Dag 795: Hoe is Beschuldiging eigenlijk Zelf-Onderdrukking?

In deze blog deel ik de zelf-correctieve stellingen voor de zelf-vergeving die ik in

Dag 794: Het Veranderen van het Patroon van Beschuldiging middels Zelf-Vergeving gedeeld heb. Deze stellingen spreek ik in momenten waarin ik beschuldiging zie opkomen in mijn geest nadat ik zelf-vergeving heb toegepast om de beschuldiging terug naar mezelf te brengen. De zelf-vergeving assisteert in het ontwikkelen van inzicht in verband met hoe ik ervaringen en gedachtenpatronen in mijn geest zoals het beschuldigen van een ander zelf creeer en zelf-correctieve stellingen assisteren met het formuleren en richting geven aan hoe ik mezelf kan en zal veranderen middels de inzichten waartoe ik ben gekomen.

De inzichten die ik in mijn zelf-vergeving in verband met beschuldiging in Dag 795 heb ontwikkeld zijn voornamelijk:

• Wanneer ik een ander beschuldig, dan ga ik in een ervaring van kwaadheid, frustratie en/of haat in mijn geest waarin ik mezelf als het ware opblaas of groter maak, terwijl ik mij vanbinnen eigenlijk heel klein voel. De kwaadheid is dus een illusie, iets dat ik gebruik om de echte emoties die ik voel vanbinnen te verbergen en te onderdrukken - emoties waarin ik me eigenlijk net het tegenovergestelde voel zoals bijvoorbeeld gekwetst, minderwaardig, angstig, onzeker, enzovoort.

Hier zal mijn zelf-correctieve stelling dus als volgt gaan:

Als en wanneer ik de ervaring van kwaadheid zie opkomen in mijn geest, samen met gedachten van beschuldiging naar X toe, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat deze ervaring van kwaadheid eigenlijk fungeert als onderdrukking van de werkelijke emoties die ik ervaar binnenin mezelf waarin ik me eerder klein en angstig voel

Ik zie, besef en begrijp dat als ik mezelf toesta de emoties van angst, machteloosheid, onzekerheid en minderwaardigheid - als hoe ik me werkelijk voel vanbinnen - te onderdrukken door in het patroon van beschuldiging te gaan tegenover X, dan zal ik nooit tot een oplossing of verwerking kunnen komen van die aanvankelijke emotionele reacties van angst, onzekerheid, machteloosheid en minderwaardigheid en dan zal dit patroon van beschuldiging in relatie tot X zich blijven herhalen en uiteindelijk bepaalde gevolgen creeren in mijn relatie met X als reflectie van mijn relatie met mezelf waarin ik mezelf niet aan het ondersteunen ben om mijn interne conflicten te verwerken

Ik stel mezelf tot doel om mezelf onvoorwaardelijk te ondersteunen in het verwerken en richting geven aan mijn interne conflicten door het patroon van beschuldiging in mijn geest te zien als een teken dat er bepaalde ervaringen in mezelf zijn die ik aan het onderdrukken ben, en mezelf dus niet toe te staan mezelf te definieren in en als het patroon van beschuldiging in en als het besef en het inzicht dat de beschuldiging nooit werkelijk gaat om X maar eerder een patroon is dat mijn geest gebruikt om delen van mezelf die ik eigenlijk onder ogen zou moeten komen en waar ik van kan leren over mezelf te onderdrukken

• Wanneer ik een ander beschuldig leg ik mijn focus op 'de ander' waardoor ik de realiteit van mezelf niet zie, hetgeen vaak is dat ik eigenlijk precies hetzelfde doe als waar ik de ander van beschuldig. Beschuldiging is dus in feite de geest die ervoor wil zorgen dat ik in ontkenning blijf van mezelf en van die delen van mezelf waar ik me nooit van gewaar geweest ben door een ander ervan te beschuldigen.

