Dag 428: Wie of Wat is het dat zichzelf Beschermt/Verdedigd in het Emotioneel Reageren op Kritiek?

Dit is een verderzetting van "Dag 427: Waarom is de Idee dat ik 'Juist' ben een Illusie?" en in deze blog zet ik verder met het zelf-vergeving proces voor de dimensies die ik heb geopend in de voorgaande dagen, in relatie tot een emotionele reactie van kwaadheid en angst die opkwam in mezelf in een moment waarin ik kritiek/commentaar/advies kreeg van iemand in verband met iets wat ik had gedaan.


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren met kwaadheid in een moment dat ik kritiek/commentaar/advies krijg van iemand over wat ik doe of gedaan heb of zal doen - door deze kritiek/commentaar/advies te interpreteren in mijn geest als een 'aanval op mijn persoon' omdat ik mezelf in mijn geest heb gedefinieerd in en als de idee/gedachte dat ik 'juist' ben in wat ik doe en dat ik 'weet wat ik doe' en dat ik dus geen advies of commentaar of kritiek nodig heb van andere mensen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het woord 'juist', als in 'ik ben juist in wat ik doe en hoe ik het doe' te definieren in en als een gelimiteerde expressie in en van het ego van de geest waarin ik mezelf gevangen zet in en als de voorgeprogrammeerde kennis en informatie uit mijn verleden in mijn geest en mezelf daarin definieer en zeg van 'dit is wie ik ben' en 'dit is mijn startpunt in alles dat ik doe in mijn wereld en realiteit' --- en daardoor, wanneer mensen mijn startpunt in wat ik doe in vraag stellen of uitdagen door mij kritiek/commentaar/advies te geven op wat ik doe, dit te interpreteren en ervaren als een persoonlijke aanval op 'wie ik ben' --- in de plaats van in te zien dat ik mijn macht heb weggegeven aan de geest en de geest heb laten bepalen wie ik ben, in de plaats van het zelf-directieve principe te zijn en voor mezelf uit te maken en te beslissen wie ik eigenlijk ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de emotionele reactie van kwaadheid wanneer iemand mij kritiek/commentaar/advies geeft op mijn daden/gedrag/uitdrukking, een automatisch, voorgeprogrammeerd beschermings/verdedigings mechanisme is in/van de geest --- waarin de geest zichzelf als een gelimiteerd programma van kennis en informatie wil beschermen en afschermen tegenover de mogelijkheid tot verandering, bijvoorbeeld in een moment wanneer iemand mij wijst op een fout of een misverstand in wat ik doe en/of hoe ik iets doe, als een mogelijkheid en kans voor mij om iets nieuw bij te leren door te luisteren naar het advies van die persoon en het perspectief van die persoon over de realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de gedachte/idee dat ik 'juist' ben in wat ik doe en dat ik daarom geen advies of richting/aanwijzing of ondersteuning van andere mensen nodig heb een illusie is die in de geest bestaat en niets te maken heeft met de fysieke werkelijkheid omdat, in de fysieke werkelijkheid ben ik eigenlijk heel gelimiteerd in mijn visie op en begrip van de realiteit waar ik mij in bevindt en heb ik andere mensen in mijn omgeving nodig om mij uit te leggen of te vertellen hoe dingen werken en moet ik communiceren met andere mensen om te leren over 'het leven' en over hoe dingen functioneren -- en dat de idee dat niemand mij in vraag mag stellen in wat ik doe omdat ik 'juist' en 'correct' ben en 'weet wat ik doe', eerder gebaseerd is op een emotionele reactie van inferioriteit die ik ervoer tijdens mijn kindertijd in relatie tot mensen in mijn omgeving die mij kritiek/commentaar/advies gaven in/over iets wat ik deed, waarin ik hun expressie tegenover mij in dat moment in mijn geest interpreteerde als 'aanvallend' en 'kwaad' en 'negatief' omwille van hoe ik in mezelf automatisch reageerde op hun tonaliteit en lichamelijke uitdrukking tegenover mij -- waardoor ik vanaf dat moment 'commentaar/kritiek/advies krijgen van mensen' heb geassocieerd in mijn geest met een negatieve ervaring  en dus een geloof/idee heb gecreëerd in mijn geest dat 'kritiek/commentaar/advies krijgen slecht is'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd de consequenties te zien die zich hebben uitgespeeld in mijn leven ten gevolge van hoe ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een negatieve ervaring en beoordeling te associeren met 'kritiek/commentaar/advies krijgen van mensen' - waarin ik mezelf heb afgesloten van mijn eigen vermogen en mogelijkheid om nieuwe dingen te leren en mezelf te ontwikkelen en uit te breiden in wie ik ben in relatie tot mijn omgeving, door mezelf niet open te stellen om te leren van andere mensen --- waardoor ik een ervaring in mezelf heb gecreëerd van limitatie en beperking, en een leven/bestaan heb gemanifesteerd voor mezelf van herhaling en gewoonten en gelimiteerde gedragspatronen die zich blijven herafspelen in en als de gelimiteerde kennis en informatie en vaardigheden in en als de geest waarin ik mezelf heb gedefinieerd

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat die reactie van angst en kwaadheid  op mensen wanneer ze mij kritiek/commentaar/advies geven op mijn gedrag/handelingen/uitdrukking - niet werkelijk een 'bescherming'/'verdediging' is van 'mezelf' tegenover 'andere mensen' --- maar eerder een beschermingsmechanisme is van de geest dat de geest gebruikt om zichzelf intact te houden als een gelimiteerde structuur/systeem van voorgeprogrammeerde kennis en informatie, door mij op elke manier af te sluiten van elke kans om iets bij te leren door bijvoorbeeld een ervaring van weerstand te verbinden met 'kritiek/commentaar/advies krijgen' --- opdat ik ook nooit zou inzien dat dit gelimiteerde systeem van kennis en informatie waarin ik mezelf heb gedefinieerd, in werkelijkheid niet echt is wie ik ben --- en dat ik, door mezelf open te stellen om te leren en mezelf te ontwikkelen, mezelf kan manifesteren als het leven zelf als al wat bestaat, zonder limitaties

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat een gelimiteerde structuur van kennis en informatie in en als het ego van de geest, enkel kan bestaan als en wanneer ik mezelf stop en saboteer en tegenhoudt in mijn leerproces - door mezelf bijvoorbeeld af te sluiten in relatie tot communicatie met andere mensen uit angst om commentaar/kritiek/advies te krijgen, en als ik dus commentaar/kritiek/advies zie en interpreteer als iets negatief en 'slecht' --- in de plaats van wat het eigenlijk werkelijk is, als een kans voor mij om mezelf te ontwikkelen en uit te breiden buiten de grenzen van mijn aanvaardde limitaties als 'wat ik weet' en 'wat ik ken'


In de volgende blog zet ik verder met dit proces en specifiek met het uitschrijven van de zelf-correctieve statements in relatie tot de verandering die ik voor/in mezelf zal manifesteren in relatie tot dit punt van 'kritiek/commentaar/advies krijgen van andere mensen'.

Dag 427: Waarom is de Idee dat ik 'Juist' ben een Illusie?

Dit is een verderzetting van "Dag 426: Waarom kan het Ego niet tegen Kritiek?" - waarin ik een nieuwe dimensie heb geopend van het onderwerp dat ik sinds Dag 423 heb onderzocht, namelijk hoe ik emotioneel reageerde wanneer iemand mij kritiek gaf op iets dat ik had gedaan.

Waarin ik heb gezien hoe mijn emotionele reactie gebaseerd is op een 'ego' punt dat ik heb gecreëerd in mezelf in relatie tot 'wat ik doe', door, in een vorm van 'koppigheid' - mezelf uit te drukken in en als de gedachte/idee dat ik 'weet wat ik doe' en dat ik 'juist' ben in wat ik doe --- waarin ik alleen werk en geen hulp of ondersteuning of advies wil van andere mensen, omdat ik vanuit dat perspectief 'kritiek' en 'advies' zie als een 'in vraag stelling' en 'uitdaging' van mijn 'persoon' en dus als een directe aanval op wie ik ben, omdat ik mezelf gedefinieerd heb in en als de idee/gedachte dat ik 'juist' ben en dat ik 'weet wat ik doe.

Hetgeen dus eigenaardig is omdat - wat wil het eigenlijk zeggen om 'juist' te zijn en te 'weten wat ik doe'? Omdat, in de realiteit weet ik eigenlijk niet hoe de fysieke werkelijkheid echt functioneert of zelfs hoe ik functioneer in en als mijn geest en mijn lichaam -- en toch ben ik ervan overtuigd dat ik 'juist' ben en 'weet wat ik doe' en dat ik geen advies of ondersteuning nodig heb in mijn bestaan hier op aarde en hoe ik in relatie sta met het leven in mijn omgeving. Hierin is de idee van 'juist' zijn en 'weten wat ik doe' dus in werkelijkheid een aanvaardde limitatie in en als wie ik ben omdat de dingen die ik 'weet' in mijn geest maar gelimiteerd zijn tot wat ik geleerd heb. En dus, wanneer ik mezelf stop in mijn leerprocess door, vanuit koppigheid, mensen weg te duwen en dingen alleen te willen doen zonder ooit open te staan voor commentaar, kritiek of advies van andere mensen --- zullen de dingen die ik doe in deze realiteit altijd gelimiteerd zijn tot de aantal dingen die ik geleerd heb over mezelf in relatie tot mijn wereld en realiteit.

Dus, vanuit een praktisch, realistisch perspectief - ben ik niet 'juist' en weet ik niet wat ik doe, in en als en vanuit mijn voorgeprogrammeerde kennis en informatie in mijn geest --- omdat die kennis en informatie gelimiteerd is tot wat ik geleerd heb tijdens mijn leven. En, de dingen die ik leer, komen altijd van andere mensen -- dus, wanneer ik mezelf isoleer van andere mensen en niet in communicatie en interactie treed met andere mensen uit koppigheid en omdat ik een negatieve emotionele ervaring heb geassocieerd met 'commentaar/kritiek/advies' krijgen over mijn handelingen/uitdrukking - dan zal ik ook nooit iets bijleren.

Dus, hierin is het interessant om te kijken naar hoe ik het woord 'juist' en het woord 'weten' heb gedefinieerd --- omdat, terwijl ik er altijd van overtuigd was, in en als het ego van de geest, dat ik 'juist' ben en 'weet wat ik doe' en dat daarom mensen geen commentaar/kritiek/advies mogen geven in relatie tot wat ik doe en wie ik ben, was de realiteit van mezelf dat ik niet 'juist' ben en eigenlijk niet echt 'weet wat ik doe' omdat mijn kennis en informatie en vaardigheden en inzichten in relatie tot mezelf en mijn wereld/realiteit maar gelimiteerd is tot wat ik in het begin van mijn leven wel heb opgepikt en geleerd van andere mensen --- en dat ik met andere woorden net commentaar/kritiek/advies van andere mensen in mijn omgeving over mijn handelingen/daden nodig heb om te groeien en te leren en mezelf te ontwikkelen.

