Dag 763: Hoe Betrouwbaar zijn Gevoelens Eigenlijk?

Door in de voorgaande blogs te onderzoeken hoe ik het woord 'diepgang' geleeft heb doorheen mijn leven, heb ik nogmaals ondervonden hoe belangrijk het is om woorden te herdefiniëren. Zo heb ik onlangs ook beseft hoe ik mezelf had vastgezet in het leven van woorden zoals 'appreciatie', 'interesse' en 'fascinatie' op een manier die in feite zeer compromitterend was in mijn relatie met mezelf alsook mensen om mij heen. Ik had voordien nooit ingezien dat hoe je jezelf en je relaties met anderen ervaart zeer veel afhangt van de woorden die je leeft en hoe je die woorden leeft, dus onderzoekte ik ook nooit echt hoe dat eigenlijk in elkaar zit.

Het was pas wanneer ik dan een bepaalde ervaring die steeds in mezelf bleef naar boven komen ging onderzoeken vanuit het oogpunt deze ervaring eindelijk te kunnen verwerken, dat ik besefte dat de ervaring gewoonweg gebaseerd was op specifieke woorden die ik aan het leven was en dan voornamelijk op de invulling van die woorden die ik in mezelf had laten bestaan. Had ik met andere woorden ooit stilgestaan bij wie ik ben vanbinnen en gekeken naar welke woorden ik leefde en hoe ik deze woorden leefde, dan had ik ook nooit deze welbepaalde ervaring in mezelf gecreëerd.

Ik merkte bijvoorbeeld dat ik, elke keer wanneer ik een bepaald persoon in mijn omgeving zag of tegenkwam of zelfs wanneer ik aan die persoon dacht, ik steeds op dezelfde manier reageerde met een bepaald gevoel van opwinding hetgeen aanvoelde als een soort van 'verliefd zijn'. Op rationeel vlak redeneerde ik dan steeds dat het eigenlijk absurd is voor mij om mij zo te ervaren omdat ik zeer gelukkig ben met mijn huidige partner en ik ook absoluut niet op zoek ben naar iets of iemand meer, beter of anders. Telkens wanneer die ervaring van 'verliefdheid' in mezelf naar boven kwam, reageerde ik er dan ook op met een soort van schok en een achterliggende gedachte van 'waarom voel ik mij in godsnaam nu zo?!!', waarin ik in feite niet wilde aanvaarden dat dit de ervaring was die in mezelf naar boven kwam aangezien het op rationeel vlak geen steek hield.

Wanneer ik dan bemerkte dat de ervaring toch aanhield en niet zomaar weg te redeneren viel, paste ik het gereedschap van schrijven toe om te onderzoeken wat de ervaring in mezelf eigenlijk op gebaseerd was. Zo stelde ik vast dat die ervaring die ik aanvankelijk veralgemeende onder de noemer van 'verliefdheid', eigenlijk meer een soort van appreciatie, fascinatie en interesse was in relatie tot deze welbepaalde persoon. En dit omdat ik steeds bepaalde kwaliteiten, uitdrukkingen en eigenschappen had gezien in hem die ik in mezelf niet herkende, waardoor ik mij dan gefascineerd en geïnteresseerd voelde zowel als een appreciatie ervoer voor de schijnbaar 'unieke eigenschappen' die ik in hem leek te zien.

En het was wanneer ik deze woorden kon benoemen - van 'fascinatie', 'interesse' en 'appreciatie' - en deze woorden en mijn beleving ervan in vraag ging stellen, dat ik inzag hoe ik deze woorden steeds heb geleeft in de context van hoe ik mij VOELDE. Ik had met andere woorden nooit werkelijk zelf op bewuste wijze invulling gegeven aan bijvoorbeeld het woord 'appreciatie' en wat dit woord voor mij op concrete wijze betekent; ik liet dit woord invullen door de gevoelens die van ergens diep binnenin mezelf zomaar naar boven leken te komen telkens wanneer ik die persoon zag. Het probleem met gevoelens is dan dat ik net niet echt weet waar ze vandaan komen, hoe ze bestaan en waarom ik ze net voel en dan gaan ze soms nog compleet tegen de rede in en zijn ze rechtuit onpraktisch en zelfs potentieel schadelijk.

