Dag 716: Hoe kan je ontcijferen wat een 'ongeluk' je laat zien over jezelf?

In Dag 715: Hoe Corrigeer je op praktische wijze schadelijke gedachtenpatronen? beschreef ik de tweede stap in het proces van het gebruiken van een 'ongeluk' dat je overkomt als een hulpmiddel om:

1. Jezelf te leren kennen
2. Schadelijke patronen in je geest te detecteren en identificeren
3. Die schadelijke patronen te veranderen tot meer constructieve expressies

In de tweede stap ga je dus kijken naar hoe en waar die schadelijke patronen die je in de eerste stap hebt gedetecteerd en geidentificeerd zich in je dagelijkse leven en realiteit afspelen. Eens je dit dan kan vastpinnen en uitstippelen, kan je beginnen werken aan een praktische structuur om dat patroon te gaan veranderen en corrigeren.

Je fysieke werkelijkheid en hoe het patroon zich op fysiek vlak afspeelt zal immers je blauwdruk zijn om praktische en realistische zelf-verandering teweeg te brengen. Je kan immers niet afmeten of erkennen of je verandering wel degelijk 'echt' is, als je niet in de eerste plaats weet waar je naar moet kijken. Wanneer je de exacte 'data' hebt in termen van hoe dat wat schadelijk is in je leven zich afspeelt en bestaat, dan weet je ook meteen hoe je je eigen verandering in en als dat patroon kan afmeten naarmate je je proces van verandering bewandelt.

Ik neem mijn patroon als voorbeeld. Het patroon dat ik gedetecteerd en geidentificeerd had als zijnde verbonden aan mijn 'ongeluk' als het verbranden van mijn hand, was het patroon van het richting geven aan en 'be-hand-elen' van mijn externe realiteit via energie. En dit kon ik identificeren door te kijken naar wat ik binnenin mezelf aan het doen was in het moment waarin het ongeluk gebeurde. Ik keek specifiek naar:

• Welke emotionele of gevoels-ervaring ging er in dat moment of in de voorgaande momenten door mij heen
• Welke waren de gedachten in mijn geest en waar hield ik mij met andere woorden mee bezig in mijn geest
• Wat kan de locatie van mijn 'ongeluk'/wonde mij vertellen over het patroon waar ik in zit

Door naar mijn 'ongeluk' op die manier te kijken, werd mij duidelijk dat:

• De emotionele/gevoels-energie die ik ervoer een ervaring was van frustratie, gehaastheid, stress en controle
• De gedachten die door mijn geest gingen in de trand waren van kritiek hebben op de mensen in mijn omgeving en wat er allemaal aan het mislopen is en wat mensen allemaal misdoen in mijn omgeving
• De locatie van mijn wonde, namelijk aan de rug van mijn linkerhand, mij aanduid dat het gaat over hoe ik dingen 'be-hand-el' en hoe ik dus omga met dingen (=hand) in mijn externe realiteit (=rug) en dat het specifiek te maken heeft met energie zoals gevoelens of emoties (=linkerkant)

Deze drie factoren gaven mij dus een duidelijk beeld van wat mijn 'ongeluk' mij aan het tonen was in relatie tot het punt binnenin mezelf dat een schadelijk effect heeft en dat dus gecorrigeerd en veranderd dient te worden. En dit is dus een techniek om tot de kern te komen van wat je realiteit je kan vertellen over wie jij bent vanbinnen en hoe je realiteit je eigenlijk ondersteunt om in te zien wat binnenin jezelf schadelijke invloed heeft op jezelf en je leven, door middel van bijvoorbeeld het creëren van een 'ongeluk'.

In de volgende blog bekijken we de derde stap in het proces van het transformeren van een 'ongeluk' tot een punt van zelf-ondersteuning.