Zelf-correctieve stellingen:

Als en wanneer ik zie dat ik X in mijn geest aan het beschuldigen ben van bvb niet om mij te geven, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat beschuldiging een systeem is in de geest dat ontworpen is om ervoor te zorgen dat ik bepaalde eigenschappen van mezelf niet zal inzien door die eigenschappen te zien in een ander en een ander ervan te beschuldigen en mezelf in de slachtofferrol te plaatsen

Ik zie, besef en begrijp dat beschuldiging mij dus eigenlijk die delen van mezelf laat zien die ik eigenlijk niet wil zien, zoals het feit dat ik eigenlijk niet om mezelf geef en niet onvoorwaardelijk mezelf waardeer

Ik stel mezelf tot doel om beschuldiging terug te brengen bij mezelf en mezelf te ondersteunen om eerder die delen te zien van mezelf die ik probeer te onderdrukken en verbergen in de plaats van een ander te gaan beschuldigen en mijn gewaarzijn weg te halen van wie ik ben vanbinnen -- zodat ik mezelf compleet kan maken en kan bestaan op een manier die het beste is voor mezelf

Ik stel mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor die delen van mezelf waar ik anderen voor beschuldig door beschuldiging te zien als een teken dat er bepaalde dingen zijn die ik niet geef aan mezelf en dat er eigenschappen zijn van mezelf waar ik niet eerlijk over wil zijn -- zodat ik kan bestaan als een zelf-verantwoordelijk individu, vrij van beschuldiging, kwaadheid en haat

Dag 794: Het Veranderen van het Patroon van Beschuldiging middels Zelf-Vergeving

In deze blog deel ik de zelf-vergeving die ik zelf toepas om mezelf te ondersteunen en te assisteren om uit het patroon van beschuldiging te stappen, hetgeen ik in Dag 793: Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug heb omschreven. Deze zelf-vergeving is een algemene representatie van wat ik meestal spreek en/of neerschrijf wanneer ik merk dat ik aan het participeren ben in beschuldiging in mijn geest. Wanneer ik met andere woorden in mijn gedachten en emotionele ervaringen zie en opmerk dat ik een ander persoon ergens van aan het beschuldigen ben.

Deze zelf-vergeving is voor mij zo van belang in het overstijgen van beschuldiging in de geest omdat het mij assisteert in het zien wat er onder de beschuldigende gedachten en emoties schuilt. Zelf-vergeving is wat mij steeds helpt loslaten van de meer oppervlakkige lagen van de geest, zoals de bewuste gedachten en emotionele reacties waarin ik bijvoorbeeld iemand zie als de 'schuldige' of de 'reden' van mijn kwaadheid of frustratie, opdat ik tot de realisatie kan komen van hoe die beschuldiging in wezen steeds meer zegt over mezelf dan over de persoon die ik aan het beschuldigen ben.

Voor deze zelf-vergeving neem ik als voorbeeld een situatie die de vaak de neiging heeft om bij mezelf naar boven te komen, namelijk gedachten in mijn geest waarin ik denk dat een bepaalde persoon in mijn leven 'niet om mij geeft'. De beschuldiging is dan meestal in de zin van 'hij houdt niet van mij', 'hij geeft niet echt om mij', 'hij is niet in mij geinteresseerd', hetgeen meestal uitmondt in een ervaring van kwaadheid, frustratie en zelfs wanhoop binnenin mezelf omdat ik ervan uitga dat hij het mij als het ware verschuldigd is om van mij te houden, om mij te geven en interesse te tonen in mij. De volgende zelf-vergeving is wat mij heeft geondersteund om die gedachten en de ervaring van kwaadheid, frustratie en wanhoop in mezelf te kunnen loslaten:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd X te beschuldigen dat hij niet om mij geeft

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd X aan te wijzen als de schuldige en de reden waarom ik het gevoel heb dat ik niet goed genoeg ben en dat ik afgewezen wordt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de ervaring van kwaadheid en beschuldiging tegenover X, waarin ik mezelf groter en sterker probeer te maken, in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf over hoe ik mij werkelijk voel, namelijk minderwaardig, klein, niet goed genoeg en afgewezen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik zelf X afwijs, wegduw en beoordeel als 'niet goed genoeg' wanneer ik hem beschuldig en kwaadheid tegenover hem ervaar - en dat ik daarin in feite precies hetzelfde doe tegenover hem als waar ik hem van beschuldig

