Dag 764: Gevoelens vs Gezond Verstand: Wat is het beste voor jezelf?

Ter verderzetting op Dag 763: Hoe Betrouwbaar zijn Gevoelens Eigenlijk?, kijk ik in deze blog naar hoe je woorden kan herdefiniëren om ervoor te zorgen dat de invulling van de woorden die je leeft in je relaties met de mensen om je heen het beste is voor jezelf. In de voorgaande blog bracht ik het voorbeeld naar voor van hoe ik woorden zoals appreciatie, fascinatie en interesse leefde op een manier die in feite schadelijk was voor mezelf omdat ik deze woorden leefde op basis van gevoelens en niet op basis van gezond verstand.

Op basis van gevoelens wil dan zeggen dat ik bijvoorbeeld appreciatie, interesse en fascinatie zal hebben voor een persoon enkel en alleen omdat als en wanneer ik die persoon zie, er een gevoel binnenin mezelf naar boven komt waarin ik om de één of andere reden de hele tijd bij die persoon wil zijn, hen wil leren kennen en mijn eigen leven in het teken wil plaatsen van het vormen van een relatie met hen. En het is net deze eigenschap van 'om de één of andere reden', dat bedenkelijk is aan deze gevoelens. Ik zie namelijk niet echt wat het precies is aan deze persoon dat mij een gevoel van interesse doet ervaren tegenover hen en dat mij het gevoel geeft dat ik in hun aanwezigheid moet zijn; de interesse, appreciatie en fascinatie is immers volledig en alleen maar gebaseerd op het feit dat ik mij zo VOEL.

Het zou dus goed kunnen zijn dat deze persoon niet echt goed zou zijn voor mij en dat ik mezelf in mijn relatie met hen zou compromitteren, ik zou het niet eens merken omdat ik mij nog steeds gefascineerd en geinteresseerd zou voelen tegenover hen enkel en alleen omwille van dat gevoel in mezelf waarvan ik niet eens weet waarom of hoe het in mezelf bestaat. Dit is dus de valstrik van gevoelens en van het blind vertrouwen van gevoelens zonder gezond verstand toe te passen.

Gezond verstand zou je bijvoorbeeld laten zien hoe en wie de ander persoon is en of ze wel bij je passen op een manier die ondersteunend is voor jezelf in tegenstelling tot afbrekend of compromitterend, ongeacht hoe je je voelt in relatie tot hen. Als je gezond verstand toepast zal je vaak merken dat je gevoelens je leugens voorhouden door bijvoorbeeld een ervaring van aantrekking te verbinden met een bepaald persoon die je dan uiteindelijk blijkt te misbruiken of wiens persoonlijkheid simpelweg niet bij de jouwe past en veel conflict veroorzaakt in jezelf en je leven.

Zo ook zag ik dat de ervaring van appreciatie, interesse en fascinatie die ik ervoer tegenover deze welbepaalde persoon simpelweg niet gebaseerd was op gezond verstand omdat de relatie die ik met deze persoon had gecreëerd nooit ondersteunend of voedzaam was voor mezelf. En dat had niets te maken met wie hij was, maar eerder met het feit dat ik mezelf in de eerste plaats nooit heb leren kennen en dat ik met andere woorden nooit vraagtekens geplaatst heb bij de gevoelens, emoties en/of gedachten die in mezelf naar boven komen. Ik aanvaardde steeds dat als ik mij verliefd of aangetrokken voel tot iemand, dan moet ik die persoon absoluut in mijn leven hebben omdat ik dat gevoel ook absoluut vertrouwde. En zo heb ik mezelf dan in veel relaties en situaties geplaatst waarin ik mezelf eigenlijk aan het onderdrukken en zelfs misbruiken was gewoon om dat gevoel in mezelf te kunnen gehoorzamen en bewaren in de plaats van te doen wat het beste is voor mezelf en gezond verstand toe te passen om te realiteit te kunnen zien van wat de eigenlijke implicaties waren van de relatie in mezelf en mijn leven.

