Dag 765: waarom versteken we onze expressie achter onze gedachten?

In en door het bewandelen van mijn proces ben ik gaan inzien en ervaren dat er onder alle twijfels, onzekerheden, gedachten, persoonlijkheden en ervaringen die in de geest kunnen bestaan, een bepaalde pure expressie bestaat. En deze pure expressie bestaat 'onder' maar tegelijkertijd ook ondanks de geest. De geest is wat die expressie onderdrukt, maar tegelijkertijd ben je zelf in elk moment in staat om die expressie te laten doorkomen en jezelf te realiseren in en als die expressie ondanks wat er ook in je geest speelt en ondanks hoe extensief, 'erg', 'groot' en overweldigend je geest ook kan lijken te zijn.

Het is zelfs zo dat ik die expressie pas heb kunnen ervaren en realiseren op momenten waarin ik zelf mijn gedachten, emoties, angsten, onzekerheden, enzovoort, in de ogen heb gekeken en heb gezegd van 'weet je wat, ik laat me niet onderdrukken of onderdoen door mijn geest, ik ga in plaats daarvan mijn geest en al de dingen die in mezelf bestaan en wat ik steeds als obstakels gezien en ervaren heb gebruiken om mezelf kracht bij te zetten om mezelf ondanks alles toch uit te drukken als wie ik ben.

Bijvoorbeeld, ik zelf heb altijd een vrij intense zelf-beoordelende persoonlijkheid en bijbehorende gedachten ervaren. Ik had altijd allerlei redenen voor waarom ik mezelf niet kan of mag of zou uitdrukken of waarom mijn uitdrukking niet goed genoeg was op de één of andere manier. Het was vaak alsof ik mezelf aan het pesten was in mijn eigen gedachten door mezelf te zeggen dat ik mezelf zus of zo niet mag uitdrukken, want 'wat zal die of deze persoon ervan denken', 'het is niet normaal' of 'die/deze persoon zal minder van mij denken', enzoverder.

En dan liet ik mij ook steeds neerhalen door dat soort gedachten, tot ik dan op een bepaald punt besefte dat gedachten niet iets 'slecht' zijn waar je moet tegen vechten of waar je je moet tegen verzetten. Je kan je eigen gedachten, ook al zijn het gedachtenpatronen van zelf-beoordeling en zelf-vermindering, gebruiken als ondersteuning. Het is maar een kwestie van je houding tegenover je gedachten.

Als je je namelijk gaat verzetten tegen gedachten die in je naar boven komen omdat je zelf niet onderdrukt wil worden en je wil zelf opkomen voor jezelf tegenover je eigen geest bij wijze van spreken, dan zal je uiteindelijk je gedachten kracht bijzetten en zal je je nog meer een slachtoffer voelen van dat soort pestende gedachten. Maar als je tegenover je gedachten staat en ze 'inademt', ze namelijk gewoon door je heen laat gaan waarbij je bij elke gedachte zegt van 'ok, ik zie je wel, maar dat wil niet zeggen dat het is wie ik ben en dat ik erdoor beinvloed moet worden', dan gebruik je je gedachten om jezelf kracht bij te zetten en dus niet andersom.

Wordt vervolgd in Dag 766

Dag 720: Het Vrouwelijk geslacht en de Zoektocht naar Bondgenootschap

Ter verderzetting van Dag 719: Het onderzoeken van een reactie van minderwaardigheid deel ik in deze blog de zelf-vergeving die ik heb toegepast in relatie tot het punt dat ik mij realiseerde wanneer ik onderzocht waarom ik mij inferieur en ongemakkelijk voelde terwijl ik met persoon X aan het praten was. Dit zijnde namelijk het punt van het definieren van mijn waarde aan de hand en op basis van de vrouwen in mijn omgeving en hoe ik in de 'groep' lig, specifiek de groep van vrouwen.

En dit is een interessant patroon dat niet enkel bij mij in mijn geest bestaat maar het is een patroon dat heel vroeg begint in de ontwikkeling van het vrouwelijk geslacht. Namelijk die neiging om te zoeken naar bondgenoten en 'gelijken' bij andere vrouwen. De drang om 'kliekjes' te vormen, om samen dingen te doen, om een speciale bond te vormen onder vrouwelijk gezelschap.

Buiten één persoon lange tijd geleden, waren mijn vriendschappen doorheen mijn leven steeds uitsluitend van het vrouwelijk geslacht. En die vriendschappen waren steeds gedefinieerd door één primaire dominerende ervaring, namelijk een verlangen naar het ervaren van bondgenootschap, het hebben van 'gelijken'. Alsof ik op zoek was naar een groepje van mensen, of soms gewoon één enkel iemand die mij begreep en waar ik 'mezelf' bij kon zijn. In dat groepje was er steeds een ervaring van 'het is wij tegen de rest van de wereld', alsof er iets 'speciaal' was aan ons samenzijn en gezelschap en onze 'band'.

Deze ervaring heb ik steeds ervaren als 'normaal' en 'nu eenmaal iets dat ik doe', maar ik naarmate ik mijn proces van zelf-realisatie heb bewandeld, ben ik meer en meer gaan inzien dat dit gedragspatroon meer gevolgen en consequenties heeft in mijn leven en hoe ik mij over het algemeen ervaar dan ik op het eerste zicht besefte.

Ik identificeerde mij namelijk zodanig met mijn 'vriendschappen' en met de zogezegde 'band' die ik ervoer met de vrouwen in mijn omgeving en die drang om zo'n 'band' te creëren met de vrouwen om mij heen, dat ik uiteindelijk binnenin mezelf het gevoel heb dat ik mezelf of een groot deel van mezelf en mijn individualiteit verloren heb.

En dit merk ik dan pas op in momenten zoals ik in Dag 719 omschreven heb - momenten waarin ik mij minderwaardig voel binnenin mezelf omdat ik mij druk maak over hoe mijn vrouwelijke medemensen mij zien en omdat ik mezelf en 'wie ik ben' identificeer aan de hand van het verlangen om als 'gelijke' gezien en erkend te worden door die vrouwen. De ervaring van minderwaardigheid is dan het gevolg van dat verlangen en van het feit dat ik dat verlangen heb aanvaard als een inherent deel van mezelf.

