Dag 769: Een Vreugdevol Weerzien! Of toch niet...

In deze blog heb ik het over een interessant fenomeen dat ik heb ervaren nu dat ik ben verhuisd naar een volledig nieuwe omgeving en samenwoon met mijn partner. Gedurende lange tijd hadden we een lange afstands relatie en spraken we enkel via telefoon en text, terwijl we nu elkaar fysiek kunnen zien en aanraken. Aanvankelijk hadden we beiden verwacht dat dit gewoon een verderzetting zou zijn van de relatie die we al hadden gecreëerd en dat het fysiek samenzijn enkel een mooie 'bonus' zou zijn die we nu kunnen ervaren.

Wat we ervoeren haast van zodra het eerste moment dat we elkaar zagen, was echter dat er heel wat meer bij komt kijken en dat het toch andere dimensies met zich meebrengt dan wanneer je niet fysiek samen bent. Aanvankelijk kwamen er ervaringen in mij naar boven van onzekerheid en ongemakkelijkheid, waarvan ik niet meteen wist wat ik ermee moest aanvangen omdat het compleet van de pot gerukt leek te zijn aangezien ons samenzijn net een vreugdevolle beleving zou moeten zijn.

Dus, waarom ervoer ik mij niet zoals ik had verwacht dat ik mij zou ervaren en zoals ik mij in feite zou moeten ervaren, in de context van het feit dat we eindelijk samen kunnen zijn na zo lang wachten en na al die maanden geduld te oefenen? Dit was een vraag die ik bij mezelf en bij hem opwierp en die we samen onderzochten. Het was namelijk niet zomaar een korststondige ervaring. Elke keer wanneer ik dacht de ervaring te hebben gedefiniëerd en heb kunnen loslaten, kwam het na een tijdje gewoon terug naar boven en voelde ik mij weer ongemakkelijk, onzeker en soms angstig en over het algemeen zoveel meer onstabiel dan toen we gescheiden leefden.

Uiteindelijk keek ik naar wat het eigenlijk was aan het alleen en gescheiden leven, en enkel 'samen' te zijn via gesproken communicatie dat tegelijkertijd toch het gevoel gaf dat we net meer 'samen' en 'verbonden' waren dan wanneer we daadwerkelijk op fysiek vlak samen waren. En wat ik besefte was dat ik mij veel meer op mijn gemak voelde wanneer ik alleen was met mezelf. Ik ervoer mij als het ware alsof ik meer 'mezelf' kon zijn en mezelf beter kon uitdrukken omdat ik mij minder 'bekeken' en 'beoordeeld' voelde.

Ook omdat ik hem niet fysiek kon zien terwijl ik met hem praatte - behalve dan tijdens videogesprekken die we nu en dan hielden - kwamen er ook veel minder beoordelingen naar boven in mijn geest in relatie tot en over hem. Hier is het echter wel belangrijk om te begrijpen dat deze beoordelingen die wel naar boven komen als je fysiek samen bent met iemand, totaal automatisch en op onderbewust en onbewust vlak gebeuren. Het is gewoonweg hoe je geest automatisch reageert op wat je ziet met je ogen en het was iets waar ik me klaarblijkelijk niet volledig van bewust was, van de mate waarin dit automatische proces van beoordelingen gebeurt.

Wordt vervolgd in Dag 770

Dag 659: Diep zuchten en wat erachter schuilt - Een proces van Zelf-Verandering

Als verderzetting op  Dag 658: Van Weerstand om te Spreken naar Ontspannenheid: Een Praktische Toepassing deel ik in deze blog de zelf-vergeving die ik toepaste in het moment waarin de ervaring van irritatie zich liet zien in het moment waarin ik een diepe zucht slaakte ter reactie op het moeten herdoen van mijn bespreking. Zoals ik in de voorgaande blog deelde, besefte ik in dat moment dat het 'zuchten' niet 'zomaar' was, maar een teken van irritatie was, hetgeen op zich een teken was dat ik ergens op aan het reageren was en dat ik eigenlijk binnenin mezelf een ervaring van ongemak en spanning aan het creëren was in relatie tot het doen van mijn bespreking voor de camera - waardoor ik dan begon te reageren met irritatie en een diep zuchten elke keer wanneer ik een fout maakte en het moest herdoen.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geIrriteerd te geraken en die irritatie te uiten op fysiek vlak via zuchten

