Dag 747: "Ik vind je gewoon niet leuk", de Meningen die je hebt over Anderen

Soms betrap ik me erop dat er een stem opkomt in mijn geest waarin ik als het ware zeg tegen een onzichtbare persoon in mijn geest dat ik die of deze individu 'gewoon niet leuk vind'. Uiteraard gaat het om een individu waar ik op een bepaald moment aversief op gereageerd heb en/of waar ik wrok tegen houd. Het is dus eigenaardig wanneer ik mezelf in mijn eigen geest mijn mening over die persoon zie uiten tegen... Mezelf.

Ik bedoel maar, het is eigenaardig omdat er letterlijk niemand anders in mijn geest bestaat buiten mezelf, dus wanneer ik conversaties houd in mijn geest over iemand ben ik duidelijk op zoek ben naar een vorm van steun voor die mening en voor hoe ik mij voel over die persoon die ik dus 'niet leuk vind'. Ook al is die steun een illusie die enkel in mijn geest bestaat, aangezien ik in wezen enkel aan het klagen ben tegen mezelf terwijl ik in mijn verbeelding alsof doe dat het iemand anders is waar ik tegen aan het klagen ben.

Hoe en waarom gebeurt en ontstaat dit fenomeen dus van het praten tegen jezelf in je eigen geest terwijl je zelf de werkelijkheid verbergt en doet alsof je tegen iemand anders aan het praten bent, zodat je een vorm van ondersteuning en overeenstemmigheid kan ervaren? Waar komt die drang om alsof te doen vandaan en waarom zijn we niet volledig eerlijk met onszelf over wat we eigenlijk aan het doen zijn en over het feit dat wat er in onze geest omgaat (zoals het schijnbaar krijgen van ondersteuning van anderen) niet eigenlijk echt is?

Wat interessant is om te realiseren is wanneer je kijkt naar de reden waarom je in de eerste plaats op zoek bent naar steun voor je mening over iemand. Waarom is het niet genoeg dat jij weet hoe je je voelt over iemand of wat je mening is over iemand? Is het misschien omdat die mening en die gevoelens in wezen niet echt zijn en daardoor ondersteuning nodig hebben in de vorm van andere mensen die knikkebollen en zeggen van 'ja, ja, je hebt gelijk', 'het is zoals jij het ziet!'.

Is het ook niet een teken van wanhoop om, als je niet meteen een ander persoon vind om je mening mee te delen of als je je niet op je gemak voelt om je meningen te delen met de mensen in je omgeving, dan te gaan doen alsof je die steun krijgt door interne conversaties te houden met denkbeeldige personen in je geest gewoon zodat jij je gerechtvaardigd kan voelen over hoe je denkt of hoe je je voelt over iemand? En is dat op zich dan ook niet een teken dat je ergens ver in je achterhoofd eigenlijk ook wel weet dat die gevoelens en meningen in wezen irrelevant zijn?

Het is een eigenaardige dynamiek om gade te slaan, wanneer je jezelf in je geest gesprekken ziet hebben met als doel dat jij je verstevigt voelt in jouw meningen of gevoelens over een persoon en/of situatie terwijl je je achter het masker van zelf-zekerheid in verband met die meningen, reacties en gevoelens in wezen compleet het tegenovergestelde voelt, namelijk wanhopig, onzeker, angstig en verloren.

In de volgende blog deel ik hoe je die gepolariseerde dynamiek in je geest waarin je in wezen een machteloosheid aan het creëren bent in jezelf in relatie tot de situatie/persoon waar je interne conversaties over aan het houden bent, kan veranderen tot een echte zelf-zekerheid en stabiliteit.

Dag 697: Wat je Zegt ben je Zelf! - De realiteit achter Beoordelingen

Ter verderzetting op Dag 696: Je Geest, een Politieke Arena? ga ik in deze blog verder op hoe en waarom het is dat wanneer je iemand ergens van beschuldigd, je vaak tegelijkertijd in feite precies hetzelfde aan het doen bent als waar je die ander van aan het beschuldigen bent.

In de voorgaande blog heb ik het voorbeeld aangehaald van het beoordelen en veroordelen van een groepje mensen omdat ze aan het roddelen zijn. Terwijl je hun roddelgedrag aan het veroordelen bent door meningen in je gedachten te creëren zoals 'dat doe je toch niet', 'roddelen is kinderachtig' en 'je bent arrogant en achterbaks als je roddelt', ben je dus - zoals ook besproken in Dag 696 - bezig met het zoeken naar ondersteuning voor je meningen van andere mensen, oftewel in je geest of in je fysieke realiteit.