Het was dan ook pas bij het introduceren van het proces om woorden te herdefiniëren dat ik dit verschil begon te overwegen tussen gevoelens en gezond verstand en begon te verstaan dat als ik mezelf toesta blindelings mijn gevoelens te volgen zonder gezond verstand toe te passen, ik in wezen mezelf aan het schaden ben zonder het zelfs te beseffen.

Wordt vervolgd in dag 765

Dag 763: Hoe Betrouwbaar zijn Gevoelens Eigenlijk?

Door in de voorgaande blogs te onderzoeken hoe ik het woord 'diepgang' geleeft heb doorheen mijn leven, heb ik nogmaals ondervonden hoe belangrijk het is om woorden te herdefiniëren. Zo heb ik onlangs ook beseft hoe ik mezelf had vastgezet in het leven van woorden zoals 'appreciatie', 'interesse' en 'fascinatie' op een manier die in feite zeer compromitterend was in mijn relatie met mezelf alsook mensen om mij heen. Ik had voordien nooit ingezien dat hoe je jezelf en je relaties met anderen ervaart zeer veel afhangt van de woorden die je leeft en hoe je die woorden leeft, dus onderzoekte ik ook nooit echt hoe dat eigenlijk in elkaar zit.

Het was pas wanneer ik dan een bepaalde ervaring die steeds in mezelf bleef naar boven komen ging onderzoeken vanuit het oogpunt deze ervaring eindelijk te kunnen verwerken, dat ik besefte dat de ervaring gewoonweg gebaseerd was op specifieke woorden die ik aan het leven was en dan voornamelijk op de invulling van die woorden die ik in mezelf had laten bestaan. Had ik met andere woorden ooit stilgestaan bij wie ik ben vanbinnen en gekeken naar welke woorden ik leefde en hoe ik deze woorden leefde, dan had ik ook nooit deze welbepaalde ervaring in mezelf gecreëerd.

Ik merkte bijvoorbeeld dat ik, elke keer wanneer ik een bepaald persoon in mijn omgeving zag of tegenkwam of zelfs wanneer ik aan die persoon dacht, ik steeds op dezelfde manier reageerde met een bepaald gevoel van opwinding hetgeen aanvoelde als een soort van 'verliefd zijn'. Op rationeel vlak redeneerde ik dan steeds dat het eigenlijk absurd is voor mij om mij zo te ervaren omdat ik zeer gelukkig ben met mijn huidige partner en ik ook absoluut niet op zoek ben naar iets of iemand meer, beter of anders. Telkens wanneer die ervaring van 'verliefdheid' in mezelf naar boven kwam, reageerde ik er dan ook op met een soort van schok en een achterliggende gedachte van 'waarom voel ik mij in godsnaam nu zo?!!', waarin ik in feite niet wilde aanvaarden dat dit de ervaring was die in mezelf naar boven kwam aangezien het op rationeel vlak geen steek hield.

Wanneer ik dan bemerkte dat de ervaring toch aanhield en niet zomaar weg te redeneren viel, paste ik het gereedschap van schrijven toe om te onderzoeken wat de ervaring in mezelf eigenlijk op gebaseerd was. Zo stelde ik vast dat die ervaring die ik aanvankelijk veralgemeende onder de noemer van 'verliefdheid', eigenlijk meer een soort van appreciatie, fascinatie en interesse was in relatie tot deze welbepaalde persoon. En dit omdat ik steeds bepaalde kwaliteiten, uitdrukkingen en eigenschappen had gezien in hem die ik in mezelf niet herkende, waardoor ik mij dan gefascineerd en geïnteresseerd voelde zowel als een appreciatie ervoer voor de schijnbaar 'unieke eigenschappen' die ik in hem leek te zien.

