Ik heb mij ook steeds zeer kwaad, zelfs woedend, gevoeld op mijn omgeving, op die 'volwassenen' omwille van 'wat ze mij hebben aangedaan' - uiterlijk was ik lief en vriendelijk en beleefd maar vanbinnen kookte ik vaak van woede, woede die onder de angst lag, een woede die ik op mezelf ben gaan uitwerken omdat ik te veel angst had van mensen om uiterlijk kwaad te worden op hen -- omdat de gedachte 'wat zullen de mensen van mij denken' steeds overheerste -- in de vorm van 'zelfbewustzijn'. Een 'zelfbewustzijn' waarin ik mij 'bewust' ben van wat andere mensen over mij denken, alsof ik in de geest van anderen besta, kijkend naar mezelf als een beeld/uiterlijk in deze wereld --- en waarin ik dus in de continue polariteits-wisselstroom besta tussen de energetische ervaringen van afwijzing/afkeuring en erkenning/aanvaarding/goedkeuring, als hoe de menselijke geest werkt, omdat de menselijke geest steeds de wereld om zich heen beoordeeld en benaderd vanuit 'goed' of 'slecht', 'positief' of 'negatief'.
Hierdoor heb ik altijd in een enorme energetische toestand verkeerd, omdat ik mijn innerlijke ervaring steeds liet bepalen door 'wat andere mensen (zouden) denken over mij', waarin ik mij angstig voelde dat ze mij zouden afwijzen, en ook vaak het gevoel had dat mensen mij 'afwijzen/afkeuren' in hun gedachten, als dus de angst om gepest en weggeduwd te worden door mensen, en mij opgewonden/positief opgeladen voelde wanneer ik dacht dat mensen mij aanvaardden/goedkeurden/opmerkten. Aldus heb ik steeds mijn omgeving beschuldigd van hoe ik mij voel vanbinnen als complete zelf-onzekerheid, twijfel en machteloosheid, omdat ik werkelijk geloofde dat 'wie ik ben' compleet bepaald wordt en gedefinieerd is door wat andere mensen over mij denken - waarin ik mij dus het slachtoffer voelde van mijn omgeving. Altijd degene die gepest wordt.
"Stage fright on the world stage as being self conscious is the result of
being bullied by parents and peers and teachers from avery young age used to
make sure a person submit to authority" ~Bernard Poolman
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik het slachtoffer ben van andere mensen, gebaseerd op herinneringen en ervaringen uit mijn kindertijd, in relatie met mijn omgeving als 'de volwassenen' als leerkrachten en ouders waarin ik mij gekleineerd en vernederd voelde -- als een ervaring die ik doorheen heel mijn leven heb meegedragen in mezelf door mezelf te identificeren met de ervaring van angst en onzekerheid als 'mijn identiteit'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de ervaring van angst en inferioriteit als mijn initiele ervaring/reactie tegenover mijn omgeving, waarin ik mij vaak gekleineerd en vernederd voelde in relatie met hoe ouders en leerkrachten met mij zijn omgegaan - en deze ervaring dus te hebben aanvaard als 'wie ik ben' in interactie met alle mensen in mijn realiteit, waarin ik mij vaak angstig en inferieur en beschaamd voel omdat ik geloof dat andere mensen mij vernederen en kleineren
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat andere mensen niet verantwoordelijk zijn voor de ervaring van angst en zelf onzekerheid die ik voel in mezelf omdat ieder mens alleen bestaat in zichzelf, in zijn wereld - waarin sommigen anderen misbruiken en anderen zich misbruikt voelen en zich laten misbruiken
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als beschuldiging van mijn omgeving als woede tegenover mensen door te geloven dat zij verantwoordelijk zijn voor de angst, schaamte, inferioriteit en machteloosheid die ik ervaar in mezelf als reactie op hun expressie tegenover mij
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als constante angst dat mensen kwaad zouden worden op mij omdat ik mezelf heb toegestaan woede te associeren met de ervaring/reactie van angst - waarin ik dus eigenlijk angst heb van mijn eigen angst -- in de plaats van te beseffen dat die angst in mezelf bestaat en dat ik die angst dus heb toegestaan te bestaan in mezelf en dus volledig in staat ben de angst te stoppen
ik vergeef mezelf dat ik pesten heb toegestaan en geaccepteerd in mezelf als de realiteit door mezelf te definieren als het 'slachtoffer van pesterijen' en door niet te beseffen dat wat ik toesta te bestaan in mezelf is wat ik toesta te bestaan in de realiteit
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat 'pesten' en 'mij gepest voelen' enkel kan bestaan in relatie met andere mensen, gebaseerd op het verlangen om in relatie te staan met andere mensen en mij aldus te laten beinvloeden door hun expressie en aldus te reageren op hen - als een verlangen dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet alleen te staan/bestaan in en als mezelf in en als de realiteit door mijn macht weg te geven aan andere mensen door te verlangen naar verbondenheid/relaties met andere mensen - waardoor ik mezelf automatisch identificeer met de expressie /gedachten/beoordelingen van mensen tegenover mij, zonder ooit te beseffen dat dit eigenlijk niet persoonlijk is omdat elk mens in zijn eigen 'wereld' bestaat in zijn eigen geest en enkel reageert op mij vanuit wie zij zichzelf hebben toegestaan te worden in zichzelf