Meningen is iets in onszelf waar we doorgaans erkenning of ondersteuning voor zoeken van anderen. Bijvoorbeeld deze meningen in relatie tot en over 'roddelgedrag', zoals de mening 'roddelen is kinderachtig', dat is een mening die veel mensen houden over roddelgedrag omdat het een collectief aanvaarde beoordeling is over een specifiek gedrag. En het zijn dit soort beoordelingen die een soort van sociale orde houden in de samenleving, wanneer de meeste mensen dezelfde meningen delen in verband met wat goed en slecht en juist en fout is.

Uiteraard zijn er ook veel verschillen van meningen, en dat is waarom we ons vaak maar met een specifiek aantal mensen gaan identificeren, mensen die dan onze 'vrienden' zijn, namelijk zij die onze meningen delen en ondersteunen en ons met andere woorden het gevoel geven dat onze persoonlijke mening ertoe doet, belangrijk is en vooral ook 'juist' is.

En als je dan eens goed kijkt naar wat je dan eigenlijk aan het doen bent wanneer je ondersteuning zoekt bij andere mensen voor jou mening over iemand, dan zal je misschien opmerken en beseffen dat dit precies hetzelfde is als roddelen. Dat is immers wat er gebeurt wanneer iemand roddelt, hij of zij is namelijk in dat moment ondersteuning aan het zoeken voor zijn/haar mening over de persoon waarover hij/zij aan het 'roddelen' is, teneinde die ene persoon te kunnen op de één of andere manier in het nauw drijven of buitensluiten of viseren.

En wanneer je de 'roddelaar' in jouw mening gaat beoordelen, dan doe je het hetzelfde omdat je dan ook die persoon in feite in het nauw probeert te drijven met je beoordelingen en beschuldigingen, je probeert hen te viseren en op de één of andere manier buiten te sluiten doordat jij je vinger naar hen wijst en zegt van 'JIJ hebt geroddelt' en 'JIJ gedraagt je kinderachtig'. En die mening kan onschuldig aanvoelen omdat je zelf het gevoel hebt dat jij de goede persoon bent in deze situatie omdat jij een ander wijst op hun onheus  en ongepast gedrag, dus jij bent zogezegt degene die het goede voorheeft want jij wil gewoon dat die persoon stopt met roddelen en stopt met het kwetsen van anderen door dat roddelgedrag.

Maar je ziet niet dat de manier waarop je dat doet eigenlijk juist hetzelfde is als 'roddelen', het is gewoon anders verpakt. En daarin ligt vaak het gevaar, in hoe we dingen verpakken voor onszelf, omdat we dan vaak niet zien dat wij net hetzelfde doen als waar we anderen soms van beschuldigen, het ziet er aan het oppervlak gewoon anders uit.

Dag 696: Je Geest, een Politieke Arena?

Als verderzetting op:

Die beoordelingen, als je er werkelijk naar kijkt, zijn als het ware manipulatie technieken die je gebruikt om de persoon wiens gedrag je beoordeelt en veroordeelt zich schuldig te doen voelen over hun gedrag, zodat ze hopelijk hun 'fout' inzien en zodat jij je niet meer angstig hoeft te voelen. Maar door dat te doen, plaats je jezelf eigenlijk net in een slachtoffer positie tegenover die persoon en tegenover het gedrag dat zij uitten.  (Dag 695: Hoe we onze Kwaardheid rechtvaardigen met Beoordelingen)

Hoe is het dus dat je jezelf in een slachtoffer positie plaatst tegenover de mensen wiens gedrag je beoordeelt/veroordeelt, zoals in het voorbeeld van het beoordelen en veroordelen van het zien van roddelgedrag? In de vorige blogs heb je al kunnen zien en realiseren hoe het is dat beoordelingen en specifiek de reacties van kwaadheid eraan verbonden, welbepaalde angsten in jezelf herbergen en dat je die beoordelingen en reacties van kwaadheid en verontwaardiging in feite gebruikt als een middel om jezelf te trachten beschermen tegen datgene waar je eigenlijk angst van hebt.

Zoals in het voorbeeld waarin je eigenlijk angst hebt dat mensen over jou zouden roddelen, en dus om jezelf proberen te beschermen tegen het roddelgedrag dat je bepaalde mensen ziet uiten, ga je je kwaad maken op die mensen en ga je dingen denken en zeggen zoals 'doe eens volwassen! Roddelen is geen teken van volwassenheid', of 'hoe arrogant moet je zijn om zo aan achterklap te doen!'. Omdat, wanneer je zo'n dingen zegt of denkt, voel je je gerechtvaardigd in je kwaadheid omdat je het gevoel hebt dat andere mensen er ook zo over zouden denken en de meeste mensen zouden die 'roddelaars' ook op die manier beoordelen en veroordelen op hun gedrag.