En het was wanneer ik deze woorden kon benoemen - van 'fascinatie', 'interesse' en 'appreciatie' - en deze woorden en mijn beleving ervan in vraag ging stellen, dat ik inzag hoe ik deze woorden steeds heb geleeft in de context van hoe ik mij VOELDE. Ik had met andere woorden nooit werkelijk zelf op bewuste wijze invulling gegeven aan bijvoorbeeld het woord 'appreciatie' en wat dit woord voor mij op concrete wijze betekent; ik liet dit woord invullen door de gevoelens die van ergens diep binnenin mezelf zomaar naar boven leken te komen telkens wanneer ik die persoon zag. Het probleem met gevoelens is dan dat ik net niet echt weet waar ze vandaan komen, hoe ze bestaan en waarom ik ze net voel en dan gaan ze soms nog compleet tegen de rede in en zijn ze rechtuit onpraktisch en zelfs potentieel schadelijk.

Ik begreep dat ik nooit verantwoordelijkheid had genomen om zelf invulling te geven aan de woorden die ik leef in relatie tot bepaalde personen en omstandigheden en dat ik daardoor mezelf zomaar had laten sturen en bepalen door dingen zoals gevoelens door er steeds maar te zijn vanuit gegaan dat gewoon omdat een gevoel vanuit mezelf komt, het daarom ook te betrouwen is en het beste met mij voor heeft. Terwijl ik bijvoorbeeld in deze situatie in verband met de gevoelens van appreciatie, interesse en fascinatie die ik ervoer tegenover iemand, zag dat deze gevoelens eigenlijk volledig willekeurig waren en in wezen niets te maken hadden met wat woorden zoals appreciatie, interesse en fascinatie eigenlijk echt betekenen.

Wordt vervolgd in Dag 764

Dag 762: Wat er Schuilt onder het Oppervlak van je Persoonlijkheid

Wat ik dus in mijn verlangen om diepgang te vinden en te creëren in mezelf en in mijn leven niet besefte dat ik eigenlijk de hele tijd enorm oppervlakkig bezig was en steeds oppervlakkiger aan het worden was en dan wel omdat ik 'diepgang' definieerde in bijvoorbeeld de dingen die ik zegde, hoe ik eruit zag of de vrienden die ik had en hoe ik mijn leven inschikte. Ik was dus met andere woorden de illusie en de externe presentatie aan het creëren van zogezegde 'diepgang' om mezelf er in feite van trachten te overtuigen dat ik geen oppervlakkig iemand was en dat ik diepgang had vanbinnen.

Uiteindelijk voelde ik mij vanbinnen, ondanks al de moeite die ik deed om 'niet oppervlakkig te zijn', toch steeds leeg en verlangde ik naar echtheid in mijn leven, naar het gevoel dat de dingen die ik doe op de één of andere manier zin hebben en niet zomaar een soort van toneelspel zijn waarin ik mij des te meer een soort clown voelde. Diep vanbinnen op een bepaald niveau in mezelf besefte ik immers wel waar ik mee bezig was; ik zag wel dat ik me op een bepaalde manier voordeed opdat ik een meerwaarde kon ervaren en de leegte en saaiheid die ik ervoer in mezelf kon verbergen. Ik begreep ergens wel dat de diepgang die ik trachtte te bereiken slechts een persoonlijkheid was waar ik instapte; een persoonlijkheid met bepaalde manieren van spreken, denken en mij gedragen als een soort personage in een film dat ik probeerde te belichamen.

Des te meer ik mezelf in die persoonlijkheid probeerde te verliezen, des te meer ervoer ik eigenlijk het sterke contrast tussen wie ik werkelijk was vanbinnen en hoe ik mij voordeed langs buiten, alsook de valsheid van mijn bestaan die ik aan het toestaan was in mezelf. Het was pas wanneer ik mijn proces begon te bewandelen om oprechtheid met mezelf te beoefenen en met andere woorden mezelf niet meer te verbergen achter persoonlijkheden, dat ik begon te beseffen dat ik pas echte diepgang kon ervaren en ook werkelijk kon belichamen als en wanneer ik die zelf-oprechtheid toepaste.

