Dag 718: De Misconceptie van Zelf-Verandering

Om verder te zetten op de laatste blogs in verband met het proces van verandering en de praktische uiteenzetting van de stappen die noodzakelijk zijn om zelf-verandering te manifesteren en werkelijkheid te maken, bekijken we in deze blog een belangrijke factor die aanvankelijk niet evident is wanneer je bepaalde gedachten- en reactiepatronen in jezelf gaat veranderen.

En die factor is namelijk dat het veranderen van een manier van denken en reageren in je geest en lichaam niet wil zeggen dat die specifieke manier van denken en reageren die hoogstwaarschijnlijk al sinds lange tijd deel uitmaken van jouw persoonlijkheid zal 'verdwijnen' of zal ophouden te bestaan in je geest en in jezelf.

Dit is een 'belangrijke' factor om in te zien en te begrijpen in dit proces van zelf-verandering omdat het een punt is dat voor mij lange tijd een struikelblok geweest is en een reden waarom ik vaak de indruk kreeg dat er bepaalde patronen zijn in mijn geest die ik gewoon niet leek te kunnen veranderen omdat ze naar boven bleven komen ondanks dat ik veel tijd had besteed aan het toepassen van mezelf in het veranderen van die patronen.

In deze vlog 2015 What you can learn about dreams leg ik ook uit  hoe zelfs mijn onderbewustzijn door middel van mijn droom mij liet weten dat dit een belangrijke factor is en dat het tijd is dat ik tot een inzicht kom in relatie tot hoe ik mezelf aan het saboteren ben geweest in mijn proces simpelweg door deze ene factor niet in te zien en te begrijpen.

Als je denkt aan het veranderen van jezelf, van je gedachten en reactie-patronen, dan kan er de neiging in jezelf bestaan om die 'verandering' te interpreteren als een verwachting dat als jij jezelf verandert, dat die patronen niet meer zullen bestaan in jezelf. Wat je dan echter niet beseft is dat als die verwachting in jezelf bestaat, dat je je eigen proces van zelf-verandering zal gaan saboteren.

Zelf-verandering gaat immers niet om het veranderen van je geest, van gedachten- en reactiepatronen. Het betekent niet dat wie je was en wat er in jezelf bestond niet meer in jezelf zal bestaan en dat je een ander of een nieuw persoon zal zijn. Dat was echter wel mijn perceptie en veronderstelling, dat als ik een patroon in mijn geest verander, zoals bijvoorbeeld het patroon van stress en gehaastheid, dat dat patroon dan niet meer zal bestaan in mezelf en dat ik het niet meer zal ervaren.

Maar ik besefte niet dat wat ik in die veronderstelling en verwachting eigenlijk aan het doen ben, is het beoordelen van die ervaringen. Omdat, wat ik eigenlijk zeg is 'ik wil niet dat die ervaringen in mezelf bestaan, ik wil mij zo niet voelen', en dus duw ik het eigenlijk van mezelf weg en stigmatiseer ik het.

Uiteindelijk werden die emotionele en gedachten patronen die ik wilde overstijgen en 'veranderen' enkel verstevigd en ze bleven naar boven komen in mijn geest en uiteindelijk dacht ik van 'hoe komt dit toch?! Ik heb dit patroon doorwandeld, waarom laat ik mij hier nog zo makkelijk door beïnvloeden?'

Het was pas wanneer ik mij eindelijk realiseerde dat het niet gaat om de emoties en de gedachten die in mijn geest naar boven komen. Wat er in mijn geest naar boven komt en wat in mezelf bestaat is in wezen irrelevant. Wat mijn 'zelf-verandering' bepaalt is mijn beslissing om simpelweg in te zien dat die ervaringen en gedachtenpatronen niet zijn wie ik ben. Ze mogen dan wel in mijn geest naar boven komen maar dat wil niet zeggen dat ze bepalen wie ik ben.

En eenmaal ik die beslissing nam en stabiel ging staan in het besef dat mijn geest mij misschien wel in een bepaalde richting wil duwen, maar dat niet wil zeggen dat ik door die richting bepaald ben en dat die richting is 'wie ik ben', dan realiseerde ik mij dat ik zoveel tijd verspilt heb met het vechten tegen wat in mijn geest naar boven komt, met vechten tegen mijn emoties en gedachten in een poging om te 'veranderen'. Terwijl al die tijd kwam mijn 'verandering' enkel aan op een simpele beslissing die ik voor mezelf moet maken om ten aanschouw van mijn eigen geest te zeggen van 'dit is niet wie ik ben' en 'mijn geest mag dan wel impliceren dat dit is wie ik ben omdat ik zo denk en ik mij zo voel, maar ik maak in dit moment de beslissing dat het niet is wie ik ben omdat ik die macht heb', 'wat mijn geest mij ook laat zien of vertelt over wie ik zogezegd ben, ik heb steeds de macht om zelf te beslissen wie ik ben in elk moment van ademhaling'.

Dag 709: Het Belang van het neerschrijven van je proces van zelf-verandering

Ter verderzetting van Dag 708: Het Aardende effect van Spreken tot Jezelf waarin ik schreef over een moment tijdens mijn dag waarin ik de correctie leefde van het gedachten- en reactiepatroon waar ik in de voorgaande blogs over geschreven heb en het gereedschap voor heb toegepast teneinde dat patroon op een praktische manier te kunnen veranderen.

Deze momenten van praktische zelf-verandering waarin je je proces van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie doortrekt naar het dagelijkse leven en naar wie je bent in je eigenlijke dagelijkse realiteit, is het meest belangrijke aspect in dit proces van zelf-verandering, omdat het die momenten zijn in je dagelijkse realiteit waarin je aan jezelf bewijst dat je wel degelijk aan het veranderen bent en dat je proces 'echt' is.

Daardoor is ook het delen van zulk'n momenten in je schrijven belangrijk, om voor jezelf je eigen proces te kunnen volgen en een soort van baanrecord bij te houden van je proces, zodat je ziet dat je proces een mooie lijn volgt van schrijven, naar het verlossen van het patroon via zelf-vergeving, naar het creëren van een script voor praktische verandering tot het daadwerkelijk op realistische manier jezelf veranderen.