Wat dit ene moment waarin ik mij ongemakkelijk en minderwaardig voelde tegenover een persoon mij dus liet zien, is een heel systeem dat bestaat in mijn onderbewustzijn sinds ik heel jong was. En het is gewoonweg door het onderzoeken van mijn interne ervaringen en het consistent zijn in dat onderzoek, dat ik tot die dieperliggende langen van mijn bewustzijn heb kunnen komen en als resultaat een begrip van mezelf kan ontwikkelen dat ik uiteindelijk kan gebruiken om mezelf te hercreëren  zodat ik er zelf voor kan zorgen dat er geen patronen of systemen in mijn geest bestaan die in feite in de weg staan van mijn ontplooiing en ontwikkeling van mijn individualiteit.

Wordt Vervolgd in Dag 721

Dag 697: Wat je Zegt ben je Zelf! - De realiteit achter Beoordelingen

Ter verderzetting op Dag 696: Je Geest, een Politieke Arena? ga ik in deze blog verder op hoe en waarom het is dat wanneer je iemand ergens van beschuldigd, je vaak tegelijkertijd in feite precies hetzelfde aan het doen bent als waar je die ander van aan het beschuldigen bent.

In de voorgaande blog heb ik het voorbeeld aangehaald van het beoordelen en veroordelen van een groepje mensen omdat ze aan het roddelen zijn. Terwijl je hun roddelgedrag aan het veroordelen bent door meningen in je gedachten te creëren zoals 'dat doe je toch niet', 'roddelen is kinderachtig' en 'je bent arrogant en achterbaks als je roddelt', ben je dus - zoals ook besproken in Dag 696 - bezig met het zoeken naar ondersteuning voor je meningen van andere mensen, oftewel in je geest of in je fysieke realiteit.

Meningen is iets in onszelf waar we doorgaans erkenning of ondersteuning voor zoeken van anderen. Bijvoorbeeld deze meningen in relatie tot en over 'roddelgedrag', zoals de mening 'roddelen is kinderachtig', dat is een mening die veel mensen houden over roddelgedrag omdat het een collectief aanvaarde beoordeling is over een specifiek gedrag. En het zijn dit soort beoordelingen die een soort van sociale orde houden in de samenleving, wanneer de meeste mensen dezelfde meningen delen in verband met wat goed en slecht en juist en fout is.

Uiteraard zijn er ook veel verschillen van meningen, en dat is waarom we ons vaak maar met een specifiek aantal mensen gaan identificeren, mensen die dan onze 'vrienden' zijn, namelijk zij die onze meningen delen en ondersteunen en ons met andere woorden het gevoel geven dat onze persoonlijke mening ertoe doet, belangrijk is en vooral ook 'juist' is.

En als je dan eens goed kijkt naar wat je dan eigenlijk aan het doen bent wanneer je ondersteuning zoekt bij andere mensen voor jou mening over iemand, dan zal je misschien opmerken en beseffen dat dit precies hetzelfde is als roddelen. Dat is immers wat er gebeurt wanneer iemand roddelt, hij of zij is namelijk in dat moment ondersteuning aan het zoeken voor zijn/haar mening over de persoon waarover hij/zij aan het 'roddelen' is, teneinde die ene persoon te kunnen op de één of andere manier in het nauw drijven of buitensluiten of viseren.

En wanneer je de 'roddelaar' in jouw mening gaat beoordelen, dan doe je het hetzelfde omdat je dan ook die persoon in feite in het nauw probeert te drijven met je beoordelingen en beschuldigingen, je probeert hen te viseren en op de één of andere manier buiten te sluiten doordat jij je vinger naar hen wijst en zegt van 'JIJ hebt geroddelt' en 'JIJ gedraagt je kinderachtig'. En die mening kan onschuldig aanvoelen omdat je zelf het gevoel hebt dat jij de goede persoon bent in deze situatie omdat jij een ander wijst op hun onheus  en ongepast gedrag, dus jij bent zogezegt degene die het goede voorheeft want jij wil gewoon dat die persoon stopt met roddelen en stopt met het kwetsen van anderen door dat roddelgedrag.

Maar je ziet niet dat de manier waarop je dat doet eigenlijk juist hetzelfde is als 'roddelen', het is gewoon anders verpakt. En daarin ligt vaak het gevaar, in hoe we dingen verpakken voor onszelf, omdat we dan vaak niet zien dat wij net hetzelfde doen als waar we anderen soms van beschuldigen, het ziet er aan het oppervlak gewoon anders uit.

Dag 695: Hoe we onze Kwaardheid rechtvaardigen met Beoordelingen

Ter verderzetting op Dag 694: Het Ware Gelaat van Kwaadheid:

Dit is dus hoe persoonlijke angsten zich kunnen verbergen achter reacties van verontwaardigheid, waarin je soms gelooft dat je je verontwaardigd en kwaad voelt om een situatie omdat je gelooft dat bepaalde mensen in die situatie zich nu eenmaal onheus gedragen hebben. Terwijl de kwaadheid is in wezen enkel een reactie op de angst die je voelt in jezelf.

Ik werd bijvoorbeeld enkel kwaad op en beoordeelde enkel die mensen en situaties die een bepaalde angst in mezelf activeerden. Zoals een angst om gepest te worden of een angst om buitengesloten te worden of een angst dat er over mij geroddeld zou worden. Dit was wat ik andere mensen zag doen in die serie Naked and Afraid XL, en dus was dat specifiek hetgeen ik beoordeelde als 'slecht' en 'gemeen' en waarop ik specifiek reageerde met gedachten van 'dat doe je toch niet!' en 'wat voor een rotmens ben jij nu!', enzovoort.... Beoordelingen die op zich fungeren als rechtvaardigingen voor mijn reactie van kwaadheid.