Het was pas wanneer ik oprecht was met mezelf over wat ik aan het doen was binnenin mezelf en over de tegenstrijdigheden en valsheden die ik had toegestaan in mezelf, dat ik dat gevoel van 'echtheid' kon ervaren waar ik al zo lang eigenlijk naar op zoek was geweest. Voor de eerste keer had ik het gevoel dat ik meer 'echt' was vanbinnen, net omdat ik ook meer opr-echt was met mezelf.

De diepgang die ik ervoer ontstond in het onder ogen komen van en het in de ogen kijken van mezelf, in de plaats van trachten weg te kijken of mezelf proberen te verstoppen achter personages van schijnbare en onoprechte diepgang. Ironisch genoeg was het aanvaarden van de simpele realiteit van wie ik ben vanbinnen hetgene dat mij ondersteunde om ware diepgang te creëren en te belichamen in en als mezelf; het was het aanvaarden van en het eerlijk zijn over mezelf als zijnde simpelweg wie ik ben en niet 'meer', niet 'beter' dan de meest simpele versie van mezelf als zijnde namelijk wie ik altijd geweest ben vanaf ik een kind was tot nu. Oprecht zijn met jezelf staat je toe in je diepste kern te kijken, en dat is wat het wil zeggen om diepgang te hebben. Het is niet iets dat echt gezien kan worden door andere mensen, het is geen persoonlijkheid en het is niets speciaals, maar het is écht.

Dag 761: De Oppervlakkigheid in de Angst om Oppervlakkig te zijn

Iets wat ik meer en meer ben beginnen merken is dat er vaak een zekere ongemakkelijkheid bij mij vanbinnen naar boven komt wanneer ik met mensen gesprekken houdt. En bij het onderzoeken van die ongemakkelijkheid en waarom het is dat ik mij eigenlijk zo ongemakkelijk voel, realiseerde ik mij dat ik in wezen aan het reageren was op de schijnbare 'oppervlakkigheid' die ik scheen te zien in de conversaties.

Ik bedoel, dit is eigenlijk een patroon dat ik geleefd heb, namelijk dat ik mij altijd verzette tegen het houden van zogezegde 'oppervlakkige' conversaties, zoals bijvoorbeeld steeds praten over het weer, of altijd dezelfde vragen stellen over de persoon in kwestie zijn/haar leven of steeds over dezelfde onderwerpen praten omdat het makkelijke 'go-to' onderwerpen zijn als het gesprek stroef verloopt.

De ongemakkelijkheid creëerde ik dus zelf omdat ik ergens in mijn achterhoofd in feite mezelf aan het beoordelen was telkens wanneer ik dacht dat ik een 'oppervlakkig' gesprek aan het houden was met iemand of oppervlakkige vragen aan het stellen was, of ik beoordeelde anderen wanneer ik hen hetzelfde zag doen. Maar wat die beoordelen dan eigenlijk doen is een soort van druk creëren binnenin mezelf waarin ik het gevoel heb dat ik anders moet zijn en doen en dat ik niet mezelf mag zijn, omdat ik zogezegd 'te oppervlakkig' ben. Maar ja, hoe kan je zomaar 'anders' zijn dan wie je eigenlijk bent en dan wat er in feite natuurlijkerwijze naar boven komt? Dus uiteindelijk voel e je dan gewoon gestresseerd en ongemakkelijk vanbinnen omdat je dat interne conflict creëert van iemand anders te willen zijn dan wie je eigenlijk bent en anders proberen te doen dan wat je aanvankelijke reflext/tendens is.

Ik heb dan steeds veel moeite gedaan om niet 'oppervlakkig' te zijn, maar uiteindelijk zorgde dat enkel voor meer ongemakkelijkheid en intern conflict wanneer ik dan met mensen praatte en mij in sociale situaties bevond waarin praten over het weer nu eenmaal iets is dat veel gedaan wordt. Wat ik echter nooit heb ingezien of begrepen is dat het niet gaat om wat je doet maar eerder om wie je bent in wat je doet. Het gaat bijvoorbeeld niet om wat je zegt, of je nu over het weer praat of steeds dezelfde vragen stelt of het over dezelfde onderwerpen hebt, omdat uiteindelijk wat je zegt toch maar informatie is. En waarde hechten aan die informatie is net wat in wezen oppervlakkig is.