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen gedrag tegenover X zowel als tegenover mezelf door mijn aandacht af te leiden in en als het beschuldigen van X -- en dus niet te zien en te beseffen dat waar ik X van beschuldig eigenlijk net is wat ik zelf doe in relatie tot mezelf zowel als X, waarin ik degene ben die mezelf zie en beoordeel als niet goed genoeg en minderwaardig en ik mezelf dus afwijs en kwets en dan ook X ga afwijzen en kwetsen omdat ik mij afgewezen en gekwetst voel

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik in het beschuldigen van X in mijn geest in feite mijn aandacht aan het afleiden ben van mijn verantwoordelijkheid in verband met wie ik ben in relatie tot mezelf en X -- door mijn aandacht te plaatsen in X en wat X zogezegd allemaal verkeerd doet, zodat ik niet zou zien dat ik mijn eigen ervaringen zelf gecreeerd heb

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn afwijzende en beoordelende relatie die ik gecreeerd heb met mezelf te projecteren in Paul in en als het patroon van beschuldiging waarin ik geen verantwoordelijkheid wil nemen voor de relatie die ik met mezelf gecreeerd heb en dus liever iemand anders aanduid als de schuldige

Enzovoort…

In de volgende blog deel ik de zelf-correctieve doelstellingen die ik steeds als afsluiting plaats voor zelf-vergeving.

Dag 793: Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug

Dit is een gezegde dat we misschien allemaal wel op een bepaald punt gehoord hebben en het klinkt ook als een wijs gezegde waar we mee akkoord zouden gaan als we het horen zeggen. Maar ondanks dat we het inzichtvol en wijs vinden, is het tegelijkertijd niet zo voordehandliggend voor ons om dit gezegde om te zetten naar een praktisch en leefbaar principe.  Een wijsheid of gezegde is immers meestal ook enkel kennis, iets dat mooi in de oren klinkt en dat ons misschien voor een ogenblik doet nadenken of doet stilstaan bij onszelf en de realiteit, maar daarna gaan we gewoon verder met ons leven. We blijven omgaan met situaties die getuigen dat de gezegdes en wijsheden die we zo inzichtelijk vonden niet werkelijk zijn doorgesijpeld op fysiek/praktisch vlak in de zin van ons dagelijks denken en handelen.

Zo ook met dit gezegde. Ik bedoel, hebben we zelfs de moeite gedaan om werkelijk voor onszelf te begrijpen wat dit gezegde praktisch gezien inhoud en wil zeggen? Of is het dat we eerder even appreciatie opbrachten voor het creatief gebruik van het symbolische beeld dat we soms letterlijk en soms figuurlijk doen wanneer we een ander beschuldigen - de vinger wijzen - maar niet verder stilstaan bij wat het werkelijk wil zeggen dat er drie vingers terug wijzen naar onszelf en hoe we dit inzicht op praktische wijze kunnen toepassen in onzelf en ons dagelijkse leven? Hoe kunnen we dit gezegde dus omzetten naar een praktisch leefbaar principe, zodat het niet zomaar een leeg betekenisloos gezegde blijft maar een levende stelling van wie we zijn als wezen?

Hoe ik dit gezegde leef en toepas in mijn dagelijkse leven is aan de hand van het gereedschap van zelf-eerlijkheid en zelf-vergeving. Zelf-eerlijkheid is het naar binnen brengen van mijn gewaarzijn in momenten waarin ik mezelf een ander zie beschuldigen van iets. Wanneer ik een ander beschuldig en bijvoorbeeld denk dat 'zij dit of dat moeten veranderen' en 'zij hier of daar een fout begaan zijn' gepaard met een emotie van frustratie, boosheid en/of beschuldiging, dan is mijn gewaarzijn immers gekanaliseerd naar buiten toe, naar 'de ander' en 'wat zij al dan niet gedaan hebben'. Het naar binnen richten van mijn gewaarzijn in die momenten wil zeggen dat ik mezelf afvraag hoe en waar ik zelf in mijn eigen gedachten en/of handelingen eigenlijk precies hetzelfde doe als waar ik dit individu van beschuldig.

