Dag 810: Hoe definieer jij jezelf? Aan de hand van je fouten of je vermogen om eruit te leren?

Een diepgeworteld patroon waar ik me meer en meer van gewaar wordt, is een haast automatische reflex om in reacties zoals beoordeling, onderdrukking, ontkenning en frustratie te gaan in relatie tot "fouten" die ik mezelf zie maken of gemaakt heb. "Fouten" in de zin van dingen die ik deed en uitdrukte op extern zowel als intern niveau waarvan ik diep vanbinnen wist dat het niet mijn "potentieel" was en niet overeen kwam met wie en hoe ik weet dat ik zou kunnen zijn, met de beste versie van mezelf.

Bijvoorbeeld momenten waarin ik reageer met kwaadheid op iemand, waarin ik meedoe aan roddel, manipulatie, onoprechtheid, jaloezie, haatvolheid maar ook onzekerheid, angst, minderwaardigheid -- allemaal uitdrukkingen en ervaringen waarin ik mijn potentieel als het ware verminder en onderdruk. Mijn potentieel zijnde mijn vermogen om stabiel, kalm, zelfzeker, oprecht, authentiek, medelievend en begripvol - in de plaats van emotioneel en reactief - te zijn.

Het is voor mij steeds een "natuurlijke" reactie en gewoonte geweest om angst te hebben om fouten te maken en om mezelf te beoordelen wanneer ik dacht dat ik een fout gemaakt had. Vooral wanneer die "fout" in relatie tot andere mensen was, was ik ook steeds zeer hard tegen mezelf en wikkelde ik mezelf in ervaringen van schaamte en schuldgevoel om mezelf als het ware te "straffen" voor de "fout" die ik gemaakt had.

Het is in feite pas recentelijk dat ik ben gaan inzien dat het zo helemaal niet hoeft te zijn en dat het zelfs steeds zo is dat als en wanneer ik een "fout" maak, het eigenlijk een teken is dat er iets was dat ik nog niet wist, dat ik nog iets moest leren en dat ik als het ware mijn gewaarzijn van mezelf en mijn realiteit moest uitbreiden.

Jezelf beoordelen voor de fouten die je begaat duidt er immers op dat je ergens van jezelf verwacht dat je "perfect" bent en dat je als het ware alwetend bent. De realiteit is echter dat het leven een leerproces is in de zin van dat perfectie iets is dat je maar bereikt door te leren uit "fouten". En wat ik tot dusver geleerd en begrepen heb is dat jezelf beoordelen voor je fouten zelf-sabotage is omdat je meer tijd spendeert aan je schuldig voelen dan onderzoeken wat je kan leren uit de "fout" en hoe je jezelf kan veranderen.

Zelf-beoordeling is zelfs op bepaald vlak een teken dat je niet wil leren uit je fouten - een teken dat je angst hebt van verandering. Diep vanbinnen weet je immers dat als je je fouten gaat aanzien als een leerproces, dat je dan zal veranderen, terwijl als je jezelf voor je fouten beoordeelt zet je jezelf vast in emotionele reacties en sta je jezelf niet toe om te leren, om inzicht te ontwikkelen en te veranderen.

Wat ik dus nu doe als eerste stap in het veranderen van dit patroon van het definieren van mezelf aan de hand van mijn fouten is zelf-vergeving toepassen wanneer ik merk dat ik diep vanbinnen hard ben tegen mezelf omwille van een of andere "fout" die ik denk gemaakt te hebben. Zo assisteer ik mezelf om in dat moment mijn benadering en bijgevolg ook ervaring te veranderen in relatie tot die "fout" en geef ik mezelf de ruimte om te ademen, om te leren en te groeien.

In de volgende blog deel ik de zelf-vergeving statements die ik toepas om dit patroon voor mezelf te veranderen.