Dag 596: Van Droefheid tot Depressie - Hoe we Onze Emoties doen Groeien

 Dag 596: Van Droefheid tot Depressie - Hoe we Onze Emoties doen Groeien

Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

 Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/#sthash.XQmCtCCH.dpuf

...Omdat, ik bedoel, het is in feite maar vreemd dat er dingen bestaan in mezelf die ik zelf niet aangenaam vind en die ik verwerp. Het feit dat die dingen in mezelf bestaan wil zeggen dat ik er op een bepaald niveau in mezelf wel het nut van inzie, maar dat ik de specifieke achterliggende redenen voor mezelf verborgen houdt omdat het een realiteit van mezelf zou blootleggen die ik eigenlijk liever niet onder ogen kom. Dag 595: Hoe we Demonen maken van onze Emoties

Dat is het punt waarvan ik gemerkt heb dat ik mezelf erin afscheid van mijn eigen geest en dat eigen lijkt te zijn in en aan de menselijke geest en aan de oorsprong lijkt te liggen van veel zogezegde 'aandoeningen' of emotionele en mentale 'stoornissen' - dat er dingen in onszelf bestaan waar we onszelf tegen verzetten en waar we onze verantwoordelijkheid voor verwerpen. Dingen die we aanzien en ervaren als een soort van 'demonische entiteiten' die in onze eigen geest dwalen.

En met demonische entiteiten bedoel Ik de emotionele ervaringen die in onszelf naar boven komen en waarop we reageren met weerstand en met gedachten zoals 'oh neen niet dit weer' of 'zo wil ik mij niet voelen' en 'waarom voel ik mij steeds zo?!'. Emotionele ervaringen en reacties in onszelf waarmee we een relatie van 'onschuld' hebben gevormd. Onschuld in de zin van dat we een positie en standpunt innemen in onszelf van het 'slachtoffer' in relatie tot die emoties en waarin we ons soms overspoeld of overgenomen voelen door zulk 'n ervaringen en het gevoel hebben dat we geen keuze hebben en dat die ervaring macht heeft over ons.

Emoties die dan uiteindelijk zogehete 'aandoeningen' en 'stoornissen' worden waar we dan medicatie voor gaan nemen of op therapie voor gaan of spirituele ervaringen door gaan opzoeken, enzovoort. En dat allemaal gewoon omdat we ons in feite niet meer herinneren waar, wanneer en hoe die emotionele toestand begonnen is. We herinneren ons met andere woorden de tijd niet meer toen die emoties nog niet zo intens waren en toen we zelf aanzet gaven om de emoties in onszelf op te wekken omdat we er een specifiek doel en nut voor hadden.

Ik herinner mij bijvoorbeeld de eerste keer dat ik de emotie van droefheid ervoer in mezelf in relatie tot sociale situaties, en dat was specifiek omdat ik merkte dat wanneer ik mezelf ging afzonderen van de groep en wat beteuterd in een hoekje ging zitten, dat er dan mensen naar mij toe kwamen om mij te vragen hoe het met mij ging en ik dus bijgevolg de aandacht kreeg waar ik naar verlangde. Dat was dus mijn motivatie om zelf opzettelijk de emotionele ervaring van droefheid in mezelf te gaan genereren en activeren - hetgeen dan uiteindelijk op latere leeftijd uitgroeide tot een ervaring van depressie. En tegen die tijd herinnerde ik mij allang niet meer hoe het begonnen was en aanzag ik de ervaring van depressie als iets dat mij overkwam en iets dat greep heeft op mij.

En met de emotionele ervaring van onzekerheid in relatie tot sociale situaties is het net zo. Er was wel degelijk een periode in mijn leven dat die onzekerheid nog niet bestond en dat mijn interacties met de mensen in mijn wereld en omgeving heel 'natuurlijk' verliep  en dat zo'n emotionele reacties niet in mij bestonden. Dat wil dus zeggen dat er een specifiek punt in mijn leven was waarop ik die emotionele ervaring zelf ben gaan opzoeken en ben beginnen voeden omdat ik merkte dat het een bepaald nut had.

Dag 490: Het Verlangen naar Validatie en Aanvaardde Zelf-Vernietiging

Om terug te komen op het punt van hoe Gevaarlijk het verlangen naar Validatie is dat in ons geconditioneerd is tijdens onze kindertijd door onze omgeving. Ik bedoel, het lijkt een onschuldig iets, hoe dit verlangen zich ontwikkeld - door middel van hoe ouders en leerkrachten en elke andere volwassene in de omgeving van een kind dat een persoonlijke agenda heeft in relatie tot het kind, dit kind manipuleren, bedreigen en verleiden met beloningen en straf op subtiele en onsubtiele wijzen, zonder werkelijk stil te staan bij de gevolgen die deze schijnbaar kleine handelingen hebben op het kind. Omdat, volwassenen in deze wereld zijn immers niet opgeleid om te zien en te begrijpen hoe de ontwikkeling van kind tot volwassene in zijn werk gaat en hoe het is dat we de kinderen van deze wereld opvoeden om volwassenen te worden die niet in staat zijn tot het nemen van verantwoordelijkheid voor hun daden omdat hun geest zo doordrenkt is van het systeem van energie dat hun omgeving in hun gedrild heeft door middel van een handhaving van het straf- en beloning systeem.

