Dag 534: Volwassen Zijn wil zeggen Alles Weten en Niets Bijleren

Dus, ik bedoel, wanneer ik terugkijk op mijn proces, en zelfs nu zie ik die specifieke neiging nog opkomen in mezelf in hoe ik mezelf uitdruk in relatie tot mijn omgeving - van in een rigide standpunt te gaan in mezelf in relatie tot dingen in mijn wereld en realiteit, waarin ik een 'mening'  in mezelf creëer die ik dan met absolute zekerheid verkondig aan andere mensen, in feite enkel vanuit het startpunt van het willen laten zien aan mensen dat ik 'iets weet', dat ik ergens zeker van ben. Bijvoorbeeld in het voorbeeld dat ik in mijn vorige blog aanhaalde van het begin van mijn proces waarin ik amper werkelijk wist waar ik aan begonnen was en wat zelf-vergeving en 'proces' en 'zelf-eerlijkheid' eigenlijk werkelijk is - toch, wanneer mensen mij er vragen over stelde, verkondigde ik allerlei stellingen in relatie tot wat al die dingen zogezegd zijn alsof ik wel absolute duidelijkheid had in mezelf in relatie tot wat het allemaal werkelijk is.

En, ik bedoel, ik deed dat niet enkel met mijn 'proces', het was in feite met alles zo - ik wilde gewoon mijn mening verkondigen. Wanneer mensen mij een vraag stelden over iets, ook al wist ik het niet zeker, vertelde ik de kennis die in mijn geest bestond over het onderwerp gewoon zodat ik mijn zegje kon hebben en zodat ik de idee kon planten in mensen hun geest dat ik weet waar ik het over heb. Dat ik dingen 'weet'.

En dat is een neiging die ik ontwikkeld heb in mijn relaties met de mensen om mij heen doorheen mijn leven in het observeren van mensen om mij heen --- waarin ik telkens de schijnbare zelf-zekerheid observeerde wanneer ik bijvoorbeeld mijn ouders zag praten met andere mensen, dan vertelden ze dingen met zo'n zekerheid dat het was alsof zij de absolute waarheid en realiteit in hun handen hadden, en precies wisten hoe dingen in elkaar zitten en werken in deze wereld en realiteit.

En dus werd dat mijn beeld en idee in mijn geest in relatie tot wat het wil zeggen om een volwassene te zijn in deze wereld - dan moet ik dingen kunnen zeggen aan andere mensen met absolute zekerheid. Dan moet ik absoluut weten hoe dingen werken en bestaan. En, als ik dat niet weet, dan moet ik gewoon alsof doen. Althans dat was de oplossing die ik ervoor gevonden heb: als ik niet zeker ben van mijn antwoord op vragen, dan doe ik gewoon alsof - dan gebruik ik het beetje kennis en informatie dat wel in mijn geest zit en dat vertel ik dan op een manier waarop het lijkt alsof wat ik zeg de absolute realiteit is.

Dit is een eigenaardige eigenschap wanneer ik het zo bekijk omdat - ik bedoel, op zichzelf is het enorm zelf-limiterend omdat wat ik eigenlijk aan het doen ben is dat ik mezelf aan het saboteren ben in mijn leerproces in deze wereld - in de zin van dat ik niet eens besef dat van al de dingen die ik denk en meen te weten en al de kennis en informatie die ik vertel aan andere mensen in en als schijnbare zekerheid, is er eigenlijk weinig tot niets waar ik werkelijk absoluut zeker ben, in de zin van dat ik bijvoorbeeld niet eens weet of besef waar mijn kennis en informatie zelfs vandaan komt.

Dus, terwijl ik zit te doen alsof ik oh-zo-veel weet en alsof ik oh-zo-zeker ben van wat ik zeg - mis ik de eigenlijke realiteit waar ik in elk moment iets van kan bijleren omdat ik niet eens wil toegeven aan mezelf, laat staan een ander, dat er misschien iets ontbreekt in hoe ik de wereld en realiteit versta. Dus, terwijl ik geloof en denk dat ik het allemaal weet, weet ik eigenlijk niets, omdat ik elke kans tot leren voorbij laat gaan door al mijn aandacht te kanaliseren in en naar mijn eigen geest als waanbeelden van mijn eigen grootsheid.

Wordt vervolgd in Dag 535

Dag 493: De Leercurve van het Menselijk Bewustzijn

Iets dat ik in mijn proces van het Onderzoeken, Ontrafelen en Leren Kennen van het Bewustzijn in en als mijn 'Reis naar Leven' heb vastgesteld, is dat er een eigenaardig iets bestaat in de geest dat ervoor zorgt dat ik als individueel wezen nooit werkelijk zal evolueren in en als mijn bestaan, maar dat ik zal blijven rondjes draaien en vaststeken in het blijven herhalen van patronen uit het verleden en dat ik in en als mezelf gelimiteerd blijf tot het voorspelbare systeem en structuur van het Ego, als mijn zogenaamde 'identiteit', 'persoonlijkheid' en 'karakter' in deze fysieke wereld en realiteit.