En, gebaseerd op het principe van 'samen sta je sterk', kan je die idee dat je in je mening ondersteund zou worden door 'de meeste mensen' en dat de meesten met jou akkoort zouden gaan en achter je zouden staan in wat je zegt  dan gebruiken als een soort 'groepsdruk' om de mensen die je aan het beoordelen bent in een positie te plaatsen van de 'minderheid' waardoor zij zich dan op hun beurt angstig en minderwaardig voelen. En dit zodat zij dan uiteindelijk zouden stoppen met het gedrag waar jij aanvankelijk op had gereageerd met angst.

Dit lijkt nogal een uitgebreidt en complex gedoe maar dat is hoe de geest in z'n werk gaat en hoe je jezelf in je eigen geest probeert te beschermen van je eigen angsten, door middel van het vormen van meningen en beoordelingen en het krijgen van ondersteuning van andere mensen zodat je drukkingskracht hebt. Je geest en de manier waarop je vanuit je geest je omgeving als andere mensen benaderd lijkt dus heel veel op een politieke arena.

En nog interessanter is dat, wanneer je eigenlijk kijkt naar wat je zelf dan doet door zo'n beoordelingen te vormen en door het gedrag te veroordelen van de 'roddelaars' en dan ondersteuning te zoeken voor die meningen van anderen om de kleine groep roddelaars als het ware in het nauw te drijven, is dat je eigenlijk bezig bent precies hetzelfde te doen als waar je mensen van beschuldigd hebt.

Meer hierover in de volgende blog...

Dag 629: Emotionele Propaganda en de Verhaaltjes die we Onszelf Vertellen

Waarom en hoe is het dus dat we zo kwetsbaar zijn en in ons onderbewustzijn zo open staan voor emotionele meningsvorming in die mate dat we de woorden die we gebruiken om te denken, te spreken, te communiceren en onszelf uit te drukken, gaan limiteren tot de emotionele lading die we geleerd hebben te verbinden met die woorden door middel van de emotionele meningsvorming propaganda waar aan gedaan wordt door niet enkel media maar ook elke andere invloed waar we doorheen ons leven mee in contact gekomen zijn, zoals ouders, familie, schoolsysteem, vrienden, enzoverder.

Waarom is het dat we in ons opgroeien in deze wereld geen eigen inzicht ontwikkelen in relatie tot hoe dingen werken, wie we zijn, hoe onze wereld en realiteit bestaat en wat met andere woorden eigenlijk 'echt' is? We zijn immers zo plooibaar dat we bijvoorbeeld gaan geloven in bepaalde goden of krachten, ideëen, en wereldbeelden dat het haast lijkt alsof geen enkel mens in deze wereld eigenlijk werkelijk ziet wat echt is, wat nu in feite dé realiteit is. Het is zelfs zo erg dat veel mensen zouden beweren dat er geen 'echte' realiteit bestaat, dat dé realiteit niet bestaat en dat 'de realiteit' maar zoveel is als wat je er zelf van maakt in je eigen geest en gedachten.

Er zijn mensen die geloven dat het onze geest is die de werkelijkheid fabriceert en niet het tegenovergestelde, ook al is er bewijs genoeg aanwezig dat duidelijk laat zien dat alles van wie we zijn, wat we denken en geloven, en hoe we onszelf ervaren als 'mens' en 'individu' in deze wereld, louter het resultaat is van opvoeding, van natuurlijke en biologische processen, van 'programmatie' als het ware. En al wat ervoor nodig is om dit te zien en te erkennen is zelf-eerlijkheid.

Zelf-eerlijkheid in de zin van dat je bijvoorbeeld maar moet kijken in je eigen herinneringen om te achterhalen waar, wanneer en hoe het is dat je bepaalde denkbeelden bent gaan vormen. Wie je beïnvloed heeft en waar je bepaalde woorden, ideëen, geloofsystemen en meningen van gekopieerd en overgenomen hebt. Het probleem is echter dat zelf-eerlijkheid in ons mensen zo schaars is dat het meest voordehandliggende bewijs van wie we werkelijk zijn en wat de realiteit werkelijk is compleet genegeerd en zelfs ontkent wordt.

Ik bedoel, zelfs met al onze wetenschap en vooruitgang in het zogezegde 'intellect' van de mens, gelooft zo goed als elk mens in de westerse wereld zowel als in de niet-westerse wereld in de eigen geest en de rechtschapenheid, correctheid en in feite schijnbare alwetendheid van de eigen gedachten, meningen, opinies, ideëen en meningen. En dit kan gezien en gemeten worden aan het feit dat wij mensen het 'normaal' en vanzelfsprekend en zelfs 'eigen aan de natuur van onszelf' vinden om emoties en gevoelens te ervaren op basis van de meningen, ideëen, beoordelingen en geloofsystemen die we ons vormen in onze gedachten over de werkelijkheid die we zien met onze ogen en horen met onze oren.