Ik bedoel, in en als deze specifieke mentale programmatie laten we onszelf leiden in onze handelingen door gevoelens en emoties die ons zeggen wat 'goed' en wat 'slecht' is. Maar, die gevoelens en emoties die we gebruiken als ons intern kompas in het navigeren en besturen van  onszelf in relatie tot onze wereld en realiteit, begeleiden ons in het volgen van de banen en wegen die al voor ons uitgehouwen zijn in en door het systeem in deze wereld zoals het economische, politieke en sociale systeem. Hoe anders kan je verklaren dat we allemaal zo makkelijk aanvaarden dat ons eendimensionele systeem van winnen en verliezen, waarin we allemaal nagenoeg kopiëen zijn van elkaar, is hoe 'de werkelijkheid' nu eenmaal is en dat dit is wie wij werkelijk zijn. Waarom en hoe anders gaan wij allemaal zo makkelijk akkoord met de huidige gang van zaken waarin er dingen toegestaan worden om te bestaan in onze fysieke realiteit die geen werkelijke reden hebben tot bestaan, zoals elke vorm van lijden aan de hand van mensen, als niet omwille van onze gevoelens en emoties die we vertrouwen in het maken van onze beslissingen - zonder dat we zelf eigenlijk goed en wel begrijpen hoe deze gevoelens en emoties in onszelf bestaan en hoe ze functioneren en of ze überhaupt wel degelijk te vertrouwen zijn in relatie tot wat het beste is voor onszelf als levende wezens. Omdat, armoede, hongersnood, oorlog, moord, verkrachting en al de dingen die we toestaan te bestaan in onze wereld en realiteit terwijl wij schijnbaar machteloos aan de zijlijn staan toe te kijken -- die dingen zijn toch duidelijk niet het beste voor onszelf? Hoe en waarom is het dan dat we niet zien dat het ook niet het beste is voor een ander.

Op de één of andere manier echter is dit wat elke generatie aan de volgende generatie aanleert - dat dit de gang van zaken is en dat het altijd zo zal zijn. Dat, ondanks het feit dat hoe onze wereld op dit moment bestaat niet het beste is voor onszelf, we niet mogen denken aan verandering, en we vooral niet mogen vertrouwen op dit intern inherent besef dat we als kinderen nog hadden dat er iets serieus mis is met hoe onze wereld bestaat en hoe wij met elkaar omgaan in onze 'sociale interacties'. En dat is het gevaar van gevoelens en emoties. Het gevaar van het verlangen naar validatie dat ons, door middel van het inspelen op die gevoelens en emoties, door onze omgeving werd ingebouwd in ons 'systeem' als de manier waarop mij onszelf definieren in relatie tot onze omgeving. En dat is dat, zolang we onszelf en hoe we leven en bestaan baseren op dit verlangen naar validatie, zullen we steeds de patronen uit het verleden blijven aanvaarden en zullen we de gevolgen en consequenties die duidelijk aanwezig zijn door een systeem dat niet functioneel is in relatie tot hoe het leven op aarde werkelijk bestaat ook aanvaarden als hoe het leven is, hetgeen wil zeggen dat we aanvaarden dat dingen zoals armoede en hongersnood en kindermisbruik en oorlog en lijden deel uitmaken van het leven op aarde.

Door dit verlangen naar validatie zullen we nooit verandering toelaten omdat we validatie willen van onze ouders en leerkrachten en van het systeem - we willen validatie van het verleden. En dat is waarom we nooit de toekomst in acht zullen nemen in de zin van het beseffen dat, teneinde een betere toekomst te creëren dan het verleden, zullen we het verleden eerst moeten kunnen loslaten.

