Dag 224: Is het 'dom' om iets niet te weten?

Dit is een verderzetting van "Dag 223: Hoe is Intelligentie een Masker voor het 'Domme, Kleine Kind'?"


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'intelligentie' te gebruiken als een masker om mijn angst om mij een 'dom, klein kind' te voelen achter te verbergen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'intelligentie' te definieren in en als een 'personage', als een presentatie/projectie van mezelf in de plaats van een fysieke expressie van wie ik ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'intelligentie' te definieren in en als een polariteit van 'slim' en 'dom' als beoordelingen - en daarin de expressie van 'intelligentie' te gebruiken om mij positief/goed te voelen --- in de plaats van in te zien dat deze vorm van 'intelligentie' een leugen is en dus niet is wie ik werkelijk ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe ik mijn expressie/mezelf heb verborgen achter een masker van 'intelligentie' - en daarin mezelf heb gelimiteerd in het leren kennen van de realiteit in eenheid en gelijkheid met mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe ik mezelf heb 'dom'/gelimiteerd/kortzichtig heb gehouden door mij voor te doen alsof ik 'intelligent' ben --- in de plaats van 'intelligentie' te leven als 'wie ik ben' in en als zelf-eerlijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'intelligentie' te definieren in en als de 'geslotenheid' van de geest als het systeem van kennis en informatie --- in en als de angst om beoordeeld te worden als 'dom'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf opzettelijk te plaatsen in het personage/gesloten systeem van 'intelligentie', wanneer ik met andere mensen praat --- om mezelf te 'beschermen' van beoordeeld te worden als 'dom'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben dat mensen mij zouden zien/beoordelen als 'dom' en mij op basis daarvan zouden afwijzen en 'de-valueren'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'intelligentie' te definieren in en als het 'aanvaard worden door andere mensen' en 'ondersteuning/erkenning/respect krijgen van andere mensen' - en daarin mezelf te hebben toegestaan zelf-oneerlijk te zijn door mezelf te verschuilen achter een masker/personage van 'intelligentie' om andere mensen te manipuleren zodat ze mij zouden aanvaarden/ondersteunen/respecteren/erkennen --- in de plaats van 'intelligentie' te leven als de praktische toepassing van alleen staan in mezelf en het onvoorwaardelijk onderzoeken van de realiteit vanuit mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de consequenties van deze leugenachtige vorm van 'intelligentie' is dat ik een realiteit heb gecreëerd waarin mensen niet vertrouwd kunnen worden op hun woorden, omdat die woorden niet gebaseerd zijn op werkelijk inzicht in en onderzoek van de realiteit, maar op het ego dat zich wil voordoen als 'superieur' en dat op zoek is naar persoonlijke erkenning/bevestiging/ondersteuning/respect in en als het verspreiden van 'kennis' en 'informatie' over de realiteit - zonder die kennis en informatie ooit werkelijk te bevragen of te toetsen aan de eigenlijke realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat als ik mezelf niet verberg achter een masker van 'intelligentie' - dat mensen zullen zien dat ik 'dom' ben en mij zullen beoordelen als 'dom' en mij zullen afkeuren/afwijzen/onderwaarderen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'iets niet weten' of 'iets niet kunnen' te associeren met het woord 'dom'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'iets niet weten of kunnen' te associeren met de ervaring van angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een polariteit in mezelf te creëren door 'iets niet weten of kunnen' te associeren met het woord 'dom' en de ervaring van angst --- en daarbij het verlangen te creëren naar de ervaring van opwinding die ik heb geassocieerd met het woord 'slim'/'intelligent'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten programmeren/beinvloeden door het schoolsysteem waarin ik beoordeeld werd als 'dom' of 'slim', 'goed' of 'slecht', 'positief' of 'negatief' op basis van of ik al dan niet iets 'weet' of 'kan' --- en nooit te hebben ingezien hoe het schoolsysteem hierin bijdraagt aan het 'dom' houden van kinderen, door de angst in kinderen te programmeren om vragen te stellen en dus te laten zien dat ze 'iets niet weten' uit angst om beoordeeld te worden als 'dom'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten programmeren door het schoolsysteem om angst te hebben om 'iets niet te weten' - en daarin te liegen over 'wie ik ben' door mij voor te doen alsof ik 'intelligent' ben en dat ik 'alles weet' --- in de plaats van in te zien hoe ik mezelf daarin gesaboteerd heb om werkelijk iets te leren en te groeien in mijn ontwikkeling als levend wezen op aarde en mijn capaciteit om verantwoordelijkheid te nemen voor het leven op aarde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat mensen die mij beoordelen als 'dom' wanneer ik laat merken dat ik iets niet weet - reageren vanuit hun angst om beoordeeld/gezien te worden als 'dom' --- en in te zien dat ik dus niet werkelijk 'dom' ben, omdat beoordelingen altijd afkomstig zijn vanuit het individu en altijd te maken hebben met wat er leeft in het individu

