Dag 534: Volwassen Zijn wil zeggen Alles Weten en Niets Bijleren

Dus, ik bedoel, wanneer ik terugkijk op mijn proces, en zelfs nu zie ik die specifieke neiging nog opkomen in mezelf in hoe ik mezelf uitdruk in relatie tot mijn omgeving - van in een rigide standpunt te gaan in mezelf in relatie tot dingen in mijn wereld en realiteit, waarin ik een 'mening'  in mezelf creëer die ik dan met absolute zekerheid verkondig aan andere mensen, in feite enkel vanuit het startpunt van het willen laten zien aan mensen dat ik 'iets weet', dat ik ergens zeker van ben. Bijvoorbeeld in het voorbeeld dat ik in mijn vorige blog aanhaalde van het begin van mijn proces waarin ik amper werkelijk wist waar ik aan begonnen was en wat zelf-vergeving en 'proces' en 'zelf-eerlijkheid' eigenlijk werkelijk is - toch, wanneer mensen mij er vragen over stelde, verkondigde ik allerlei stellingen in relatie tot wat al die dingen zogezegd zijn alsof ik wel absolute duidelijkheid had in mezelf in relatie tot wat het allemaal werkelijk is.

En, ik bedoel, ik deed dat niet enkel met mijn 'proces', het was in feite met alles zo - ik wilde gewoon mijn mening verkondigen. Wanneer mensen mij een vraag stelden over iets, ook al wist ik het niet zeker, vertelde ik de kennis die in mijn geest bestond over het onderwerp gewoon zodat ik mijn zegje kon hebben en zodat ik de idee kon planten in mensen hun geest dat ik weet waar ik het over heb. Dat ik dingen 'weet'.

En dat is een neiging die ik ontwikkeld heb in mijn relaties met de mensen om mij heen doorheen mijn leven in het observeren van mensen om mij heen --- waarin ik telkens de schijnbare zelf-zekerheid observeerde wanneer ik bijvoorbeeld mijn ouders zag praten met andere mensen, dan vertelden ze dingen met zo'n zekerheid dat het was alsof zij de absolute waarheid en realiteit in hun handen hadden, en precies wisten hoe dingen in elkaar zitten en werken in deze wereld en realiteit.

En dus werd dat mijn beeld en idee in mijn geest in relatie tot wat het wil zeggen om een volwassene te zijn in deze wereld - dan moet ik dingen kunnen zeggen aan andere mensen met absolute zekerheid. Dan moet ik absoluut weten hoe dingen werken en bestaan. En, als ik dat niet weet, dan moet ik gewoon alsof doen. Althans dat was de oplossing die ik ervoor gevonden heb: als ik niet zeker ben van mijn antwoord op vragen, dan doe ik gewoon alsof - dan gebruik ik het beetje kennis en informatie dat wel in mijn geest zit en dat vertel ik dan op een manier waarop het lijkt alsof wat ik zeg de absolute realiteit is.

Dit is een eigenaardige eigenschap wanneer ik het zo bekijk omdat - ik bedoel, op zichzelf is het enorm zelf-limiterend omdat wat ik eigenlijk aan het doen ben is dat ik mezelf aan het saboteren ben in mijn leerproces in deze wereld - in de zin van dat ik niet eens besef dat van al de dingen die ik denk en meen te weten en al de kennis en informatie die ik vertel aan andere mensen in en als schijnbare zekerheid, is er eigenlijk weinig tot niets waar ik werkelijk absoluut zeker ben, in de zin van dat ik bijvoorbeeld niet eens weet of besef waar mijn kennis en informatie zelfs vandaan komt.

Dus, terwijl ik zit te doen alsof ik oh-zo-veel weet en alsof ik oh-zo-zeker ben van wat ik zeg - mis ik de eigenlijke realiteit waar ik in elk moment iets van kan bijleren omdat ik niet eens wil toegeven aan mezelf, laat staan een ander, dat er misschien iets ontbreekt in hoe ik de wereld en realiteit versta. Dus, terwijl ik geloof en denk dat ik het allemaal weet, weet ik eigenlijk niets, omdat ik elke kans tot leren voorbij laat gaan door al mijn aandacht te kanaliseren in en naar mijn eigen geest als waanbeelden van mijn eigen grootsheid.