Om te 'evolueren' als wezen is er een leerproces nodig, dat is immers hoe een kind opgroeit tot volwassene en hoe en waarom een volwassene vloeiend kan spreken, schrijven, lopen, eten, denken en allerhande taken uitvoeren - omdat er ooit een leerproces heeft plaatsgevonden waarin al die zaken die de volwassene nu met groot gemak kan uitvoeren geintegreerd werden in het 'bewustzijn' en het lichaam van dit individu.

Maar, op een bepaald punt stopt dit leerproces en dan begint de 'herhaling', het lopen in lussen en cycli en het herkauwen en herhalen van steeds dezelfde handelingen, zowel extern als intern. Vanaf het moment dat we de school verlaten en onze weg vinden in een job, en onszelf nestelen in een relatie met iemand en onze situatie en positie in de jobmarkt en sociale structuren min of meer aanvaarden als zijnde 'ons leven' - dan stopt de behoefte van ons bewustzijn om nog dingen bij te leren, omdat we nu een volledig functionerend systeem zijn. We weten en kennen wat we nodig hebben om te functioneren in de systemen en structuren waar we ons in bevinden in onze omgeving - in lijn met hoe die omgeving ons heeft opgevoed en opgebracht in relatie tot de taal die we gebruiken om te communiceren en de handelingen die  we verwacht worden uit te voeren.

En hier krijgt het Ego in onze Geest de vrijheid en de ruimte om te ontwikkelen, omdat, ik bedoel, we doen in feite niets met onze eigen capaciteiten en potentieel om in elk moment te evolueren en ontwikkelen door te leren over onszelf en onze omgeving en onszelf in relatie tot die omgeving aangezien we een eendimensionele structuur van voorspelbare handelingen en vormen van expressie hebben aanvaard als 'wie wij zijn' in en als onze 'identiteit'/'persoonlijkheid'/'karakter' -- dus is er iets anders dat in ons begint te bewegen, namelijk Energie in en als het E-go. Die energie is gebaseerd op bijvoorbeeld vergelijking - waarin we onszelf en onze aanvaardde en gelimiteerde capaciteiten, die we dan 'talenten' gaan noemen, gaan vergelijken met de 'talenten'/'capaciteiten' van andere mensen om onszelf superieur te voelen.

Dat is het Ego, het is in feite nutteloze gevoelens en interne ervaringen van bijvoorbeeld superioriteit, gebaseerd op in essentie nutteloze gedachten zoals beoordelingen over de uitdrukking en het uiterlijk van onszelf en onze wereld en realiteit -- die enkel in onszelf kunnen bestaan omdat wij er de 'ruimte' voor gecreëerd hebben door onszelf niet in beweging te brengen in verband met het actief uitbreiden en ontwikkelen van ons potentieel door bijvoorbeeld elk moment te zien als een kans om iets bij te leren, maar door eerder te hebben aanvaard dat op een bepaald punt in ons leven het leerproces 'gedaan' is en we nu 'volleerd' zijn, als in 'vol-wassen'.

En het is dat Ego dat er paradoxaal genoeg ook voor zorgt dat we niets meer bijleren, omdat, in die ervaring van Superioriteit tegenover onze omgeving maken we een stelling van 'ik weet het beter dan jou' en 'ik weet alles al, mij moet je niets meer vertellen'. Dus, we willen niet meer luisteren naar een ander, we willen onszelf niet meer openstellen om nieuwe informatie in ons op te nemen. En, de informatie die naar ons toekomt, nemen we op vanuit dat startpunt van superioriteit, waardoor we enkel zullen zien, horen en ervaren wat we al 'weten' en 'kennen' in onszelf -- en zo kunnen we onszelf niet meer uitbreiden of ontwikkelen in 'wie we zijn' in relatie tot onze omgeving als deze fysieke wereld en realiteit.

Wordt Vervolgd...

Dag 223: Hoe is Intelligentie een Masker voor het 'Domme, Kleine Kind'?

Dit is een verderzetting op "Dag 222: Waarom heb ik nog niets geleerd in 25 jaar?"


