Dag 595: Hoe we Demonen maken van onze Emoties

 Dag 595: Hoe we Demonen maken van onze Emoties

 Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

...Wat ik daarmee wil zeggen is dat het eigenlijk absurd is om te gaan reageren op je emoties, en dus op je 'emotionele lichaam', en je emoties 'niet te willen' - zoals ik mij bijvoorbeeld niet meer onzeker wilde voelen in sociale situaties. Ik reageerde op de emotionele reactie en ervaring van onzekerheid in mezelf met weerstand en beoordeling en verwerping omdat, ik wilde mij zelfzeker voelen - ik had een specifiek idee in mijn geest van hoe ik mij wilde uitdrukken. Wanneer ik immers naar de mensen om mij heen keek, en dan met name welbepaalde mensen in mijn omgeving, dan zag ik een expressie in hen die ik niet in mezelf herkende, een vloeiendheid en spontaniteit die prijsgaf dat zij zich comfortabel voelde in hun lichaam en lichamelijke uitdrukking. Dag 594: Hoe en Wanneer Ontstaan Emotionele Patronen in Onszelf?

Wat ik echter heb ontdekt door het bewandelen van mijn proces van het begrijpen en veranderen van wie ik ben in relatie tot mijn bestaan in lichaam en geest, is dat als en wanneer ik bepaalde delen van mezelf niet aanvaard als een deel van mezelf, zoals ik bijvoorbeeld niet wilde aanvaarden dat ik mij onzeker voel in relatie tot andere mensen, dan geef ik dat deel als het ware meer 'macht' over mij. Wat ik namelijk doe door bijvoorbeeld de emotionele reactie van onzekerheid in mezelf te beoordelen en mezelf ervan proberen weg te duwen, is dat ik in feite zeg tegen mezelf dat die onzekerheid een soort monster is, een demon die mijn geest binnendringt en die mij dingen doet ervaren die ik helemaal niet wil ervaren. En uiteraard, wanneer ik de onzekerheid dan zie als een 'demon', zal ik steeds reageren met angst op het moment dat ik de onzekerheid naar boven zie komen in mezelf - en wanneer ik reageer met angst, geef ik mijn macht weg aan datgene waar ik op reageer met angst omdat ik mezelf in en als die angst in de slachtofferrol plaats.

En dit op zich is dus vrij absurd omdat de emotionele ervaring simpelweg op zich een emotie is die ik zelf ben gaan creëren en opwekken in mezelf - maar nu, omdat ik erop ben gaan reageren met weerstand en beoordeling en angst, heb ik er iets 'meer' van gemaakt dan het eigenlijk is -- en ben ik mezelf onderhevig gaan plaatsen aan deze emotionele reactie. Waardoor dus, elke keer onzekerheid in mezelf naar boven kwam wanneer ik bij mensen was, voelde ik mij niet enkel onzeker maar ging ik mij ook nog eens angstig voelen in relatie tot de onzekerheid waardoor de hele ervaring in mezelf een grotere proportie aannam dan wat het eigenlijk aanvankelijk was. En uiteindelijk kreeg ik zelfs het gevoel dat ik zo gevangen zit in deze schijnbare monsterachtig intense ervaring van onzekerheid dat ik mij amper nog kon bewegen of uitdrukken in dat moment.
 

Het is dus door mezelf te vergelijken met de mensen die ik zie in mijn wereld en realiteit en te verlangen om te zijn zoals hen en mezelf te kunnen uitdrukken zoals hen, vanuit het startpunt van het verwerpen van de emotionele ervaring van onzekerheid die ik voelde in mezelf -- dat ik die stelling maak in mezelf dat ik mezelf niet aanvaard zoals ik ben omdat ik ga denken en geloven dat de uitdrukking en het bestaan van een ander beter is dan mijn uitdrukking en bestaan. En het is net in dat punt van het niet aanvaarden van mezelf dat ik mezelf een slachtoffer maak van mezelf als de delen van mezelf die ik niet aanvaard.

Omdat, in de plaats van die delen die mij 'parten spelen' in mezelf aan te pakken en te corrigeren, vanuit het startpunt dat die specifieke ervaringen niet het beste is voor mezelf, ben ik er in feite enkel van aan het wegkijken en probeer ik het als het ware zelfs te verbergen en onderdrukken voor mezelf omdat ik mezelf zo niet wil zien of aanvaarden. Ik bedoel, om bepaalde delen van mezelf daadwerkelijk te kunnen veranderen, moet ik er eerst één en gelijk mee staan, hetgeen wil zeggen dat ik eerst mezelf in de ogen kijk en zeg van 'ok, ik zie en besef dat dit is wie ik ben op dit moment', in en als het besef dat er niets 'negatief' of 'slecht' of 'fout' is aan de eigenschap van onzeker worden en mij onzeker voelen in relatie tot mensen, het is gewoon wat het is.

En dan vanuit dat startpunt kan ik beginnen met het onderzoeken van hoe en waarom het is dat die specifieke emotionele reactie van onzekerheid bestaat in mezelf in de eerste plaats. Omdat, ik bedoel, het is in feite maar vreemd dat er dingen bestaan in mezelf die ik zelf niet aangenaam vind en die ik verwerp. Het feit dat die dingen in mezelf bestaan wil zeggen dat ik er op een bepaald niveau in mezelf wel het nut van inzie, maar dat ik de specifieke achterliggende redenen voor mezelf verborgen houdt omdat het een realiteit van mezelf zou blootleggen die ik eigenlijk liever niet onder ogen kom.