Vandaag was er bijvoorbeeld nog zo een moment waarin ik met iemand had gesproken en na ons gesprek zag ik mezelf in mijn geest gaan in dat patroon van het willen nadenken en het her-afspelen van het moment van het gesprek om mijn uitdrukking als de dingen die ik heb gezegd te beoordelen en te analyseren vanuit het oogpunt van hoe de andere persoon mijn expressie zou geïnterpreteerd hebben.

Vanaf het moment dat ik mijn geest dit patroon zag activeren, stopte ik mezelf en ademde ik en weerhield ik mezelf van het volgen van die gedachtengang en de emotionele en gevoels-ervaringen die eraan gekoppeld waren. Ik was me er immers van gewaar dat als ik mezelf zou laten meevoeren in en door die gedachtengang dat ik mezelf daarin zou gaan afscheiden van mezelf, in de zin van dat ik een emotionele ervaring van spanning zou beginnen creëren in mezelf ten gevolge van de gedachten waarin ik zou participeren.

Wanneer ik nadenk over wat mensen over mij denken en wanneer ik in mijn geest mijn eigen uitdrukking bekijk vanuit het oog van beoordelingen, interpretaties en percepties waarin ik waarde hecht aan 'hoe andere mensen mij zien', dan maak ik immers op onbewust vlak een statement dat ik mezelf niet aanvaard zoals ik ben. Ik maak een statement dat ik geloof dat 'wie ik ben' compleet gedefinieerd en bepaald is door 'hoe andere mensen mij zien'. En dus laat ik mezelf niet gewoon mezelf zijn.

Het nut van het veranderen van dit soort patronen in je geest is dus dat je zulk'n consequenties vermijd, zoals het creëren van ervaringen zoals stress en spanning in jezelf omwille van de gedachten die omgaan in je geest waarin je op onbewust niveau je relatie met jezelf aan het compromitteren bent. En om die reden is het dan ook van nut en belang om je gewaar te worden van je eigen geest en van het soort gedachten dat doorgaans door je geest gaan en van wat die gedachten je vertellen over wie jij bent.

Dag 688: Hoe kan Trichotillomania een ondersteuning zijn in het Proces van zelf-verandering?

Ter verderzetting op Dag 687: Wat is het verband tussen Trichotillomania en Stress?

Waarin ik het had over het uittrekken van mijn haar als een vreemde 'neiging' die de laatste tijd is opgekomen en die ik ben beginnen merken in mijn gedrag, en de relatie die ik heb ondervonden tussen dat 'haar uittrekken' en de stress die ik de laatste tijd heb ervaren.

Ik ben begonnen aan een nieuw project, iets wat ik nog nooit eerder gedaan heb en dat een zekere motivatie en drijfkracht nodig heeft van mij om dit project successvol te maken. En ik heb gemerkt dat er die bepaalde 'drijfkracht' en 'motivatie' een bepaalde stress produceerde in mijn geest. En daarbij zag ik dan ook dat ik dat haar uittrekken aan het doen was, iets wat ik ooit eens gedaan heb lang geleden tijdens mijn kindertijd toen ik mij ongetwijfeld ook zeer gestresseerd voelde in mijn schoolomgeving.

Wat ik in de vorige blog al omschreven heb is dat het haaruittrekken veel te maken heeft met een ervaring in mezelf waarin ik de 'imperfecties' wil wegwerken, omdat ik immers terwijl ik aan mijn haren voel, enkel die haren wil uittrekken die kapot aanvoelen of op de één of andere manier niet als de rest van mijn haar zijn, zoals gekrulde of zeer donkere haren.

En dit punt van het mij fixeren op mijn 'imperfecties' en het willen 'uitroeien'/'verwijderen' van mijn imperfecties zie ik ook als iets dat ik binnenin mezelf doe en wat ik bijvoorbeeld aan het doen ben in relatie tot dit project.

Ik creëer stress omdat ik het 'perfect' wil doen, en de stress is in feite de angst om niet 'perfect' te zijn of om fouten te maken en om met andere woorden de dingen niet te doen zoals ik denk en geloof dat ik ze moet doen.

Deze fysieke uitdrukking van het uittrekken van mijn haar is dus in feite een mooie hulp en ondersteuning voor mezelf om erachter te komen en beter te kunnen zien wat ik eigenlijk binnenin mezelf aan het doen ben en hoe het is dat ik mijn eigen stress aan het creëren ben, zodat ik ook kan beginnen aan het corrigeren van mezelf opdat ik dit project kan afwerken zonder er emotioneel op te reageren en zonder me erin op te jagen met stress.

Dag 659: Diep zuchten en wat erachter schuilt - Een proces van Zelf-Verandering

Als verderzetting op  Dag 658: Van Weerstand om te Spreken naar Ontspannenheid: Een Praktische Toepassing deel ik in deze blog de zelf-vergeving die ik toepaste in het moment waarin de ervaring van irritatie zich liet zien in het moment waarin ik een diepe zucht slaakte ter reactie op het moeten herdoen van mijn bespreking. Zoals ik in de voorgaande blog deelde, besefte ik in dat moment dat het 'zuchten' niet 'zomaar' was, maar een teken van irritatie was, hetgeen op zich een teken was dat ik ergens op aan het reageren was en dat ik eigenlijk binnenin mezelf een ervaring van ongemak en spanning aan het creëren was in relatie tot het doen van mijn bespreking voor de camera - waardoor ik dan begon te reageren met irritatie en een diep zuchten elke keer wanneer ik een fout maakte en het moest herdoen.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geIrriteerd te geraken en die irritatie te uiten op fysiek vlak via zuchten

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren met de daad van het diep zuchten en het zuchten te aanvaarden als 'normaal' en als 'wie ik ben', door niet in te zien dat zuchten een uiting is van een reactie van irritatie en dat ik door het zuchten te aanvaarden als 'normaal', ik daarin ook mijn reactie aanvaard binnenin mezelf - in de plaats van te onderzoeken waar ik op aan het reageren ben zodat ik mezelf kan stabiliseren en mezelf kan uitbreiden in en als mijn gewaarzijn als wezen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat zuchten een uiting en uitdrukking is van frustratie en irritatie en dat frustratie en irritatie aanduiden dat ik mij ergens in mezelf inferieur en machteloos voel