En dit omdat ik dus de woorden 'juist' en 'weten' heb gedefinieerd vanuit het perspectief en startpunt van het ego in en van de geest - hetgeen ter beschikking en in functie staat van het beschermen van eigenbelang --- waardoor het een punt wordt van "jij mag mij niet in vraag stellen, ik doe alles op mijn manier, en ik leid mijn leven zoals ik het wil - want ik ben Juist en Correct en ik Weet wat ik doe!!". En daarin worden de woorden 'juist' en 'weten' gebruikt en gedefinieerd als een Excuus voor mezelf in en als de geest om voor mezelf te rechtvaardigen hoe ik leef en besta en wat ik doe en om elke kans en mogelijkheid of opening tot verandering uit mijn wereld te verbannen door andere mensen de mond te snoeren in termen van het aanbieden van advies of tips of commentaar in relatie tot mijn expressie/uitdrukking/handelingen/leven - omdat ze mij dan zogezegd persoonlijk aanvallen en daarom 'slecht' en 'negatief' zijn.

En, wat een meer realistische en zelf-eerlijke en integere definitie zou zijn van de woorden 'juist' en 'weten' - als in de woorden 'ik ben juist' en 'ik weet wat ik doe' in relatie tot mijn expressie in deze wereld, is dat ik daadwerkelijk mezelf in elk moment openstel voor elk soort ondersteuning, commentaar, kritiek en advies van mijn omgeving zodat ik elk moment en elke situatie kan begrijpen en bekijken en verstaan vanuit elke mogelijk dimensie en zodat ik dus een heldere en duidelijke beslissing kan maken op basis van een gegrond inzicht in hoe de wereld en realiteit waar ik mij in bevindt werkt en functioneert --- vanuit het besef dat mijn kennis en informatie, als wat ik geleerd heb van mijn leerkrachten en mijn ouders en de media in mijn leven, in werkelijkheid zeer gelimiteerd is, en dat elk wezen dat hier bestaat in deze realiteit, een bepaald aspect/deel/dimensie van deze realiteit en van dus mezelf in en als deze realiteit, representeert en dus een bepaalde en specifieke ondersteuning kan bieden voor/aan mij zodat ik tot een meer welgevormd inzicht kan komen in relatie tot wie ik ben in en als deze wereld en realiteit.


In Dag 428 zal ik verderzetten in dit proces van het transformeren van mijn ervaring van en tegenover het krijgen van kritiek/commentaar/advies van andere mensen -- door zelf-vergeving toe te passen -- zodat ik niet meer emotioneel reageer op commentaar/kritiek/advies, maar eerder stabiel sta in mezelf en vanuit die stabiliteit de commentaar/kritiek/advies op een praktische manier kan gebruiken en aanwenden in mijn leven en bestaan om mezelf te ondersteunen in mijn proces van zelf-ontplooiing en zelf-ontwikkeling.

Dag 426: Waarom kan het Ego niet tegen Kritiek?

Dit is een verderzetting van "Dag 425: Wat zegt mijn Emotionele Reactie op Kritiek Mij over Mezelf?" - waarin ik de zelf vergeving statements heb gedeeld die dienden om een emotionele kettingreactie te veranderen en los te laten in mezelf die een reactie was op een moment waarin ik kritiek kreeg van mensen --- waarin ik heb beseft en mij heb gerealiseerd dat ik in die emotionele reactie van mezelf een slachtoffer maak van de andere persoon die mij heeft 'bekritiseerd' en dat ik mezelf opzettelijk afscheid van wat die persoon mij eigenlijk in dat moment heeft meegedeeld. Omdat, eigenlijk wil ik niet horen wat die persoon te zeggen heeft, omdat ik niet wil inzien dat ik niet 'juist' of 'correct' ben in mijn daden --- in de zin van dat ik doorgaans in mijn uitdrukking, mezelf utidruk vanuit het startpunt van het ego, waarin ik denk en ervan overtuigd ben dat ik alles juist en correct doe en dat ik 'weet wat ik doe' en 'weet waar ik mee bezig ben' omdat ik 'heb nagedacht over dingen' en 'ik heb mijn best gedaan om het zo goed mogelijk te doen' en dus daarom ben ik nu 'juist' en mag niemand iets aan te merken hebben op mij.

Ik bedoel, die hele emotionele reactie in dat ene moment waarin iemand kritiek had of een opmerking gaf over iets dat ik had gedaan -- was volledig gebaseerd op en afkomstig van het feit dat ik mezelf had toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het ego van de geest als de gedachte dat ik 'juist' ben en een gevoel van superioriteit --- hetgeen in essentie niet zozeer 'correct' was, omdat, de illusie bestaat in de geest dat 'als ik moeite doe en als ik mijn best doe en als ik mijn hersens pijnig door veel na te denken over de dingen die ik doe, dan ben ik juist' en dan verwacht ik dat niemand enige kritiek mag of kan hebben op mij en mijn gedrag. Maar wat ik niet wil inzien hierin is dat, hoeveel ik ook nadenk of mijn best doe, de realiteit is nu eenmaal dat mijn geest, en de kennis en informatie en ervaringen waar ik uit kan putten in mijn geest, zeer gelimiteerd zijn in vergelijking tot de fysieke werkelijkheid die zich hier bevindt - en dat er dus altijd factoren zullen zijn in/aan de fysieke werkelijkheid die ik niet in overweging neem in mijn gedachten --- dat is immers hoe een leerproces werkt, is dat je jezelf eerst open moet stellen om iets nieuw te kunnen leren - je moet eerst de mogelijkheid overwegen en toelaten dat er dingen zijn die je nog niet weet.

Hoe gaat dat gezegde weeral? You cannot fill a cup that is already full?

En dus, die hele houding die ik had toegestaan en geaccepteerd in mezelf van 'ik weet wat ik doe' en 'ik sta stil bij mijn daden, dus niemand mag mij bevragen' en 'ik denk na over wat ik doe dus ik ben juist en niemand mag iets op mij aan te merken hebben' - is niet realistisch om mee te beginnen --- het is een Ego-houding, die afkomstig is vanuit een Emotionele reactie in verband met 'kritiek krijgen', waarin ik ooit in mijn leven de ervaring en de idee heb gecreëerd in mezelf dat het negatief is om kritiek te krijgen, en dat kritiek krijgen iets slecht is. Maar wat ik duidelijk nooit had ingezien dat kritiek net noodzakelijk is om de realiteit te leren kennen, om mijn omgeving te leren kennen, om te testen en te beseffen hoe dingen werken, wat ik kan en niet kan doen, welke mijn limieten en grenzen zijn, hoe mijn omgeving reageert op mij, welke de oorzaken en gevolgen zijn, enzovoort.

Dus 'kritiek' is in dat opzicht niet iets 'negatief', het is iets opbouwend, het is een feedback mechanisme dat noodzakelijk is in het afstemmen van mezelf op mijn omgeving, en dus het vormen van een stabiele communicatie, interactie en relatie met de mensen in mijn omgeving. En dus, als consequentie omdat ik doorheen mijn leven zo een aversie had van 'kritiek krijgen', heb ik ook nooit functionele relaties kunnen opbouwen met andere mensen, omdat ik alles zelf wilde doen, ik wilde alleen zijn in wat ik doe omdat niemand ooit kritiek mocht hebben op mij, omdat 'ik wist wat ik deed', dus ik isoleerde mezelf van de mensen in mijn omgeving vanuit mijn angst om kritiek te krijgen --- omdat ik in mijn geest de foutieve veronderstelling had gemaakt dat 'kritiek krijgen' iets 'negatief' is - hetgeen een idee is dat, realistisch gezien, buitengewoon absurd en enorm zelf-limiterend is.


Dit proces wordt vervolgd in Dag 427

Dag 425: Wat zegt mijn Emotionele Reactie op Kritiek mij over Mezelf?

Dit is een verderzetting van "Dag 424: Waarom is het zo Erg om Kritiek te Krijgen?" - waarin ik de eerste laag van/in de Geest heb onderzocht en omschreven voor mezelf in relatie tot de emotionele reacties in mezelf van woede, angst en verdriet op iemand die mij 'kritiek'/'commentaar' gaf in verband met iets wat ik had gedaan --- en waar ik hier in deze blog de zelf-vergeving zal delen die ik heb gesproken nadat ik in de reactie ben gegaan en waarin ik de reactie heb verminderd.


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij kwaad te voelen op X omdat ze mij commentaar heeft gegeven op wat ik heb gedaan - door te denken dat het feit dat zij zo'n commentaar geeft wil zeggen dat zij gelooft dat ze beter is dan mij en dat zij juist is en ik fout

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken dat X denkt en gelooft dat zij beter is dan mij en superieur is aan mij en dat ik daarin dus mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn gedachten en backchat in haar te projecteren in mijn geest --- omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf met haar als het beeld dat ik zie met mijn ogen te vergelijken en haar te beoordelen als superieur en 'beter' en mezelf als 'minderwaardig' en 'minder' -- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en in te zien, te beseffen en te begrijpen dat de gedachten en gevoelens/emoties die ik zie in X, afkomstig zijn van de vooroordelen en geloofsystemen/gedachten die ik al had toegestaan te bestaan in en als mijn geest en daardoor dus altijd een reflectie en representatie zijn van wie ik ben als wie ik mezelf heb toegestaan te zijn in en als gedachten, gevoelens en emoties in en als de geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd X van mezelf af te scheiden door de beoordelingen en vergelijking die ik in mezelf heb toegestaan te bestaan in haar te projecteren, en daarop te reageren met een ervaring van inferioriteit in mezelf --- en daarin X te gebruiken als een excuus om geen verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf als hoe/wie ik mezelf heb toegestaan te zijn/worden in en als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor mijn backchat waarin ik denk dat 'X denkt dat ze beter is dan mij' en dat 'X gelooft dat zij juist is en ik fout' en de emotionele reactie/ervaring van woede tegenover X --- door niet te zien, beseffen en begrijpen dat die backchat en emotionele reactie in werkelijkheid een reactie zijn op mijn eigen beoordelingen tegenover mezelf in mijn geest waarin ik mezelf heb toegestaan mezelf te vergelijken met X en te denken/geloven dat X beter is dan mij

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de gedachten in mijn geest waarin ik mezelf afscheid van X en mezelf vergelijk met X en X beoordeel als superieur en beter dan mezelf en mezelf als inferieur en minder dan X, verbonden met de energetische ervaring van inferioriteit en minderwaardigheid --- door op deze negatieve ervaring in mezelf te reageren met de reactie/ervaring van woede, verbonden met backchat waarin ik X beschuldig van zich superieur te voelen en te denken dat zij beter is dan mij, in een poging om mij machtig en dus superieur te kunnen voelen in mezelf --- in de plaats van één en gelijk te staan met de gedachten in mijn geest waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van X als een beeld dat ik zie met mijn ogen en mezelf met dat beeld te vergelijken in mijn geest en dat beeld van X te beoordelen als 'superieur' aan mezelf, verbonden met de energetische ervaring van inferioriteit in mezelf - en daarin één en gelijk te staan met de eigenschappen die ik zie in X en die ik beoordeel als 'superieur' -- en op die manier mezelf te ondersteunen om te groeien en mezelf te ontwikkelen en mezelf te realiseren als de eigenschappen die ik zie in X

