwaardig en vreemd begin te voelen.

Dit patroon heb ik grondig onderzocht in de voorgaande blogs teneinde te komen tot een inzicht in de werking en de oorsprong van dit patroon, zodat ik de basis heb om nu zelf-vergeving toe te passen (via schrijven en spreken), als de tweede stap in mijn proces van het veranderen en transformeren van dit specifieke patroon van zelf-onderdrukking. In het toepassen van zelf-vergeving pel ik de lagen af van hoe dit patroon in mezelf bestaat om zodoende mezelf de kans te geven om een nieuwe manier van bestaan toe te passen in de momenten waarin doorgaans het patroon van zelf-onderdrukking het overneemt.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de emotionele ervaringen die in mezelf opkomen wanneer ik mij in een groep van mensen bevind, waarin ik mij dan plots alleen, afgescheiden en vreemd voel in mezelf - en te geloven dat deze ervaring is wie ik ben omdat ik mij steeds zo gevoeld heb doorheen mijn leven

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd automatisch een emotionele ervaring binnenin mezelf te aanvaarden als 'wie ik ben' enkel en alleen omdat het opkomt in mezelf en omdat ik in mijn herinneringen momenten heb opgeslagen waarin ik mij ook zo heb gevoeld en waarin ik ook steeds automatisch en zonder verpinken heb gelooft en vertrouwd dat deze ervaring is wie ik werkelijk ben

En dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn herinneringen van mezelf af te scheiden en macht te geven over wie ik ben door te bestaan in en als het geloof en de idee dat mijn herinneringen mij zeggen wie ik ben - in de plaats van mijn macht te erkennen binnenin mezelf als de macht om voor mezelf te beslissen in dit moment wie ik ben, in het besef dat ik één en gelijk sta met mijn herinneringen en dat ik de bepalende factor ben in relatie tot hoeveel zeggingskracht mijn herinneringen hebben over mij

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn vertrouwen te plaatsen in het gevoel en het geloof dat ik alleen en eenzaam en vreemd ben dat opkomt in mezelf wanneer ik merk dat ik mij in een groep mensen bevindt, in de plaats van mijn ogen te gebruiken om de fysieke realiteit te zien en op te merken als wat ze werkelijk is en hoe ze in wezen bestaat, en in te zien dat ik niet alleen ben omdat ik hier ben in het fysieke bijzijn van miljoenen en biljoenen wezens in deze fysieke realiteit en dat dus het gevoel en het geloof dat ik alleen en eenzaam ben, een illusie die bestaat in de geest en in wezen niet te vertrouwen is omdat het niet in lijn staat met de eigenlijke werkelijkheid

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat de neiging in mezelf om mijn vertrouwen te plaatsen in de emotionele ervaring van eenzaamheid, afscheiding en inferioriteit die opkomt in mezelf wanneer ik mij bij mensen bevindt, in de plaats van te vertrouwen in de eigenlijke fysieke feiten, zoals het feit dat ik niet alleen ben in dit fysieke bestaan,  in wezen gebaseerd is op een verlangen om mij speciaal te voelen en het gevoel te hebben dat ik een 'ik' ben, en dat die 'ik' afgescheiden bestaat van andere mensen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd eerlijk te zijn met mezelf over waarom het in feite is dat ik mezelf vaak laat vallen in het emotionele patroon van eenzaamheid, inferioriteit en afscheiding in het bijzijn van andere mensen, door het oppervlakkige idee dat het gewoon is 'wie ik ben' te geloven - in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat als en wanneer ik in die ervaring ga in mezelf waarin ik mij afgescheiden begin te voelen van de mensen die ik zie om mij heen, dat ik dan in werkelijkheid op zoek ben naar een gevoel dat ik uniek en speciaal ben en dat ik een individu ben, omdat ik mij eigenlijk bedreigd voel in mijn ego door het zien van al die mensen om mij heen, aangezien ik 'mezelf' gedefinieerd heb in en als oppervlakkigheid en dus het gevoel heb dat mijn individualiteit en uniekheid dreigt te verdwijnen in het bijzijn van andere mensen die ik in mijn onderbewustzijn definieer als andere 'ikken'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat wanneer ik mij in het bijzijn van andere mensen bevindt, dat er dan een angst in mezelf opkomt dat mijn individualiteit en uniekheid in het gedrang komt en dat ik als individu niet meer kan bestaan - omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn individualiteit en uniekheid als wezen te definieren in en als iets oppervlakkig en iets dat makkelijk in het niets kan verdwijnen en dat in wezen niet eens echt bestaat omdat ik niet eens stabiel kan blijven in mijn identiteit als individu wanneer ik mij in het bijzijn van mensen bevindt

En ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd op die angst om mijn individualiteit en uniekheid te verliezen wanneer ik bij mensen ben te reageren met een opzettelijk opwekken van emotionele ervaringen van alleenheid, afscheiding en inferioriteit, gewoon zodat ik een interne ervaring kan creëren in mezelf waarin ik mezelf een gevoel kan geven dat ik speciaal ben en dat ik 'besta' in mezelf - in de plaats van in te zien en te beseffen dat dit gevoel van schijnbare uniekheid en individualiteit een illusie is omdat het gebaseerd is op een angst om niet te bestaan

En dus ik vergeef mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de angst om niet te bestaan macht te geven over mezelf door in een emotionele reactie te gaan teneinde te proberen een ervaring te creëren in mezelf dat ik wel besta - in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf en die angst te onderzoeken zodat ik kan begrijpen en inzien waarom en hoe die angst bestaat in de eerste plaats en of die angst in feite al dan niet relevant is

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat het feit dat ik het gevoel krijg dat 'ik' niet meer kan bestaan of dat mijn individualiteit, speciaalheid en uniekheid dreigt te verdwijnen in het bijzijn van andere mensen, in wezen aantoont dat het 'ik' dat ik heb aanvaard als 'wie ik ben' nooit echt geweest is omdat het niet op zichzelf kan bestaan in elke situatie, omdat het gebaseerd is op ideëen en percepties over 'wie ik ben' in relatie tot 'andere mensen', in de plaats van dat het een stabiele uitdrukking is van mezelf als een onveranderlijke expressie van het leven zelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf om mijn eigen identiteit, uniekheid, individualiteit en speciaalheid te creëren, zodat ik in elke situatie en in elk moment weet wie ik ben en zodat ik niet beïnvloedbaar zou zijn door emotionele reacties die een consequentie zijn van het feit dat ik mijn creationele macht in de handen van het ego van de geest heb gelegd

Dag 644: Welke zijn de Echte Existentiële Vragen die we Onszelf zouden moeten stellen?

Uit de voorgaande blog:

Hoe vreemd is dit dus om te beseffen dat de emotionele ervaring van eenzaamheid en afscheiding en het gevoel er 'niet bij te horen' dat opkomt wanneer ik mij in groepen van mensen bevindt, in wezen een soort van persoonlijkheids 'programma' is dat het bewustzijn gebruikt om de illusie van de 'identiteit' en het 'zelf' te creëren. Omdat, als ik dit specifieke gevoel van afscheiding niet zou ervaren in mezelf, het gevoel van zogezegd niet bij de groep te horen, en als ik mij in die momenten niet negatief zou voelen in mezelf, dan zou ik in feite ook niet dat speciale gevoel kunnen ervaren dat 'ik' besta, en dat ik überhaupt een 'ik' ben en dat ik een 'bewustzijn' heb.

Het gevoel niet bij een groep te horen en je een buitenbeentje voelen, en zelfs de ervaring van eenzaamheid, depressie en minderwaardigheid die we soms ervaren wanneer we in het bijzijn zijn van andere mensen, heeft dus als kern-startpunt en -oorsprong een verlangen om dat in onszelf bestaat om onszelf te kunnen afscheiden van 'andere mensen'  en daarin een 'identiteit' te vormen voor onszelf zodat we het gevoel hebben een 'ik' te zijn, een 'ik' die anders is dan andere mensen en die daardoor een uniek 'individu' is.

En dit is eigenaardig omdat het verlangen naar het ervaren van een soort van individualiteit en uniekheid door middel van het afscheiden van onszelf in relatie tot de mensen die we zien in de wereld om ons heen voortvloeit vanuit een angst in onszelf om niet te bestaan, een angst om geen 'individu' te zijn en om niet speciaal of uniek te zijn. 'speciaal' en 'uniek', als zijnde de termen die omschrijven dat we een afgescheiden entiteit zijn in een wereld vol miljarden wezens.

Maar de angst om niet te bestaan is datgene wat in wezen het concept van het 'niet-bestaan' op zich creëert in de eerste plaats. Ik bedoel, als we geen angst zouden hebben om niet te bestaan, zou het voor ons dan nog uitmaken of we al dan niet 'bestaan', of we al dan niet een bewustzijn hebben of een individu zijn? … neen, dat zou het niet. We zouden gewoon zijn wie we zijn en ons niet bezig houden met wie we zijn in relatie tot 'andere mensen' of met hoe we bestaan, waarom we bestaan, of we al dan niet echt bestaan, enzovoort. We zouden bestaan als een levende aanvaarding en acceptatie dat we simpelweg 'hier' zijn. 'ik ben hier' als een observatie en vaststelling van wie, wat en hoe we zijn en bestaan zou onze 'identiteit' zijn en we zouden de neiging of het verlangen niet ervaren in onszelf om onszelf te gaan profileren, afscheiden of onderscheiden van andere wezens gewoon om een 'gevoel' te kunnen creëren in onszelf dat we bestaan.