Emoties en gevoelens zijn hét bewijs dat we geloven in de sprookjes en verhaaltjes die we onszelf vertellen en die in wezen aan ons verteld geweest zijn doorheen ons leven en die een eigen leven gaan leiden zijn in onze geest - in onze eigenste gedachten, in de plaats van dat we waarachtig rationele wezens zijn die de realiteit bekijken op een nuchtere manier en vanuit gezond verstand, in en als het besef, het begrip en het inzicht dat er wel degelijk een 'echte' werkelijkheid bestaat die niet omschreven of bevat moet worden in verhaaltjes, maar die zich simpelweg vlak voor onze ogen bevindt. Een werkelijkheid die we zelf kunnen aanschouwen en zien en begrijpen, als we maar de moed zouden hebben om los te laten van de verhaaltjes die we gekopieerd hebben doorheen ons leven van onze omgeving in verband met wat het is dat we zogezegd zouden moeten denken en geloven over de wereld en realiteit waar we ons in bevinden.

Dag 628: Propaganda en Emotionele Meningsvorming - Zijn onze Meningen te Vertrouwen?

We zouden niet zo makkelijk onze eigen meningen mogen vertrouwen tenzij we absoluut zien en begrijpen hoe we deze meningen gevormd hebben en waar onze meningen eigenlijk vandaan komen. Maar, om dit te kunnen begrijpen, moeten we dan ook verstaan hoe het is dat woorden bestaan in onszelf, en hoe het is dat de woorden die onze gedachten en onze meningen opmaken bepaalde emotionele ladingen dragen die op zich dan ook weer ergens vandaan komen.

Het is immers zeer eenvoudig gebleken voor bepaalde individuen en instituten om aan 'emotionele meningsvorming' te doen. Een voorbeeld daarvan is de propaganda die gevoerd wordt door de media om een bepaalde 'vijand' af te schilderen en een publieke mening te scheppen die het aanvallen van deze zogezegde 'vijand' zal valideren en goedkeuren. En dit door bijvoorbeeld artikelen rond te spreiden over hoe de vijand kinderen opeet, of vrouwen verkracht of mensen aanvalt en vermoord zonder reden, waardoor 'het publiek' zal gaan reageren met ontzetting, schok en blinde woede en bijgevolg bijvoorbeeld oorlog  en een aanval van deze zogezegde 'vijand'  gaan eisen.

Zo was het geval bijvoorbeeld in de anti-communistische of anti-nazi en meer recent, anti-ISIS en -islamitische propaganda -- er werd keer op keer een beeld afgeschilderd van de tegenstander als zijnde 'on-menselijk', 'vreemd' en zo enorm ver verwijderd van al wat 'goed', 'rechtvaardig' en 'medelievend' is dat er een soort van oerangst en -weerzin opgewekt werd in mensen dat een doelbewust 'opstaan tegen het kwaad' activeerde, zodat bepaalde insituten zoals het leger het groene licht kregen om al die zogezegde 'monsters' te gaan uitmoorden.

Het is fascinerend hoe dit soort emotionele meningsvorming door middel van propaganda, hetgeen in feite meer gebeurt dan niet, onze wereld en met name onze perceptie van de wereld heeft omgetoverd tot een soort sprookjesverhaal, tot een fabel, een verhaal, met een held en een booswicht, met goede en slechte figuren, liefde en haat, vrienden en vijanden -- en dat enkel en alleen met het toedoen en aan de hand van emoties en gevoelens in mensen en hoe op die gevoelens en emoties ingespeeld wordt door hoe media verhalen vertellen en specifiek de woorden en beelden die media gebruiken om de gevoelens en emoties van mensen die de verhalen lezen en de beelden zien vorm te geven.

We moeten maar eens een kijkje nemen naar de specifieke woorden die dankzij emotionele meningsvorming door middel van propaganda aan het kruis genageld zijn geworden en die we zijn gaan aanvaarden als zijnde 'negatieve' of negatief geladen woorden die specifieke emoties in onzelf opwekken. Woorden zoals "dictatuur", "communisme", "fascisme", "nazisme", "islam", "oostblok", "nationalistisch", "socialisme", enzovoort. Dit zijn voorbeelden van woorden die door die emotionele lading niet meer gezien of onderzocht worden door mensen als wat ze werkelijk representeren in onze realiteit of wat ze in potentie zouden kunnen zijn of worden omdat we onze eigen creationele vaardigheden en macht hebben weggegeven aan emoties en specifiek aan een 'zwakheid' in onze emoties die ons makkelijk bespeelbaar en bestuurbaar maakt door externe invloeden zoals media, religie, cultuur, propaganda, etc.