Dit mede omdat ik in het bewandelen van mijn proces zeer vaak tot dit inzicht ben gekomen, dat wat ik zag in een ander en waar ik hen van aan het beschuldigen was, eigenlijk ook in mezelf aanwezig was. Keer op keer heb ik in een punt van nederigheid moeten staan in mezelf wanneer ik besefte dat ik de ander enkel aan het beschuldigen was om hetzelfde patroon van denken, reageren of gedrag in mezelf te verhullen. Het is fascinerend hoe blind we zijn voor die drie vingers die naar ons terug wijzen wanneer we de vinger wijzen naar een ander.

Het is echter vaak die kleine stap die nodig is om je gewaarzijn even naar jezelf te richten en jezelf de vraag te stellen 'hoe/waar in mijn eigen leven/denken/handelen doe ik eigenlijk zelf waar ik deze persoon van beschuldig?' om in te zien dat het basisontwerp van beschuldiging is om onze eigen 'fouten' te verbergen van onszelf door die vinger naar een ander te richten. Hier is zelf-eerlijkheid van belang omdat het een zekere brutale eerlijkheid vergt om echt te kijken naar jezelf als wie je werkelijk bent en om je eigen fouten onder ogen te komen.

Zelf-vergeving is het gereedschap dat je zal assisteren om die omkering te maken in je gewaarzijn, om je focus te verleggen van buiten naar binnen en om de zelf-eerlijkheid te faciliteren. In de volgende blog deel ik hoe je zelf-vergeving kan toepassen in momenten van beschuldiging om jezelf te assisteren en te ondersteunen in het omkeren van je gewaarzijn en het praktisch leven en toepassen van het gezegde 'Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug.'

Dag 731: Waarom lijkt Verantwoordelijkheid nemen voor onze Realiteit Tegen-Instinctief?

Deze blog is een verderzetting van Dag 730: Zonder zelf-verantwoordelijkheid is een Conflict nooit Echt Opgelost. Het ligt in onze aard om geen verantwoordelijkheid te nemen voor onze eigen reacties op anderen. Neem bijvoorbeeld een situatie zoals het voorbeeld dat ik in Dag 729: Hoe Communicatie Helpt met het Loslaten van een Reactie op een Ander besproken heb waarin ik mij in een moment bevond waarin ik mij verbaal aangevallen voelde door iemand die met frustratie en irritatie leek te reageren op iets dat ik tegen hen zei. Ik onderbrak deze persoon terwijl hij iets aan het uitleggen was en op sterke toon liet hij mij weten dat ik moet wachten tot hij uitgepraat is.

In dat moment reageerde ik automatisch met een gevoel van minderwaardigheid en gekwetstheid als een voorgeprogrammeerde reactie op de manier waarop hij zichzelf uitdrukte, hetgeen ik in mijn geest associeerde met herinneringen aan hoe bijvoorbeeld volwassenen en leerkrachten en familieleden zich uitdrukte tegenover mij toen ik klein was en hoe ik mij toen heel klein, minderwaardig en gekwetst voelde.

Het is in zulk 'n momenten waarin je op automatische manier reageert, bijvoorbeeld met ervaringen van je gekwetst voelen, dat het makkelijk is om in beschuldiging te gaan tegenover de persoon waar je je door gekwetst voelt en om te denken van 'ik voel mij zo omdat zij zich zo uitgedrukt hebben tegenover mij', waarin je jezelf ervan overtuigt dat zij volledig verantwoordelijk zijn van hoe jij je voelde bij hun uitdrukking. Zij zijn zogezegd de schuldige en de reden waarom jij je in dat moment gekwetst voelde. Dat is immers wat makkelijk gaat, om je eigen reacties te volgen en om mee te gaan met wat je eigen geest je vertelt en je doet voelen, hetgeen dus impliceert dat de ander en niet jij zelf verantwoordelijk is voor je reactie.