Ik bedoel, is de ervaring dat we bestaan in en als een persoonlijkheid en identiteit in wezen niet meer of minder dan de angst om niet te bestaan vermomd in allerhande gevoelens en emotionele ervaringen, verbonden met gedachten over wie we zijn? En waarom is het dat we onszelf vragen stellen in verband met wie we zijn, waarom we zijn, wat en hoe we zijn, maar we stellen onszelf nooit de vraag waar deze vragen vandaan komen in de eerste plaats en waarom het is dat we zo geobsedeerd zijn met 'wie we zijn' en met ons bestaan als 'mens' en als 'bewustzijn'? Dat is immers de meest belangrijke vraag die licht zal schijnen op de echte oorsprong van hoe we bestaan en waarom en hoe het is dat we bestaan in en als onszelf.

Dag 643: Hoe creëren we de Illusie van het Zelf?

Uit de voorgaande blog:

Wanneer ik de gedachten verpersonaliseer in mijn geest waarin ik de ervaring van 'ik hoor er niet bij' creëer en vormgeef, al zijn ze negatief, zelf-verminderend en zelf-onderdrukkend van aard, dan krijg ik tegelijkertijd een gevoel dat ik 'mezelf' en zelfs 'thuis' ben. Het gevoel dat ik 'iemand' ben. En het is de zoektocht naar dit specifieke gevoel dat aan de grondslag ligt van de neiging om mezelf in de emotioneel geladen ervaring van afscheiding te zuigen in relatie tot de mensen in de groep waar ik deel van uitmaak.

Het is dus vrij eigenaardig wanneer je begint te kijken naar de ervaringen waar je in participeert binnenin jezelf, of in andere woorden de ervaringen die vaak in je opkomen afhankelijk van de situaties waar je je in bevindt. In mijn geval is zo een ervaring bijvoorbeeld het gevoel van afgescheiden te zijn van de mensen om mij heen wanneer ik mij in een groep bevindt, zoals op het vrijgezellenfeestje waar ik het in de vorige blog over had.

En het eigenaardige hieraan is met name dat ik kan zien en erkennen dat deze ervaring van mij afgescheiden voelen en mij zelfs alleen en 'vreemd' te voelen in mezelf, ook al ben ik in een groep van mensen, is een ervaring die niet het beste is voor mezelf, in de zin van dat het ten eerste geen aangename ervaring is en ten tweede saboteert het mij in mijn interactie en communicatie en mijn zelf-uitdrukking in relatie tot de andere mensen die zich in die groep bevinden.

Maar wanneer ik dan de lagen van het bestaan van dit specifieke 'programma' in de geest dat deze ervaring creëert begin af te pellen en dieper begin te zien naar de oorsprong van hoe en waarom het is dat dit bestaat in mezelf. Hoe en waarom het anders gezegd is dat ik mij afgescheiden, alleen en negatief voel wanneer ik mij in een groep van mensen bevindt, dan wordt het duidelijk dat het eigenlijke startpunt van die interne ervaring een verlangen is om mezelf te kunnen onderscheiden van andere mensen. Een verlangen om een gevoel in mezelf te hebben dat mij zegt dat ik speciaal en uniek ben. Dat ik een individu ben en dat 'ik' besta.

En dit 'ik' dat zogezegd bestaat en dat 'ik' zogezegd ben in mezelf, is niets meer of minder dan het gevoel van eenzaamheid en afscheiding. De negatief geladen emotionele ervaring in mezelf van eenzaamheid, van buitengesloten te zijn, van afgescheiden te zijn en van mij vreemd te voelen, is wat ik doorheen mijn leven ben gaan aanvaarden als mijn 'ik', als een soort van teken dat 'ik' besta, en dat ik een individuele entiteit ben die afgescheiden bestaat van de andere 'entiteiten' die ik zie met mijn ogen om mij heen, als zijnde namelijk 'andere mensen' in de 'groep' waarin ik mij bevindt.