Ik begreep dat ik nooit verantwoordelijkheid had genomen om zelf invulling te geven aan de woorden die ik leef in relatie tot bepaalde personen en omstandigheden en dat ik daardoor mezelf zomaar had laten sturen en bepalen door dingen zoals gevoelens door er steeds maar te zijn vanuit gegaan dat gewoon omdat een gevoel vanuit mezelf komt, het daarom ook te betrouwen is en het beste met mij voor heeft. Terwijl ik bijvoorbeeld in deze situatie in verband met de gevoelens van appreciatie, interesse en fascinatie die ik ervoer tegenover iemand, zag dat deze gevoelens eigenlijk volledig willekeurig waren en in wezen niets te maken hadden met wat woorden zoals appreciatie, interesse en fascinatie eigenlijk echt betekenen.

Wordt vervolgd in Dag 764

Dag 740: Schrijven vanuit Gevoel Vs Schrijven vanuit zelf-Eerljikheid

Als je schrijft vanuit dat opzicht dan kan je schrijven jou ondersteunen om te ontdekken en te worden wie je werkelijk bent, terwijl als je schrijft vanuit je gedachten en interne ervaringen dan zal je dat ook ondersteunen en versterken. Uit Dag 739: Hoe je Schrijft is Wie je Bent

Ik had vroeger een dagboek waar ik in schreef.  En de dingen die ik schreef waren over het algemeen melodramatische poëzie en vreemde, chaotische en 'duistere' schrijfsels en als ik er nu op terugkijk dan zie ik hoe de dingen die ik schreef en de manier waarop ik schreef tegelijkertijd mijn identiteit en persoonlijkheid die ik in die periode had aangenomen als 'mezelf' versterkten en valideerden.

Ik gebruikte mijn schrijven om 'mezelf' en mijn zelf-gecreëerde melodramatische persoonlijkheid als het ware kracht bij te zetten. Door specifiek te schrijven op een manier die de emotionele ervaringen waar ik mezelf mee was gaan identificeren opzettelijk opwekte, kon ik mezelf als die emotionele persoonlijkheid 'vereeuwigen' en haast manifesteren op fysieke manier omdat ik 'mezelf' als hoe ik mezelf identificeerde op papier had neergezet. Ik kon het dus nu steeds herlezen om mezelf eraan te blijven herinneren dat 'dit is wie ik ben'.

Als je dus schrijft over jezelf, zoals in een dagboek, creër je tegelijkertijd jezelf. Daarom is het ook belangrijk dat je duidelijk en helder bent met jezelf over je startpunt in je schrijven. Met andere woorden: Waarom is het dat je schrijft? Schrijf je om bepaalde gevoelens, gedachten, ideëen en ervaringen die in jezelf bestaan kracht bij te zetten en als het ware te bevestigen door ze 'op papier te zetten' (waarbij het doel van het schrijven dus is om gevoelens en emoties op te wekken)? Of schrijf je om je eigen gevoelens en emoties en gedachten beter te kunnen begrijpen en om dus jezelf better te leren kennen?

Hier is dan zelf-eerlijkheid nodig om te kunnen onderscheiden en opmerken wanneer je vanuit het ene startpunt schrijft en wanneer vanuit het andere. Het is immers makkelijk om te schrijven vanuit 'gevoel', om met andere woorden een gevoel te volgen omdat het werkelijk aanvoelt als een golf, of een stroom die je zachtjes meevoert en al wat jij hoeft te doen is het gevoel of de emotie volgen en je erdoor laten meevoeren, en terwijl je dat doet creëer je meer van dat gevoel of de emotie. Het schrijven wordt dan uiteindelijk dus een soort van cirkelbeweging waarin het einde zo goed als hetzelfde is als het begin omdat je startpunt niet werkelijk zelf-beweging was. Je startpunt was om jezelf te laten bewegen door een gevoel/emotie.

Schrijven met zelf-eerlijkheid en dus vanuit het startpunt van het leren kennen van jezelf, is om aanvankelijk misschien te schrijven vanuit gevoel. Stel bijvoorbeeld dat er iets is gebeurt in je dag en je reageerde op het gebeurde met kwaadheid en terwijl je over de gebeurtenis schrijft voel je de kwaadheid weer opkomen. Voor even zal je dan misschien schrijven vanuit die emotionele ervaring, maar de zelf-eerlijkheid bestaat erin dat jij jezelf dan even tegenhoudt en zegt van 'wacht eens even, laat mij nu eens onderzoeken wat er achter die kwaadheid ligt'. Dan verschuift jouw focus en aandacht van de ervaring naar je eigen zelf-beweging om jezelf beter te leren kennen en om te kunnen zien wie jij eigenlijk bent achter je eigen gevoelens en emoties en interne ervaringen.