Oppervlakkigheid wordt met andere woorden dus niet bepaald door de dingen die je al dan niet zegt, maar eerder door wie je bent in relatie tot wat je zegt en tot hoe je jezelf uitdrukt. Als jij waarde hecht aan het 'hoe' en het 'wat' van je uitdrukking en je dus druk maakt over hoe het eruit ziet, dan hecht je waarde aan de oppervlakkige dimensie van wie je bent, namelijk hoe je eruit ziet, en dan ben je dus zelf oppervlakkig bezig. Echte diepgang zit niet in de dingen die je zegt of hoe of wat je zegt, maar in wie je bent in wat je zegt. Je kan bijvoorbeeld in conflict zitten met jezelf omdat je jezelf aan het beoordelen bent op wat je zegt en hoe je het zegt, en daarin eventueel ook conflict of beoordelingen uitlokken in de mensen om je heen die beïnvloed worden door wie je bent. Of je kan bestaan in onvoorwaardelijke zelf-aanvaarding wat je ook zegt en hoe je je ook uitdrukt, en dan is dat uiteindelijk wat telt want dat is wie je werkelijk bent diep vanbinnen.

Diepgang creëren en diep zijn wil dus zeggen dat je de waarde verplaatst van 'wat' je zegt en 'hoe' je het zegt, naar wie je bent vanbinnen in en achter hoe je jezelf uitdrukt, waarin je weet dat het niet uitmaakt of je nu over het weer praat of duizend keer dezelfde vragen stelt of dingen zegt want dat is immers de oppervlakkige dimensie van de realiteit - het gaat erom dat jij weet wie je bent vanbinnen en dat dat de werkelijke waarde van jezelf bepaalt - dat is echte diepgang.

Dag 760: Wat is de Zin van Zinloos Geweld?

In deze blog zoemen we wat dieper in op de term 'zinloos geweld' en kijken we specifiek naar de perceptie in de geest die gecreëerd wordt door deze term. De perceptie zijnde dat bepaalde vormen van geweld 'zinvol' zijn en dat andere vormen van geweld 'zinloos' zijn. Ook is het interessant om te bemerken hoe de term 'zinloos geweld' op zich een aanvaarding van 'geweld' in de wereld en samenleving impliceert, en dan wel door de onderliggende suggestie dat er sommige vormen van geweld bestaan die 'zinvol' - en daardoor 'gerechtvaardigd' en 'aanvaardbaar' - zijn.

Als voorbeeld kan je nemen de explosies in Brussel op 22 Maart 2016. Daarnaar kan verwezen worden als 'zinloos geweld'. Onze media maakt zelfs vaak gebruik van deze term. Om maar een aantal voorbeelden aan te halen:

• Brussel vecht tegen zinloos geweld (Weekend Knack)
• Man in levensgevaar na zinloos geweld in Brussel (HLN)
• Nederlandse politie zoekt Belgische daders van zinloos geweld (Het Nieuwsblad)
• Zinloos geweld op fuif meteen voor rechter (De Morgen)

Zinloos geweld is, net zoals het woord 'terrorisme', één van die concepten die we als samenleving zomaar schijnen aanvaard te hebben omdat iemand ooit begonnen is met het gebruik ervan, maar waarbij we niet echt lijken te zien of begrijpen wat er in en achter de woorden zelf eigenlijk gesuggereerd en geimpliceerd wordt.

Als je als buitenstaander bijvoorbeeld kijkt naar de aanslagen in Brussel of naar een individu die een schijnbaar onschuldig persoon vermoord, kan je zeggen van 'ja, dat is zinloos geweld'. En daarmee wil je dan zeggen dat de daden die gepleegd werden op het eerste zicht geen 'zin' of 'rede' lijken te hebben omdat de slachtoffers op het eerste zicht niets te maken lijken te hebben met de dader of de daad. Wat hadden al die mensen die toevallig op de luchthaven of de metro waren tijdens de explosies nu te maken met het gebeurde? Zij waren immers maar op de foute plek op het foute tijdstip. En wat heeft de persoon die toevallig over het voetpad wandelde in het moment dat een voorbijganger plots goesting kreeg om iemand te kwetsen of te vermoorden nu te maken met wat hen overkwam? Zij waren ook maar op het foute moment op de foute plek.