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn ouders/familie/leerkrachten/omgeving te beschuldigen voor de onzekerheid die ik ervaar in mezelf - en aldus mezelf nooit de kans te hebben gegeven om te veranderen door niet te beseffen dat ik hen nog voor eeuwig kan blijven beschuldigen, maar zij zullen mij niet kunnen helpen, zij zullen de onzekerheid niet kunnen stoppen in mij omdat die onzekerheid/angst IN MEZELF bestaat, als MIJN innerlijke ervaring en dus in wezen niets te maken heeft met 'mijn omgeving' als ouders/familie/leerkrachten
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd andere mensen te pesten vanuit mijn verlangen om zelf aanvaard te worden door mijn omgeving - waarin ik het principe van 'allen tegen één' en het verbroederen in de strijd tegen een gemeenschappelijke vijand heb gebruikt in mijn verlangen naar verbondenheid en vriendschap -- waarin ik anderen heb behandeld als hoe ik zelf niet behandeld zou willen worden, en aldus mijn angst heb gemanifesteerd in mezelf om zelf zo meedogenloos behandeld te worden, als mijn daden die zich op mij zouden wreken
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat wat er op de speelplaats gebeurt als de pestkoppen en de 'slachtoffers' - symbool staat voor wat er op wereldschaal gebeurt, waarin je de 'pestkoppen' hebt zoals Amerika en Engeland en de slachtoffers zoals Indië, Afrika en Zuid-Amerika, en degenen die daartussen in liggen die over het algemeen aan de kant van de 'winnaar'/'pestkop' willen staan om zichzelf te beschermen en dus meedoen aan de pesterijen/het misbruik, en waarin het erop neerkomt dat iedereen bestaat in angst van elk ander als de angst om behandeld te worden als hoe zij de anderen behandelen en dus zelf het slachtoffer te worden van pesterijen/oorlog/uitbuiting
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de woede die het slachtoffer in zichzelf ervaart tegenover de pestkop in wezen de ultieme bevestiging/statement van machteloosheid en slachtofferrol omdat het 'slachtoffer' zichzelf hierin compleet identificeerd met de angst die hij eigenlijk voelt tegenover de pestkop/dader door de dader/pestkop te beschuldigen, en aldus zichzelf onmogelijk maakt om ooit op te staan in zichzelf en de angst te stoppen, omdat het slachtoffer gelooft dat de dader verantwoordelijk is om die angst te stoppen, hetgeen nooit zal en kan gebeuren omdat de angst een persoonlijke innerlijke ervaring is van het 'slachtoffer'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het 'slachtoffer' zichzelf 'voor eeuwig' zal vastzetten in deze slachtofferrol door zichzelf te definieren in en als het geloof dat het 'niet eerlijk is' wat hem/haar overkomen is, wat de 'dader' hem/haar heeft aangedaan, dat hij/zij nu een leven heeft gelijdt in angst en onzekerheid in en als de beschuldiging en woede op de dader omdat die persoon die angst zogezegd in het slachtoffer heeft 'geplant'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat wij allen daders zijn in dit consumptiesysteem omdat we de realiteit die bestaat uit biljoenen wezens, consumeren zonder stil te staan waar we mee bezig zijn, vanuit een blind volgen van onze innerlijke gevoelens/ervaringen/verlangens - en dus niet te beseffen dat elke 'dader' juist hetzelfde is, een bewustzijnssysteem dat gewoon blindelings zijn innerlijke verlangens/gevoelens/ervaringen volgt en vertrouwd en niet eens beseft dat hij de realiteit om zich heen aan het misbruiken is
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat dader en slachtoffer gelijk zijn aan elkaar in het feit dat geen van beide zich bewust/gewaar is van zichzelf als een levend wezen, en dat elk van hen blindelings hun innerlijke gevoelens/reacties/ervaringen vertrouwt, volgt en gelooft die hen van elkaar afscheiden en van de realiteit - waarin zowel dader als slachtoffer opgesloten zitten in hun gelimiteerde, eendimensionele visie en ervaring van de realiteit en zichzelf in en als de geest
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf nooit de kans te geven om verder te wandelen dan de grenzen van de geest als de 'slachtoffer-persoonlijkheid' als angst en onzekerheid door mezelf vast te zetten in relaties met andere mensen in en als beschuldiging voor hoe ik mij voel vanbinnen -- waardoor ik nooit heb opgestaan in mezelf in en als de alleen-heid van mezelf als wie ik werkelijk ben als eenheid en gelijkheid
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf als mijn innerlijke ervaring van mezelf en mijn realiteit door te bestaan in en als beschuldiging als het dader- en slachtoffer construct dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf, nooit beseffend dat ik zelf de 'dader' creëer in en als gedachten, door mezelf te identificeren als 'het slachtoffer' en aldus het 'dader en slachtoffer' construct toesta te bestaan in de realiteit als mezelf