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij machteloos en inferieur te voelen in relatie tot het geven en doen van een bespreking en het aanspreken van een publiek, door binnenin mezelf te geloven dat ik dat niet kan en dat ik niet het soort persoon ben dat goed is in het spontaan kunnen aanspreken van een publiek of een persoon die de juiste 'houding', 'resonantie', 'persoonlijkheid' en 'expressie' heeft om een publiek te kunnen aanspreken en om de aandacht van een publiek te kunnen bevangen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een ervaring van gespannenheid en stress te creëren in mezelf in relatie tot het doen van deze bespreking door het te benaderen vanuit allerlei geloofsystemen  en zelf-definities in mijn geest waarin ik mezelf ervan heb overtuigd dat ik niet goed ben in het aanspreken van mensen - en dat ik vanuit die stress en gespannenheid dan een reactie van irritatie in mezelf heb toegestaan te bestaan als het gevolg van het conflict dat ik in mezelf aan het creëren ben door mijn eigen expressie te onderdrukken door mezelf te beoordelen door middel van geloofsystemen en zelf-definities

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat het net is doordat ik mezelf in mijn geest beoordeel en mezelf bezadel met allerhande geloofsystemen en zelf-definities waarin ik mezelf ervan overtuig dat ik 'het niet kan', dat ik mij uiteindelijk gespannen en gestresseerd voel en dat ik het gevoel creëer in mezelf dat ik het daadwerkelijk niet kan -- in de plaats van mezelf te vertrouwen in mijn vermogen om te leren en mezelf te ontwikkelen en uit te breiden om beter te worden in mijn vaardigheden en mijn potentieel te kunnen bewerkstelligen

Zie Zelf-correctieve stellingen in de volgende blog.

Dag 566: Ligt de Sleutel om Faalangst te Veranderen in het Veranderen van ons Zelf-Beeld?

 Dag 566: Ligt de Sleutel om Faalangst te Veranderen in het Veranderen van ons Zelf-Beeld?

Het Transformatieproces van Emotionele Zelf-Sabotage

In Dag565: Wat is het Nut van Zelf-Saboterende Angsten in de Geest? Heb ik het punt opengetrokken van de eigenaardige eigenschap van specifieke ervaringen van angst die in de geest bestaan - namelijk het feit dat deze angsten een saboterende werking hebben op onszelf en ons leven -- in de context van bijvoorbeeld hoe die angsten ons onzekerheden aanpraten in relatie tot wie we zijn in onze communicatie met andere mensen of onze vaardigheden en vermogens om ons eigen leven aan te sturen en belangrijke beslissingen te maken, of om een bedrijf te besturen en leiding te kunnen geven in en aan een groep van mensen.

En, omwille van die onzekerheden gaat onze communicate met andere mensen bijvoorbeeld gesaboteerd worden doordat we makkellijk in een reactie van schaamte gaan, en we gaan beginnen nadenken over wat we willen zeggen waardoor we bepaalde dingen niet zeggen of onszelf op een ongemakkelijke en aarzelende manier uitdrukken. We zullen ook beslissingen gaan maken in relatie tot onze fysieke uitdrukking, gebaseerd op ideëen in onze geest dat we niet in staat zijn om bepaalde dingen te doen, dat we bepaalde vaardigheden niet hebben of dat we niet sterk genoeg of niet goed genoeg zijn om bepaalde dingen te kunnen, te doen en te mogen. Er zijn zoveel manier waarop de ervaring van onzekerheid en angst ons kan saboteren in ons dagelijkse leven. Dus, waarom en hoe is het dat zo van die zelf-saboterende angsten bestaan in onszelf?

Waarom is het dat er angsten in onszelf bestaan die niet van praktische aard zijn en die niet eens realistisch zijn maar die als enige doel in feite hebben om ervoor te zorgen dat wij onszelf niet uitdrukken in en als ons leven en onze realiteit en dat we in feite 'niet leven'? Zoals daar is bijvoorbeeld de angst om te 'falen'. De angst om te falen als zijnde een angst die opkomt in relatie tot het aanvangen van een nieuw project of het ontwikkelen van een nieuwe vaardigheid en die op zich niet gebaseerd is op 'echte' overwegingen in de zin van het overwegen van bijvoorbeeld de risico's en gevaren die zich kunnen voordoen in dit ontwikkelingsproces of het uitvoeren van het specifieke project. De 'angst om te falen' is gebaseerd op denkbeelden en ideëen in de geest die bestaan in en als een negatief en minderwaardig zelf-beeld en die ter ondersteuning dienen van dat zelf-beeld. Met andere woorden, de angst om te falen bevestigt aan het individu dat zijn/haar negatief en inferieur zelf-beeld 'echt' is --- omdat, wat die angst om te falen doet is in feite zeggen van 'je bent een mislukkeling, dus ik zou maar niet eens beginnen aan dat project want de kans is groot dat je zal mislukken en dat je je een mislukkeling zal voelen'.

Ik bedoel - als dat negatieve en minderwaardige zelf-beeld niet al aanwezig zou zijn in onszelf - waarin we onszelf in feite al definieren als een 'mislukkeling' en een inferieur individu - dan zou de angst om te 'mislukken' en dus de angst om te falen niet eens opkomen in onszelf. Die angst om te falen bestaat immers in en als de voorspelling dat we zullen of zelfs kunnen 'falen' en 'mislukken' -- en dat, als en wanneer we zouden en zullen falen en mislukken, we ons een mislukkeling zullen voelen.

 dus als het concept en de ervaring van 'falen' en 'mislukken' niet al bestaat in onszelf - kan de angst om te falen geen aardingsgrond vinden in onszelf. De sleutel tot het veranderen en corrigeren van angst om te falen ligt dus in het onderzoeken en corrigeren van ons zelf-beeld.