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren met de daad van het diep zuchten en het zuchten te aanvaarden als 'normaal' en als 'wie ik ben', door niet in te zien dat zuchten een uiting is van een reactie van irritatie en dat ik door het zuchten te aanvaarden als 'normaal', ik daarin ook mijn reactie aanvaard binnenin mezelf - in de plaats van te onderzoeken waar ik op aan het reageren ben zodat ik mezelf kan stabiliseren en mezelf kan uitbreiden in en als mijn gewaarzijn als wezen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat zuchten een uiting en uitdrukking is van frustratie en irritatie en dat frustratie en irritatie aanduiden dat ik mij ergens in mezelf inferieur en machteloos voel

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij machteloos en inferieur te voelen in relatie tot het geven en doen van een bespreking en het aanspreken van een publiek, door binnenin mezelf te geloven dat ik dat niet kan en dat ik niet het soort persoon ben dat goed is in het spontaan kunnen aanspreken van een publiek of een persoon die de juiste 'houding', 'resonantie', 'persoonlijkheid' en 'expressie' heeft om een publiek te kunnen aanspreken en om de aandacht van een publiek te kunnen bevangen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een ervaring van gespannenheid en stress te creëren in mezelf in relatie tot het doen van deze bespreking door het te benaderen vanuit allerlei geloofsystemen  en zelf-definities in mijn geest waarin ik mezelf ervan heb overtuigd dat ik niet goed ben in het aanspreken van mensen - en dat ik vanuit die stress en gespannenheid dan een reactie van irritatie in mezelf heb toegestaan te bestaan als het gevolg van het conflict dat ik in mezelf aan het creëren ben door mijn eigen expressie te onderdrukken door mezelf te beoordelen door middel van geloofsystemen en zelf-definities

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat het net is doordat ik mezelf in mijn geest beoordeel en mezelf bezadel met allerhande geloofsystemen en zelf-definities waarin ik mezelf ervan overtuig dat ik 'het niet kan', dat ik mij uiteindelijk gespannen en gestresseerd voel en dat ik het gevoel creëer in mezelf dat ik het daadwerkelijk niet kan -- in de plaats van mezelf te vertrouwen in mijn vermogen om te leren en mezelf te ontwikkelen en uit te breiden om beter te worden in mijn vaardigheden en mijn potentieel te kunnen bewerkstelligen

Zie Zelf-correctieve stellingen in de volgende blog.

Dag 605: Zijn Gedachten Onszelf of zijn het 'Stemmen in het Hoofd'?

 Dag 605: Zijn Gedachten Onszelf of zijn het 'Stemmen in het Hoofd'?

 Het Veranderingsproces van Onzekerheid

Zelf-Eerlijkheid is echter al wat moeilijker om op het eerste zicht te bevatten omdat we het niet gewoon zijn omwille van de afscheiding die we in onszelf hebben aanvaard tussen onszelf en 'andere mensen' -- waarin we de neiging hebben om dingen te 'veruiterlijken' en 'externaliseren' in en als bijvoorbeeld het 'eerlijk zijn tegen andere mensen', waarin we een bepaald beeld van onszelf portretteren als 'wie we zijn' als 'persoon', zodat dat beeld een idee kan worden in onze geest waar we ons positief over kunnen voelen. Maar dat beeld en dat idee is geen 'echte' eerlijkheid, omdat het een beeld en een idee is in de geest. Het is een impressie en een indruk die we willen achterlaten op de mensen in onze wereld en realiteit en op onszelf. Dus, wat is dan het verschil tussen de impressie van eerlijkheid en zelf-eerlijkheid?  Dag 604: Weten we Eigenlijk wel wat Eerlijk zijn wil Zeggen?

Ik heb het persoonlijk in mijn proces vrij moeilijk gehad met het ondervinden van wat zelf-eerlijkheid eigenlijk wil zeggen. Ik was het immers zo gewoon geworden doorheen mijn leven om een bepaald 'personage' te zijn in mijn externe expressie, waarin ik de mensen om mij heen impliciet bepaalde dingen wilde doen geloven over wie ik ben, omdat dat voor mij genoeg was om er zelf in te geloven en om dus mezelf beter te doen lijken dan wie ik eigenlijk was en hoe ik mij eigenlijk voelde vanbinnen.