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te limiteren in en als wie ik ben, door mezelf te vergelijken met X als het beeld dat ik zie met mijn ogen van X, en met de eigenschappen die ik zie in X, waarvan ik geloof en denk dat ze niet in mezelf bestaan -- en dan mezelf in mijn geest te beoordelen als 'minder' dan X, en mij dan minderwaardig te voelen --- in de plaats van in te zien dat deze gedachten van vergelijking tussen mezelf en andere mensen op basis van het uiterlijk als wat ik zie met mijn ogen, is een voorgeprogrammeerd construct van zelf-limitatie, zelf-onderdrukking en zelf-sabotage dat ik in mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan door mezelf te hebben gedefinieerd in en als Energie en dus in en als Afscheiding - waarin ik mezelf opzettelijk gelimiteerd en onderdrukt houdt zodat ik een energie van minderwaardigheid kan genereren in mezelf en in competitie kan treden met andere mensen en daarin energie kan opwekken in mezelf --- in de plaats van in te zien dat deze vorm en definitie van 'competitie' in wezen een zelf-limitatie en zelf-vermindering is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd 'competitie' te zien en te leven als een vorm van 'zelf-perfectie' -- hetgeen enkel ervaren en bereikt kan worden in en als eenheid en gelijkheid --- wanneer ik besta ALS Alles, en dus niet in afscheiding en energetische reacties besta --- maar wanneer ik mezelf realiseer en manifesteer als één en gelijk met elke levensvorm en elke expressie die hier bestaat in fysieke vorm --- enkel zo kan ik werkelijk uitmuntend worden op elk vlak, en werkelijk het beste worden dat ik kan zijn, op elk vlak

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat als ik werkelijk in Competitie zou bestaan vanuit het opzicht van wat het beste is voor mezelf - dat ik dan commentaar en kritiek en tips zou verwelkomen als een kans om te leren van andere wezens, en mezelf uit te breiden in mijn gewaarzijn en begrip van mezelf en mijn omgeving -- opdat ik mezelf kan optimaal kan ontwikkelen om het beste te worden dat ik kan zijn

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te begrijpen en te realiseren dat zelf-beoordeling en vergelijking in mezelf met andere mensen waarin ik de mensen die ik zie met mijn ogen van mezelf afscheid, een excuus is dat ik in mijn geest gebruik om mijn angst van verandering te rechtvaardigen -- en ervoor te zorgen dat ik blijf bestaan in en als de gelimiteerde vorm van de geest

Zelf-Correctieve Statements volgen in Dag 426

Dag 424: Waarom is het zo Erg om Kritiek te Krijgen?

Dit is een verderzetting van "Dag 423: Tegen Wie denk je wel dat je het Hebt?!" waarin ik een reactiepatroon heb uitgeschreven in relatie tot 'kritiek krijgen' of 'opmerkingen krijgen' of zelfs 'tips krijgen' van andere mensen in verband met specifieke dingen die ik doe/uitvoer in de fysieke realiteit.

Dit patroon is er één waarin ik aanvankelijk reageer met kwaadheid, verbonden met gedachten van 'tegen wie denk je dat je het hebt?!', 'denk je soms dat ik een kind ben - en dat ik dat niet weet?!', 'denk je dat ik niet slim genoeg ben om zelf te weten waar ik mee bezig ben?!' --- waarin ik dus de 'kritiek/opmerkingen/tips' die ik krijg over wat ik doe van andere mensen 'persoonlijk opvat' en interpreteer in en als de gedachte/idee/het geloof dat ze geen vertrouwen hebben in mij en mijn kennis en vaardigheden, en dat ze geen waardering of respect hebben voor mij (dit impliceert dus dat ik de concepten/woorden 'waardering' en 'respect' heb gedefinieerd in en als een vorm van 'aanzien' en 'blind vertrouwen') - omdat ik denk van 'als ze respect zouden hebben voor mij en mij zouden waarderen/zien als hun gelijke, dan zouden ze niet denken dat ze mij moeten zeggen hoe ik dingen moet doen, maar dan zouden ze erop vertrouwen dat ik weet waar ik mee bezig ben en dat ik slim genoeg ben om het correct uit te voeren.

Wat ik in deze reactie en backchat/gedachten zie is dat het gebaseerd is op en afkomstig is van mijn relatie met mijn ouders en mijn leerkrachten die ik ervoer in mezelf toen ik klein was, waarin ik de indruk kreeg dat hun opmerkingen, raadgevingen, tips en kritiek in verband met wat ik aan het doen was, vaak kwamen vanuit een reactie/ervaring van frustratie in hen omdat ik iets niet 'goed'/'correct' aan het doen was volgens hen --- en in zo'n situaties waarin een leerkracht of een volwassene in mijn omgeving zich uitdrukte tegenover mij in relatie tot iets dat ik niet 'juist'/'correct' deed, voelde ik mij vaak heel negatief, verbonden met de gedachten dat ik 'een klein dom kind' ben dat 'niets weet' --- omdat er in sommige moment die specifieke woorden zelfs gebruikt werden van 'weet je nu helemaal niets' of 'je kan toch ook nooit iets goed doen' of 'je bent maar een kind, je kan dat nog niet'. En in elk van die situaties, was het niet meteen de woorden op zich waar ik op reageerde --- omdat, de woorden op zich zijn niet 'negatief' -- het was de Tonaliteit waarmee mensen de woorden spraken. Een tonaliteit die ik in mezelf automatisch definieerde als 'frustratie' en 'kwaadheid' en die ik in mijn geest automatisch een 'negatieve' lading/waarde gaf.

En als ik onderzoek waar die ervaring/reactie van woede/kwaadheid tegenover mensen wanneer ze mij 'kritiek'/'opmerkingen' geven vandaan komt - dan zie ik dat ik mij eigenlijk machteloos voel --- vandaar ook dat er na de woede een ervaring van zelf-medelijden volgt -- omdat het een reactie van machteloosheid is - waarin ik aanvankelijk in een zelf-verdediging/zelf-bescherming reactie ga van woede/kwaadheid in mezelf --- en dan uiteindelijk ga ik in een ervaring van zelf-medelijden als een manipulatie techniek die ik heb opgebouwd doorheen mijn kindertijd als een manier waarmee ik ondervond dat ik mijn omgeving kon manipuleren om te krijgen wat ik wil, zoals ik bvb wil dat mensen 'respect hebben voor mij' en 'stoppen met mij te bekritiseren' en 'mijn intelligentie erkennen/waarderen'.

Dus: waar is het dat die Machteloosheid vandaan komt? Dat is de meest belangrijke vraag omdat ik zo tot de kern en het startpunt zal komen van die hele emotionele belevenis in mezelf -- door de laag te onderzoeken van de ervaring die aan de basis ligt van waarom ik mij kwaad voel, of waarom ik zelf-medelijden voel en ervaar. - en waar de backchat en gedachten vandaan komen tegenover andere mensen in verband met 'respect en waardering krijgen'.

In het moment dat iemand mij zegt van 'kim, je zou dat beter zus of zo doen' of 'zou je volgende keer alsjeblieft dit of dat willen doen?', of 'je doet dat zo beter niet' - voel ik mij eigenlijk angstig/machteloos omdat, wat er in dat moment opkomt in mijn geest is gedachten/backchat van 'ik ben niet goed genoeg', 'mensen aanvaarden mij niet zoals ik ben', 'ik wordt afgewezen' - en met die gedachten heb ik in mezelf een emotionele ervaring van angst verbonden. En dus, vanaf het moment dat die gedachten opkomen in mezelf, als reactie op een moment dat iemand iets aan te merken heeft op mijn expressie/uitdrukking - voel ik mij in een quantum moment plots heel angstig - en dan beschuldig ik de persoon in kwestie van 'kritiek op mij te hebben' en 'mij te beoordelen' en 'hard te zijn voor mij' en dan voel ik mij kwaad, omdat ik dus geloof dat die persoon en het specifieke gedrag van die persoon de oorzaak is van waarom ik mij angstig voel.

En hierin heb ik dus nooit ingezien dat ik mij niet angstig voel omwille van hoe die persoon zich heeft uitgedrukt tegenover mij, ik voel mij angstig als reactie op mijn persoonlijke interpretaties en percepties van de expressie van die persoon - waarin ik dus onmiddellijk denk en geloof dat ik 'niet goed genoeg ben', dat ik 'minderwaardig' ben, dat er 'iets mis is met mij' en dat ik 'afgewezen zal worden'.

En dus, in het bemerken van dit soort gedachten in mijn geest die aan de grondslag liggen van een automatische onmiddellijke reactie van angst wanneer iemand commentaar/opmerkingen geeft op/over mijn expressie/gedrag/handelingen -- is het interessant en noodzakelijk om mezelf de vraag te stellen van waarom het is dat die gedachten in mijn geest bestaan, met andere woorden: welke herinneringen in mijn geest dragen bij aan de idee dat ik 'afgewezen' zal worden, of dat ik 'minder' ben dan andere mensen of dat er 'iets mis is met mij'? Omdat, deze gedachten, zijn specifieke woorden, die ik, als kennis en informatie, van ergens gehaald heb --- het zijn ideëen, geloofsystemen, die eigen zijn aan de menselijke geest en dus een specifiek  programma volgen.

In de Volgende blog zal ik overgaan naar de volgende stap in het loslaten van deze emotionele reactie waarin ik mezelf in essentie saboteer in mijn omgang met andere mensen en met mezelf - en zal ik zelf-vergeving uitschrijven en delen in verband met de specifieke patronen die ik in deze blog in mijn schrijven heb kunnen ontdekken. Hetgeen als het ware een afpellen zal zijn van een 'eerste laag' van energetische ervaringen in mezelf die ik heb kunnen detecteren en vastpinnen in relatie tot dit specifieke programma - waarna ik het punt opnieuw zal onderzoeken om de volgende laag te kunnen zien en afpellen van wat er in mezelf bestaat aan programma's en constructen die aan de grondslag liggen van de emotionele reacties in een situatie waarin iemand een opmerking geeft over mijn gedrag/uitdrukking/handelingen.

Omdat, ik kan niet verwachten dat ik alles in één keer zal zien, dat ik het hele construct uit de doeken kan doen door één keer aan zelf-introspectie te doen in mijn schrijven - neen: Het proces van zelf-verandering en de Reis naar Leven is een praktisch proces dat verschillende stappen heeft die ik onderling en dooreenlopend bewandel -- bijvoorbeeld: ik schrijf over het punt in zelf-eerlijkheid, dan pas ik zelf-vergeving toe in mijn schrijven of in de praktische realiteit in het moment, dan test ik mezelf  weer in het moment zelf wanneer zo een specifieke situatie zich aandringt - en dan schrijf ik weer de ervaringen die ik nog kan opmerken in mezelf uit, en dan bewandel ik het hele proces opnieuw.

Het Proces is niet een 'spirituele zoektocht' of 'spiritueel pad' dat ik bewandel - waarin ik bepaalde 'niveaus' of 'lagen van bewustzijn' of 'fasen' moet doorlopen en uiteindelijk 'klaar ben' met mijn 'pad'/'reis' en iets 'bereikt' heb --- Neen, het proces van de Reis naar Leven is een heel praktisch proces van zelf-creatie in elk moment van ademhaling -- waarin het niet zo simpel is als het uitvoeren van een aantal stappen achter elkaar en dan verwachten dat je 'klaar bent' en 'gedaan hebt' -- je bent immers door de verschillende lagen van de geest aan het gaan in het veranderen van wie je bent in bepaalde situaties en relaties, hetgeen wil zeggen dat je hetzelfde punt verschillende keren zal bezoeken, telkens een laag dieper --- tot je tot de kern komt van alles, namelijk Jezelf -- wie jij zelf bent ALS de kern. En dat gaan nu eenmaal niet op één twee drie.

Dag 423: Tegen Wie denk je wel dat je het Hebt?!

Wat ik heb opgemerkt in mezelf als hoe ik reageer op mensen die kritiek hebben op mij of opmerkingen hebben over mijn gedrag -- opmerkingen waarin dus blijkt dat hoe ik iets aan het doen was niet goed/correct of efficient was en dat ik het beter anders zou doen.