Artwork by Karol Bak

Da 547: De Interne Onzekerheid en de Volgers-Mentaliteit

Dag 547: De Interne Onzekerheid en de Volgers-Mentaliteit

De Sabotage van Ons Leerproces -- Het Proces van Praktische Zelf-Verandering 

 

In deze blog zal ik dus verderzetten in het uitschrijven van mijn praktische 'plan' en proces van het onderzoeken, veranderen en corrigeren van het zelf-saboterende patroon dat ik ontdekt heb toen ik onderzocht voor mezelf waarom het is dat ik in sommige situaties  een ervaring van onzekerheid voel opkomen in mezelf, wanneer ik bijvoorbeeld in het bijzijn van andere mensen ben en er wordt gepraat over dingen waar ik in mijn geest bij denk van 'ik weet hiet niet veel van' of wanneer -- en waarom ik die ervaring van onzekerheid dan ga proberen te bevechten in mezelf. Waarom het met andere woorden is dat ik geloof dat onzekerheid iets slecht of negatief is. Want, wat ik gemerkt heb in mijn proces van het onderzoeken van hoe ik besta in mijn dagelijkse leven, is dat het die ervaring van onzekerheid in mezelf niet is dat het probleem is - het probleem is dat ik niet eerlijk wil zijn met mezelf over het feit dat ik mij onzeker voel en dat er onzekerheid bestaat in mezelf in relatie tot mijn wereld en realiteit en omgeving en dat ik die interne realiteit als het feit dat ik mij onzeker voel probeer te verbergen.

Omdat, als ik terugkijk op mijn leven en de zogezegde kennis en informatie en ervaring die ik vergaard heb doorheen mijn leven dat ik gebruik als mijn referentiepunt om mezelf te definieren als 'volwassene' - in wezen is het allemaal niets waard omdat ik in mijn kern mij in wezen altijd onzeker gevoelt heb in relatie tot de dingen die ik deed in deze wereld, in relatie tot de structuren waarin ik mij bewoog en participeerde, zoals het schoolsysteem, het economische en politieke systeem. Dus, ik bedoel, omdat mijn hele bestaan in feite gebaseerd was op een kern van onzekerheid - was alles van wat ik deed en al wat ik was in wezen  niets meer of minder dan een zoektocht naar een vorm van zekerheid buiten mezelf, hetgeen leidde tot een volgers-mentaliteit waarin ik in wezen maar een beetje meedreef met de stroom en de voorbeelden die ik zag om mij heen als 'andere mensen' probeerde te volgen en nadoen - uiteraard vanuit de veronderstelling en het geloof dat 'zij het wel weten' en dat de mensen om mij heen in feite weten hoe en waarom we bestaan zoals we bestaan en waarom we doen wat we doen en zijn wie we zijn --- er natuurlijk niet bij stilstaand dat die mensen misschien dezelfde mentaliteit als mij handhaven en ook maar gewoon de voorgestipuleerde richtlijnen van het verleden volgen in de veronderstelling dat de voorgaande generaties wisten waar ze mee bezig waren en ons een correct 'plan van actie' hebben nagelaten waarin wij maar dezelfde levenswijze moeten toepassen.

Dus, teneinde een individu te worden dat niet bestaat in een vorm van schijnbare zekerheid maar dat bestaat als ware zekerheid waarin ik bijvoorbeeld handel op basis van wat ik zelf kan zien dat het beste is en waarin ik mij niet zo makkelijk zal laten beïnvloeden gewoon door te kijken naar andere mensen en wat zij doen en hoe zij het doen - maar waarin ik binnenin mezelf in staat ben om dingen te bekijken en te onderzoeken vanuit een zelf-vertrouwen in mezelf  en een besef dat ik mezelf kan vertrouwen in het kunnen afmeten en zien wat het beste zou zijn in termen van hoe het beste om te gaan met mijn wereld en omgeving en wat er nodig is om ervoor te zorgen dat hoe ik besta in en als deze fysieke wereld geen schadelijke gevolgen zal creëren in de levens van anderen - en hier heb ik het niet enkel over de wezens in mijn direct omgeving maar ook al de wezens die op ondirect vlak de gevolgen van mijn daden zullen ondervinden.

Om deze interne stabiliteit en platform van zelf-vertrouwen te ontwikkelen - zoals ik al in de voorgaande  blogs had vastgesteld - is er eerst en vooral een eerlijkheid nodig die ik toepas in relatie met mezelf waarin ik ten eerste durf oog in oog te staan met die interne onzekerheid die in feite mijn hele leven tot nu toe geregeerd heeft --- zodat ik in de volgende stap kan beginnen onderzoeken hoe ik die inherente onzekerheid kan transformeren tot een zekerheid en zodat ik mezelf kan ontwikkelen tot een mens dat absoluut staat en bestaat in deze wereld -- en mens dat absolute verantwoordelijkheid neemt voor deze wereld en niet zomaar aan de zijlijn staat toe te kijken naar wat er gebeurt in en met deze wereld maar die daadwerkelijk actie onderneemt en zichzelf uitdrukt vanuit een intern besef dat ik weet wie ik ben in hoe ik mezelf uitdruk, ik weet wat ik doe en waarom ik het doe --- omdat deze wereld enkel een leefbare plek kan worden voor elk levend wezen als en wanneer elk mens dit punt van interne integriteit, zelf-eerlijkheid en zelf-verantwoordelijkheid ontwikkelt.

Wordt Vervolgd in Dag 547

Dag 526: Het Eerste Begin in het Proces van Zelf-Zuivering - De Vijand Zit Vanbinnen

 Dag 526: Het Eerste Begin in het Proces van Zelf-Zuivering 

De Vijand zit Vanbinnen

In het begin van mijn proces van zelf-verandering en zelf-zuivering had ik dus het gevoel en geloofde ik dat 'iedereen tegen mij is' omdat dat de reactie was die plaatsvond in mijn geest omdat ik mijn realiteit begon te bevragen - en omdat ik daarin de 'status quo' van al wat ik ooit voor 'waar' en 'echt' had aangenomen --- en omdat ik nooit inzicht heb verworven in hoe de geest eigenlijk functioneert en hoe er beschermings- en verdedigingsmechanismen bestaan in en als de geest die bijvoorbeeld opzettelijk negatieve ervaringen van weerstand en conflict zullen opwekken en genereren in mezelf vanaf het moment dat ik aan de structuur van de geest durf te ratelen - dit zodat ik ver weg zal blijven van het opbouwen van gewaarzijn in mezelf in relatie tot wie ik ben en hoe ik besta in en als de geest en het fysieke lichaam en zodat ik zal blijven bestaan als  een 'machine' zonder gewaarzijn in verband met 'Hoe' ik als 'machine' eigenlijk werkelijk besta.

