In deze
blog deel ik zelf-vergeving in relatie tot het gebeurde dat ik in de voorgaande
blogs heb neergeschreven en onderzocht, zodat ik mezelf kan ondersteunen en
assisteren in relatie tot het patroon van zelf-onderdrukking dat vaak de kop
opsteekt wanneer ik mij in groepen van mensen bevindt. Een patroon waarin ik
mij meer specifiek afgescheiden, minderwaardig en vreemd begin te voelen.
Dit
patroon heb ik grondig onderzocht in de voorgaande blogs teneinde te komen tot
een inzicht in de werking en de oorsprong van dit patroon, zodat ik de basis
heb om nu zelf-vergeving toe te passen (via schrijven en spreken), als de
tweede stap in mijn proces van het veranderen en transformeren van dit
specifieke patroon van zelf-onderdrukking. In het toepassen van zelf-vergeving
pel ik de lagen af van hoe dit patroon in mezelf bestaat om zodoende mezelf de
kans te geven om een nieuwe manier van bestaan toe te passen in de momenten
waarin doorgaans het patroon van zelf-onderdrukking het overneemt.
Zelf-Vergeving
Ik
vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te
identificeren met de emotionele ervaringen die in mezelf opkomen wanneer ik mij
in een groep van mensen bevind, waarin ik mij dan plots alleen, afgescheiden en
vreemd voel in mezelf - en te geloven dat deze ervaring is wie ik ben omdat ik
mij steeds zo gevoeld heb doorheen mijn leven
Ik
vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd automatisch een
emotionele ervaring binnenin mezelf te aanvaarden als 'wie ik ben' enkel en
alleen omdat het opkomt in mezelf en omdat ik in mijn herinneringen momenten
heb opgeslagen waarin ik mij ook zo heb gevoeld en waarin ik ook steeds
automatisch en zonder verpinken heb gelooft en vertrouwd dat deze ervaring is
wie ik werkelijk ben
En dus ik
vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn herinneringen
van mezelf af te scheiden en macht te geven over wie ik ben door te bestaan in
en als het geloof en de idee dat mijn herinneringen mij zeggen wie ik ben - in
de plaats van mijn macht te erkennen binnenin mezelf als de macht om voor
mezelf te beslissen in dit moment wie ik ben, in het besef dat ik één en gelijk
sta met mijn herinneringen en dat ik de bepalende factor ben in relatie tot
hoeveel zeggingskracht mijn herinneringen hebben over mij
Ik
vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn vertrouwen te
plaatsen in het gevoel en het geloof dat ik alleen en eenzaam en vreemd ben dat
opkomt in mezelf wanneer ik merk dat ik mij in een groep mensen bevindt, in de
plaats van mijn ogen te gebruiken om de fysieke realiteit te zien en op te
merken als wat ze werkelijk is en hoe ze in wezen bestaat, en in te zien dat ik
niet alleen ben omdat ik hier ben in het fysieke bijzijn van miljoenen en
biljoenen wezens in deze fysieke realiteit en dat dus het gevoel en het geloof
dat ik alleen en eenzaam ben, een illusie die bestaat in de geest en in wezen
niet te vertrouwen is omdat het niet in lijn staat met de eigenlijke
werkelijkheid
Ik
vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat de
neiging in mezelf om mijn vertrouwen te plaatsen in de emotionele ervaring van
eenzaamheid, afscheiding en inferioriteit die opkomt in mezelf wanneer ik mij
bij mensen bevindt, in de plaats van te vertrouwen in de eigenlijke fysieke
feiten, zoals het feit dat ik niet alleen ben in dit fysieke bestaan, in wezen gebaseerd is op een verlangen om mij
speciaal te voelen en het gevoel te hebben dat ik een 'ik' ben, en dat die 'ik'
afgescheiden bestaat van andere mensen
Ik
vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd eerlijk te
zijn met mezelf over waarom het in feite is dat ik mezelf vaak laat vallen in
het emotionele patroon van eenzaamheid, inferioriteit en afscheiding in het
bijzijn van andere mensen, door het oppervlakkige idee dat het gewoon is 'wie
ik ben' te geloven - in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen
dat als en wanneer ik in die ervaring ga in mezelf waarin ik mij afgescheiden
begin te voelen van de mensen die ik zie om mij heen, dat ik dan in
werkelijkheid op zoek ben naar een gevoel dat ik uniek en speciaal ben en dat
ik een individu ben, omdat ik mij eigenlijk bedreigd voel in mijn ego door het
zien van al die mensen om mij heen, aangezien ik 'mezelf' gedefinieerd heb in
en als oppervlakkigheid en dus het gevoel heb dat mijn individualiteit en
uniekheid dreigt te verdwijnen in het bijzijn van andere mensen die ik in mijn
onderbewustzijn definieer als andere 'ikken'
Ik
vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en
te beseffen dat wanneer ik mij in het bijzijn van andere mensen bevindt, dat er
dan een angst in mezelf opkomt dat mijn individualiteit en uniekheid in het
gedrang komt en dat ik als individu niet meer kan bestaan - omdat ik mezelf heb
toegestaan en geaccepteerd mijn individualiteit en uniekheid als wezen te
definieren in en als iets oppervlakkig en iets dat makkelijk in het niets kan
verdwijnen en dat in wezen niet eens echt bestaat omdat ik niet eens stabiel
kan blijven in mijn identiteit als individu wanneer ik mij in het bijzijn van
mensen bevindt
En ik
vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd op die angst om
mijn individualiteit en uniekheid te verliezen wanneer ik bij mensen ben te
reageren met een opzettelijk opwekken van emotionele ervaringen van alleenheid,
afscheiding en inferioriteit, gewoon zodat ik een interne ervaring kan creëren
in mezelf waarin ik mezelf een gevoel kan geven dat ik speciaal ben en dat ik
'besta' in mezelf - in de plaats van in te zien en te beseffen dat dit gevoel
van schijnbare uniekheid en individualiteit een illusie is omdat het gebaseerd
is op een angst om niet te bestaan
En dus ik
vergeef mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de angst om niet te bestaan macht
te geven over mezelf door in een emotionele reactie te gaan teneinde te
proberen een ervaring te creëren in mezelf dat ik wel besta - in de plaats van
eerlijk te zijn met mezelf en die angst te onderzoeken zodat ik kan begrijpen
en inzien waarom en hoe die angst bestaat in de eerste plaats en of die angst
in feite al dan niet relevant is
Ik
vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien,
te beseffen en te begrijpen dat het feit dat ik het gevoel krijg dat 'ik' niet
meer kan bestaan of dat mijn individualiteit, speciaalheid en uniekheid dreigt
te verdwijnen in het bijzijn van andere mensen, in wezen aantoont dat het 'ik'
dat ik heb aanvaard als 'wie ik ben' nooit echt geweest is omdat het niet op
zichzelf kan bestaan in elke situatie, omdat het gebaseerd is op ideëen en
percepties over 'wie ik ben' in relatie tot 'andere mensen', in de plaats van
dat het een stabiele uitdrukking is van mezelf als een onveranderlijke
expressie van het leven zelf
Ik
vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd
verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf om mijn eigen identiteit, uniekheid,
individualiteit en speciaalheid te creëren, zodat ik in elke situatie en in elk
moment weet wie ik ben en zodat ik niet beïnvloedbaar zou zijn door emotionele
reacties die een consequentie zijn van het feit dat ik mijn creationele macht
in de handen van het ego van de geest heb gelegd
No comments:
Post a Comment