Wordt vervolgd in Dag 741

Dag 711: Hoe kunnen Dromen je Assisteren?

Deze blog is over hoe dromen je onderbewustzijn representeren en je bepaalde patronen laten zien waar jij op dit moment naar moet kijken. Dit wil zeggen dat je je dromen dus kan gebruiken als een mooi referentiepunt in je proces omdat je droom steeds het meest pertinente punt zal laten zien waar jij naar moet kijken.

Mijn laatste droom is daar een mooi voorbeeld van. In deze droom zag ik een aantal min-tekens (-) en een plus-teken (+) die in een groepje bij elkaar geplaatst waren. Omdat deze gepolariseerde min- en plus-tekens zo dicht bij elkaar stonden, creërde ze continue grote electrische stroomschokken doorheen mijn hele 'droom-werkelijkheid'. Ik probeerde in mijn droom dus deze tekens uit elkaar te halen om de stroomschokken te stoppen maar omdat de stroomschokken zo frequent waren kreeg ik de kans niet om de tekens uit elkaar te trekken. Naar het einde van de droom toe ontstond er een uitbarsting, een soort eruptie van water hetgeen de tekens vanzelf uit elkaar trok en de stroomschokken eindelijk deed ophouden. Het einde van de droom leek dus een 'happy end'.

Als ik dan naar deze droom kijk als een symbolische representatie van wie ik ben en wat ik doe in mijn geest, dan zie ik dat de min- en plus-tekens representatief staan voor de verschillende 'componenten', zoals gedachten-patronen en -structuren die dan de electrische stroomschokken als namelijk de gevoelens en emotionele ervaringen in mezelf genereren.

Het feit dat ik mij in mijn droom dus toespits op het uiteen proberen halen van de componenten (de min- en plus-tekens), maar daarin dan niet slaag omdat de gevoelens-/emotionele ervaringen (de electrische schokken) te overweldigend zijn, laat mij zien dat dat is wat ik in mijn geest ook doe wanneer het aankomt op bepaalde ervaringen waar ik mij soms in bevindt.

Er zijn bepaalde emotionele reacties die in mezelf opkomen in relatie tot situaties waarin ik in dat moment mij eerder bezighoudt met het vechten tegen mijn gedachten, het beoordelen van mijn gedachten en het proberen 'redeneren' met de gedachten die aan de oorsprong liggen van de emotionele ervaring die ik doormaak. Maar, doordat ik mij focus op de gedachten, blijft de emotie enkel groeien. En dat is omdat er niet te 'redeneren' valt met gedachten. Gedachten hebben als enige doel om emotionele ervaringen op te wekken en dus 'electriciteit' te creëren in het lichaam, dus als je gaat beginnen vechten tegen gedachten of als je nog meer gaat nadenken in een poging om je emotionele reactie te verminderen middels 'redenering', dan ben je aan het vechten tegen de bierkaai omdat je gedachten gebruikt om gedachten te bevechten zonder te beseffen dat gedachten net aan de oorsprong liggen van de emotionele reactie.

De enige oplossing om een emotionele reactie te stoppen of te stabiliseren is dus om simpelweg los te laten van de gedachten, om geen aandacht te besteden aan de gedachten maar eerder de emotie te bekijken en in de emotie te stappen in de zin van dat je de emotie niet bevecht of beoordeelt maar eerder door je heen laat gaan zonder het te voeden met gedachten. Dan is er ware stabiliteit, wanneer je in en als je emotie staat en wanneer je jezelf niet afscheid van de emotionele ervaring (=de electrische stroom) in jezelf door te gaan nadenken. Omdat, gedachten maken het enkel erger.

Deze droom liet mij dus op fascinerende manier zien wat ik in mezelf toesta en wat het punt is in mezelf waar ik op dit moment aandacht aan zou moeten besteden omdat het een punt van zelf-sabotage is waarin ik 'probeer' om bepaalde emoties te stabiliseren in mezelf maar het eigenlijk tegelijkertijd in dat 'proberen' enkel erger maak.