Dit heb ik echter pas kunnen ontdekken en inzien na het bewandelen van mijn eigenlijke process van zelf-zuivering - waarin ik ben gaan beseffen dat heel veel van wat ik dacht en geloofde over mijn omgeving en de mensen daarin in feite mijn eigen creatie was in mijn geest en dat ik door middel van wat ik in mijn geest onbewust creëerde, mijn fysieke werkelijkheid en omgeving aanspoorde en stimuleerde om op een specifieke manier op mij te reageren.

Ik heb immers komen in te zien dat als je bestaat in en als de geest, dat je dan in een eigenaardige wereld bestaat waarin je niet werkelijk ziet wat er zich eigenlijk afspeelt in je fysieke omgeving en realiteit - wie de mensen in je leven en wereld werkelijk zijn -- want je kijkt door een bril die niet enkel gekleurd is door maar volledig opgemaakt is van je eigen interne ideëen, geloofsystemen, meningen, opinies en gedachten, gevoelens en emoties. Dus, dat wil zeggen dat wat je ziet in de mensen om je heen en waar je soms die mensen van beschuldigt, niet noodzakelijk werkelijk zo 'is', maar meer in feite afhankelijk is van je eigen perceptie en voorgeprogrammeerde interne verwachtingspatronen.

Zo was het dus ook in het begin van mijn process - is dat, het interne conflict dat geactiveerd werd in en als mijn geest, zijnde een beschermings- en verdedigingsmechanisme van de geest zelf als reactie op wat ik deed in en als mezelf , met name aanzetten in een proces van gewaarwording en zuivering in relatie tot hoe ik besta in en als de structuur van de geest - werd in mijn geest geprojecteerd in en op mijn externe omgeving, waardoor het leek alsof die omgeving op de één of andere manier plots in conflicts stond met mij.

Maar, wat ik nooit heb overwogen is hoe vreemd het eigenlijk is dat die omgeving altijd 'goed' en 'positief' geweest is in mijn ervaring doorheen mijn leven, en dat, gewoon omdat ik nu een specifieke levensbeslissing gemaakt heb, al de mensen in mijn wereld mijn vijanden zijn, en dus in één moment allemaal 'slecht' en 'negatief'  zijn in relatie tot mij…

Dag 522: De Paradox van jezelf Onderdrukken om jezelf te kunnen Zijn

Dag 522: De Paradox van Jezelf Onderdrukken om Jezelf te kunnen Zijn

Uit de voorgaande Blog:

Verandering kan pas plaatsvinden wanneer er een zelf-eerlijkheid is - wanneer ik eerlijk durf te zijn over wat er eigenlijk aanwezig is in mezelf, over wie ik eigenlijk ben in en als mezelf. En dus daagde ik mezelf uit om zo eerlijk mogelijk te zijn in mijn schrijven - hetgeen iets is waar ik mezelf enorm dankbaar voor ben, omdat het mij enorm geassisteerd heeft om daadwerkelijk te kunnen veranderen als wezen en om dingen te ontdekken van mezelf en het leven die ik nooit voor mogelijk had geacht.

Wat ik persoonlijk heel fascinerend vindt is dat het proces van zelf-zuivering door middel van het toepassen van het schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie voornamelijk zo lang duurt omwille van het punt van het willen verbergen van wie ik ben vanbinnen. Ik bedoel, langs de ene kant was ik er van overtuigd dat mijn geest is wie ik werkelijk ben, het is mijn identiteit, mijn 'ik', maar dan langs de andere kant wil ik die 'ik' verbergen van niet enkel andere mensen maar ook mezelf. Hoe vreemd.

Ik heb mezelf zeer veel verborgen gehouden in mijn leven in relatie tot andere mensen. Ik heb mezelf vaak verscholen achter schaamte en angst van beoordeling - dat ik uiteindelijk die ervaring normaal ben gaan vinden. Die emotie van schaamte en schuld en angst waarin ik mezelf wegsteek en mezelf niet durf uitdrukken en dus ook nooit werkelijk mezelf ben. Hetgeen ook weer zo een paradoxaal punt is - dat ik langs de ene kant mijn interne realiteit probeer te beschermen door het verborgen te houden van de mensen om mij heen omdat ik geloof dat het is wie ik werkelijk ben en dat als andere mensen mij zouden beoordelen dan zou ik mij gekwetst voelen, maar langs de andere kant durf ik wie ik zogezegd werkelijk ben niet uit te drukken en is die zelf-onderdrukking een direct gevolg van het proberen beschermen van 'mezelf'.

Dus, ik bedoel, hoe verwacht of geloof ik eigenlijk van mezelf dat ik mezelf kan zijn terwijl ik mezelf eigenlijk onderdruk? Dat is mijn realiteit geweest voor het grootste deel van mijn leven - ik verborg mezelf en ik drukte mezelf niet uit omdat die eigenschap van de geest om altijd alles in het geheim te doen een deel was geworden van mezelf. En het is vreemd dat ik mezelf verborgen houdt uit angst dat andere mensen zouden denken dat ik iets fout doe als ze zien wie ik werkelijk ben vanbinnen - maar tegelijkertijd creëer ik net dat gevoel en die ervaring in mezelf dat ik iets 'fout' en 'verkeerd' bezig ben door mezelf de hele tijd te verbergen en door alles van mezelf geheim proberen te houden -- het creëert een zeer 'wrang' gevoel in mezelf, alsof ik al op de één of andere manier iets fout gedaan heb en ik verschuild moet leven.