Dag 793: Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug

Dit is een gezegde dat we misschien allemaal wel op een bepaald punt gehoord hebben en het klinkt ook als een wijs gezegde waar we mee akkoord zouden gaan als we het horen zeggen. Maar ondanks dat we het inzichtvol en wijs vinden, is het tegelijkertijd niet zo voordehandliggend voor ons om dit gezegde om te zetten naar een praktisch en leefbaar principe.  Een wijsheid of gezegde is immers meestal ook enkel kennis, iets dat mooi in de oren klinkt en dat ons misschien voor een ogenblik doet nadenken of doet stilstaan bij onszelf en de realiteit, maar daarna gaan we gewoon verder met ons leven. We blijven omgaan met situaties die getuigen dat de gezegdes en wijsheden die we zo inzichtelijk vonden niet werkelijk zijn doorgesijpeld op fysiek/praktisch vlak in de zin van ons dagelijks denken en handelen.

Zo ook met dit gezegde. Ik bedoel, hebben we zelfs de moeite gedaan om werkelijk voor onszelf te begrijpen wat dit gezegde praktisch gezien inhoud en wil zeggen? Of is het dat we eerder even appreciatie opbrachten voor het creatief gebruik van het symbolische beeld dat we soms letterlijk en soms figuurlijk doen wanneer we een ander beschuldigen - de vinger wijzen - maar niet verder stilstaan bij wat het werkelijk wil zeggen dat er drie vingers terug wijzen naar onszelf en hoe we dit inzicht op praktische wijze kunnen toepassen in onzelf en ons dagelijkse leven? Hoe kunnen we dit gezegde dus omzetten naar een praktisch leefbaar principe, zodat het niet zomaar een leeg betekenisloos gezegde blijft maar een levende stelling van wie we zijn als wezen?

Hoe ik dit gezegde leef en toepas in mijn dagelijkse leven is aan de hand van het gereedschap van zelf-eerlijkheid en zelf-vergeving. Zelf-eerlijkheid is het naar binnen brengen van mijn gewaarzijn in momenten waarin ik mezelf een ander zie beschuldigen van iets. Wanneer ik een ander beschuldig en bijvoorbeeld denk dat 'zij dit of dat moeten veranderen' en 'zij hier of daar een fout begaan zijn' gepaard met een emotie van frustratie, boosheid en/of beschuldiging, dan is mijn gewaarzijn immers gekanaliseerd naar buiten toe, naar 'de ander' en 'wat zij al dan niet gedaan hebben'. Het naar binnen richten van mijn gewaarzijn in die momenten wil zeggen dat ik mezelf afvraag hoe en waar ik zelf in mijn eigen gedachten en/of handelingen eigenlijk precies hetzelfde doe als waar ik dit individu van beschuldig.

Dit mede omdat ik in het bewandelen van mijn proces zeer vaak tot dit inzicht ben gekomen, dat wat ik zag in een ander en waar ik hen van aan het beschuldigen was, eigenlijk ook in mezelf aanwezig was. Keer op keer heb ik in een punt van nederigheid moeten staan in mezelf wanneer ik besefte dat ik de ander enkel aan het beschuldigen was om hetzelfde patroon van denken, reageren of gedrag in mezelf te verhullen. Het is fascinerend hoe blind we zijn voor die drie vingers die naar ons terug wijzen wanneer we de vinger wijzen naar een ander.

Het is echter vaak die kleine stap die nodig is om je gewaarzijn even naar jezelf te richten en jezelf de vraag te stellen 'hoe/waar in mijn eigen leven/denken/handelen doe ik eigenlijk zelf waar ik deze persoon van beschuldig?' om in te zien dat het basisontwerp van beschuldiging is om onze eigen 'fouten' te verbergen van onszelf door die vinger naar een ander te richten. Hier is zelf-eerlijkheid van belang omdat het een zekere brutale eerlijkheid vergt om echt te kijken naar jezelf als wie je werkelijk bent en om je eigen fouten onder ogen te komen.

Zelf-vergeving is het gereedschap dat je zal assisteren om die omkering te maken in je gewaarzijn, om je focus te verleggen van buiten naar binnen en om de zelf-eerlijkheid te faciliteren. In de volgende blog deel ik hoe je zelf-vergeving kan toepassen in momenten van beschuldiging om jezelf te assisteren en te ondersteunen in het omkeren van je gewaarzijn en het praktisch leven en toepassen van het gezegde 'Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug.'