Dag 709: Het Belang van het neerschrijven van je proces van zelf-verandering

Ter verderzetting van Dag 708: Het Aardende effect van Spreken tot Jezelf waarin ik schreef over een moment tijdens mijn dag waarin ik de correctie leefde van het gedachten- en reactiepatroon waar ik in de voorgaande blogs over geschreven heb en het gereedschap voor heb toegepast teneinde dat patroon op een praktische manier te kunnen veranderen.

Deze momenten van praktische zelf-verandering waarin je je proces van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie doortrekt naar het dagelijkse leven en naar wie je bent in je eigenlijke dagelijkse realiteit, is het meest belangrijke aspect in dit proces van zelf-verandering, omdat het die momenten zijn in je dagelijkse realiteit waarin je aan jezelf bewijst dat je wel degelijk aan het veranderen bent en dat je proces 'echt' is.

Daardoor is ook het delen van zulk'n momenten in je schrijven belangrijk, om voor jezelf je eigen proces te kunnen volgen en een soort van baanrecord bij te houden van je proces, zodat je ziet dat je proces een mooie lijn volgt van schrijven, naar het verlossen van het patroon via zelf-vergeving, naar het creëren van een script voor praktische verandering tot het daadwerkelijk op realistische manier jezelf veranderen.

Vandaag was er bijvoorbeeld nog zo een moment waarin ik met iemand had gesproken en na ons gesprek zag ik mezelf in mijn geest gaan in dat patroon van het willen nadenken en het her-afspelen van het moment van het gesprek om mijn uitdrukking als de dingen die ik heb gezegd te beoordelen en te analyseren vanuit het oogpunt van hoe de andere persoon mijn expressie zou geïnterpreteerd hebben.

Vanaf het moment dat ik mijn geest dit patroon zag activeren, stopte ik mezelf en ademde ik en weerhield ik mezelf van het volgen van die gedachtengang en de emotionele en gevoels-ervaringen die eraan gekoppeld waren. Ik was me er immers van gewaar dat als ik mezelf zou laten meevoeren in en door die gedachtengang dat ik mezelf daarin zou gaan afscheiden van mezelf, in de zin van dat ik een emotionele ervaring van spanning zou beginnen creëren in mezelf ten gevolge van de gedachten waarin ik zou participeren.

Wanneer ik nadenk over wat mensen over mij denken en wanneer ik in mijn geest mijn eigen uitdrukking bekijk vanuit het oog van beoordelingen, interpretaties en percepties waarin ik waarde hecht aan 'hoe andere mensen mij zien', dan maak ik immers op onbewust vlak een statement dat ik mezelf niet aanvaard zoals ik ben. Ik maak een statement dat ik geloof dat 'wie ik ben' compleet gedefinieerd en bepaald is door 'hoe andere mensen mij zien'. En dus laat ik mezelf niet gewoon mezelf zijn.

Het nut van het veranderen van dit soort patronen in je geest is dus dat je zulk'n consequenties vermijd, zoals het creëren van ervaringen zoals stress en spanning in jezelf omwille van de gedachten die omgaan in je geest waarin je op onbewust niveau je relatie met jezelf aan het compromitteren bent. En om die reden is het dan ook van nut en belang om je gewaar te worden van je eigen geest en van het soort gedachten dat doorgaans door je geest gaan en van wat die gedachten je vertellen over wie jij bent.

Dag 704: Van Zelf-Inzicht tot Praktische Zelf-Verandering, Hoe Werkt Dat?

Ter verderzetting op Dag 703: Onderzoek de zwakke plek in je Lichaam en Vindt de zwakke plek in je Geest, deel ik in deze blog de zelf-vergeving die mij heeft ondersteund en geholpen in het moment waarin ik de zwakke plek voelde in mijn linker bovenarm en het gedachten/reactie-patroon ontdekte dat aan de oorsprong van die zwakke plek lag. Door in dat moment gesproken zelf-vergeving toe te passen, kon ik dat gedachten/reactie-patroon naar de voorgrond van mijn bewustzijn schuiven zodat ik mij meer gewaar werd van wat het is dat ik op de achtergrond in mijn geest over het algemeen maar laat draaien.

Je kan in een moment wel tot inzicht komen over iets wat in je geest bestaat, bijvoorbeeld het feit dat in in de achtergrond van mijn geest eigenlijk constant bezig ben met mij zorgen en druk te maken over hoe de mensen om mij heen denken en dat ik daardoor in een constante onderliggende ervaring van spanning en stress verkeer, maar om die ervaring en dat gedachtenpatroon in je geest dan ook werkelijk praktisch gezien te veranderen zodat het niet meer in je bestaat, dat is een ander paar mouwen.