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan mezelf af te scheiden van mijn ouders/leerkrachten/omgeving door hen te definieren als 'daders' als 'de slechterikken' en mezelf te definieren als 'slachtoffer' en 'de goede' - en mezelf niet te willen aanvaarden als één en gelijk met het construct/de persoonlijkheid van 'de dader' en dus geen verantwoordelijkheid te willen nemen dat de dader in mezelf bestaat als wat ik heb geprojecteerd op mijn omgeving in en als de energetische polariteit die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf waarin ik mezelf heb gedefinieerd in en als één kant van de polariteit, en de andere kant heb geprojecteerd op mijn omgeving als andere mensen
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet één en gelijk te willen staan met de beoordelingen die ik heb geprojecteerd in andere mensen als wat eigenlijk in mezelf bestaat, omdat ik mezelf heb toegestaan mezelf te identificeren als 'het slachtoffer' in en als de emotionele ervaring van angst als 'mijn identiteit' en dus mijn identiteit niet wil loslaten in de plaats van te beseffen dat deze identiteit niet echt is in de eerste plaats omdat het een energetisch construct is dat IN MEZELF dat bestaat in en als gedachten, gevoelens en emoties
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat elk levend wezen een 'dader' is in deze wereld, omdat we in elk moment van ademhaling een 'daad' verrichten, die verstrekkende gevolgen/consequenties heeft in de levens van alle andere wezens op deze planeet - en aldus is het 'dader en slachtoffer' construct in en als de geest als een gedachte en een energetische ervaring van macht/machteloosheid en woede/angst niet echt omdat het niets te maken heeft met de fysieke realiteit waarin we allen daders zijn, één en gelijk, en het er gewoon op aankomt dat wij allen verantwoordelijkheid nemen voor onze daden en voor onszelf als 'daders' in deze wereld
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegstaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik VERLANG om mezelf te identificeren als 'het slachtoffer' en om dus te bestaan in en als angst en onzekerheid als een innerlijke energetische ervaring in mezelf, omdat ik een 'identiteit'/'persoonlijkeheid' wil hebben waarin ik mij speciaal in uniek kan voelen, in afscheiding van en conflict met andere mensen
ik stel mij tot doel om één en gelijk te staan met elk deel van de realiteit omdat ik besef dat de realiteit in en als mezelf bestaat en dat ik zelf-oneerlijk ben in het definieren van mezelf als 'slachtoffer' dan wel 'dader'
ik stel mij tot doel aan te tonen dat de 'slachtofferrol' een manipulatietechniek is die mensen gebruiken om medelijden, hulp en ondersteuning te krijgen van hun omgeving
ik stel mij tot doel aan te tonen dat het gerechtssysteem waarin 'daders' worden opgesloten en beschuldigd en weggeduwd uit de samenleving, en slachtoffers vertroeteld/omarmd/verzorgd worden door de samenleving - een systeem is dat ontworpen is om van de mens een zwak wezen te maken, door in elk mens de angst te creëren om een 'dader' te zijn in deze wereld, uit angst om opgesloten te worden, en aldus steeds te kiezen voor de slachtofferrol tegenover bedrijven, overheid en 'officiele instanties' in deze wereld -- om er zeker van te zijn dat de mens nooit zal opstaan in deze wereld en werkelijk iets zal DOEN, als wat de mensen die aan de top van het geld-systeem staan constant doen in en als de uitbreiding van hun 'empirum', om te verzekeren dat er steeds maar een paar mensen de macht en controle in deze wereld behouden
ik stel mij tot doel aan te tonen dat elk mens in deze wereld een dader is, en dat het niet uitmaakt of dit nu 'passief' of 'actief' is, omdat elke beweging in deze wereld een 'daad' is die ALTIJD consequenties zal hebben op de wereld - en dat dus elke mens volledig verantwoordelijk is voor wat er bestaat in deze wereld
ik stel mij tot doel elke vorm van pestgedrag te stoppen in deze wereld door te staan als het levende voorbeeld als zelf-eerlijkheid - door een proces te bewandelen van zelf-vergeving, zelf eerlijkheid en zelf-correctie -- en door aan te tonen dat pesterijen en pestgedrag een resultaat zijn van dysfunctionele opvoeding, waarin het kind niet werd getoond en ondersteund in zijn gewaarzijn van zichzelf in en als eenheid en gelijkheid, maar waarin het kind opgevoed en getraind werd als een machine van ego-centrisme en eigenbelang als 'de consument' die de realiteit om zich heen blindelings consumeert vanuit persoonlijke verlangens/gevoelens/ervaringen en dus zichzelf heeft aanvaard als het gelimiteerde, eendimensionele bewustzijnssysteem van eigenbelang als de illusie van superioriteit
No comments:
Post a Comment