Dag 423: Tegen Wie denk je wel dat je het Hebt?!

Wat ik heb opgemerkt in mezelf als hoe ik reageer op mensen die kritiek hebben op mij of opmerkingen hebben over mijn gedrag -- opmerkingen waarin dus blijkt dat hoe ik iets aan het doen was niet goed/correct of efficient was en dat ik het beter anders zou doen.

Hoe ik daarop reageer in mezelf is met kwaadheid, en de gedachte van 'tegen wie denk je wel dat je het hebt?!' en 'denk je dat je beter bent dan mij?!', 'denk je soms dat ik dom ben?!', 'denk je soms dat ik niet weet wat ik doe?!'. En ik merkte dat ik lange tijd in die reactie van kwaadheid bleef steken, en dat dat soort gedachten in mijn hoofd bleven rondjes draaien, en dan muteerden naar andere gedachten, die dan andere emotionele ervaringen activeerden --- zoals gedachten van 'waarom zien mensen niet dat ik weet waar ik mee bezig ben?!', 'waarom denken mensen altijd dat ik dom ben?!' en 'waarom hebben mensen geen respect voor mij?!', waarop ik dan reageerde met de emotie van verdriet.

En, dit is een patroon dat ik de laatste tijd zie opkomen - waarin reacties in mezelf van woede naar verdriet naar zelf medelijden gaan --- en dat ik uiteindelijk begin te huilen omdat ik mij zo machteloos en verdrietig voel --- allemaal omdat ik de gedachten in mijn geest heb laten muteren en transformeren, en dus allerlei verschillende emotionele reacties heb laten activeren in mezelf. Dat is immers hoe emoties werken, er is altijd eerst de gedachte en dan de emotie die eraan gekoppeld wordt - en hoe meer ik blijf participeren in de gedachten, hoe meer de gedachten rondjes beginnen draaien en van vorm veranderen - als een gesprek dat gebeurt in mijn geest, en allerlei conclusies die getrokken worden, conclusies die dan weer een andere emotie aanspreken --- en uiteindelijk ben ik door een hele emotionele rollercoaster gegaan zonder echt goed te zien waar het allemaal vertrokken is. En dan de volgende dag is het weer alsof er niets gebeurt is, waarna het dan uiteindelijk gewoon allemaal weer opnieuw gebeurt.

En dus wanneer ik merkte dat ik in die emotionele reactie van woede zat, wist ik dat als ik dit niet aanpak, dat ik uteindelijk via mijn gedachten in verdriet zal vallen en waarschijnlijk weer zal beginnen huilen --- net zoals dat al zoveel keren voordien is gegaan. En dus ben ik naar mijn kamer gegaan en begon ik zelf-vergeving luidop te spreken - teneinde het patroon hier en nu te doorbreken en voor mezelf de energie en de gedachten los te laten - omdat ik weet voor mezelf dat wanneer ik zelf vergeving spreek, en wanneer die zelf-vergeving echt is, zelf-eerlijk, dan zal de energie weggaan, omdat ik aan mezelf zal kunnen laten zien hoe ik de hele situatie in mezelf zelf aan het creëeren ben en dat ik dus ook perfect in staat ben het te stoppen.


De specifieke zelf-vergeving die ik heb toegepast in dit proces van het loslaten en veranderen van een speciek gedachten patroon en emotionele reactie/ervaring - zal ik delen in Dag 424