Hoe vreemd is dit dus om te beseffen dat de emotionele ervaring van eenzaamheid en afscheiding en het gevoel er 'niet bij te horen' dat opkomt wanneer ik mij in groepen van mensen bevindt, in wezen een soort van persoonlijkheids 'programma' is dat het bewustzijn gebruikt om de illusie van de 'identiteit' en het 'zelf' te creëren. Omdat, als dit specifieke gevoel van afscheiding niet zou ervaren in mezelf, het gevoel van zogezegd niet bij de groep te horen, en als ik mij in die momenten niet negatief zou voelen in mezelf, dan zou ik in feite ook niet dat speciale gevoel kunnen ervaren dat 'ik' besta, en dat ik überhaupt een 'ik' ben en dat ik een 'bewustzijn' heb.

Dit is maar één van de ervaringen die in de geest kunnen bestaan en die als functie hebben om simpelweg dat 'speciale' gevoel te produceren van afscheiding, dat gevoel waarin je je 'speciaal' voelt, in de zin van dat je het gevoel hebt dat je een 'ik' bent en dat die 'ik' anders is dan al de andere mensen die je ziet om je heen. In wezen is het maar een gevoel, geproduceerd door specifieke ideëen en gedachten in de geest die op zich vaak niet echt veel steek houden en die zelfs saboterend kunnen werken in je leven.

Dit soort 'persoonlijkheids-systemen', of 'identiteits-programma's' in je geest zijn die dingen die je soms dingen doen uitdrukken, zeggen en doen waarvan je niet goed weet waarom je het doet of hebt gedaan, waar je later soms spijt van hebt of je schuldig over voelt. Je deed het immers enkel en alleen opdat je die eigenzinnige ervaring in jezelf zou kunnen voelen die je het gevoel geeft dat je 'bestaat', omdat dat er  in wezen de enige functie van is. Vreemde wezens zijn we toch, wij mensen.

Dag 642: Waarom geven we onszelf het gevoel van er niet bij te horen?

Ik was vandaag aanwezig op een vrijgezellenfeestje voor een kennis die weldra gaat trouwen en hier was het dat er bepaalde persoonlijkheidskenmerken in mezelf naar de oppervlakte traden en die ik voor mezelf kan onderzoeken zodoende een opening en kans te creëren om die aspecten in en van mezelf te veranderen door middel van het ten eerste ontwikkelen van een begrip in relatie tot hoe deze persoonlijkheidskenmerken bestaan, werken en functioneren in mezelf en ten tweede te onderzoeken wie ik eigenlijk ben in en als die persoonlijkheidskenmerken, of ze het beste zijn voor mezelf en hoe ik mezelf erin kan veranderen of bevestigen teneinde een structuur te creëren die wel het beste is voor mezelf.

De persoonlijkheid die naar boven kwam in deze specifieke 'groep-setting' waar ik mij vandaag in bevond, was een welbepaalde interne ervaring die naar boven wilde komen in mezelf  en die te maken had met hoe ik mezelf doorheen mijn leven vaak gevoeld en gedefinieerd heb in een groep, op basis en omwille van dezelfde ervaring die steeds in mezelf bestond. Deze ervaring zijnde een gevoel van afscheiding van de mensen om mij heen.

Ik ben al een tijdje deze specifieke persoonlijkheid in mezelf aan het veranderen in de zin van dat het begon als een overheersende en overspoelende emotionele ervaring van 'er niet bij horen', en dat ik nu, na het consistent hebben toegepast van het gereedschap van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie, diepere lagen zie die in en onder deze ervaring van 'er niet bijhoren' bestaan.

Ik ben bijvoorbeeld emotioneel veel meer stabiel langs binnen en langs buiten. Wanneer de gedachten die de ervaring van er niet bij te horen in mezelf naar boven komen, blijf ik stabiel in mezelf omdat ik kan zien dat die gedachten niet zijn wie ik werkelijk ben, het is een programma, een systeem waarin ik de keuze heb om mezelf erdoor te laten definiëren en beïnvloeden, hetgeen ik doorheen mijn leven steeds heb toegestaan te gebeuren - totdat ik het gereedschap van zelf-verandering ben beginnen toepassen.

Wat ik nu dus opmerkte was de meer subtielere lagen en ervaringen in en van dit specifieke persoonlijkheids-systeem die nog bestaan in mezelf. En dit zijnde bijvoorbeeld een dieperliggende motivatie voor waarom en hoe het in wezen is dat deze persoonlijkheid in mezelf bestaat in de eerste plaats, hetgeen namelijk is omdat een deel van mezelf zich 'speciaal' kan voelen wanneer ik die persoonlijkheid instap. 