Dag 435: Het Veranderen van een Angst Reactie op het Krijgen van Kritiek -- Praktische Toepassing Dimensie

Dit is een verderzetting van "Dag 434: Het Veranderen van een Angst reactie op het Krijgen van Kritiek - Deel 2 Evaluatie" - waar ik ben geëindigd met hoe ik in een moment waarin ik kritiek kreeg van iemand en het voorgeprogrammeerde, voorspelbare 'programma' van gedachten, backchat en emotionele reacties zag opkomen in mezelf, gesproken zelf-vergeving toepaste


De specifieke zelf-vergeving en -correctieve statements die ik sprak in dat moment (uiteraard op fluisterniveau in mezelf), waren:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren op Andrea haar kritiek met de gedachte dat ik iets fout heb gedaan

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren op de gedachte dat ik iets fout heb gedaan met een emotionele ervaring van angst en minderwaardigheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien dat deze emotionele reactie van angst niet werkelijk afkomstig is vanuit mezelf, maar vanuit het ego waarin ik mezelf heb gedefinieerd, als een beeld en een idee dat ik in mijn geest van mezelf gecreëerd heb, als zijnde een 'intelligent persoon die altijd alles juist doet' --- waarin ik nu geloof en denk dat ik niet meer kan bestaan als en wanneer ik kritiek krijg, en wanneer andere mensen zien dat ik niet 'intelligent' of 'juist' ben, omdat ik dan niet meer kan bestaan in en als dat beeld waarin ik mezelf gedefinieerd heb

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd eerlijk te zijn met mezelf en te zien dat de emotionele reactie van inferioriteit en schaamte in het moment waarin Andrea mij kritiek gaf - in wezen afkomstig was van de backchat die door mijn geest ging van 'nu ziet Andrea dat ik mijn aandacht niet bij mijn omgeving houdt en dat ik dus niet echt geef om mijn omgeving en nu gaat ze haar respect voor mij verliezen' en 'damn, ik ben ontmaskerd' --- omdat ik eigenlijk binnenin mezelf wel weet dat ik mezelf voordoe als iemand die geeft om andere wezens, als een 'goed persoon', maar enkel om de mensen om mij heen te manipuleren zodat ze mij zouden aanvaarden, terwijl ik eigenlijk in mezelf enkel geef om mijn persoonlijke gevoelens en verlangens en interesses en innerlijke ervaringen ---  hetgeen zich dan uit in vergeetachtigheid en onoplettendheid in mijn interactie met mijn omgeving, zoals bijvoorbeeld niet opmerken dat Quizzy nog aan het eten is en mezelf niet verplaatsen in zijn 'schoenen' en hem eerst laten eten omdat dat is wat ik voor mezelf zou willen als ik in zijn plaats zou zijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegetaan en geaccepteerd in te zien dat als en wanneer ik reageer met angst wanneer iemand mij kritiek geeft, dat dat een teken is dat ik mezelf heb toegestaan mezelf te definieren in en als een idee en een beeld in mijn geest dat ik gebruik om andere mensen in mijn omgeving te manipuleren en dat ik dus niet eerlijk ben met mezelf of mijn omgeving over wie ik eigenlijk werkelijk ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd eerlijk te zijn met mezelf over het feit dat ik niet intelligent noch juist of correct ben, maar dat ik simpelweg, gewoonweg 'hier' ben en besta, als een levend fysiek wezen - en dat de idee dat ik 'juist' en 'correct' en 'intelligent' ben, een idee/gedachte/geloof is dat enkel in mijn geest bestaat, als een eendimensionele visie die ik zelf gecreëerd heb in mezelf over 'wie ik ben' - en dat op zich niets te maken heeft met de eigenlijke realiteit van wie ik ben als een fysiek wezen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik, door mezelf te definieren in en als een idee en een beeld in mijn geest in verband met 'wie ik ben' - mezelf in wezen verblind van de eigenlijke fysieke werkelijkheid van zowel mezelf als mijn omgeving --- omdat ik niet werkelijk geef om hoe mijn fysieke omgeving werkt en functioneert, ik geef enkel om wie ik ben, als dat idee en dat beeld van 'IK ben intelligent' en 'IK ben juist' en 'IK ben correct' --- en wanneer ik er dan op gewezen wordt dat mijn fysieke daden niet het beste zijn voor mijn omgeving omdat ik met andere woorden niet goed aan het opletten ben, dan reageer ik emotioneel en met allerlei gedachten en backchat die enkel in functie staan van 'IKKE' en 'wie IK ben' en 'wat andere mensen over MIJ denken' en 'wie IK denk dat ik ben' en 'hoe IK wil dat andere mensen over MIJ denken' --- in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf over het feit dat dat beeld en idee van 'mezelf' dat ik probeer te verdedigen, niet eens echt is in de eerste plaats en dat wie ik werkelijk ben is HIER, in en als de simpliciteit van het fysieke lichaam en ademhaling