Het is fascinerend dat dat vermogen bestaat in onszelf om onszelf af te scheiden van wie we eigenlijk echt zijn als wezen en om een simulatie te creëren als een 'valse ik' in onze geest die dan onze 'echte ik' dient te onderdrukken - en hoe goed we erin zijn om uiteindelijk onszelf daadwerkelijk zover te krijgen dat we die valse ik als waar beginnen aan te nemen en al lang vergeten zijn dat er een bepaalde waarheid van onszelf diep binnenin onszelf verborgen ligt -- onder al de gedachten en interne ervaringen die onze valse ik opmaken.

Ik bedoel dat is immers wat gedachten doen en waar gedachten toe instaat zijn en als het ware het 'doel' van gedachten - is om onszelf van specifieke dingen te overtuigen. Gedachten zijn toch immers een stem in ons hoofd waarin we onszelf vanalles vertellen en tegelijkertijd niet eens volledig beseffen dat dat is waar we mee bezig zijn, dat die stem in ons hoofd letterlijk onszelf is en dus niet zomaar een stem in onze hoofd.

Ik maak die stelling dat we ons niet gewaar zijn van het feit dat de stem in ons hoofd als zijnde onze gedachten onszelf is, omdat we die stem geloven, we volgen de stem en we laten ons overtuigen door de stem. We laten ons 'bewegen' en beïnvloeden door de stem door erop te gaan reageren met emoties of gevoelens, hetgeen dus indiceert dat er een deel in onszelf gelooft dat die stem in ons hoofd niet werkelijk onszelf is. Ook al zouden we het zo uiteraard niet verwoorden dat we 'stemmen in ons hoofd hebben die tegen ons praten' omdat dat geconstitueerd zou worden als een mentale stoornis, hoewel dat in feite is waar ons bestaan in en als onze geest op neerkomt.

Zelf-Eerlijkheid is dan het onderzoeken van die 'stemmen in ons hoofd'. Het onderzoeken van wat het eigenlijk is dat we onszelf allemaal vertellen en waar die stemmen eigenlijk vandaan komen. Omdat, ik bedoel, als we onze dag doorlopen en kijken naar wat er allemaal zoal opkomt in onze geest, dan merken we misschien op dat er een haast continue stroom is van gedachten die opkomen in verband met allerhande dingen die we van moment tot moment zien en horen en ervaren. Het ene moment komt er een mening op over iets, dan weer een beoordeling, dan rakelen we een herinnering op en het andere moment dwalen we even weg in een fantasie of verbeelding. Het ene moment voelen we ons angstig, en dan verdrietig of verlangend, hoopvol, blij of kwaad…

Ik bedoel maar, het komt allemaal ergens vandaan. En het is niet voldoende om gewoon de stelling te maken van 'het komt gewoon uit mezelf en dat is al', omdat we absoluut niet zouden kunnen zeggen hoe of waar in onszelf die gedachten, gevoelens en emoties geproduceerd worden - hetgeen ons in wezen een slachtoffer maakt van onze eigen gedachten, gevoelens en emoties en ons een reden en excuus geeft om stiekem te geloven dat onze geest niet onszelf is en dat onze gedachten een 'stem in ons hoofd is die tegen ons praat'.

Dag 596: Van Droefheid tot Depressie - Hoe we Onze Emoties doen Groeien

 Dag 596: Van Droefheid tot Depressie - Hoe we Onze Emoties doen Groeien

Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

 Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/#sthash.XQmCtCCH.dpuf

...Omdat, ik bedoel, het is in feite maar vreemd dat er dingen bestaan in mezelf die ik zelf niet aangenaam vind en die ik verwerp. Het feit dat die dingen in mezelf bestaan wil zeggen dat ik er op een bepaald niveau in mezelf wel het nut van inzie, maar dat ik de specifieke achterliggende redenen voor mezelf verborgen houdt omdat het een realiteit van mezelf zou blootleggen die ik eigenlijk liever niet onder ogen kom. Dag 595: Hoe we Demonen maken van onze Emoties

Dat is het punt waarvan ik gemerkt heb dat ik mezelf erin afscheid van mijn eigen geest en dat eigen lijkt te zijn in en aan de menselijke geest en aan de oorsprong lijkt te liggen van veel zogezegde 'aandoeningen' of emotionele en mentale 'stoornissen' - dat er dingen in onszelf bestaan waar we onszelf tegen verzetten en waar we onze verantwoordelijkheid voor verwerpen. Dingen die we aanzien en ervaren als een soort van 'demonische entiteiten' die in onze eigen geest dwalen.