En dat is waar zelf-vergeving dan van pas komt. Het helpt je met het:

• Ten eerste naar de voorgrond halen van het patroon dat je gezien en gerealiseerd hebt en waar je over 'tot inzicht' gekomen bent, zodat je al de dimensies van hoe dat patroon in jezelf bestaat kan onderzoeken en bekijken en zo tot een begrip kan komen van de totaliteit van hoe het patroon in jezelf functioneert.
• Ten tweede loslaten van de connecties en verbanden die in je geest bestaan tussen je gedachten en je gevoelens en emoties en tussen je gedachten, gevoelens/emoties en jezelf en je lichaam

Dan is het een kwestie van tijdens de dagen die volgen je gewaar te zijn van waar en wanneer en hoe dat patroon naar boven komt in jezelf. Want, het zal naar boven komen, je hebt er je hele leven in geparticipeert, dus één zelf-vergeving sessie is zeker niet voldoende om het volledig in jezelf te kunnen veranderen. Maar nu dat je die zelf-vergeving hebt toegepast en daardoor meer bewust geworden bent van het patroon in kwestie, ben je veel beter in staat om:

1. Het patroon op te merken als en wanneer het in jezelf naar boven komt omdat je dankzij je zelf-vergeving nu begrijpt hoe het patroon bestaat, wanneer en waarom het activeert en waar het vandaan komt
2. Richting te geven aan jezelf in dat moment in de zin van dat je de keuze hebt om in het patroon te stappen of eerder stabiel te blijven in jezelf en het patroon aan je voorbij te laten gaan. En die keuze zie en heb je nu omdat je  jezelf via je zelf-vergeving authoriteit gegeven hebt in relatie tot het patroon. Je ziet nu in dat het patroon een bepaalde uitdrukking is van jezelf, dat jij verantwoordelijk bent voor het bestaan en de creatie van het patroon en dat jij daardoor tegelijkertijd ook de macht en het potentieel hebt om het patroon te veranderen tot iets dat constructief is voor jou.

Dag 667: De Verborgen Realiteit die Achter je Eigen Percepties Schuilt

In de voorgaande blog omschreef ik het moment waarin ik mezelf tegenhield om in een emotionele ervaring te gaan als een bepaald patroon dat zich aanzette te herhalen in mezelf, en hoe ik in dat moment waarin ik de keuze maakte om niet in dat patroon te stappen een ruimte in mezelf vrijmaakte om met een meer heldere blik te zien wat het eigenlijk is dat in mezelf en in mijn omgeving werkelijk aan het gebeuren was.

Het was dus door de emotionele lading los te laten binnenin mezelf en dus de gedachten die door mijn geest gingen geen macht of voedingsstof meer te geven, dat ik zag hoe ik in feite er zelf een gewoonte van gemaakt heb om mezelf van mijn omgeving te isoleren en om mijn omgeving weg te duwen, hoe subtiel ook, omdat ik steeds mijn eigen gedachten vertrouwd heb die specifieke interpretaties en percepties van mijn omgeving vormden, in de zin van wat andere mensen over mij denken bijvoorbeeld. Ik heb mezelf steeds toegestaan in relatie te staan tot de mensen om mij heen op een vrij vijandige manier, omdat ik naar hen keek door de bril van mijn percepties en interpretaties.

Op onbewust vlak is die vijandige houding ook wat ik vaak heb uitgedrukt. Ik heb nooit echt mijn omgeving benaderd vanuit openheid, oprechtheid en kwetsbaarheid omdat het uiteraard gemakkelijker is om mensen te beschuldigen

Dan het is om jezelf kwetsbaar en open op te stellen.

Zolang je dus jezelf toestaat in een bepaalde gedachtengang en manier van denken te stappen waarin je een bepaalde perceptie vormt van de wereld om je heen, zal je ook gedrag aansporen in naar je omgeving toe die deze gedachten en percepties enkel bevestigen en versterken. Zo creëer je dan een vicieuze cyclus die je enkel kan verbreken wanneer je begint met het veranderen van hoe de percepties die je zelf hebt zitten creëren in je geest over de wereld die je ziet met je ogen.