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het woord 'dom' te definieren in en als 'iets niet weten', als een beoordeling die in de geest bestaat in functie van 'competitie' --- in de plaats van in te zien dat wat werkelijk 'dom' is, is hoe de mens zichzelf voordoet als een 'intelligent wezen' in en als 'kennis en informatie' over 'goed/slecht', 'juist/fout' en 'positief/negatief', zonder werkelijk enig inzicht te hebben in hoe de realiteit werkelijk functionneert - en hoe de mens gelooft dat hij superieur is aan de werkelijkheid omwille van zijn zogezegde 'intelligentie' als kennis en informatie in de geest, maar tegelijkertijd de hele natuurlijke wereld verwoest door absoluut geen inzicht te hebben in hoe de realiteit functionneert en daardoor op een compleet dysfunctionele manier in relatie te staan met zijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de connectie te maken in mijn geest tussen de gedachte/backchat dat een ander misschien denkt dat ik dom ben en toekomstprojecties waarin ik mij inbeeld dat iedereen mij aan de kant zal schuiven en dat niemand nog in mij geinteresseerd zal zijn, dat ik 'van de sociale ladder zal vallen' en dan niet rijk en successvol zal kunnen zijn in deze wereld/samenleving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'intelligentie' in mijn geest te verbinden met 'sociale status' en 'aanzien'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een uiterlijke presentatie van mezelf als 'intelligentie' te gebruiken om rijk en successvol te worden in deze wereld door gebruik te maken van 'connecties' en 'relaties' met andere mensen -- en daarin de angst in mezelf te hebben gecreëerd dat mensen mij zouden beoordelen als 'dom' en mij dus niet  als een 'connectie' zullen willen hebben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het woord 'intelligentie' te verbinden met het woord 'gelijkheid' --- door 'intelligentie' als het bezitten van veel kennis en informatie te willen gebruiken om 'gelijk te staan' aan andere 'volwassenen' in deze wereld die ik in mijn geest gedefineerd heb als 'intelligent' en 'superieur' aan het kind in mezelf

 ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een perceptie van 'volwassenen' die ik zie met mijn ogen te hebben gecreëerd in mezelf in en als het geloof dat 'volwassenen intelligenter zijn dan ik' omdat ze 'veel weten' - en op basis van die perceptie moeite te doen om ook 'intelligent' te lijken om die 'volwassenen' ervan te overtuigen dat ik 'hun gelijke' ben en dat ik hun 'respect' verdien - in de plaats van in te zien dat deze perceptie gebaseerd is op mijn voorgeprogrammeerde ervaring tijdens mijn kindertijd waarin 'volwassenen' geen 'respect' hadden voor mij en mij niet zagen als hun 'gelijke' omdat zij 'kind zijn' in hun geest gelijk stelden aan 'minderwaardigheid'/'inferieure intelligentie' en 'domheid', net zoals ik in mijn geest automatisch de connectie maakte tussen 'volwassen zijn' en 'superieure intelligentie'/'meerwaardigheid' -- waarin ik hen niet zag als de wezens die ze zijn en zij mij niet zagen als het wezen dat ik ben, in eenheid en gelijkheid omdat we ons beiden blind staarden op een beeld en een voorgeprogrammeerde definitie/beoordeling over dat beeld