Hoe ik daarop reageer in mezelf is met kwaadheid, en de gedachte van 'tegen wie denk je wel dat je het hebt?!' en 'denk je dat je beter bent dan mij?!', 'denk je soms dat ik dom ben?!', 'denk je soms dat ik niet weet wat ik doe?!'. En ik merkte dat ik lange tijd in die reactie van kwaadheid bleef steken, en dat dat soort gedachten in mijn hoofd bleven rondjes draaien, en dan muteerden naar andere gedachten, die dan andere emotionele ervaringen activeerden --- zoals gedachten van 'waarom zien mensen niet dat ik weet waar ik mee bezig ben?!', 'waarom denken mensen altijd dat ik dom ben?!' en 'waarom hebben mensen geen respect voor mij?!', waarop ik dan reageerde met de emotie van verdriet.

En, dit is een patroon dat ik de laatste tijd zie opkomen - waarin reacties in mezelf van woede naar verdriet naar zelf medelijden gaan --- en dat ik uiteindelijk begin te huilen omdat ik mij zo machteloos en verdrietig voel --- allemaal omdat ik de gedachten in mijn geest heb laten muteren en transformeren, en dus allerlei verschillende emotionele reacties heb laten activeren in mezelf. Dat is immers hoe emoties werken, er is altijd eerst de gedachte en dan de emotie die eraan gekoppeld wordt - en hoe meer ik blijf participeren in de gedachten, hoe meer de gedachten rondjes beginnen draaien en van vorm veranderen - als een gesprek dat gebeurt in mijn geest, en allerlei conclusies die getrokken worden, conclusies die dan weer een andere emotie aanspreken --- en uiteindelijk ben ik door een hele emotionele rollercoaster gegaan zonder echt goed te zien waar het allemaal vertrokken is. En dan de volgende dag is het weer alsof er niets gebeurt is, waarna het dan uiteindelijk gewoon allemaal weer opnieuw gebeurt.

En dus wanneer ik merkte dat ik in die emotionele reactie van woede zat, wist ik dat als ik dit niet aanpak, dat ik uteindelijk via mijn gedachten in verdriet zal vallen en waarschijnlijk weer zal beginnen huilen --- net zoals dat al zoveel keren voordien is gegaan. En dus ben ik naar mijn kamer gegaan en begon ik zelf-vergeving luidop te spreken - teneinde het patroon hier en nu te doorbreken en voor mezelf de energie en de gedachten los te laten - omdat ik weet voor mezelf dat wanneer ik zelf vergeving spreek, en wanneer die zelf-vergeving echt is, zelf-eerlijk, dan zal de energie weggaan, omdat ik aan mezelf zal kunnen laten zien hoe ik de hele situatie in mezelf zelf aan het creëeren ben en dat ik dus ook perfect in staat ben het te stoppen.


De specifieke zelf-vergeving die ik heb toegepast in dit proces van het loslaten en veranderen van een speciek gedachten patroon en emotionele reactie/ervaring - zal ik delen in Dag 424

Dag 422: zekerheid, veiligheid en controle geherdefinieerd

Dit is een verderzetting van "Dag 421: Waarom ziet de Geest Veiligheid in wat Eigenlijk Blinde Angst is?"


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik de ervaring van paniek en angst zie en voel opkomen in mezelf wanneer ik  geconfronteerd wordt met een nieuwe situatie waarin ik geen toekomstvoorspellingen kan maken in mijn geest en dus geen 'zekerheid' kan ervaren in mijn geest in relatie tot de situatie - dan stop ik en ik adem --- en ik zie, besef en begrijp dat in het moment dat ik geconfronteerd wordt met een situatie die de geest niet onmiddellijk kan 'plaatsen', als een situatie die het patroon van 'gewoonten' dat ik dagelijks leeft, en waarin ik elk moment min of meer lijk te kunnen voorspellen, plotseling verbreekt - dan interpreteert de geest die situatie/gebeurtenis als 'onzekerheid' en 'onveiligheid' en een 'verlies van controle' --- omdat de geest 'zekerheid', 'veiligheid' en 'controle' had geprojecteerd en gedefinieerd in en als 'de toekomst' als een idee/beeld/verbeelding in de geest waarin de geest het verleden projecteerd in de toekomst in en als de veronderstelling dat 'de realiteit' een 'programma' is, en dus een bepaald herhalend/weerkerend patroon volgt -- en dan gaat de geest in dat moment op zoek gaan naar een gevoel van 'zekerheid', 'veiligheid' en 'controle' door bijvoorbeeld allerlei informatie en kennis op te werpen in de geest die kan dienen als mogelijke voorspellingen en toekomstscenario's in relatie tot de specifieke nieuwe situatie die zich had voorgedaan, waardoor de geest allerlei angsten projecteerd in de toekomst als 'al wat er mis kan lopen' teneinde te kunnen voorspellen hoe ik mij zal voelen in de toekomst en op die manier een gevoel van 'zekerheid', 'veiligheid' en 'controle' te creëren in mezelf omdat ik mezelf had toegestaan en geaccepteerd 'zekerheid', 'veiligheid' en 'controle' te definieren in en als en te associeren met 'de toekomst' en 'overleving' en met andere woorden het kunnen vermijden van negatieve situaties en ervaringen in de toekomst


ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn vertrouwen te plaatsen in de geest als een systeem van kennis en informatie en energetische reacties/ervaringen dat ik gekopieerd heb van mijn ouders en omgeving tijdens mijn kindertijd - en dat de veiligheid, zekerheid en controle als hoe ze gedefinieerd zijn door de geest, gebaseerd zijn op ANGST, omdat de geest een systeem is dat in functie staat van het produceren van energie, en dat als ik dus mijn macht weggeef aan de geest en de geest laat bepalen wat veiligheid, zekerheid en controle is voor mij, dan zal de geest veiligheid, zekerheid en controle definieren in en als datgene wat het meeste energie produceert en zal ik dus bestaan in en als een constante ervaring van ANGST, hetgeen de geest zal definieren als 'veiligheid', 'zekerheid' en 'controle', hetgeen in werkelijkheid dus het tegenovergestelde is

ik zie, besef en realiseer mij dat ik mezelf heb laten programmeren door mijn omgeving om mijn vertrouwen te plaatsen in een systeem dat als enige functie heeft om energie te genereren in mij als het fysieke lichaam --- en dat dus de 'veiligheid', 'zekerheid' en 'controle' als hoe ik het heb geleerd van mijn omgeving en familie allemaal gebaseerd was op ANGST, als energie --- en dat ik nooit heb geleerd of zelfs heb overwogen om te vertrouwen op mezelf als wie ik werkelijk ben als de constantheid en stabiliteit in en van en als het fysieke lichaam waar er niet zoiets bestaat als zekerheid of onzekerheid, veiligheid of onveiligheid en controle of verlorenheid - maar waar al wat bestaat gewoon HIER is, in en als mezelf

ik stel mezelf tot doel om een process te bewandelen waarin ik de voorgeprogrammeerde ideëen en geloofsystemen in mezelf in verband met veiligheid, zekerheid en controle loslaat, en daarin dus ook de ervaring van angst in mezelf loslaat --- om mezelf te leren kennen als wie ik ben en veiligheid, zekerheid en controle te bewerkstelligen en manifesteren als levende uitdrukkingen van mezelf die bestaan in en als absoluut zelf vertrouwen

ik stel mezelf tot doel om zekerheid te manifesteren in als mezelf als het levende besef in elk moment van ademhaling dat, wat zeker is, is dat ik HIER ben, dat ik ADEM, dat de fysieke cellen in en van mijn fysieke lichaam bewegen en ademen, dat het lichaam hier bestaat en leeft en ademt en beweegt --- als de vanzelfsprekende onvoorwaardelijke zekerheid van de fysieke werkelijkheid die HIER is - waarin ik geen gedachte of toekomstprojectie nodig heb als 'voorwaarde' om zekerheid te ervaren in mezelf en waarin zekerheid dus niet gebaseerd is op de onzekerheid en onstabiliteit van een energetische ervaring als een 'gevoel' verbonden met een gedachte

ik stel mezelf tot doel om veiligheid te leven en te manifesteren als een fysieke uitdrukking van mezelf in en als het fysieke lichaam en om een process te bewandelen van het loslaten van veiligheid als gevoel dat gebaseerd is op en verbonden is met de voorgeprogrammeerde emotionele ervaring van ANGST - omdat ik inzie, begrijp en besef dat zolang 'veiligheid' gebaseerd is op Angst, er geen ware 'veiligheid' kan bestaan

hierin zie, besef en begrijp ik dat het woord en concept van 'veiligheid' enkel bestaat omdat er een ervaring van 'onveiligheid' als ANGST in de geest bestaat - waardoor de geest, vanuit die angst, op zoek gaat naar een positief gevoel en ervaring van zogezegde 'veiligheid', verbonden met de gedachte dat ik 'beschermd ben tegen mijn angst' --- en hierin zie, besef en begrijp ik dat zolang ik niet één en gelijk sta met mijn angsten en mijn angsten onder ogen kom, vergeef en loslaat, zal de angst altijd op de achtergrond 'loeren' en zal ik dus steeds in angst bestaan van mijn angsten -- en is dus mijn hele ervaring/gevoel van schijnbare 'veiligheid', verbonden met de gedachte dat ik 'beschermd ben tegen mijn angsten' in werkelijkheid ANGST zelf

en dus stel ik mezelf tot doel om veiligheid te erkennen en te leven als een fysieke uitdrukking van heelheid, van eenheid en gelijkheid - in en als de 'heiligheid' van het fysieke lichaam, in en als het besef dat het fysieke lichaam mijn tempel is, mijn thuis/huis waar ik geborgen ben - als een levend besef dat 'veiligheid' is wie ik werkelijk ben als het leven in en als het fysieke lichaam als mezelf

Wanneer en als ik mezelf in en als mijn geest toekomstprojecties zie creëren van doemscenarios als reactie op de angst om controle over mijn omgeving en mijn leven te verliezen, wanneer ik geconfronteerd wordt met een moment dat mijn patronen van verlangens en verwachtingen als projecties van de toekomst in mijn geest, saboteert --- dan stop ik en ik adem -- en ik zie, besef en begrijp dat deze reactie een consequentie/gevolg is van hoe ik 'controle' heb laten definieren en bepalen door de geest --- waardoor de geest 'controle' heeft gedefinieerd in en als eigenbelang, als een positief gevoel, verbonden met toekomstprojecties in mijn geest waarin ik  verwacht dat ik mijn verlangens zal kunnen uitvoeren in de toekomst, en ik dus een 'verlies van controle' ervaar als en wanneer er iets gebeurt dat mijn toekomstplannen/toekomstprojecties saboteert

hierin zie, besef en begrijp ik dat echte controle niet gedefinieerd is door energie als gevoelens en emoties omdat, zolang 'controle' verbonden is met en gedefinieerd is door 'voorwaarden' zoals het kunnnen uitvoeren van verlangens in de 'toekomst', is er in werkelijkheid een constant gebrek aan controle omdat ik de fysieke werkelijkheid en hoe de fysieke werkelijkheid zal verlopen en bewegen in elk moment, niet kan sturen of bepalen of controleren --- waarin ik dus zie, besef en begrijp dat 'controle' in en als de geest in werkelijkheid ANGST is als een gebrek aan controle en 'verlorenheid'

en dus stel ik mezelf tot doel om 'controle' te definieren in en als en te leven in en als absoluutheid als de stabiliteit van de beweging van de fysieke realiteit in elk moment van ademhaling --- waarin 'controle' de constante beweging van mezelf in en als het fysieke lichaam is als zelf-controle, als het besef dat ik HIER ben in en als elk moment van ademhaling

Dag 421: Waarom ziet de Geest Veiligheid in Wat eigenlijk Blinde Angst is?