Dag 535: Wanneer je Meningen Waardeloos Zijn is Wanneer je ze niet Leeft - Wat wil het Zeggen om een Mening te Leven?

Dag 535: Wanneer je Meningen Waardeloos Zijn is Wanneer je ze niet Leeft 

Wat wil het Zeggen om een Mening te Leven?

Om terug te komen op waarom het is dat we in die specifieke neiging gaan in onszelf van het onderdrukken van onze onzekerheden in relatie tot hoe onze wereld en realiteit eigenlijk in elkaar zit - onzekerheden die afkomstig zijn van onze kindertijd waarin we zoveel vragen hadden die onbeantwoord bleven in verband met het waarom van de dingen die we moesten doen en leren en uitvoeren en worden - en dan een schijnbare 'zelfzekerheid' aannemen in onze houding en uitdrukking tegenover onze omwereld en zodoende een illusie proberen te scheppen van 'zekerheid' --- terwijl we diep binnenin onszelf ons eigenlijk niet eens gewaar zijn van wie we eigenlijk zijn en waarom het is dat we doen wat we doen en bestaan zoals we bestaan.

Ik bedoel, waarom is het dat we niet eerlijk zijn met onszelf over het feit dat we eigenlijk niet weten waar we in godsnaam mee bezig zijn? Waarom is het dat we aanvaarden dat elk mens zijn eigen persoonlijke mening heeft over de stand van zaken in en van onze wereld en elk klein onderdeel van onze samenleving - terwijl geen enkel mens eigenlijk werkelijk enig echt inzicht heeft in hoe de dingen echt in z'n werk gaan, hoe de dingen echt zitten? Hoe kan het ook anders - we houden ons immers veel te veel bezig met het praten en vertellen over dingen, dan met het vragen stellen. En, het is door middel van het proces van vragen stellen dat we net bijleren. Dus, stel ik mij de vraag - als we geen vragen stellen, hoe kunnen we dan bijleren? En, als we niets meer bijleren, hoe is het dan dat we durven pretenderen ook maar enig waarachtig inzicht te hebben in ons bestaan hier op aarde?

En, waarom is het dat niemand dit probleem durft of wil aankaarten? Vanuit mijn perspectief is dat omdat we onze eigen meningen willen beschermen. Omdat we zelf niet graag hebben dat iemand ons komt aanwijzen op het feit dat we zelf niet weten waar we het over hebben - en dus zullen we zelf ook "respect" hebben voor de meningen van een ander - terwijl we achter hun rug zullen denken en zeggen hoe fout ze wel niet zijn en hoe ze van niets weten. Maar naar die persoon daadwerkelijk toegaan en in hun gezicht zeggen wat we werkelijk van hun denken - neen hoor!

Het gevolg van deze aanpak zijnde dat niemand uiteindelijk ergens voor staat. Kijk maar eens naar hoe we leven in hoe we bijvoorbeeld oh-zo-veel meningen en opinies zullen hebben over duizend-en-één zaken en we hebben zoveel te vertellen over dit en dat en die en deze persoon - en we weten zogezegd wat goed en slecht is in deze wereld, en wat er zou moeten veranderen, en wat er niet kan, en wat niet zou mogen, en wie wat zou moeten doen --- maar als het erop aankomt, doen we er eigenlijk iets aan? Voor de meesten van ons is het antwoord Neen. Want, ondanks al die meningen en opinies en 'intelligentie' en kennis en informatie in onszelf, hebben we geen principes - we staan nergens voor. En daardoor is al die kennis en informatie, al die intelligentie, meningen en opinies uitermate waardeloos. Omdat het niet functioneel is in termen van wie wij zijn in deze wereld.

We hechten niet eens genoeg waarde aan onze meningen, opinies en vertelsels om daadwerkelijk een standpunt in te nemen in deze wereld - om, wanneer we misbruik zien, en we beseffen en weten en zeggen dat iets niet kan, daadwerkelijk op te staan en te blijven staan in dat besef van "Dit Kan Niet". Want, als iets 'niet kan', en als je beseft in jezelf dat iets niet kan, zeg maar kindermisbruik bijvoorbeeld, dan moet je ook beseffen dat je nu de verantwoordelijkheid hebt om op te staan en ervoor te zorgen dat er oplossingen gevormd worden om datgene dat onaanvaardbaar is in deze wereld te veranderen en corrigeren. Omdat, als je dat niet doet - wat wil dat dan zeggen over jezelf en over je meningen en je zogezegde 'standpunten'? Dat ze compleet waardeloos zijn, dat ze niets betekenen -- en dat, het feit dat jij die meningen en opinies oh-zo-graag met een air van zelf-zekerheid verkondigd aan andere mensen in feite enkel aantoont dat je op zoek bent naar validatie, erkenning en waarde van een ander omdat je diep vanbinnen weet en beseft dat je meningen, opinies, gedachten en standpunten op zich waardeloos zijn.

