Dag 426: Waarom kan het Ego niet tegen Kritiek?

Dit is een verderzetting van "Dag 425: Wat zegt mijn Emotionele Reactie op Kritiek Mij over Mezelf?" - waarin ik de zelf vergeving statements heb gedeeld die dienden om een emotionele kettingreactie te veranderen en los te laten in mezelf die een reactie was op een moment waarin ik kritiek kreeg van mensen --- waarin ik heb beseft en mij heb gerealiseerd dat ik in die emotionele reactie van mezelf een slachtoffer maak van de andere persoon die mij heeft 'bekritiseerd' en dat ik mezelf opzettelijk afscheid van wat die persoon mij eigenlijk in dat moment heeft meegedeeld. Omdat, eigenlijk wil ik niet horen wat die persoon te zeggen heeft, omdat ik niet wil inzien dat ik niet 'juist' of 'correct' ben in mijn daden --- in de zin van dat ik doorgaans in mijn uitdrukking, mezelf utidruk vanuit het startpunt van het ego, waarin ik denk en ervan overtuigd ben dat ik alles juist en correct doe en dat ik 'weet wat ik doe' en 'weet waar ik mee bezig ben' omdat ik 'heb nagedacht over dingen' en 'ik heb mijn best gedaan om het zo goed mogelijk te doen' en dus daarom ben ik nu 'juist' en mag niemand iets aan te merken hebben op mij.

Ik bedoel, die hele emotionele reactie in dat ene moment waarin iemand kritiek had of een opmerking gaf over iets dat ik had gedaan -- was volledig gebaseerd op en afkomstig van het feit dat ik mezelf had toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het ego van de geest als de gedachte dat ik 'juist' ben en een gevoel van superioriteit --- hetgeen in essentie niet zozeer 'correct' was, omdat, de illusie bestaat in de geest dat 'als ik moeite doe en als ik mijn best doe en als ik mijn hersens pijnig door veel na te denken over de dingen die ik doe, dan ben ik juist' en dan verwacht ik dat niemand enige kritiek mag of kan hebben op mij en mijn gedrag. Maar wat ik niet wil inzien hierin is dat, hoeveel ik ook nadenk of mijn best doe, de realiteit is nu eenmaal dat mijn geest, en de kennis en informatie en ervaringen waar ik uit kan putten in mijn geest, zeer gelimiteerd zijn in vergelijking tot de fysieke werkelijkheid die zich hier bevindt - en dat er dus altijd factoren zullen zijn in/aan de fysieke werkelijkheid die ik niet in overweging neem in mijn gedachten --- dat is immers hoe een leerproces werkt, is dat je jezelf eerst open moet stellen om iets nieuw te kunnen leren - je moet eerst de mogelijkheid overwegen en toelaten dat er dingen zijn die je nog niet weet.

Hoe gaat dat gezegde weeral? You cannot fill a cup that is already full?

En dus, die hele houding die ik had toegestaan en geaccepteerd in mezelf van 'ik weet wat ik doe' en 'ik sta stil bij mijn daden, dus niemand mag mij bevragen' en 'ik denk na over wat ik doe dus ik ben juist en niemand mag iets op mij aan te merken hebben' - is niet realistisch om mee te beginnen --- het is een Ego-houding, die afkomstig is vanuit een Emotionele reactie in verband met 'kritiek krijgen', waarin ik ooit in mijn leven de ervaring en de idee heb gecreëerd in mezelf dat het negatief is om kritiek te krijgen, en dat kritiek krijgen iets slecht is. Maar wat ik duidelijk nooit had ingezien dat kritiek net noodzakelijk is om de realiteit te leren kennen, om mijn omgeving te leren kennen, om te testen en te beseffen hoe dingen werken, wat ik kan en niet kan doen, welke mijn limieten en grenzen zijn, hoe mijn omgeving reageert op mij, welke de oorzaken en gevolgen zijn, enzovoort.

Dus 'kritiek' is in dat opzicht niet iets 'negatief', het is iets opbouwend, het is een feedback mechanisme dat noodzakelijk is in het afstemmen van mezelf op mijn omgeving, en dus het vormen van een stabiele communicatie, interactie en relatie met de mensen in mijn omgeving. En dus, als consequentie omdat ik doorheen mijn leven zo een aversie had van 'kritiek krijgen', heb ik ook nooit functionele relaties kunnen opbouwen met andere mensen, omdat ik alles zelf wilde doen, ik wilde alleen zijn in wat ik doe omdat niemand ooit kritiek mocht hebben op mij, omdat 'ik wist wat ik deed', dus ik isoleerde mezelf van de mensen in mijn omgeving vanuit mijn angst om kritiek te krijgen --- omdat ik in mijn geest de foutieve veronderstelling had gemaakt dat 'kritiek krijgen' iets 'negatief' is - hetgeen een idee is dat, realistisch gezien, buitengewoon absurd en enorm zelf-limiterend is.


Dit proces wordt vervolgd in Dag 427