Heel wat moeilijker is om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor de ganse situatie, en dit wel in het besef dat  je eigen reactie op de situatie in wezen voor het grootste deel gebaseerd was op en afkomstig was van je eigen herinneringen en ervaringen uit het verleden die jij in je geest hebt opgeslagen. Het lijkt haast tegen-instinctief om onszelf te zien en erkennen als volledig verantwoordelijk voor een situatie die in onze geest volledig de schuld van de ander lijkt te zijn, en om met andere woorden tegen het 'instinct' van onze geest in te gaan - namelijk onze gedachten, gevoelens en emotionele reacties.

Zelf-verantwoordelijkheid nemen kan dan ook enkel wanneer je een beter zicht en een meer uitgebreid perspectief hebt op de situatie. Als je bijvoorbeeld ten eerste beseft en inziet dat je reactie meer te maken had met de emotionele relatie die jij in jezelf gevormd hebt met je perceptie (!) van authoriteit dan met de persoon waar je op had gereageerd. En ten tweede zal je ook sneller inzien dat je eigen emotionele reactie een heel gelimiteerd zicht geeft op de situatie wanneer je inzicht begint te hebben in de persoon waar je op reageerde. Wanneer je bijvoorbeeld met hen gaat praten om erachter te komen waarom zij in feite zo sterk uit de hoek kwamen in dat moment.

En vaak zal je erachter komen dat het absoluut niets met jou persoonlijk te maken hadden. Zij voelde zich eigenlijk machteloos of hulpeloos in zichzelf in relatie tot de situatie waar ze over aan het praten waren. Ik kwam er bijvoorbeeld achter dat de persoon wiens uitdrukking ik ervoer als 'aanvallend' eigenlijk een ervaring van frustratie aan het opbouwen was geweest en die frustratie nu als het ware aan het loslaten was, als een het deksel dat van de ketel blaast. Hij was dus niet zozeer 'geïrriteerd' door mij, maar door zijn eigen interne ervaring van hulpeloosheid tegenover de situatie waar hij frustratie over had zitten opbouwen.

Eens ik dus begreep dat zijn frustratie niets met mij te maken had en eigenlijk afkomstig was van een ervaring van hulpeloosheid in hem, kon ik al snel mijn eigen reacties van minderwaardigheid, gekwetstheid en verontwaardiging tegenover hem loslaten. Zelf-verantwoordelijkheid bestaat dus in het ontwikkelen van inzicht in de werkelijkheid en daarin beseffen dat je eigen reacties in de meeste gevallen compleet ongegrond en irrelevant zijn.

Dag 730: Zonder zelf-verantwoordelijkheid is een Conflict nooit Echt Opgelost

Deze blog is een verderzetting op Dag 729: Hoe Communicatie Helpt met het Loslaten van een Reactie op een Ander. In het onderzoeken en verkennen van communicatie als oplossing van conflicten is het belangrijk om tegelijkertijd in te zien en te begrijpen  dat communicatie op zich niet genoeg is. Communicatie - uiteraard vanuit oprechtheid en openheid - is een gereedschap dat je kan gebruiken om conflicten binnenin jezelf in relatie tot een persoon of tot jezelf op te lossen.

Maar als jij daarnaast niet met je eigen reacties werkt die zich afspelen in je geest tegenover de ander, dan zal je merken dat de communicatie uiteindelijk enkel meer conflict met zich zal meebrengen.  Open durven praten en je innerlijke wereld delen met een ander kan een therapeutisch effect hebben, maar niet zozeer omwille van het open en eerlijk zijn met een ander persoon. Het therapeutisch effect is wat je zelf creëert doordat jij de stap gezet hebt om de dingen die je vaak onderdrukt en verborgen zou houden in jezelf te openbaren en bloot te leggen. Het is die stap die jij in dat moment voor jezelf zet om het conflict dat jij in jezelf ervaart op te lossen en de nederigheid die in die stap geborgen ligt, die de verlossing van het conflict teweeg brengt.

De echte sleutel tot het oplossen van een conflict ligt in het toepassen van nederigheid en verantwoordelijkheid nemen voor je eigen ervaringen in relatie tot het conflict en de betrokken personen. Het is immers pas wanneer je jezelf in die positie van verantwoordelijkheid plaatst dat je een zekere stabiliteit in jezelf creëert die ervoor zorgt dat, wanneer je dan over het conflict gaat communiceren met een ander, dat je niet opnieuw in conflict gaat wanneer de ander niet reageert op jouw openheid als jij had verwacht of gewild.