En dankzij die rechtvaardigingen, namelijk 'ik ben gerechtvaardigd in mijn reactie van kwaadheid op dit individu omdat hoe zij zich heeft gedragen in die situatie gewoon onjuist en compleet gemeen was', hoef ik niet naar binnen te kijken in mezelf en hoef ik ook niet te zien dat er eigenlijk angsten in mezelf bestaan in relatie tot behandeld worden op die manier.

Ik bedoel, in wezen beoordeel ik die persoon enkel omdat ik persoonlijk angst heb van hun gedrag. Ik heb zelf angst om te moeten omgaan met zulk'n gedrag in mijn omgeving en om mij in zo'n groepssituatie te bevinden waarin er over mij geroddeld wordt of waarin ik mij in een positie bevindt waarin ik het gevoel heb dat de groep tegen mij gekant is of dat ik op de één of andere manier geviseerd aan het worden ben. En daardoor val ik nu die persoon aan door hen te beoordelen in mijn gedachten als 'gemeen' en 'slecht' en hun gedrag te veroordelen, om mezelf als het ware tegen mijn eigen angsten te verdedigen.

Die beoordelingen, als je er werkelijk naar kijkt, zijn als het ware manipulatie technieken die ik gebruik om de persoon wiens gedrag ik beoordeel en veroordeel zich schuldig te doen voelen over hun gedrag, zodat ze hopelijk hun 'fout' inzien en zodat ik mij niet meer angstig hoef te voelen.

Maar door dat te doen, plaats ik me eigenlijk net in een slachtoffer positie tegenover die persoon en tegenover het gedrag dat zij uitten. Hoe dit werkt bespreek ik in de volgende blog...

Dag 693: De aanvaardde 'normaliteit' van Verontwaardiging

Ter verderzetting op Dag 692: Reageren op wat je mensen ziet doen op TV - Wat zegt dat over Jezelf? breidt ik in deze blog verder uit over wat het eigenlijk werkelijk was waar ik op aan het reageren was elke keer wanneer ik mezelf zag kwaad worden op het zien van hoe een groep mensen een individu in de groep 'onterecht' behandelden, of althans zo ervoer en zag ik het vanuit mijn ogen en ervaring.

Dus, aan het oppervlak leek het 'normaal' dat ik reageerde met verontwaardiging en kwaadheid omdat ik er in mijn geest van overtuigd was - een overtuiging die gebaseerd is op de idee dat andere mensen op dezelfde manier zouden reageren - dat wat ik die individuen zag doen 'onterecht' en 'onrechtvaardig' en 'onjuist' was. En dit was uiteraard gebaseerd op de ideëen en overtuigingen die in mijn geest bestaan in relatie tot wat 'juist' en 'fout' gedrag is.

Bijvoorbeeld, wanneer ik een groepje dames zag roddelen over een andere dame, reageerde ik met kwaadheid op dat groepje, verbonden met een gedachte van 'komaan, je roddelt toch niet over iemand, gedraag je eens volwassen!'. Of toen ik één vrouw zag praten tegen een andere vrouw over een ander lid van de groep, waarin ze bezig was de mening van die andere vrouw te veranderen en vorm te geven in relatie tot de persoon waar ze het over had, reageerde ik ook met ontzetting verbonden met een gedachte van 'hoe arrogant ben je om zo achter iemand z'n rug te praten?! Iemand die in de eerste plaats niet eens echt iets verkeerd heeft gedaan!'.

Roddelen wordt over het algemeen in een negatief daglicht gezet en wordt doorgaans erkend door vrijwel iedereen als een negatieve eigenschap, waardoor ik mij ook 'gerechtvaardigd' voelde in mijn emotionele reactie van verontwaardiging en kwaadheid wanneer ik die mensen zag roddelen. En daardoor stelde ik mij ook aanvankelijk geen vragen over mijn eigen reacties.

Wanneer ik echter in zelf-eerlijkheid binnenin mezelf keek naar het eigenlijke startpunt en de eigenlijke oorsprong van mijn reacties, zag ik een ander verhaal...

Wordt vervolgd in de volgende blog...

Dag 692: Reageren op wat je mensen ziet doen op TV - Wat zegt dat over Jezelf?

In het kijken naar een televisieserie genaamd 'Naked and Afraid XL', is er een interessant punt in mezelf naar het oppervlak gekomen. Naked and Afraid XL is een reality show die een groep mensen naakt en met maar een paar praktische instrumenten in een jungle plaatst om dan gedurende 40 dagen te moeten overleven.  En aangezien ze zo dicht op elkaar zitten en elkaar en de groep nodig hebben om te overleven, komen er veel patronen naar boven en wordt veel gedrag zichtbaar dat zich over het algemeen in groepen in onze samenleving ook afspeelt.

Ik heb in mijn Reis naar Leven al een wezenlijk proces bewandeld van het onder ogen komen, verkennen, stabiliseren en veranderen van wie ik ben in groepen van mensen en specifiek van de emotionele ervaringen die ik doorheen mijn leven steeds ervaren heb binnenin mezelf wanneer ik me in groepen van mensen bevond.

De reacties die echter in mezelf naar boven kwamen terwijl ik dit televisieprogramma aan het bekijken was lieten mij echter zien dat er nog bepaalde ervaringen in mezelf bestaan en specifiek bepaalde angsten met betrekking tot groepen en mijn aanvaardde 'identiteit' wanneer het groepen betreft, die ik nog niet heb doorwandeld en veranderd.

En de desbetreffende reacties kwamen dus voornamelijk in mezelf naar boven elke keer wanneer ik zag hoe de groep één enkel individu viseerde of uit de groep stootte of wegduwde op de één of andere manier. Ik werd soms kwaad op het gedrag van sommige individuen in die mate dat ik mezelf erop betrapte tegen het scherm luidop te praten vanuit die reactie van 'zie je nu niet waar je mee bezig bent?!' of 'wat voor een mens moet je zijn om zoiets nu te doen?!'.

En dit omdat ik soms het gedrag van mensen in het programma bestempelde en zag als enorm kwetsend en zonder scrupules, moraliteit of zelfs rede, waardoor ik het aanvankelijk ook zag als 'normaal' of vanzelfsprekend dat ik er kwaad op wordt.