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan een illusie in de geest als een beeld/idee van 'wie ik ben' --- in de plaats van één en gelijk te staan met de realiteit van mezelf en in te zien dat dat beeld en dat idee in mijn geest van geen kanten ook maar iets te maken heeft met de eigenlijke realiteit van mezelf in en als de fysieke werkelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien dat de idee waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te definieren enkel bestaat om de mensen om mij heen te manipuleren zodat ze mij zouden aanvaarden  in de groep en zodat ik ondersteuning zal krijgen van de groep - omdat ik de idee heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf dat ik andere mensen moet manipuleren om te overleven en te bestaan in deze wereld


Ik ben HIER in en als de fysieke werkelijkheid, als een fysiek levend lichaam/wezen, ik zie, besef en realiseer mij dat ik geen idee of beeld in mijn gedachten ben  omdat ik zie, besef en begrijp dat elk idee van mezelf mijn eigen creatie is in de geest en in functie bestaat van overleving.

ik zie, besef en realiseer mij dat de idee dat ik 'intelligent' ben een idee is in mijn geest dat ik van mezelf gecreëerd heb en niet werkelijk rekening houdt met of gebaseerd is op de realiteit van wie ik eigenlijk ben

omdat, de realiteit van mezelf is dat ik HIER ben - en ik zie en besef dat als ik mezelf identificeer met de idee dat ik 'intelligent' ben, en dat idee dan ga verdedigen door emotioneel te reageren op mensen wanneer ze mij kritiek geven --- dat ik mezelf aan het verblinden ben van hoe de fysieke werkelijkheid die zich vlak voor mijn ogen bevindt in elk moment eigenlijk functioneert

en ik zie besef en begrijp dat het feit dat ik gereageerd heb met emoties op andrea die mij in een moment wees op hoe ik mij aan het gedragen was door mij te zeggen dat ik het beter anders zou doen - erop wijst dat ik in feite niet werkelijk gaf om Quizzy en dat ik mezelf aan het entertainen was in mijn geest met een idee van wie ik denk dat ik ben als hoe ik wilde dat andrea mij zag --- en dus,  vanaf het moment dat zij iets doet of zegt dat impliceert dat ze mij niet zo ziet dan reageer ik emotioneel - in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf en daadwerkelijk te geven om de fysieke werkelijkheid en ervoor zorgen dat ik 'geven om' niet zomaar projecteer als een beeld van mezelf dat in functie staat van manipulatie en eigenbelang, maar dat een eigenlijk werkelijk 'geven om' de wezens om mij heen en mijn omgeving is

ik stel mezelf tot doel om te bestaan als een levende expressie en statement van waarachtig 'geven om' mijn omgeving en al het leven om mij heen in elk moment -- en op elke manier steeds te onderzoeken hoe ik mezelf in lijn kan plaatsen met wat het beste is voor mijn omgeving - en daarin dus kritiek van andere mensen te aanvaarden als ondersteuning in dat proces en niet als een persoonlijke aanval