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe ik mezelf heb geprogrammeerd/laten programmeren om blindelings alles wat 'volwassenen', als een beeld dat ik zie met mijn ogen, zeggen te definieren en aan te nemen als 'intelligent' en automatisch respect te hebben voor 'volwassenen' en al wat ze zeggen --- en dat ik daarom mij nooit werkelijk vragen gesteld heb bij de waarachtigheid en fysieke toetsbaarheid van hun woorden, maar blindelings erop heb vertrouwd dat 'alles wat volwassenen zeggen, de waarheid is', en hun woorden heb gevolgd en gekopieerd in mezelf in en als mijn persoonlijke verlangen om 'ook zo intelligent te zijn' en ook hun 'respect' te krijgen --- in de plaats van in te zien hoe ik mezelf heb laten misleiden en bedriegen door het beeld dat ik zie met mijn ogen en de voorgeprogrammeerde beoordelingen/definities over dat beeld en dat 'intelligentie' dus nooit werkelijk iets te maken heeft gehad met wie een wezen is vanbinnen maar enkel een voorgeprogrammeerde beoordeling is over het beeld dat ik zie met mijn ogen, en dat mijn perceptie van een 'intelligent persoon' veel meer bepaald wordt door hoe die persoon eruit ziet, hoe hij/zij spreekt, de tonaliteit van hun stem, hun leeftijd, het geslacht, etc, dan de eigenlijke inhoud van de woorden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'intelligentie' te definieren in en als een uiterlijk beeld - door te geloven dat ik 'intelligent' ben zolang ik grote woorden en complexe zinsbouwen en associaties kan gebruiken in wat ik zeg, waarin het op zich niet veel uitmaakt wat ik precies zeg, maar eerder HOE ik het zeg --- en nooit te hebben ingezien dat ik, door deze vorm van bedrog te hebben toegestaan te bestaan in mezelf naar andere mensen toe, mezelf ook heb laten bedriegen en bespelen door andere mensen die bepaalde technieken gebruiken om mijn voorgeprogrammeerde reacties en beoordelingen in mijn geest in verband met 'intelligentie' te bespelen en manipuleren om mij ervan te overtuigen dat zij 'intelligent' zijn en 'weten waar ze het over hebben', zoals politici, religieuze leiders, economisten, etc --- zodat ik respect en aanzien zou hebben voor hen en hen zou vertrouwen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'intelligentie' nooit werkelijk bestaan heeft omdat de definitie van 'intelligentie' volledig bepaald is door een uiterlijke schijn/perceptie/interpretatie van een beeld dat ik zie met mijn ogen en daarom maar een 'attribuut' is dat mensen gebruiken om te 'competeren' met andere mensen om te 'winnen' in het globale 'markt-systeem'


Intelligentie als competitie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te competeren met mensen in/met de woorden die ik spreek - en daardoor niet stil te staan bij wat ik eigenlijk zeg en de impact van mijn woorden op mijn omgeving, door woorden te misbruiken om mensen te manipuleren om hun vertrouwen en respect te krijgen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd woorden te misbruiken door te spreken vanuit een verlangen naar respect, vertrouwen en erkenning - en totaal niet stil te staan bij of wat ik zeg wel iets te maken heeft met de realiteit en ondersteunend is voor de realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de woorden die ik spreek door woorden te gebruiken als 'attributen' in mijn zoektocht/verlangen naar aanzien, success, respect en erkenning -- en daarin nooit te hebben ingezien hoe woorden de basis vormen van communicatie tussen mensen, hetgeen de basis vormt voor het leven op aarde, en dat als ik niet waarachtig en integer/eerlijk ben in de woorden die ik spreek, ik ook een oneerlijk, leugenachtig en oninteger systeem toesta te bestaan en creëer

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor de woorden die ik spreek door niet stil te staan bij de impact van mijn woorden, door niet in te zien dat ik een participant ben in het systeem en dat ik dus bijdraag aan het vormen van dat systeem door middel van mijn participatie/communicatie via de woorden die ik spreek tegenover mensen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn verantwoordelijkheid te abdiceren voor de woorden die ik spreek en de impact van mijn woorden op mijn omgeving -- door mezelf te hebben laten programmeren tijdens mijn kindertijd in en als het geloof dat ik 'minderwaardig', 'oninteressant' en 'inferieur' ben, omdat dat is hoe de samenleving kinderen definieert zonder in te zien hoe de kindertijd de meest cruciale/definierende periode is in het vormgeven van 'wie' een wezen/mens zal worden voor de rest van zijn leven --- en dat, als we kinderen impliciet aanleren dat ze niets 'in de pap te brokken hebben' en dat hun woorden/expressie inferieur/minderwaardig is, dan leren we hen om zowel als kinderen als volwassenen, hun verantwoordelijkheid te abdiceren in hun participatie in het systeem van het leven op aarde










wordt vervolgd in Dag 225