Toch is het bestempelen van dit soort daden als 'zinloos geweld' echter een limitatie op de realiteit plaatsen. Of beter gezegd plaats je een limitatie op je eigen perceptie van de realiteit. En dit namelijk omdat, hoewel de daad voor jou op het eerste zicht persoonlijk geen 'zin' leek te hebben, had het voor de dader steeds wel zin.

Wat is 'zin' immers? Wat is het dat 'zin geeft' aan dingen? Is het niet enkel de 'zinnen' in je geest, als met andere woorden je gedachten, die je toefluisteren wat voor jou belangrijk is en wat niet, wat goed en slecht is en juist en fout? En waar komen die gedachten vandaan? Als je wil weten wat de 'zin' is dat een persoon ziet in de daden die hij/zij verricht en uitvoert, is het maar een kwestie om te begrijpen wat de 'zinnen' zijn die door hun geest gaan en waar ze die zinnen geleerd hebben.

En om te begrijpen hoe gedachten gevormd worden in de geest van een mens, moet je in hun schoenen kunnen staan en moet je doorheen hun leven wandelen om te begrijpen hoe ze geworden zijn wie ze vandaag zijn en hoe hun overtuigingen, ideëen, percepties en gedachten over zichzelf en de wereld waarin ze bestaan tot stand gekomen zijn. Dit wil dan echter zeggen dat je dit eerst met jezelf dient te doen. Weet jij immers waar je eigen gedachten vandaan komen en hoe jij precies geworden bent wie je nu bent als persoon en individu in deze wereld?

Hoe kan je trouwens zeggen dat de daden van een ander geen zin hebben wanneer je zelf niet begrijpt hoe het mechanisme waarmee jij zelf zin geeft aan je eigen daden en bestaan werkt? Ook zal je pas oplossingen kunnen vinden voor het schijnbaar 'zinloos' geweld in je samenleving en realiteit, wanneer je in de eerste plaats kan verstaan wat het is dat precies zin geeft aan dingen en wanneer je beseft dat niets ooit 'zinloos' is, omdat er altijd wel bepaalde 'zinnen' in onze geest zijn die de aanleiding vormen tot de daden die we verrichten.

Dag 759: De Vijand die je ziet in een Ander is de Vijand die schuilt Vanbinnen

Eén van de dingen die ik tot dusver geleerd heb uit het samenleven in een groep van mensen, specifiek mensen die niet meteen aan je verwant zijn en waar je dus ook niet automatisch een 'verwantschap' of 'connectie' mee ervaart, is dat er een automatische houding van zelf-bescherming en -verdediging bestaat in de geest tegenover die andere mensen in de groep.

En die houding komt aan het oppervlak wanneer iemand bijvoorbeeld een fout maakt of wanneer iemand aan je spullen komt of op de één of andere manier tussen jou en je plannen komt. Het is een houding waarin je in zulk 'n momenten heel snel en scherp reageert met een ervaring van kwaadheid, frustratie of irritatie tegenover de persoon in kwestie. Het is het automatisch en onmiddellijk veronderstellen dat die persoon kwade bedoelingen gehad moest hebben of dat ze je opzettelijk probeerden te kwetsen ofzo.

Die houding van het zien van de ander als vijand is wat er steeds onder het oppervlak lijkt te drijven in relatie tot de mensen om ons heen. We zullen uiteraard wel zo vriendelijk en begrippelijk mogelijk zijn, maar dan vanaf het moment dat iets in je wereld en omgeving misloopt of moeilijk gaat omwille van wat een ander gedaan heeft komt die onderliggende reactie van zelf-bescherming naar boven in de vorm van gedachten waarin je de ander beschuldigt en ervaringen van irritatie, frustratie en kwaadheid. En het is in die automatische reactie dat duidelijk wordt dat onder al de vriendelijkheid in wezen een vijandigheid schuilt in relatie tot de mensen in je omgeving. Maar die verscholen en onderdrukte vijandigheid komt enkel naar het oppervlak in momenten waarin er dingen 'mislopen'.