omdat ik zie, besef en realiseer dat het feit dat ik kritiek heb ervaren als een persoonlijke aanval op mijn 'persoon', wil zeggen dat ik niet eerlijk was met mezelf over wie ik ben en dat ik in mijn geest zat mezelf te entertainen in gedachten over mezelf niet niet werkelijk HIER besta als een levende uitdrukking van wie ik eigenlijk ben

ik stel mezelf tot doel om uit in het moment dat ik kritiek krijg van iemand - niet in het ego te stappen, maar in dat moment daadwerkelijk te horen wat deze persoon te zeggen heeft vanuit het startpunt van een waarachtig 'geven om' mijn wereld en realiteit en mijn participatie in die wereld en realiteit en stabiel te blijven in mezelf in het besef dat als ik mezelf toesta emotioneel te reageren op wat deze persoon mij te zeggen heeft over mezelf, dat ik mezelf daarin opzettelijk aan het afleiden ben van de realteit van mezelf omdat ik ergens in mezelf weet en besef dat wat deze persoon te vertellen heeft mij laat zien wie ik eigenlijk ben


Door deze statements te spreken, zag ik hoe de emotionele reacties die er nog aanwezig waren in mezelf op resonant niveau verdwenen en hoe ik mezelf stabiliseerde in relatie tot het moment van 'kritiek krijgen'. In deze laatste stap in mijn proces heb ik ingezien en beseft dat het schrijven van zelf vergeving en zelf correctie alleen niet genoeg is, er is ook een fysieke uitdrukking nodig zoals bijvoorbeeld in het moment waarin ik mij in een fysieke situatie bevindt van kritiek krijgen en ik zie de reacties en de gedachten en de backchat opkomen, om dan in dat moment als het ware een fysieke statement te maken voor mezelf van 'dit is niet wie ik ben, ik neem de beslissing hier en nu om te veranderen!', door bijvoorbeeld in het moment zelf vergeving en zelf correctieve statements te spreken (waarin ik uiteraard wel oplet dat ik min of meer alleen ben en dat de mensen om mij heen het niet horen omdat ze anders zullen denken dat ik gek ben).

Ik bedoel, dit punt van het maken van een fysieke statement van zelf-verandering in het moment is eigenlijk een voordehandliggende noodzakelijkheid in het proces van zelf-verandering --- omdat, wie ik ben en hoe ik altijd heb bestaan is als een fysiek levend wezen. De gedragspatronen uit mijn verleden spelen zich af in mijn fysieke werkelijkheid in elk moment, dus, wil ik mezelf veranderen, dan moet die verandering plaatsvinden op fysiek niveau -- niet enkel als een idee in mijn geest van 'ik ben veranderd', maar als een daadwerkelijke fysieke statement.

Na dit moment, waren er nog een aantal momenten/situaties die zich afspeelden in mijn realiteit die dit punt weer aanspraken van 'kritiek krijgen', en hier zag ik de verandering, omdat ik niet meer reageerde in mezelf --- ik hoor aan wat de persoon te zeggen heeft, ik kijk binnenin mezelf naar wie ik ben in de situatie en ik bekijk de situatie en mezelf in relatie tot de situatie op een praktische manier, in de zin va het overwegen hoe en waar ik mezelf moet corrigeren in mijn gedrag  teneinde de situatie te corrigeren.

En dus tot conclusie kan ik vaststellen dat mijn proces van het veranderen van een reactie van angst op het krijgen van kritiek, door middel van het toepassen van een proces van zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-correctie in en als een stappen-programma/-structuur, vruchtvol en effectief geweest is.