Wanneer we zelf niet eerst onszelf in zelf-verantwoordelijkheid plaatsen, zullen we bijvoorbeeld verwachten dat wanneer we gaan communiceren met de persoon waar we conflict tegenover ervoeren, dat die persoon ook openstaat tot communicatie of dat ze onze eerlijkheid, openheid en oprechtheid zullen apprecieren en zelf ook zichzelf zullen delen in kwetsbaarheid en oprechtheid.

Als dan blijkt dat dit niet het geval is en dat ze bijvoorbeeld eerder in beschuldiging en reactie gaan, dan zullen we zelf ook in reactie schieten omdat we die verantwoordelijkheid nog niet genomen hebben voor onze eigen ervaring van en bijdrage tot het conflict. Achter onze aanvankelijke externe  'openheid' en 'oprechtheid' en 'kalmte' schuilt dus in wezen nog beschuldiging en victimisatie in relatie tot de situatie en persoon die we als conflictueus ervoeren.

Wanneer wij echter zelf staan in het punt van zelf-verantwoordelijkheid zal het niet uitmaken hoe de ander op ons reageert en zal onze stap van het blootleggen en delen van onszelf meer symbool staan voor onszelf, als een stelling die we maken waarin we zeggen tegen onszelf 'ik ben hier en ik heb geen angst om eerlijk en open te zijn over wie ik ben', zonder daarin verwachtingen te hebben in relatie tot hoe de ander op ons zou moeten reageren.

Als je ziet of merkt dat wanneer jij met iemand wil communiceren of iets wil uitpraten en je bepaalde verwachtingen hebt  van de persoon zoals de verwachting dat zij je op dezelfde manier zullen toetreden, dan zou dat een teken moeten zijn dat jij diep vanbinnen nog niet werkelijk verantwoordelijkheid genomen hebt voor de situatie, dat je in verborgen beschuldiging verkeert tegenover de persoon  en dat je niet stabiel staat in jezelf.

Dag 697: Wat je Zegt ben je Zelf! - De realiteit achter Beoordelingen

Ter verderzetting op Dag 696: Je Geest, een Politieke Arena? ga ik in deze blog verder op hoe en waarom het is dat wanneer je iemand ergens van beschuldigd, je vaak tegelijkertijd in feite precies hetzelfde aan het doen bent als waar je die ander van aan het beschuldigen bent.

In de voorgaande blog heb ik het voorbeeld aangehaald van het beoordelen en veroordelen van een groepje mensen omdat ze aan het roddelen zijn. Terwijl je hun roddelgedrag aan het veroordelen bent door meningen in je gedachten te creëren zoals 'dat doe je toch niet', 'roddelen is kinderachtig' en 'je bent arrogant en achterbaks als je roddelt', ben je dus - zoals ook besproken in Dag 696 - bezig met het zoeken naar ondersteuning voor je meningen van andere mensen, oftewel in je geest of in je fysieke realiteit.

Meningen is iets in onszelf waar we doorgaans erkenning of ondersteuning voor zoeken van anderen. Bijvoorbeeld deze meningen in relatie tot en over 'roddelgedrag', zoals de mening 'roddelen is kinderachtig', dat is een mening die veel mensen houden over roddelgedrag omdat het een collectief aanvaarde beoordeling is over een specifiek gedrag. En het zijn dit soort beoordelingen die een soort van sociale orde houden in de samenleving, wanneer de meeste mensen dezelfde meningen delen in verband met wat goed en slecht en juist en fout is.

Uiteraard zijn er ook veel verschillen van meningen, en dat is waarom we ons vaak maar met een specifiek aantal mensen gaan identificeren, mensen die dan onze 'vrienden' zijn, namelijk zij die onze meningen delen en ondersteunen en ons met andere woorden het gevoel geven dat onze persoonlijke mening ertoe doet, belangrijk is en vooral ook 'juist' is.