En met demonische entiteiten bedoel Ik de emotionele ervaringen die in onszelf naar boven komen en waarop we reageren met weerstand en met gedachten zoals 'oh neen niet dit weer' of 'zo wil ik mij niet voelen' en 'waarom voel ik mij steeds zo?!'. Emotionele ervaringen en reacties in onszelf waarmee we een relatie van 'onschuld' hebben gevormd. Onschuld in de zin van dat we een positie en standpunt innemen in onszelf van het 'slachtoffer' in relatie tot die emoties en waarin we ons soms overspoeld of overgenomen voelen door zulk 'n ervaringen en het gevoel hebben dat we geen keuze hebben en dat die ervaring macht heeft over ons.

Emoties die dan uiteindelijk zogehete 'aandoeningen' en 'stoornissen' worden waar we dan medicatie voor gaan nemen of op therapie voor gaan of spirituele ervaringen door gaan opzoeken, enzovoort. En dat allemaal gewoon omdat we ons in feite niet meer herinneren waar, wanneer en hoe die emotionele toestand begonnen is. We herinneren ons met andere woorden de tijd niet meer toen die emoties nog niet zo intens waren en toen we zelf aanzet gaven om de emoties in onszelf op te wekken omdat we er een specifiek doel en nut voor hadden.

Ik herinner mij bijvoorbeeld de eerste keer dat ik de emotie van droefheid ervoer in mezelf in relatie tot sociale situaties, en dat was specifiek omdat ik merkte dat wanneer ik mezelf ging afzonderen van de groep en wat beteuterd in een hoekje ging zitten, dat er dan mensen naar mij toe kwamen om mij te vragen hoe het met mij ging en ik dus bijgevolg de aandacht kreeg waar ik naar verlangde. Dat was dus mijn motivatie om zelf opzettelijk de emotionele ervaring van droefheid in mezelf te gaan genereren en activeren - hetgeen dan uiteindelijk op latere leeftijd uitgroeide tot een ervaring van depressie. En tegen die tijd herinnerde ik mij allang niet meer hoe het begonnen was en aanzag ik de ervaring van depressie als iets dat mij overkwam en iets dat greep heeft op mij.

En met de emotionele ervaring van onzekerheid in relatie tot sociale situaties is het net zo. Er was wel degelijk een periode in mijn leven dat die onzekerheid nog niet bestond en dat mijn interacties met de mensen in mijn wereld en omgeving heel 'natuurlijk' verliep  en dat zo'n emotionele reacties niet in mij bestonden. Dat wil dus zeggen dat er een specifiek punt in mijn leven was waarop ik die emotionele ervaring zelf ben gaan opzoeken en ben beginnen voeden omdat ik merkte dat het een bepaald nut had.

Dag 405: Hoe is Zelf-Medelijden een Gevolg van Zelf-Verwerping?

In deze blog post zet ik verder in mijn Reis in het Onderzoeken van de Emotionele ervaring van Zelf-Medelijden. In de voorgaande blogs heb ik de lagen onderzocht die zich bevinden in en aan het startpunt van de ervaring van zelf-medelijden - en dan die lagen 'afgepeld' en losgelaten door middel van zelf-vergeving en zelf-correctieve statements.

Ik merkte echter dat er nog steeds een soort van 'resonante' aanwezigheid van zelf-medelijden in mezelf bestaat --- waarin bijvoorbeeld, bepaalde gedachten en een bepaalde 'staat van zijn' en ervaring in mezelf naar boven komt in een bepaald moment, zonder dat ik precies kan definieren waar deze ervaring vandaan komt --- en dan, wanneer die ervaring van conflict op haar hoogtepunt zit in mezelf, komt daar de emotionele ervaring van zelf-medelijden aanzetten.