Wanneer ik mij er echter van bewust werd dat ik wel degelijk in een emotionele reactie zat in mezelf in relatie tot wat ik aan het zien was in dit programma, besefte ik dat mijn reacties niet werkelijk 'gegrond' waren, in de zin van dat ik niet 'zomaar' reageerde gewoon omdat mensen dingen aan het doen en zeggen waren die niet 'correct' zijn. Ik was aan het reageren omdat er ergens iets in mezelf is dat getriggerd wordt, een bepaalde angst binnenin mezelf die naar boven komt als reactie op iets dat ik zie in het gedrag van deze mensen, en het is vanuit die angst dat ik dan aan het reageren ben met kwaadheid.

In de volgende blog kijk ik dus naar wat mijn reacties op dit programma en hoe ik de mensen in het programma zie vanuit mijn ogen te zeggen hebben over wie ik ben vanbinnen en mij een punt laten zien van en in mezelf waarin ik mezelf aan het verminderen ben.

Dag 666: Hoe de ervaring van Buitengesloten Worden zich Vormt in de Geest

Een moment en opportuniteit van zelf-verandering opende zich vandaag wanneer ik een groepje meiden iets hoorde bediscussiëren dat ook met mij betrekking had. Dus in het moment dat ik hen erover zag praatte, maakte ik in mijn geest de verbinding  van 'zij praten daarover zonder mij', 'dus, ik word er niet bij betrokken'.

Op deze gedachten in mijn geest in relatie tot wat er in mijn omgeving aan het gebeuren was en hoe dat in relatie stond met mij en mijn plaats in mijn omgeving, reageerde ik binnenin mezelf met een emotie van aanvankelijk angst, verbonden met de gedachte aan ergens niet bij te horen, en alleen te staan, hetgeen een soort oer-angst is die gebaseerd is op een overlevings-instinct.

Dan veranderd die angst echter in iets anders, naarmate er gedachten begonnen opkomen in de trand van 'waarom gebeurt dit altijd met mij, dat ik ergens niet bij betrokken wordt?', 'wat is er mis met mij dat mensen mij niet betrekken in dit soort gesprekken?' en 'waarom duw ik toch altijd mensen weg?'. Dit wekte dan eerder een soort van zelf-medelijden en droefheid binnenin mezelf op.

En wat ik in de verte ook al zag aankomen in mijn geest was een kwaadheid als een vorm van zelf-verdediging tegen mijn omgeving die ik in mijn geest nu al heb beschuldigd van mij nergens bij te betrekken en geen rekening met mij te houden.

In dit moment werd ik mij echter gewaar dat er vanalles in mezelf aan het roeren was. Ik zag en ervoer dat er emoties aan het kolken waren in mijn lichaam. En hier herinnerde ik mij dat ik dit patroon waar ik in aan het stappen was eigenlijk herkende. Ik heb dit patroon eerder ontmaskerd in mezelf, ik heb er zelf-vergeving en zelf-correctie voor toegepast, dus nu is het een kwestie om in dit moment die zelf-correctie in de actuele tijd toe te passen en uit te voeren.

In dit gewaarzijn dat ik te maken heb met een emotioneel patroon verbonden met specifieke gedachten in mijn geest, maakte ik in het moment de beslissing om onvoorwaardelijk los te laten van wat er binnenin mezelf aan het gebeuren was, omdat ik al zag en besefte waar die emotionele toestand mij naar zou leiden indien ik mezelf zou toestaan er volledig in te stappen. Ik zou uiteindelijk mijn kwaadheid vanbinnen laten opbouwen tot het punt dat ik de mensen om mij heen zou beginnen weg te duwen door mezelf te beginnen isoleren, in en als de idee en de gedachte dat het andere mensen zijn die mij wegduwen en die mij nergens bij betrekken.

Dus omdat ik kon zien wat de uitkomst zou zijn van dit emotionele patroon, kon ik de keuze maken om niet in het patroon te stappen en om eerder stabiel te blijven in het moment, zodat ik met meer helderheid kan kijken naar waarom en hoe het eigenlijk is dat ik op deze situatie aan het reageren ben en zodat ik ook een helderdere blik zou hebben op wat er zich werkelijk aan het afspelen is in mijn omgeving.

Wat ik in dat moment zag in termen van hoe de situatie werkelijk ineen zat, deel ik in de volgende blog.

Dag 643: Hoe creëren we de Illusie van het Zelf?

Uit de voorgaande blog:

Wanneer ik de gedachten verpersonaliseer in mijn geest waarin ik de ervaring van 'ik hoor er niet bij' creëer en vormgeef, al zijn ze negatief, zelf-verminderend en zelf-onderdrukkend van aard, dan krijg ik tegelijkertijd een gevoel dat ik 'mezelf' en zelfs 'thuis' ben. Het gevoel dat ik 'iemand' ben. En het is de zoektocht naar dit specifieke gevoel dat aan de grondslag ligt van de neiging om mezelf in de emotioneel geladen ervaring van afscheiding te zuigen in relatie tot de mensen in de groep waar ik deel van uitmaak.

Het is dus vrij eigenaardig wanneer je begint te kijken naar de ervaringen waar je in participeert binnenin jezelf, of in andere woorden de ervaringen die vaak in je opkomen afhankelijk van de situaties waar je je in bevindt. In mijn geval is zo een ervaring bijvoorbeeld het gevoel van afgescheiden te zijn van de mensen om mij heen wanneer ik mij in een groep bevindt, zoals op het vrijgezellenfeestje waar ik het in de vorige blog over had.

En het eigenaardige hieraan is met name dat ik kan zien en erkennen dat deze ervaring van mij afgescheiden voelen en mij zelfs alleen en 'vreemd' te voelen in mezelf, ook al ben ik in een groep van mensen, is een ervaring die niet het beste is voor mezelf, in de zin van dat het ten eerste geen aangename ervaring is en ten tweede saboteert het mij in mijn interactie en communicatie en mijn zelf-uitdrukking in relatie tot de andere mensen die zich in die groep bevinden.