Dit is een verderzetting van "Dag 420: Waarom Vrezen we het Ergste?"


Zelf Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf in mijn gedachten te hebben geprogrammeerd om steeds automatisch 'het ergste te vrezen' -- door, bij elke gebeurtenis of situatie die onverwachts gebeurt en waarin ik niet kan voorspellen wat er zal gebeuren, mezelf in mijn geest compleet te overspoelen tot verlammens toe met allerlei toekomstprojecties van 'wat als...' als mogelijke horror scenario's die zouden kunnen uitspelen volgens wat ik gezien heb in films of verhalen die ik gehoord heb van andere mensen - en de emotionele ervaring van angst en paniek

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een gevoel van 'veiligheid' en 'controle' en 'zekerheid' te hebben verbonden met de overspoelende verlammende ervaring van angst en paniek, verbonden met toekomstprojecties in mijn gedachten in verband met 'wat er allemaal zou kunnen mislopen' -- wanneer ik mij in een situatie bevindt die ik niet onmiddellijk kan voorspellen --- en daardoor steeds in zo een situatie mezelf te overspoelen met dat mechanisme van 'het ergste verwachten', zodat ik mij veiligh, zeker en 'in controle' kan voelen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de ervaring in mezelf van absolute verlammende verstening van angst en blinde paniek in en als mezelf te definieren in en als een gedachte dat ik veilig en verzekerd ben en controle heb over de situatie waar ik mij angstig over voel --- en daardoor opzettelijk die ervaring van verlammende en verstenende angst en paniek op te zoeken in een moment waarin ik geloof dat ik geen macht of controle heb over de situatie omdat ik niet kan voorspellen of cognitief begrijpen wat er aan het gebeuren is - zodat ik tegelijkertijd een gevoel kan ervaren in mezelf van zekerheid, veiligheid en controle

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd veiligheid, zekerheid en controle te projecteren in en als de geest als gedachten - en daardoor, wanneer en als ik dat gevoel van veiligheid, zekerheid en controle niet kan produceren op basis van gedachten waarin ik mijn omgeving/realiteit voorspel op basis van herkenbare, herhalende patronen --- al mijn angsten in mijn geest naar boven te halen in mijn gedachten, gebaseerd op de gedachte dat 'als ik denk aan al de dingen die er mogelijk zouden kunnen gebeuren, dan heb kan ik mijn omgeving voorspellen', zodat ik een gevoel van controle, veiligheid en zekerheid kan ervaren --- door mezelf te hebben toegestaan en geaccepteerd veiligheid, zekerheid en controle te projecteren in en als gedachten - in de plaats van in te zien en te beseffen dat waar ik eigenlijk mee bezig ben wanneer ik mezelf in mijn geest overspoel met gedachten van angst en met een emotionele ervaring van angst en paniek, is dat ik mezelf in werkelijkheid een ervaring aan het geven ben van absolute onzekerheid, wanhoop, verlorenheid, onveiligheid en machteloosheid - en dat, omdat energie in de geest bestaat in en als polariteiten, die negatieve energie van onzekerheid, wanhoop, verlorenheid, onveiligheid en machteloosheid tegelijkertijd de positieve energie van controle, zekerheid en veiligheid zal produceren --- waarin die positieve ervaring de illusie creëert in mezelf van 'veiligheid, zekerheid en controle', waar ik mijn vertrouwen in plaats

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te begrijpen dat alles in de geest altijd het omgekeerde is van de realiteit - en dat dus de realiteit van het gevoel van veiligheid, zekerheid en controle dat ik heb verbonden met gedachten van angst van de toekomst --- is dat ik mij eigenlijk heel onveilig, onzeker en machteloos voel

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat, zolang veiligheid, zekerheid en controle een 'gevoel' is in mijn geest - dat die veiligheid, zekerheid en controle in werkelijkheid het omgekeerde zijn van zichzelf --- omwille van hoe energie als emoties en gevoelens in de geest bestaan in en als polariteiten, waarin het positieve eigenlijk het negatieve is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd veiligheid, zekerheid en controle te definieren in en als de fysieke werkelijkheid die zich HIER bevindt in elk moment van ademhaling - als de stabiele realiteit van wat eigenlijk feitelijk HIER is --- als wat de gemanifesteerde zekerheid, veiligheid en controle is omdat de fysieke werkelijkheid steeds HIER is, onvoorwaardelijk --- waarin dus onzekerheid,  onveiligheid en machteloosheid niet kan bestaan omdat de fysieke werkelijkheid altijd een absolute zekerheid is --- en te beseffen dat als en wanneer ik vertrouw op de fysieke werkelijkheid als wat HIER bestaat in elk moment van ademhaling - dat ik mij nooit onzekerheid of onveilig of machteloos zal voelen omdat ik één en gelijk zal staan met de absolute gemanifesteerde zekerheid van de fysieke werkelijkheid


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd zekerheid, veiligheid en controle te definieren in en als en te projecteren op een 'toekomstbeeld' in mijn geest en de idee/gedachte dat ik kan 'voorspellen wat er zal gebeuren in  de toekomst' in mijn geest door middel van toekomstprojecties - en dat ik daarin mezelf heb toegestaan en geaccepteerd veiligheid, zekerheid en controle van mezelf af te scheiden door te geloven dat 'als ik de toekomst niet kan voorspellen, dan kan ik geen zekerheid, veiligheid en controle hebben/ervaren' en daardoor een inherente, constante ervaring van onveiligheid, onzekerheid en angst om de controle te verliezen te manifesteren in mezelf --- in de plaats van te beseffen, in te zien en te begrijpen dat als ik veiligheid, zekerheid en controle definieer in en als een specifiek 'gevoel' dat ik enkel kan ervaren op voorwaarde dat ik een specifiek 'toekomstbeeld' in mijn geest kan projecteren, dat die veiligheid, zekerheid en controle nooit echt kan zijn omdat het voorwaardelijk is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat als en wanneer ik de geest toesta veiligheid, zekerheid en controle te definieren - dat ik dan mijn macht weggeef aan een systeem van energie, dat veiligheid, zekerheid en controle zal definieren in en als datgene wat het meeste energie zal producereN -- met andere woorden ANGST -- en dat dus mijn zogezegde 'veiligheid', 'zekerheid' en 'controle' als gedefinieerd door de geest, in werkelijkheid onzekerheid, onveiligheid en verlorenheid zal zijn als een constante ervaring van ANGST

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn vertrouwen te plaatsen in de geest als een systeem van voorgeprogrammeerde kennis en informatie en energetische reacties --- in de plaats van te vertrouwen in/op mezelf in en als het fysieke lichaam en te staan/bestaan ALS de levende uitdrukking van veiligheid, zekerheid en controle in en als de simpliciteit en eenvoud van wie ik ben als HIER als het leven in en als mezelf


Wordt Vervolgd in Dag 422

Dag 420: Waarom Vrezen we het Ergste?

Dit is een verderzetting van "Dag 419: Oh neen, Wat als het Kanker is?!" - waarin ik mijn aanpak heb omschreven in relatie tot een moment waarin ik plots reageerde met een ervaring in mezelf van angst en paniek toen ik een nieuw moedervlekje opmerkte op mijn huid --- en de automatische gedachte die opkwam in mijn geest van 'oh neen, wat als het kanker is?!'.

In deze blog brei ik verder op de vraag van 'Waarom is het dat ik in mijn geest automatisch reageer op factoren in mijn omgeving met doemscenario's en het ergste vrees?' in de plaats van te werken met wat praktisch en realistisch is --- in de zin van dat die reactie van angst en het uistpelen van doemscenarios in mijn geest waarin ik mezelf nog meer angst aanjaag in wezen contraproductief is omdat ik mezelf in en met die angst letterlijk verblind en verlam in relatie tot praktische beslissingen nemen. Ik zal bijvoorbeeld, omwille van die angst uiteindelijk de beslissing nemen om het moedervlekje op mijn arm waar ik mij angstig over voel, te negeren om gewoon niet meer die angst te voelen in mezelf --- waardoor ik de kans verhoog dat er uiteindelijk wel iets kan mislopen in en met mijn lichaam door het niet onmiddellijk bijvoorbeeld bij de dokter te gaan laten onderzoeken.

Ik bedoel, ik heb dat zo vaak gedaan in mijn leven - het negeren van dingen gewoon omdat ik mij er angstig over voel en zodat ik de angst niet onder ogen moet komen omdat, vreemd genoeg, had ik angst van die ervaring van angst, waardoor er uiteindelijk consequenties volgen  omdat ik de problemen of dringende punten niet onmiddellijk had aangesproken.

Het praktisch aanpakken van de situatie zou bijvoorbeeld zijn om ten eerste niet emotioneel te reageren op een nieuw moedervlekje dat ik opmerk op mijn huid -- en niet te reageren met allerlei veronderstellingen en ideëen die allemaal gebaseerd zijn op angst --- in de zin van dat, wat er opkomt in mijn gedachten zijn woorden en zinnen en uitspraken die ik ooit had gehoord of gelezen in/van mijn omgeving en waar ik in dat moment op reageerde met angst.

Bijvoorbeeld, mijn moeder die een verhaal vertelde over een vriendin van haar waar kanker bij was vastgesteld toen ze naar het ziekenhuis ging om een klein schijnbaar onschuldig moedervlekje te laten verwijderen.

Of elke keer wanneer ik in een dokterspraktijk kom en ik zie in de wachtzaal dat groot bord ophangen met foto's van kwaadaardige moedervlekken - of wanneer ik in de krant lees dat huidkanker aan een opmars bezig is en dat je ervoor moet opletten. Enzovoort.

Al die momenten zijn als stukjes informatie die opgeslagen liggen in mijn geest, en dat komt allemaal in een stortvloed naar boven in zo een moment waarin ik een moedervlekje zie dat ik niet onmiddellijk kan plaatsen, of dat een rare vorm heeft of dat er een paar dagen geleden niet was. Er komen dan associatieve gedachten op in mijn geest zoals een moment waarin iemand mij zei van 'pas op voor nieuwe moedervlekjes, die kunnen gevaarlijk zijn', en dat is dan verbonden met allemaal beelden van wat er zou kunnen gebeuren als ik naar de dokter zou gaan - bijvoorbeeld een beeld van de dokter die zegt van 'mevrouw, de resultaten zeggen dat het kwaadaardig is', en dan een beeld van mezelf in een ziekenhuisbed met een kaal hoofd, vermagerd, een bleke kleur in mijn gezicht en buisjes in mijn armen - verbonden met allerlei woorden zoals 'pijn', 'misselijkhid', 'overgeven', 'kankercellen', 'kwaadaardig', 'woekering', 'dood', enzovoort --- die allemaal verbonden zijn met een ervaring van angst in mezelf. En dus, voor ik het weet, voel ik mij volledig radeloos, angstig en in absolute blinde paniek --- enkel en alleen bij het zien van een moedervlekje dat ik nog niet eerder had opgemerkt.

Ik bedoel, hoe absurd -- hoe al de films en krantenartikels en verhalen die ik gezien, gelezen en gehoord heb in verband met kanker en ziekte en dood -- zich allemaal in mijn onderbewustzijn hebben opgeslagen als stukjes informatie en dat die allemaal in één moment geactiveerd worden als een kettingreactie, simpelweg op basis van één enkele gedachte - zoals bijvoorbeeld "tiens, dat moedervlekje heb ik nog nooit eerder opgemerkt" -- en dan gaat het van "oh neen, wat als ... ?!"