Wat ik merkte was dat ik mezelf niet toestond mezelf er volledig door/in te laten meeslepen -- maar er was wel nog beweging in mezelf, waarin ik dus mezelf niet volledig stopte in het mezelf laten meeslepen in die ervaring, en met andere woorden nog voor een deel geloofde dat die ervaring 'echt' is en dat het is 'wie ik ben'.

En dus het punt waarin ik mijn macht weggeef aan de ervaring van zelf-medelijden is dat punt waarin een ervaring van 'gevecht', van 'conflict' mij 'teveel' wordt in mezelf --- en ik uiteindelijk denk van 'ik probeer alles maar die ervaring wil niet weggaan - ik weet niet meer wat ik moet doen!!' --- en daar komt dan de 'ocharme ik' aanzetten en die troostende ervaring van zelf-medelijden waarin ik tegen mezelf zeg van 'het is goed, stort maar in, huil maar, wees maar verdrietig, kruip maar in een bolletje - jij mag dat, want wat heb je toch zoveel doorstaan'.

Meestal zou ik mezelf volledig laten meevoeren door die gedachten en die overweldigende ervaring van zelf medelijden - maar dit keer kwam het gewaarzijn waarin ik mezelf in de vorige blogs gecorrigeerd had naar boven en besefte ik van 'maar wacht eens - ik heb deze ervaring van pijn en conflict in mezelf zelf gecreëerd --- ik heb mezelf pijn gedaan in mezelf door in bepaalde gedachten en reacties te participeren --- dus als ik mezelf nu toesta te reageren met zelf-medelijden doe ik alsof ik niet verantwoordelijk ben voor hoe ik mezelf ervaar in mezelf'. En in dat besef is het waar ik de ervaring van zelf-medelijden kon 'loskoppelen' en mezelf stabiliseren.

Het trigger punt van die emotionele ervaring bestaat echter nog wel in mezelf - waarin ik mezelf opwerk in een staat van conflict in mijn geest en gedachten, waarin het uiteindelijk heel oncomfortabel en zelfs pijnlijk is in mijn geest en in mezelf omwille van een bepaalde Strijd die zich afspeelt in mijn geest.

Die 'strijd' komt voornamelijk op in mijn geest in relatie tot 'andere mensen', en is een soort van stress en spanning en onzekerheid en angst allemaal in één grote energetische bal gewikkeld in mezelf --- en tegelijkertijd denk ik in mezelf van 'neen - ik wil mij niet angstig voelen, ik wil mij zelf zeker voelen'. Dus, wat er in essentie gebeurt in mijn geest is dat, het gevecht is waarin ik langs de ene kant een bepaald 'beeld' in mijn geest heb geprojecteerd/gecreëerd, als een soort van ideaalbeeld dat ik wil zijn, en dat ik wil presenteren van mezelf tegenover andere mensen -- mijn 'imago. En dan langs de andere kant komen al die ervaringen van angst en spanning en onzekerheid op in mezelf die in tegenstrijdigheid bestaan met het beeld dat ik van mezelf heb geprojecteerd in mijn geest. En wat ik dan doe is dat ik ga 'vechten' tegen die emotionele ervaringen en zeg van 'neen, ik wil jullie niet, jullie zijn niet wie ik ben, ga weg' --- en dus, wil ik die ervaring niet aanvaarden in mezelf omdat ze niet overeenkomen met wie ik wil zijn of wie ik denk dat ik ben in mijn bewuste geest als dat 'imago'/ideaalbeeld dat ik van/voor mezelf gecreëerd heb.

Door dat niet willen aanvaarden van een deel van mezelf, als al die emoties die opkomen, en het conflict/gevecht dat ik daarin creëer - ben ik dus in feite mezelf aan het 'verwerpen', hetgeen pijn doet binnenin mezelf --- en omwille van die pijn die zich opbouwt, komt dan die ervaring van zelf-medelijden op waarin ik mezelf wil troosten. In de plaats van eerlijk te zijn met mezelf en de emotionele ervaringen van angst, onzekerheid, spanning en stress te aanvaarden en omarmen als een deel van mezelf in eenheid en gelijkheid met mezelf en daarin het gevecht te stoppen.