Maar wanneer ik dan de lagen van het bestaan van dit specifieke 'programma' in de geest dat deze ervaring creëert begin af te pellen en dieper begin te zien naar de oorsprong van hoe en waarom het is dat dit bestaat in mezelf. Hoe en waarom het anders gezegd is dat ik mij afgescheiden, alleen en negatief voel wanneer ik mij in een groep van mensen bevindt, dan wordt het duidelijk dat het eigenlijke startpunt van die interne ervaring een verlangen is om mezelf te kunnen onderscheiden van andere mensen. Een verlangen om een gevoel in mezelf te hebben dat mij zegt dat ik speciaal en uniek ben. Dat ik een individu ben en dat 'ik' besta.

En dit 'ik' dat zogezegd bestaat en dat 'ik' zogezegd ben in mezelf, is niets meer of minder dan het gevoel van eenzaamheid en afscheiding. De negatief geladen emotionele ervaring in mezelf van eenzaamheid, van buitengesloten te zijn, van afgescheiden te zijn en van mij vreemd te voelen, is wat ik doorheen mijn leven ben gaan aanvaarden als mijn 'ik', als een soort van teken dat 'ik' besta, en dat ik een individuele entiteit ben die afgescheiden bestaat van de andere 'entiteiten' die ik zie met mijn ogen om mij heen, als zijnde namelijk 'andere mensen' in de 'groep' waarin ik mij bevindt.

Hoe vreemd is dit dus om te beseffen dat de emotionele ervaring van eenzaamheid en afscheiding en het gevoel er 'niet bij te horen' dat opkomt wanneer ik mij in groepen van mensen bevindt, in wezen een soort van persoonlijkheids 'programma' is dat het bewustzijn gebruikt om de illusie van de 'identiteit' en het 'zelf' te creëren. Omdat, als dit specifieke gevoel van afscheiding niet zou ervaren in mezelf, het gevoel van zogezegd niet bij de groep te horen, en als ik mij in die momenten niet negatief zou voelen in mezelf, dan zou ik in feite ook niet dat speciale gevoel kunnen ervaren dat 'ik' besta, en dat ik überhaupt een 'ik' ben en dat ik een 'bewustzijn' heb.

Dit is maar één van de ervaringen die in de geest kunnen bestaan en die als functie hebben om simpelweg dat 'speciale' gevoel te produceren van afscheiding, dat gevoel waarin je je 'speciaal' voelt, in de zin van dat je het gevoel hebt dat je een 'ik' bent en dat die 'ik' anders is dan al de andere mensen die je ziet om je heen. In wezen is het maar een gevoel, geproduceerd door specifieke ideëen en gedachten in de geest die op zich vaak niet echt veel steek houden en die zelfs saboterend kunnen werken in je leven.

Dit soort 'persoonlijkheids-systemen', of 'identiteits-programma's' in je geest zijn die dingen die je soms dingen doen uitdrukken, zeggen en doen waarvan je niet goed weet waarom je het doet of hebt gedaan, waar je later soms spijt van hebt of je schuldig over voelt. Je deed het immers enkel en alleen opdat je die eigenzinnige ervaring in jezelf zou kunnen voelen die je het gevoel geeft dat je 'bestaat', omdat dat er  in wezen de enige functie van is. Vreemde wezens zijn we toch, wij mensen.

Dag 642: Waarom geven we onszelf het gevoel van er niet bij te horen?

Ik was vandaag aanwezig op een vrijgezellenfeestje voor een kennis die weldra gaat trouwen en hier was het dat er bepaalde persoonlijkheidskenmerken in mezelf naar de oppervlakte traden en die ik voor mezelf kan onderzoeken zodoende een opening en kans te creëren om die aspecten in en van mezelf te veranderen door middel van het ten eerste ontwikkelen van een begrip in relatie tot hoe deze persoonlijkheidskenmerken bestaan, werken en functioneren in mezelf en ten tweede te onderzoeken wie ik eigenlijk ben in en als die persoonlijkheidskenmerken, of ze het beste zijn voor mezelf en hoe ik mezelf erin kan veranderen of bevestigen teneinde een structuur te creëren die wel het beste is voor mezelf.

De persoonlijkheid die naar boven kwam in deze specifieke 'groep-setting' waar ik mij vandaag in bevond, was een welbepaalde interne ervaring die naar boven wilde komen in mezelf  en die te maken had met hoe ik mezelf doorheen mijn leven vaak gevoeld en gedefinieerd heb in een groep, op basis en omwille van dezelfde ervaring die steeds in mezelf bestond. Deze ervaring zijnde een gevoel van afscheiding van de mensen om mij heen.

Ik ben al een tijdje deze specifieke persoonlijkheid in mezelf aan het veranderen in de zin van dat het begon als een overheersende en overspoelende emotionele ervaring van 'er niet bij horen', en dat ik nu, na het consistent hebben toegepast van het gereedschap van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie, diepere lagen zie die in en onder deze ervaring van 'er niet bijhoren' bestaan.

Ik ben bijvoorbeeld emotioneel veel meer stabiel langs binnen en langs buiten. Wanneer de gedachten die de ervaring van er niet bij te horen in mezelf naar boven komen, blijf ik stabiel in mezelf omdat ik kan zien dat die gedachten niet zijn wie ik werkelijk ben, het is een programma, een systeem waarin ik de keuze heb om mezelf erdoor te laten definiëren en beïnvloeden, hetgeen ik doorheen mijn leven steeds heb toegestaan te gebeuren - totdat ik het gereedschap van zelf-verandering ben beginnen toepassen.

Wat ik nu dus opmerkte was de meer subtielere lagen en ervaringen in en van dit specifieke persoonlijkheids-systeem die nog bestaan in mezelf. En dit zijnde bijvoorbeeld een dieperliggende motivatie voor waarom en hoe het in wezen is dat deze persoonlijkheid in mezelf bestaat in de eerste plaats, hetgeen namelijk is omdat een deel van mezelf zich 'speciaal' kan voelen wanneer ik die persoonlijkheid instap. 