Dag 212: Faalangst - Zelf Vergeving

In deze blog-post deel ik de Zelf-vergeving statements gerelateerd aan het onderwerp in "Dag 211: Faalangst - Probleem, Oplossing en Beloning"


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf in de toekomst te projecteren aan de start van een project door te verlangen naar erkenning voor het eindresultaat

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik mezelf daarin in een energetische polariteit plaats van verlangen en angst - en dat de consequentie van het verlangen naar erkenning voor het eindresultaat is dat ik angst zal hebben om te falen, en waarschijnlijk niet zal beginnen aan het project uit angst om te falen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat verlangen naar erkenning voor het resultaat/product van mijn daden een zelf-sabotage is - door angst om te falen te creëren in mezelf en door niet in te zien dat het 'resultaat' dat ik verwacht van mijn daden als hoe ik het inbeeld in mijn geest/verbeelding NOOIT overeenkomt met de fysieke werkelijkheid en dat het daarom onmogelijk is om het 'project' in mijn geest om te zetten in fysieke realiteit en om het resultaat dat ik in mijn verbeelding heb als wat ik 'wil bereiken', werkelijk te bereiken in de fysieke werkelijkheid - omdat de geest een gelimiteerd systeem is van kennis en informatie gebaseerd op herinneringen als een 'persoonlijke interpretatie van de realiteit die ik zie met mijn ogen en dus niet gebaseerd is op of rekening houdt met hoe de fysieke realiteit werkelijk functioneert -- waardoor ik als het ware 'gedoemd' ben om te 'falen' aangezien het 'resultaat' dat ik bereik in de fysieke realiteit nooit overeen zal of kan komen met het 'resultaat' dat ik wil bereiken in mijn geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te saboteren in het uitvoeren van een opdracht/project/taak door mezelf in de toekomst te projecteren in mijn geest en mij in te beelden hoe ik het project tot een einde zal brengen, in en als het verlangen om erkenning te krijgen voor 'het resultaat', en door niet in te zien dat ik daarin de 'angst om te falen' creëer waarin ik mezelf saboteer in het daadwerkelijk uitvoeren van het project in de fysieke werkelijkheid, omdat ik nooit heb beseft dat de 'realiteit' in mijn verbeelding niet de realiteit is die HIER is als de fysieke werkelijkheid/substantie - en dat het uitvoeren van het project in fysieke werkelijkheid zoals ik het in mijn verbeelding heb gedaan onmogelijk is en dus 'gedoemd' is om te 'falen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken 'ik kan dit niet' bij het begin van een project als een gedachte van angst om te falen in wat ik doe

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om kritiek te krijgen voor wat ik doe

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten programmeren door mijn familie in en als het geloof dat ik erkenning moet krijgen van andere mensen voor wat ik doe om te overleven in deze wereld, en dat ik daarom mijn expressie moet onderdrukken door na te denken over 'wat andere mensen zouden goed vinden'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe mijn familie geen inzicht had in de consequenties van hun daden - en dat ze niet zagen hoe ze angst om te falen aan het programmeren waren in mij door een negatieve waarde te geven aan 'fouten maken' in en als 'kritiek krijgen' - waardoor ik uiteindelijk niet meer zou durven mezelf uitdrukken of zelf beslissingen maken uit angst om fouten te maken