Wordt vervolgd in Dag 535

Dag 153: Leven betekent Verantwoordelijkheid

Dit is een verderzetting van "Dag 151: Wat zijn  mijn prioriteiten?" en "Dag 152: Het Leven of de Dood"


wanneer en als ik de gedachte zie opkomen in mezelf waarin ik mezelf vergelijk met 'andere mensen' in en als het verlangen naar het valideren van een verlangen, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat 'andere mensen' geen excuus of validatie zijn voor mijn daden en mijn bestaan, omdat ik geen systeem ben dat bepaald is door haar omgeving, ik ben een levend wezen, en dus compleet zelf-verantwoordelijk, compleet zelf-standig

wanneer en als ik de ervaring van jaloezie zie opkomen in mezelf, als reactie op de gedachte aan 'andere mensen' en de backchat 'dat het niet eerlijk is' dat zij de verlangens mogen/kunnen uitoefenen die ik wil uitoefenen en ik niet, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat dit een voorgeprogrammeerd construct is waarin ik mijn verantwoordelijkheid als levend wezen weggeef aan een systeem als 'de mensheid' - en op die manier enkel het gebrek aan verantwoordelijkheid in en als de mensheid als het leven op aarde ondersteun en voedt

hierin stel ik mij tot doel het proces van het stoppen van alle verlangens die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf te bewandelen omdat ik besef dat deze verlangens enkel het resultaat zijn van het gebrek aan inzicht in hoe het lichaam en de fysieke realiteit waarin ik besta functioneert, hetgeen enkel in stand gehouden wordt door het principe van 'twee of meer in mijn naam en ik ben daar', hetgeen in wezen opzettelijke domheid en blindheid is voor de waarheid van wie ik werkelijk ben als het leven zelf

ik stel mij tot doel te staan als het punt van verantwoordelijkheid, als het levende voorbeeld - omdat ik besef dat de huidige staat van zaken op aarde als het misbruik van het menselijk systeem, het resultaat is van de participatie van elk mens in het construct van 'eerlijkheid' als het wegschuiven/verschuiven van verantwoordelijkheid naar 'andere mensen' door te bestaan in en als het principe van 'twee of meer in mijn naam en ik ben daar' als één of ander Heilig Godgegeven Gebod, waarin elk mens maar 'de grote hoop' volgt en dat gebruikt als excuus en rechtvaardiging voor al zijn eigen daden

ik stel mij tot doel uit het systeem van onwetendheid, domheid en blindheid van het menselijk systeem als de voorgeprogrammeerde geest te breken, in en als het besef dat dit geheel mogelijk is door middel van toewijding, geduld en consistentie in het toepassen van schrijven, zelf vergeving en zelf correctie - omdat ik besef dat wij mensen hier alleen zijn, er is geen god die ons zal of kan redden of helpen, wij zijn hier op dit punt geraakt door onze eigen gewillige/vrijwillige domheid, onwetendheid en blindheid terwijl we diep vanbinnen eigenlijk wel altijd geweten hebben waar we mee bezig waren en dat we ooit zouden moeten stoppen - omdat het in wezen zeer makkelijk te begrijpen en bevatten is wat er moet gebeuren om een betere wereld te creëren voor elk levend wezen op aarde, en dus is de enige verklaring voor waarom wij mensen dit nooit verwerkelijkt hebben dat we opzettelijk kiezen voor egoisme, ondanks wat we zien gebeuren in de levens van andere wezens als de directe consequenties van onze laksheid en onverschilligheid, wat maakt dat we in wezen compleet kwaadaardig zijn en dat onze zogezegde 'onwetendheid' tegenover de waarheid van onszelf en wat er gebeurt in deze wereld als de consequenties van onze daden niets is dan een zelf-gecreëerd excuus om ons egoïsme te rechtvaardigen en valideren