Wanneer ik de gedachten verpersonaliseer in mijn geest waarin ik de ervaring van 'ik hoor er niet bij' creëer en vormgeef, al zijn ze negatief, zelf-verminderend en zelf-onderdrukkend van aard, dan krijg ik tegelijkertijd een gevoel dat ik 'mezelf' en zelfs 'thuis' ben. Het gevoel dat ik 'iemand' ben. En het is de zoektocht naar dit specifieke gevoel dat aan de grondslag ligt van de neiging om mezelf in de emotioneel geladen ervaring van afscheiding te zuigen in relatie tot de mensen in de groep waar ik deel van uitmaak.

Meer in de volgende blog...

Dag 625: de ISIS in ons Allen - Irrationele Meningsvorming in Groepen

Waar komen de ideeen en de meningen die we vormen over andere mensen in feite vandaan? Wanneer we 'iemand niet leuk vinden', of we zijn van de mening dat een bepaald persoon niet bij de groep mag horen waar we onszelf mee identificeren. We kennen ongetwijfeld allemaal het fenomeen wel van roddelen, achterklap, buitensluiten en pesterijen. Elk van ons heeft er op een bepaald moment oftewel zelf actief in geparticipeerd, het gade geslaan vanop een afstand of er het 'slachtoffer' van geworden.

Wat maakt dus dat één persoon zomaar 'geviseerd' kan worden door een hele groep van mensen en dat die hele groep van mensen tezamen met z'n allen die ene persoon 'haten' of 'niet leuk vinden' en willen 'wegpesten'. Ik bedoel, dit gebeurt immers zo vaak, op school, op het werk, zelfs in families en onder'vrienden'. Wat gebeurt er in onze geest wanneer we zelf die 'groepsgeest' aannemen en niet geassocieerd willen worden met een bepaald individu die toevallig ook niet volledig aanvaard lijkt te worden door de meeste mensen om ons heen? Waarom is het dat één persoon zich helemaal 'alleen' kan bevinden, zonder 'vrienden' en zonder 'groep', terwijl 'de groep' als één wezen en één geest volledig tegen die ene individu gekeerd is?

In dat soort gevallen zijn de meningen die we in onze geest vormen over andere mensen als een virus dat overgedragen wordt van geest op geest onder de leden van een groep - en die groep kan zijn een groep van collega's, een klasgroep, een samenleving, eender welke 'groep' van mensen waar we zelf persoonlijk willen 'bijhoren' of waar we onszelf mee identificeren of graag mee zouden willen identificeren. En, we geloven dan dat onze mening over die ene persoon die we 'niet al te leuk vinden', onze eigen mening is, omdat het in onze eigen geest bestaat en omdat wij een aversieve ervaring in onszelf voelen in relatie tot die persoon wanneer we hen zien. Dus, omdat het in onszelf bestaat als gedachten en ervaringen (gevoelens/emoties), lijkt het 'onszelf' te zijn, en lijkt het 'echt' te zijn.

Maar waarom is het dat we onszelf nooit afvragen waarom en hoe het is dat zulk 'n ervaring en mening zo unaniem en uniform gedeeld en ervaren kan worden door elk individu in en van een groep in min of meer gelijke mate, alsof we allemaal kopiëen zijn van elkaar? Hoe kan het dat we allemaal toevallig dezelfde mening lijken te delen, met als uitzondering eventueel de persoon waar de mening over gedeeld wordt.

Die mening kan zelfs enorm ver verwijderd zijn van de eigenlijke fysieke realiteit dat we in feite beter zouden moeten weten en dat we zouden zien dat die mening niet echt kan zijn als we even zouden stilstaan bij de dingen die we hebben aangenomen als waar in onze geest - maar toch houden we vast aan onze mening enkel en alleen omwille van het 'groeps-aspect' als zijnde het feit dat onze mening iets is dat ons het gevoel geeft dat we ergens bijhoren, dat er een 'groep' van mensen is die achter ons staat en ons op de één of andere manier ondersteuning biedt, ook al is het maar op geloofs-vlak.

Dit kan je het best herkennen in religieuze en culturele overtuigingen en meningen. Zoveel meningen die bestaan in grote groepen zoals religies en culturen en die enkel bestaan omwille van het feit dat mensen een specifieke waarde hechten aan het 'delen' van een mening. Het maakt dan in feite niet meer uit wat de mening eigenlijk is en waar men in feite in gelooft, omdat, waar het om draait is het 'geloof' op zich en het 'hebben van een mening op zich', dat als teken of symbool ervaren wordt van het 'horen bij de groep'.

Het probleem daarvan is dan uiteraard dat er in en door 'de groep' beslissingen gemaakt worden die uiterst schadelijke gevolgen kunnen hebben in de levens van anderen die oftewel niet bij de groep horen of dezelfde mening delen of leden van de groep die om de één of andere reden plots gezien en beoordeeld worden als zijde tegendraads. Een meer recent voorbeeld hiervan is:

• ISIS stuurt gruwelijke beelden de wereld in van koppel dat wordt gestenigd   (30/03/2015, Nieuwsblad)

Dag 624: Hoe we over elkaars leven beslissen door de ideëen die we vormen

We hebben de neiging om ideëen te vormen over elkaar. Ik bedoel, ik ben bijvoorbeeld mijn hele leven als het ware bezeten geweest over het mij afvragen wat andere mensen van mij denken en hoe andere mensen mij zien en welke de idee is die mensen over mij creëren op basis van wat ze zien.

En wel in die mate dat ik mezelf volledig zou veranderen om toch maar een 'positief' idee te kunnen vormen in de geest van andere mensen over wie ik ben en dat ik mezelf en mijn uitdrukking zou onderdrukken uit angst een negatieve beoordeling te krijgen op basis van de 'negatieve idee' die mensen over mij zouden vormen.