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de angst om fouten te maken te hebben gekopieerd van mijn familie door mezelf te definieren in en als de energetische polariteit van verlangen naar erkenning en angst om te falen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'falen' enkel in de geest bestaat in en als beoordelingen en in wezen niet echt is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'falen' te definieren in en als 'competitie', als de angst om negatief beoordeeld te worden door andere mensen en daarom afgewezen te worden en te 'verliezen' - in de plaats van 'falen' te definieren als 'zelf-oneerlijkheid', als het 'vallen' in energie in het proces van zelf-realisatie, en dat dus 'angst om te falen' op zich een 'falen' is, als het 'vallen in energie', in de plaats van mezelf te vertrouwen in en als zelf-eerlijkheid, en mezelf uit te drukken in het moment in en als zelf-eerlijkheid, en zo te staan/bestaan als het levende voorbeeld van wat het leven werkelijk is en zou moeten zijn, als dus NIET een competitie met 'winnaars' en 'verliezers', maar als een onvoorwaardelijke zelf expressie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat als en wanneer ik angst heb om te falen, ik al 'gefaald' ben, door zelfs maar te overwegen om 'falen' toe te staan te bestaan in mezelf --- in de plaats van mezelf te vertrouwen in en als wie ik werkelijk ben als het leven zelf en in te zien dat er geen 'juist' of 'fout', 'goed' of 'slecht' is, er is enkel mezelf in en als zelf-eerlijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'angst om te falen' in wezen een excuus is om niet te groeien, leren, ontwikkelen en veranderen - door mezelf, in en als 'angst om te falen', te saboteren in het uitdrukken en dus leren kennen van mezelf --- door niet in te zien dat ik mezelf enkel kan ontwikkelen en dat ik enkel kan leren en groeien als en wanneer ik mezelf toesta mezelf onvoorwaardelijk uit te drukken in en als zelf eerlijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te saboteren in mijn leerproces, en in mijn proces van zelf-ontwikkeling, zelf-verandering en zelf-verbetering door mezelf te definieren in en als en te laten beinvloeden door angst om te falen als de angst om negatief beoordeeld en afgewezen/afgekeurd te worden door 'andere mensen' - in de plaats van in te zien dat, zolang ik mezelf definieer in en als een 'beeld' dat 'andere mensen' kunnen zien/beoordelen, ik mezelf 'gevangen' houdt in een gelimiteerde eendimensionele expressie van mezelf, en mezelf dus tegenhoudt in het werkelijk ontplooien, onwikkelen en ontdekken van mezelf als een interdimensioneel wezen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met angst om te falen en mezelf te laten beinvloeden door angst om te falen, door onmiddellijk te stoppen met wat ik doe, en te zoeken naar afleiding, als iets dat mij een 'goed gevoel' zal geven - in de plaats van te ademen door de angst en in te zien dat ik in en als die angst mezelf enkel aan het saboteren ben in mijn proces van zelf-verandering, zelf ontdekking en zelf-expressie door mezelf gelimiteerd te houden in mijn fysieke expressie - en daardoor in mijn geest te gaan, in en als verbeelding en gedachten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de angst om te falen een techniek is van de geest om ervoor te zorgen dat ik mezelf nooit zal realiseren als een fysiek wezen, als het leven zelf, in en als eenheid en gelijkheid, als wie ik werkelijk ben -- door mezelf te hebben toegestaan steeds te 'vluchten' van de angst om te falen in 'verbeelding' en gedachten, op zoek naar een positief gevoel, waarin ik mezelf nooit de kans geef om mezelf als fysieke expressie te ontdekken, leren kennen en realiseren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd  'fouten maken' te verbinden met de ervaring van angst - door 'fouten maken' te beoordelen als 'negatief' en 'slecht'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'groei' en 'ontwikkeling' en een 'leerproces' onmogelijk is zonder 'fouten' te maken --- waarin 'fouten maken' in wezen zoveel betekent als 'proberen', 'leren', 'ontwikkelen' en 'perfectionneren'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat fouten maken zelfs noodzakelijk is in elk ontwikkelings- en groei-proces

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'fouten maken' te definieren als 'kritiek' krijgen van en beoordeeld worden door mensen en met een emotionele reactie in mezelf van angst --- in de plaats van 'fouten maken' te definieren in en als  het ontdekken, verkennen en ontwikkelen van wie ik ben als een fysiek wezen, tot in de perfectie - in het besef dat een 'perfect resultaat' onmogelijk is zonder het 'leerproces' dat eraan vooraf gaat


zelf correctieve statements volgen in Dag 213

Dag 183: Wat als ik een Fout maak?!!