Tot ik op een punt kwam in mijn proces waarin ik besefte dat ik mezelf helemaal niet moet verschuilen - dat het zelfs zoveel aangenamer is om te leven zonder geheimen. Om gewoon Hier te zijn, hetzelfde vanbinnen en vanbuiten. Het is als een last die van mijn schouders geheven werd, om te beseffen dat ik mezelf niet verborgen moet houden.

Ik bedoel, je gaat uiteindelijk je leven en interne ervaring aanvaarden als 'normaal' en 'wie je bent' uit gewoonte, omdat je nooit anders gekend hebt. En je gelooft dat die interne gevangenis  echt is zonder werkelijk te begrijpen waarom het is dat je jezelf zo ervaart -- omdat je ook nooit begrepen hebt hoe het tot stand gekomen is, want je hebt nooit overwogen om jezelf te onderzoeken. Zo was het voor mij - tot ik mijn proces ben gaan bewandelen.

Dag 454: Het Proces van het Veranderen en Corrigeren van Emotionele Zelf-Sabotage

Dit is een Verderzetting op "Dag 453: Het Veranderen van Onderbewuste Gedachtenpatronen in relatie tot de Emotionele Ervaring/Reactie van Opgeven" in mijn proces van het veranderen van specifieke emotionele reacties en ervaringen die opkomen in mezelf haast elke keer ik mij in de les bevindt wanneer ik in de Squash Academie ben. In mijn laatste blog had ik vastgesteld, wanneer ik mijn fysieke werkelijkheid toetste en onderzocht, dat de emotionele ervaringen en reacties die anders altijd opkwamen daadwerkelijk niet meer aanwezig waren in mezelf - en dat, wanneer ik de specifieke gedachten die deze emotionele ervaringen/reacties activeren zag opkomen in mijn geest, ik in staat was om stabiel te blijven in mezelf en niet in een emotionele reactie te gaan -- hetgeen super was, omdat ik hierin niet enkel veranderde in mijn interne ervaring in mezelf waarin bijvoorbeeld mijn hele ervaring van de les en mijn relatie tegenover de leerkrachten en mijn medestudenten veel meer comfortabel en genietbaar werd, maar tegelijkertijd ondervond ik dat mijn Squash-spel enorm verbeterd was, waarvoor ik ook feedback kreeg van de leerkracht die zei dat ik erop vooruitgegaan was -- ik bewoog sneller en vloeiender op het veld en kon de technieken die ik geleerd had gemakkelijker toepassen --- omdat er geen emotionele ervaringen en reacties in de weg stonden.

Omdat, als ik terugkijk op waarom het eigenlijk was dat ik steeds het gevoel had en de indruk kreeg dat ik een 'trage leerling' ben en dat ik niet in staat was om nieuwe informatie en technieken te integreren in mezelf - is omdat ik mezelf steeds bleef saboteren door emotioneel te reageren elke keer de leerkracht mij wees op mijn fouten of mij commentaar gaf, waarin ik als het ware mezelf compleet afsloot in mezelf van wat het eigenlijk is dat de leerkracht aan het doen is, namelijk mij ondersteuning bieden in mijn ontwikkelings- en leer-proces om een betere squash speler te worden. En nu dat die emotionele reacties niet meer in de weg stonden in mezelf - zag ik hoe alles vloeiender werd, zowel in mijn interne als externe realiteit.

Wat ik echter ook had vastgesteld was dat er nog een specifiek gedachtenpatroon in mijn geest aanwezig was dat een potentieel activeringspunt is voor reacties in mezelf - hetgeen wil zeggen dat als ik dit gedachtenpatroon niet loslaat en verander in mezelf, dat er uiteindelijk opnieuw emotionele reacties in mezelf zullen ontwikkelen en ik in precies hetzelfde patroon zal hervallen --- omdat ik nog een schijnbaar klein en onbeduidend deel van mijn geest heb laten bestaan in mezelf, zonder in te zien dat de geest een systeem is dat niet afgescheiden van zichzelf bestaat, het is als één levend organisme dat ik enkel volledig kan veranderen als en wanneer ik elk klein deeltje, detail en aspect ervan onderzoek en aanpas.

In de volgende blog zal ik, zoals ik in mijn vorige blog had uitgelegd, het proces van zelf-vergeving toepassen op dit gedachtenpatroon dat nog resteerde in mezelf - zodat ik  mezelf ervan kan verzekeren dat ik niet meer zal hervallen  in het patroon van emotionele reacties in relatie tot het leren van nieuwe dingen en het ontwikkelen en ontdekken van nieuwe vaardigheden --- en zodat ik daarin mezelf kan ondersteunen in mijn leven om  te kunnen bestaan op een manier die absoluut het beste is voor mezelf.


Wordt vervolgd in Dag 455

Dag 450: Het Veranderen van een reactie van Opgeven -- Zelf-Vergeving Dimensie

Dit is een verderzetting van "Dag 449: Hoe Creëer ik de Emotionele Ervaring van Verslagenheid?" - waarin ik de fysieke situatie heb uitgeschreven waarin de emotionele ervaring van Verslagenheid en Opgeven naar boven komt in en als de gedetailleerde structuur van hoe de geest deze specifieke emotionele ervaring creëert.

In deze blog deel ik het proces van zelf-vergeving dat ik heb toegepast om dit specifieke mentale en emotionele patroon dat opkomt in mijn geest als reactie op bijvoorbeeld een fysieke situatie waarin ik in de les niet kan doen wat de leerkracht van mij verwacht en ik fouten maak in de opdracht die ik moet uitvoeren.

In het toepassen van deze zelf-vergeving leg ik stap voor stap het parcours af van wat er precies in mijn geest gebeurt als reactie op die specifieke situatie en bereid ik mezelf op die manier voor om, wanneer de situatie zich herhaalt, mezelf te kunnen stabiliseren in relatie tot het patroon van interne emotionele ervaringen en reacties dat zich geïntegreerd heeft in mijn lichaam en geest -- zodat ik in dat moment de beslissing kan maken om te veranderen in mezelf in en als hoe ik in relatie sta tot de specifieke situatie.

Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd om, wanneer de leerkracht mij zegt dat ik het niet juist/correct/goed doe of dat ik een fout gemaakt heb in wat hij wilt dat ik doe - te reageren met een emotionele ervaring van angst in mezelf, verbonden met een gedachte van 'de leerkracht is kwaad op mij of zal kwaad worden op mij', en verbonden met de gedachte van 'ik heb het niet juist/correct/goed gedaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de gedachte dat ik 'een fout gemaakt heb' of dat ik 'het niet juist/goed/correct gedaan heb', te verbinden met een gedachte van 'de leerkracht zal kwaad op mij worden'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van 'de leerkracht' door een beeld van hem te projecteren in mijn geest en een emotionele ervaring/reactie van frustratie in hem te projectere en gedachten waarin hij denkt van 'waarom kan je dat niet juist/correct/goed doen?' en 'wat ben je dom' of 'zij is zo dom' --- en dan op dat beeld te reageren in mezelf met een emotionele ervaring van angst, verbonden met backchat van 'de leerkracht mag niet kwaad worden op mij' en 'het is erg/slecht wanneer en als de leerkracht kwaad wordt op mij --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor die projectie van 'de leerkracht' die ik heb gecreëerd in mijn geest gebaseerd op wat ik zie met mijn ogen, en waarin ik mijn verleden als de ervaringen in mijn herinneringen in relatie tot leerkrachten in projecteer en mee associeer --- en daarin dus in te zien dat ik aan het reageren ben met angst op mijn eigen herinneringen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mijn herinneringen en dus van mezelf door ze te projecteren in een beeld in mijn geest van 'de leerkracht' en door daar dan op te gaan reageren met een voorgeprogrammeerde emotionele ervaring van Angst, waarin ik dus in wezen met angst aan het reageren ben op mijn eigen angsten die ik geprojecteerd zie in het beeld in mijn geest van 'de leerkracht'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de emotionele reactie van angst op de gedachte dat 'de leerkracht kwaad is op mij' en mezelf daarin af te scheiden van de emotionele ervaring van kwaadheid door die emotionele reactie te projecteren in het beeld van de leerkracht in mijn geest en door daar dan op te reageren met een emotionele ervaring van angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd die emotionele ervaring van kwaadheid en frustratie te aanvaarden in mezelf door deze te projecteren in 'de leerkracht' en daarop te reageren met angst --- in de plaats van in te zien dat ik die kwaadheid heb geprojecteerd op een beeld in mijn geest en dat daarom dus die kwaadheid een deel is van mezelf dat in wezen in mezelf bestaat, als de tegenpool van de emotionele ervaring van angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd de leerkracht te aanvaarden in en als mezelf door mezelf te identificeren met de emotionele ervaring van angst als reactie op een beeld van 'de leerkracht' in mijn geest, verbonden met de gedachte dat 'de leerkracht kwaad is op mij'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de voorgeprogrammeerde emotionele ervaring van angst in relatie tot het woord 'leerkracht', als een ervaring uit mijn kindertijd - en daarin die ervaring nu te ervaren in relatie tot mijn 'leerkracht' - en daarin mijn hele ervaring in deze specifieke huidige fysieke situatie al helemaal voor te ontwerpen en bepalen op basis van een voorgeprogrammeerd patroon en programma dat bepaald is geweest door mijn geest doorheen mijn kindertijd als een geheel van emoties en gevoelens en gedachten die 'automatisch' opkwamen in mezelf als reactie op mijn omgeving --- in de plaats van in elk moment van ademhaling te staan in relatie tot mijn omgeving als het zelf-directieve principe waarin ik in elk moment bepaal en beslis wie ik ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een verbinding te maken in mijn geest tussen de gedachte dat 'de leerkracht kwaad is op mij omdat ik fouten maak' en een emotionele reactie in mezelf van angst - en daardoor, vanaf het moment dat ik denk van 'ik ben fouten aan het maken', onmiddellijk te reageren op die gedachte met 'de leerkracht is kwaad op mij en/of gefrustreerd door mij' met een emotionele ervaring van angst

en ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegesetaan en geaccepteerd te onderzoeken hoe het is dat deze energetische reactieve en emotionele relatie bestaat in mezelf tussen mezelf en 'de leerkracht' - en daardoor dus nooit te hebben ingezien, beseft of begrepen dat dit mentale/emotionele construct in mezelf in wezen bestaat in en als een polariteit die ik heb toegestaan te bestaan in mijn geest, waarin ik eigenlijk verlang om erkenning te krijgen van de leerkracht voor wat ik doe, en het positieve gevoel van superioriteit dat ik daarmee geassocieerd heb te ervaren - en daardoor dus langst de andere kant ook angst heb van het tegenovergestelde, namelijk dat de leerkracht 'op mij zou neerkijken' bijvoorbeeld door zich gefrustreerd te voelen tegenover mij omdat ik 'fouten maak'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het verlangen om erkenning te krijgen van de leerkracht en mij superieur te voelen te verbergen in mezelf achter een ervaring van angst dat hij kwaad zou worden op mij en dat hij mij in zijn geest op een negatieve manier zou beoordelen - en daarin/daardoor geen verantwoordelijkheid te nemen voor deze emotionele ervaring van angst in mezelf, omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor de positieve ervaring van verlangen

en dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik in en als mijn geest de emotionele reactie en ervaring van angst  dat de leerkracht gefrustreerd en kwaad zou worden op mij omdat ik fouten maak, opzettelijk gebruik als een excuus om te participeren in de positieve ervaring van verlangen om erkenning te krijgen van de leerkracht en om mij positief te voelen


...

In de volgende blog deel ik de zelf-correctieve statements die ik heb toegepast na deze zelf-vergeving --- waarin ik voor mezelf onderzoek en vaststel hoe ik mezelf kan veranderen en corrigeren in en als dit mentale/emotionele patroon zodat ik sta en besta als het directieve principe van mezelf in die situatie waarin ik fouten maak in het uitvoeren van een opdracht die de leerkracht mij gegeven heeft.

Dag 397: Hoe kunnen Emoties een Gereedschap voor Praktische Zelf-Verandering zijn?