Wordt Vervolgd in Dag 536

Dag 533: Waarom we Onze Meningen Verdedigen..

Om dieper in te gaan op de neiging van de Geest en specifiek het 'Ego' om in een staat en standpunt van 'ik WEET alles' te gaan in relatie tot onze omgeving en defensief te reageren wanneer dat standpunt in twijfel getrokken of bevraagd wordt of zelfs enkel in een situatie waarin het noodzakelijk is om iets bij te leren en een nieuwe vaardigheid/inzicht te ontwikkelen - is het belangrijk om te zien en te beseffen welke ernstige gevolgen deze neiging die inherent is aan de menselijke geest en het Menselijk Ego eigenlijk heeft op niet enkel onze interne realiteit maar ook onze externe realiteit.

Allereerst is het uiteraard nodig om te kunnen zien en detecteren precies hoe deze neiging zich afspeelt in onszelf alvorens we in staat kunnen zijn om te ervaren welke consequenties eraan vasthangen. Hoe is het met andere woorden dat we in onze geest in deze defensieve reactie gaan in relatie tot het 'bevraagd worden in ons standpunt' en hoe wordt deze reactie geactiveerd in onszelf?

Bijvoorbeeld wanneer ik naar mezelf kijk en hoe ik deze neiging in mijn leven heb uitgeleeft en ervaren dan zie ik hoe ik in de vorige blogs het begin van mijn proces beschreven heb - in hoe ik defensief reageerde en in conflictueuze en verhitte discussies ging met mensen omdat ik mij aangevallen voelde gewoon omdat mensen vragen begonnen stellen bij waar ik mee bezig was.  En we kunnen dit gedrag ook zien in hoe we bijvoorbeeld onze politieke/religieuze overtuigingen en elke andere overtuiging die we in onszelf hebben in relatie tot hoe wij het leven zien zouden verdedigen tegen andere mensen die niet van dezelfde overtuiging zijn.

Wat ik persoonlijk gemerkt en beseft heb in relatie tot 'waarom' het is dat ik in die momenten in een emotionele reactie van zelf-verdediging ga en dus een ego-standpunt inneem van 'dit is mijn mening, die ik met hand en tand zal verdedigen, want ik ben ervan overtuigd dat ik gelijk heb en dat iedereen die niet met mij akkoord gaat ongelijk heeft' - is dat ik diep binnenin mezelf eigenlijk niet werkelijk 'alles' weet in de zin van bijvoorbeeld, wanneer ik kijk naar toen ik begon in het bewandelen van mijn proces -- ik was nog groen achter de oren en ik wist eigenlijk niet honderd procent waar ik mee bezig was of wat 'het proces' precies wilde zeggen of impliceerde. En het was omdat ik eigenlijk zelf niet volledig stabiel in mijn schoenen stond in relatie tot wat ik aan het doen was, dat ik net zo hevig reageerde wanneer er iemand aankwam die mij een klein duwtje gaf in de zin van dat die persoon mij bevroeg en dus in feite mij uitdaagde om naar mezelf te kijken.

Wanneer ik dan naar mezelf keek en naar wat ik aan het doen was en ik werd vanbinnen in mezelf geconfronteerd met het feit dat ik eigenlijk zelf niet zo zeker ben van waar ik eigenlijk mee bezig ben of waar ik eigenlijk werkelijk sta in relatie tot mijn eigen leven en de dingen die ik doe en waar ik zogezegd voor sta, dan voelde ik mij onzeker, angstig en minderwaardig -- en het zijn die ervaringen van angst, onzekerheid en minderwaardigheid die de emotionele reactie activeren van zelf-verdediging, van het 'vechten' --- omdat dat is hoe de geest zichzelf 'balanceert', met andere woorden - in en als de ervaringen van angst, onzekerheid en minderwaardigheid voel ik mij als het ware 'machteloos', dus, door dan in een reactie van zelf-verdediging en weerstand te gaan, creëer ik het gevoel dat ik mijn 'macht' herwin --- door te beginnen vechten tegen mensen, via woorden.

Wat er dus dan in die momenten gebeurt is dat ik zomaar dingen begin te zeggen en te vertellen en doe alsof ik wel weet waar ik mee bezig ben en wat ik doe, enkel en alleen om mijn 'macht' te herwinnen, enkel en alleen om die ervaringen van angst, minderwaardigheid en onzekerheid in mezelf te bevechten. Ik verberg het feit dat ik het niet weet achter een ego-standpunt van 'alwetendheid'.