En, je kan wel zeggen van 'ah maar hoe absurd! Waarom doe je jezelf dat toch aan?!', maar als ik dan kijk naar waarom het is dat ik zoiets zou doen in de eerste plaats, waarom het is dat er zulk een intense angst zou bestaan in mezelf of in wie dan ook van de beoordelingen van andere mensen, wat er dan naar boven komt en wat ik zie en besef is dat er zoveel situaties bestaan in deze wereld die een voorbeeld zijn van hoe de ideëen die we vormen over elkaar in onze geest, alles bepaalt van hoe we met elkaar omgaan.

Zoveel voorbeelden van hoe, gewoon omdat we een 'negatief idee' gevormd hebben over iemand (die we vaak amper kennen), we niet aarzelen om die persoon te pesten, weg te duwen, te verbannen uit onze groep, onze samenleving en/of ons leven en onze wereld en te marginaliseren. En vaak maken we beslissingen die een diepe impact hebben op het leven van een ander simpelweg gebaseerd op de idee die we in onze geest gevormd hebben over dat individu.

Het begint bijvoorbeeld met het fenomeen 'pesten' in school, waarin als we kijken naar wie het is die 'gepest' wordt, het duidelijk wordt dat het startpunt van dat 'pesten' de ideëen zijn die als het ware automatisch gevormd worden in de geest van kinderen over de andere kinderen. Ideeen die gedreven worden door collectief aanvaardde en doorgegeven geloofsystemen over wat 'goed' en 'slecht is', ideeen op basis van een soort 'overlevings-bewustzijn' dat op zich in onze huidige samenleving bijlange niet meer relevant is.

Op het werk is het niet anders, in feite komt dit fenomeen naar boven in elke 'groep' van mensen -- het fenomeen waarin een individu of meerdere individuen op de één of andere manier een doelwit worden van de haat en vernielingsdrang van de andere individuen in de groep, omwille van de ideëen die mensen vormen in hun geest en die als een soort virus overgedragen worden op en in de geest van al de mensen in de groep.

De media is een ander soort kanaal waarin actief ideëen gevormd en gecreëerd worden over individuen in de samenleving die dan collectief gemarginaliseerd worden door als het ware de gehele samenleving. Ideëen is eigenlijk iets heel gevaarlijk, en het bestaat in elk van ons. Ideeen is wat onze daden kan sturen tot zoverre dat we iemands leven kunnen verwoesten door middel van hoe wij onszelf uitdrukken tegenover die persoon op basis van en vanuit de ideeen die we in onze geest gevormd hebben over dat individu.

En het probleem met die ideëen is dat ze steeds van 'ergens' komen, van 'de groep', van 'de media', van 'onze ouders', van de 'voorgaande generaties' - ideëen is datgene dat we gebruiken om onze realiteit te verdelen in 'goed' en 'kwaad' en 'positief' en 'negatief' en is tegelijkertijd datgene dat ervoor zorgt dat we onze realiteit nooit zien als wat het werkelijk is.

De ideëen die we vormen over andere mensen weerhoud ons ervan om onszelf in de schoenen te plaatsen van de mensen om ons heen en om werkelijk voor onszelf te zien hoe het is om te leven als een ander, of te zien en te begrijpen waarom en hoe een ander wezen ontstaan is. Waarom en hoe wordt een moordenaar een moordenaar? Waarom/hoe kan iemand een ander mens verkrachten? Wat maakt het dat iemand 'marginaal' wordt, of 'racistisch', of 'gestoord', of 'gemeen', ….?

Ideeen vormen over anderen helpt ons niet om onze realiteit beter te begrijpen, het helpt ons niet om oplossingen te vinden voor problemen. Ideeen kunnen enkel leiden tot het marginaliseren van datgene waar we angst van hebben, als een poging om te ontsnappen van onze eigen angst.

En ideeen is tegelijkertijd datgene dat ervoor zorgt dat we onszelf uiteindelijk gaan onderdrukken uit angst van de ideeen die anderen zouden kunnen vormen over ons. Het is datgene dat ervoor zorgt dat we onszelf stilhouden, dat we ervoor kiezen op de achtergrond te blijven. Want, wie zichzelf uitdrukt, krijgt als het ware een licht op zich geworpen en wordt kwetsbaar om beoordeeld te worden door al de andere mensen in deze wereld.

En dus, ideeen is wat er uiteindelijk voor zorgt dat wij als samenleving nooit een plek worden die het beste is voor elk individu, omdat we eerder onze ideëen die we vormen in onze geest over anderen vertrouwen, dan te vertrouwen op ons vermogen om onszelf in de schoenen te verplaatsen van elk ander mens en onszelf daarin te herkennen in een ander en bijgevolg ook de beste oplossing  te kunnen vinden voor elk probleem dat we tegenkomen.

Dag 233: Ben jij beïnvloedbaar door Cognitieve Disinformatie?

Wat is 'Cognitieve Disinformatie'? Cognitieve Disinformatie is het opzettelijk verspreiden van valse feiten en informatie over een object/subject om de publieke opinie in relatie tot het object/subject vorm te geven. Het is wat Hitler gebruikte om de opinie van het Duitse volk vorm te geven en hun frustratie en woede over de economische situatie in Duitsland te kanaliseren naar een 'zondebok', de 'Joden'.


Het is wat de Amerikaanse overheid steeds heeft gebruikt heeft om de publieke opinie in relatie tot 'Rusland', 'Irak', 'Afganistan', 'Saddam Hussein', 'Gaddafi', etc... vorm te geven om hun oorlogen te rechtvaardigen en gebruik te kunnen maken van het belastingsgeld van de Amerikaanse burger om oorlog te voeren. Zie, om meer inzicht te krijgen in hoe dit in z'n werk gaat, de documentaire "Peace, Propaganda and the Promised Land".