Die percepties zijn immers de grond voor je emotionele reacties en je emotionele reacties vormen vaak de grond voor je gedrag en je gedrag vormt op zich dan weer de grond voor hoe je omgeving op je reageert en met je omgaat, hetgeen dan weer bepaalde gedachten stimuleert die je in je eigen geest vormt over je omgeving.

De sleutel tot het omkeren en veranderen van deze hele cyclus ligt dus in het aanvankelijk en ten eerste veranderen van wie je bent vanbinnen door de gedachten-cycly die steeds terugkeren niet meer te voeden met emotionele reacties erop. Het is immers pas wanneer je stopt je eigen gedachten als waar aan te nemen dat je kan beginnen zien dat de perceptie die je gevormd had over hoe je omgeving in elkaar zit en functioneert en wat jou plaats is in die omgeving in wezen enkel in je hoofd bestond en dat hoe de realiteit werkelijk functioneert heel anders is dan waar je zelf ooit van bewust geweest bent.

Dag 639: Hoe komt het dat het Leren Kennen van Onszelf geen Automatisch Mechanisme is?

Uit de voorgaande blog "Dag 638: Zelf-Beoordelingen en het Belang van het Herdefiniëren van Woorden" :

Zo worden we uiteindelijk een product en kopie van onze omgeving en ouders, door middel van het proces van sociale adaptatie waarin we de emotioneel en gevoelsmatig geladen definities van woorden als hoe die uitgesproken en gebruikt worden door onze omgeving kopiëren. Terwijl, wanneer we de beslissing maken om die woorden zelf te gaan onderzoeken en ons begrip, ervaring en gebruik van woorden gelijk te stellen aan hun eigenlijke fysieke betekenis, dan nemen wij verantwoordelijkheid voor onszelf en worden we het directieve, sturende en bepalende principe van onszelf waarin we in staat zijn om meer te worden dan het product van onze omgeving.

Wat wil het dus zeggen om de woorden die we gebruiken en die in feite in en als onszelf bestaan te onderzoeken en te herdefiniëren? 'IN onszelf' als namelijk de gedachten die door onze geest gaan in elk gegeven moment en 'ALS onszelf' omdat onze gedachten uiteindelijk onze gesproken woorden worden en onze gesproken woorden vormen op hun beurt onze 'identiteit', onze persoonlijkheid en het 'imago' en 'personage' dat we zijn en worden in deze wereld.

Ten eerste is het fascinerend genoeg om te beseffen dat dit nooit een automatisch mechanisme was om te onderzoeken wie we zelf zijn als de woorden die in en als onszelf bestaan - de woorden die onze gedachten vormen vanbinnen en die onze uitdrukking vormen vanbuiten. Sinds onze kindertijd hebben we onszelf als het ware laten 'programmeren' door de woorden die we geleerd hebben van onze omgeving en automatisch opgeslagen hebben in en als onze eigen gedachten.

En dit omdat we onszelf nooit hebben afgevraagd wat al die woorden in en als onszelf eigenlijk willen zeggen en betekenen. We gebruiken woorden immers zo automatisch wanneer we nadenken, wanneer we reageren, wanneer we met onszelf praten in onze geest, wanneer we met anderen praten, enzovoort. Maar we hebben vreemd genoeg nooit de 'klik' in onszelf ervaren om even naar binnen te kijken en onszelf simpelweg de vraag te stellen van 'he, hoe zit dat hier eigenlijk allemaal in mekaar?', ondanks dat onze eigen geest over het algemeen en voor het grootste deel ongekende wateren is maar tegelijkertijd volledig in onszelf bestaat, gereed om door onszelf verkent, onderzocht en ontdekt te worden.

Nog vreemder is dat er dan zoiets bestaat in onze wereld als 'psychologie' en 'psychiatrie' als een 'wetenschap' die wij vertrouwen om ons te vertellen wie we zijn, hoe we bestaan en waarom we zijn wie en wat we zijn, alsof we daar zelf niet toe in staat zijn. Het is zelfs zo dat wij in wezen de enigen zijn die echt in staat zijn om onszelf te laten zien wie we zelf zijn en hoe we zelf bestaan binnenin onszelf. En al wat daarvoor nodig is, is dat we enkel de moeite moeten doen om ons eigen interne bestaan te onderzoeken door middel van het eenvoudige gereedschap van zelf-eerlijkheid, zelf-onderzoekend schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie.

Meer in de volgende blog