Wordt Vervolgd in Dag 534

Dag 319: Hoe zijn meningen een gevolg van een Dysfunctioneel Media-Instituut? - Dossier Verkrachting in België

Dit is een verderzetting van "Dag 318:Hoe draagt onze Media bij tot Maatschappelijke Problemen? - Dossier Verkrachting in België" en we gaan verder vanuit volgende paragraaf:

Je kan zelfs stellen dat de media in zijn huidige vorm bijdraagt tot het in stand houden van de problemen door enkel REACTIES uit te lokken bij de luisteraar/kijker/lezer op de feiten, statistieken en bericht-gevingen --- reacties die altijd afkomstig zijn vanuit het ego van de mens als persoonlijke meningen, opinies, gedachten en geloofsystemen -- en daardoor het individu in een staat te brengen van het passief aanvaarden van de samenleving en de problemen in die samenleving 'zoals het is', door het individu niet bij te brengen over het werkelijke hoe en waarom van de samenleving, van het economische systeem en van hoe ons economische systeem tot veel consequenties leidt door niet te bestaan op een manier die het beste is voor al het leven op aarde.


Wat eigenaardig is aan de mening van mensen over bijvoorbeeld 'verkrachting', wanneer er weer een verhaal verschijnt in de media, en waar mensen doorgaans niet bij stilstaan, is dat we bijvoorbeeld zullen denken en uiten dat 'verkrachting erg en slecht is', we zullen reageren op de verhalen die we lezen met verontwaardiging, woede en, als je een vrouw bent, met angst. We zullen zelfs stellingen uiten zoals 'ze zouden zo'n mensen hun geslachtsdeel moeten afhakken' of 'ze zouden hen harder moeten straffen' of 'ik begrijp niet hoe iemand zoiets kan doen' of 'onbegrijpelijk hoe sommige mannen zo weinig respect hebben voor vrouwen', etcetera. En al deze stellingen die we ongetwijfeld allemaal al weleens gehoord hebben wanneer er in een conversatie verwezen wordt over verhalen die we gelezen, gehoord of gezien hebben in 'het Nieuws', komen vanuit een emotionele toestand, een emotionele reactie op die verhalen --- waarin dan een MENING gevormd werd over het verhaal en over de betrokken individuen/personages in het verhaal. Maar die 'mening', is altijd persoonlijk en is nooit gebaseerd op een werkelijk inzicht in de situatie, in het hoe en waarom van het fenomeen 'verkrachting'. Die mening beperkt zich tot de individuele reactie en ervaring van het individu die het verhaal leest.

We lijken te vergeten dat er maar één realiteit bestaat, er is maar één echte realiteit die HIER bestaat en die ons allen bindt in en als specifieke wetmatigdheden, zoals al de wetten van de fysica, de chemische bouwstenen en relaties van de natuur en het menselijk lichaam en de menselijke geest. Deze ene realiteit die hetzelfde is voor elk van ons is bijgevolg voorspelbaar, kan onderzocht worden en verklaard worden en begrijpelijk gemaakt worden voor elk individu. Over die ene realiteit kan er geen discussie zijn, geen conflict, onenigheid of misverstand, want, het is nu eenmaal wat het is als een voorspelbaar programma --- ik bedoel, dit principe werd al wijd en breed aangetoond door onze wetenschap.

Het feit dat er dus onbegrip en verontwaardiging bestaat in de mens als een reactie en mening over het fenomeen 'verkrachting' waar we over lezen in de krant en horen en zien op het Nieuws, toont aan dat de mens onvoldoende onderwezen is over hoe onze realiteit en wijzelf als deel van die realiteit functioneert. Het feit dat de mens meer waarde hecht aan persoonlijke meningen en emotionele reacties dan aan de wetenschappelijke verklaarbaarheid van bepaalde problemen die zich voordoen in onze samenleving toont aan dat de mens zelfs volledig onwetend en 'naïef' is --- om niet te zeggen 'dom' en 'stompzinnig'.

En de consequentie van deze 'naïviteit' en 'onwetendheid' is dat problemen zoals bijvoorbeeld 'verkrachting' niet opgelost geraken, ondanks al de organisaties en 'goede doelen' die opgericht worden, al het geld dat ingezameld wordt, al de verhalen over verkrachting die media-aandacht krijgen, al de witte marsen en feministische protesten. Omdat, zolang het inzicht in en begrip van hoe deze fysieke realiteit en de menselijke geest functioneert, als een voorspelbaar programma, ontbreekt in de mens, kan men geen waarachtig begrip hebben van het probleem, hoe het probleem in elkaar zit, waar het vandaan komt, wat de factoren zijn die ertoe bijdragen --- en kan men uiteraard bijgevolg ook niet in staat zijn om een oplossing te ontwerpen voor het probleem. Al wat we uiteindelijk hebben zijn beschuldigingen en verwijten aan het adres van de dader, die een personage geworden is in ons 'verhaal' dat volledig gebaseerd is op en getint is door onze persoonlijke emotionele reacties op en meningen over dat verhaal/de situatie.

