In deze blog ga ik verder met het onderwerp 'Faalangst' - wat is Faalangst?, Hoe functionneert faalangst?, hoe heb ik faalangst gecreëerd?, wie ben ik in en als faalangst?,...
In deze Serie en voor Context, lees ook:
"Dag 211: Faalangst - Probleem, Oplossing en Beloning"
"Dag 212: Faalangst - Zelf Vergeving"
"Dag 213: Faalangst - De Grote Muur"
"Dag 214: Faalangst en het Verlangen naar Erkenning"
"Dag 215: Angst om te falen en verlangen naar erkenning (deel 2)"
"Dag 216: Verlangen naar erkenning en faalangst - zelf-correctie"
"Dag 219: Faalangst en de Rechtlijnigheid van Expressie"
"Dag 220: Is Het onderdrukken van Expressie het beste voor allen?"
"Dag 221: Wie neemt verantwoordelijkheid voor onze Expressie in deze wereld?"
Vandaag op school was ik iemand een kinesiologie-behandeling aan het geven en ik merkte dat ik de leerstof minder goed kende als zij en dat ik niet goed wist waar ik mee bezig was. De gedachte kwam op in mijn geest dat zij op mij neer zou kijken en mij zou zien als een 'klein kind' en geen respect zou hebben voor mij als ze zou zien dat ik niet goed weet wat ik doe en dat ik eigenlijk helemaal niet zo 'intelligent' ben als hoe ik mij vaak voordoe.
Ik zag dat ik enkel zal kunnen leren wanneer ik in de eerste plaats eerlijk ben over het feit dat ik niets weet en wanneer ik dus durf vragen stellen met een 'open geest', maar tegelijkertijd kwam er een beeld op in mijn geest waarin ik mezelf zag als een 'klein kind' en waarin ik zag hoe zij in haar geest 'op mij neer kijkt' en geen respect heeft voor mij als 'haar gelijke', als 'vrouw' --- en dus wilde ik blijven vasthouden aan het 'ego' door te doen alsof ik wel weet waar ik mee bezig ben - terwijl ik mij in mezelf angstig en gespannen voel als de angst dat zij mij zal zien 'falen', dat ze door mijn 'illusie'/'masker' zal prikken.
Ik zag plots in hoe ik tijdens mijn hele schooltijd nooit werkelijk iets geleerd heb omdat ik altijd bestond in dat 'ego' van het doen alsof ik wel alles weet, geloven dat ik het allemaal al weet en dat niemand mij ooit iets zal bijleren, waardoor ik de gelimiteerde hoeveelheid aan kennis en informatie en vaardigheden die ik in mezelf had opgeslagen ging gebruiken om te bewijzen aan mijn omgeving dat ik 'slim' ben, dat ik 'veel weet' en dat ik 'weet wat ik doe' om 'respect' te krijgen van mijn omgeving en om behandeld en gezien te worden als een 'gelijke' --- omdat ik mezelf had toegestaan het leerproces te definieren in en als een polariteit van 'leerling' en 'leerkracht', als een energetisch machtsspel tussen 'minderwaardig'/'inferieur'/'dom' en 'meer'/'beter'/'intelligent'/superieur, omdat dat een ervaring is die ik had geleerd tijdens mijn kindertijd --- waarin ik dus de positie van 'leerling'/'student' heb geassocieerd met een lage/negatieve ervaring en dus met angst. En op die manier heb ik mezelf dom gehouden --- door mezelf op/af te sluiten in de structuur/gevangenis van het ego als een 'fort' van 'zelf-bescherming' tegen de ervaring van inferioriteit/angst/minderwaardigheid.