En als je dan eens goed kijkt naar wat je dan eigenlijk aan het doen bent wanneer je ondersteuning zoekt bij andere mensen voor jou mening over iemand, dan zal je misschien opmerken en beseffen dat dit precies hetzelfde is als roddelen. Dat is immers wat er gebeurt wanneer iemand roddelt, hij of zij is namelijk in dat moment ondersteuning aan het zoeken voor zijn/haar mening over de persoon waarover hij/zij aan het 'roddelen' is, teneinde die ene persoon te kunnen op de één of andere manier in het nauw drijven of buitensluiten of viseren.

En wanneer je de 'roddelaar' in jouw mening gaat beoordelen, dan doe je het hetzelfde omdat je dan ook die persoon in feite in het nauw probeert te drijven met je beoordelingen en beschuldigingen, je probeert hen te viseren en op de één of andere manier buiten te sluiten doordat jij je vinger naar hen wijst en zegt van 'JIJ hebt geroddelt' en 'JIJ gedraagt je kinderachtig'. En die mening kan onschuldig aanvoelen omdat je zelf het gevoel hebt dat jij de goede persoon bent in deze situatie omdat jij een ander wijst op hun onheus  en ongepast gedrag, dus jij bent zogezegt degene die het goede voorheeft want jij wil gewoon dat die persoon stopt met roddelen en stopt met het kwetsen van anderen door dat roddelgedrag.

Maar je ziet niet dat de manier waarop je dat doet eigenlijk juist hetzelfde is als 'roddelen', het is gewoon anders verpakt. En daarin ligt vaak het gevaar, in hoe we dingen verpakken voor onszelf, omdat we dan vaak niet zien dat wij net hetzelfde doen als waar we anderen soms van beschuldigen, het ziet er aan het oppervlak gewoon anders uit.

Dag 662: Reageren op een Persoon en het Toepassen van Zelf-Stabilisatie

In de voorgaande blog beschreef ik hoe ik de laatste tijd mezelf in een reactie van ongemakkelijkheid en irritatie zag gaan in relatie tot een persoon in mijn omgeving en in deze blog zal ik delen welke zelf-vergeving ik in het moment waarin ik de reactie zag opkomen in mezelf heb toegepast om mezelf vanbinnen te stabiliseren en mezelf niet te laten overweldigen door de reactie.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren op X en mezelf daarin af te scheiden van haar

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd met irritatie te reageren op X haar expressie en gedrag en daarin te geloven dat haar gedrag op de één of andere manier onaanvaardbaar of slecht is - in de plaats van in te zien en te beseffen dat mijn reactie eigenlijk laat zien dat ik mijn verantwoordelijkheid voor mezelf op de één of andere manier heb weggegeven aan X

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien in zelf-eerlijkheid dat ik eigenlijk binnenin mezelf mijn vertrouwen geplaatst in X om mij te begeleiden en dat ik eigenlijk X zie als mijn voorbeeld waarin ik eigenlijk verwacht van X dat zij mij leiding en sturing geeft - en dat ik daardoor reageer binnenin mezelf wanneer zij zich niet uitdrukt als hoe ik had verwacht dat ze zich zou uitdrukken

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor wat het is dat ik in X zie en wat het is dat ik van haar verwacht gebaseerd op de idee die ik van haar in mijn geest gevormd heb waarin ik mij inferieur voel in relatie tot haar -- door in mijn achterhoofd te verwachten dat zij verantwoordelijkheid neemt voor mij en dat ze zich op een specifieke manier uitdrukt tegenover mij

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te erkennen als één en gelijk met X in en als zelf-verantwoordelijkheid door X in mijn geest te plaatsen in een positie waarin ik geloof dat zij meer in staat is om verantwoordelijkheid te nemen -- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat het feit dat ik besta als wezen met zich meedraagt dat ik verantwoordelijk ben voor mezelf als wezen

Ik vergeef mezelf dat ik irritatie heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf  in relatie tot X waarin ik X indirect beschuldig van mijn reactie - in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf en in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik in feite aan het reageren ben op mezelf en op de inferioriteit die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf en de afscheiding die ik van X als mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf

Dag 462: Hoe Verwijt en Beschuldig ik Anderen op Impliciete wijze in mijn Geest?