Dit is een verderzetting van "Dag 396: Hoe zijn Emotionele Ervaringen een Kans tot Zelf-Perfectie?"


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik zie dat ik beelden als herinneringen oprakel in mijn geest/gedachten en daarop reageer met emoties als schuldgevoel, schaamte, spijt, angst, verdriet en woede -  en mij daarin dus 'slecht voel' over wat ik gedaan heb - dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en realiseer mij  dat het 'mij slecht voelen over het verleden' een voorgeprogrammeerd systeem van energie is waarin ik mezelf opzettelijk verminder in 'wie ik ben' in en als mezelf - door mezelf in een vicieuze cyclus te plaatsen van schadelijke patronen uit het verleden door mezelf te identificeren met het verleden door erop te reageren met emoties en dat ik daarin mezelf definieer in en als een inferieure/verminderde vorm van mezelf

ik zie, besef en realiseer mij dat emotionele reacties op herinneringen een systeem is van zelf-vermindering en zelf-onderdrukking door mij slecht te voelen over beelden en ideëen van mezelf in mijn geest als 'herinneringen', op basis van voorgeprogrammeerde beoordelingen over die beelden  - en dat dat systeem van energetische ervaringen als emoties daardoor niet is wie ik werkelijk ben omdat het niet het beste voor heeft met mezelf

ik zie, besef en realiseer mij dat het beste voor mezelf zou zijn - om te leren uit het verleden, en mijn herinneringen te zien als kansen en mogelijkheden om mezelf te onderzoeken in relatie tot die herinneringen en daarin te leren hoe ik kan bestaan op de meest optimale manier --- en dat ik dus, door mezelf toe te staan mezelf te identificeren met emotionele reacties op die herinneringen, mijn macht heb weggegeven en mezelf heb laten programmeren om te bestaan op een manier die niet het beste is voor mezelf, waarin ik besta op een manier die enkel ten voordele is aan een systeem dat voorgeprogrammeerd is in en als het bestaan als het leven op aarde, buiten mijn wil om - omdat ik nooit verantwoordelijkheid heb genomen voor mezelf als het bestaan/leven zelf

ik stel mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor het bestaan van emotionele ervaringen in mezelf - door vragen te stellen en te onderzoeken wat emoties zijn - in het besef dat ik emoties blindelings heb aanvaard in mezelf als 'wie ik ben', zonder op welke manier dan ook te begrijpen wie ik ben in relatie tot emoties, waar emoties vandaan komen, en waarom en hoe emoties precies bestaan --- omdat ik mezelf had toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven en mijn verantwoordelijkheid te abdiceren als het leven zelf, als een creator/god in en als het leven/bestaan op aarde

ik stel mezelf tot doel om emoties en emotionele ervaringen die opkomen in mezelf als reacties op herinneringen te transformeren van een voorgeprogrammeerde zelf-vermindering en zelf-onderdrukking tot een zelf-expressie van zelf-ondersteuning door emotionele ervaringen te zien en erkennen als een kans voor mezelf om dat deel van mezelf te onderzoeken en te leren kennen dat ik mezelf heb toegestaan te verbergen onder de emotionele ervaring, die verbonden is met een beoordeling

ik stel mezelf tot doel om te bestaan als een levend voorbeeld van hoe emoties niet bepalen wie ik ben als 'menselijk wezen' hier op aarde - en dat ik de creator en het bepalende principe ben van mezelf --- en daarin de macht heb om te beslissen hoe emoties bestaan --- en om dus emoties te vormen en transformeren tot een zelf-ondersteuning, als een gereedschap van praktische zelf-verandering

Dag 162: Misschien op een dag

Een punt van zelf-oneerlijkheid dat ik ontdekt heb in mezelf is HOOP, de hoop dat ik misschien op een dag mij nog speciaal zal kunnen voelen, dat ik misschien ooit nog zal samenkomen met mijn partner en dat ik dan weer die positieve energie zal kunnen ervaren, of dat er ooit iets zal gebeuren waarin ik weer de kans krijg om mezelf volop te verliezen in positieve energie/opwinding/hoop.

Dit punt van verwachting en hoop maakt elke zelf-vergeving die ik toepas compleet waardeloos omdat ik niet zelf-eerlijk ben in mijn zelf-vergeving, omdat ik in mijn achterhoofd nog steeds een deur/opening toesta te bestaan waar ik ooit zal kunnen wegglippen, en mijn verantwoordelijkheid zal kunnen ontglippen.

Maar elke keer dat ik mezelf toesta te vallen in die energie, moet ik weer, wanneer de energie weg is en de deur weer voor even gesloten is, beseffen dat ik alleen besta in mezelf en alleen verantwoordelijk ben voor alles dat ik doe, alles waarin ik mezelf heb toegestaan te participeren. Waardoor het des te moeilijker wordt om mezelf nog in de ogen te kijken en om weer te keren naar zelf-eerlijkheid, omdat ik in elke val eigenlijk de statement maak voor mezelf dat ik nu eenmaal niet zelf-eerlijk ben en dat ik duidelijk niet echt de intentie heb om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf, want zodra de kans zich voordoet, laat ik mij weer volledig gaan in energie/opwinding/gevoelens waarin het even lijkt alsof ik niet echt alleen besta, alsof er een redder is, een Jezus, een God die voor mij zal zorgen -- terwijl het maar energie was.

Hoop is dus opzettelijke zelf-sabotage die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als het punt van zelf-oneerlijkheid -- door te hopen dat ik een bepaald verlangen in mezelf ooit nog zal kunnen bevredigen -- waarin mijn zelf-vergeving tijdens de momenten dat het weer even minder met me gaat, maar een lapmiddeltje is dat ik enkel toepas om mij even beter te kunnen voelen, maar niet echt zal 'werken', omdat ik keer op keer, opnieuw en opnieuw blijf vallen in hetzelfde punt, door mezelf te saboteren met HOOP en verwachting en dus zelf-vergeving te gebruiken om mijn eigenbelang en verlangens verder te laten bestaan, maar niet om werkelijk volledig onvoorwaardelijk los te laten - want enkel dan is ware zelf-verandering mogelijk.


Wordt vervolgd in Dag 163