Want, sterven zal ik toch, en er zal waarschijnlijk pijn bij zijn, dat is onvermijdelijk - dat is hoe deze fysieke realiteit werkt, bijna alles is pijn --- ik ben met pijn deze wereld ingekomen, met pijn ben ik opgegroeid en met pijn zal ik sterven. Maar dat wil niet zeggen dat er ook emotionele pijn bij moet komen kijken - waar is dat in godsnaam voor nodig --- dat is de zaak enkel erger maken dan het al is.


In de volgende blog ga ik verder op deze automatische voorgeprogrammeerde reactie van angst om kanker te krijgen en ziek te worden en te sterven - teneinde dat hele punt uit te spitten, open te trekken en los te laten zodat ik in mijn leven mezelf niet meer saboteer door emotioneel te reageren op situaties -- maar zodat ik stabiel kan blijven in elke gegeven situatie en nuchtere beslissingen kan maken die het beste zijn voor mezelf.

Dag 419: Oh neen, wat als het Kanker is?!

Ik merkte vandaag plots een nieuwe moedervlek op mijn arm op - eerst dacht ik dat het misschien een moddervlekje was en ik probeerde het eraf te wrijven. Maar dan zag ik dat het er niet afkwam en dat het dus een nieuwe moedervlek is. Onmiddellijk schoten er gedachten door mijn hoofd van 'dit is niet normaal', 'wat als het kanker is', 'wat als er iets mis is met mijn lichaam', 'wat als ik ga sterven', enzovoort.

Ik reageerde onmiddellijk met allerlei 'doemgedachten' in mijn geest, waar ik mij dan plots overspoeld bij voelde door een ervaring van paniek en doodsangst in mezelf.

Wanneer ik dan doorhad dat ik in die energie aan het gaan was in mijn geest - stond ik even stil bij waar ik mee bezig was en besefte ik dat ik mezelf angst aan het aanjagen ben en weg aan het halen ben van de fysieke werkelijkheid door een 'pad' te volgen in mijn geest van gedachten en emotionele reacties dat onmiddellijk en automatisch opkwam.

In dat moment, teneinde die ervaring aan te spreken, te onderzoeken, open te trekken en los te laten, sprak ik zelf vergeving -- en wel specifiek:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd vanaf het moment dat ik een nieuw moedervlekje zag op mijn lichaam, in mijn gedachten automatisch de associatie te maken met de gedachte dat het kanker is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren met angst en paniek op de gedachte dat het moedervlekje op mijn arm kanker zou kunnen zijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd - omdat ik niet kon uitmaken wat het precies was dat ik zag, en omdat ik het niet onmiddellijk kon begrijpen via mijn gedachten --- automatisch in mijn geest te reageren met allerlei angsten die ik heb opgestapeld in mijn geest als kennis en informatie --- en mezelf daarin angst aan te jagen --- in een poging om in mijn geest te begrijpen en te bevatten wat er aan het gebeuren is in mijn wereld en realiteit

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd dat de reactie van angst wanneer ik het vlekje zag dat ik niet kon identificeren op mijn lichaam - in wezen een angst is om de controle over mijn werkelijkheid te verliezen in en als mijn geest en gedachten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien dat de geest controle wil over de fysieke werkelijkheid door alles te willen definieren in en als kennis en informatie - en dat dus wanneer ik met iets geconfronteerd wordt dat ik in en als mijn gedachten niet kan definieren of begrijpen vanuit/in de kennis/informatie in mijn geest - dat mijn geest dan reageert met allerhande angsten, die gebaseerd zijn op doodsangst --- omdat de geest het 'niet kunnen begrijpen/definieren/bevatten van de fysieke realiteit door middel van kennis en informatie associeert met het verliezen van controle en bijgevolg de dood', omdat de geest bestaat in en als een ervaring en geloof van 'controle' over de fysieke werkelijkheid, in de vorm van 'verleden, heden en toekomst' als een tijdslijn waarin de geest zichzelf als de 'ik-persoonlijkheid' projecteert

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd vanaf het moment dat ik iets in mijn wereld en realiteit niet kan definieren of begrijpen - onmiddellijk het ergste te verwachten in mijn geest en te reageren met allerlei gedachten als kennis en informatie als voorgeprogrammeerde angsten die ik heb gekopieerd en overgenomen van mijn ouders en familie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de angst om kanker te hebben - in de plaats van één en gelijk te staan met de angst om kanker te krijgen en één en gelijk te staan met kanker --- in het besef dat de angst om kanker te krijgen, en gedachten in verband met 'kanker is slecht' en 'het is heel erg om kanker te krijgen', en allerlei beelden, ideëen en geloofsystemen die ik in mijn geest heb opgeslagen in verband met 'kanker' als wat ik gezien, gelezen en gehoord heb van andere mensen --- is een voorgeprogrammeerd systeem van kennis en informatie en energetische reacties die ik heb gekopieerd van mijn omgeving - en dat wie ik werkelijk ben is het leven zelf als eenheid en gelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te realiseren als kanker, in en als het besef dat kanker HIER bestaat -- en daardoor een deel is van mezelf, omdat ik het leven zelf ben als al wat HIER bestaat --- en dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van 'kanker', door mezelf te hebben laten programmeren door mijn omgeving in en als allerlei geloofsystemen en beoordelingen in verband met het woord 'kanker'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd de realiteit te zien als hoe ze werkelijk is en bestaat, als HIER --- door mezelf te hebben toegestaan en geaccepteerd automatisch in mijn geest en gedachten te gaan en allerlei beelden en ideëen en angsten te projecteren in de toekomst -- als een poging om via mijn geest en gedachten controle te hebben over mijn realiteit door te 'begrijpen' en te 'voorspellen' hoe de realiteit bestaat --- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik mij hierdoor enkel machteloos en verloren voel omdat ik mezelf overlaad met allerlei veronderstellingen, onzekerheden, speculaties en angsten in mijn geest en gedachten, door niet te werken met wat daadwerkelijk HIER aanwezig is en de realiteit daadwerkelijk te onderzoeken als hoe ze HIER in dit moment bestaat, in en als de zekerheid van de fysieke werkelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mezelf als het fysieke lichaam door te reageren met angst op bepaalde moedervlekjes die ik zie op mijn huid - en door te reageren met gedachten van 'oh neen het is kanker' en 'wat als het kanker is' en 'wat als ik ga sterven', enzovoort ---- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat wat er in en op en als mijn lichaam bestaat, consequenties zijn uit het verleden die ik zelf heb gemanifesteerd in mezelf door mijn participatie in de geest waarin ik mezelf consistent van mezelf als het lichaam heb afgescheiden  en dat dus, als en wanneer ik mezelf toesta te reageren op die consequenties, zoals kanker, dat ik dan de consequenties enkel voedt door geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn creatie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat als ik geen verantwoordelijkheid neem voor wat er gebeurt met en bestaat in en als mijn fysieke lichaam - dat ik dan ook niet in staat ben om het sturende principe te zijn van en in het fysieke lichaam - en dat ik mezelf dus in een slachtoffer positie plaats in relatie tot het fysieke lichaam, door mezelf te definieren in en als een emotionele reactie van angst en gedachten van onzekerheid, verlorenheid en beoordelingen --- terwijl, als en wanneer ik in eenheid en gelijkheid sta/besta met het fysieke lichaam, in en als het besef dat ik verantwoordelijk ben voor hoe ik besta in en als het fysieke lichaam, dan sta ik in de positie van de creator en ben ik in staat om het sturende principe te zijn in relatie tot het lichaam

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het verlangen in en als de geest om controle te hebben over de fysieke werkelijkheid als het willen kunnen voorspellen van de fysieke realiteit - en daarin mijn 'geest-realiteit' als wie ik geloof dat ik ben in mijn gedachten, gevoelens en emoties, op te leggen aan de fysieke realiteit die hier bestaat --- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik nooit werkelijk controle gehad heb over de fysieke realiteit en dat ik nooit werkelijk bestaan heb als het sturende en bepalende principe van hoe ik besta in en als de fysieke werkelijkheid --- en dat de geest de illusie van controle gecreëerd heeft op basis van de min of meer voorspelbaarheid van de fysieke realiteit, en dan, wanneer er iets onvoorspelbaar gebeurt, iets dat ik niet kan verklaren of begrijpen, reageer ik met doodsangst in mijn geest omdat ik het gevoel heb dat ik geen controle meer heb over de realiteit en dat ik als 'geest' dus niet meer kan bestaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als de werkelijkheid en de realiteit van mezelf, als het feit dat ik HIER besta, in en als dit moment van ademhaling -- en dat de realiteit van/in de geest van 'verleden - heden - toekomst' een illusie van controle is die de geest gecreëerd heeft  --- en in te zien en te beseffen dat, enkel als en wanneer ik HIER besta, in en als dit moment van ademhaling, zonder in mijn geest gepreoccupeerd te zijn door 'verleden-heden-toekomst' als denkbeeldige ideëen die niet werkelijk HIER  zijn/bestaan, kan ik dat wat HIER bestaat als de fysieke werkelijkheid daadwerkelijk besturen en dirigeren op een manier die het beste is

....

Na deze zelf vergeving te spreken, verminderde de ervaring van angst en paniek aanzienklijk --- omdat ik rechtstreeks kon begrijpen en inzien dat die ervaringen van angst en paniek niet werkelijk zijn wie ik echt ben - en omdat ik door middel van zelf-vergeving mezelf heb kunnen tonen wat de eigenlijke realiteit is van mezelf en dat de 'realiteit' in mijn geest als mijn gedachten en emotionele reacties niet echt zijn.

In de volgende blog zet ik verder met zelf-correctie statements --- waarin ik mijn inzichten en realisaties bijeenbreng en voor mezelf een script/'plan' uitschrijf/uitwerk dat zal fungeren als een 'blauwdruk' voor wie ik ben in momenten dat ik weer eens geconfronteerd wordt met dingen die ik in mijn gedachten niet onmiddellijk kan verklaren of voorspellen/controleren --- zodat ik niet meer besta als het slachtoffer van de situatie, maar eerder als het sturende principe.


Wordt vervolgd in Dag 420

Dag 418: Samen maar toch Alleen - Zelf-Correctie Dimensie

Dit is een verderzetting van "Dag 416: Waarom en Hoe bestaat de Groep in en als Mezelf?"

Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik mezelf in mijn gedachten zie gaan om na te denken over mijn gedrag/expressie/handelingen/beslissingen, in termen van 'wat zal de rest over mij denken', 'wat als ik een foute beslissing maak', 'is dit wel de bedoeling', 'wat als ik iets anders zou moeten doen', 'wat als de andere mensen niet akkoord gaan met wat ik doe' - verbonden met de ervaring van twijfel en onzekerheid --- dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en realiseer mij dat deze ervaring een overlevings mechanisme is van/in de geest waarin ik mezelf in en als mijn expressie in het moment ondermijn door mezelf te toetsen aan en te vergelijken met de mensen in mijn omgeving door angst te hebben dat als ik dat niet doe, dat ik dan afgewezen zal worden en niet zal kunnen overleven --- als wat ik geleerd heb in mijn interactie met mijn omgeving tijdens mijn kindertijd, waarin de ondersteuning die ik kreeg van de 'groepen' waar ik bij hoorde, zoals mijn familie en vrienden, altijd voorwaardelijk was -- in de zin van dat ik enkel ondersteuning kreeg als en wanneer ik mezelf aanpaste en mijn expressie in lijn plaatste met wie zij waren en hun gevoelens en emoties en meningen en opinies

waarin ik zie, besef en begrijp dat dit zelfbeschermingsmechanisme van de geest als de ervaring van twijfel en onzekerheid gebaseerd is op en een gevolg is van hoe ik in mijn kindertijd mijn verantwoordelijkheid voor mezelf en mijn gedrag/expressie consistent in de handen van de mensen om mij heen heb gelegd - door mezefl te definieren in en als 'zelfbehoud'/'overleving' --- en dat ik daarin/daardoor nooit beseft heb hoe ik het startpunt ben van mijn omgeving en dat dus, als ik mezelf toesta mijn verantwoordelijkheid voor mijn gedrag/expressie in en als mijn wereld en realiteit uit handen te geven - dat ik dan mijn wereld/realiteit uit handen geef en de toestemming geef voor de creatie en het bestaan van een wereld en realiteit waarin geen enkel wezen verantwoordelijkheid neemt en waarin er consequenties gecreëerd worden

ik zie besef en begrijp hierin dat 'de groep' waarin ik mezelf bevindt nooit meer zal of kan zijn dan wie ik ben en hoe ik besta in en als mezelf, omdat ik het leven zelf ben als het startpunt van al wat HIER bestaat - en dat dus, ik beslis en bepaal wat 'het bestaan' is HIER in en als deze realiteit

hierin zie, besef en begrijp ik dat er niet werkelijk een 'groep' is in de zin van afgescheiden van mezelf --- omdat 'de groep' altijd begint bij mezelf, en mijn zelfbesturende principe waarin ik beslis en bepaal wie ik ben als de groep, als het leven, als al wat bestaat - en sta/besta als het sturende principe van de groep, in eenheid en gelijkheid met mezelf

ik stel mezelf tot doel om in elk moment te verkennen voor mezelf wat het praktisch wil zeggen om mezelf uit te drukken, onvoorwaardelijk - en om mezelf niet te laten sturen door voorgeprogrammeerde ervaringen van angst van andere mensen en angst om afgewezen te worden door 'de groep'  - omdat ik zie, besef en begrijp dat als ik persoonlijke overleving aan het startpunt laat bestaan van mijn bestaan en leven/participatie/beweging in deze wereld en realiteit, dat ik dan persoonlijke overleving toesta te bestaan aan het startpunt van elk individu in de groep van het leven -- en dus een realiteit toesta te bestaan waarin elk wezen tegen elk ander wezen gekeerd is en het leven een gevecht/conflict is --- hetgeen dan weer zal bestaan als een validatie voor dat startpunt van persoonlijke overleving in mezelf

ik stel mezelf tot doel om op te staan als het levende voorbeeld van wat 'een groep' werkelijk is - waarin elk individu verantwoordelijkheid neemt voor het geheel - als de enige manier en de enige oplossing waarin 'de groep' werkelijk kan bestaan op een manier die het beste is voor elk individueel levend wezen -- en om daarin dus mijn expressie/bestaan in groep niet te laten sturen of bepalen door herinneringen als voorgeprogrammeerde kennis en informatie in mijn geest in verband met 'hoe groepen bestaan' of 'wat het wil zeggen om in groep te bestaan' - omdat ik mezelf zie, erken en realiseer als het sturende/bepalende principe van het leven en de realiteit als mezelf

ik stel dus mezelf tot doel om, in de plaats van mijn aandacht te plaatsen in 'wat andere mensen doen' en een vergelijking in mijn geest tussen wat ik doe en wat andere mensen doen - mijn aardacht eerder naar binnen in mezelf te richten in en als de 'alleenheid' in en van mezelf en daarin te bestaan in en als verantwoordelijkheid voor welke beslissing ik ook maak of welke handeling ik ook uitvoer --- en zo er zeker van te zijn dat, wat ik ook doe, ik sta als/bij mezelf, ik neem verantwoordelijkheid voor mijn expressie/gedrag/beweging in deze fysieke realiteit --- en daarin mezelf te realiseren als verantwoordelijk voor deze realiteit en te staan/bestaan als het sturende principe van deze realiteit om een wereld/realiteit te manifesteren die één en gelijk staat met wie ik werkelijk ben als het leven zelf

Dag 416: Waarom en Hoe bestaat De Groep In en Als Mezelf?

Dit is een verderzetting van "Dag 415: Samen maar toch alleen - jezelf blijven in een groep van mensen"



Zelf-Vergeving Dimensie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf in mijn beweging, handelingen en gedrag te laten beïnvloeden door mijn omgeving als de groep van mensen waarin ik mij bevindt en de ideëen die ik in mijn geest gecreëerd heb in verband met wat het wil zeggen en wat het betekent om in een groep te leven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'in groep leven' te associeren en verbinden in mijn geest met 'overleving' en voorgeprogrammeerde gedachten en ideëen in verband met hoe de 'groepsdynamiek' moet bestaan tussen de verschillende individuen in de groep en hoe ik mezelf moet gedragen in de groep teneinde te 'overleven' in de groep en dus de groep te gebruiken in functie van mijn persoonlijke belangen van overleving --- en daarin dus geen verantwoordelijkheid te nemen voor hoe de groep bestaat of wat er bestaat in en als de groep of hoe de individuen in de groep handelen en wat de consequenties/gevolgen zijn van die handelingen - door enkel te geven om en bezorgt te zijn om mijn overleving en of ik van de groep kan krijgen wat ik wil en geloof nodig te hebben

ik vergeef mezelf dat ik een ervaring van twijfel, onzekerheid en angst heb gecreëerd in mezelf in relatie tot mijn handelingen/gedrag/beweging in de groep van mensen waarin ik mij bevindt - door mijn handelingen/gedrag/beweging te baseren op het startpunt van de groep te willen gebruiken voor mijn persoonlijke belangen en doeleinden en daardoor de groep te willen manipuleren door middel van mijn handelingen/gedrag/beweging zodat ik krijg wat ik wil --- en daardoor dus een constante onzekerheid, angst en twijfel te ervaren in mezelf in en als gedachten van 'wat als de groep mij niet aanvaard', 'wat zal de groep van mij denken', 'wat als ze mij niet goed vinden', 'zullen ze mij wel aanvaarden', etcetera

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de ervaring van twijfel en onzekerheid en angst in relatie tot mijn handelingen en gedrag, een gevolg is van het feit dat ik geen verantwoordelijkheid neem voor mijn expressie/handelingen/gedrag - door mijn expressie in het teken te stellen van overleving en dus mijn expressie te definieren in en als manipulatie van mijn omgeving als 'de groep' door bvb het gedrag van de mensen om mij heen te kopieren of mij te gedragen zoals ik denk dat de mensen om mij heen zullen goedkeuren

ik vergeef mezelf dat ik de idee in mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan dat ik het gedrag van de mensen in de groep om mij heen moet kopieren en dat ik mezelf moet uitdrukken op een manier die zij goed vinden en aanvaarden - zodat ik kan overleven in de groep --- omdat dat is wat ik impliciet geleerd heb tijdens mijn kindertijd in deze wereld, in relatie tot de groepen waar ik mij in bevond zoals mijn familie - waarin ik heb geobserveerd en geleerd dat ik krijg wat ik wil in/van de groep als/wanneer ik een kameleon wordt in de groep en mezelf gedraag als een lid van de groep door hun gedrag te kopieren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd het zelfsturende en zelfbepalende principe te zijn in en van de groep en zelf te bepalen wat een groep werkelijk is in de zin van wat het beste is voor al het leven als mezelf -- door mijn definitie en ervaring van/in een groep te laten definieren en bepalen door mijn omgeving als het geldsysteem in deze wereld waarin alle interactie tussen mensen draait rond en bepaald wordt door geld en waarin groepen van mensen functioneren op basis van en in functie van het proberen te functioneren in het huidige geld systeem en elkaar veilig houden in het huidige geld systeem --- in de plaats van in te zien dat het huidige geld systeem net hetgene is dat zou moeten bestaan en functioneren als de 'groep' die ondersteuning biedt aan elk lid van de groep als elk levend wezen op aarde --- en dat het dus eigenlijk geen steek houdt dat er aparte groepen gevormd worden en bestaan in de wereld die in functie staan van het beschermen van de individuen in de groep tegenover het geld-systeem

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd het concept van een 'groep' te definieren in en als een samenwerking tussen mensen die gebaseerd is op het nemen van verantwoordelijkheid voor al wat bestaat in deze wereld en realiteit - als het hele economische systeem, de hele mensheid en de natuur --- en daarin bewegen op een manier die richting geeft aan al wat bestaat in deze wereld teneinde een wereld te creëren die bestaat als een organisme van ondersteuning voor elk lid/deel van de groep als elk levend wezen op aarde

ik vergeef mezelf dat ik afgescheiden groepen heb toegestaan te bestaan in en als deze wereld en realiteit, als mensen die elkaar ondersteunen om elkaar te beschermen tegen het geld systeem  - in de plaats van in te zien dat dat net de reden is waarom mensen zich bedreigd voelen door het geld systeem en waarom het geld systeem niet bestaat op een manier die het beste is voor elk wezen --- omdat de individuen in het geld systeem dat systeem niet zien als hun 'groep', omdat ze zichzelf hebben afgescheiden van deze wereld door zichzelf te definieren in en als hun persoonlijke 'groep' zoals familie, religie, cultuur, ras, leeftijd, geslacht, enzovoort en daarin enkel die specifieke wezens willen beschermen en de rest van de wereld links laten liggen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor hoe groepen bestaan in deze wereld en realtieit - door nooit te hebben ingezien dat dat is hoe ik groepen heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als deze wereld en realiteit en dus hoe ik bijgevolg deze hele wereld en realiteit heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als absolute afscheiding en conflict --- waarin ik bijgevolg verlang om bij een groep te horen teneinde bescherming te krijgen tegenover de rest van de wereld --- in de plaats van in te zien dat hoe ik groepen toesta te bestaan in en als mezelf als hoe ik groepen heb gedefinieerd in mijn geest, op basis van voorgeprogrammeerde ideëen, observaties en ervaringen, is hoe ik groepen toesta en accepteer te bestaan in en als deze wereld en realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te erkennen als een verantwoordelijke factor in deze realiteit door mijn macht zomaar weg te geven aan mijn omgeving en aan hoe groepen bestaan in deze wereld en reaiteit, als de definitie van 'groepen' die ik geleerd en gekopieerd heb van mijn familie, het schoolsysteem, de media, de samenleving en vrienden, als al de 'groepen' van mensen waar ik mezelf mee geassocieerd en gedefinieerd heb - en daarin nooit mijn positie als medeverantwoordelijke in die groep te hebben gezien, beseft of erkent door 'de groep' altijd te zien en te definieren als 'meer', 'groter', 'machtiger' en 'superieur' dan mezelf ---- in de plaats van in te zien dat een groep altijd gelijk is aan de som van de individuele delen, en dat als dus de individuele delen geen verantwoordelijkheid nemen en niet staan als een stabiel deel van verantwoordelijkheid in en als de groep, dan is de groep als geheel dus niet stabiel of verantwoordelijk