Lees ook over het 'Quora Experiment' in "Creation's Journey to Life - Day 328: Noam Chomsky Quote Experiment on Quora with Anonymous" en "Creation's Journey to Life - When Anonymous Acted like Hitler on Quora: DAY 329" om een inzicht in en begrip te krijgen van hoe de geest van mensen, zelfs en misschien nog het meest de 'intellectuelen'/'hoger opgeleiden' gevormd zijn om beïnvloedbaar te zijn in een voorgeprogrammeerde angst door middel van informatie/disinformatie, en gestuurd kunnen worden om zich te groeperen 'tegen' een bepaalde groep/individu zonder voor zichzelf te onderzoeken hoe de realiteit echt in elkaar zit -- en dat dit het bewijs is dat zogezegde 'intelligentie' in de vorm van 'diploma's' en 'hoog opgeleid zijn' niet noodzakelijkerwijs gelijk staat aan 'gezond verstand' of 'inzicht'.

"Dit is hoe Controle functionneert, dit is hoe de Samenleving Stabiel op een bepaald pad gehouden wordt: door te Verzekeren dat de Filters van het Individu Functionneren op een manier waarin ze enkel Zien wat ze Verwacht worden te Zien. En zij die Meegaand, Buigzaam en Gehoorzaam zijn - worden beloond door het Systeem, en zij zie dat niet zijn -- worden simpelweg genegeerd."  (Day 328: Noam Chomsky Quote Experiment on Quora with Anonymous)

Het Quora experiment had als doel aan te tonen hoe efficient 'Cognitieve Disinformatie' werkt, en dat mensen, diploma of niet, blindelings volgen wat hun gepresenteerd wordt - zolang er op hun angsten ingespeeld wordt. Dit is immers hoe een 'publieke opinie' gevormd wordt --- door een 'verhaal'/situatie zo te vertellen dat er opzettelijk ingespeeld wordt op de angsten/gevoelens van het individu, waardoor het individu zal REAGEREN op het verhaal en op basis van die emotionele reactie, een negatieve dan wel positieve mening zal vormen over het verhaal - zonder op welke manier dan ook de situatie voor zichzelf te onderzoeken om voor zichzelf uit te maken en te ondervinden hoe de realiteit functionneert.

Een recent voorbeeld van hoe de publieke opinie over een individu opzettelijk door de media gevormd werd, is in de zaak 'Kim De Gelder' - waarin de media De Gelder opzettelijk afschildert als een slecht mens, de 'slechterik' die iets heel slecht gedaan heeft, en de slachtoffers als de 'goeierikken' --- en door op die manier de lezer aan te sporen om te REAGEREN op het verhaal en een opinie te vormen over het verhaal en de betrokken personen, zonder eigenlijk zelf inzicht te hebben in hoe de hele situatie ontstaan is in de eerste plaats. De media zal ons dus niet aansporen om vragen te stellen naar hoe dit probleem onstaan is, naar hoe de realiteit werkt, hoe de menselijke geest werkt en wat de verschillende factoren zijn die bijgedragen hebben tot het creëren van dit specifiek probleem, maar zal ons enkel verleiden om te REAGEREN en dus een 'bende' te vormen 'tegen' dit specifieke probleem en het specifieke individu 'De Gelder' vanuit een persoonlijk gedeelde angst/reactie, zonder enig inzicht in de situatie en wat de oplossing zou kunnen bieden om dit soort situaties in de toekomst te kunnen vermijden.

De plooibaarheid/buigzaamheid en volgzaamheid van het individu in deze situatie, en de beinvloedbaarheid van het individu door deze 'cognitieve disinformatie' heeft dus niets te maken met hoe 'wel-opgeleid' het individu al dan niet is -- maar eerder met de ZELF-INTEGRITEIT van het individu. Een individu met integriteit tegenover zichzelf zal zich niet zo makkelijk laten beïnvloeden door de 'publieke opinie' als hoe die verwoord wordt door de media of een groep, maar zal de situatie bekijken en analyseren vanuit zichzelf - en een individu zonder zelf-integriteit zal zichzelf zeer makkelijk laten meeslepen door de opinie van de groep/samenleving/media uit ANGST voor de eigen overleving - en zal dus zeer makkelijk gevormd worden tot een 'soldaat' in het gevecht tegen het zogezegde 'kwaad' als gepresenteerd door de 'publieke opinie'.

Een integer individu zal dus makkelijker de 'cognitieve disinformatie' kunnen doorprikken door zelfstandige analyse, inzicht en gezond verstand toepassen. In het Quora Experiment werd ook zeer mooi aangetoond dat wanneer een integer individu die 'cognitieve disinformatie' doorprikt en opstaat en zichzelf uitdrukt tegen de publieke opinie in, hij zal aangevallen worden door al de individuen die zich vanuit hun angsten hebben aangesloten bij de publieke opinie en dus een 'bende' gevormd hebben.

Deze situatie is vergelijkbaar met 'pesterijen' of 'roddelgedrag' op scholen waarin kinderen zich, vanuit angst om zelf gepest te worden of zelf het onderwerp te vormen van roddels, blindelings aansluiten bij de 'pesters' of 'roddel-groepjes' en dan zelf deel gaan uitmaken van de pesterijen/roddelgedrag - zonder enige vorm van introspectie of zelf-eerlijkheid en dus zonder enig besef van waar ze eigenlijk mee bezig zijn en hoe ze van de speelplaats een oorlogs-zone en een onveilige plek aan het maken zijn voor anderen zowel als zichzelf.

Het losbreken uit deze beïnvloedbaarheid door cognitieve disinformatie is van essentieel belang om van onze samenleving een veilige plek te maken waarin individuen of groepen niet zomaar worden aangevallen omwille van hoe de publieke opinie opzettelijk gevormd werd - maar waarin elk individu in staat is om elke situatie op een nuchtere manier te analyseren met gezond verstand en integriteit.

Onderzoek Desteni en de Reis naar Leven - waar we het gereedschap presenteren en de ondersteuning voor elk individu die durf toegeven dat we, op individueel zowel als collectief vlak, een groot probleem hebben - en dat dat probleem zich bevind in hoe onze eigen geest geprogrammeerd is --- en die voor zichzelf de beslissing maakt om zichzelf te 'her-opvoeden' om te kunnen staan in deze wereld als een zelf-standig wezen die in staat is om de geprogrammeerde filters te doorprikken en de realiteit te zien als wat ze werkelijk is.