Wat ik in mezelf heb gemerkt als de reden waarom ik eerder op mijn gedachten vertrouw dan op fysieke beweging in en als ademhaling is de angst om 'fouten' te maken, de angst om 'het niet juist te doen', waarin ik dus veronderstel dat ik in mijn gedachten 'weet' wat 'juist' is, gebaseerd op allerlei geloofsystemen die ik in mijn geest gecreëerd heb over 'het proces', 'zelf-eerlijkheid', 'zelf-realisatie' en 'zelf-verantwoordelijkheid'. Waarin ik met andere woorden een persoonlijke 'religie' gemaakt heb van 'het proces van zelf-realisatie', waarin alles draait rond MIJN verlangen om 'een goede ziel' te zijn, die de regels volgt en daar uiteindelijk hopelijk een beloning voor zal krijgen --- hetgeen gebaseerd is op ANGST om gestraft te worden, uiteraard bepaald door allerhande herinneringen in mijn geest van hoe ik vroeger bestraft en beschuldigd geweest ben door mijn omgeving omwille van zogezegde 'fouten' die ik had gemaakt.

In en als die reactie van angst op mijn omgeving, heb ik mezelf volledig afgescheiden van mezelf ALS mijn omgeving, van het besef en de realisatie dat ik mijn omgeving BEN. Alles dat ik ooit in mijn leven heb gedaan in en als bijvoorbeeld 'spirituele paden' die ik heb bewandeld, geloofsystemen en technieken om 'verlicht te worden' en 'één te worden met God/het Universum', is altijd geweest op basis van het verlangen om 'juist' te zijn, en 'het juiste pad te bewandelen' waar mij aan het einde zogezegd een 'beloning' wachtte, zoals 'de hemel', 'verlichting', 'gelukzaligheid, waarin ik mezelf afscheidde van de realiteit die HIER aanwezig is uit ANGST, als de ervaring die ik in mezelf had aanvaard als 'wie ik ben'.

En net zoals toen, heb ik van Desteni en 'het proces van zelf-realisatie' zo een religie gemaakt, als een pad dat mij ergens toe zal leiden, naar één of andere geweldige ervaring van 'eenwording', als mijn beloning voor de moeite die ik heb gedaan om zogezegd 'het juiste' te doen in en als 'het nemen van verantwoordelijkheid voor het bestaan' --- waarin ik de bal volledig heb misgeslagen door niet in te zien dat 'zelf-realisatie' in wezen net het opgeven is van ANGST, als de voedingsbodem van het 'pad' dat ik bewandel in en als mijn geest. 'Zelf-realisatie' is inzien dat ik al HIER ben, ik ben altijd al HIER geweest, ik ben de fysieke realiteit, ik ben alles dat ik aanraak, alles dat HIER bestaat en dus deel uitmaakt van mijn onmiddellijke omgeving, van mijn wereld. En 'wie ik ben', is wat ik zelf bepaal op basis van hoe ik omga met wat HIER bestaat als de fysieke werkelijkheid, in en als het besef dat hoe ik een ander behandel is in wezen hoe ik mezelf behandel, en wat ik toesta te bestaan in een ander, als hoe ik over hen denk in mijn geest, is wat ik toesta te bestaan in mezelf als mijn interne ervaringen.

Dus als ik neerkijk op een ander in en als de ervaring van woede en frustratie, sta ik inferioriteit toe te bestaan in de ander en dus in mijn wereld en dus in mezelf - omdat ik niet inzie dat hoe ik een ander behandel als het leven is hoe ik mezelf behandel als het leven in en als mezelf -- waarin en hoe ik uiteindelijk de ervaring van en in mezelf schep/creëer. Dus als ik een ander niet liefheb als hoe ik zelf liefgehebd zou willen worden, manifesteer ik in wezen in mezelf de ervaring die ik toesta te bestaan in mezelf tegenover 'de ander', als dus 'een gebrek aan liefde'. Hierin zal ik bijvoorbeeld bestaan in en als een verlangen om liefgehebd te worden door anderen, zonder ooit werkelijk die liefde te ervaren in mezelf omdat ik niet heb beseft dat ik enkel zal ervaren in mezelf wat ik toesta te bestaan in mezelf tegenover een ander als mezelf, en dat ik hierin de creator ben van mezelf als mijn innerlijke ervaring van mezelf.

Give and You will Receive

en dus 

Give as you would like to Receive

Wordt vervolgd in Dag 184