Dag 438: Het Veranderen van Een Reactie van Opgeven - Deel 3

Dit is een verderzetting van "Dag 437: Het Veranderen van een reactie van Opgeven in een Sportprestatie - Het In Kaart brengen van de Reactie" - waarin ik tot de vaststelling gekomen ben, door te onderzoeken wat het is in mezelf dat de reactie/ervaring van Opgeven in één specifiek moment constitueert en onderbouwd, dat die reactie van Opgeven gebaseerd is op een 'ingesteldheid' van 'competitie' in mijn geest, waarin ik mezelf vergelijk met de mensen die ik zie om mij heen, vanuit een verlangen om beter/superieur te zijn en erkenning te krijgen voor hoe goed en fantastisch ik speel. De ervaring van opgeven is dan een manifestatie die het gevolg is van hoe ik mijn expressie/handelingen in functie stel van een doel buiten mezelf, namelijk 'erkenning krijgen van andere mensen', in de plaats van mezelf uit te drukken en te handelen in functie van mezelf en van het doel om simpelweg te genieten van wat ik doe.

Indien ik deze ervaring in mezelf van opgeven werkelijk wil veranderen, zodat ik, wanneer ik mezelf in een gelijkaardige situatie bevindt, dan niet meer emotioneel zal reageren met een verlangen om 'gewoon alles los te laten en op te geven' - dan zal ik in alle eerlijkheid elke gedachte, backchat, verbeelding en emotionele en/of gevoelsreactie moeten neerschrijven, zodat ik voor mezelf duidelijk kan zien hoe deze emotionele reactie geactiveerd wordt in mijn geest -- opdat ik in staat zal zijn, wanneer het opnieuw de kop opsteekt, om in het moment zelf 'preventief' te handelen doordat ik authoriteit zal hebben in relatie tot die specifieke emotionele ervaring omdat ik zal begrijpen en inzien hoe het werkt en functioneert.

Dus - de specifieke situatie waarin het punt van 'opgeven' zich afspeelt, is tijdens mijn squash-les, wanneer ik naar Esteni kijk, naar hoe zij zich beweegt op het veld en hoe zij vaak de bal kan terugspelen die de leraar haar toespeelt. En dan zegt de leraar van 'ja zeer goed Esteni' en dan draait hij zich naar mij en zegt van 'jij heb nog wat werk nodig' of 'jij hebt het nog niet helemaal beet, maar Esteni, jij bent een natuurtalent'. Of wanneer ik een match speel tegen Esteni en ik merk dat zij meer ballen kan terugslaan dan ik en dat ik meer moeite heb om mezelf op het veld te bewegen en te manoevreren. Dan komt er een gedachte op in mijn geest, als een beeld van de leerkracht die naar Esteni kijkt en haar meer aandacht geeft dan mij, of een beeld van Esteni die op een podium staat, in de schijnwerpers, en aandacht en erkenning krijgt van iedereen omdat ze zo'n goede squash-speler is. En mijn backchat gaat dan van 'niemand ziet mij staan', 'ik krijg geen aandacht' en 'als ik geen aandacht krijg van mensen dan kan ik niet bestaan' waar ik op reageer met een ervaring van angst in mezelf.

Dan gaat de backchat over naar 'ik krijg minder aandacht van mensen dan Esteni, dus ik ben minderwaardig tegenover Esteni', waarop ik dan reageer met een ervaring van inferioriteit in mezelf. En dan van die ervaring van inferioriteit, ga ik over naar een energie van kwaadheid en wrok/rancune en jaloezie, met gedachten zoals 'het is niet eerlijk', 'ik doe evenveel mijn best en ik krijg niet hetzelfde resultaat, hoe onrechtvaardig/oneerlijk'. En dan van een ervaring/reactie van kwaadheid, gaat de energie over tot een ervaring van zelf-medelijden, met gedachten zoals 'waarom kan ik niet beter zijn' en 'waarom kan ik niet sneller leren' en 'wat is er toch mis met mij?' en 'waarom kan ik niet zo goed zijn als Esteni?'.

Hier is dan het punt waarop de ervaring/gedachte/reactie van 'opgeven' zijn intrede doet - omdat ik van deze gedachten van zelf-medelijden, overga naar gedachten zoals 'misschien geef ik maar beter gewoon helemaal op' en 'wat maakt het nog uit, ik zal nooit goed genoeg zijn' en 'ik ga toch niet vooruit', 'wie houdt ik voor de gek', 'wat sta ik hier eigenlijk te doen', etcetera, hetgeen gepaard gaat met een depressie-achtige ervaring -- het is niet werkelijk depressie op zich, maar wel een ervaring van 'zwaarte' in mezelf die mij naar beneden trekt, waarin ik bijna fysiek mijn armen naast mijn lichaam laat neerhangen en met mijn gezicht meer naar de grond getild sta, en mijn ogen die zwaar in hun kassen wegen.