Ik ben mij zelf pas onlangs gewaar geworden van deze automatische reactie op de mensen om mij heen waarin ik er bijvoorbeeld steeds vanuit ga dat mensen opzettelijk kwade bedoelingen hebben of opzettelijk niet attent zijn of niet genoeg opletten elke keer wanneer er iets gebeurt dat mij in de weg staat op de één of andere manier.

Een voorbeeld is bijvoorbeeld in het delen van een wasmachine waarbij ieder persoon zijn/haar dag heeft om de machine te gebruiken, maar wanneer ik mijn was wil doen merk ik dat er was van iemand anders in de machine steekt. Mijn eerste reactie is er in dat moment één van frustratie op de persoon wiens was in de machine steekt omdat het 'hun dag niet is'. In mijn geest komen dan beschuldigende gedachten naarboven waarin ik hen er bijvoorbeeld van beschuldig dat ze 'om niets geven', dat ze 'achteloos zijn' en 'geen moeite doen om attent te zijn voor een ander'. Wat ik in die gedachten en reacties dus aan het doen ben, is het vormen van een bepaald beeld van de persoon als zijnde een soort van booswicht, namelijk iemand die kwaad doet, een 'slecht persoon'/'slecht karakter'.

Maar in de werkelijkheid is geen enkel mens zomaar 'slecht' of 'kwaadaardig'. Er kunnen zoveel redenen zijn waarom mensen doen wat ze doen, en geen enkele van die redenen is ooit werkelijk 'van slechte aard'. Ik voelde me dus verbaasd wanneer ik zag hoe snel en hoe vaak ik echter ok die manier reageerde waarin ik in momenten een beeld schilderde in mijn geest van een ander persoon als zijnde 'slecht', gewoon omdat ze iets gedaan hadden dat mij persoonlijk in de weg stond en waarvan ik persoonlijk dacht dat ze 'het niet hadden mogen doen'.

Sinds ik mij gewaar ben geworden van deze perceptie in mijn geest waarin ik de mensen om mij heen zie als mijn 'vijanden' en in feite zeer snel en zeer makkelijk het ergste denk van hen. En het eigenaardige hierin is dat ik mezelf dus niet herken in anderen. Ik zal dus makkelijk denken dat andere mensen kwade bedoelingen hebben of 'om niets geven', maar ikzelf ben in mijn ogen steeds 'goed' en heb steeds zogezegd 'goede bedoelingen'. Dus vroeg ik mezelf af van 'waarom is dat eigenlijk, dat ik niet zie, besef of begrijp dat andere mensen net als ik zijn? Waarom is het dat ik zo een gelimiteerd perspectief heb op mijn realiteit dat ik ervan overtuigd ben dat ik de enige ben die 'goed' is en iedereen die 'ik' niet is, is 'slecht' of op de één of andere manier niet zo 'goed' als ik ben?

En, hoe komt het dat ik nooit gezond verstand heb toegepast en heb beseft dat ik ook maar gewoon een mens ben in deze wereld en dat mensen eigenlijk allemaal min of meer hetzelfde in elkaar zitten en dat hoe ik besta in mezelf en hoe ik in elkaar zit in mijn geest, is eigenlijk precies hetzelfde als wie andere mensen zijn vanbinnen? Dit houdt dus in dat andere mensen mijn 'vijanden' niet zijn, net zoals ik de vijand van anderen niet ben. En dat ik dat dus ook enkel zo zal kunnen zien en ervaren als en wanneer ik mijn eigen reacties van vijandigheid - namelijk de irritatie, frustratie, kwaadheid en beschuldigingen - binnenin mezelf laat vallen.