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het mijn verantwoordelijkheid is als mens in deze wereld, als deel van de groep van de mensheid en van het economische en ecologische systeem op aarde - om te staan/bestaan als een levend voorbeeld van wat de groep als geheel zou moeten zijn, omdat de groep onmogelijk meer of anders kan zijn dan de individuele delen in en van de groep --- en dat het dus mijn verantwoordelijkheid is om te bestaan als een representatie van wat het beste 'model'/'structuur'/'bestaan' is van 'de groep'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de ervaringen van twijfel, onzekerheid en angst  als de ervaring van het weggeven van mijn verantwoordelijkheid voor/van wie ik ben als co-creator van deze realiteit en de groep van de mensheid en het leven op aarde --- in de plaats van in te zien dat ik de groep BEN, en dat, wat ik toesta te bestaan in en als mezelf is wat ik toesta te bestaan in en als de groep --- en dat het dus mijn verantwoordelijkheid is om te bestaan ALS de groep, als het levende voorbeeld van wat het beste is voor al het leven op aarde als elk lid van de groep van het LEVEN

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'bij de groep horen' niet wil zeggen 'hetzelfde doen als de groep' of 'er hetzelfde uitzien' of 'mij hetzelfde gedragen' of 'geaccepteerd worden door de groep' of 'erkenning krijgen van de groep --- het willen erkenning/aanvaarding krijgen van de groep is immers gebaseerd op het startpunt van mezelf niet zien/aanvaarden/ervaren als een volwaardig lid/deel van de groep en dus in feite het tegenovergestelde is van 'bij de groep horen --- en dat, werkelijk 'bij de groep horen' wil zeggen dat ik mezelf uitdruk vanuit het startpunt van het besef dat ik HIER besta, ALS een deel van de groep van het leven op aarde en dat ik daardoor/daarin inherent in mezelf de verantwoordelijkheid heb voor de gehele groep --- en dat, als ik mezelf toesta mezelf te laten beinvloeden door de rest van de groep, dat ik dan die verantwoordelijkheid uit handen geef en mezelf verwerp uit de groep door mezelf af te scheiden van de groep, door niet in te zien dat 'deel uitmaken van de groep' wil zeggen dat ik besta ALS de groep in en als mezelf, en dat dus 'de groep' in wezen bestaat in en als 'alleenheid' in en als mezelf, waarin ik alleen sta/besta in en als verantwoordelijkheid voor al wat bestaat in en als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het verlangen in mezelf om deel uit te maken van de groep in wezen is waar/waarin ik mezelf net afscheid van/verwerp uit de groep -- door 'de groep' te zien als iets dat bestaat buiten mezelf waar ik moet zien 'bij te horen', en niet in te zien dat 'bij de groep horen' impliceert dat ik verantwoordelijkheid neem voor de groep en sta/besta als een volwaardig deel van de groep en dat ik daarin sta/besta ALS de groep in en als mezelf --- waarin ik als de groep mezelf als individu aanvaard in en als de groep

Wordt Vervolgd in Dag 417

Dus, ik bedoel - wat impliceert het om werkelijk verantwoordelijkheid te nemen voor mijn daden, om werkelijk absoluut alleen te staan in mezelf --- in de zin van dat ik in elke daad, in elke handeling en elke beweging de statement maak van 'dit is wie ik ben - en dit is waar ik voor sta', zonder daarin mezelf te vergelijken met of af te meten aan de mensen die ik zie om mij heen --- maar om dus werkelijk volledig alleen te bestaan als een levende uitdrukking/expressie van 'wie ik ben' als een levend wezen. 'Alleen staan', in de zin van dat ik wel in een groep besta en samenwerk met een groep van mensen, en communiceer en omga met een groep van mensen -- maar dat ik daarin mezelf in en als wie ik ben, in woord en daad, niet compromitteer door mezelf aan te passen en te veranderen om meer te lijken op of te passen bij die mensen die ik zie om mij heen in en als 'de groep' -- en dat ik dus niet besta in en als een overlevingsangst en patronen van overleving, maar besta als een onvoorwaardelijke uitdrukking van het leven dat is/bestaat in en als mezelf. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/12/dag-415-samen-maar-toch-alleen-jezelf.html#sthash.eWVzAcGa.dpuf

Dag 415: Samen maar toch Alleen - Jezelf Blijven in een Groep van Mensen

Hier op de Desteni Farm, waar ik mij bevindt in een groep mensen - komen veel van mijn patronen naar boven, van hoe ik leef en besta in mijn geest, die anders, wanneer/toen ik alleen woonde, nooit aangesproken werden en dus ook niet zo zichtbaar aanwezig waren.

Het is het punt van mij bevinden in een 'groep', een 'gemeenschap' van mensen waarin we allemaal deel uitmaken van een specifiek 'organisme' en elkaar daarin nodig hebben om te overleven en om het geheel van 'de groep' te doen functioneren -- dat bepaalde specifieke 'overlevings-patronen' in mezelf naar boven brengt en die ik makkelijker kan opmerken/zien in mezelf dan wanneer ik alleen zou leven in het systeem/de samenleving.

Wat ik heb gemerkt in mezelf de laatste tijd, als iets dat naar boven is gekomen in hoe ik mezelf ervaar hier op de Farm - is een ervaring van 'vermoeidheid', van een 'niet weten wat te doen met mezelf' --- waarin, ik wel bepaalde specifieke taken heb om mezelf mee bezig te houden, maar tegelijkertijd is er een ervaring van twijfel en onzekerheid in verband met hoe ik die taken zou uitvoeren of wanneer en vaak heb ik het gevoel dat ik mijn tijd aan het verdoen ben door zoveel te twijfelen --- alsof ik stagneer en vastzit in de ervaring van twijfel en onzekerheid, hetgeen een vorm van passiviteit creëert. En deze 'passiviteit' ervaar ik als een 'vermoeidheid' - waarin ik vaak tijdens de dag het gevoel heb dat ik gewoon in mijn bed wil gaan liggen en slapen -- omdat, het is immers makkelijker om te slapen en 'weg te dromen' dan mij zo verloren te voelen de hele tijd.

Wanneer ik deze ervaring nader onderzocht, door zelf-vergeving toe te passen in het moment waarin ik het opmerkte in mezelf - zag ik dat die twijfel en besluitloosheid in verband met mijn beslissingen en dus mijn zelf-beweging en zelf-sturing, verbonden is met een angst in mezelf om iets 'fout' te doen en om 'fouten' te maken, angst om niet de juiste beslissing te maken --- waarin, wat 'juist' is, bepaald wordt door 'de groep' -- en dus, angst dat, als ik niet de 'juiste' beslissing maak of iets 'fout' doe, dat de groep mij dan zal afwijzen en wegduwen en dat ik bijgevolg niet zal kunnen overleven als ik alleen in het systeem zou staan, zonder groep die mij ondersteuning biedt.

Dat is immers de idee die ik steeds heb gehad doorheen mijn leven in deze realiteit - is dat ik bepaalde groepen van mensen nodig heb, zoals mijn familie, en mijn vriendengroep en andere groepen zoals collega's enzovoort, om 'veiligheid' voor mij te creëren in deze wereld - en dat ik zonder die groepen 'verloren' zou zijn, omdat 'het systeem' in deze wereld in werkelijkheid medogenloos is voor de mens in het systeem, omdat, het systeem geeft niet om de mens, het systeem functioneert op basis van allerlei wetgevingen en regels die in veel situaties niet ondersteunend zijn voor individuen - waardoor elk mens dus ondersteuning nodig heeft van 'groepen', zoals familie en vrienden om elkaar te beschermen tegen/in 'het systeem'. Hetgeen eigenlijk heel absurd is omdat waarom bestaat het systeem in de eerste plaats niet als niet om een vorm van veiligheid en zekerheid te creëren voor elk mens?

En dus, de twijfel die ik in mezelf ervaar in verband met mijn dagelijkse taken en beweging in de groep - is in wezen een angst dat wat ik doe en de beslissingen die ik maak in de taken die ik uitvoer, niet in goede aarde zullen vallen in de groep en dat ik bijgevolg 'niet goed genoeg' bevonden zal worden door de groep en ik bijgevolg afgewezen en alleen achter gelaten zal worden, om alleen voor mezelf te staan en te zorgen in deze wereld/realiteit.

Dit is hoe ik als mens besta in deze wereld en hoe ik opgevoed ben - in en als de idee van 'dit systeem is een medogenloze realiteit en je hebt een groep van mensen nodig die voor je zorgen - dus je moet er alles aan doen opdat die groep jou goed en correct vindt en je aanvaard en accepteerd als een lid van de groep' - hetgeen vrij consequentieel is in de zin van dat deze houding ervoor zorgt dat ik niet werkelijk stil sta bij mijn daden en de echte effecten/gevolgen van mijn daden in/op mijn omgeving omdat ik te druk bezig ben met mijn daden/gedrag af te stemmen op het gedrag van de groep dat ik zie en oberserveer opdat ik aanvaard en gezien zal worden door de groep als een volwaardig deel van de groep omdat ik mij gedraag volgens de 'norm'.

Dus, ik bedoel - wat impliceert het om werkelijk verantwoordelijkheid te nemen voor mijn daden, om werkelijk absoluut alleen te staan in mezelf --- in de zin van dat ik in elke daad, in elke handeling en elke beweging de statement maak van 'dit is wie ik ben - en dit is waar ik voor sta', zonder daarin mezelf te vergelijken met of af te meten aan de mensen die ik zie om mij heen --- maar om dus werkelijk volledig alleen te bestaan als een levende uitdrukking/expressie van 'wie ik ben' als een levend wezen. 'Alleen staan', in de zin van dat ik wel in een groep besta en samenwerk met een groep van mensen, en communiceer en omga met een groep van mensen -- maar dat ik daarin mezelf in en als wie ik ben, in woord en daad, niet compromitteer door mezelf aan te passen en te veranderen om meer te lijken op of te passen bij die mensen die ik zie om mij heen in en als 'de groep' -- en dat ik dus niet besta in en als een overlevingsangst en patronen van overleving, maar besta als een onvoorwaardelijke uitdrukking van het leven dat is/bestaat in en als mezelf.

Omdat, enkel op die manier kan ik mijn macht opnemen die in mezelf bestaat in relatie tot deze realiteit waarin ik besta - de macht die inherent in mij aanwezig is door het feit dat ik hier ben, ik ben een deel van deze realiteit, een mens in het systeem -- evenwaardig en gelijk aan elk ander mens en levend wezen hier op aarde. Want, het feit dat ik hier besta, impliceert dat ik de macht, het vermogen en de mogelijkheid heb om mijn omgeving te beïnvloeden, op dezelfde manier als hoe mijn omgeving mij heeft beïnvloedt doorheen mijn bestaan hier op aarde.

En dus is het door in elk van mijn handelingen, daden en bewegingen - absolute verantwoordelijkheid te nemen --- door mijn daden/handelingen/beweging in deze wereld/realiteit af te stemmen op wat een realiteit/werkelijkheid zal creëren en manifesteren die het beste is voor elk levend wezen op aarde en bijgevolg mezelf. Omdat, als ik mezelf toesta mezelf te laten beïnvloeden en leiden in mijn gedrag/handelingen/beweging door een angst om niet te overleven, en daarin mezelf toesta mijn verantwoordelijkheid te plaatsen in 'de groep' door mezelf blindelings aan te passen aan de mensen om mij heen --- dan sta ik, in en als hoe ik mezelf uitdruk en bijgevolg de impact die mijn handelingen hebben op de realiteit/wereld waarin ik besta, een wereld/realiteit toe te bestaan die in lijn staat met de overlevingsangst die aan het startpunt ligt van mijn uitdrukking en daarin/daardoor dus bestaat ter ondersteuning van die overlevingsangst.

Wordt Vervolgd in Dag 416