In mijn volgende blog zal ik verderzetten in dit proces - en specifiek kijken naar wat de meest praktische en effectieve aanpak is in mijn proces van het veranderen van een reactie van Opgeven.

Dag 202: Aanwezige en Actieve aandacht Versus Passieve Aandacht

Dit is een verderzetting van "Dag 200: Zij is zoveel knapper dan ik"
en "Dag 201: Wie of wat bepaalt en stuurt mijn aandacht?"


ik besef dat ik, door 'aandacht' te hebben toegestaan te bestaan in mezelf in afscheiding van mezelf, aandacht heb toegestaan te bestaan als een mechanisme van controle - waarin ik mijn macht als levend wezen in deze wereld/realiteit heb weggegeven aan mijn omgeving -- omdat ik besef dat 'aandacht' gestuurd wordt door voorgeprogrammeerde kennis en informatie over goed/slecht, juist/fout en positief/negatief, in en als het programma van eigenbelang als persoonlijke overleving van de geest, en daarin gecreëerd is door mijn omgeving - en dat ik dus daarin mezelf heb toegestaan een organische robot te worden, door mezelf te hebben geïdentificeerd met door de gevoelens in mezelf als de sturende kracht van 'mijn aandacht'

ik stel mezelf tot doel om niet zomaar passief mijn ogen te laten sturen door energetische ervaringen in mezelf - maar om te kijken in en als en met gewaarzijn --- in het besef dat als ik kijk vanuit innerlijke ervaringen als gevoelens en emoties, ik enkel voorgeprogrammeerde kennis en informatie zie en dus niet de eigenlijke werkelijkheid als wat ze werkelijk is

ik stel mij tot doel om één en gelijk te staan met mijn 'aandacht', als het kijken naar de werkelijkheid die ik zie met mijn ogen zonder oordeel, zonder voorgeprogrammeerde kennis en informatie -- in en als het besef dat al wat ik denk te weten over wat 'echt' en 'goed/slecht, juist/fout en positief/negatief is, niet werkelijk iets te maken heeft met de realiteit maar enkel een persoonlijk 'referentiekader' is dat werkt op basis van persoonlijke overleving en eigenbelang waarin ik de realiteit categoriseer om 'mijn eigen wereldje' op te bouwen --- en dus stel ik mezelf hierin tot doel om de werkelijkheid te zien als wat ze werkelijk is, door HIER te ZIJN als een levende statement, stabiel en constant, niet beïnvloedbaar door wat ik zie met mijn ogen

ik stel mezelf tot doel om aanwezig te zijn in en als het 'kijken' met mijn ogen naar de realiteit - en daarin wat ik zie te onderzoeken in eenheid en gelijkheid met mezelf, en mezelf dus niet te laten misleiden/leiden door voorgeprogrammeerde energetische reacties op wat ik zie met mijn ogen --- en daarin mijn macht terug te nemen en op te staan in deze wereld als een zelf-verantwoordelijk wezen

Dag 201: Wie of wat bepaalt en stuurt mijn Aandacht?

Dit is een verderzetting van "Dag 200: Zij is zoveel knapper dan ik"


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat iemand die meer aandacht krijgt van andere mensen dan ik ook meer waard is dan ik

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te vergelijken met andere mensen op basis van hoeveel aandacht zij krijgen, tegenover hoeveel aandacht ik krijg -- en daarin mijn 'waarde' af te meten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij minderwaardig te voelen tegenover iemand die meer aandacht krijgt van mensen dan ik door te geloven dat de hoeveelheid aandacht die ik krijg van de mensen in mijn omgeving mijn 'waarde' als levend wezen op aarde bepaald