Ik heb doorheen mijn kindertijd, en voornamelijk mijn tijd op school, en rond bepaalde familieleden die ook leerkracht waren, geleerd om de ervaring van schaamte te associeren met 'iets niet weten' en 'iets niet kunnen' omwille van hoe zij reageerden op mijn 'slechte punten' of 'foute antwoorden' of 'verstrooidheid', en hoe ik die reactie ervoer als 'neerkijkend' en associeerde met de gedachte dat ze 'geen respect hebben voor mij' en 'mij zien als een klein kind, een inferieur wezen' - waardoor ik een persoonlijkheid heb gecreëerd in mezelf van trachten te bewijzen dat ik intelligent en 'vaardig'/'kundig' ben, hetgeen impliceerde dat ik zo goed als mogelijk probeerde te verbergen dat ik eigenlijk niet echt weet waar ik mee bezig ben, dat ik mij eigenlijk heel onzeker voel over wat ik doe of zeg en dat ik doorgaans het gevoel heb dat ik niet echt iets weet over deze wereld. Ik heb geleerd om 'algemene kennis' op te slagen in mijn geest, en die te verwerken/reproduceren op een manier zodat ik hier en daar een leuke anekdote weet te vertellen of een 'inzicht' kan delen in bepaalde situaties, enkel en alleen om 'andere mensen' de illusie voor te houden dat ik een 'intelligent' persoon ben en dat ik dus hun 'respect' verdien - uit angst om mezelf te ervaren in die positie van een 'klein kind' waar niemand interesse in heeft, waar niemand naar wil luisteren en die niemand de moeite waard vindt omdat 'wat weet een kind nu'.
Ik heb daarin dus geleerd om alle mensen om mij heen te zien als 'de volwassenen', de 'superieuren', mensen die 'weten wat ze doen', die 'weten hoe de wereld werkt' en die dus 'interessant' zijn --- ik zag mijn ouders altijd vertellen over vanalles en nog wat tegen hun vrienden, ze wisten zo veel over zo veel verschillende dingen --- terwijl ik mij altijd zo verloren heb gevoeld in deze wereld, zo onzeker over alles, terwijl ik mijn best doe om die ervaring verborgen te houden voor 'de volwassenen' om iedereen te misleiden en te doen geloven dat ik 'evenwaardig' ben aan hen in mijn kennis/kunde. Het is allemaal een leugen geweest, ik ben een leugen geweest.
Ik zag dit punt vandaag en ik liet de spanning/gespannenheid van het ego als het geloof dat ik 'het allemaal weet' en 'zelf-verzekerd ben' los en stond mezelf toe om te communiceren, om vragen te stellen zonder mezelf tegen te houden door mijn vragen te beoordelen als 'dom' - en wat ik zag was fascinerend. Plots werd de leerstof helder, alsof er een wolk wegdreef voor mijn ogen, ik had de ervaring van 'vrijheid', de vrijheid om de leerstof voor de eerste keer werkelijk te leren kennen, in eenheid en gelijkheid met mezelf, om de leerstof werkelijk te integreren, door mezelf open te stellen en alle kennis in mijn geest die enkel bestond in en als de idee dat ik 'alles al weet' los te laten en te staan in het punt van 'onschuld', het besef dat ik eigenlijk niets 'weet', ik ben gewoon HIER en ik ben hier om te LEREN.
In mijn volgende blog zal ik zelf-vergeving uitschrijven over dit punt - om mezelf te bevrijden van de gevangenis van STRESS, van het ego, van de leugen van 'intelligentie' en 'sociale reputaties/status' - zodat ik mezelf in staat kan stellen om werkelijk HIER te staan in deze wereld, en de wereld op een echte manier te leren kennen, op alle vlakken. Omdat ik besef dat hoe ik geleerd heb om te leven compleet dysfunctioneel is - dat ons schoolsysteem kinderen niet op de beste manier ondersteunt, omdat ik mijn hele leven vergooid en verkwanst heb aan die ervaring van inferioriteit/minderwaardigheid die ik heb geassocieerd met 'kind zijn' als zogezegd 'niets weten', in vergelijking/tegenstelling tot de ervaring van superioriteit van het 'volwassen zijn' als zogezegd 'alles weten. Beide ervaringen zijn een leugen/illusie en niet het beste voor het leven op aarde.
Wordt vervolgd in Dag 223
No comments:
Post a Comment