In mijn vorige blog heb ik gekeken naar een eigenaardige ervaring van zelf-sabotage in mijn bestaan/leerproces in mijn leven hier op aarde - hoe ik opzettelijk DOE ALSOF ik 'intelligent' ben, en mezelf dus verberg achter een uiterlijke presentatie van 'intelligentie' als het 'weten wat ik doe', 'weten wat goed/slecht en juist/fout is' en 'zelf-zekerheid' in mijn daden en woorden in de samenleving/omgeving waarin ik mij bevind -- als een vlucht van de ervaring van mezelf tijdens mijn kindertijd waarin ik de indruk had dat mijn omgeving mij zag als 'dom', 'onbeduidend' en 'onwetend' omdat ik 'maar een kind' was en dus 'niets wist' en dus zogezegd 'niets interessants te vertellen had'.

Wat eigenaardig is in deze situatie van volwassenen die wat kinderen te zeggen hebben en de expressie van kinderen 'oninteressant' vinden omdat kinderen 'niets weten' en dus zogezegd niets van 'waarde' te vertellen hebben 'over' de wereld/realiteit - is dat dit impliceert dat 'volwassenen' op zoek zijn naar iemand waar ze naar kunnen luisteren, ze zijn op zoek naar leiding en richting van iemand buiten zichzelf, ze zijn op zoek naar iemand die hen iets kan vertellen wat ze nog niet weten, naar iemand die 'zelf-zeker' is in wat hij/zij te vertellen heeft over deze realiteit -- ze zijn op zoek naar 'iets' in wat een ander te vertellen hebben, en dat 'iets' vinden ze niet in wat een kind te vertellen heeft, dus ervaren ze kinderen als 'oninteressant' en voelen ze zich niet 'aangetrokken'/gestimuleerd/gemotiveerd om te luisteren naar een kind (we weten immers goed genoeg dat wat onze kinderen ons te vertellen hebben niets meer kan zijn dan wat we er zelf in geprogrammeerd hebben door middel van onze woorden - waardoor een 'kind' zogezegd pas 'interessant' wordt wanneer het ouder is en 'levens-ervaring' heeft opgedaan, en het maw 'input' heeft gekregen van verschillende richtingen/mensen/culturen).

Mensen zitten in een polariteit van langs de ene kant het 'onder-waarderen' en 'aan de kant schuiven'/'negeren' van wezens die 'minder' ervaring/kennis/informatie hebben - en langs de andere kant het 'over-waarderen' en op een voetstuk plaatsen van wezens die 'meer' kennis/ervaring/informatie hebben. En het is door deze polariteit dat kinderen leren dat ze blijkbaar 'minder-waardig' en 'oninteressant'/'onbeduidend' zijn omdat ze 'niets weten' -- waardoor in hen dezelfde polariteit geprogrammeerd wordt omdat ze dan zelf ook op zoek zullen gaan naar het vergaren van 'meer' informatie/kennis/ervaring om zogezegd 'meer waard' te zijn.

Dit is hoe ik zelf geleerd heb om mezelf te 'beschermen' van 'onder-gewaardeerd' te worden door mij zelf-zeker voor te doen in 'wat ik te vertellen heb', 'wat ik kan/doe' en 'wat ik weet/ken' --- ook al, als ik eerlijk ben met mezelf, is al wat ik ken, weet en kan/doe, gekopieerd/geleerd/overgenomen is van 'andere mensen' en kan ik met andere woorden niet werkelijk 'zeker' zijn van wat ik ken, weet en kan/doe.

Hierin heb ik mezelf in een polariteit geplaatst in mezelf van mij langs de ene kant 'zelf-zeker' en 'intelligent' voor te doen als wat ik GELOOF over 'wie ik ben' als het beeld dat ik van mezelf presenteer - en lang de andere kant mij zeer 'onzelfzeker' en 'dom' te voelen vanbinnen --- waardoor/waarin ik mezelf in een 'zoektocht' heb geplaatst naar die 'zekerheid' in andere mensen en op die manier mezelf heb gesaboteerd in mijn leerproces als het ontwikkelen van innerlijke zekerheid en vertrouwen door mezelf in die persoonlijkheid van 'ik weet alles' vast te zetten en het voor mezelf dus onmogelijk te maken om nog werkelijk iets bij te leren of te groeien omdat ik niet wil onderkennen dat ik eigenlijk nog steeds een 'klein kind' ben in de zin van dat ik nooit werkelijk 'gegroeid' ben in mijn 'bewustzijn' omdat al wat ik denk/geloof te 'weten' over de 'wereld' enkel aangenomen/gekopieerde kennis en informatie is zonder enige vorm van zelf-inzicht of begrip --- aangezien ik alle kennis en informatie die mij 'aangeleerd' werd steeds heb aangegrepen als een 'attribuut' in het opbouwen van mijn 'personage' van 'een intelligent persoon', waardoor ik de tijd nooit nam om wat ik heb geleerd te toetsen aan de realiteit om er voor mezelf achter te komen hoe alles werkt en wat eigenlijk echt is.


Wordt vervolgd in Dag 224