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'waarde' te definieren in en als een energetische ervaring als het gevoel van opwinding dat ik heb verbonden met 'aandacht krijgen' van andere mensen -- en daarin mijn zelf-waarde te laten bepalen en definieren door mijn omgeving en zodoende mezelf een slaaf te maken van de waarde-oordelen van andere mensen --- in de plaats van te bestaan in en als onvoorwaardelijke zelf-waardering en dus als een zelf-verantwoordelijk, zelf-besturend, zelf-expressief en onafhankelijk wezen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik, door te geloven dat de waarde van een wezen bepaald wordt door de hoeveelheid aandacht dat wezen krijgt van andere mensen, een systeem van ongelijkheid heb toegestaan te bestaan in deze wereld - waarin de 'beroemdheden' en de 'rijken' gezien worden als 'waardevoller' dan de armen en de rest van de wereld omdat zij meer aandacht krijgen, en zodoende enkel rijker worden, terwijl de armen gezien worden als 'waardeloos' omdat ze minder tot geen aandacht krijgen, en zodoende enkel armer worden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de 'aandacht' van mijn omgeving te volgen als een overlevings-strategie, in en als het verlangen om zelf rijk en successvol te worden --- en daarin een systeem te ondersteunen en te voeden waarin de rijken rijker worden en de armen armer --- door mijn aandacht te vestigen op wat IK WIL, in de plaats van aandacht te besteden aan het leven op aarde, als de werkelijke problemen die hoogdringend opgelost moeten worden, zoals lijden, armoede, hongersnood, oorlog, misbruik, uitbuiting, etc

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'aandacht' een 'programma' is in en als de menselijke geest dat opzettelijk gecreëerd is om van de mens een makkelijk misleidbaar en manipuleerbaar wezen te maken -- aangezien de mens zijn aandacht altijd zal laten sturen door zijn omgeving, in en als een persoonlijke zoektocht naar 'waarde', aan de hand van wat door de omgeving gezien/gedefinieerd wordt als 'waardevol' - en dat 'aandacht' dus niet is wie ik werkelijk ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in afscheiding te bestaan van 'mijn aandacht' door mezelf te laten sturen door de waarde-oordelen van mijn omgeving, door mijn aandacht automatisch te vestigen op wat door mijn omgeving gedefinieerd wordt als 'waardevol' -- aan de hand van waar andere mensen hun aandacht op vestigen -- en daarin mezelf te hebben toegestaan een organische robot te worden die gestuurd, geleid en beïnvloed wordt door 'het systeem' --- in de plaats van te staan/bestaan als een zelf-verantwoordelijk wezen, in en als het besef van wie ik werkelijk ben als eenheid en gelijkheid - en daarin mijn aandacht, in eenheid en gelijkheid met wie ik werkelijk ben, op een praktische manier te vestigen op het leven in deze wereld en op het zoeken naar oplossingen voor de problemen in deze wereld om een wereld te creëren die het beste is voor allen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'aandacht' te definieren en bepalen in en als eigenbelang als een polariteit van persoonlijke gevoelens, waarin ik enkel mijn aandacht vestig op dat wat mij een goed/positief gevoel geeft, en de rest van de werkelijkheid uit mijn perceptie filter --- zonder in te zien dat ik mij zelfs niet eens gewaar ben van waar die 'gevoelens' vandaan komen en hoe mijn omgeving in wezen opzettelijk inspeelt op die gevoelens zodat ik mijn aandacht zou vestigen waar mijn omgeving wil dat ik mijn aandacht vestig, om ervoor te zorgen dat ik een gelimiteerd systeem blijf als het product van mijn omgeving/het systeem, en dat ik nooit werkelijk het leven zou leren kennen in eenheid en gelijkheid met mezelf en dus nooit zal inzien wat er werkelijk aan de gang is in het bestaan/leven op aarde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de werkelijkheid niet te zien als wat ze werkelijk is - door mezelf te definieren in en als 'aandacht', als het filteren van wat ik zie met mijn ogen door enkel te zien, te begrijpen en te overwegen wat mij persoonlijk kan dienen in mijn persoonlijke overleving in deze wereld, en wat ik dus persoonlijk definieer als 'waardevol'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'aandacht' te definieren in en als het geloof en gevoel dat ik superieur ben aan de wereld/realiteit die ik zie met mijn ogen - in en als de kennis van goed/kwaad, juist/fout, positief/negatief -- en daarin nooit te hebben ingezien dat ik op die manier de wereld/realiteit nooit zou kunnen zien als wat ze werkelijk is, omdat ik enkel de voorgeprogrammeerde kennis en informatie die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als de geest zie --- en dat ik dus ook nooit de consequenties heb gezien die zich afspelen 'buiten mijn veld van perceptie' als de gevolgen van mijn daden hier op aarde, aangezien ik altijd enkel heb gehandeld vanuit en op basis van een enorm gelimiteerde visie/begrip op/van de werkelijkheid die ik zie met mijn ogen, die zich enkel limiteerde tot mijn persoonlijke verlangens/noden


Wordt vervolgd in Dag 202