Dit is een Verderzetting van "Dag 461: Het Proces van Praktische Zelf-Aanvaarding" waarin ik ben begonnen met het kijken naar hoe ik op een praktische manier zelf-aanvaarding kan verwezenlijken in relatie tot bijvoorbeeld gedachtenpatronen die ik in mijn bewuste geest beoordeel als 'slecht', 'negatief' --- vanuit het besef dat deze gedachtenpatronen in mezelf bestaan en vanuit mezelf komen en dus mezelf zijn en dat het beoordelen van deze patronen als iets 'slecht' of 'negatief', impliceert dat ik mezelf niet aanvaard zoals ik ben --- en dat ik niet eens eerlijk wil zijn met mezelf over wie ik eigenlijk echt ben vanbinnen.

Ik had al vastgesteld in de vorige blogs dat deze beoordelingen gebaseerd zijn op en afkomstig zijn uit een ervaring van ANGST - met name een overlevingsangst die gekoppeld is aan de gedachte van 'als andere mensen zien dat ik zo denk, dan zullen ze mij afwijzen' --- en dus 'controleer' ik mezelf in mijn gedachten via beoordelingen, om mezelf ervan te verzekeren dat andere mensen niet zullen zien wat er werkelijk omgaat in mezelf. Omdat, wat ik controleer en beoordeel is niet zozeer de gedachten op zich, maar eerder mijn fysieke expressie, namelijk dat wat andere mensen van mij kunnen zien --- en ik wil  er zeker van zijn, dat die specifieke gedachten niet tot uiting komen in mijn fysieke uitdrukking, omdat mensen dan zullen zien dat ik zo denk en dan zullen zij denken van 'oh my god, wat voor een pretentieuze trut is dat!'... bijvoorbeeld

Dus, hieruit kan ik vaststellen dat zelf-aanvaarding enkel kan bestaan wanneer er geen angst meer bestaat in mezelf -- omdat, wat in angst eigenaardig is, is dat ik bijvoorbeeld door angst te hebben van 'wat andere mensen zullen doen of zeggen jegens mij', ben ik in feite andere mensen niet aan het aanvaarden als wie zij zijn --- omdat ik hen impliciet beschuldig door middel van die ervaring van angst in mezelf en die gedachte van 'als andere mensen...'. Eigenlijk beschuldig ik 'andere mensen' ervan dat zij mij beoordelen en dat ze mij zullen afwijzen en dat ik mij nu angstig voel --- en daarin aanvaard ik hen niet als wie zij zijn omdat ik dus eigenlijk verwacht dat 'andere mensen' mij niet beoordelen en lief zijn tegen mij en mij niet afwijzen of wegduwen.

Ik heb allerlei onderliggende en stilzwijgende verwachtingen tegenover 'andere mensen', die verborgen liggen in die ervaring van angst in mezelf --- waarin ik dus kan opmaken dat ik mensen niet aanvaard als wie zij eigenlijk werkelijk zijn omdat ik hen beoordeel in hoe ik denk dat zij mij beoordelen en afwijzen.

Dus, dit is eigenaardig om in te zien omdat - als ik andere mensen niet kan aanvaarden als wie zij werkelijk zijn, door hen te beoordelen in specifieke aspecten van wie zij zijn vanbinnen die ik meen op te merken -- hoe kan ik dan verwachten dat ik zelf-aanvaarding zal kunnen ervaren. Ik zal immers maar krijgen wat ik zelf geef, en wat ik zelf geef is beoordelingen en verwerping/afwijzing/afkeuring --- dus is dat ook wat ik zal ervaren.

Dit wil dus concreet zeggen dat het bewerkstelligen van zelf-aanvaarding in mezelf een kwestie is van het veranderen van mijn relatie tot andere mensen - het veranderen en corrigeren van mijn impliciete verwijtende en beschuldigende gedachten tegenover andere mensen.

Ik zet verder in dit proces van de praktische toepassing en manifestatie van zelf-aanvaarding in mijn volgende blog, Dag 463