Wanneer ik de gedachten verpersonaliseer in mijn geest waarin ik de ervaring van 'ik hoor er niet bij' creëer en vormgeef, al zijn ze negatief, zelf-verminderend en zelf-onderdrukkend van aard, dan krijg ik tegelijkertijd een gevoel dat ik 'mezelf' en zelfs 'thuis' ben. Het gevoel dat ik 'iemand' ben. En het is de zoektocht naar dit specifieke gevoel dat aan de grondslag ligt van de neiging om mezelf in de emotioneel geladen ervaring van afscheiding te zuigen in relatie tot de mensen in de groep waar ik deel van uitmaak.

Meer in de volgende blog...

Dag 641: Weet Jij waar je Mening Vandaan komt?

In de voorgaande blog zijn we beginnen onderzoeken wat de psychologie is die achter onze huidige media ligt en het soort nieuws dat in onze media doorgaans 'nieuws' genoemd wordt en gepresenteerd wordt als iets belangrijk of aandachts- en  zorgenswaardig. En dit aan de hand van een artikel, genaamd 'deze foto maakt iedereen kwaad', hetgeen in wezen gaat over een trouwfoto van een koppel waarin het getrouwde koppel een bepaalde blik op hun gezicht hadden waar mensen zich blijkbaar kwaad om maakten… mensen die absoluut niets te maken hebben met het koppel op de foto of de foto op zich.

Het startpunt van het onderzoeken van dit soort artikels is dat zulk 'n artikel op geen enkele verstandelijke basis werkelijk 'nieuws' bevonden zou worden aangezien het artikel volledig gebaseerd is op persoonlijke reacties en meningen over een triviaal detail in een foto die op zich geen enkele relevantie heeft tot een gebeurtenis die enigzins van belang is in relatie tot onze samenleving.

Waarom is het dus dat dit wel op een nieuwssite verschijnt en waarom het gepresenteerd wordt als 'nieuws' en dus iets dat onze aandacht verdient en door onze geest opgenomen dient te worden als iets 'relevant'? Omdat, onze media is niet enkel een reflectie van wat wij burgers in onze samenleving willen zien, het vormt ook tegelijkertijd onze interesses en meningen over wat het is dat wij belangrijk en relevant vinden.

In dit geval toont de aard van dit artikel ons dat wat wij belangrijk en relevant vinden is emotionele reacties op dingen die op zich die reactie niet waardig zijn, in de zin van dat onze reactie  gebaseerd is op een mening over een perceptie: bijvoorbeeld we reageren ontzet of zelfs kwaad op wat we denken of menen te zien in de gelaatsuitdrukking van de bruid op de foto die naar het koppel op de voorgrond aan het kijken is.

Ik bedoel, ten eerste is het een persoonlijke perceptie wanneer we denken te zien dat de glimlach op het gezicht van het getrouwde koppel ongemeend is, zoals het artikel lijkt te suggereren. En ten tweede is het een persoonlijke mening over die perceptie wanneer we bijvoorbeeld gaan vinden dat het getrouwde koppel net blij zou moeten zijn voor het andere koppel, en we op basis van die mening dan emotioneel reageren met ontzetting of schok.

Dit artikel is een voorbeeld van 'vals nieuws' dat als doel heeft om 'valse reacties' los te weken in mensen. 'valse' reacties, omdat deze reacties letterlijk gebaseerd zijn op gebakken lucht, zijnde de percepties, meningen en opinies die we zelf in onze geest vormen in relatie tot onze wereld en omgeving en die op zich compleet irrelevant en onbelangrijk zijn wanneer het aankomt op hoe onze realiteit functioneert.

En als we onszelf betrappen op een reactie op dit artikel wanneer we het lezen, dan kunnen we tot de vaststelling komen dat we onszelf hebben laten vastzetten in een valse wereld die in onze geest bestaat en dan zou er een alarmbel in onszelf moeten afgaan omdat dit laat zien dat onze prioriteiten en ons begrip van de werkelijkheid en realiteit om ons heen verdraait  en verstoord zijn.

Het wordt dus hoog tijd dat we gewaarzijn beginnen ontwikkelen in relatie tot wie we zijn en wat er in ons omgaat en hoe we reageren op wat we zien met onze ogen en waar we in contact komen in onze wereld, en dan voornamelijk in relatie tot de 'media', omdat het zo enorm makkelijk is om onszelf te laten meevoeren door automatische reacties die uit het niets in onszelf lijken op te komen. En het is een heel pak minder vanzelfsprekend om gezond verstand toe te passen bij de dingen die we zien.