De vraag is dus: Willen we wel tot oplossingen komen? Of zijn we meer geïnteresseerd in het in stand houden van en ons wentelen in onze emotionele reacties, omdat we onszelf daarin op de één of andere manier speciaal en belangrijk kunnen voelen? Misschien willen we ons verontwaardigd en kwaad voelen, en negeren we daardoor opzettelijk de voorspelbare REALITEIT van de situatie waar we ons kwaad en verontwaardigd over voelen. Want, die REALITEIT volgt altijd een programma, zoals ooraak en gevolg, begin en einde, actie en reactie --- net zoals al wat hier in onze wereld op dit moment bestaat het gevolg en de consequentie is van een cumulatief en opbouwend proces van acties en reacties doorheen de geschiedenis. En dus, als we onze geschiedenis niet volledig begrijpen en dus niet absoluut begrijpen waarom en hoe we tot op dit punt gekomen zijn, waarom en hoe het is dat bepaalde fenomenen, zoals bijvoorbeeld verkrachting, bestaan in onze samenleving en in de geest van mensen, is het maar vanzelfsprekend dat we niet weten wat aan te vangen met problemen die zich voordoen in onze wereld en samenleving.

Dit doet zich niet enkel voor op collectief vlak maar ook op individueel/persoonlijk vlak --- kennen we onze eigen geschiedenis? Weten we hoe we zelf in elkaar zitten - hoe we precies ontwikkeld en gegroeid zijn tot het individu en 'de persoonlijkheid' die we nu zijn? Waar komen onze gedachten en gevoelens en emoties vandaan? Hoe hebben bepaalde fysieke condities en ziektes zich ontwikkeld in ons lichaam en onze geest? Welke ervaringen, herinneringen en situaties hebben bijgedragen tot het bewerkstelligen en vormgeven van een welbepaalde ingesteldheid in en als onze geest? We zullen misschien verrast zijn te beseffen hoe weinig we onszelf kennen, hoe weinig inzicht we hebben in het hoe en waarom van onszelf --- en zo is het ook op maatschappelijk vlak. We hebben geen inzicht in onze geschiedenis, in het reactief en cumulatief proces van consequenties doorheen ons collectief verleden, en dus hebben we geen inzicht in hoe en waarom bepaalde conflicten en problemen bestaan in onze wereld.... en dus vinden we maar geen oplossingen. We blijven enkel rondjes lopen in onze emotionele reacties, beschuldigingen en verwijten.

Als we werkelijk geïnteresseerd zijn om problemen zoals verkrachting aan te pakken en voor eens en voor altijd op te lossen - dan zullen we ervoor moeten zorgen dat maatschappelijke instellingen zoals 'de media' hun doel dienen als het onderwijzen van de mens in de samenleving om een welgevormd en holistisch beeld te krijgen van zijn omgeving, zodat elk mens in de samenleving een zicht kan krijgen op hoe specifieke problemen zich ontwikkelen - waardoor er kan beginnen gewerkt worden aan preventie van problemen, in de plaats van reactie op problemen.

Onderzoek de Equal Life Foundation en de Basis Inkomen Garantie - die staat voor een maatschappelijke oplossing en het creëren van een economisch platform van maatschappelijke stabiliteit dat de mens de kans geeft om bepaalde instituties zoals de media te herbekijken, hervormen en herdefinieren op een manier die onze samenleving en onszelf als individu ondersteunt op de best mogelijke manier tot het praktisch vormgeven van een gezonde samenleving.




DIP Lite - Gratis Online Cursus in Zelf-Ondersteuning voor Beginners
DIP PRO - Een Desteni Cursus voor zij die Klaar zijn om de Reis van hun Leven te Maken
desteni.org - Doe mee in Discussies op het Forum en/of Onderzoek het Desteni Materiaal
eqafe.com - Investeer in de Verscheidene Interviews Als Ondersteuning in je Reis naar Zelf-Perfectie
equalmoney.org - Leer Over een GelijkGeld Systeem en Stem op de Doelen en Principes
Equal Life Foundation - Facebook Stream met de Dagelijkse Realiteit en Oplossingen
Creations Journey To Life 7 Year Process Blogs
Heavens Journey To Life 7 Year Process Blogs